Pure eenvoud !

We schrikken wakker van het wekkertje: zaterdagmorgen 07.00 uur. Ik kijk naar buiten en we liggen al in de haven van Seattle. Het was een drukke week aan boord van de Ruby Princess en we zijn best moe. Normaal bij een cruise is het de bedoeling dat je de laatste avond de koffers op de gang zet naast de deur van je hut. Die worden dan door de bemanning verzameld en de volgende ochtend kan je ze aan wal in een verzamelruimte ophalen. Althans als het goed is want het gaat ook wel eens mis. Vrienden van ons zitten nog steeds op hun koffers te wachten die eind vorig jaar zoek zijn geraakt tijdens deze handeling. De koffers zijn inmiddels wel getraceerd maar zwerven de wereld nog over en laatst kregen ze een telefoontje uit Vancouver dat ze daar waren maar waarschijnlijk weer naar het schip zijn gestuurd. ? In Skagway zagen we trouwens verloren koffers overladen van een HAL vrachtwagen in een HAL bus. Maar helaas Corrie, jullie koffers zaten er niet bij!

Op de Ruby mag je de koffers ook bij je houden en zelf van boord dragen, dat lijkt ons een prima plan! We zeggen tegen Kleonard dat we gaan ontbijten en nemen alvast afscheid van hem. Hij is opgewonden want gaat straks, na tien maanden onafgebroken werken, ook van boord. Dan één nacht een hotel in Seattle en morgenmiddag vliegt hij naar zijn gezinnetje op de Filipijnen.
Op zo’n laatste dag heerst er altijd een beetje chaotische sfeer aan boord. De gehele bemanning heeft het razend druk want de nieuwe gasten staan rond 13.00 uur al weer te trappelen en dan moet het spic en span zijn. Net als wij zijn er heel veel gasten die in het restaurant nog snel een ontbijtje nemen en genieten van het uitzicht op Seattle.
We verzamelen daarna onze spullen, wandelen van boord en voor we het beseffen zitten we al in taxi op weg naar het station waar we ook gelijk de bus naar Kent hebben. Ons plan is de camper uit de stalling halen en terug naar de KOA camping, waar we vorige week ook stonden, voor een nachtje. Bij het busstation in Kent staat een taxi dus de wandeling en het gezeul met de bagage naar de stalling blijft ons dit keer bespaard! ? De camping heeft helaas geen plaats meer vrij, het is morgen vaderdag en dat vieren de Amerikanen uitgebreider dan wij….? ‘It’s a very busy weekend because of Fathersday!’ zegt het meisje achter de balie. Ze geeft nog een paar opties maar denkt dat het overal vol zal zijn.
De Amerikanen krijgen niet veel vakantiedagen, met veel mazzel hebben ze veertien dagen onbetaald verlof, en zodra ze een gelegenheid hebben gaan ze er een weekend tussenuit. We willen uiteindelijk naar Vancouver Island en moeten hiervoor de ferryboot hebben. Die kunnen we nemen vanuit Vancouver of Port Angeles, waar de wachttijden veel korter schijnen te zijn. Dus besluiten we terug te gaan naar het RV park in Gig Harbor en van hieruit morgen het laatste stuk naar de ferryboot te rijden.
We waren hier vorige week al en er zijn een aantal campings in deze omgeving: ergens moet het lukken! Er is plaats in Gig Harbor, we ruimen de bagage op, wassen en drogen doen de machines en verder hebben we een easy middag! ? De ferryboot vertrekt om 13.00 uur uit Port Angeles en als we daar niet op kunnen dan hebben we nog een kans om 17.20 uur. Reserveren is helaas niet meer mogelijk op zo’n korte termijn. Zondagmorgen dus ruim op tijd weg. Bij de ferryterminal aarzelt men even of we mee kunnen om 13.00 uur maar helaas, we zijn net iets te groot voor de ruimte die nog over is. We krijgen wel de garantie voor de volgende om 17.20 uur. Het is een paar uur wachten en we lopen door het stille plaatsje. Sinds weken is het weer eens warm genoeg voor een korte broek en voor een late lunch ploffen we op een terras bij de haven.

Als de ferryboot arriveert dan is het een snel wisselen van afgaand en opkomend verkeer en we varen weer!

Opnieuw naar Vancouver Island waar we eergisteren ook waren. ? De overtocht is gezellig want aan boord zijn een aantal heren die spontaan a capella een paar nummers inzetten.

Binnen anderhalf uur zijn we in Victoria en gaan op zoek naar een camping. Er is er één net buiten het centrum, heel mooi aan het water, die hebben we gemaild maar helaas alles voor vannacht is vol.

Een reservering voor morgen is wel gelukt.
Voor nu hebben ze een alternatief opgegeven buiten Victoria en daar rijden we heen. We rijden de ferry af als er iets op de grond valt, ik zie de keukenrol liggen en denk; ‘Even snel pakken kan wel.’ en loop dus naar achteren. Dom, dom, nooit doen in een rijdende camper….? ‘Pas op, ik moet remmen!’ roept Roel en ik grijp me met mijn ‘verkeerde’ arm vast aan de stoel en wordt heen en weer geschud. Au, au, dat doet echt zeer, mijn arm is goed aan het herstellen na de breuk, maar dit is zo’n gemene onverwachtse pijn. ? Ik zit nog na te piepen als we twee auto’s voor het stoplicht zien met hun gevarenlichten aan. ‘Opletten, daar is iets aan de hand!’ zeg ik tegen mijn lover. We gaan op de baan ernaast staan en hij vraagt wat er aan de hand is. Het blijkt dat de voorste auto geen benzine meer heeft. De vrouw staat naast haar auto en is in gesprek met de man daarachter die haar wil helpen. ‘Ik heb een tankje met benzine bij me!’ roept Roel en we keren waar het mogelijk is. We gaan schuin achter haar auto staan, want de andere is al weggereden, maar waar is zij nou? Ze zit op de vangrail een sigaret te roken! Mijn lover springt uit de camper, pakt de jerrycan en houdt die omhoog naar haar. Dan zegt ze tot onze stomme verbazing; ‘Ik zit even te roken!!’ ? ‘WTF mens, je wordt geholpen!’ denk ik bij mezelf. ‘Ja, dat is prima maar je moet me wel helpen dus gooi die sigaret maar weg!’ roept mijn lover. De vrouw maakt de sigaret uit en komt helpen. Ergens in mijn onderbuik krijg ik een raar gevoel: iets klopt er niet. Ik kijk om me heen maar zie verder niemand, ook in de auto zelf, behalve een hond, geen ander persoon. ‘Ik gooi de jerrycan leeg en dan rijden we naar dat benzinestation (dat ligt in de verte en kunnen we zien) en dan kan jij die voor me vullen.’ zegt Roel. De vrouw vind het prima, de benzinedop gaat er weer op en ze gaat in haar auto zitten. Terwijl mijn lover in de camper stapt geeft ze ineens gas en rijdt nog snel door het stoplicht heen dat op rood springt. En dan zitten we plots in een aflevering van ‘Flikken Vancouver Island’. ? ‘Gas op de plank, ik zie haar rijden!’ blaf ik mijn partner in crime toe. Maar we hebben geen zwaailicht, geen snelle auto, geen pistool om haar banden lek te schieten en raken haar kwijt. We scannen de omgeving rond het plaats delict af maar helaas de bitch is verdwenen en heeft ons bestolen voor vijf dollar. ‘Is dit lachen zeg voor vijf dollar!’ grinnikt mijn handsome. Nou ik vind er niets aan en kan zo boos worden om dit soort acties, wat een rot mens….? (en mensen die mij kennen weten dat ik een hele scheldkanonnade heb af zitten vuren ?) De volgende morgen is het prima weer en we ontbijten buiten.  Mijn lover staart naar de camper en zegt dan; ‘Het lijkt alsof er iets onder de motorkap van de camper ligt….’ En ja hoor, er liggen een paar druppels, hij wrijft er met zijn vinger door, jakkes het is vet en donker: olie! Het zijn maar een paar druppeltjes maar toch: waar komt het vandaan? ? We rijden naar Salish Seaside RV aan het water in Victoria, wat een leuke plek is dit met de watervliegtuigen die zo laag overkomen!

Achter de receptie vertrekken kleine pontjes die je naar het centrum varen.

Helaas gaat de laatste al rond 20.30 uur terug dus gaan we maar fietsen. We struinen door Victoria,

Een buxusschoen….maar wel met een mooie rode zool! ?

drinken een cocktail bij het beroemde Empress hotel

en eten vis-taco’s bij Fishermanswharf.

Tussendoor komt er nog een demonstratie langs tegen zalmvangst en mijn lover gaat aan het werk!

De Butchart Gardens (botanische tuin) schijnen de moeite waard te zijn maar we kwamen er niet aan toe want voor we het weten is de dag voorbij. De plaats waarop we staan is van beton en de volgende morgen liggen er weer een paar druppels olie. Het baart ons zorgen want we willen met de hut naar Alaska. Er zit een Fiat garage in Victoria en daar gaan we heen. Ze blijken hier alleen de kleine 500 te verkopen en repareren. Hun buurman schuin aan de overkant zou ons wel kunnen helpen. Het is een kleine werkplaats en de aardige monteur laat Roel de camper op de brug rijden en dan gaan ze onder de motorkap kijken met een lamp. Roel legt uit dat er in Temecula een gereviseerde dieselpomp in is gegaan. De monteur knikt en pakt wat gereedschap en gaat de bouten en schroeven nalopen. ‘I got it, they forgot something!’ Wat blijkt de monteur in Temecula heeft een bout niet goed vastgedraaid. ? Het euvel zou nu verholpen moeten zijn. We zijn super blij en vragen de kerel wat hij krijgt. ‘Geef maar 60,00 dollar (40,00 euro) voor dat half uurtje.’ zegt ie. Roel geeft hem een fooi erbij want de kerel is zeker één uur bezig geweest. Als dank loopt hij zijn kantoor in en krijgt mijn lover met een vette knipoog een kalender van het huis. Zo’n soort Pirelli maar dan anders. ? Ach ja….

We rijden terug naar Salish Seaside RV en de volgende morgen is er geen druppel olie meer te bekennen! Pfff. Er zijn een aantal plaatsen die we op Vancouver Island zeker willen bezoeken: Tofino, Ucluelet en Campbell River. Om de route zo praktisch mogelijk te houden starten we met de westkant om uiteindelijk bovenin, na Campbell River, de ferry te nemen van Port Hardy naar Prince Rupert op weg naar Alaska. Op woensdag rijden we weg uit Victoria en bij een grote shoppingmall doen we boodschappen. Bij het afrekenen vraagt de kassière of we een tasje willen. Inmiddels ben ik het gewend hoe ze hier in de supermarkten werken. Alles wordt voor je ingepakt en ook nog gesplitst met als resultaat dat je bijvoorbeeld voor acht boodschappen soms wel zes tasjes kan hebben. Dus ik antwoord ‘No thanks.’ want gewend aan het Nederlandse heb ik mijn eigen boodschappentas. De kassière zucht een beetje want wat blijkt in deze supermarkt is het onlangs verplicht geworden om de boodschappen, die niet in hun tasje/zak gaan, van een sticker te voorzien zodat anderen zien dat het netjes betaald is. ? Je hebt soms systemen: dan toch maar een tasje/zak vragen! ?

De bedoeling is om zeker tot Nanaimo te rijden en morgen de rest van de kilometers naar Tofino. Als we een bordje zien met daarop ‘Seaside route’ besluiten we eraf te gaan. De weg brengt ons dichter naar de kust en we rijden door een leuk toeristisch plaatsje met haven: Cowichan Bay. Net er buiten is een parkeerterrein waar we de hut parkeren. We lopen door de uitgestrekte straat met winkeltjes en eten een vissoep in een klein restaurant.

In Nanaimo houden we het voor gezien en in de informatiegids ‘super camping’ zie ik deze campground: Living Forest Oceanside. Ze hebben wel iets van driehonderd plaatsen, niet echt ons ding zo’n grote, maar gezien de drukte gokken we dat ze hier nog plaats hebben. We hebben geluk en er zelfs nog iets vrij aan het water, wat een mooi plekje!

Het is te merken dat er hier op Vancouver Island ook veel Nederlanders zijn want als we buiten zitten te eten raken we al twee keer in gesprek. Het is grappig om te zien: ze lopen voorbij, zeggen gedag en dan ineens zien ze het Nederlandse kenteken. ? Het is een mooie avond en ineens besluit mijn handsome om weer eens een vuur te maken. Helaas hebben we afgelopen zondag bij de ferry onze voorraad hout in moeten leveren toen we van Amerika naar Canada gingen. We lopen dus eerst naar de kampwinkel en merken nu pas hoe groot en heuvelachtig het terrein is want het is een aardige tippel. Met een flinke stapel gaan we terug! Wie niet sterk is moet slim zijn en als ik een stok zie heb ik al snel dit idee! ? Door het net steken en ieder aan een kant tillen.

Met een bijl gaat mijn eigen Nederlandse houthakker daarna aan de slag.

Soms hebben we geen erg in de tijd en als er later op de avond muggen komen bedenk ik me dat het inmiddels al eind juni is. De volgende morgen, voordat we richting Tofino en Ucluelet rijden, gaan we eerst langs de dump. Onze plek vannacht had geen afvoer, alleen elektriciteit en water. Er staat een grote camper, met Canadees kenteken, te legen en de man steekt verontschuldigend zijn handen op. Roel roept uit het raampje; ‘Geen haast want we hebben alle tijd!’ Je ziet de man naar ons kenteken kijken en dan komt ie op ons af. ‘Komen jullie uit Holland? Ik ook maar ben 57 jaar geleden hierheen geëmigreerd, mijn naam is Nico.’
Er ontstaat een leuk gesprek met hem en zijn vrouw. Ze wonen in Nanaimo en zijn hier bij vrienden een nachtje met de camper geweest. Nico vraagt waar in Holland wij wonen, hij zelf komt uit Schiedam. Als de mannen verder praten blijkt Roel de broer van Nico te kennen!

Hoe klein kan de wereld zijn. ? Ze nodigen ons uit om bij hun thuis langs te komen en sturen een email met het adres. Helaas is het er niet meer van gekomen want vanuit Tofino zijn we de andere kant op gegaan.
Na dit leuke intermezzo gaan we op pad, rijden eerst door Nanaimo en dan de Highway op. Als we door de bergen komen wordt het weer slechter en kouder. Bij de splitsing Ucluelet en Tofino slaan we eerst de richting van Ucluelet in. Aan het eind van het dorp parkeren we de hut en lopen een stuk naar de zeekant. Het zal zeker heel mooi zijn hier maar met dit weer is er niet veel aan….en ook een beetje bibberen geblazen in de korte broek. ?

Door naar Tofino (ongeveer dertig kilometer) en een campground zoeken. Deze plaats is beduidend drukker en toeristisch. De eerste campground is vol maar gelukkig heeft de tweede, Bella Pacifica nog een dry-camping plaats (zonder voorzieningen). We rijden daarna naar het centrum om iets te eten. Mijn broer en schoonzus zijn hier een paar jaar geleden geweest en hebben een sushi restaurant aanbevolen, die we gaan proberen. Ik vind het lekker maar voor mijn lover hoeft zo’n ‘koude hap’ niet. Lucky me: ze hebben voor hem een paar warme gerechten, we gaan dus zitten en het eten is prima: genieten! ?

Er zijn heel veel bureau’s waar je een walvis- of berentocht kan boeken en morgen willen we zoiets gaan doen. Vroeg in de morgen wordt ik echter wakker met een bonzend hoofd: migraine. Snel uit bed en een tablet nemen. Dat werkt meestal wel en inderdaad als ik rond 08.00 uur weer wakker wordt is het grotendeels verdwenen. Ik hou altijd wel een ‘suffig hoofd’ op zo’n dag en dat blijkt want ik vergeet het bovenraam dicht te doen als we wegrijden. Gelukkig zijn er andere kampeerders die opletten! ? De campground van vannacht had maar voor één nacht plaats en we verhuizen naar de buren, Mackenzie Beach Resort. In het centrum tracteer ik mezelf op een lekkere koffie voordat we een tour gaan uitzoeken. Zoals ik al zei, er is een flinke keuze en we komen bij Westcoast Aquatic Safaris terecht. Binnen vragen we informatie en een vriendelijke vent legt uit wat we allemaal kunnen doen. We gaan voor de tocht naar de beren. Met een boot ga je op pad om langs de kust beren te spotten: klinkt goed en is weer iets anders dan de walvissen. Als we staan te boeken hoort een andere medewerker dat we uit Nederland komen. ‘Hey guys, do you know Korton?’ We begrijpen niet helemaal wat ie bedoelt maar na wat uitleg zijn we erachter. Gordon is hier onlangs namelijk geweest voor de opnamen van een televisieprogramma. Ze beginnen te vertellen dat het een vreselijke vent is en dat ie erg uit de hoogte deed. Als ik ze vertel dat Gordon best aardig is en ook een aantal goeie programma’s (ouderen die een wens mogen doen) heeft vinden ze het leuk om dat te horen. De éne medewerker is een Chinees en ik kan het niet laten….Dus vertel ik hem ook de grap van Gordon in ‘Holland got talent’, waar hij aan de Aziatische meneer vroeg of ie nummer 39 met rijst ging zingen. ? Ze kunnen er allebei hard om lachen maar of het nu om Gordon of mijn uitspraak is, dat laat ik in het midden! ? Om 14.30 uur varen we, als één grote ANWB familie want we hebben allemaal dezelfde regenjas aan van het bureau, de haven van Tofino uit op weg naar de beren.

Het is even speuren en geduld hebben maar dan worden we beloond: eerst één beer op het strand en even later op een ander stuk strand een moeder met haar kleintje!

Totaal zijn we ongeveer 2 1/2 uur op het water geweest en het was super!

We gaan terug naar de campground die inmiddels bomvol staat en ook hier weer veel verbaasde gezichten als ze ons Nederlandse kenteken zien. ‘s-Avonds nemen we de reisplannen nog eens door: eerst Campbell River voor een paar dagen, daar zit een Nederlands echtpaar waarbij we een aantal walvistochten willen maken. Wij volgen hen via Facebook en ze hebben iedere dag veel geluk op het water. Vanuit daar dan naar Port Hardy om met de ferryboot het eiland te verlaten op weg naar Alaska. De boot zullen we moeten reserveren maar wanneer? Omdat we goed op schema liggen besluiten we nog een paar dagen met de reservering te wachten. Het is te merken dat we inmiddels meer easy en gewend zijn in ons ‘gipsybestaan’. Het enige dat ik boek is een campground in Fanny Bay. Dit is halverwege de route naar Campbell River en gezien de drukte hier op het eiland geeft dat een beter gevoel. De volgende morgen rijden we nog even terug naar het centrum van Tofino en doen een koffie/thee. ‘Het is gewoon al één week geleden dat we van de cruise afkwamen.’ zeg ik tegen mijn lover. We vragen ons wel eens af wat we nou eigenlijk doen in zo’n week en hoe snel dat het allemaal gaat. ?Met maar 130 kilometer voor de boeg maken we eerst een strandwandeling voordat we gaan rijden.

Halverwege de rit komen we bij een stuk bos waar op Nieuwjaarsdag in 1997 een heftige storm een enorme ravage heeft aangericht. Het is vreemd om te zien en ook wat angstig als je bedenkt waartoe de natuur in staat is.

Rond 16.00 uur rijden we het terrein van campground Lighthouse op. ‘Nou, ik weet niet wat je hebt geboekt maar dit ziet er vreemd uit!’ zegt mijn lover. Het voelt ineens als bij voetbal: als we winnen dan hebben wij gewonnen en als we verliezen dan hebben zij verloren. We hebben dit samen uitgezocht in de informatiegids ‘super camping’ maar nu heb ik ineens geboekt! ? Het terrein ligt voor een gedeelte overhoop en er wordt hard gewerkt. De werklui zijn vriendelijk en geven het advies om gewoon aan het water te gaan staan. Verder is er niemand aanwezig maar wel telefonisch bereikbaar. We hebben met de creditcard al betaald dus gaan gewoon staan.

Later op de middag komt er een kerel voorbij die ons de rekening geeft en vraagt of alles naar wens is. De campground is van eigenaar veranderd en de nieuwe is aan het renoveren geslagen. Het zonnetje schijnt, we zetten de stoeltjes buiten en een wijntje en hapje maken alles compleet. Als ik het te warm vind ga ik in de schaduw een stuk verderop aan het blog werken. Ik zit ingespannen te tikken en hoor iemand aankomen, het is een stevige dikke man (jaar of 35) met een groot glas in zijn handen. ‘Waarom zit je in de schaduw?’ is zijn openingszin. Ik vertel dat het zo warm is en met grote ogen kijkt ie me aan. ‘Are you from Germany?’ vraagt ie. ? ‘No, I’m from the Netherlands.’ zeg ik. Hij kijkt me aan, en eerlijk waar, dan antwoord ie; ‘Ik ken drie landen: Canada, Amerika en Duitsland. Where is Neverland?’ Tsja, nou kan ik tegen hem beginnen over Michael Jackson en zijn Neverland ranch maar ik besluit maar met mijn beste zin; ‘WoW, that’s good for you!’
Hij is niet gek, wel een beetje dronken, en ik moet nu toch weten hoe dit zit. Op mijn IPad laat ik hem de kaart van Europa zien. Hij kijkt ernaar en dan blijkt: ik heb de Crocodile Dundee van Canada voor me staan: een visser, geboren aan de overkant van Fanny Bay, werkzaam voor een oesterkwekerij en woont op de camping in een caravan. ‘Ja, die daar staat met de boot (een rhib) en de brommer.’ En is nog nooit in de grote stad geweest! ‘Ik zou niet weten wat ik daar moet doen!’ zegt ie. Germany kent ie ook niet maar er waren gisteren mensen met een huurcamper uit Germany dus vandaar! En dan begint hij te vertellen over de zee, de walvissen en zijn werk….en een romance ligt op de loer ? tot hij vraagt; ‘Waar woon jij?’ en ik op de camper verderop wijs waar mijn lover voor zit. ‘Kom maar dan zal ik op de grote kaart laten zien waar ik woon.’ zeg ik hem en we lopen naar mijn lover. De kaart van Europa kent ie niet maar hij weet wel dat de wereld draait. We nemen afscheid en hij loopt naar zijn caravan waar de muziek een paar tandjes harder gaat en hij waarschijnlijk nog een glas neemt. Wij gaan na het eten een stuk de steiger op wandelen, ik kijk om me heen en denk aan de visser. Soms ontmoet je mensen zoals hij die je doen beseffen: eenvoud maakt blij! Want wat een heerlijke plek hier en dan zo’n man die zich nergens druk om maakt. Niet weet wat er voor vreselijke dingen in de wereld gebeuren! Die vist voor zijn werk, in zijn vrije tijd met zijn rhib de zee op gaat, tussen de orca’s dobbert, die plekken weet waar baby zeehondjes proberen om aan boord van zijn rhib te klimmen en nog nooit in de grote stad is geweest. Met zoveel pure eenvoud om je heen is het dan belangrijk dat je weet hoe groot de wereld is? ?