Zaterdag gaan we eerst inkopen doen en gelijk voor het hele weekend want aanstaande maandag is het Labour Day. De Amerikanen hebben een lang weekend vrij en het is onduidelijk welke winkels wel of niet open zijn. We nemen eens iets anders dan de Walmart en stappen een grote Safeway binnen. En ook hier is de collectie waanzinnig! Dat wordt straks echt afkicken thuis bij de AH en Bas. Ik koop gelijk een “koffietje” bij de Starbucks en ja, ik doe een “koffietje” en vergeleken bij de Amerikanen helemaal. Die drinken van die enorme hoeveelheden. En ook hier moet ik de vriendelijke dame tweemaal uitleggen dat ik een kleine koffie wil. Ze laat het bekertje nog een keer zien en vraagt; ‘are you sure honey, just a small normal black coffee?’ Daarna gaan we op zoek naar een belwinkel want meneer T-Mobile heeft nog niet overal een telefoonpaaltje geslagen en er zijn de afgelopen dagen plekken geweest dat mijn lover en ik geen bereik hadden met ons netwerk….Niets voor ons dus we gaan nu voor de Mifi een simkaart kopen zodat we bij een andere provider de lucht in kunnen als T-Mobile het af laat weten. Dit klinkt eenvoudig maar vergt wat geduld want het is druk en Roel heeft elf wachtenden voor zich…..Alles gelukt en dan op pad naar Deadwood: the cowboy en gambling city …the place to be! Net voor de afslag Deadwood zien we naar links de stad Lead met bovenop een hele groot bouwwerk, het lijkt een mijn. Eerst daar maar eens kijken wat het is. Het blijkt een afgegraven goudmijn te zijn en net als we binnenkomen staat er een excursiebusje op punt te vertrekken.
Het gaat één uur duren en ik begrijp niet precies wat je allemaal gaat zien maar het heeft niet direct mijn interesse. Maar ik kijk naast mij en zie het hoofd van mijn lover enthousiast knikken. ‘Juist, dat gaat bussen worden’; denk ik…. ‘Zullen we dat gaan doen, dat heb ik nou altijd wel eens willen zien! Ja, maar alleen als jij het ook wil..’; ratelt hij. Dus daar gingen we in de bus, we kregen ook nog een helm mee voor ergens als we er uit moesten…..? En een hele overdreven vrolijke mevrouw die onze gids was en zo snel sprak dat ik er geen hout van begreep.
Roel zoog alle informatie op en genoot….en ik luisterde met een half oor want ik kon de croupiers in Deadwood al bijna horen…..We vonden daarna een RV parking net buiten het centrum van Deadwood voor de camper, fietsen eraf en hup naar the city! We kwamen in Mainstreet en pang, pang, daar werd iemand neergeschoten! De laatste cowboy van de middagshow ging neer en de show was over….dat hadden we nou net gemist!
Wild Bill Hickok werd in 1876 in the Nuttal & Mann’s Saloon tijdens het pokeren in zijn rug doodgeschoten. Deze scène wordt dagelijks voor toeristen nagespeeld en er zijn Saloons met de tekst: “hier at Bill zijn laatste diner”, “hier dronk Bill zijn laatste bier” , ” hier had Bill z’n laatste wip” ? en ga zo maar door….alles om de klanten binnen te lokken. Onze stalen rossen bonden we aan een paal bij zo’n Saloon…. het was even een Andy en Melissa momentje welke! ? En het is altijd….wanneer wij er heel veel van verwachten dan is er dus geen klap aan! Deadwood deed zijn naam eer aan die middag….doods, doods, doods. ? Misschien was het de hitte, misschien waren wij het, maar van alles hetzelfde: Saloons, souvenirswinkels en gokhuizen.
Er was één winkel die sprong eruit met de naam “Glitter en Beer”. ‘Naar binnen, dat is wat voor jou, een hoop bling, bling.’; zei Roel. Dus winkel in en sommige dingen moet je zien: een bar in een kledingzaak waar “dames” flessen bier drinken en ja, er werd ook nog kleding met glitter verkocht…. Prima zaak voor mijn wachtende lover want ik stond zo weer buiten! ? Amerika het is een gek land!
Dan maar een casino in….totaal geen sfeer….dus casino weer uit. Terug naar de fietsen en we waren klaar met Deadwood! ’s Avonds bleven we lekker onderuit gezakt een filmpie kijken in de camper! De volgende morgen: easy sundaymorning en de route opgezocht naar Devils Tower want daar gingen we naar toe. De weg bracht ons eerst door Sturgis, een slaperig stadje met ongeveer 6500 inwoners. In de eerste volle week van augustus veranderd dit stadje in een walhalla voor motorrijders en trekt ongeveer een half miljoen! bezoekers. Wat in 1938 heel klein begon is nu uitgegegroeid tot één van werelds grootste motorevents.
Mijn lover had hier al over gelezen en dit graag gezien….het staat nu voor volgend jaar op de planning….ik zeg; ‘een Harley huren, veel plezier en na een week kom ik je weer ophalen!’ ? Voor de liefhebbers….Google het maar eens! We hadden de camper geparkeerd en terwijl hij foto’s stond te maken en zich een indruk probeerde te vormen hoe het allemaal zou zijn met al die bikers schoot ik een klein juwelierswinkeltje binnen van een echtpaar zo weggelopen uit de hippie tijd. Je begrijpt het al….we raken aan de praat en ik krijg allerlei tips. Roel komt inmiddels binnen om mij te zoeken en we blijven nog langer babbelen. Met een A4 papier vol adressen en informatie zitten we later in de camper en ik bedenk me dat ik helemaal niet meer naar de sieraden heb gekeken….? Dit land doet echt gekke dingen met me….: ik loop op slippers door een supermarkt met een beker koffie, er zijn dagen dat ik geen make-up gebruik, ik overweeg om te gaan paardrijden (ik ben als de dood voor die dieren) maar ik zie mezelf best over zo’n prairie in galop….lees sjokken ?,
ik begin mijn gesprekken ook met ‘hello, how are you, how was your day?’ …..oeps, ik begin dit land echt leuk te vinden….don’t worry thuisfront we gaan hier niet wonen, dat nou ook weer niet….?
Terug naar zondagochtend in de camper, we verlaten Sturgis en komen in de staat Wyoming.
Onderweg hebben we al gemerkt dat het vreselijk heiig weer is. We kunnen de horizon niet goed zien en de paar keer dat we onderweg zijn gestopt om foto’s te maken hebben we beiden ook wat last van onze ogen gekregen.
We zien een bord met informatiecentrum en gaan eens informeren wat er precies in Wyoming te doen is. Hier wordt ons ook duidelijk wat er aan de hand is: er zijn heel veel bosbranden in Californië, Oregon en Montana. Allemaal ver bij ons vandaan maar door de wind hebben wij hier last van de rook….vandaar ook de lucht!
Met een tas vol informatie, gekregen van een enthousiaste medewerkster, gaan we even later verder richting Devils Tower.
De wegen zijn lang en de weinige bewoners die we zien zijn koeien en herten….daar naderen we weer een plaats….hmmm, plaatsje….want met 15 inwoners is Aladdin echt super klein. Het heeft een General Store die 118 jaar oud is en echt hier verkopen ze van alles, zeg maar gerust een winkel van Sinkel! Deze ligt namelijk op de doorgaande route dus iedereen kwam en komt er langs. ?
Eindelijk doemt die dan voor ons op….Devils Tower en het is een indrukwekkend natuurverschijnsel. Een monoliet van 386 meter hoog. In 1977 speelde Devils Tower een belangrijke rol in de film Close Encounters of the Third Kind.
Als we de wandeling om de Tower maken zien we een aantal klimmers omhoog en naar beneden gaan, de rots is zeer geliefd bij klimmers. Overnachten doen we op de campground aan de voet van de Tower.
De volgende dag op Labour Day is het uitgestorven overal op straat! We rijden richting Casper en passeren in Gillette het Campbell County Rocpile museum. Het is gratis dus Nederlands als we zijn gaan we naar binnen en het gaat terug naar het Amerika van vroeger: “met de huifkar over de prairie”. Best leuk om te zien maar met een half uurtje zijn we klaar….ik zei het al eerder…. we zijn soms niet zo best in cultuur. ? De rit naar Casper is op zich niet lang qua kilometers maar doet je beseffen hoe groot dit land is en hoe zwaar de pioniers met de huifkarren het gehad moeten hebben.
Vooral op mij maakt het grote indruk, we stoppen een aantal keer en als je dan voor je kijkt en niets maar dan ook niets ziet in de verte….wat een wilskracht moeten die mensen hebben gehad. In Casper genieten we nog even van een laat middagzonnetje op de camping met het plan om morgenochtend eerst meer informatie te vinden over de pioniers en hun routes. Dat pakt anders uit want Roel ziet het nieuws en “Irma” raast over Sint Maarten. 22 Jaar geleden eenzelfde situatie en hij was erbij….ik merk aan zijn internetgedrag dat hij druk in de weer is….’je waagt het niet hoor Dijkstra!’ ; zeg ik hem. ‘Hé wat, tuurlijk niet…..’ mompelt hij afwezig.
Ik zie later een bericht van hem op Facebook voorbij komen en hou mijn hartje vast….vele opties schieten door mijn hoofd: zal ik hem vastbinden, dronken voeren, maar het loopt gelukkig met een sisser af…. Dus we gaan alsnog op pad naar het museum. ? We komen er achter dat er verschillende routes waren: California Trail, Oregon Trail (was bij Wie is de Mol) Mormon Pioneer Trail en de Pony Express.
Allemaal stuk voor stuk erg indrukwekkend. Ze kwamen uit verschillende richtingen uit het Oosten in Casper bij elkaar want daar moesten ze de rivier oversteken en gingen de routes gezamenlijk over één pad verder tot aan Independence Rock waar de wegen dan weer uit elkaar gingen.
Onze route ging naar Lander en wij passeerden een paar keer de trails en stopten ook even bij Independence Rock waar ze vaak hun naam in de rotsen hakten. En weer waren we onder indruk van de afstanden die de pioniers moesten afleggen….op weg naar hun toekomst in het Westen!
Onderweg zien we niet meer dan olievelden, koeien, herten en een enkel klein dorp.
Uiteindelijk komen we in Lander en rijden door naar het Sinks Canyon State Park waar we een prima plek vinden. Maar oeps, het was fris in de nacht want de campground ligt op 2100 meter.
De volgende ochtend schijnt het zonnetje en de omgeving is prachtig, de rivier en de bergen….wandelschoenen aan en let’s go! ’s Middags door naar Thermopolis naar de Hot Spring baden (heetwaterbronnen).
We vinden een campground die zelf van die baden heeft, zetten de hut neer en daar gaan we….de zwemmertjes! ?
Maar of het nou verkwikkend werkt die baden….’je bent er wel erger door gaan snurken’ ….; moppert mijn lover de volgende ochtend. Ooit heel lang geleden leefden er hier dinosaurussen type T-rex en dieren waarvan hier nu fossielen worden gevonden . Er is vlakbij een museum en daar gaan we naar toe.
Een nest jonkies.
Haal de film van Jurassic park voor je en zie dan wat wij hier in het museum voor onze ogen zagen….brrrrr, je moet er niet aan denken dat je deze griezels in het echt tegen zou komen. Aan de andere kant we kunnen ons goed voorstellen hoe ze hier eeuwen terug rond stampten. Hierna bezichtigen we nog even kort de Hot Springs,
laten de handrem nakijken bij een garage
en gaan dan naar Cody….de city van Buffalo Bill, één van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen….maar daarover in ons volgende blog meer! Wat je trouwens allemaal tegenkomt onderweg…..10 meter breed of zo!
En net kijkt mijn lover op internet en zegt; ‘ moet je nou toch horen….ze kunnen gewoon geen foto’s maken op Sint Maarten zeggen ze….wat een onzin! Zie je, ik had gewoon moeten gaan…..’?? En dan denk ik op zijn Amerikaans….’hai honey, how was your day….?’ En doe er verder maar het zwijgen toe….?
Dit hele gebied is nu eens onbekend voor ons, tnt veel herkenning. Op Vancouver Island waar we nu een tijdje wonen is ook veel last van de rook, de zon en maan zijn oranje gekleurd…fijne voortzetting!
Lieve Roel en Sia,
Nog langer in Amerika en jullie kunnen in Nederland niet meer wennen,wat een reis met mooie avonturen,( Roel zijn ziekenhuis even vergeten)als toerist zie je dit alles niet en is het contact met de Amerikanen oppervlakkig.
Sia en Roel ga zo door met het reisverslag ,we kijken er iedere keer naar uit.
Ha Sia en Roel. Met verbazing en ontzag lees ik jullie blogs. Geweldig om jullie reis op deze manier te volgen. Maar zodoende krijg ik ook een indruk van het grote land. Hoop (maar kennelijk is dat zo) gaat het weer goed/beter met Roel’s gezondheid. Ik denk dat jij Sia je grote zorgen hebt gemaakt om je lover. Ik wens jullie nog (en binnenkort met je ouders) een bijzonder fijne en leerzame reis toe. Wij (Wia en ik) zitten in ons paleis in het koude Drenthe maar daar kan ik rustig verder werken aan mijn volgende boek.
Het ga je goed en ik blijf jullie volgen. Hartelijke groet Chiel Wilbrink
Dank voor alweer zo’n fijn reisverslag. Gelukkig beschik ik over een enorme verbeelding en reis ik -ondanks spit en heftige regen hier- met jullie mee.
Herkenbaar vond ik het feit dat Roel in gedachten al aan het werk was mbt orkaan Irma. Eens een workaholic altijd een workaholic.
Goede en fijne reis verder.
Die Gold Wing met aanhanger, geweldig. Ik heb films gezien van dat motortreffen in Sturgis, wat een spektakel, duizenden motorrijders die de hoofdstraat heen en weer rijden, zien en gezin worden is het motto. Ik ben met de motor door de heetste woestijn gereden (Dead Valley), heel erg heet en toen had ik ook al veel respect voor die landverhuizers, die daar doorheen hebben gelopen.
Veel plezier nog en doe voorzichtig
Een groot pretpark dat Amerika en wat ben ik jaloersssssss
Nog heel veel plezier en veilige kilometers
??❤️?????????☀️????