Vijftien ongelofelijke minuten!

Ondanks dat de campground in Fanny Bay gerenoveerd wordt staan wij er toch prima.

‘s-Avonds beginnen we maar eens met een nieuwe Scandinavische serie: the Lawyer. Die is zo spannend dat we de tijd vergeten en rond 01.00 uur ineens ontdekken hoe laat het is. ? Zondagmorgen komen we langzaam op gang maar wat maakt het uit, vandaag staat een korte rit (klein uur) naar Campbell River op het programma. Onderweg passeren we een aantal campgrounds die allemaal een bord met ‘No vacancy’ hebben staan: nou dat beloofd wat! Het is goed te merken dat Vancouver Island favoriet is want het is overal best druk. De campground, Thunderbird, die wij hebben uitgezocht ligt net buiten het centrum en heeft nog plaatsen vrij. We boeken een plek voor vier nachten met uizicht op het water. Cruiseschepen varen zo voor onze neus voorbij op weg naar en van Vancouver.

We parkeren de hut en doen verder niets want het regent hard. Eind van de middag is het droog, we maken een wandeling en eten bij Dockside een vissie. Dit restaurant drijft op een vlonder in het water en een nieuwsgierige zeehond zwemt in de buurt.

Waarschijnlijk krijgt hij af en toe iets lekkers toegeworpen want bang is ie totaal niet. ? We zijn speciaal een paar dagen naar Campbell River gekomen voor Eagle Eye Adventures. Dit wordt gerund door een Nederlands echtpaar, Jos en Rentia Krynen. Zeven jaar geleden hebben zij het roer omgegooid en zijn hier naar toe verhuisd, dit bedrijf gekocht en inmiddels hebben zij reserveringen tot ver in 2019 staan. Hun concept: gewoon snel en adequaat zaken doen, modern en veilig up to date apparatuur zoals rhib’s en waterdichte pakken, feeling en verstand hebben van de natuur (Jos is afgestudeerd bioloog). Tevens zijn zij de beheerders van een Canadaforum en hebben een mooie Facebook site waardoor we met hen in contact zijn gekomen. In ruil voor stroopwafels hebben we een aantal camperbenodigdheden naar hun adres mogen laten sturen die we maandagmorgen op gaan halen. Het stel komt uit het Brabantse en dat is nog goed te merken want hartelijk worden we door Rentia ontvangen.

De weersverwachting voor morgen is goed en we boeken gelijk een walvis tour. Er zijn twee opties: een tocht van vier of zes uur. Wij gaan voor zes uur en nu maar hopen dat er in die zes uur iets te zien valt….? Zo niet dan gaan we een andere dag weer mee. Zoals al eens eerder gezegd: ik vind het best spannend. Met een boot varen is helemaal top maar die vissen! ? In gedachten hoor ik dan altijd de muziek van Jaws en zie me al opgevreten worden door weet ik veel wat. Mijn lover is er helemaal gek van en zou graag een walvis van dichtbij fotograferen dus met een gemengd gevoel ga ik slapen. ‘Ik hoop echt dat we ze morgen heel dichtbij zien!’ mompel ik voordat we gaan slapen. Maar of ik het meen…. ?

Het is stralend weer en we melden ons om 09.30 uur bij de haven. Als we compleet zijn (tien mensen en allemaal Nederlanders) dan krijgen we een pak uitgereikt en zien we er weer uit als één grote ANWB familie. Dit pak heeft ook een ingebouwd reddingsvest, is super warm en waterdicht.
‘We gaan zes uur varen, onderweg lunchen en mochten jullie iets zien steek dan je hand op!’ zegt Jos. Hij legt nog wat do’s en don’s uit en daar gaan we, op naar Free Willy en zijn soortgenoten!

Jos staat in radiocontact met de boten van andere tourbedrijven en zo houden ze elkaar op de hoogte waar iets te zien valt. Het is warm op het water, de zonnestralen branden en ik rits mijn pak wat open. ‘Humpback whales in front of us!’ horen we de stem van Jos door de ingebouwde speakertjes. Wow, we zijn nog maar net weg en spotten al iets! Het is even zoeken in de verte want het dier is onder….maar daar is ie weer.

Ondertussen horen we Jos over de radio met een collega praten. ‘Okay guys, we gaan door want verderop zijn orca’s aan het spelen!’ roept ie. Ik dacht dat de rhib net al hard ging maar we gaan nu nog harder en suizen over het water!
Het is zeker een half uur varen en ik voel me een beetje alsof ik in Expeditie Robinson zit want verlaten eilanden, op sommigen liggen zeehonden, schieten voorbij maar waar moeten we zijn? Waar worden we heen gebracht? Dan zien we ze, het zijn zeker zes orca’s en het water spuit omhoog als ze half boven komen.

De wetgeving is zo dat de boten minimaal 100 meter afstand moeten houden van de dieren. Half juli wordt dit aangescherpt en is zelfs 200 meter verplicht. Met deze wet hoopt men de dieren meer rust te geven zodat zij zich makkelijker voortplanten. We kunnen de orca’s zien maar eigenlijk zijn ze best ver weg. Ik kan niet zo goed schatten maar het lijkt me dat Jos veel meer dan 100 meter afstand bewaard. Het schouwspel is er echter niet minder om en we liggen zeker een uurtje te genieten. ‘Als iedereen er klaar voor is dan gaan we nu op weg naar de lunchplek.’ roept ie en het gas gaat er weer op. Het is bijna onmogelijk om iets tegen elkaar te zeggen want de wind blaast alle kanten op. In een inham ligt een haventje en daar gaan we van boord. Jos heeft lunchpakketten, koffie/thee en limonade bij zich: prima verzorging!

Na de lunch gaan we het water weer op en zetten koers richting de plek waar we eerder vanmorgen de humpback whales zagen.
Daar klinkt zijn stem al door de speaker; ‘Right in front of us!’ Water beweegt en we zien een vin boven komen….hoe mooi! Jos houdt zich aan de minimum gestelde 100 meter afstand en de boot dobbert met motor stationair op het water. ‘Het zijn twee humpback whales en het lijkt alsof ze dichterbij willen komen.’ merkt hij op en ik denk; ‘OMG! Het zal toch niet waar zijn!’ ?

Humpback whales of de Nederlandse naam: bultrugwalvissen zijn bekend om hun grote borstvinnen waarmee ze flinke klappen op het water geven en om de spectaculaire sprongen. Ik vind deze bijzondere dieren eigenlijk mooi van lelijkheid met hun knobbels op de kop en onderkaak.

En daar zitten tien ingepakte rode pakken, met een camera alvast in de hand, en één gids in een dobberende rhib turend naar het water en je voelt de spanning. We zien één humpback whale onder duiken en de ander gaat er achteraan. Niets meer te zien, waar zouden ze gebleven zijn? ‘Oh, oh, het zal toch niet!’ hoor ik Jos mompelen en hij zet de motor van de boot af…. ? Ingespannen kijken alle hoofden over het water en ik hou mijn adem in. ‘Ze blijven wel heel lang onder, straks duikt ie op naast de boot.’ hoor ik Jos weer. Ik vind het griezelig want we hebben net gehoord dat deze twee wel zestien meter lang zijn! We kijken met elkaar links en rechts en iemand maakt een grapje; ‘Straks zit ie echt onder de boot….’ ? en de seconden tikken weg. Ineens slaakt Jos een  kreet; ‘Allemachtig, achter de boot!!!’

Ik schrik me totaal een ongeluk, kijk om naar achteren en zie nog net hoe de walvis het water weer raakt. Er is geen paniek maar wel totale opwinding bij de rode pakken en de gids, we staan, zitten en kijken naar het water. Door elkaar klinken de kreten van verbazing en opwinding; ‘Waar zijn ze, waar zijn ze? Daar komt ie weer, let op, let op!’

Wat volgt is een spel (later horen we van de gids dat het ongeveer vijftien minuten heeft geduurd) van de twee nieuwsgierige deugnieten met onze gele rhib. Ze duiken, draaien en buitelen er omheen, klappen met de vinnen op het water en duwen zelfs zachtjes tegen de boot aan.

We horen ze blazen en zo dichtbij ruiken we de ranzige vislucht die om hen heen hangt. ? Vlak naast de boot komt de kop meerdere malen boven water en een oog kijkt ons aan:

Wow, wat is dit indrukwekkend mooi! Er zijn geen woorden voor te vinden om dit kwartier en onze ervaring goed te beschrijven. Jos doet dit werk al zeven jaar en heeft dit ook nog nooit meegemaakt! Hoe super top!
De twee walvissen zijn uitgekeken op het gele dobberende ding in het water dat niet meespeelt maar alleen allerlei kreten slaakt en zwemmen van ons weg.

Aan boord heerst een uitgelaten sfeer: ‘Hebben wij dit net echt meegemaakt??!!’ ?  En ineens denk ik aan de regels en wetten en zie het beeld voor me afgelopen jaar van de hond die onder het hek, dat de grens afbakende tussen Amerika en Mexico, door kroop. Heen en weer speelde het dier op het strand en had totaal geen erg in grenzen. Hoezo 100 meter afstand houden: alsof een walvis dat snapt! ?
Het gas gaat er weer op, de motoren brullen, de wind suist om onze hoofden en het water is wilder geworden door de wind of stroming.

Bam, bam, klapt de boot keihard op het water en we komen een beetje van de banken los. We gillen het uit van pret en houden ons vast, deze dag neemt niemand ons meer af! Vanmorgen kenden we elkaar niet maar nu aan het eind van deze middag delen we een hele bijzondere gebeurtenis!  Op de wal trekken we onze pakken uit en wisselen email adressen. Als we afscheid nemen van iedereen zegt Jos; ‘Het mooiste moment voor mij was dat oog, het trof me midden in mijn ziel.’ We lopen naar de campground en als we ‘s-avonds op de computer de beelden terug kijken en de reacties zien op Facebook dan beginnen we pas echt te beseffen wat we hebben meegemaakt. ?
Het filmpje is gemonteerd van een aantal stukken film. De kwaliteit is minder omdat er stevig verkleind en gecomprimeerd moest worden.

Het ‘grappigste’  stuk zet ik misschien nog wel eens bij de bloopers: namelijk het moment dat de éne deugniet plotseling opduikt acher de boot zodat  ik van schrik mijn camera overal heen laat gaan behalve naar het water en je onze opgewonden kreten hoort….’Holy shit!’ ‘Daar komt ie, daar komt ie!’ ? Ik weet het zeker Spielberg zou er een bestseller van kunnen maken!