Verrassend Valdez

Als we in Anchorage na het shoppen teruglopen naar de camper zien we de Italianen met hun camper ook weer staan. Ik zei het al eerder: er zijn niet veel wegen in Alaska dus de kans dat je elkaar weer tegenkomt is best groot. We rijden de stad uit, vinden nog een Chinese toko waar we wat lekkere dingen zoals pindasaus en kroepoek scoren, dan gaan we de Highway 1 op richting Valdez (ongeveer 480 kilometer).
Bij Palmer zien we een bord met ‘Matanuska River Park campground’, een mooie plek om te stoppen en morgen weer verder. ?
Het is begin augustus en we zijn na een korte onderbreking (december t/m maart) al weer vier maanden onderweg. Toen we vorig jaar juni aan dit avontuur begonnen hebben we elkaar beloofd: als er iets is waarom je naar huis zou willen: eerlijk zeggen en dan nemen we een break. Het is heel wat om met zijn tweeën in een kleine ruimte te leven en totaal op elkaar aangewezen te zijn. Nederland missen we niet maar wel familie, vrienden en kennissen. De leuke en verdrietige momenten die in hun levens gebeuren en waar wij niet bij kunnen zijn. Zondagochtend krijgen we een somber bericht en hebben zo’n moment. Verslagen zitten we aan ons ontbijtje en beseffen hoe ver weg Alaska werkelijk is. Je kan vanuit hier meeleven maar degene gewoon even vast pakken en een knuffel geven….dat gaat niet. ? ‘Misschien moeten we erover nadenken om naar huis te gaan.’ zegt mijn lover en dat doen we tijdens een wandeling (vanaf de campground starten mooie routes).

We relativeren en hoe moeilijk we het ook vinden: voorlopig blijven we hier. Maandagmorgen zitten we nog te piekeren maar that’s life: not always easy. Bij Fred Meyer in Palmer doen we boodschappen (wijn is ook een boodschap ?)

en na het zien van dit bord zou mijn lover hier best willen blijven staan om te kijken wat er gebeurd. ?

De weg richting Valdez slingert langs de Matanuska rivier die woest stroomt met al deze regen. Verderop knipperen waarschuwingsborden: natuurlijk wéér wegwerkzaamheden.

Uit de speakers klinkt de stem van Bocelli die zijn nummer Romanza zingt. Ik kijk in gedachten naar buiten: het onvoorspelbare weer met vaak regen, de slechte wegen, vele wegopbrekingen maar zo’n wondermooie natuur! Alaska we love it. ❤️ Naast mij zit mijn lover achter het stuur mee te zingen met Bocelli. ‘Speciaal voor jou!’ zegt ie glimlachend, ‘Mooi toch!’ ? Ik kijk naar mijn brillenglazen, er zit gelukkig nog geen barst in het glas want allemachtig wat een geluid produceert die vent van me. ? Muziek is trouwens wel een dingetje tussen ons, we hebben soms een totaal andere smaak en op het USB stickie staat dan ook een potpourri van artiesten. Eerlijk is eerlijk, het zal voor zijn oren ook niet meevallen als ik met de Toppers een nummertje van Corry Konings meezing. ?
Bij de Matanuska Glacier slaan we af, rijden over een gammele houten brug

en na een snelle lunch wandelen we naar de gletsjer.

Je kan er alleen of met een gids overheen wandelen. Het lijkt me super om onder begeleiding over de gletsjer te gaan maar het is ook met touwen werken en in gedachten hoor ik mijn arm ‘doe het niet, doe het niet’ protesteren. ‘Laten we maar gewoon samen gaan.’ stel ik dus voor. Het eerste stuk is goed te doen maar eenmaal op de gletsjer is het glibberen en glijden.

Sommige types zijn niet helemaal goed voorbereid….

En met een sierlijke afsprong …. ?

zijn we weer terug bij de parkeerplaats. De regen is gestopt, bewolking hangt boven de bergen en al die verschillende kleuren blauw in het ijs: kortom het is super mooi! ? Net voor Glennallen zien we, iets van de weg af, een prima overnachtingsplek.

Een campground is niet altijd nodig en hier in Alaska voelt het zeker veilig om gewoon langs de kant van de weg een plek te zoeken. Zolang er niet staat dat het verboden is mag het gewoon.
En hoe klein een plaatsje ook is, Glennallen heeft in ieder geval een mobiele koffiebar dus als we de volgende morgen op pad gaan scoor ik eerst mijn bakkie! ?

De weg naar Valdez loopt gedeeltelijk langs de Wrangell Mountains die in de verte liggen. De regen klettert op het dak van de camper en lage bewolking hangt voor ons uit. Bij de scenic view punten is weinig te zien nu. Alhoewel wij vaak betwijfelen of er met mooi weer wel iets te zien is door de hoge struiken en bomen want het onderhoud op deze plekken is slecht.

Op Facebook zitten we in een aantal Amerika en Canada groepen waar je met vragen, antwoorden en ‘weetjes’ terecht kan. Daar was door een vrouw de vraag gesteld of twee vrouwen zich met een camper in Canada zouden redden. ? ‘Rij jij weer een stukkie!’ zegt mijn lover en terwijl ik achter stuur kruip schiet me dit te binnen en ik vraag hem of hij het ook gelezen heeft.

‘Ja en ik zou niet weten waarom ze dat niet kunnen!’ zegt ie. Dat ben ik zeker met hem eens, ‘Maar er is wel een echt ouderwetse rolverdeling.’ stel ik. Hij kijkt me bedenkelijk aan en zegt dan lachend; ‘Wat is dat nou voor antwoord, hoe kom je erop?’ En zoals vaker gezegd: dit is ons blog en nu in dit geval mijn mening hoe ik het zie. Maar er is een taakverdeling die eigenlijk heel ouderwets is. ? Ik probeer het mijn lover uit te leggen en som wat dingen op die ik man en vrouw zie doen waarop hij reageert, ‘Absoluut niet mee eens! Ik zie best veel vrouwen rijden maar inparkeren kunnen jullie niet!’ ? De stemming komt er goed in met dit onderwerp. Ik weerleg het inparkeren want vind dat ik dat prima kan. En speel dan mijn laatste troef uit, ‘Okay, maar hoe vaak zie jij een vrouw bij een dumpstation met het water en de poepslang in de weer?!’ ?

We schieten in de lach en zijn antwoord past in dit onderwerp, ‘Ja, maar dat is dan waarschijnlijk zo’n bouwvakker die alles kan!’ ? Ik ben echt niet voor een ouderwetse rolverdeling maar ga er maar eens op letten ‘camperaars’ en ‘caravanners’.
Inmiddels zijn we de Thompson pas over en er volgt een afslag naar de Worthington Glacier.

Het is niet echt aanlokkelijk om naar buiten gaan, harde regen, wind en van de gletsjer is weinig te zien. Door de Keystone Canyon, met hoge besneeuwde bergen en adembenemende uitzichten, gaat de smalle bochtige weg verder naar beneden. Even een quick stop bij de Bridal Veil falls en aan de andere kant van de weg de kleinere kleinere Horsetail falls. Valdez ligt net als Whittier (in het westen) aan de Prince William Sound, een deel van de Golf van Alaska met een kustlijn van een kleine 5000 kilometer.

In Valdez eindigt de Trans Alaska Pipeline deze werd in 1977 gebouwd om de ruwe olie, die in Prudhoe Bay gewonnen wordt en geen ijsvrije haven heeft, het hele jaar door te kunnen transporteren. Elke inwoner van Alaska krijgt overigens gemiddeld duizend dollar per jaar van de winstdeling van de olie industrie. Net voor het centrum komt er links de afslag richting de Pipeline Terminal. De weg heeft aan de ene kant grasland met verschillende poeltjes water die in verbinding staan met het water van het fjord aan de andere kant. Aan de rechterkant ligt de Solomon Gulch Hatchery een zalmkwekerij. Omdat er elk jaar grote, overigens vaak onverklaarbare, verschillen zijn in de zalmpopulaties en van de parende zalmen zonder hulp te weinig nieuwe zalm overblijft is hier op kosten van de zalmindustrie een kwekerij gestart. Als de volwassen zalmen rijp zijn om te spawnen (eitjes afzetten) komen ze altijd terug naar hun geboorteplek. Een soort ingebouwde GPS. Van juli tot en met september barst het hier dan ook van de zalm. De rivier is afgedamd en het is de bedoeling dat de zalmen nu de zalmkwekerij in zwemmen. Dat gaat via een fish ladder/zalm trap die een stroomversnelling nabootst waar de zalmen tegenop springen om in de kwekerij te komen. Want door de ‘omleiding’ zijn ze een aantal jaren eerder ook in de fabriek geboren. Binnen worden de zalmen gedood en de kuit en hom eruit gehaald. Deze worden door medewerkers samengevoegd en in de kwekerijen geplaatst onder ideale omstandigheden tot ze groot genoeg zijn om uitgezet te worden. Zo blijven er meer kleintjes over die volwassen kunnen worden dan via de natuurlijke manier. Maar de zalm heeft een lange weg afgelegd, is van zout naar zoet water gekomen en de restanten zijn hierdoor niet lekker meer van smaak. De dode vissen worden om deze reden niet verwerkt voor de blikjes zalm van John West maar komen in de blikjes van Whiskas….althans dat is het verhaal. ? Als we aankomen is het eb en ontelbare vissen proberen te zwemmen in het lage water.

Ze spartelen over en door elkaar heen, wat een akelig gezicht! ? Hele groepen meeuwen pikken naar de dieren en de aangevreten kadavers liggen overal. De stank is vreselijk en ik heb het al snel gezien. Mijn lover daarentegen loopt met zijn camera’s langs de vissen en fotografeert de kwekerij en de zalmen van alle kanten. Ik moet om hem glimlachen want hij balanceert op stenen, gaat waarschuwingsborden voorbij en zwaait naar mij, ‘Bizar toch al die vissen! Zie je ze?!’ Ik sta met een sjaal voor mijn neus want de stank is echt vreselijk en denk; ‘OMG, hoe kom ik hier verzeild!’ ?

Het is de natuur, ik weet het, maar om zo te zien is echt confronterend. Het blijft regenen, we rijden door naar het centrum en vinden daar een plek op Bayside RV park, één van de vele campgrounds hier.

Het is zoals zo vaak net een grote parkeerplaats maar gezien de regen verwachten we dat de zonnecellen niet zullen laden dus stroom is wel prettig en lucky us: ze hebben voor Alaska begrippen best snel internet! Later in de middag wordt het droog en gaan we het centrum verkennen: een lange straat met een rijtje restaurants aan de jachthaven. Hier liggen de kleinere schepen, de grote olietankers liggen voor anker aan de overkant bij de olieterminals.

Valdez was een redelijk onbekende plaats tot 24 maart 1989 de Exxon Valdez er op de rotsen liep bij het eiland Bligh Reef. Rond de 100.000 m3 ruwe olie kwam in zee terecht, 2000 km kustlijn van Alaska raakte verontreinigd en naar schatting 600.000 dieren (vogels, otters, robben en zeeleeuwen) stierven. De kapitein werd veroordeeld tot slechts 1000 uur werkstraf. ? Na het eten rijden we terug naar de hatchery in de hoop dat die zalmen ook beren aantrekken. In de verte staan bij een kreek een aantal auto’s en campers en dit heeft gelijk weer een magisch effect op mijn lover, ‘Daar is wat aan de hand, ik denk beren!’ roept ie en geeft flink gas. Alsof iemand net heeft omgeroepen, ‘Dames en heren over vijf tellen is de show over!’ ? Ik weet ondertussen wat er verder volgt want ineens heb ik het bordje ‘Assistente Dijkstra’ opgekregen, ‘Pak snel mijn camera met telelens en het statief!!’ En zie ons aankomen: hij remt, parkeert snel de hut en springt met zijn spullen eruit….? De assistente, ik dus, pakt haar eigen jas en die van de fotograaf, haar filmcamera, de spuitbus antimug en sluit de camper af.

Als ik naast hem sta zegt ie; ‘Kanjer van me, ik wist het wel maar zeg het nog eens, je bent een topper!’ ?? Ik knik en denk, ‘Eigenlijk is het niet gek dat ik drink!’ ? En het is allemaal niet voor niets want in het water staan twee zwarte beren die de éne na de andere vis uit het water pakken.

Een hele troep meeuwen heeft zich om hen heen verzameld en pikt de restanten. Wow, is dit kicken! ? Door het sombere weer wordt het licht snel slecht en als de beren de struiken weer in gaan houden wij het ook voor gezien en rijden terug naar de campground. ‘s-Nachts wordt ik wakker van de regen die keihard op de camper valt. Ik voel aan de plek op het plafond waar de lekkage zat maar alles is gelukkig droog. Als we opstaan is het een natte boel op de camping.

We checken het weerbericht, zien dat het op gaat knappen en besluiten te blijven. We willen nogmaals bij de kreek met de beren kijken en eigenlijk ook met een bootexcursie naar de Colombia Glacier in de Prince William Sound. Als de vriendelijke dame bij de receptie zegt dat de voorspelling voor morgen best gunstig is, in ieder geval droog, vragen we of ze wil informeren of de Lu-Lu-Belle nog plek heeft. Mijn lover is hier al eens op geweest en het is de moeite waard. Er is plaats, we boeken en zitten morgen weer een dag op het water! ? Als we op de weg richting de hatchery rijden zien we op dezelfde plek als gisteravond weer een verzameling mensen.

Een zwarte beer staat in het water naar zalmen te grijpen. Op een gegeven moment lijkt het alsof ie even ongestoord wil eten en klimt met vis en al in een boom om er na een paar minuten weer uit te komen.

Er komt nog een beer die ook in de kreek gaat staan. Het is zo bijzonder hoe dichtbij ze zijn! De éne beer heeft het wel gezien, gaat aan de wandel en via een smal stroompje loopt ie naar de volgende kreek.

Er hebben zich inmiddels meer mensen verzameld. Ook is er een ranger met geweer bijgekomen die alles in de gaten houdt en waarschuwt om alert te blijven. ? Ik maak een praatje met hem en hij vertelt dat het ding met rubber kogels is geladen en alleen gebruikt wordt om de beren af te schrikken als ze te dichtbij komen. ‘I use it once or twice a day.’ ?

Als de beren de struiken in lopen en niet meer terug komen rijden we door naar de hatchery. Ook nu is het eb en liggen spartelende vissen in het ondiepe water, sommigen zijn in het diepere gedeelte terecht gekomen waar ze proberen tegen de stroom op te zwemmen.

Ik kijk weer met verbazing want in het ondiepe water pikken de meeuwen in de kadavers en in het diepere gedeelte worden ze opgevreten door zeehonden en zee-otters. ? Op de parkeerplaats maken we iets te eten en rijden rond 19.00 uur terug naar de ‘berenkreek’. Het is rustig en er zijn geen beren te bekennen. Ineens komt er een zwartharige schurk uit de struiken, loopt naar het water en grijpt wat vissen waarmee ie weer verdwijnt. Een groepje Aziaten komt aanrijden en vraagt waar we naar kijken.

Roel legt uit dat hier beren zitten en als ze hem vol ongeloof aankijken laat ie zijn foto’s zien. Ze klappen in hun handen terwijl ze opgewonden kreten slaken. ‘Zouden ze nog terugkomen?’ ? vragen ze ons. In de hoop dat het zo is blijven ze wachten maar na een kwartier is er nog niets en de kindertjes die ze bij zich hebben beginnen zich te vervelen. Het hele stel loopt naar de overkant en gaat daar naar de zeehonden en zee-otters kijken. Opnieuw is er geritsel in de struiken en een beer scharrelt naar het water. Wat dan volgt gaat zo snel: er komt nog een beer die kijkt naar het water en ziet de andere staan. Denkbeeldig krabt ie achter zijn oor, kijkt om zich heen en steekt de weg over naar de andere kant van het water. OMG, daar staat het rijtje Aziaten met hun rug naar de beer! ? ‘Look out, a bear behind you!!’ roept mijn lover hard.

Vroeger dacht ie waarschijnlijk eerst ‘kleur of zwart/wit’. ? De Aziaten kijken om, zien de beer aankomen en schrikken zich een ongeluk, de gillende kinderen en vrouwen springen in de auto, één man haalt dit niet en houdt het portier als een schild voor zich. Ademloos kijk ik toe hoe de beer zich nergens iets van aantrekt en gewoon naar het water sjokt. ‘Stelletje idioten, blijf dan ook opletten!’ moppert mijn lover. ? Na deze Beekse Bergen deel 2 story ? is iedereen wel alert! Uit de struiken aan de andere kant is nog een beer gekomen en nu zijn er totaal drie. Rond half negen hebben ze genoeg gegeten en op het gemakkie verdwijnen ze. Wow, wat een avontuur weer! De volgende morgen is het droog en heel af en toe laat de zon zich zien. Om tien uur staan we bij de receptie klaar om opgehaald te worden door Fred, de kapitein van de Lu-Lu-Belle. Hij is inmiddels 76 jaar en doet dit werk nog steeds met plezier. De kranige baas begroet ons vrolijk en vind het leuk om te horen dat mijn lover voor de tweede keer met hem mee gaat op avontuur. De Lu-Lu-Belle is een mooi schip met een klein cafetaria en ruimte om binnen en buiten te zitten. We krijgen wat instructies en dan varen we de haven uit. Het water is kalm en er staat een beetje wind, dit belooft een prima dag! Fred vaart eerst naar een punt waar veel wildlife is en dan ‘s-middags naar de gletsjer. We zijn rond half elf vertrokken en hij heeft geen idee hoe laat we terug zijn. ? Zijn babbel klinkt aan één stuk met heel veel informatie.

Zodra we buiten de haven komen trekt de wind aan, het wordt fris en we gaan binnen opwarmen. Fred roept om dat we een groep zee-otters naderen en mindert vaart. We snellen naar buiten en zien de groep dichterbij komen. Van een camphost hebben we eens gehoord dat het voornamelijk mannetjes zijn die zo in groepjes verzameld liggen. ‘Het zijn net mannen in het echte leven, die gaan naar een café, deze liggen met elkaar in een kring.’ zei die. ?

De otters trekken zich niets van ons aan en na een tijdje varen we verder. We passeren watervallen, kleine eilanden en lange onbewoonde stukken met smalle stranden en oneindige bossen. Op de strandjes liggen ontelbare zeehonden, luierend in het zonnetje of spelend in het water waarna ze weer op de rotsen springen. Een enkeling is nieuwsgierig en komt dichterbij gezwommen.

Hoe leuk zijn ze: de koppies komen uit het water, snel kijken en duiken weer onder. Even verderop varen we in een inham van de rotsen met boven onze hoofden papegaaiduikers. Ze vliegen zo druk heen en weer dat fotograferen of filmen heel lastig is. Verderop is een walvis gespot. Het scheepje vaart in volle vaart naar de plek waar we gaan wachten. Het duurt zeker tien minuten voor ie weer boven komt en dan zien we dat het een humpback whale is. Fred volgt het dier een tijdje maar als hij in de verte nog twee ‘fonteinen’ ziet varen we die kant op.

Dit zijn ook humpback whales en zij aan zij zwemmen ze naast de boot. We hebben een paar weken terug een niet te evenaren avontuur beleefd met Eagle Eye Adventures in Campbell River ( https://www.siaenroelopreis.nl/vijftien-ongelofelijke-minuten/ ) maar het blijft prachtig om dit te zien. Ze lijken wel synchroon te zwemmen, uit het water komt het lijf en weer onder. Zelfs de zwaai met de staart uit het water gaat gelijk na elkaar. ? Even later komen er een aantal porpoise dolfijnen langszij zwemmen.

De Lu-Lu-Belle zet koers naar de gletsjer, het is een stevig eind varen, we eten een kopje soep, mijn lover speelt een spelletje

en sommigen hebben een kleine wegtrekker. ?

In het water komen steeds meer ijsschotsen, we trekken de jassen aan en gaan het dek op. Oei, wat is het koud! Een ijzige wind waait pal tegen het schip, we duiken diep in de jassen en zetten de capuchons op. Al eerder waren we op het water tot bij een gletsjer maar nimmer met een klein schip. Dit is zo onwerkelijk mooi en nu zien we pas hoe groot en hoog zo’n gletsjer is.

Maar hoe mooi ik het ook vind als mijn benen zeer doen van de kou vlucht ik naar binnen. Mijn lover blijft nog een tijdje met zijn camera’s aan de gang om uiteindelijk ook verkleumd bij een warme choco met een brownie op te warmen. We verlaten de gletsjer, als we langs een ijsschots waar een paar zee-otters op liggen varen, wagen we ons nog een keer naar buiten.

Wat een grappige dieren zijn dit toch! Om half acht meren weer af in de haven, het was een lange maar bijzonder mooie dag! We hebben aan boord een Nederlands stel ontmoet die met een huurcamper op pad zijn.

Zij vertelden dat ze gisteren bij Mike Palace hadden gegeten en dat dit erg lekker was. Uit eten na deze lange dag is wel zo makkelijk dus we schieten het restaurant in. We schrikken van de prijzen op de menukaart, die zijn best prijzig. Laat ik voorop stellen dat we niet kinderachtig zijn en inmiddels weten dat uit eten gaan in Alaska niet goedkoop is maar dit slaat alles. 40,00 Dollar voor een entrecote waar niets bij zit vinden wij duur! Apart te bestellen: friet (8 dollar) en salade (5 dollar). We nemen ieder lasagne met een salade. Als het eten komt blijkt het lauw te zijn, grrrrr ? dus roepen we de kelner en vragen of dit warmer kan. Een paar minuten later komen de borden terug en dan is het iets beter. De smaak is aardig maar het restaurant Mike Palace komt echt met stip op de laagste plaats bij ons!
Terug in de camper gaat de kachel aan: zomer in Alaska! ? Vrijdagmorgen krijgt Roel een berichtje dat het heel slecht met zijn tante (bijna 88) gaat. Na contact te hebben gehad met zijn zus kijken we elkaar aan, ‘Wat een toestand, ik kan niets vanaf hier.’ zegt hij. We babbelen over de situatie en stellen elkaar vragen waar we geen antwoord op hebben. Ik pak mijn IPad, ‘Laten we in ieder geval eens kijken hoe we terug kunnen en wat de mogelijkheden en prijzen zijn.’ Weer doet deze week ons beseffen hoe ver weg we zitten. ? Buiten komt de regen nog steeds met bakken naar beneden. ‘Zou die regen ooit wennen, ik ben wel toe aan flip flops en een standbedje!’ mopper ik. Mijn lover kijkt me grinnikend aan, ‘Hoor haar, jij wil hier toch een B&B beginnen!’ ? We kijken in de flyer van Valdez wat we nog niet gezien hebben: Old Town Valdez en Valdez Glacier. Voorbij de zalmkwekerij hebben we een primitieve campground gezien met uitzicht op het water, we besluiten nog een dag te blijven en vanavond daar te gaan overnachten. Eerst naar de gletsjer en het meer. Vanachter het glas kijken we naar de laaghangende wolken en besluiten dat onze regenjassen vast niet bestand zijn tegen de hoeveelheid water die valt. ? Door naar Old Town Valdez dat een bijzondere historie kent. Aan het begin van de Goldrush ontstond deze stad.

Nadat het vrijwel geheel verwoest werd bij de Goede Vrijdag aardbeving in 1964 werd het vier mile verder opnieuw gebouwd. Er zijn nog wat restanten van funderingen te zien.
De rest van de middag brengen we door bij de ‘berenkreek’ maar ook die komen met dit weer niet tevoorschijn. Op de campground zoeken we een plek, als we staan komt mijn Alaska gevoel weer tevoorschijn: uitzicht op het water, in de verte de besneeuwde bergen, vissersboten komen terug en voor mijn neus zwemmen zeehonden en otters. ? ‘Lekker belangrijk die regen, wat is het hier toch super mooi!’ roep ik opgetogen tegen mijn lover. Die antwoord heel adrem; ‘Zeker maar ik zie het toch liever met een zonnetje, kan je nagaan hoe mooi het dan is!’
Als het de volgende morgen nog regent staat ons besluit vast: we gaan weer verder. Vlakbij de kwekerij zien we nog een zwarte beer scharrelen maar als we stoppen is ie snel weg. Als mijn lover staat te tanken ren ik naar een koffiebarretje. Ik heb het al vaker vermeld en blijf het bijzonder vinden hoe de Amerikaanse benadering is: wellicht beroepsmatig of niet….? Maar als ik aan de beurt ben zegt een opgewekte medewerkster; ‘Hey sweetie, how are you? You look lovely today!’ What can I do for you?’ Terwijl ik sta te wachten dwalen mijn gedachten af naar mijn eigen mooie stad Rotterdam. Daar ken ik echt geen koffiebar die mijn humeur met hun benadering ‘Hoi, zeg het maar!’ doet stralen….? Terug in de camper, doen we koffie/thee met wat lekkers (soms hebben ze prima gebak),

bekijken de kaart en mijn lover tikt de TomTom in, let’s go!

Door het vreselijke trage internet in Alaska loopt ons blog wat achter, als we dit hoofdstuk on-line zetten zijn we al terug in the Yukon Canada en hebben belevenissen gehad in Tok en Chicken….echt waar, het zijn plaatsnamen! ?