Verborgen parels….

Campground Beverly Beach is groot met veel plekken maar hoe rustig hebben we hier geslapen zonder generators! ?

Het belooft vandaag beter weer te worden en vanuit de camper zien we al vroege wandelaars op het strand. Ze hebben wel dikke jassen aan en sommigen zelfs een muts op. ? De korte broeken blijven in de kast en het gaat dus weer een lange broek worden. In verband met het drukke weekend (Memorial Day) zijn we wat voorzichtig met onze route. Het is is hier schitterend langs de kust en er zijn veel campgrounds: waarom zouden we veel verder gaan? We rijden door Lincoln city, een gezellige winkelstraat met heel veel bureau’s waar je een walvistocht kan boeken.

Er komt net een parkeerplaats vrij en die pikken wij gelijk in. ? Eerst op zoek naar de koffiebar. Terwijl we staan te wachten vertelt de vriendelijke ‘koffiemeneer’ dat er vanaf de kant walvissen te zien zijn, het gaat om de grijze walvis. We doen ons ‘bakkie’ buiten in de hoop iets te zien maar helaas. Na wat winkeltjes in en uit te zijn gegaan en het kopen van een paar super leuke crocs

(niet de keus van mijn husband want die vind het afschuwelijke veel te dure plastic slippers ?) rijden we verder. Na een paar kilometer zien we een viewpoint, bij het bord staat dat vanaf hier walvissen te zien zijn. Vooruit, een tweede poging! Het is inmiddels ook al lunchtijd en ik maak iets lekkers te ‘snavelen’, mijn lover gaat de foto’s voor het reisblog uitzoeken en ineens: een grijze walvis voor de kust!

Wow, snel naar buiten om te kijken! We staan lange tijd te genieten en oeps, dan is het al rond 14.00 uur. Na overleg rijden we naar Cape Kiwanda, wat een drukte is het hier! Er is een campground tegenover het strand maar we gaan eerst naar the beach. Je kan met de auto het strand op rijden maar gezien ons laatste ‘zandavontuur’ bij Han ? zijn we wat voorzichtig! We wandelen een stuk over het strand en klimmen de duinen omhoog voor het uitzicht.

Vreemd dat mijn lover en ik vanaf boven geheel iets anders waarnemen. Zal wel een fotografisch dingetje zijn.?

De campground heeft nog net één plekje maar 65,00 dollar voor dry camping (zonder water, afvoer en elektriciteit) vinden wij echt te gek dus we trekken verder. Er volgt nog een campground en die durft zelfs 75,00 dollar voor dry camping te vragen. Wel geeft de medewerkster een tip: verderop in het plaatsje Woods, is een oud vrouwtje die op haar terrein wat plekken heeft voor caravans en campers. We komen daar en inderdaad ze heeft nog een plaats vrij, prima ligging met volledig hook-up en slechts 25,00 dollar. ?

Zondagochtend is easy, we ruimen wat op, draaien een was en gaan dan op pad. Het lijkt alsof iedereen vandaag erop uit trekt en het is flink druk. Na een paar stops bij uitzichtpunten

komen we in Cannon Beach. Hier moesten de deelnemers aan ‘Wie is de mol 2017’ een opdracht op het strand uitvoeren. In het centrum is het stapvoets rijden en de campground heeft, zoals we al vermoeden, geen plaats meer. Richting Seaside zit Circle Creek RV resort en die zou nog wel plek hebben.
Er komen nog twee campers aan waarin Nederlanders zitten, twee echtparen, en met hen rijden we op naar de genoemde campground. Als we daar bij de receptie staan te wachten merkt één van de dames op; ‘Oh, is het jullie eigen camper, we dachten dat je die hier gehuurd had en voor de lol een NL kenteken erop had gedaan….’ ?

Er zijn momenten dat mijn lover en ik weten wanneer we beter niets meer kunnen zeggen! Ook hier alleen maar dry camping plekken vrij, voor ons is dat prima. De volgende morgen besluiten we om nog één nacht te blijven en vandaag Cannon Beach en Seaside te bezoeken. Maar eerst op zoek naar het dumpstation. Wat blijkt: dit RV resort (zoals ze zich zelf noemen) heeft er geen! ? Dus bij een inmiddels vrij gekomen hook-up plek parkeert Roel onze hut en gaat water bijvullen. Daar komt de receptioniste op hoge poten aangelopen en zegt kattig; ‘Het is verboden om water bij te vullen als je op ‘dry camping’ hebt gestaan!!!’
Zo dan, die is akelig….? Mijn lover legt uit waarom hij dit doet waarop zij zegt; ‘Jullie moeten nu tien dollar betalen voor het water!’ Dat we net twintig seconden water staan te tanken gelooft ze niet want volgens haar staan we al tien minuten of langer. Er volgt een discussie en mijn lover maakt zijn verontschuldigingen. Als we de poort uitrijden staat ze de vuilnisbakken na te kijken, ‘OMG, zal je zien krijgen we ons vuilniszakje ook terug!’ zeggen we tegen elkaar. ? Ze steekt haar hand op en Roel drukt het raam naar beneden. Zij zegt echter niets, mijn lover wel; ‘Het is jammer dat je zo reageerde want nu heb je tien dollar willen verdienen aan water, die je trouwens niet hebt gekregen.
En inkomsten voor vanavond loop je ook mis want wij komen niet meer terug!’ That’s my baby, tsjakka. ???
We rijden het kleine stuk terug naar Cannon Beach en op de speciale RV parking laten we de hut achter. Vandaag is het Memorial Day en dat is te merken: wat een mensen op straat.

Winkelen kan soms zo zwaar zijn….

Maar wat doen de Amerikanen dan op zo’n dag? Gewoon vragen en je komt erachter. ? Ze eren de gevallen militairen maar ook andere overledenen door bloemen bij een memorial punt of begraafplaats te leggen. Soms is er een extra aandachtspunt zoals deze laarzen/schoenen met een vlaggetje waarop een naam en overlijdensdatum staat,

deze soldaat is al in de tweede wereldoorlog gesneuveld. Verder is het een vrije dag die ze met familie en vrienden doorbrengen en zoals hier op het strand veelal met BBQ.
De temperatuur is vandaag iets beter maar vergeleken met de temperaturen in Nederland die we in de krant zien is het hier koud! Na ons koffie avontuur

(zie het verslag “De bruine beleving”) wandelen we over het strand, mijn lover fotografeert en ik zie hem genieten.

Terwijl ik naar hem kijk kan ik dan ineens zo blij worden dat hij hier loopt want hoe slecht was hij er in november 2016 aan toe toen hij voor de tweede keer in twee maanden een open hartoperatie moest ondergaan. Nog hoor ik de stem van de IC-verpleegster toen ze vertelde dat ie met spoed terug naar de OK was gebracht omdat het niet goed met hem ging….?  Mijn lover komt op me afgelopen ‘Wat kijk jij nadenkend, is er wat?’ vraagt ie. Ik geef hem een zoen en zeg; ‘Die is voor jou omdat je in mijn leventje bent!’ En dat is zo easy aan hem, hij kijkt me aan terwijl ie zegt; ‘Gek wijf, maar lekker wel mijn gekke wijf!’ ? Terug lopen we door de winkelstraat en eten op een terrasje een vissoep en garnalen. Daarna rijden we door naar Seaside maar hier is geen echt centrum te bekennen dus laten we het voor wat het is en gaan richting Mount Saint Helens. Een vulkaan in Skamania County, waarvan de top ooit 2950 meter haalde maar na een uitbarsting in 1980 meet deze ‘slechts’ nog 2550 meter. Bij deze dodelijke en verwoestende uitval (de ergste in de Amerikaanse geschiedenis) kwamen 57 mensen om het leven en een gedeelte van de berg stortte in. Tot in de wijde omgeving werden bomen als lucifershoutjes platgegooid en alles gezandstraald over een oppervlakte van ongeveer 600 vierkante kilometer.
In Castle Rock vinden we in Seaquest State Park een prima campground middenin het bos. We maken een vuurtje en mijn chefkok gaat aan de slag met de voorbereiding voor het eten terwijl ik op het vuur moet letten.

Prima job voor deze Cheryl: wijntje erbij en af en toe gooi ik voorzichtig een blok hout erop. Net als ik dat weer doe komt mijn lover uit de camper, ‘Wat doe je dat raar, ben je bang voor het vuur?’ Ik moet vreselijk lachen en zeg; ‘Nou dat niet maar kijk naar mijn wijde mouwen, als die vlam vatten dans ik als een soort Boney M door het bos!’ ? De pakketjes met kabeljauw gaan op de BBQ en het resultaat mag er zijn! ?

Het is weer een koude nacht en bij het ontwaken ons vertrouwde ritueel: even snel uit bed, kachel aandoen en wanneer het warm is pas eruit voor ontbijt!
Als we op de weg naar Mount Saint Helens rijden zien we ineens een bord staan: ‘road closed’. Wat zou dat nou zijn? Het wordt ons niet helemaal duidelijk, er zijn drie passen dicht maar die hoeven wij niet te hebben….? We rijden dus maar door over een weg waarvan het asfalt steeds slechter en slechter wordt. En dan bovenaan bij de laatste afslag is ie dicht en niemand te bekennen in het parkhok van de ranger. Wel zien we veel sneeuw langs de weg dus dit zal de  oorzaak zijn. Ok, dat is balen zeg!

Helaas er zit niets anders op dan dezelfde rottige asfaltweg terug te pakken. We hebben vandaag heel veel kilometers gemaakt voor niets! Eind van de middag komen we in Rochester en langs de weg ligt een RV park. Het heeft alles tegen: langs de weg en het spoor, heel veel vaste bewoners met troep, en de prijs….? Maar we hebben geen puf meer om door te rijden dus gooien alle bezwaren over boord en gaan staan. En het moet gezegd: we staan ondanks alles verrassend goed! ? We zijn inmiddels in de staat Washington en ook hier zou de kust schitterend zijn. Van Rochester rijden we terug naar de kust en komen in Ocean Shores. Het maakt op ons een rustige indruk, herten struinen over het gras, veel tweede huizen en er is nog weinig te beleven….kan ook aan het weer liggen want het is fris.

Het lijkt alsof het hier allemaal een maand achterloopt qua seizoen. Roel zou Roel niet zijn als ie niet helemaal doorrijdt tot we niet verder kunnen. ?

Dit keer ben ik er blij om want aan het einde van de weg bij een klein haventje ligt, een verborgen parel, camperplaats: Quinalt Marina en RV park. Er is plek en zelfs één direct aan het strand! Als we de hut hebben neergezet komt er een voorzichtig zonnetje.

De stoelen gaan naar buiten en wanneer we met een theetje éénmaal zitten begrijpen we waarom niemand hier wil staan. ? Van alle kanten komt de wind op dit stukje tussen de twee wateren aan land en het zand waait vrolijk mee. Binnen korte tijd voelen we het overal schuren en ligt de camper vol. ? Zelfs tussen de lakens maar wie let daar op als je vanuit je bed zo de zee kan zien en horen! De volgende morgen gaan we verder over de Highway 101 langs de kust richting Port Angeles, dan hebben we vanaf San Diego in het zuiden tot het noorden bijna de gehele kust gehad. We zijn net een klein uurtje onderweg als we voorbij het plaatsje Queets (in het Olympic National park) een kleine ingang zien naar het strand.

‘Wat was dat, stond daar nou campground?’ We kijken elkaar aan, ‘Zal ik omdraaien?’ vraagt Roel. We draaien op de stille weg en rijden het weggetje in. Het is inderdaad een campground (South Beach): weer zo’n verborgen parel. ? Het uitzicht is super, er staan een paar campers langs de zeekant. Volgens het informatiebord zijn er nog plekken vrij, er is alleen maar dry camping, kosten 15,00 dollar per nacht. ‘Wat een top plek, wil je blijven?’ vraagt mijn lover. Ik kijk op mijn horloge ? (waarom doe ik dat want ik heb alle tijd?) en zeg; ‘Ik weet niet, het is net half twaalf, zullen we een bakkie doen en dan beslissen?’ Als we wegrijden om buiten het terrein te parkeren komen we voorbij de plek van de campgroundhost.

(Dit zijn vrijwilligers die op de Nationale parken gratis in hun eigen camper of caravan wonen in ruil voor het onderhoud van de campground en het sanitair.)

‘Oh, jullie gaan toch niet weg!’ roept de kerel en komt op ons afgelopen. Door het geopende raam aan mijn kant begint hij enthousiast uit te leggen wat er verderop aan de kust nog komt en dat er geen één plek zo mooi is als deze. Terwijl hij staat te praten kijk ik langs hem heen naar de zee en zie iets bewegen….het komt uit het water! ?

‘Sorry hoor dat ik je verhaal onderbreek maar zitten hier ook walvissen zó dicht langs de kant?’ vraag ik hem verbaasd. Hij knikt bevestigend en we kijken alledrie naar het water. Pats, daar komt het dier weer boven! Wat is dit mooi! De beslissing is nu snel gemaakt: we blijven. ?

Als de host vertelt dat er verder op het strand een dode walvis ligt, wandelen we er naar toe. Jakkes wat een akelig gezicht en het is maar goed dat de wind onze kant niet op staat. Tien meter dode vis. ?

Vanaf onze plek zien we walvissen en zeeotters heel dicht voorbij zwemmen. Met het op het strand gesprokkelde drijfhout maken we later vuur en zitten ’s avonds nog lang buiten.

De volgende morgen als ik over de zee staar, mijmer ik maar weer eens over mijn B&B aan het strand in Kaapstad. ? Met tips van de host gaan we de Highway 101 weer op

en doen Second Beach en La Push aan,

rijden via Lake Pleasant en Lake Crescent verder door het Olympic National park en komen dan in Port Angeles. Bij de Walmart doen we boodschappen en het blijkt dat je hier met de camper mag overnachten. Goed om te weten maar wij gaan terug het park in naar campground Heart O’ the Hills, die ligt mooi tussen de bomen.

De weg naar Hurricane Ridge loopt er naast en rijden we de volgende ochtend omhoog. Hoe hoger we komen hoe meer sneeuw er nog ligt. In de verte zien we de besneeuwde toppen van Hurricane Hill en Mount Angeles. ‘Als ik dit zo zie is het niet gek dat de weg van de week naar Mount Saint Helens dicht was.’ zeg ik tegen mijn lover. Boven bij het visitor centre parkeren we, vanaf daar gaan er een aantal mooie wandelingen waarvan wij er één doen.

In de winter is dit trouwens een skigebiedje. Na de wandeling pakken we de kaart erbij en besluiten nog een stuk te rijden, met als plan Seattle voor de komende dagen. We komen tot Gig Harbor en schieten daar een campground op….het is genoeg voor vandaag en deze week met vele bijzondere plekken en momenten. ? “And above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places. Those who don’t believe in magic will never find it. – Ronald Dahl”