Snuf en snuitje op weg naar Canada

Bij de vriendelijke dame van Glacier Peak RV park boeken we nog een nacht bij. De camper moet vanmiddag voor de banden naar de garage en de ochtend zullen we nodig hebben om de troep van de brandblusser verder op te ruimen. De wasmachine is geduldig en gaat weer aan de slag. ? We zijn allebei nog steeds belabberd en het weer werkt ook niet echt mee. Terwijl een lichte regen gestaag op de hut valt doen wij een wedstrijdje ‘wie hoest het hardst….’ ? ‘s-Middags in de garage gaat het lekker rap en binnen een uur is de camper wederom voorzien van nieuwe banden. Sinds juni 2017 hebben we totaal tien winterbanden versleten. We hadden nu graag ‘gewone’ allweatherbanden eronder willen hebben maar die zijn niet te leveren in onze maat 215/70/15. ? Zaterdagochtend is Roel wat opgeknapt maar ik voel me alleen maar rotter. Gisteren heb ik iets tegen het hoesten gekocht. Heel verrassend trouwens want een tube tegen spierpijn zoals bijvoorbeeld Midalgan kan je alleen krijgen met een doktersrecept en deze hoestdrank, 10% alcohol, koop je voor nog geen zes dollar in de supermarkt. ‘Neem het niet overdag in want je valt zo in slaap!’ gaf de verkoopster als tip. ? Ik denk dat ze gelijk heeft want mij heeft het ‘s-nachts zeker negen uur in slaap gehouden. Mijn lover moest me echt wakker maken! ? ‘Als je niet weg wilt blijven we staan!’ zegt ie maar wat moeten we hier verder? Het regent dus laten we maar een stuk gaan rijden. Net voor het centrum van Columbia Falls zien we dit: het blijft toch bijzonder zo’n marktkraam met allerlei prullaria voor Trump. Ik maak een praatje met de kerel die vertelt dat ie vanavond helemaal leeg verkocht is. Er zijn hier veel Trump ‘gelovigen’. Auto’s die voorbij rijden toeteren en geloof me….dat was niet voor mij ? maar als aanmoediging naar de kerel en zijn kraam. Tsja, ik heb zeker wel een oordeel over Trump maar daar is dit blog niet voor, don’t talk about politics. ? Na een koffiestop bij een mobiele shop (I love it!) gaat het verder langs de ingang van West Glacier park en de plek waar we eergisteren de lekke band kregen. Of het toeval is weet ik niet maar als we daar voorbij zijn stopt het ineens met regenen. ? Het is trouwens best puzzelen met een RV om dit park in te mogen want een aantal wegen zijn verboden omdat ze te smal zouden zijn voor campers. Het staat onduidelijk aangegeven. In het mistroostige oord Browning tanken we. Dit is de hoofdplaats van het gebied van de Blackfeet Indianen en hier bevindt zich ook hun museum. In een brochure heb ik er over gelezen maar bij het zien van de mistroostige gebouwen en de verveelde rondhangende locale bevolking laten we dit gehucht snel achter ons. Wij vonden het de stop niet waard. Laat ik voorop stellen dat ik ervan overtuigd ben dat de Indianen veel onrecht is aangedaan maar het is inmiddels 2019 en het grote gedeelte wat ik hier zie rondhangen heeft dit echt niet zelf meegemaakt. Get alive, doe iets want verveeld dronken heen en weer slenteren en de stad laten verpauperen lost niets op. ? Via een super mooie scenic weg komen we in St. Mary waar we het Glacier Park weer in gaan, dit is nog steeds aan de Amerikaanse kant. Met de camper mogen we ook hier maar een klein gedeelte van de weg rijden, het alternatief is met de gratis tourbus. Net in het park ligt de St. Mary campground waar we, ondanks het bord full, toch nog een plek vinden. Reserveringssystemen van campings in Amerika zijn pet, zo erg dat ik er maar eens een apart verhaal over ga schrijven. ? Het weer is de afgelopen dagen echt omgeslagen, met de kaart erbij checken we de route en de weervoorspelling. We worden er niet vrolijk van! Zondagochtend ontwaken we en het is vies koud, bah, bah, het lijkt wel herfst. In de harde wind staat de hut te schudden en de keiharde regen doet de rest. ? Tijdens het ontbijt wijzigen we de plannen weer! Via Chief Mountain gaan we de grens met Canada over, wat ook nu weer verrassend snel gaat. De vriendelijke beambte bekijkt de paspoorten en vraagt naar onze reisplannen. Ook wil ze weten of we brandhout (wat niet mag vanwege de Dutch Elm ziekte), wapens of grote hoeveelheden alcohol bij ons hebben. Nadat we hier ontkennend op hebben geantwoord mogen we verder. Opvallend trouwens: in het Engels hebben veel negatieve dingen het voorvoegsel Dutch. Double Dutch ( uit je nek lullen), Going Dutch (ieder betaald voor zichzelf) , a Dutch treat ( nog erger: je denkt dat je getrakteerd wordt maar men verwacht van jou dat jij alles betaald) en a Dutch Agreement (een afspraak tussen twee dronken gasten waar de volgende ochtend niemand zich meer iets van kan herinneren.In Waterton vinden we een plek op Crooked Creek campground net buiten het centrum. Mijn lover gaat een tv serie kijken en ik kruip hoestend en proestend in bed. Eind van de middag zegt ie; ‘Ik ben er klaar mee met die kou en ga nu eerst op zoek naar de winterjassen!’ ? Heerlijk warm aangekleed lopen we daarna door het dorp waar we in een prima restaurant een gezellig etentje hebben. (Uit statistieken blijkt dat veel klachten in restaurants over koud eten komen doordat de borden eerst uitgebreid gefotografeerd worden. ?)De volgende dag is het droog en zelfs de zon komt af en toe tevoorschijn. We boeken een nacht bij (we moeten wel van plaats veranderen terwijl later blijkt dat ons oude plekje gewoon onbezet blijft ?),maken een kleine wandeling, trakteren ons zelf op een ijsje (dit is de kleinste die er was! ?)en ‘s-avonds nog maar eens op een etentje in het zelfde restaurant van gisteren. ? Dinsdag gaan we eerst naar hotel Prince of Wales op de landtong boven het dorp voor een bak koffie/thee en wat foto’s van het uitzicht. Daarna komen we via Pincher op de Crowsnest Pass in het stadje Frank waar we deze bizar indrukwekkende aardverschuiving, genaamd the Frank Slide, zien. In het gelijknamige bezoekerscentrum horen we over de geschiedenis van de dodelijkste aardverschuiving van Canada. In de vroege ochtend van 29 april 1903 werd een deel van de bedrijvige mijnwerkersstad bedolven onder miljoenen tonnen kalksteen die vanaf de top van Turtle Mountain omlaag raasden en waarbij meer dan 90 mensen begraven onder het puin de dood vonden. Waardoor dit plaatsvond is onduidelijk en kan komen door meerdere factoren: mijnbouwactiviteiten die mogelijk de interne structuur van de berg hebben verzwakt of misschien de extreem natte winter in combinatie met het koude weer in de nacht van ramp. ? De spoorlijn die onder de berg liep werd binnen drie weken gerepareerd en de mijn kon opnieuw open. Een gedeelte van de stad werd verplaatst en bloeide weer op tot de mijn in 1917 voorgoed gesloten werd. Maar de plaats van de ramp bleef onveranderd, werd aangewezen als Provincial Historic Site van Alberta en trekt jaarlijks meer dan 100.000 bezoekers. Als we over de kronkelpaadjes door de verwoestende steenmassa lopen ervaren we de ontzagwekkende kracht van de natuur. Het bizarre is: het zou met het resterende deel van de berg zo weer kunnen gebeuren. Onder de indruk van wat we gezien hebben rijden we verder over de pas en komen in Sparwood. Gelijk als we de plaats binnen rijden zien we een bord ‘Largest truck in the World’. En daar op een plein staat ie: de Terex 33-19 Titan! Dit prototype off-highway, ultra klasse, drie-assige, dieseltruck werd ontworpen door de Terex Division van General Motors in 1973. Ik zie hem zo bij Tony Beets in Goldrush rijden. ? Er is er slechts één geproduceerd en het was ruim 25 jaar de grootste truck van de wereld. De Titan werd eerst ingezet in een ijzermijn in Californië, later in Sparwoord bij de Kaiser Steel mijn. Hij kende veel mechanische problemen waardoor ie vaak niet inzetbaar was. Reserve onderdelen waren er niet en moesten met de hand gemaakt worden. Na 18 jaar dienst is hij gerestaureerd en een toeristische attractie geworden maar rijden kan hij niet meer: z’n turbo is opgeblazen en reparatie was te duur. ? Nu we in Canada zijn zien we ook weer eens andere supermarkten zoals Save on Foods waar we gelijk wat inkopen doen. Het is wel even uitkijken met de prijs want het is geen Walmart en ze weten de prijzen wel: 6,00 Canadese dollar voor een bloemkooltje. ? We besluiten nog een stukje te rijden zodat we in ieder geval de pas over zijn en houden het in Fernie voor gezien. Deze wintersportplaats heeft een lange hoofdstraat met winkeltjes en restaurants. Leuk om morgen eens te gaan bekijken. Iets buiten het centrum tegenover de golfbaan ligt Fernie RV resort waar we tot we gaan eten nog genieten in het zonnetje. We hebben gelukkig geen direct naaste buren want het hoesten lijkt alleen maar erger te worden. ? De volgende dag ziet het weer er goed uit. We boeken nog een nacht bij en stappen daarna op de fiets. Er zijn vele wandel en fietspaden hier en we fietsen langs het meer en de rivier naar het centrum. Daar bekijken we wat winkeltjes, mijn lover bezoekt een kapper (voor mij hadden ze helaas geen tijd ?) en later op de camping kan de BBQ eindelijk weer eens aan. Als we na het eten nog steeds buiten zitten en een wijntje doen begint het te spetteren: het is toch weer een dag droog geweest! ? Het leven op een camping als het regent heeft altijd iets triest. Dat ervaar ik ook weer als ik de volgende morgen de rolgordijnen omhoog doe en de ‘verzopen’ tenten zie staan. OMG, het water stroomt inmiddels gestaag over de voetpaden. ? Het uitzicht op de bergen is totaal weg, dikke bewolking hangt boven ons. We verlaten de camping, doen bij de Starbucks een koffie/thee en zoeken de richting weer op die we te gaan hebben, namelijk de Nationale Parken Banff en Jasper. Na zo’n 100 kilometer komen we in Cranbrook. Wow, dit is best een grote stad! Bij een groot shopping plein parkeren we de hut en doen wat boodschappen voor de lunch. ‘Daar zit een kapsalon, misschien hebben die tijd voor je grijze haren!’ zegt mijn lover als ie er een op de hoek ziet. Het geluk is met me want ik kan gelijk terecht! Ik raak eraan gewend want ook hier mag (lees: moet) ik weer een formulier ondertekenen dat ik de kapster niet aansprakelijk stel als de haarkleur niet is wat ik ervan had gedacht….? Het blijft een bijzonder iets wat wij in Nederland niet kennen. Net als het feit dat hier de kapsters/kappers keihard doorwerken. De meesten huren een stoel in een salon en krijgen dus per klant betaald. Met prima geverfde en geföhnde haren loop ik de salon na anderhalf uur weer naar buiten en in de zeikende regen ren ik terug naar de camper. Dit is echt niet normaal meer, een donkere pikzwarte lucht en onweer klinkt in de verte. ‘Tsjonge, tsjonge en dan te bedenken dat ze thuis in Nederland van die hoge temperaturen hebben!’ mopper ik er vrolijk op los. Na overleg besluiten we de dichtstbijzijnde camping op te zoeken. Mount Baker RV park bereiken we na zo’n vier keer gas geven ? en ze hebben nog plaats ook! ‘Eens kijken hoeveel kilometer we vandaag op de teller gaan krijgen!’ grapt mijn lover als we Cranbrook de volgende morgen verlaten. We hebben de 93/95 richting Banff/Lake Louise gekozen, prima weg en we genieten van de uitzichten. Bossen en heel veel golfbanen schieten aan ons voorbij. Net voorbij Fairmont Hotsprings staat een groot reclamebord voor een RV park met golfbaan. Het is nog maar 13.00 uur maar mijn lover draait de weg in, ‘Met het oog op dit drukke weekend in verband met Canada day kunnen we niet vroeg genoeg gaan staan!’ zegt ie met een knipoog. Een slingerend weggetje brengt ons door een bos bij de 9 holes golfbaan met camping. Super leuk….alleen de naam RV park is met hooguit zes plaatsen iets te hoog gegrepen. Wij zouden dit bij ons ‘kamperen bij de boer’ noemen. Niets mis mee want het ziet er prima uit en voor 25 Canadese dollars hebben we ook nog stroom en WiFi. ? Eindelijk na een jaar spelen we weer eens een spelletje golf. Vorig jaar had ik veel last van mijn gebroken elleboog en kon helaas niet spelen. Ik moet zeggen: het viel niet tegen. Degene die het spel kennen weten het: het is met name concentreren….en dat valt soms niet mee! ? Terug bij de camper zien we dat er nieuwe buren naast ons komen staan. Ze hebben een bizar grote caravan, noemen ze hier trouwens fifth wheel, die eindelijk na tig keer steken goed staat. Het hele gezin (zes personen) zet ook nog een tent op en dan vertrekken pa en ma met de auto en laten kids en honden achter. In de caravan zit een klein keffertje die continue blaft. ? Terwijl ik eten sta te bakken hoor ik de stem van de eigenaresse roepen, ‘Die hond moet zijn mond dichthouden en ruim jullie speelgoed op, ik wil een rustig schoon RV park!!!!’ ? ‘Zo dan, die is niet misselijk!’ denk ik, wat een overdreven mens met dat geschreeuw naar die kinderen. Op zich is het wel vreemd want de ouders blijven bijna drie uur weg en laten de kinderen van ongeveer zes en acht gewoon alleen. Eindelijk rond half acht komen ze aanrijden. ‘Let op, nou komt die eigenaresse!’ zeg ik tegen mijn lover en  ja eerlijk, ik beken het direct: ik ga in mijn gluurhoek zitten. ? Wat dan volgt is rigoureus: ze worden weggestuurd! Geen waarschuwing maar gewoon vertrekken, de familie kan alles waar ze zo lang mee bezig waren weer inpakken! ? Naast mij hoest mijn lover alsof hij uit zijn schoenen geschoten wordt, ‘Rustig straks komt die heks nog zeggen dat je niet zo hard mag hoesten!’ gier ik van het lachen waardoor ook ik weer vreselijk moet hoesten. Als ze kijkt zwaai ik vriendelijk naar haar, ‘Enjoy your evening, bitchie!’ Dat laatste woord uiteraard op fluistertoon….?