Positief is negatief.

Na een korte nacht worden we zaterdagmorgen een beetje kregelig wakker en kijken terug op een gekke avond in Agde. 😊 Op de agenda vandaag staat de Camargue. Ook hier waren we vorig jaar al maar het is er zo leuk, althans vinden wij. Op de camperplaats vlakbij Saint Marie de la Mer vinden we weer een prima plek en we staan. De middag brengen we door op het strand. Dat is gelijk achter de camperplaats. ‘Ik voel me niet helemaal lekker.’ stelt mijn vent en we besluiten om bij de camper te eten. Hij hangt een beetje futloos voor de hut terwijl ie mompelt; ‘Ik weet niet wat ik heb….’ 🤨 De volgende dag schijnt de zon weer uitbundig en gaan we op de fiets richting het centrum. Ook nu loopt mijn energieke vent tam naast me en af en toe zucht ie maar wat. ‘Ik ga straks een uurtje naar het strand, doe jij lekker rustig aan in de schaduw, wie weet knap je er van op!’ zeg ik hem. Althans ik vind dat ik het zeg maar hij vindt dat ik het beveel….🤣 ‘s Avonds gaan we uit eten bij een van de vele restaurantjes maar het is geen succes.

Vroeg naar bed maar weer! 🤔 Het gaat ééntonig worden maar ook de volgende dag is het niet veel en slaat het futloze gevoel ook op mij over. We hebben allebei zo onze vermoedens en zeggen tegen elkaar; ‘Het zal toch zeker niet!’ ☹️ We hebben nog een week en willen verder langs de kust richting Monaco om vanaf daar via Lac de Annecy en Genève naar huis te rijden. Over de autoroute trappen we zo’n 300 kilometer weg naar het plaatsje Le Lavandou. Ook dit keer weer gelazer bij de tolpoorten maar langzaam beginnen we te begrijpen wat het zijn kan. Onze hut is 3.30 meter hoog en valt met deze hoogte in klasse 3. De tol-badge die we hebben is door de Fransen echter op klasse 2 (meest gangbare voor campers tot een hoogte van 3.00 meter) gezet. Iets wat wij prima vinden want die klasse is goedkoper. Als we een poort naderen en een ticket moeten trekken gaat het probleemloos. Echter iedere keer als we een betaalpoort naderen wordt automatisch de hoogte gemeten en de fout gesignaleerd. We drukken dan maar steeds op de knop voor assistentie, roepen dat we een tolbadge hebben en we niet weten waarom het ding niet werkt. In de meeste gevallen komen we met deze uitleg weg, drukt de beambte de klasse weer op 2 en gaat de slagboom omhoog. Soms hoor je alleen maar piep, ziet de klasse veranderen en ploep gaat de slagboom open. ‘Daar heb je er weer een….’ 🤭 Via een videosysteem kunnen ze namelijk alles bij de slagbomen zien dus scannen zo ons kenteken waarop ze de verdere gegevens voor de badge krijgen. Ze zíen ook dat we een camper hebben en meestal is dan een (schotel) antenne op het dak de foutieve trigger voor de hoogtemeting, die telt namelijk níet mee. Maar dit kan natuurlijk niet goed blijven gaan en uiteraard tref ík de beambte die voor de prijs ‘overijverige medewerker’ gaat. 😤 De dame is gelukkig wel zo bijdehand om boven ons wegdek gelijk het rode kruis aan te zetten (misschien bedacht ze zelf al dat dit wel even kon gaan duren) zodat er niemand achter ons komt staan. Ik roep dus dat we een badge hebben maar ze krast terug; ‘You are to long!’ (Ze zal bedoelen to high). In mijn beste Frans probeer ik het uit te leggen maar dat gaat helemaal mis. Ze wil de badge zien en die moet ik voor de video houden. Het is warm, ik ben niet echt lekker dus zeker niet op mijn best. Welk videovenster bedoelt dat mens?! Ik kan er niet bij, de autogordel moet af, haal mijn voet van de rem, reik nog eens en daar rijden we achteruit. In gedachten zie ik haar zuchten bij de camerabeelden. Eindelijk heb ik de badge voor het scherm en roept ze ‘Closer, closer, closerrrrr!’ Nou het ding zit er al helemaal tegen aangeplakt dus helaas voor haar. ‘Not possible!’ roep ik dus maar terug. Het duurt en dan roept ze in het Engels dat we de verkeerde klasse hebben. ‘You need 3 not 2!’ 😫 Dan blijft het stil en wij wachten ook. ‘Is ze nou weg?’ vraagt mijn vent. Ik druk maar weer eens op de assistentie knop en dan blijkt aan de schelle pieptoon dat ze er nog is. ‘What now??’ roept mijn kerel inmiddels ook iets geïrriteerd. Haar antwoord is helder; ‘Pay!’ Zo dan, daar kunnen we iets mee. 🤣 Het is geen pratertje en we moeten de woorden uit haar trekken. We mogen niet met de tol-badge betalen en op de vraag hoe dan wel tettert ze de volzin; ‘Card.’ Echt, het is dat mijn vent dan zo verstandig is want ik had er nu nog gestaan. ‘Betaal nou maar gewoon met de card dan zijn we er van af.’ 😡 We vrezen wel dat het nu over is met de pret en we vanaf heden voor klasse 3 moeten gaan betalen. 😪 Voordat we de camping opzoeken doen we wat boodschappen en Roel sprint een apotheek binnen. ‘Gewoon voor de zekerheid even een Covid zelftest gekocht!’ 😳 Ik heb grote campings gezien maar Camp du Domaine slaat alles! Zoals het op zo’n camping gaat is er voor ieder wat wils qua plekken en ligging. Mijn vent is hier eerder geweest en ontpopt zich als een heuse gids waar ie wil gaan staan. Helaas zijn de plaatsen aan het strand allemaal bezet. Iets wat ik niet heel erg vind want nu in het seizoen staan ze daar wel erg dicht op en in elkaar. Wij vinden een plek net twee terrassen hoger met uitzicht op zee en privacy. Over de prijs van deze camping gaan we het maar niet hebben. 🤣 We boeken 2 nachten en rijden dan het mega terrein op. Om onze plek te bereiken moeten we door een lang laantje wat bij de plek hoort. Het gaat ook hier maar allemaal net goed met laaghangende takken en opstaande stenen randen. Als we staan komt mijn vent erachter dat ie vanaf de receptie zijn leesbril nog op heeft! ‘Ik dacht al, zie ik het nou zo rottig!’ zegt ie lachend. 🤣 ‘Even de stoelen neerzetten en een uurtje naar het strand?’ vraag ik hem. Het is inmiddels rond vieren en nog steeds erg warm. ‘En testen.’ oppert hij en zit aandachtig de beschrijving van de zelftest te lezen. Het is griezelig om het zelf te doen want hoe ver moet dat stokje erin? Als ik er uiteindelijk van moet niezen lijkt het me ver genoeg. Roel gaat met de testen aan de slag en al snel hebben we resultaat. Positief! WTF, zijn we al die tijd zo voorzichtig geweest en nu dit. Tuurlijk hebben we een vermoeden waar we het opgelopen hebben maar daar kopen we niets voor. Verslagen kijken we elkaar aan en hopen dat we geluk hebben en de klachten hierbij blijven. We zijn niet lekker maar aan de andere kant zijn we van een flinke verkoudheid wel eens beroerder geweest.  Daar zitten we op de top camping aan zee bij de camper! Gelukkig hebben we een plek met privacy. Om ons heen horen we genoeg gekuch dus we zullen met ons hoestje niet echt opvallen. Dinsdag lig ik de meeste tijd op bed en Roel hangt op de bank, we zijn doodmoe en lusteloos. Het mooie sanitair van de camping laten we voor wat het is en douchen in de camper want we willen niemand besmetten. Woensdag zijn we best opgeknapt en zetten de terugreis naar huis in. Wat een ander einde dan we verwacht hadden. Het valt sowieso tegen: eerder naar huis in verband met de zaak en nu de Covid, bah, bah. ☹️Onderweg zien we plotseling tientallen Tour de France auto’s rijden en wat blijkt: we zitten nog geen tien kilometer van de start van de touretappe van vandaag af.Hmm, toch maar verder rijden want om nou een heel peloton te besmetten. 🤭 Een lief berichtje van mijn moeder zorgt echter voor nog een positief bericht: Roel en ik krijgen een mailtje met daarin een virtuele cadeaubon voor een cruise naar Noorwegen omdat we haar de afgelopen maanden zo geholpen hebben na het overlijden van mijn vader. Ze heeft het allemaal al geregeld met het reisbureau en onze secretaresse… dus wie zijn wij om daar tegen in te gaan! 😍 We stoppen voor de nacht in Charavines, een leuk plaatsje aan een meer met gezellige terrassen maar wij blijven uit de buurt van alles.De volgende ochtend weer verder. Ontelbare velden zonnebloemen komen ons tegemoet.Onderweg halen we in Luxemburg nog een portie sushi dat we opeten in de camper. De eetlust komt terug, het gaat de goede kant op!Vrijdag aan het eind van de middag parkeren we de hut op de oprit. Ons huis is weer thuis, home sweet home. ❤️