Ziekenhuis

Vrijdagochtend worden we wakker na een korte nacht, de buurvrouw had ons uitgenodigd om bij hun kampvuur te komen zitten. Nou gezellig, het is leuk om met Amerikanen te praten over dingen zoals hun sociale stelsel en uiteraard hun nieuwe president Donald Trump.
Terug in de camper gingen we aan de slag met onze reissite, bekeken wat foto’s, deden nog een wijntje en voor we het wisten lagen we om half twee op bed. Het begon ’s nachts ook nog te regenen en oeps, zo’n momentje van….de ramen nog open of niet….nou goed, een onrustige nacht. Bij het wakker worden hadden we allebei het gevoel…..we gaan hier nog één nacht bijboeken en uitrusten! Roel wilde ook aan zijn fiets sleutelen, hij had namelijk telefonisch contact met de fietsenzaak in Nederland gehad en nog wat tips gekregen hoe hij de boel (hopelijk) zelf kon fixen. We moesten wel verkassen want onze plek was al gereserveerd dus bye, bye, buurtjes en wij op naar de andere plek. Hmmm, de nieuwe plek was niet zo,zo, maar de hele camping was vol geboekt dus vooruit. Het is een heel groot terrein met vier meertjes en daarom heen de plekken. Zo’n camping met heel veel vaste plaatsen en de “vaste” reden in golfkarretjes over het terrein en maar zwaaien naar alles en iedereen…echt zo’n hoog gezelligheidgevoel! ? En daar zaten mijn lover en ik tussen en laat ik zeggen….na de korte nacht hadden wij onze dag niet. En al snel kregen we ook nog ons Andy en Melissa moment….
Nou zitten we inmiddels al ruim zeven weken met elkaar samen in de camper en dan met de nadruk op het woord samen. In Nederland hebben wij gewoon ons eigen leventje maar hier doen we alles samen…..en dat is best wel eens wennen en aan de andere kant ook weer niet en zijn we closer dan voorheen….genoeg gezwijmel….? Roel zocht ’s middags alle gereedschap op voor zijn fiets en ging aan de slag en ik ruimde de “woonwagen” eens op. Het was even zweten maar de fiets doet het en daar ging mijn lover een rondje over de camping! Later zochten we de Amerika boeken op, kaarten erbij en stippelden een route uit en besloten vroeg naar bed te gaan. De plekken stonden in een soort rondje bij elkaar en onze overburen (grote vouwwagen met twee uitschuifbare slaapcabines op pootjes) hadden we nog niet gezien….die kwamen terug toen wij naar bed gingen. Need I say more? Het bleek een groep jongelui te zijn, hoera! Grote pick-up auto’s met luide muziek, kampvuur werd gemaakt, hoop drank en helaas hadden de jongeren leren fluisteren in een houtzagerij…..En dan ben ik daar zo snel klaar mee!

Meestal denkt iedereen dat Roel van ons twee degene is die er inspringt maar ik kan er ook wat van. Het was echter net 22.00 uur dus mijn lover zei….’hmmm, dat kan je niet maken, even wachten want het is nu te vroeg om er wat van te zeggen.’ Daar kwam Melissa weer om de hoek…..’ik wil naar bed!’ Een uur later was de bewaking van de camping al een paar keer voorbij gereden met een auto met geel zwaailicht, dan was het even stil maar daarna begon het weer.
Ik naar bed, ramen dicht en liggen! Een uur later (inmiddels al middernacht ?) nog steeds muziek, nog meer gegil en gevloek en wij lagen op bed. Ik zeg tegen Roel;
‘Zijn wij nou de enigen die hier last van hebben of zijn die anderen doof?’ en kijk naar buiten en ongelofelijk er staan wel dertig jongelui te springen rond dat vuur, golfkarretjes erbij en die pick-up maar muziek uitbraken. De bewaker zag ik wel rondrijden met zijn auto met nog steeds knipperende lampen maar die dacht waarschijnlijk…”wat ik niet zie dat is er niet”. Het schuim stond in mijn mondhoeken en mijn haar recht overeind….ik siste tegen Roel; ‘ik ga die camper bij de poort neerzetten, ver weg van hier, wat een pokkenherrie.’ (dit is de nette versie van wat ik zei) ? Nou kent mijn lover mijn temperament dus hij komt zijn bed uit en rijdt zelf de camper naar de poort want ik had de achterkant van onze hut per ongeluk de slaapcabine van de vouwwagen aan laten tikken zodat die was ingestort.. ? Dit was trouwens een klein gedeelte van de rommel….

Volgende ochtend naar de campingeigenaar en wij waren de eersten die kwamen klagen….hij nam het wel serieus op en ging ermee aan de slag! ‘Wilt u nog bijboeken?’ vroeg de beste man….tsja, wat moet je daar op antwoorden?! Je hebt van die reclame’s van beauty arrangementen….”kom een dag ontspannen en voel je 5 jaar jonger”. Deze twee dagen hier op de camping gaf ons een gevoel dat we 5 jaar ouder waren geworden en vermoeid reden we weg richting Chicago. TomTom ingetoetst en go. Na anderhalf uur stopten we en deden koffie/thee en ik nam het stuur over want Roel kreeg een belletje van een collega fotograaf. Ik mijmerde weg over wat te doen als we terugkomen in Nederland. Een soort moment van “wat wil ik worden als ik groot ben” zeg maar. Een tijd zitten er al een aantal ideetjes in mijn hoofd te spoken en nu ik zo ver weg van huis ben kan ik op mijn gemak nadenken. En dat doe ik dus bij voorkeur als ik aan het rijden ben….mijn lover lezend in zijn digitale krant naast me, muziekje aan, de grote oneindige weg, af en toe een zwaaiende vrachtwagenchauffeur en think, think, think….en sommigen van jullie weten het: er is die Finca die te koop staat in Spanje en een B&B starten in Zuid Afrika blijft ook nog lonken….en zo maak ik de kilometers vol en verhip….zie ik nou Holland op de borden staan! ??

Mijn lover zit te lezen en ik te mijmeren….en zie wat er gebeurd!
Maar het klopt: we zijn in het westen van de staat Michigan en daar bevinden zich de steden Holland en Zeeland (voor verdere info zie Wikipedia). Wij gaan naar Holland waar we deze zaterdag op de Farmers Market terecht komen. We wandelen erover heen en maken her en der een praatje met marktkooplieden waarvan vele Nederlandse voorouders hebben.

Vervolgens door naar de drukke winkelstraat met een leuke braderie. We kopen een paar ansichtkaarten om naar huis te sturen en gaan op een terrasje lunchen.

Maar er is nog meer te zien in Holland: het Holland museum

en de Windmill Island Gardens. Dit laatste is een kleine nabootsing van onze Keukenhof en heeft tevens een molen, die we bezichtigen. Deze molen, de Zwaan, werd in 1964 afgebroken in Vinkel (Noord Brabant) getransporteerd en heropgebouwd in Holland-Michigan.

Al het personeel loopt rond in originele Hollandse klederdracht. Ze hebben ook een postkantoor en een winkeltje met allerlei lekkere en leuke hebbedingetjes en het is grappig om zo ver van huis de Delftsblauwe prullaria te zien staan.

Maar hé, ze verkopen ook stroopwafels, drop en hagelslag! Mijn handsome mag dan zogenaamd geen verstand hebben van een ring met een steen….hij weet wel dat ik gek ben op hagelslag en koopt twee pakken voor me. Dat gaat genieten worden bij mijn ontbijt de komende weken! ?
En over een ring met een steen gesproken, er is een bruiloft op het park, alles staat klaar en het wachten is op het bruidspaar!

 

Onze overnachtingsplek is snel geregeld want we mogen op de grote parkeerplaats blijven staan….nice! De kookbeurt is aan mij vanavond en macaroni staat op het menu. Nou had ik het vorige keer zonder gehakt gemaakt, in het kader van gezond en lijnen. Maar sinds ik heb gehoord dat Sonja Bakker gaat scheiden ben ik heel voorzichtig met gezond en lijnen dus ik gooi er nu wat gehakt in! Dat gaat niet helemaal goed en Roel wordt er beroerd van dus onze derde onrustige nacht op rij dient zich aan…. de arme man heeft het te kwaad. Ik ga uiteindelijk rond middernacht toch maar slapen en schrik rond drie wakker als ik hem hoor fluisteren; ‘ik ga een rondje lopen buiten.’ Hij was dus nog steeds aan het “spoken”. Zondagmorgen is het allemaal wat minder erg, de buikpijn is afgenomen en Roel voelt zich beter. ‘Het is in ieder geval goed voor de lijn’; grapt hij! ? Ik geniet van mijn boterham met hagelslag en de onrustige nacht is vergeten. Voor nu eerst naar de Walmart om te shoppen en dan verder richting Chicago! We rijden een gedeelte via de snelweg naar Chicago maar eigenlijk is het best zonde want we zien zo verder niets dan asfalt. Dus verlaten de snelweg dan ook bij Saugatuck en stoppen hier voor een broodje aan de waterkant, wat een leuk stadje!

Rond 16.00 uur zijn we ongeveer 60 kilometer van Chicago….wat doen we? Hier vlakbij in het Indiana Dunes State park een nacht op een campground doorbrengen of door naar de city die zo bekend is geworden door Al Capone? (We zijn ook weer een tijdsgrens gepasseerd en moeten nu Central Time aanhouden, we gaan één uur terug en zijn nu zeven uur vroeger dan Nederland) We kiezen voor het State park en als we het park inrijden staat dat de campground vol is. Oei, dat is balen! Toch maar even navragen….en we hebben geluk, er zijn nog wat plekken vrij gekomen! Dit park staat aan de rand van het Michiganmeer en er is een groot strand bij. We gaan er lekker op de fiets naar toe en genieten van het heerlijke weer en de vele Spaanstalige mensen die we hier treffen.

Op het strand is een groepje aan het BBQ-en en ze nodigen ons uit om mee te eten. Roel bedankt vriendelijk want hij is blij dat zijn maag/darmen weer enigszins normaal aanvoelen maar ik laat mij overhalen door de sympathieke dame. Het blijkt een gemixt gezelschap uit Zuid Amerika (Colombia, Argentinië, Venezuela, Brazilië) en als ze horen dat wij daar ook geweest zijn dan worden we op de schouders geklopt en vastgepakt….heerlijk wat een “warme” mensen. We hebben een rustige nacht op de campground en de volgende ochtend rijden we dan eindelijk naar Chicago!
Daar komen we rond 11.00 uur aan en parkeren de camper op de bewaakte RV parking McCormick place truck Marshalling Yard (prima ligging nabij het centrum 35,00 US dollar per nacht, geen voorzieningen) en fietsen de city in. Het is bewolkt maar wel al weer warm. We fietsen over een mooie fietsboulevard (Lakefront Trail) en komen langs de Buckingham Fountain.

Waar ik geniet van een echte hotdog….of zoals mijn lover altijd zegt….een hete hond. ?

Zelf neemt hij niets want hij voelt zich nog steeds niet echt 100% . Door naar het Millenniumpark en de Cloud Gate (the Bean), die grappige foto’s oplevert?

In het Millenniumpark zijn de voorbereidingen voor een concert die avond, wat een relaxte sfeer heerst hier overal.

Door naar de bruggen, heen fietsen we boven langs en beneden langs de waterkant terug (Chicago Riverside). Hier stond vroeger een groot beeld van Marilyn Monroe.

Als we een drankje doen zien we dat de lucht openbreekt….we gaan nu de Willis Tower op!

Zoals te verwachten is het druk en er staat een flinke wachtrij maar we hebben het er voor over en als we boven komen….wow, dit is kicken! Er is een uitbouwsel van glas met een glazen vloer!

Daarna fietsen we nog kris kras door de stad want Roel wil wat sfeerfoto’s maken. We zien en horen The L (metro) boven ons hoofd rijden en genieten van de drukte en de mensen. Mijn lover heeft nog steeds niet echt trek maar we gaan toch op zoek naar een leuk restaurant om te eten. We vinden iets aan the Riverside waar het met deze temperatuur heerlijk zitten is.

Ik neem een waanzinnig lekker stukje vlees maar wederom past mijn lover en neemt alleen een kleine salade. Zelfs een glaasje wijn moet ik alleen drinken. ?
Na het eten fietsen we weer wat door de stad en wachten tot het donker genoeg is geworden zodat Roel avondfoto’s kan maken. De temperatuur blijft prima en we drinken op een terrasje aan the Riverside nog een koffie/thee voordat we terug naar de camper gaan.

Rond 22.00 uur komen we daar aan, moe en klam van de warmte. Chicago is een pracht stad en we hebben genoten van al het moois! We puffen nog even uit en ik ga vast naar bed want ik voel migraine opkomen, dus pilletje erin en oogjes toe. ? Rond half twee schrik ik me rot en zit verdwaasd om me heen te kijken; Roel heeft me wakker gemaakt, hij staat in de camper aan mijn hand te schudden en is helemaal nat van het zweet. ‘Ik hou het niet meer van de buikpijn en ga naar het ziekenhuis’; piept hij.
Hij heeft op Google al een ziekenhuis opgezocht en dat blijkt hier vlakbij te zijn. Mijn reactievermogen met een migrainepilletje op is niet zo snel dus het wordt “twee halven maakt één hele” en we maken de camper rijklaar.
Daar gaan we op weg naar het Mercy Hospital, camper voor de deur bij de Emergency neergepoot en Roel strompelt naar binnen. Daar wordt hij in een rolstoel gezet en weg is hij.
Zoals gezegd mijn brein schakelde niet zo snel dus focus nu….camper parkeren, aankleden en dan naar binnen. En wat je ziet op tv over ER series in Amerika….het is waar! En deze Nederlandse kwam daar middenin gelopen…..De regisseur riep; ‘action en draaien maar’ ….Buiten bij de ingang stond het type man waarvan mijn moeder mij altijd had verboden om mee te praten. ? En hij schreeuwde tegen mij; ‘are you talking to me bitch?!’
Had ie de verkeerde tekst gekregen of had ik mijn moeder altijd verkeerd begrepen?
De bewaker had gelukkig de juiste tekst en ik ging naar binnen. ? Ik heb vervolgens in de nacht daar types gezien….ik wist niet dat ze bestonden! ?
Roel was neergelegd in room 13 (ja, daar moet ook iemand in) en kermde van de pijn. Heel lang verhaal kort maken want dit ging uren en uren duren, we zagen vele dokteren en verpleegsters die nacht en de komende dag en wat blijkt; hij heeft een ontstoken galblaas! De artsen denken dat er een steen is geweest die via de natuurlijke weg eruit is gekomen (vandaar de vreselijke pijn afgelopen dagen) en als Roel geen medicatie (bloedverdunners) voor zijn hart had gehad, hadden ze hem geopereerd en de galblaas verwijderd.

Maar dat kan nu dus niet. Momenteel kijken ze of antibiotica en een infuus stabiliseert (niet eten en drinken) en eventueel morfine tegen de pijn. Gelukkig kon hij na ruim 10 uur van de ER 13 (duurde zo lang door alle onderzoeken) en ligt nu rustig op een éénpersoonskamer. Verder nog steeds weinig verbetering en stand van zaken nog steeds: infuus (geen eten en drinken) antibiotica en eventueel morfine tegen de pijn en ze overleggen met Nederland en hun eigen afdeling cardiologie of een operatie zou kunnen/moeten ivm medicatie.
De camper staat op de bewaakte parkeerplaats van het ziekenhuis (dit is overigens een niet betaald parkeren! kunnen ze bij ons nog wat van leren) en ik slaap daarin zolang als het mag duren want gelukkig hadden we net water gevuld en geleegd maar op een gegeven moment is dat ook op….dus dan wordt het hotel, motel, what’s it gonna be….?
Verzekering is geregeld en we voelen ons gesterkt door het groepje mensen thuis die we inmiddels op de hoogte hadden gebracht. Heel lief allemaal en dat geeft ons een goed gevoel! ? Ik zat net met mijn vriendinnetje op de app vraagt ze; ‘verschillen de ziekenhuizen nou met hier?’ Dus we appen wat heen en weer: “communicatie is hetzelfde, langs elkaar heen, die zegt dit, die zegt dat, het is een komen en gaan van doktoren en verpleegsters. Alles wordt in een computer gezet en toch weer niet blijkt achteraf.
Je kan het vijf keer moeten vertellen op een dag. Of hij zijn eigen medicatie wel of niet mag nemen niemand kan het ons vertellen. De Engelse taal is soms lastig met vertalen van ziekten en dan ook wel lachwekkend. Maar dan….de verpleegsters! Laat ik beginnen, ze zijn super aardig. Waar Holland/Nederland ligt….ze hebben geen idee! En toen kwamen wij op het uiterlijk van de verpleegsters en ik beschreef die van vandaag en zij zei; ‘Judeska (typetje van Jandino)’ en inderdaad het gros wat ik hier zie is een combi van Judeska en de Weather girls (Amerikaanse meidengroep)”.

Een kleine impressie: Judeska en de Weather girls staan bij de balie te lachen en te babbelen, ik kom de kamer uit en kijk om de hoek en gelijk vragen ze; ‘what’s up honey?’ Ok, best oplettend! Dus ik vraag of er iemand naar mijn husband kan kijken. Dan komt ze aan waggelen en lacht en doet wat ze moet doen en weg is ze weer. Verder babbelen en lachen. Op een gegeven moment wordt Roel geïrriteerd want er gebeurde weer iets: zie mijn lover liggen in het ziekenhuisbed en boos praten en Vernette (want zo heet de ster vandaag) er tegenover; ‘yeah, yeah, Roel, that’s right’. En haar gemanicuurde handen met nepnagels (inclusief armbanden en ringen) bewegen mee terwijl ze ‘yeah, yeah’,  zegt. Nou, 50 Cent (hiphopartiest) had zo binnen komen lopen en mee kunnen doen….ik had het echt niet gek gevonden! ?
Aan het eind van de middag zijn er twee artsen van de cardiologie gekomen en die hebben gekeken naar de hartmedicatie. Stoppen met de bloedverdunners is goed in verband met een eventuele operatie. Ik ga een hapje eten in het ziekenhuisrestaurant en als ik terugkom dan gaat zijn infuus piepen, we schieten in de lach….. er komt niemand! Het duurt en duurt ….niemand. Roel kijkt op het scherm van het infuus en er staat iets over “lucht in het infuus”? Hij belt de verpleging en zegt; ‘hallo, kan iemand komen, mijn infuus staat al 10 minuten te piepen?’ Geen antwoord, men heeft opgehangen! Ok, ze zijn vast gelijk onderweg! Maar nee, er komt niemand en piep, piep, piep, gaat dat ding maar door! Op de gang hoor ik lachen en babbelen en ik ben er zo klaar mee. Ik schiet uit mijn stoel en in de gang staat ineens 1.75 meter ….boos….een Nederlandse furie! En echt in mijn beste Engels riep ik; ‘Hello, is there anybody who can help?’ Nou drie vrouw sterk kwamen aanwaggelen want wat hadden ze verstaan….; ‘hello, there is someone fell.’ Ik kreeg een standje van Vernette want er was nu paniek ontstaan, ze dachten dat er iemand was gevallen. ‘Nou, jullie zijn er en daar gaat het om. Ik zit al een tijd te wachten!’ zegt mijn lover. En het was dat hij de nacht nog in moest met een collega van Vernette maar ik moest zo lachen dat ik eigenlijk wilde zeggen; ‘yeah right Vernette baby, take you to the candy shop.’ (songtekst 50 Cent). We konden niet wachten tot ze weg waren en stikten van de lach….?
De volgende ochtend, inmiddels al weer donderdag, begint met regen. Heerlijk hopelijk een beetje verkoeling want wat is het warm hier. Iedere dag ligt de temperatuur zo rond de dertig graden. Naar een hotel gaan is een optie maar gezien de onzekere situatie rond wat ze nu met Roel gaan doen blijf ik liever dicht in de buurt van het ziekenhuis. In het ziekenhuis draait de airco volop dus aangenaam. Roel is vanmorgen vroeg al voor een MRI scan gehaald. Stand nu is: galsteen is vermoedelijk via de natuurlijke weg eruit gekomen, galblaas flink ontstoken maar geneest door de antibiotica. Nog steeds niets eten en drinken en infuus voor vocht. Pijn is minder aan het worden. En afwachten weer….
We besluiten aan de site te gaan werken en ik sleep alles mee naar zijn kamer. Net als vorig jaar toen Roel met zijn rikketik lag, maken we van de ziekenhuiskamer een “klein Dijkstra kantoor” ! ?
We openen de computer en schrikken van het nieuws over Barcelona….een aanslag….arme mensen….arme slachtoffers en nabestaanden….arme wereld.
En daar sluiten we voor vandaag maar mee af. ? Tot zover. Sia