Terug in Californië

De rustdagen in Bishop zijn zoals altijd: wassen, opruimen, een kleine reparatie aan het dakluik

en Roel werkt een hoop zakelijke mails weg met het snelle internet op de camping. Die ligt in het centrum naast de bakkerij van Erick Schat en ‘s-ochtends gaat mijn lover erop uit voor een versgebakken brood. ?

In de middag krijgen we nieuwe buren en dan blijkt dat de plekken op de uit 1950 stammende camping niet helemaal berekend zijn op de moderne grote Amerikaanse ‘bakbeesten’. Als de buurman de slide-out uit doet wordt de stoel van mijn lover, die gelukkig net binnen een wijntje aan het pakken is, geraakt en valt om.?

Zondag trakteren we ons zelf op gebak bij Schat,

kopen een brood en oliebollen

en zijn klaar voor vertrek. Het gedeelte Californië/Nevada dat we gaan rijden hebben we eerder gehad. Ook deze weg vanuit Bishop richting Death Valley maar het valt ons nu pas op dat er een aantal verlaten gebouwen verderop in het dal staan. Het blijkt het Manzanar War Relocation Center te zijn wat gedurende de Tweede Wereldoorlog één van de tien interneringskampen voor Japanse Amerikanen was.

‘Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar deze geschiedenis, laten we eens kijken.’ stelt mijn lover dus ik draai de parkeerplaats op. Uit de tentoonstelling blijkt de rare move van de Amerikaanse regering in de tijd na de Japanse aanval op Pearl Harbor op Hawaï .  120.000 voor het grootste deel genaturaliseerde (!) Amerikanen van Japanse afkomst uit de westelijke delen van Amerika werden staatsgevaarlijk bestempeld en in tien over de westkust verspreidde concentratiekampen gestopt om te voorkomen dat ze zouden spioneren. Hun eigendommen werden vaak verbeurd verklaard.

De federale wetten bleken dus plotseling niet voor elke Amerikaan te tellen en talloze protesten in het land en opstanden in de kampen waren het gevolg. Van voorstanders kwamen weer racistische tegenuitingen.

Pas toen de gevangenen na enkele jaren detentie een verklaring ondertekenden dat ze zich niet met oorlogshandelingen zouden bezig houden werden groepen vrijgelaten, anderen die weg mochten wilden niet omdat ze zich door de vijandige houding van ‘autochtone’ Amerikanen buiten het kamp niet veilig voelden. Eind 1945 werden alle kampen gesloten.

Best onder de indruk rijden we verder naar Death Valley, halen voor de ingang van het park bij een visitorcentre wat informatie en gaan het park in. We waren hier vorig jaar met mijn ouders ook en vinden de natuur en vooral de leegte heel indrukwekkend.

De temperatuur zo aan het eind van de middag met een harde wind valt mee. Via een flink stuk onverharde weg (dat was korter ?) komen we bij campground Wildrose waar we de hut parkeren voor de nacht. Deze camping ligt aan een doodlopende weg en is echt de moeite waard….al was het alleen maar omdat ie gratis is. ?

De camper staat wat scheef aan de rand en mijn lover doet de blokken onder de voorwielen. We kijken een nieuwe serie en ik ga vroeg naar bed want voel me niet lekker: zere keel en neus. Midden in de nacht schrik ik op want wat gaat die hut tekeer, een harde wind blaast ons alle kanten op. Ik kijk naast me en zie voeten? Onze slaapplek is een beetje cosy zeg maar en ik tuur in het donker naast me: het zijn de voeten van mijn lover maar waar is zijn hoofd? Hij ligt helemaal gedraaid met zijn hoofd bij mijn voeten. ? Ik tik hem wakker, ‘We worden toch niet van die blokken geblazen met die wind? Trouwens wat ben jij raar gaan liggen of is het een stille hint!’ ? In het donker sist ie terug; ‘Maak er maar grapjes over maar wat kan jij tekeer gaan, het was afschuwelijk!’ Wees niet ongerust dit gaat geen versie voor rode oortjes worden want wat hij bedoelde was mijn gesnurk! ? Ik snurk normaal al en nu met de verkoudheid gaan de bomen extra om. Uit wanhoop was hij maar gedraaid om het minder te horen. Het is een vreemde nacht, gebroken staan we de volgende dag op en vervolgen de weg door Death Valley naar Pahrump. Als we bij Stovepipe Wells Village pauze nemen voor koffie/thee,  met een oliebolletje van bakker Schat uit Bishop ?,

komt er een camper met Duits kenteken naast ons staan. We maken een praatje met het stel en wisselen ervaringen en reisschema uit: zij gaan onze richting uit dus wie weet komen we elkaar nog een keer tegen.

Een aantal malen stoppen we en lopen stukken omhoog om van de uitzichten te genieten maar of dat gezien de bordjes nou zo verstandig is….?

We proberen een wandeling te maken naar Golden Canyon maar het is zo heet dat we het na een half uur opgeven en omkeren.

De duurste benzine van Amerika koop je in Death Valley….

Het laagste punt van Amerika is Badwater, 82 meter onder de zeespiegel.

Eind van de middag arriveren we weer op Lakeside RV park in Pahrump, zie ons eerdere bezoek https://www.siaenroelopreis.nl/na-de-liefde-in-vegas-werd-het-ineens-ijzig-koud/ en het eerst wat opvalt is dat het zwembad leeg staat. ‘Nou, dat is balen, ik had me zo verheugd op een paar dagen niets doen aan het zwembad!’ mopper ik tegen mijn lover. De receptie is al gesloten maar op een informatiebord staan lege plekken genoteerd voor de ‘laatkomers’. We rijden een rondje, kiezen een plaats en gaan eten in het restaurant van het bijbehorende casino waar ze een prima hap eten voor een bijzonder schappelijk bedrag serveren.

Als we over het park terug wandelen voel ik me rillerig en in de camper kruip ik met een dekbed op de bank. Mijn voorstel om daar vannacht te slapen wordt door mijn lover opgelucht ontvangen, ‘Nou, dat geeft rust boven!’ grinnikt ie. De volgende morgen melden we ons bij de receptie waar dit keer een vriendelijke dame zit die uitlegt dat het zwembad gerenoveerd wordt. Verder blijkt weer eens dat de prijzen met Booking.com of hier direct boeken enorm kan verschillen. Waardoor is onduidelijk maar onze reservering via Booking is niet doorgekomen en dit keer blijkt dat rechtstreeks boeken op de camping juist goedkoper is. ? We hebben een easy dag op dit mooie park en zitten buiten in het zonnetje. ‘s-Avonds begin ik het steeds benauwder te krijgen: mijn hele hoofd lijkt vol met watten. De zoektocht naar verlichtende middelen zoals neusspray wordt gestart maar in geen van de camperkastjes vinden we iets. ‘Ik maak een zoutoplossing, dat helpt echt!’ zegt mijn lover en gaat behulpzaam aan de slag. Het geeft even lucht maar uiteindelijk rijden we rond 22.30 uur van de camping af op weg naar een apotheek. Wat een heerlijkheid is het toch dat veel winkels hier gewoon 24/7 open zijn! Hoe wanhopig ik ben blijkt wel uit mijn kleding: in een joggingsbroek, slaapshirt en slippers loopt deze Cheryl in de Walmart langs de schappen op zoek naar medicijnen. ? De volgende morgen zegt onze Amerikaanse buurman; ‘Wij hoorden jullie gisteravond wegrijden, zeker nog even naar een casino in het centrum! Als jullie vanavond hier zijn, join us for a Margaritha.’ ?

Op donderdag bezoek ik weer eens een kapsalon voor een verfbeurt. De kapster begrijpt dat het om de uitgroei gaat, alhoewel mijn lover die er bij staat enige verwarring schept als hij lachend uitlegt dat we dit in Nederland ‘een luizenpaadje’ noemen. Zij kijkt verschrikt en legt uit dat ik met beestjes op mijn hoofd echt niet welkom ben….? De volgende dag zijn we er klaar voor: Las Vegas here we come again! Het is een korte rit van zo’n 100 kilometer en voor het eerst sinds al die maanden zien we twee ongelukken, een net buiten de camping

en een op de highway en daardoor komen we in de file. ‘Zal ik gelijk overnemen om het laatste stuk over the Strip te rijden?’ stelt mijn lover voor.
Even twijfel ik want ik weet wat er komt, namelijk een chaotische drukte door het centrum van Las Vegas, maar dan schud ik mijn hoofd, ‘Ga jij maar fotograferen dan rij ik dit keer!’ ?? Uit de speakers dreunt Van Halen met het nummer ‘Jump’ en ik ben er klaar voor!
Met een soort euforisch gevoel draai ik bij het vliegveld de drukte in, passeer het oude Las Vegas monument en krijg weer een lichte huivering bij Mandalay Bay waar vorig jaar de schietpartij plaatsvond. Natuurlijk is het druk maar het is hier altijd druk en rustig rijden we op de rechterbaan met het verkeer mee terwijl mijn lover als een soort Willem Alexander naar de kijkende mensen terug zwaait.

‘Goed zo toppert van me! Als we zo voor het stoplicht staan spring ik eruit voor foto’s!’ roept hij…. ? Aarzelend vraag ik; ‘En als je dan niet op tijd terug bent en ik moet gaan rijden?’ ? Hij kijkt me aan en schiet in de lach, ‘Waarom zou ik niet op tijd zijn?!’ Geloof me bij deze vent heeft tegensputteren geen zin en ik kan alleen maar duimen dat het licht groen blijft! Helaas het is rood en daar springt ie eruit, rent tussen auto’s door en fotografeert van alle kanten de hut op the Strip.

Ik had deze herhaling kunnen verwachten en zucht maar wat. ‘Kijk dan hier, lachen!’ roept ie en zwaait met zijn camera. ‘Where are you from?’ roepen een paar dames en opgetogen roept ie ‘Holland!’ Terug op zijn plekkie oppert ie dat we volgende keer een Nederlandse vlag moeten hebben om die uit het raam te hangen. ? Maar ik geef toe: het heeft echt iets om met je Nederlandse kenteken in Vegas te rijden. Bij hotel Circus Circus draaien we het bijbehorende RV park op. We zijn terug in de gambling jungle van Sin City Las Vegas en boeken voorlopig drie nachten. We zien wel: ‘Gillend naar huis of nooit meer gevonden!’ ? Hopelijk gaat dit blog vanavond de lucht in (als het tenminste lukt want het internet is hier vreselijk ?) en hebben we nog maar een paar nachten bijgeboekt! ?