Sweet memories

Na de enerverende dag in Pamplona hebben we een rustige avond op de camperplaats vlakbij het centrum. Deze ligt aan een drukke weg maar het is ‘s nachts toch verrassend stil. De volgende morgen willen we door naar Zaragoza. Deze universiteitsstad ligt aan de rivier de Ebro in de regio Aragón. Over de autoroute vliegen de kilometers onder ons vandaan. Hadden we in Frankrijk moeite met de badge  Bip&Go (bij het inrijden van de poort werd onze badge niet herkend en moesten we steeds via de intercom uitleg geven) hier in Spanje werkt het perfect! 😊 Even voor degenen die het niet weten: de Bip&Go badge monteer je bovenaan de binnenkant van de voorruit. Bij de tolpoort nader je langzaam, de badge wordt gescand en de slagboom gaat open. De rekening van dit automatische gebeuren volgt vanzelf. Reuze handig want je hoeft ter plekke geen ticket te trekken en niets af te rekenen. Hoe meer we Zaragoza naderen hoe warmer het wordt. Ook hier is een camperplaats net buiten het centrum. Iets verderop ligt een grote supermarkt en de tramhalte is vlakbij. Wij stappen sportief op de fiets. Puffend van de warmte trap ik in het rond, wat een temperatuur hier! 😕 Mijn vent heeft de telefoon als navigator en kriskras rijden we zo naar de oude stadskern genaamd Tubo, de ene na de andere rotonde schieten we over en dan ineens op de brug zien we de kathedraal waar Zaragoza zo beroemd om is: El Pilar. Wow, wat is die mooi zeg! 😊 Nadat we de fietsen achter hebben gelaten op het gelijknamige plein gaan we de kathedraal binnen. Ik heb er velen gezien maar deze is wel heel groot en bijzonder mooi!  Ik laat me toch weer verleiden om in een automaat wat geld te werpen en een paar elektronische ledkaarsjes op te steken en net voor ik naar buiten loop zie ik dit! Het is een apparaat waar je munten in moet gooien zodat je op bepaalde plekken het licht bovenin het plafond van de kerk kan laten branden. 😳 Als we buitenkomen gier ik het uit; ‘Dit is de laatste keer dat ik geld geef aan de kerk, mijn vader had gelijk, oplichters zijn het, ze vragen overal geld voor!’ 🤣 Op een terras tegenover het imposante bouwwerk ploffen we neer en gaan maar weer eens voor een sangria. Hierna slenteren we door de binnenstad. Het is leuk maar veel is dicht. Zelfs de restaurants en tapasbarretjes zijn hier tijdens de siësta gesloten en gaan pas om 20.00 uur open! We hebben geen zin om zo lang te wachten en besluiten terug naar de camper te rijden. We maken wel iets makkelijks, een salade of zo. Op de brug knalt mijn vent al fietsend nog even snel de stoep op om een foto te maken van El Pilar. Ik kan me daar zo mateloos over opwinden want hoe slecht is dat hard op en afrijden voor je band. ‘Doe dat nou niet, hoe vaak moet ik dat herhalen!’ 😡 Ik lijk wel gek om als een papegaai achter hem te blijven tetteren. Alsof ik niets heb geroepen gaat ie verderop weer door een kuil en dan gaat het mis! ‘Ssssttttt’ doet de sissende gemartelde achterband en is gelijk plat. Ik hou mijn mond want wat kan je nog zeggen. 🤨 Mijn vent kijkt naar de band en zegt dan de mooie woorden; ‘Gelukkig is het niet ver meer naar de camper. We zijn al over de helft.’ Het zweet staat ons op de rug terwijl we zeulend verder lopen met de fietsen. Bij de grote supermarkt, Mercadona, vlak bij de camperplaats, schieten we snel naar binnen om iets makkelijks te kopen voor het eten. Mijn kerel kijkt opgetogen in het rond, ‘Zo, wat een grote keuze, lekker alle rijen maar door lopen stel ik zo!’ Serieus die man is niet goed! 😡 Ik mopper dat ik er geen zin in heb, ‘Het is warm, inmiddels 19.30 uur, ik heb dorst en wil terrruuuugggg naar de camper!’ Dat is zo mooi aan Roel, hij kijkt me verbaasd aan en ik zie aan zijn blik dat ie mijn reactie vreemd vind. 🤣 ‘Ga jij dan vast, ik kom zo!’ Terwijl ik wegloop hoor ik hem nog roepen; ‘Zet  de oven maar aan, ik neem wel wat lekkers mee!’ Terug in de camper zet ik alle ramen open, ‘Wat een pesthitte!’ foeter ik hardop. Even later zie ik in de verte mijn vent aan komen stappen, de fiets gaat naast de camper neer, de boodschappen in de hut en dan; ‘Zo, het is prima te doen hier, al lekker afgekoeld!’ roept ie blij. 😤 Ik blijf erbij: er is echt verschil tussen mannen en vrouwen hoor! 😊 Na een onrustige warme nacht zitten we ‘s morgens aan een ontbijtje. ‘Wat mij betreft skippen we Lleida en rijden direct door naar de kust.’ opper ik. Mijn lover vind het meer dan prima en zo trappen we op deze zonnige vrijdag de ongeveer 230 kilometers weg naar L’ Hospitalet de l’Infant net onder Cambrils. Hier waren we vorig jaar september ook en voor mij blijft de Spaanse Costa jeugdsentiment uit de tijd dat ik er met mijn ouders op vakantie ging. We passeren een vreemde boog. Het blijkt de Nul Meridiaan. We gaan van het westelijk naar het oostelijk halfrond.Bij de plaatselijke fietsenmaker in Hospitalet laten we de fiets van Roel achter, ‘Kom eind van de middag maar terug dan is de reparatie gedaan.’ zegt de kerel. Zo gezegd zo gedaan en wij rijden door naar camping El Templo del Sol. Gelukkig zijn er nog plaatsen vrij en, in tegenstelling tot vorig jaar,  gaan we nu voor een plek in de schaduw van bomen want de weersverwachting voor Spanje is deze week erg hoog. De airco in de camper maakt trouwens de hele week overuren maar ondanks dat zweten we ‘s nachts ons bed nog uit. 🤨 Eind van de middag gaan we retour naar de fietsenmaker. We wisselen elkaar af op mijn fiets, als ik wandel dan trapt hij en andersom want echt,  mij krijg je bergafwaarts niet achterop bij mijn vent! 🤣 Bij de fietsenmaker staat zijn fiets al klaar en bezweet fietsen we terug naar de camping. Het is inmiddels rond 19.00 uur en nog niets afgekoeld. We maken ons op voor een rustige week! Maar zondag gaan we ondanks de bloedhitte toch naar de wekelijkse markt en kopen allebei een paar ‘waterschoenen’. Het stuk strand aan de waterkant ligt dit jaar bezaaid met steentjes. Om in en uit het water te komen is een hele toer, het lijkt een beetje alsof je 2 flessen wijn op hebt en dan recht probeert te lopen. 😉 Ik moet eerlijk bekennen dat we hier ook profijt van hebben want de sangria in de strandtent is wel heel erg sterk! 🤣 Terug zwalken we naar de handdoek en plonzen in zee, het valt niet op, we lopen niet onhandiger dan de andere badgasten. 😉 Het is dus een rustige week met voor mij een rondje joggen, fietsen we naar Miami Platja voor een koffietje/thee en hangen op het strand of bij het zwembad. Bij de plaatselijke Chinese winkel struinen we ook nog even rond.Het zijn voornamelijk ouderen (overwinteraars) die nu een aantal maanden op de camping vertoeven. Veel campings langs de Spaanse kust hebben speciale tarieven voor gepensioneerden. Jullie begrijpen: wij zijn ineens ook gepensioneerd. Alles voor de korting! 😉 De meesten kennen elkaar omdat ze ieder jaar hier terug keren. Het lijkt alsof ze ook hetzelfde ritme hebben want zo slepen de heren op zondag met de porta potti naar de wc dump, lopen de dames op maandag naar de wasserij. Wat ze verder op bepaalde dagen doen willen we niet weten! 😉 Op de laatste dag krijgen we nieuwe buren, het is gelukkig een stel van onze leeftijd en ze blijken ook nog uit Rotterdam te komen! Zo vliegt de laatste avond gezellig voorbij. Zaterdag nemen we afscheid van de buurtjes en El Templo del Sol: het was weer een prima week! 😊 Om de jeugdherinneringen compleet te maken gaan we door naar Cambrils. Camping Masia Blanca, waar ik vroeger met mijn ouders altijd kwam, heet nu Camping Joan en is uitgebreid met bungalows. We kunnen voor een paar dagen terecht en ook hier is de prijs (22,00 per nacht) prima. Ondanks de vele negatieve berichten over de hoge tarieven hebben wij dit nog niet meegemaakt. Het is nu natuurlijk nog voorseizoen. Ook dit maal zijn de plekken ruim maar wel met vele hoge dichte bomen. Voor onze hut, die zeker 3.30 meter hoog meet, is dit een extra belemmering. Na enig manoeuvreren, en vele goed bedoelde aanwijzingen in verschillende talen van behulpzame buren, staan we zonder schade te hebben gereden. De camping is vooral bij Spanjaarden in trek en dat merken we dit weekend. Het is tot ‘s avonds laat rumoerig maar zeker gezellig op de camping. Kinderen fietsen tot ver na 23.00 uur door de laantjes, honden blaffen, BBQ’s roken en overal klinkt wel lawaai om ons heen. Een prima plek om een paar dagen te genieten maar dan zijn we er ook wel klaar mee. 😊 Ik ga een rondje over het park maken en de herinneringen komen terug. Wat was het altijd leuk hier! Natuurlijk is de camping flink veranderd maar toch zijn de winkel en de bar ondanks dat nog te herkennen. Vanaf de camping loop je nog steeds zo het strand op. Wel staat er in tegenstelling met vroeger een hek en heb je een toegangspas nodig. Ik tuur naar het strand en zie mijn vader weer gaan: vanuit Nederland nam hij altijd een grote binnenband van een vrachtwagen mee, in Spanje bij de benzinepomp even op laten pompen, groot stuk tape op het ventiel (zodat je er met je lijf niet aan bleef hangen) en dan in zee! Ieder kind wilde vriendjes met ons worden want zo’n grote band was het einde op de golven! 😍 Hier vier ik deze 3e zondag in juni voor het eerst vaderdag zonder mijn vader. 😪 Het is gek maar ik ben blij dat ik in Cambrils zit met mooie herinneringen. Alsof het zo moet zijn is de zee vandaag best ruw en de golven komen rollend op het strand. Dobberend lig ik topless op mijn luchtbed in zee, het is geen binnenband van een vrachtwagen maar het gevoel is er niet minder om! Als mijn vader me nu eens zag: vroeger wilde ik als kind absoluut een bikinihesje aan, ‘Kind laat uit, je ziet toch nog geen voor of achterkant aan je lijf. Ga gewoon in zee, schiet op!!’ riep ie dan. Stampvoetend koos ik dan uiteindelijk eieren voor mijn geld en ging het water in, boos dat ik het hesje niet aan mocht. Dat ik het met hem eens was en het ding onhandig om mijn lijfje slingerde dat gaf ik natuurlijk niet toe! 🤣 Net te laat voor een grote golf  ga ik ondersteboven om proestend weer boven te komen. Het blijft leuk dit spel met de golven!  😍 Duitsers zijn ook in grote getale hier. Maar altijd gemakkelijk te herkennen. 🤣 Cambrils is uiteraard niet meer het Cambrils uit mijn kinderjaren maar tegenwoordig een grote toeristische trekpleister. Gelukkig heeft het wel de gezelligheid behouden. Prima restaurants, leuke terrassen, de vissershaven en vele winkeltjes geven het nog steeds een bijzonder aangename sfeer. 😍 En zolang ze maar ‘vermoeide mannenbankjes’ hebben voor Roel kan ik m’n gang gaan. Op maandag is het flink bewolkt en fietsen we over de mooie boulevard naar Salou waar de wekelijkse markt is. Vroeger waren Cambrils en Salou aparte plaatsen maar tegenwoordig zijn ze helemaal aan elkaar gegroeid.  De markt is eigenlijk hetzelfde als in Hospitalet met veel ‘troep’ zoals tassen van diverse namaak merken, schoenen van ‘real plastico’, kleding en andere prullaria. Verder struinen we door de winkelstraten en vinden het hier net een soort Las Vegas in het klein. Vrouwen en ook mannen in kleding die het net niet is. 😳 Okay, het is mijn mening, maar serieus dames, iets zal er op het hangertje best mooi uitzien maar als je het aantrekt en je ziet eruit als een rollade…. : niet doen! 🤣 Wat mooi is is voor iedereen verschillend en ik probeer dit ook altijd zo te zien maar oh, oh, hier gaat me dat tussen de vele Nederlandse en Engelse toeristen niet lukken. Het heeft allemaal niet veel om het lijf zullen we maar zeggen! Natuurlijk je bent aan zee maar om dan je 100 kilo in een bikini te wurmen en zo te gaan winkelen. Oei, dan hoop ik toch maar dat je een strandjurk vergeten bent en nu naarstig op zoek gaat naar een leuke outfit. Maar vlak de heren ook niet uit want hier lijkt zo’n foute voetbalbroek, badslippers en blote body helemaal de trend. Natuurlijk ben ik wel een beetje hypocriet want zou het een lekkere bink zijn die dit doet dan hoor je mij er niet over! 😉 Terug op de camping eten we in de strandbar, we bestellen een gerechtje wat we niet kennen en tsja….spoelen het weg met een glas sangria. Achter ons zit een leuk Engels stel dat naar het zuiden van Spanje is geëmigreerd. We hebben een gezellig praatje met Bob en Maggie over het ‘camperen’ en het wonen in een ander land. Zij zijn op de terugweg naar het warme zuiden en Cambrils is een mooie tussenstop. Dan pingt mijn telefoon en krijg ik een berichtje van Nathalie. Zij is de dochter van een goeie vriendin van mijn moeder en staat hier iets verderop langs de kust op een camping. ‘Zijn jullie rond 16.30 uur op jullie plek dan fietsen we even langs?’ Dat is over een half uur dus we nemen afscheid van de Engelsen, kopen in de kampwinkel wat bier, ruimen de inkopen van de markt  op en wachten dan Nathalie, Marcel en hun twee doggies op bij de poort. De vader van Nathalie is vorig jaar overleden en was een collega van mijn vader. We halen herinneringen op aan onze vaders en hun streken en maken een selfie voor de moeders thuis in Nederland. Ineens vliegen er twee vlinders in het rond waarop Nathalie zegt; ‘Kijk onze vaders komen ook even kijken.’ Het maakt de tijd in Cambrils met herinneringen compleet. ❤️