Van boerencamping naar glamping

Na de enerverende start in Söll doen we het rustig aan. Door de dokter is het mijn vent afgeraden om te gaan skiën, een paar dagen rust en dan mag ie weer op de latten. ‘Ga jij dan!’ zegt hij maar ik vind het prima om ook niet te gaan. We hebben de tijd en daar komt bij dat het veel te warm is waardoor de pistes verslechteren. We wandelen door het bos naar het kleine centrum van het dorp waar de apfelstrudel zoals gewoonlijk weer veel te groot is. Mijn lover heeft menig herinnering en verbazing want ook hier is de tijd niet stil blijven staan na de laatste keer dat we er in de winter van 2014 waren. Ik moet lachen om zijn kreten, ‘Hé, dit restaurant was er nog niet, hier was geen lift!’ Als hij er niet uitkomt dan appt ie zijn zus of zij het herinnert. Zij is hier lange tijd skilerares geweest. Dan komt op zaterdag eindelijk de voorspelde sneeuw en ook zondag blijven de vlokken neer dwarrelen. Het is prachtig in het bos maar de pistes zijn niet te zien. Als we maandag naar buiten kijken is het nog steeds vet bewolkt en zijn de bergen verborgen in dichte wolken. Eigenlijk zijn we wel uitgewandeld, hebben genoeg niets gedaan (er was zelfs tijd voor de kapper die de oorharen wel heel bijzonder weghaalde: de fik erin  🤣) en ook het belangrijke doel waarom we hier naar toe wilden is volbracht. Namelijk: de as van Roel zijn moeder hier uitgestrooien. Door de corona en andere verplichtingen is dit er nog niet van gekomen. Bij het kapelletje naast de skilift waar ook de as van Roel zijn vader ligt hebben we haar uitgestrooid. ‘Ik doe ma een stukje verder dan pa want dan kunnen ze geen ruzie maken, niet te dicht bij elkaar.’ grapt mijn vent op dit toch verdrietige moment. 😪 ‘s-Avonds worstelen we met twee enorme Schweinehaxe in een van de plaatselijke restaurantjes. 🤣 Ondanks dat we hier dit keer nog niet hebben geskied besluiten we toch om maandag verder te reizen want de weersverwachting voor de komende dagen wordt namelijk top. Vrienden van ons zitten, als het goed is, met hun vrienden in een appartement in Wagrain. Dat is ongeveer 125 kilometer vanaf Söll. We bellen eerst met Frans en Mirjam die het helemaal te gek vinden, dan de camping in Kleinarl, die heeft nog plaats en we zijn weg! Beiden waren we nog niet eerder in het gebied Flachau-Wagrain-Kleinarl. De camping in Kleinarl is wel een schrik….het is bij een boerderij op een dik besneeuwd weiland. De boer is er even niet maar we kunnen de hut gewoon neerzetten stelt zijn vrouw. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan en al snel staan we vast in de diepe sneeuw. Nou ja, staan is staan zullen we maar zeggen! 🤣 Mijn handige lover stelt de camper nog wat door een poot uit te draaien, de krik erbij en dan staan we redelijk recht. En dat allemaal onder het toeziend oog van deze dames. 🤣 Het uitzicht is super, de pistes in de verte, de besneeuwde bergen en bossen! In de boerderij zijn ook appartementen, deze zijn allemaal verhuurd, het sanitair is prima en er is zelfs een sauna. 😊 Mirjam komt langs voor een choco met slagroom, Frans is de piste onveilig aan het maken. Ik ken hem van heel lang geleden (we weten niet eens meer hoe lang 🤣) van het mountainbiken. Samen fietsten we heel wat gezamenlijke kilometers in de Ardennen en trainden ook in de Dolomieten en bij het Gardameer voor één van de zwaarste mountainbikewedstrijden in de Dolomieten: de Dolomiti Superbike. We spreken af dat mijn lover en ik morgen naar Wagrain komen. We kunnen dit met de bus doen maar er is ook een gloednieuwe lift gekomen waardoor een snelle verbinding tussen de gebieden is gekomen. In de praktijk vinden wij deze verbinding iets tegenvallen, het is namelijk veel en lang in liften zitten. De bus is, ondanks dat deze maar 1 keer per uur gaat, een prima andere optie. Omdat Mirjam wat huiverig is over haar skikunsten biedt Roel aan om haar wat ‘bij te spijkeren’. Zo vliegen de dagen in Wagrain voorbij! De pistes liggen er ondanks de warme temperaturen goed bij. Behalve de dalafdalingen, die zijn een crime. Hard en ijzig! Niet mijn ding en ik denk eigenlijk van niemand. 🤔 We hebben een hoop plezier met elkaar en het is te flauw om allemaal te vermelden omdat de situaties vaak alleen maar leuk zijn als je erbij bent. Mijn sjans met een gekke oude skileraar, Mirjam haar rake opmerkingen, ‘Niet zo brommen Roel!’ en de maffe opmerking van mijn lover tegen een dame met skischoenen aan, ‘En jij, jij skiet helemaal niet?’ 😳 Okay, dat laatste was bij de après ski dus vooruit! 🤣 Onverwachte etentjes en de super gastvrije uitnodiging van de vrienden van Mirjam en Frans om bij hen te blijven eten. Op zaterdag vertrekt het hele stel en wij maken die dag de pistes nog eens onveilig. Gek hoe stil het dan ineens is om met zijn tweeën te skiën. Het is vandaag rustiger nu de voorjaarsvakantie afgelopen is, alhoewel we geen last van de drukte hebben gehad. Ook zijn we wederom verbaasd wat een bijzonder mooi en groot gebied dit is. Zondag houden wij het hier ook voor gezien en breken op. Dan komt hetgeen wat we vrezen: kan de hut uit de sneeuw rijden. De boer is van de week al een keer komen kijken en ziet geen probleem. Zijn tractor kan ons er zo uit trekken. Op zulke momenten laat ik mijn vent het werk maar doen. Die heeft meer ervaring met een camper in de sneeuw dan ik. Langzaam gas geven en we bewegen een beetje….en nog een beetje en zijn los! 👏 Om wat vaart erin te houden nemen we de snelweg. Kunnen we gelijk uitproberen of het hiervoor gekochte verplichte kastje werkt want voor alle snelwegen heb je tegenwoordig een tolkastje nodig. En ja, als we onder tolpoortjes doorrijden klinkt iedere keer een mooi piepje, die doet het! Nog tanken want de diesel is in Italië 30 cent per liter duurder. Laten ze nu ook een wasstraat hebben. Even het grofste vuil eraf.Na een mooie rit door onder andere een aantal lange tunnels rijden we Italië binnen. Ik heb een camping in Sexten gevonden met uitzicht op de Drei Zinnen. Drie indrukwekkende bergtoppen op de grens tussen de Italiaans regio’s Trentino-Zuid Tirol en Veneto. Ik ken het dus van de zomer maar ben er nooit in de winter geweest. Ook voor mijn lover is dit onbekend terrein. Caravan Park Sexten ligt op ongeveer 1500 meter. Direct bij aankomst zijn we al verrast. Wow, dit ziet er goed uit! Op internet zeggen ze over zichzelf: ‘Glamping is a State of mind’ . Nou, ze doen wat ze beloven want echt, het is hier meer dan super! Ze hebben verschillende sanitairblokken en ieder met een ander thema. Een klasse restaurant, een uitgebreide supermarkt, een prachtig ontworpen wellness en zelfs aan de viervoeters is gedacht. Je kan een hondenhok huren en er is zelfs een hondenoppas te regelen. Kortom we raken er niet over uitgepraat en dit alles voor de prijs van 44,00 euro per nacht. De afgelopen weken in Oostenrijk betaalden we veel meer, prijzen van 65,00 euro waren daar heel normaal. Het enige wat prijzig is is het restaurant op de camping. Hele kleine porties tegen mega prijzen. Maar, dat moet gezegd worden, wel heel lekker.  😊 En heel decadent: het toetje is belegd met eetbaar goud. 😉Als we de volgende ochtend de gordijnen openen vallen er fijne sneeuwvlokken. ‘Prima dag om de was te doen en naar de wellness te gaan! 😊