The point of no return

Na een paar dagen in dit glamping park maken we de balans op. Caravanpark Sexten is meer dan caravan en campers. Denk aan een hotel, luxe lodges en appartementen. Het heeft alles, daar waren we al snel achter. We ontdekken dat er behalve het te dure restaurant ook een taverne is waar je kan eten maar ook afhalen, ze hebben heerlijke pizza’s en spare ribs en de prijzen zijn normaal. 😊 Het toppunt van decadentie  is wel deze overdekte plek om water te lozen en te vullen voor de campers/caravans. Hier staat ook een geavanceerde Kärcher om auto’s enz te wassen. Echt aan alles is gedacht! Behalve helaas aan een kapsalon….en bij het zien van een smal grijs luizenpaadje krijg ik het benauwd en zoek op Google naar een kapsalon. De Italianen hebben hier de middagsluiting. Lekker dan, van 12.00 uur tot 14.30 uur is alles dicht. De gevonden kapsalon in Sexten heeft woensdagmiddag tijd om 16.30 uur. Prima, al was het midden in de nacht geweest! 🤣 Terwijl mijn vent in de hut blijft neem ik de bus naar de kapsalon. Sexten ligt zo’n 6 kilometer vanaf de camping.Jullie weten intussen wel dat ik iets met schoenen heb. Hier blijkt: als Sia niet naar de schoenen kan, dan moeten de schoenen naar Sia. Twee of drie keer in de week komen er op de camping twee busjes vol met schoenen, met grote korting. ‘Ja, ja, eerst er 100% bijtellen en dan 25% korting eraf!’  zegt mijn vent altijd. 🤨

Goed, terug naar de balans over het park en het gebied. Volgens de informatie ski je vanaf de camping over een bospad van ongeveer twee kilometer zo naar de liften bij Signaue, waar aan twee kanten gondels omhoog het gebied in gaan. Met de skischoenen aan en de skies in de hand lopen we het kleine stukje vanaf onze plek over een bruggetje naar het pad. Mijn lover, in de veronderstelling dat het makkelijk is, heeft nonchalant de skies aangeklikt, schoenen los en met de broekspijpen nog hoog lijkt het alsof ie een knickerbocker aan heeft. 🤣 Bij een kruising twijfelen we, links of rechts? We kiezen voor links want daar staat tenminste een wegwijzer heen. Het pad gaat al snel over in een bospad en gaat omhoog en omlaag. Zoals altijd lijkt het meer omhoog dan omlaag te gaan. Dus skies aan, skies uit en gymnastieken maar! 🤣 Afgelopen nacht heeft het flink gesneeuwd en de sneeuw is vast en plakkerig. Daar gaan mijn vent en ik door het bos over het verdomde pad naar de liften. Hij zucht terwijl ie puffend zegt; ‘We gaan maar door want the point of no return zijn we vast al voorbij.’ 😫 In de eerste instantie vind ik het wel vermakelijk dat skiën tussen de bomen door maar het lachen vergaat me want door de verse sneeuw en het steeds aan en uitklikken zit mijn skischoen niet helemaal vast. In een lichte afdaling schiet het ding los. Geloof me met 1 ski aan en 1 schoen, dat ga je niet houden en een gekneusde duim is het resultaat. 😫 Eindelijk zijn we dan bij de liften! Wat een drama zeg, volgende keer de bus! Als we de dag erop gaan wandelen zien we bij de kruising dat we het verkeerde pad hebben gekozen. Het pad zonder wegwijzer is de juiste. En zelfs met wandelen  ga ik onderuit als ik in één keer diep in de sneeuw weg zak. We hadden gewoon rechtdoor moeten gaan, Onze troost is wel dat we niet de enigen zijn want we spreken meer mensen die zo hebben geploeterd! 😊 Mijn vent kan het niet laten en zet een paar dagen later met een dikke viltstift de juiste aanwijzing er bij. 😉 Dan het skigebied: 115 kilometer aan pistes voor een dagpas van 69,00 euro! Best wel duur voor wat je krijgt….🤔 Helaas zijn deze kilometers niet aaneengesloten en moet je de bus nemen of een bospad voor aansluiting met de andere kleinere gebieden. Wat overblijft is het grootste gebied, dat van Sexten. In ons geval ook nog klein want alleen de hellingen aan de noordzijde zijn te doen. Die aan de zuidzijde zijn door de warme weersomstandigheden slecht. Nog geen idee hoe en wat beginnen we aan de noordzijde en na de lunch nemen we de lift naar de zuidzijde voor een mooie lange rode piste helemaal terug naar beneden. Wellicht herkenbaar: je zit in de lift en ziet niemand op de piste onder je….🤨 en wie je ziet gaat langzaam glibberend en soms vallend naar beneden. De man bij de lift steekt zijn duim op als we uitstappen. Na de eerst bocht snap ik waarom, het lijkt wel een ijsbaan! Er is weinig grip en voor de 2e keer vandaag ga ik onderuit. Het is niet eens vallen maar gewoon wegglijden. Mijn vent staat een stukje lager en spreekt de fameuze woorden maar weer eens uit, ‘En door! We zijn the point of no return al voorbij!’ 😊 Ieder nadeel heeft een voordeel: we hebben de piste wel bijna voor ons alleen! Zonder verdere brokken te maken komen we beneden en echt, we hebben geen reden nodig voor een drankje hoor! 😊 Grappig nog om te vermelden: nadat er afgelopen dagen in het  nieuws bekend werd dat 1 op de 5 mensen wel eens sex in de skilift heeft kijkt mijn lover verheerlijkt  als ik me in de cabine voorover buig….😊 Helaas Roel, resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst….mijn skischoen moest gewoon iets vaster! 😊 Om terug  naar de camping te komen moeten we wederom over een bospad. Het is schitterend mooi met die verse sneeuw op de bomen, soms lijkt het net poedersuiker. Ik kijk en kijk om me heen, let niet op en bam, daar ga ik voor de 3e keer onderuit, dit is echt my lucky day! 😊 Beiden vinden we het skigebied aardig voor deze paar dagen maar niet voor herhaling. Er zijn leuke restaurantjes op de piste en doordat het niet groot is komen we al snel andere campinggasten tegen die we inmiddels kennen, dat maakt ook de gezelligheid. We boeken nog een paar nachten bij, simpel om het feit dat de camping, de wellness en de omgeving prachtig zijn. Er zijn vele wandelingen uitgezet, helaas nu nog wel over ijzig geworden bospaadjes. Maar zoals te zien: de sneeuw smelt met de dag en er komt steeds meer groen zichtbaar. Het lijkt alsof de lente al komt. Sexten in de Dolomieten gaat in ieder geval wel voor de zomer op de lijst om wederom te bezoeken!