Reismoe….

Nadat we bij de garage de onderhoudsafspraak hebben gemaakt voor woensdag rijden we langs Salish Seaside RV aan de haven en reserveren een plek voor morgenavond. We hebben een aantal tips voor Vancouver Island gekregen: vanaf Victoria een rondje maken: Port Renfrew, Duncan en terug naar Victoria: overnachten op campground Jordan River waar je, aldus Marianne en Gert die gister bij ons op visite waren, gelijk aan het water met spelende zeeotters staat en de wandeling naar Botanical Beach in het Juan de Fuca National park. Dit strand komt bij laag water droog te staan en in de achtergebleven poeltjes is er dan kans om een variatie aan waterflora, zoals zeesterren, te zien. De afstand die we afleggen is niet echt groot, rond de 90 kilometer tot Jordan River maar door de smalle bochtige weg is snelheid maken geen optie. Na het plaatsje Sooke komen er ook nog een aantal single lane bruggen waarbij we het tegemoetkomend verkeer voorrang moeten geven. Rond een uur of drie vinden we een plek op de campground, inderdaad een geweldige locatie met een mooie zonsondergang. Amerika is aan de overkant van het water.

De volgende morgen rijden we eerst naar Botanical Beach want volgens de getijdentabel is het rond 11.00 uur laag water. Vanaf de parkeerplaats volgt een korte leuke wandeling door het bos maar bij het strand eindigt het pad op de rotsen.

De poeltjes liggen hierin verscholen dus we klimmen en klauteren er over heen. We zoeken uitgebreid in het water maar zien niets wat heel bijzonder is. Mijn lover probeert een foto te maken van de omslaande golven, ‘Als er grotere golven aankomen dan moet je roepen!’ zegt ie. Ik sta paraat en zie een joekel van een golf onze kant opkomen. ‘Wegwezen nu!!’ roep ik naar mijn mister eigenwijs die denkt dat het allemaal wel meevalt. ? Gelukkig blijft de camera droog maar wel natte schoenen en een scheur in zijn broek doordat ie snel van de rotsen af moest.

Als het vloed wordt klauteren we van de rotsen af en wandelen terug naar de camper. In Port Renfrew is alleen een prima pub met WiFi ? , het is niet eens een dorp. Tijd om te lunchen voor deze internetverslaafden want aan deze kant van het eiland is telefoon en internet een crime. Begin van de avond zijn we terug in Victoria en stallen de camper op de gereserveerde plek. Je kan merken dat Vancouver Island populair is onder Nederlanders want er staan verschillende huurcampers met landgenoten op de campground.

Onze buurtjes, een stel uit Den Haag, komen na het eten gezellig een wijntje doen.
Woensdagmorgen melden we ons bij de garage,

laten de camper achter en wandelen naar het centrum waar we om te beginnen bij Starbucks (razendsnel internet) een koffie/thee doen. Vandaar lopen we door de Chinese wijk en genieten van de ‘duistere’ winkeltjes waar van alles te koop is. Bij een eetzaakje eten we de lekkerste wonton soep ever en laten ons door de trotse eigenaresse vertellen dat de zaak al 25 jaar bestaat! ?

We slenteren verder langs de winkels en mijn lover koopt een nieuwe spijkerbroek wat voor een raadsel zorgt want hij koopt dezelfde maat Levi 501 als hij aan heeft maar bij het passen is de broek toch korter. ?

Op de terugweg naar de garage zien we een echte Franse patisserie en schieten nog snel naar binnen voor wat lekkers.

De remmen van de camper zijn vervangen en hij heeft een kleine beurt gehad. Helaas zijn de banden pas vrijdag binnen en van de prijs schrikken we: twee voorbanden voor de prijs van vier in Amerika. ? We lieten ze in Seattle al eerder vervangen voor de grote trip naar Alaska en besluiten om het nu weer daar te doen. De laatste avond op Salish Seaside RV komen de Haagse buurtjes met een fles wijn vertellen wat ze vandaag op walvisexcursie gezien hebben en ineens is het laat! ?
‘s-Morgens realiseren we ons weer eens wat een luxe het is om alle tijd te hebben maar het is voor nu wel handig om uit te zoeken hoe laat de ferry gaat.
Op de terminal blijkt er plaats op de boot van half drie te zijn, we stallen de camper in de bestemde rij en kopen de tickets. Er is nog genoeg tijd en we wandelen naar de stad om te lunchen.

Anderhalf uur voor vertrek moeten we in de camper op de terminal zijn omdat hier de Amerikaanse douane al langs alle voertuigen komt. We zitten net als een beambte op het raam tikt. Hij bekijkt de paspoorten en vraagt wanneer we voor het laatst in Amerika zijn geweest. Dat wordt nadenken want we zijn de afgelopen weken zo vaak de grens over gegaan. Zeker in Hyder (USA) en Stewart (Canada) waar we dagelijks de grens over moesten om bij de beren te komen. ‘Waarom staat er een stempel van entering USA in Vancouver?’ vraagt ie terwijl hij de paspoorten doorbladert. We leggen hem uit dat de camper in reparatie stond, de onderdelen uit Nederland moesten komen en wij een week naar Los Angeles zijn gevlogen.
Even een korte uitleg: de luchthaven van Vancouver is nog één van de weinige maar sterk groeiend aantal buitenlandse luchthavens waar je vooraf aan je vlucht naar de USA al de controle krijgt. Eénmaal door de controle blijf je in een apart gedeelte van de luchthaven: dit is dan al Amerikaans grondgebied. In Los Angeles liepen we daarna zonder verdere controle zo met het koffertje naar buiten. ? We hebben een visum voor tien jaar echter mogen maar een half jaar aaneengesloten in Amerika zijn en deze termijn is net twee dagen verlopen. We zijn Amerika uit geweest maar wanneer gaat het nieuwe half jaar nu weer in? ?
Inmiddels hebben we al zoveel verhalen (variërend van een weekend tot een maand) hierover gehoord en onze ervaring is dat eigenlijk niemand het precies weet. Ook nu is het verrassend: de beambte ziet dat de termijn verlopen is en we moeten mee naar een kantoor. ‘Hebben jullie al een retourticket?’ vraagt ie. We leggen hem uit dat we 18 november vanuit San Diego naar Amsterdam vliegen. ‘Okay, jullie krijgen weer een nieuw half jaar.’ zegt hij zonder verdere vragen. We willen nu toch wel eens weten hoe het zit en ik merk voorzichtig op dat we dus eigenlijk iedere keer gewoon een nieuw half jaar kunnen krijgen. Hij vind het goed opgemerkt en komt met dit antwoord; ‘We bekijken per persoon de situatie en in jullie geval zie ik een stel dat zelf voor hun onderhoud zorgt, geen baan zoekt en alleen op vakantie in Amerika wil komen dus geen probleem.’ ?

Even later varen we tussen de landende watervliegtuigen de haven uit.

Met anderhalf uur zijn we terug in Port Angeles waar we midden juni de trip naar het hoge noorden zijn gestart. We rijden langs een beambte en moeten aan de kant gaan staan. Er is een algehele controle op campers! ? Als we aan de beurt zijn krijgen we de bekende vragen wat we in Amerika komen doen en dan komt de beambte in onze hut. Hij ziet de schaal met fruit en neemt de appels en mandarijnen in beslag….de bananen mogen na onderzoek blijven. ‘Wat hebben jullie nog meer?’ vraagt hij. Ik denk; ‘Man, je moest eens weten, want onder de vloerbedekking waar je staat zit het luik van de kelder vol met levensmiddelen!’ ? Maar dat zeggen we natuurlijk niet! Op zijn verzoek opent mijn lover de koelkast en dan gaat ie los. Hij bekijkt alles alsof er vreselijke beesten in zouden kunnen zitten: de boter, de kaas, beleg, vlees, het pak jus d’orange en zo verder. Uiteindelijk mag alles blijven maar een paar aardappels, uien en knoflook die op een plank liggen worden in beslag genomen omdat ze uit de originele verpakking zijn. Hij stopt alles in zijn jaszak en wenst ons dan een fijne avond. Mijn lover kijkt en zegt; ‘Yes, you too and enjoy your meal tonight!’ ? Ik hou mijn adem in want vind dit niet echt een slimme opmerking maar de beambte kan erom lachen en zegt dat ie echt alles weg moet gooien.
In de regen gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. De enige camping die we tegenkomen ligt pal aan de weg. Iets verder zien we een bord met ‘7 Cedars Casino’. Er is een aparte RV parking bij waar je gratis kan overnachten. Na het eten gaan we maar eens binnen kijken nu we er toch zijn! ? Het is een super groot casino met heel veel gokkasten waar mijn lover er één van kiest. Ik wandel wat rond en ga zitten bij een Black Jack tafel waar nog één kruk vrij is. Het is wel een beste tafel die ik heb gekozen, allemaal mannen en al snel heb ik in de gaten dat de kerel naast me flink aangeschoten is. Luid toeterend in mijn oor vraagt ie; ‘Where the hell are you from?’ ? Het is geen onaardige kerel dus ik speel mijn raadspelletje maar weer eens. De andere mannen aan de tafel bemoeien zich er ook mee maar ze raden het niet….Welcome in America!
Het is echt zo: de Amerikaan kent alleen in zijn eigen land en geschiedenis maar de rest van de wereld is vaak een duister iets. We kaarten verder en het is tenenkrommend en verbazend hoe mijn aangeschoten buurman zit te spelen. Hij speelt met flinke inzet op twee plekken aan de tafel en heeft veel geluk. Op een gegeven moment schiet ik hem te hulp want met 18 punten nog een kaart vragen is wel heel erg! Als de croupier verliest en hij zijn winst krijgt slaat ie hard op mijn schouders, ‘Het is dat mijn vrouw hier ergens rond loopt anders zou ik jou nemen!’ zegt ie schuddend van de lach. Ach, moet je zo’n man uitleggen dat er daar twee voor nodig zijn! ? Het zit me niet mee vanavond en als ik mijn laatste fiches ook kwijt ben sta ik op en wil weggaan. Mijn buurman legt een stapeltje van hem bij mij neer, ‘Sit down woman and play with me!’ ? OMG, ik bedank hem, geef ze terug en neem afscheid. Hij draait op zijn kruk en zwaait uitbundig. ‘Die flikkert er zo vanzelf af!’ zegt mijn lover die net aan komt lopen lachend.
De volgende morgen gaan we verder naar Kent waar we bij Les Schwab Tire Center twee nieuwe voorbanden bestellen die hopelijk morgen rond de middag binnen zijn. Het regent pijpenstelen en we schieten de Fred Meyer in om wat te winkelen. Halloween en kerstmis zijn in aantocht, dat is goed te merken aan alle artikelen en natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan en doe wat inkopen. ?

Op de KOA camping in Tacoma, die al helemaal in Halloween sfeer is, zetten we de hut neer.

De regen blijft de hele avond en nacht vallen en als we ‘s-morgens ontwaken zit de stemming er gelijk goed in als ik uit de douche mijn knie stoot tegen de koelkast. ‘Wat een ??#*??*#?! mopper ik er lustig op los. Dit zijn van die momenten dat ik naar mijn eigen badkamer, die nog groter is dan deze heel camper, verlang. ? ‘Kusje erop?’ vraagt mijn lover lachend maar meer dan het snauwende woord ‘Sexist!!’ krijgt ie niet van me. ?? Tegen de middag zijn we bij de garage en gelukkig de banden zijn binnen. In de koffiecorner wachten we en met een kleine anderhalf uur is het karwei gefixt. Na een etentje bij een prima Mexicaans restaurant

en een gratis overnachting op hun parkeerplaats zetten we de volgende ochtend koers naar Mount Rainier, een vulkaan van 4392 meter hoog en twee vulkanische kraters met elk een diameter van 300 meter in het gelijknamige National Park.

Met 26 grote gletsjers is dit de berg met de meeste gletsjers in geheel Noord Amerika. ‘Het zal hier vast prachtig zijn met mooi weer maar nu even niet!’ zucht mijn lover naast me. Als we naar de top rijden gaat de regen over in sneeuw! Boven is alles gesloten en planken zijn voor de ramen geplaatst.

Het zal hier inderdaad flink spoken’s winters! Op weg naar beneden wordt het droger: tijd voor een korte wandeling! ? Het pad loopt omhoog en door de laaghangende bewolking is geen klap te zien, hoe jammer is dit.

We houden het voor gezien en lopen versteend terug naar de camper. ‘Ik zet deze wel op het lijstje voor volgend jaar!’ zegt Roel terwijl ie de kachel hoog draait. Zelfs ik heb het koud en dat wil wat zeggen! ? Later wordt de top weer zichtbaar.

Eind van de middag vinden we bij Mossy Rock een campground aan het meer.

Als we daar maandagmorgen ontwaken en naar buiten staren zien we een dichte mist over het water. ‘Ik ben er zo klaar mee, wat een takkeweer!’ moppert mijn lover. Wie 28 jaar terug de hier vlakbij opgenomen televisieserie Twin Peaks heeft gezien zal het begrijpen.

We pakken de kaart er nog maar eens bij en checken het weerbericht: alleen maar regen! De route wordt aangepast en de parken Mount St Helens en Mount Hood gaan op de ’things to do’ lijst. ? Voor nu is het met een vaart richting de zon.

In de stromende regen rijden we tot voorbij Bend (350 kilometer) en bij La Pine vinden we een campground. Die is al closed for the season maar er staan nog wat campers dus we schuiven gewoon aan! ?

De volgende dag bij een gezellig zonnetje doe ik buiten maar weer eens wat oefeningen met mijn arm en besluiten we Crater Lake wel mee te pakken omdat dit op de aangepaste route ligt. Dit meer is ongeveer 7700 jaar geleden ontstaan bij een grote vulkanische uitbarsting van Mount Mazama. Tijdens deze uitbarsting werd de bovenste 1500 meter bij een zware explosie weggevaagd. De caldera ligt 2471 meter boven de zeespiegel, heeft een diameter van rond de 10 kilometer, is 647 meter diep en één van ’s werelds bekendste kratermeren. Deze uitbarsting was wel 42 keer zwaarder dan die van Mount St Helens in 1980 en behoort tot ’s werelds zwaarste drie uitbarstingen in de laatste 10.000 jaar. We hebben inmiddels meerdere Nationale parken gezien en ook hier is de natuur weer schitterend.

Terwijl ik rij draait mijn lover op zijn stoel heen en weer om te fotograferen. Bij verschillende uitzichtpunten stappen we uit, trotseren de harde wind (kracht 9) en genieten van de uitzichten op het meer.

Bij de supergrote Walmart in Klamath Falls doen we boodschappen en scoor ik weer wat kerstprullaria. Het is een 24 uurs Walmart en overnight stay is toegestaan. ‘Als je vannacht wakker wordt kan je zo naar de Walmart voor kerstspullen! Ik denk trouwens dat we maar vast een koffer extra moeten boeken want zie het al weer mis gaan!’ grapt mijn lover. ?

Binnenkort zijn er trouwens lokale verkiezingen en dan staan er duizenden borden langs de kant van de weg. En terwijl in de hele staat Oregon jointjes legaal zijn, niet in Klamath Falls en daar is het dan echt een verkiezingsthema.

Gambling city Reno in Nevada is ons volgende doel. We rijden nu wel een groot gedeelte dezelfde weg maar nemen dit voor lief omdat het de snelste route is. In de verte zien we meer van de grote slapende vulkanen die de westkust rijk is.

In Reno waren we eerder en kwamen er toen achter dat deze stad ontzettend veel zwervers heeft. https://www.siaenroelopreis.nl/de-mooie-kust-van-oregon/ . Een geschikte plek om te overnachten is dus een pré. Onze keuze valt weer op het RV park van Grand Sierra Resort. Iets buiten het centrum maar dit resort heeft alles: verschillende restaurants, groot casino en een aantal zwembaden.

We doen een wijntje en besluiten in het casino te gaan eten. Het is druk in de restaurants, na het bekijken van de menukaarten gaan we voor de beste optie: de ‘all you can eat vreetschuur’. ?Het moet gezegd: dit is echt super gevarieerd met lekkere gerechten. In de rij raken we in gesprek met een Amerikaans echtpaar die een voucher ’twee voor de prijs van één’ heeft. Natuurlijk, we kennen het concept, gewoon lid worden van het casino voor de voordelen, maar hebben er nu en vorige keer geen erg in gehad. We gaan dus uit de rij en op zoek naar de informatiebalie. Een vriendelijke kerel legt uit dat we als niet-inwoner van Amerika ons paspoort moeten laten zien. ‘Zitten die niet in je tas?’ vraagt mijn lover en hij begint tegen de kerel te vertellen dat vrouwen altijd zoveel meeslepen in een tas. ‘En vooral die van mij lijkt Mary Poppins wel, ze tovert er nog net niet een staande schemerlamp uit!’ ? Ik kijk vlug in de tas maar geen paspoorten te zien. ‘Ik heb ze niet, ze liggen in de kluis in de camper.’ zucht ik. Die staat dan wel vlakbij de ingang van het casino maar alleen dat gebouw doorwandelen is al een halve marathon. Mijn lover duikt in de kluis terwijl ik buiten wacht, ‘Ik zie ze niet liggen!’ roept ie hard. ? Ik stap naar binnen en duw hem opzij, ‘Ik zal wel even zoeken ouwe speurneus van me!’ Het hele kluisje haal ik leeg maar geen paspoorten….? ‘Jij hebt ze het laatst gehad in Port Angeles, waar heb je ze opgeborgen?’ vraagt ie. De schrik slaat me om het hart want waar heb ik ze nou toch! We babbelen het hele traject nog eens door en ik moet ze hebben! ‘Je bent altijd alles zoek: telefoon, sleutels, tas en nu dit weer!’ ? Hij heeft gelijk die vent van mij, ik ken mezelf. Hij kijkt in mijn tas en slaakt dan een kreet….ze zitten gewoon in een klein vakje waar ik niet heb gekeken. ? Ik opgelucht en hij mopperend lopen we terug naar het casino. Als de kerel het verhaal hoort moet ie erg lachen, maar goed: we zijn lid en alles voor de korting! ‘s-Morgens pakken we de kaart er nog eens bij en puzzelen de route verder uit: Bishop voor het lekkere brood van de Nederlandse bakker Erick Schat,

door Death Valley naar Pahrump en dan again Las Vegas! Van Reno naar Bishop is rond de 350 kilometer en we hebben deze weg al twee keer eerder gehad. Ook hier weer een Agricultural checkpoint waar ze dit keer niks in beslag nemen.

De voor ons ietwat saaie rit wordt abrupt verstoord als het dakraampje boven het bed open vliegt. ‘Oeps, waarschijnlijk heb ik het niet goed dicht gedaan.’ zeg ik en minder wat vaart terwijl mijn lover op de bank klimt om het dicht te doen. ? Het scherm van het raam is echter niet meer compleet want door de plotselinge opening is een gedeelte naar buiten gezogen….? Heel vreemd maar het gebeurde ook nog bijna op de plek waar we vorige keer de lekke radiateur kregen. ?

De eigenaren van camping Diamond in Bishop herkennen ons, ‘Hoe is het met jullie, did you make it to Alaska?’ willen ze weten. We bespreken gelijk drie nachten want de afgelopen dagen hebben we het eerder gemerkt: we zijn even aan een pauze toe, hoe gek het ook klinkt we zijn een soort reismoe. ?Als je ziet wat we de afgelopen zeseneenhalve maand hebben afgelegd dan wordt het wel duidelijk. Het ligt niet alleen aan de afstand maar ook alle indrukken die we onderweg op doen. Eigenlijk iets voor een blog: wat statistieken….