Zion!

Via een rechte weg langs Salton Sea nemen we bij het ogenschijnlijk verlaten plaatsje Niland de afslag en rijden naar Slab City, Salvation Mountain, dit is een land-artkunstwerk, een beschilderde berg (die deels uit constructies van zand, water, klei en stro bestaat) met daarop teksten die bedoeld zijn om mensen te bekeren tot het Christendom. Bovenop de top staat een groot kruis. Er loopt een Yellow Brick Road (gele route) door het geheel om bij de verschillende schilderingen te komen.

Je kan er donaties doen: Potten verf !

De schilder, Leonard Knight, kwam naar deze plek om een weekje te schilderen, uiteindelijk bleef hij 25 jaar. Na zijn overlijden in 2014 hebben vrijwilligers het overgenomen. In een scène van de film ‘Into the wild’ is deze berg te zien. Rondom het kunstwerk wonen veel hippies in campers en caravans die er, zeg maar, bijzonder uitzien. ? Joshua Tree is de volgende stop in ons programma en hiervoor moeten we dezelfde weg terug. Vorig jaar zijn we langs de andere kant van Salton Sea gereden https://www.siaenroelopreis.nl/voorzichtig-op-weg-naar-het-noorden/) maar hier ziet dit zoutmeer er iets ‘vriendelijker’ uit met een aantal campingplaatsen langs de waterkant in plaats van stille dorpjes en verlaten plekken. Maar al met al is er weinig meer te beleven dan natuurschoon. Als we de zuidkant van de ingang van Joshua bereiken is het inmiddels 38 graden en het bord met campgrounds full staat te branden in het zonnetje. ? Aan deze kant net buiten het park is een groot stuk BLM land (bureau of land management) waar je gratis mag staan. Er staan inderdaad al een aantal campers maar om in deze hitte, met nog drie uur te gaan voor de zon ondergaat en geen airco in de hut, ook een plekje te zoeken lijkt ons dit geen goed plan. Omdat we al drie keer eerder in dit park waren besluiten we om de bomen in Joshua nu te laten voor wat ze zijn en rijden terug naar de Highway verder richting Lake Havasu waar we met Jos en Marjon hebben afgesproken. ‘Piep, piep’ doet de phone van Roel, het is een bericht van Marjon: ‘Wij zijn er al!’ Als we doorrijden kunnen we rond 20.00 uur bij hen zijn maar WTF wat is het warm. Het is nog zeker vier uur sturen, niet echt iets om vrolijk van te worden. Als we Quartzsite op de borden zien staan zegt Roel; ‘Draai er hier af dan gaan we naar de camping waar we eerder (begin november 2018) stonden.’ Dus ik geef richting aan en dender in ‘the place to be voor snowbirds’ (overwinteraars) waarvan velen fossielen en mineralen zoeken als hobby hebben. Sinds 1960 is dit een paradijs voor ‘stenengekken’. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 54 graden en trekken de meeste inwoners weg om in november terug te keren. De maanden november tot en met maart zijn ideaal: rond de 30 graden! ? In januari is werelds grootste openluchtmarkt, voor wat betreft de stenen en kristallen, hier een aantal dagen te vinden en wordt deze plaats overspoeld door duizenden toeristen. De ouderen trekken er veelal met elkaar op quads uit om de desert in te rijden. Bijzonder feitje is dat het verhuurbedrijf voor scootmobielen hier types met speciale dikke banden voor in het zand verhuurt! ? De hoofdstraat oogt verlaten en bij veel campgrounds staat een bord met ‘closed for the season’. Ik rij die waar wij eerder hebben gestaan op maar alles is nu verlaten. Ineens komt er een oud baasje met een hond uit een camper gelopen. ‘It’s  closed for the season, everybody is leaving this town in the summer.’ deelt ie ons mede.

Hij weet dat er verderop een camping ligt die het hele jaar geopend is. Op weg daarnaar toe zien we nog een aantal winkels en restaurants, die zijn ook allemaal gesloten. De aangewezen campground is verlaten maar achter het raam hangt een papiertje met de tekst ‘Zoek een plek en betaal 30 dollar.’ Okay, dat is best veel voor een nacht op een camping zonder faciliteiten. Na wat zoeken vinden we een plek op een andere nog niet helemaal verlaten camping en voor 8 dollar mogen we van camphost Paul een plek uitzoeken.

Hij kijkt naar ons alsof hij verkeerde paddo’s heeft geslikt maar ach, met deze hitte kijken wij ook niet al te fris meer. ? Als we staan komt er gelukkig een snoeiharde wind opzetten waardoor de hut binnen korte tijd voorzien is van een fijne laag zand maar ook redelijk afkoelt. Als het donker is zitten we nog lang buiten en kijken naar een hemel vol sterren. Natuurlijk branden we hier de volgende morgen ook de camper uit, ‘Wat een drama met die hitte!’ mopper ik er vrolijk op los en verbaas me over mijn lover die gewoon eieren met spek staat te bakken. ‘Lekker toch, die zon!’ roept ie lachend en zet een ontbijtje voor me neer waarna we koers zetten voor het laatste stuk. Bij Parker maken we een quickstop bij de Walmart, Roel moet het satelliet radio-abonnement verlengen en dat kan niet via ons eigen tmobile-internet want dat geeft een Nederlands IP-adres en die zijn bij siriusxmradio geblokkeerd. Terwijl hij dus op het internet van de supermarkt gaat zit ik achter het stuur wat voor me uit te turen. Een parkeerplaats van de Walmart is altijd bijzonder! ? Daar komt een huurcamper het terrein op en het echtpaar loopt in mijn richting. ‘Mag ik wat vragen, hebben jullie deze verscheept vanuit Nederland?’ vraagt de kerel. Het zijn Nederlanders, we maken een praatje en hoe klein is de wereld als blijkt dat zij in Maassluis (onze buurgemeente) wonen. ?

Op de afgesproken plek in Lake Havasu zien we de camper van Jos en Marjon al van verre staan en wat is het reuze leuk om elkaar weer te ontmoeten! In het centrum ploffen we neer op een terras waar de vernevelaars ook hier bij een hitte van 35 graden voor verkoeling zorgen en kletsen bij. Vervolgens rijden we achter elkaar aan om de campers net buiten het plaatsje in de wildernis te stallen. Ook dit is BLM land waar je gratis mag staan.

Hond Tinka loopt lekker los en heeft het prima naar haar zin, zeker als er een man met zijn hondje voorbij komt waar ze mee kan ravotten. Het tweetal  kleine dingen dan ze ons hadden gevraagd mee te nemen worden overhandigd en het stel duikt als dank hiervoor de keuken in. Even later staat er een heerlijke vismaaltijd op tafel. ? Onze routes lopen min of meer gelijk en als we de volgende morgen afscheid nemen hopen we dat elkaar nog eens zullen treffen. Zoals al eerder gezegd de route die we nu rijden hebben we eerder gedaan en ook de volgende stad is meerdere malen bezocht maar kan zeker niet ontbreken: Sin City Las Vegas! ❤️ Wow, wat een lekker gevoel als de hut bij het vliegveld weer the Strip opdraait.

Maar ook dubbel want bij het Mandalay Bay schieten onze gedachten terug naar 1 oktober 2017, de schietpartij waarbij op het tegenover gelegen evenemententerrein 58 mensen om het leven kwamen en de dader zelfmoord pleegde. Als we het sign ‘Welcome to Las Vegas’ passeren zegt mijn lover; ‘We hebben hier eigenlijk nooit een gekke foto genomen.’ En dat klopt, want toen we hier één week na de aanslag waren vonden we het totaal ongepast om op deze plaats, die toen als herdenkingsplek was ingericht, lachend op de foto te gaan. Het is rustig op the Strip en bij Circus Circus gaan we eraf. Het hele RV park daar is leeg op een paar campers na. ‘Nou die zullen best een plekkie voor ons hebben!’ lacht mijn lover. Op de deur van de receptie hangt een bordje dat het lunchtijd is. We laten de camper achter en gaan maar naar de receptie in het bijbehorende hotel. Een niet al te vriendelijke dame deelt ons mede dat de campground gerenoveerd wordt en nu gesloten is maar morgen misschien weer open gaat. ? Okay, dat snappen we niet en de dame kan of wil ons niet vertellen wat er gerenoveerd wordt. Als mijn lover aangeeft dat we het niet erg vinden om in een eventuele herrie te staan en volhardend blijft volhouden dat hij het wil weten roept zij een andere dame erbij. Die is nog onvriendelijker dan haar collega en blaft ons bijna af, ‘Het RV park is gesloten en waarom dat is voor ons belangrijk en voor jullie niet!!’ zegt ze bits. ? Zo dan, die is lelijk! ? Haar collega heeft nog wel een lijst voor ons met een aantal andere campings maar die liggen buiten het centrum. ‘We zijn hier nu al een aantal keer geweest en iedere keer is het wat met die circusballentent!’ foeter ik naast mijn lover terwijl we het gebouw weer helemaal doorstruinen naar de camper. ‘Weet je wat we doen, we gaan eens kijken bij het RV park naast Fremontstreet.’ oppert ie. Op weg daarnaar toe verbazen we ons over de aftakeling dat op het stuk waar alle Wedding Chapels liggen, tussen Freemontstreet en the Strip, meer en meer lijkt toe te slaan. Ook bij ‘onze’ Chapel is iets aan de hand want rond het parkeerterrein staat een groot hek waardoor het plan om hier samen met de camper op de foto te gaan mislukt. ‘OMG, het verval slaat in de Chapel, als t nou maar niet in onze relatie slaat!’ piep ik. ?

De receptie van RV park Fremont is gevestigd in het dichtbij gelegen Main Street Station hotel, dat aan het eind of begin (net vanaf welke kant je begint) van Fremontstreet ligt. Geloof het of niet maar we waren nimmer in dit casino dat gevestigd is in een bijzonder mooi gebouw! Een zeer vriendelijke receptioniste helpt ons aan een, enigszins schaduwrijke, plaats en voor de somma van slechts 19 dollar hebben we een full hook-up plek en mogen ook nog gebruik maken van het zwembad in het tegenovergelegen hotel Californië. Wat een verschil in service en prijs met het Circus Circus! Wij vinden de ligging helemaal top, met name omdat we gek zijn op het oude Vegas met de historische casino’s en de gekte van Fremontstreet.

 

Dat het niet alleen op the Strip rustig is maar ook hier blijkt als we later op de avond bij Tony Roma gelijk aan tafel kunnen. Vegas heeft en kent geen tijd en iets na middernacht ? zijn we terug in de camper.

Duf zitten we een paar uur later aan het ontbijt als mijn lover roept; ‘Ik heb een plan, we nemen de bus tot het ‘Welcome-sign’ en wandelen vandaar een stuk terug!’ Ik knik bedenkelijk wat ik ken hem: éénmaal de ‘wandelsandalen’ aan en hij blijft gaan. ? Met een tegenvoorstel ‘Eerst een koffietje bij de Starbucks in Fremont en dan gaan we!’ geef ik me gewonnen.

Aangezien alles hier draait om het gokken zit de Starbucks verborgen in het Golden Nugget hotel, wat trouwens met zijn zwembad

niet onder doet voor de moderne ketens op the Strip, dus let’s drink a coffee and play some Black Jack….OMG en het is nog geen 11.00 uur. ?

Bij de Sign gaan we op de foto en hopla, daar tilt mijn onbesuisde wederhelft mij de lucht in.

Het is zo’n zelfde gevoel als wanneer hij me in een zwembad onder water duwt, zo’n gevalletje van: ‘Ik lach wel maar ondertussen….’ ? Want terwijl hij tilt trekt ie mijn jurk ook mee omhoog en verschijnt mijn blauwe glitter Victoria Secrets ook ten tonele. ?

Na het fotomoment wandelen we over the Strip

naar Hotel Paris waar we lunchen, zoals altijd een kop uiensoep, stokbrood en een wijntje.

Dat een lunch om 16.00 uur wat laat is maakt in deze stad waar breakfast, lunch en diner 24 uur per dag genuttigd kunnen worden totaal niets uit. Daar op het terras van Paris, Mon Ami Gabi, met uitzicht op het Bellagio hotel met de mega fontein, babbel ik met mijn lover over wat het toch is met deze stad die jaarlijks zo’n 40 miljoen toeristen trekt. Laatst was er op tv een programma van Ewout Genemans in Las Vegas. Hij liet hierin zien wat wij ook merken: in de casino’s is het overal glitter en glamour, gezelligheid en gratis drank: ‘Kom binnen en vergok je money.’ Niemand praat over verlies maar wel over winst. Er zijn casino’s waar ze zelfs omroepen als ze een lucky bastard hebben die net een prijs heeft maar no way dat ze zullen roepen, ‘Dames en heren, we hebben net weer een onfortuinlijke bij de Black Jack tafels die 500 dollar heeft verloren, give him a big applause!’

Ik denk aan de serveersters die keihard werken voor een paar dollar fooi, de masseuses die voor slechts 2 dollar per uur plus tips zere nekken en schouders masseren aan de speeltafels,

de schoonmaakster die op haar knietjes in de wc de voegen schoonpoetst, de croupiers, de barkeepers en zo kan ik nog meer beroepen opnoemen die allemaal dag en nacht voor een laag loon meehelpen om deze mega stad te doen glinsteren en shinen. Als ik tijdens een babbeltje wel eens voorzichtig vraag wat ze verdienen komt steevast alleen het antwoord, ‘I like my job sooooo much, it’s wonderful to work here!’ ? Neem de gamblers die alles verloren

en nu in ondergrondse tunnels hun intrek hebben genomen. Hoe schrijnend liet Ewout in zijn programma zien dat mensen als ratten in holen leven.

Maar in hoeverre kan je dat stellen want op zijn vraag ‘Zou je hier niet weg willen?’ kwam meestal het antwoord, ‘Ik zou niet weten wat ik in een andere stad zou moeten doen….’

We raken er niet over uitgepraat, Las Vegas: you love it or you hate it!, en wandelen verder over the Strip, door en langs de mega casino’s als ineens een regenbui neervalt. Mooi buitje voor het stof: de stad en wij frissen op.

Hoe moe mijn voeten ook zijn, ik loop een casino in en het lijkt een soort Lourdes want ik ben als herboren. ?  Het resultaat is dat we wederom iets na middernacht ? terug zwalken naar de camper, her en der liggen zwervers op straat te slapen maar toch voelen we ons geen moment onveilig.

‘s-Morgens bel ik naar mijn moeder, vertel haar dat de muizenvallen gelukkig nog steeds leeg zijn en ze vraagt wat onze verdere plannen zijn. Op mijn antwoord; ‘We gaan vandaag weer verder want Vegas is killing!’ lacht ze me uit, ‘Ja, ja, dat heb ik eerder gehoord!’ ? Maar het is dit keer waar, we vertrekken echt.

Na twee lange nachten met weinig slaap zijn we gebroken. De twee uurtjes rijden tot St.George redden we net en daar gaan we, onder het motto rust en een zwembad, de KOA camping op waar we op bijzondere wijze door de escort naar onze plek worden gebracht.

Helaas is het alsof de duivel er mee speelt want op onze rustdag regent het! ? We ruimen wat op, doen een paar klusjes en bestuderen de kaart want we zitten een uur van Zion National park waar we in 2017 met mijn ouders ook waren maar toen was het vreselijk druk zodat we weinig hebben gezien. Dit natuurreservaat dankt zijn naam aan de Mormoonse pioniers. Het heeft buiten een grote verscheidenheid aan planten en dieren een aantal bijzondere natuurlijke verschijnselen met namen als Emerald Pools, the Narrows en Angels Landing. Als we de volgende ochtend voorbij het plaatsje Springdale bijna bij het park zijn bekruipt ons het gevoel dat het nu wederom heel druk zal zijn. Overal staan waarschuwingsborden dat de parkeerplaatsen en campgrounds binnen het park vol zitten maar eigenwijs als we zijn rijden we toch door. De dame bij de ingang meet de breedte van onze camper die gelukkig binnen de toegestane meters (2.4 meter) ligt anders moet er 15 dollar betaald worden om de Mt. Carmel tunnel, die de beide ingangen verbind, door te gaan. Ben je namelijk te breed dan wordt het verkeer in de tunnel tijdelijk stilgelegd en wordt je als een soort ‘zwaar transport’ er doorheen geleid. ‘Draaien, draaien, daar is nog een plekkie!’ roept mijn lover luid als ik de parkeerplaats bij het visitor centre op stuur.

Vanaf hier nemen we de shuttlebus het park in. Boven verwachting gaat deze razendsnel, er zijn negen bezienswaardigheden en je kan overal op en afstappen.

Op de bijbehorende kaart staat wat er bij ieder punt te bezichtigen of te wandelen is. Bij nummer 9 (eindpunt) stappen we uit om de wandeling naar de Narrows te maken.

Helaas is deze maar gedeeltelijk open en is het stuk waar je door het water moet lopen in de Virgin rivier, tot in de canyon waar de bergen aan beide zijden van de kloof elkaar bijna raken en je geen daglicht meer ziet, dicht door de regen van de afgelopen dagen.

Ook vandaag is het bewolkt maar de zon komt af en toe toch te voorschijn. Einde van de middag zijn we terug en gaan op zoek naar een overnachtingsplek. Niet slim, we weten het maar soms gaan dingen zo en ben je veel te laat…. ? De beide campgrounds aan deze kant van het park zitten vol maar er is wel een bepaald stuk BLM land net er buiten waar je kan staan.

Dit zijn echter gemarkeerde en genummerde plekken die, vertelt de dame in het visitor centre, in het weekend heel snel vol staan. Op de parkeerplaats bij onze camper staat een verzameling mensen de hut te bewonderen. Met een ‘Sorry, we hebben haast!’ rijden we helaas rap weg. Het is even puzzelen op de kaart maar dan zien we de weg, het is een kiezelweg die al snel overgaat in een opgedroogd modderpad. ‘Gadver, wat een rotzooi, als het vannacht gaat regenen komen we misschien niet meer weg….’ opper ik voorzichtig maar mijn lover ziet het probleem nog niet echt en stuurt voorzichtig de hut al bonkend door kuilen en gaten. Waar we niet verder kunnen moeten we achteruit en bij het draaien duwt de hut een paaltje om….ach, een kleinigheid moet kunnen! ? Het is allemaal redelijk goed aangegeven maar helaas zijn alle genummerde plekken al bezet. ‘Daar staan er een paar gewoon op een stuk zonder nummer, zullen we erbij gaan staan?’ vraagt mijn lover. En dat is zo leuk: hij vraagt en doet gelijk dus we komen op een verrot stuk land, boem, boem, beukt de hut en we schudden heen en weer. ‘Zeg het maar, is het wat?!’ vraagt ie dan hoopvol. ‘Gaat er vanaf, wat een kolerezooi!’ kan ik alleen maar roepen. Hij draait en daar klinkt een harde klap, ‘WTF is dat?’ Ik doe de deur open en kijk, ‘Volgens mij is het een steen die we in tweeën gekraakt hebben….’ Maar weer op de kiezelweg klinkt er een slepend geluid onder de camper. ? Hij springt eruit, kijkt onder de camper, wrikt en pakt dan iets beet, ‘Kijk nou, de isolatiebodem van de schoonwatertank is er onderuit #?#**#?#!’ Hij gooit de gebroken stukken tussen ons in, ‘Hé, dat lijkt verdacht veel op wat ik net voor een steen aan zag!’ denk ik maar ik zeg het maar niet….? Het is wel asociaal maar op een stuk waar niemand ons ziet flikkeren we de kapotte stukken naar buiten. De bodem van de vuilwatertank zijn we in 2017 al verloren en nu dit weer. ‘Ik ben er zo klaar mee, we rijden wel naar een camping!’ mompelt mijn handsome. Maar echt alle campgrounds in de buurt van Zion zitten vol. ?Uiteindelijk zijn we weer terug op de KOA bij St. George waar we een bericht van Jos en Marjon ontvangen: ze zijn ook in de buurt van Zion en vanmorgen weggegleden op een totaal doorweekt BLM land.  Er moest zelfs een takelwagen aan te pas komen.

Rond 08.30 uur rijden we de volgende dag terug naar Zion en sluiten aan in de wachtrij bij South Campground

waar we na zo’n anderhalf uur wachten worden beloond met een mooie plek! ?

Ik heb het al eens eerder aangegeven: het reserveren in Amerika is een dingetje en absoluut niet zo georganiseerd als bij ons. Op onze plaats stallen we de hut en als mijn lover de fietsen tevoorschijn haalt lopen er een paar herten langs.

In een lekker zonnetje fietsen we door het park tot punt 5 waar we de wandeling naar de Emerald Pool en zijn watervallen maken.

Ze hebben een rare regel voor fietsers hier: Als er een shuttlebus achterop komt dan moet je als fietser stoppen, afstappen en de berm in. Ook al is de weg 10 meter breed, de bus weigert om je te passeren. Tja, in Europa heb je een rijbewijs nodig om een bus te besturen….?

Als we terug zijn bij de camper en genieten van een stukje BBQ vlees zijn we het erover eens: het is hier ondanks de erge drukte toch prachtig en heel indrukwekkend. ?