We gaan naar Frankrijk….of toch niet?

‘We vertrekken gewoon!’ Het is zo’n simpele zin maar voor iemand met een eigen bedrijf is de praktijk anders. 🤨 Natuurlijk, voor het corona tijdperk, in Amerika, deden we het ook gewoon. Maar corona heeft toch een aantal dingen veranderd, zo ook wat betreft het werk. Het fotografeerwerk liep sterk terug maar des te drukker was het met de boeken ‘vanuit de wolken’. Inmiddels zijn Rotterdam, Rijnmond en Dordrecht uit, komt Het Haagsche Land begin november uit en is Almere in de maak. Voor deze laatste versie mocht Roel zelf de lucht weer in want hier komen foto’s van toen en nu naast elkaar. Eindelijk konden we een BBQ organiseren voor een ieder (met partner) die aan de boeken heeft meegewerkt. Die organisatie viel trouwens wel mee dit keer want onze cateraar Ivo heeft voor hetere vuren gestaan. Van normaal 130 tot 170 gasten in de tuin stonden er nu ‘slechts’ 26. 🤣 Roel moest in de zomermaanden volop bijspringen op de zaak want onze 3 fotografen willen ook wel eens op vakantie. Althans 2 want 1 was al een langere tijd ziek. Net toen we een prima, door de ARBO goedgekeurd, re-integratie plan voor hem hadden opgesteld gaf hij te kennen dat ie per direct ontslag ging nemen. 🤔 We kunnen ons er over verbazen maar ach, het is net als met trouwen, je hoeft niet voor eeuwig aan elkaar vast te zitten. 😉 Tussen dit alles door knapte ik, met hulp van de aannemer, een woning voor de verhuur op. Begin september was de caravansalon in Düsseldorf, de grootste camperbeurs in de wereld. Niet dat we er persé heen moesten want de camper die we nu hebben bevalt uitstekend maar onze vrienden Wilma en Piet wilden er ook eens kijken. Komt bij dat Piet en Roel beiden gadget freaks zijn dus….op naar Duitsland voor een lang weekend. Kwam er daarna nog van alles op ons pad wat ik vast vergeet, of niet wil noemen 🤣, en bam, ineens is het maandag 4 oktober en sta ik de camper in te pakken. Eigenlijk zou dit al de dag van vertrek zijn maar ja….soms gaan dingen wel eens anders.😞 Mijn ouders zitten al bij ons in huis en woensdagavond zegt mijn moeder; ‘Nou als jullie nog langer blijven dan gaan we morgen maar weer naar ons eigen huis hoor!’ 🤣 De volgende morgen is het dan eindelijk zover en rijden we de hut van zijn plekkie voor de deur. Onze uiteindelijke bestemming gaat Spanje worden. Maar hoe lang is allemaal onduidelijk. Komt bij dat mijn vent 4 november een belangrijke copyright rechtszaak heeft waar hij echt bij moet zijn. Wellicht vliegt hij alleen even retour of gaan we samen en laten de camper in Spanje: we gaan het zien. En door dat ‘we gaan het zien’  lieve lezers gaat het ook wel eens mis. 😳 De route naar het zuiden kan over vele wegen, wij beperkten de keuze tot 3. Echt deze donderdagmorgen beslissen we nog: we maken 2 lange rijdagen, nemen de tolwegen en gaan niet over Parijs maar door Luxemburg (voor de goedkope diesel). Wellicht herkenbaar maar Lyon is een drama, net als bijvoorbeeld Bazel en München. ‘Beter er straks na het avondeten nog door dan morgenochtend in de spits.’ beslissen we met als resultaat dat we de hut eindelijk na een lange dag rond 22.30 uur voorbij Lyon op een volle camperplaats manoeuvreren. Bij een wijntje nemen we de rit voor morgen door en dan blijken we ineens ieder een ander script te hebben. ‘Morgen de laatste kilometers naar Cap d’Agde en we staan!’ zegt mijn vent. Ik kijk hem niet begrijpend aan; ‘We zouden dat toch niet doen, die gaan volgende week dicht, ik heb toch vanaf zaterdag die camping in Spanje gereserveerd!’ 😤 ‘Lekker dan, dat hadden we verdomme over Parijs gekund en niet over Luxemburg!!!’ 😡 briest mijn lover. Dan gaan we los: Tinie en Lau are in town! We hijsen de witte vlag voor de wapenstilstand en gaan slapen. De volgende morgen begint goed met een mooie woordenwisseling en hierna gaan we op pad. Spanje it will be! 💪💪 Bij de afslag Agde zegt mijn vent toch nog een paar keer; ‘We kunnen er nog af.’ Maar ik hou mijn voet stevig op het gaspedaal! Natuurlijk is er zoiets als karma want als ik bij het tolpoortje sta te wachten gaat de slagboom niet open. We hebben sinds kort een Bip&Go badge voor de raam. Heel handig voor de tolwegen: geen kaartjes meer trekken en betalen gaat automatisch van je rekening. Maar nu even niet! Ik moet achteruit maar inmiddels staat er al iemand achter me. Heel vaak is de heer in het verkeer een dame en ook nu. De persoon achter me ziet niet dat ik achteruit wil dus ik ga uitstappen om het te melden. ‘Gewoon in zijn achteruit zetten en gassen!!’ moppert mijn vent, ‘Dat snap je toch zelf ook wel!’ 😡 Echt, dit zijn van die opmerkingen dan leer je zwijgen, ik kijk dus maar eens om me heen en zie dat er een algemene storing moet zijn want niemand kan er door. 🤣 Uiteindelijk drukken we maar op de rode knop en opent iemand, in naam van oranje, de poort. Een stuk verder denderen we dan de Spaanse grens over, hier is sinds kort de tol op een aantal autoroutes opgeheven. De poortjes staan er echter nog wel. Verwarring bij degene die dit nog niet weten en ondanks alle waarschuwingen “niet stoppen” gewoon stil blijven staan. 🤨 Mijn vent is niet vaak met de auto in Spanje geweest maar ik des te meer. Mijn ouders gingen al naar Spanje toen ik een jaar of 4 was. Fiat 500, twee kindjes (mijn broer 2 en ik 4) op de achterbank, vader achter het stuur en moeders had op haar plekje (wegens plaatsgebrek) de koffer onder zich. Wie kent niet het fragment van Youp van t Hek over de periferique ?! 🤣 Dus nu ook de keuze voor Spanje want hoe leuk is het om jaren later hier weer eens te kijken! Cambrils was steevast de plek waar mijn ouders met ons heen gingen. Wij gaan nu naar het iets verder gelegen Hospitalet L’Infant, hier is namelijk een nudistencamping (na Cap d’Agde zijn we best wel om voor deze keuze). 😊 Het zal tegen zessen ‘s avonds zijn op deze tweede rijdag als ik vraag; ‘Zoek jij in de camperapp eens op waar we kunnen overnachten, er stond een leuke bij Rosas?’ Maar volgens mijn lover is het een bevel. 🤨 ‘Hoe weet ik al die plaatsen, jij bent hier geweest maar ik niet!!’ 😡 Oeps, daar zit nog wat zeer over het niet aandoen van Cap d’Agde. 🤔 ‘Google dan wat anders!’ bries ik terug. Vergeten is de rit vandaag waarin we gezamenlijk kerstliederen meezingend hierna toe reden. Het is aan ons beiden te merken dat de afgelopen weken stressvol waren want de lontjes zijn kort zullen we maar zeggen. Vlakbij de kust in een stil en bijna verlaten Begur vinden we een camperplaats. Het is hier echt te merken dat het naseizoen is. De vele appartementen, bungalows en hotels ogen verlaten en de restaurants zijn dicht. Na een prima nachtrust rijden we zaterdagmorgen in de regen langs Barcelona en andere bekende badplaatsen zoals Sitges, Blanes en Salou onze bestemming op: camping El Templo del Sol. De camping doet zijn naam eer aan want de zon gaat schijnen. Gelukkig spreekt de dame achter de receptie Nederlands en na haar uitleg gaan we op zoek naar een plek. Dat valt niet mee want het is hier nog steeds goed druk. De camping is tot 1 november open en staat nu vol met ouderen die straks nog verder afzakken richting het zuiden, de snowbirds zoals ze in Amerika genoemd worden. De plaatsen zijn vrij krap en dan merken we weer dat onze hut best groot en voornamelijk hoog (3.30 meter plus diverse antennes) is. De plek die we uitgekozen hebben kan maar voor 2 nachten, daarna moeten we verkassen. Na een grondige inspectie van de plek weten we hoe ie moet staan. Enkele ouderen in ons laantje komen uit hun stoel en een Duitse dame zegt; ‘Ach, das Fernsehen geht anfangen!’ De show begint …. Zeker de leukste thuis denk ik en manoeuvreer mijn vent precies tussen de bomen en campers door, ‘Lach maar oude muts maar mijn vent kan rijden!’ 💪💪 Dat hebben we goed gedaan, we zijn weer een team! Totdat ik in wil stappen en de zijdeur in de struiken blijkt te zitten….🤔 Breng dan maar eens bespreekbaar dat we dus andersom moeten staan! 🤣 Kortom we rijden terug door het laantje, langs de oude Duitse muts en haar gezelschap, terwijl de takken weer langs de bovenkant van de camper zwiepen. Nemen een nieuwe aanloop maar nu in zijn achteruit. Echt, dan ben ik zo trots op die vent van mij want als een volleerd chauffeur zet ie de hut nu met de deur aan de juiste kant op zijn plek. Mocht Hans Klok nog een nieuwe assistente zoeken: hier ben ik! Al gaat het allemaal mis: mijn glimlach blijft….al krijg ik pijn in de kaken! 🤣 We staan prima met uitzicht op zee! De volgende dag is er markt in het dorp. Al struinend lopen we tussen de veelal nep merkschoenen, lingerie, nep tassen, groenten en fruit door. ‘Laten we na de markt gelijk even over de camping fietsen voor een andere plek.’ Ik wil dit maar geregeld hebben voor morgen als we moeten verkassen. Lang leve de Nederlandse ouderen die hier al vele jaren komen want in 1 van de laantjes rijden we in een gezellige koffiekring. Zoiets als in het programma ‘We zijn er bijna’ maar dan naakt. ‘Zoeken jullie een plek?’ vraagt een nieuwsgierig vrouwtje. Aangekleed en met de fietstassen vol boodschappen leggen we uit dat we inderdaad moeten verkassen. En dan komt het: de beste plek van dit laantje, precies aan zee, zoals we verderop ook staan, blijkt vrij te komen! 😊 ‘Ja toch Piet, Alie gaat toch plotseling weg?’ roept ze ongeduldig naar haar man en vervolgens; ‘Jaaaa, precies die Alie, die moet weg voor haar broer die zo ziek is en haar neef ook al dood!’ ratelt Sjaan Jordaan nog door en binnen een paar minuten weten we alles. 😳 Maakt niet uit: die plek moeten we hebben. 😊 Snel naar de receptie om alles te regelen en verkassen maar! 👍 Nu een paar dagen uitrusten en niets doen! 😊