Bilbao heeft een camperplaats met een mooi uitzicht op het centrum. 
Over de bochtige steile weg stuur ik omhoog terwijl mijn lover navigeert. Wat een klim maar het uitzicht is het meer dan waard. Bij aankomst wordt het ons duidelijk dat je hier maar 2 nachten aansluitend mag staan. 
Vervolgens moet je een nacht ergens anders heen en dan kan je weer terugkomen. Het is een grote camperplaats met de bushalte vlakbij. We installeren wat nodig is en nemen dan bus 58 voor 1,35 euro naar het centrum. In de buurt van het oude centrum stappen we uit en wandelen door de smalle straatjes. 
De siësta is net voorbij en bij de winkeltjes gaan de rolluiken weer omhoog. Volgens Google is de Santiagokathedraal een must see. We gaan niet verder dan de grote ingang want de entree is 6 euro per persoon. Vrij prijzig om een kaarsje op te steken en in gedachten hoor ik mijn vader zeggen; ‘Kind, schei toch uit, ga een borrel kopen voor dat geld!’ 🤣 
Dus zo gezegd zo gedaan en op het terras schuin tegenover de kerk nemen we een glas sangria op mijn vader. 😊 Daarna struinen we verder en bij een typisch Spaans restaurant gaan we naar binnen. Een hele aardige ober helpt ons door de kaart. Het is grappig om te zien als je je best doet om een beetje Spaans te spreken hoe enthousiast ze worden. Mijn paella is super en ook met de entrecote van Roel is niets mis. 
Op de terugweg naar de bushalte komt de bus ineens aan dus we zetten het op een rennen want anders is het 20 minuten wachten. Eénmaal bij de camper retour breekt een hevig onweer boven ons los, gevolgd door vreselijke regenbuien. 
Hebben wij mazzel of niet, net op tijd binnen! 😊 Zaterdagmorgen gaan we naar de overdekte markthal (2 verdiepingen) die, vinden wij, iets tegenvalt. 
Vervolgens verkennen we het gedeelte met de grotere winkels zoals El Corte Inglés. 
Het is warm drukkend in de stad 
en puffend lopen we door naar het museum Guggenheim. We besluiten er toch niet naar binnen te gaan. Er is een autotentoonstelling, niet onze grootste interesse. De Guernica van Picasso, die Roel graag zou zien, hangt niet hier maar in Madrid en verder doen deze cultuurbarbaren het met het genieten van de buitenkant. 😊
Langs de rivier slenteren we terug
naar de overdekte markthal waar we in een tapasbar maar weer eens een keuze uit de vele pinchos maken. 
Na een vermoeiende warme dag puffen we naast de camper uit met een prachtig uitzicht op deze geweldige stad. Vrijdagmorgen verlaten we de camperplek en zetten koers naar Sopelana. Dit plaatsje ligt zo’n 20 km vanaf Bilbao en heeft een camping. Eigenlijk vinden we de prijs van 40 euro te duur maar er is niet heel veel keuze rond Bilbao. 
We lassen dus een soort pauze-dag in met een bezoek aan de supermarkt voor boodschappen, de Decathlon voor nieuwe golfschoenen want ik kan mijn anderen nergens meer vinden (vreemd toch al die schoenen die worden vergeten of kwijt zijn….🤨), ruimen de camper een beetje op en rusten wat uit in het zonnetje voor de aankomende dagen die we weer in de hoofdstad van de provincie Biskaje zullen doorbrengen. Zaterdag rond 09.00 uur zijn we terug bij de camperplaats, die blijkt dan al vol te zijn. De dame herkent ons gelukkig en gaat nog eens stoeien met de boekingen. Dit zijn dan van die rare dingen: eerst is er niets meer vrij en dan krijgen we een plek op de voorste rij met het beste uitzicht. Snap je het nog?! 🤔 
Ons plan is om vandaag het oude centrum nog een keer te bezoeken en zo dwalen we opnieuw door de smalle straatjes, vinden andere mooie gedeelten in de stad en gaan ook weer voor de pinchos en sangria. Pas als onze voeten echt protesteren gaan we terug naar de camper. ‘s Avonds hangen we voor de tv en kijken een serie. Maar wat is dat voor lawaai buiten? Vanaf beneden in het centrum klinkt harde muziek. Het lijkt op een openlucht discotheek. In bed klinkt het boem boem boem lekker door en verbaasd luister ik naar de ademhaling van mijn vent die gewoon in slaap valt! Van mijn gesnurk ligt hij nachten wakker, stelt ie zelf, en bij deze pokkenherrie valt hij gewoon in slaap! 😤 De volgende dag moppert iedereen over het lawaai maar niemand kan vertellen wat en waar het nou precies geweest is. Zelfs de receptioniste van de camperplaats niet! Nou ja, het heeft gelukkig maar tot ‘s morgens 06.00 uur geduurd met rond 03.00 uur ook nog een flink vuurwerk! 🤣 Zondag nemen we de metro om bij de Vizcayabrug te komen. Het openbaar vervoer is hier perfect geregeld. 
Dat de verplichting om mondkapjes te dragen in het OV een serieuze zaak is wordt duidelijk als er een jonge vent zonder mondkapje in de metro zonder pardon door een bewaker verzocht wordt om uit te stappen. Dat er in Spanje meer respect is voor de overheid zoals politie en beveiliging is sowieso te merken op straat maar ook nu. De kerel laat zich zonder verzet uit de metro zetten en verlaat het perron. In Gexto stappen we uit en via een stijle weg (om het naar boven lopen te vergemakkelijken is er een slim roltrappen systeem) 
dalen we af naar de rivier Nervión en de zweefbrug. De brug is ontworpen door Alberto Palacio (één van Gustave Eiffel’s leerlingen) en in 1893 in gebruik genomen. De zweefbrug verbind de plaatsen Portugalete en Gexto en verplaatst iedere 4 minuten een gondel met passagiers, fietsers en maximaal 6 auto’s. 
De gondel beweegt tussen de pijlers van de ene naar de andere oever en overbrugt een afstand van zo’n 160 meter. 
Nadat we de boulevard van Gexto zijn afgelopen 
nemen we de gondel. Best snel zoeft het ding over het water en brengt ons naar Portugalete aan de overkant. 
Ondanks dat de winkels op zondag dicht zijn is het vanmiddag druk op straat. Grote families en groepen vrienden halen eten en drank in een van de tapasbarretjes en gaan dan buiten op een bankje zitten. Wij kunnen niet anders dan dit voorbeeld volgen. 😉 
Eigenlijk wilden we over de hoge brug terug naar Gexto lopen maar door de toenemende bewolking ziet mijn vent er van af, ‘Er is toch geen foto te maken zo!’ Dus laten we ons opnieuw in de gondel naar de overkant zweven. Na een beetje puzzelen met de route en wat leeswerk besluiten we om via de kust een stuk terug richting San Sebastián te rijden. Er zijn toch een aantal mooie gemiste highlights. Bijvoorbeeld de kasteelrots San Juan de Gaztelugatxe bij het vissersplaatsje Bermeo. Hier vonden trouwens ook enkele opnamen van de serie Game of Thrones plaats (zijn wij de enigen die nog nooit een aflevering hiervan hebben gezien?!🤔). We hebben geen haast en plannen voor dit alles zo’n dag of vier. Maar helaas de werkelijkheid is anders. Laten we het erop houden dat de kustweg prachtig maar tijdrovend is, eb en vloed niet te plannen zijn en de hut ergens parkeren en verder fietsen gelijk staat aan suïcide. We wandelen wel door Guernica dat in 1937 tijdens de Spaanse Burgeroorlog platgebombardeerd is door de Duitse Luftwaffe als ‘oefening’ voor de Tweede Wereldoorlog. Adolf wilde z’n nieuwe bommenwerpers proberen en Franco vond het best.🤔
Een kopie van Pablo Picasso’s werk Guernica staat hier als muurschildering. 
De eb blijkt om 4 uur ‘s-ochtends en ook dat geven we maar op. Zo komt het dat we al na 2 dagen de hut parkeren net buiten Zauratz op Gran Camping Zarautz, die aan zee ligt maar je moet er wel eerst 467 treden voor overwinnen. 🤣
Natuurlijk laten we ons niet kennen: nemen de trap naar beneden, doen op een terras aan de boulevard een wijntje 
en klimmen vervolgens weer 467 treden terug naar de camper. 
De damesbadmode voor dit jaar is overigens niet verkeerd zegt m’n vent. 🤨
daar laten we ons door de ober zo goed mogelijk uitleggen wat voor lekkers er allemaal is. We begrijpen het een beetje en wagen de gok want wat maakt het uit als je het niet weet: als het maar smaakt! Tussen de Spanjaarden zitten we vervolgens met onze buit en 2 glazen wijn. 
Net wanneer ik een hap van een gerechtje wil nemen steekt een vrouw tegenover me haar duim omhoog en een waterval aan woorden volgt. Het smaakt heerlijk dus ik neem aan dat ze dat wil vertellen. Daar mijn Spaans belabberd is stuur ik haar een duim terug. 🤣 Als de siësta is afgelopen stroomt het centrum weer vol met mensen: locals, toeristen 
en ook zien we veel wandelaars die de route naar Santiago de Compostela lopen. 
Maar bovenal is Pamplona natuurlijk bekend om het stierenrennen die onderdeel zijn van de San Fermin feesten (Las fiestas de San Fermin) half juli. Om 12.00 uur ‘s middags start het feest met een knallende vuurwerkraket, de chupinazo. Honderden flessen champagne sproeien uit over de menigte die dan zingend en schreeuwend de traditionele rode halsdoeken om bindt. Iedere ochtend van de feestweek denderen de stieren door de straten waar met houten balken een soort flipperkast is gemaakt waar de waaghalzen voor de stieren uitrennen. Ik heb er helemaal niets mee en vind het dierenmishandeling maar we zijn in Spanje waar men er anders tegen aan kijkt. 
Terwijl ik erover mijmer zie ik het zomaar gebeuren dat mijn lover gewoon zou blijven fotograferen. Mijn fantasie slaat op hol en met een beetje zelfspot zie ik ons lopen door de straten: deze vluchtende Cheryl met haar shopping aankopen die over het hek wil springen en mijn lover die stug door blijft fotograferen en niet opzij wil gaan voor de naderende stieren. 🤣
Als hij eindelijk begrijpt dat we geen wisselgeld terug willen maar hij het dik verdiend heeft pakt ie een spaarpotje en legt uit dat het geld voor zijn zoontje is. Wat een schattige dankbare man! 😍 En zeg nou zelf: Roel kennende zou het toch zo maar gebeurd kunnen zijn en dan had het echt een gevalletje van ‘Even Apeldoorn bellen!’ geworden! 😊
Het is nog steeds eb en over het zand wandelen we er helemaal om heen.
Bij hoogwater is dit alleen zwemmend te doen, oftewel: snel wegwezen dan! 🤣 Op bepaalde plekken zien we sirenes hangen die waarschuwen wanneer het water opkomt. De vorige keer dat we hier waren hebben we dit gezien en het is inderdaad griezelig om te zien hoe hard dit gaat. Volgens kenners wordt een man op een paard ingehaald door het water. In de smalle straatjes is het druk, toeristen sjokken langs de souvenirwinkels. 
Als we op een terras een lege tafel zien gaan we snel zitten en wachten op de bediening. 
Ook hier valt het op dat de horeca te lijden heeft gehad van de Covid want waar zijn al die medewerkers gebleven?! Het is ook nu weer tenenkrommend hoe we geholpen worden. Begrijp me goed, ze wíllen zeker wel maar hebben het vaak niet in de vingers. 
Terug bij de camper laden we de fietsen in en zetten koers naar Saint Malo waar we op camping D’Alet een plaats vinden. Althans dat heeft ietwat voeten in de aarde want de plekken zijn zo scheef dat we even moeten kijken waar we kunnen staan. Komt bij dat het morgen Hemelvaart is waardoor de camping volgeboekt is. Een nacht gaat net lukken. De camping ligt iets buiten het centrum en op de fiets is dit goed te doen. Saint Malo is een havenstad in Bretagne waar vandaan ook de ferry’s richting Jersey en Guernsey varen. Benieuwd wat de kosten zijn stoppen we op weg naar het centrum bij Condor Ferries. Mijn vent snelt naar binnen voor informatie over tijden en prijzen. Al met al gaat het niets worden: door tijdgebrek is het bedrag van rond de 110,00 euro wel prijzig voor slechts 1 dag op één van de eilanden. Bij het centrum parkeren we de fietsen aan het begin bij de oude stadsmuren en wandelen door een grote poort het stadsdeel binnen. In dit gedeelte, dat men Intra-Muros noemt, liggen vele restaurants, terrassen en winkels. 
Het is gezellig druk in het centrum. Heel optimistisch hebben we de vesten in de fietstas gelaten maar als we op een terras zitten steekt er helaas weer een koude wind op. Zeker op de stadsmuren is het heel fris. 
Maar, elk nadeel heeft een voordeel en in ons geval is het dat de camping hoger ligt dan het centrum en zo trappen we ons op de terugweg weer lekker warm. 😉 Op de camping gaat de BBQ aan en net als we klaar zijn staat er een groepje jongens onze kant op te kijken. Wat blijkt: naast het gedeelte waar wij staan loopt een weggetje en daar is hun auto gestrand. ‘Do you have something to start the car?’ vraagt er een in zijn beste Engels. Roel gaat graven en vindt de startkabels. 
De jonge gasten zijn helemaal blij en toeterend vertrekken ze nadat de auto weer aan de praat is geholpen. 😊 En Roel? Die heeft weer mazzel want laat dit alles nou net gebeuren als we gaan afwassen….🤣 ‘s Avonds nemen we de route nog eens door en besluiten de volgende dag richting la Rochelle te rijden, wat zo’n 320 kilometer is. Heel handig heeft mijn vent er thuis aan gedacht om porto’s mee te nemen maar op weg naar la Rochelle hebben we er geen geluk mee want de batterijen zijn leeg. Oeps, vergeten bij te laden! Het resultaat is dat we elkaar uit het zicht verliezen. Natuurlijk is het allemaal niet zo spannend maar of Ellie Lust met haar ‘etherdiscipline’ dit grappig zou hebben gevonden betwijfel ik. 😳 In Chaillé-les-Marais vinden we een perfecte kleine camperplaats. 
Ik trek mijn hardloopschoenen aan voor een disciplinerondje ‘sjokken’, Wilma en Piet gaan wandelen en Roel laat voor het eerst in een paar jaar zijn drone weer eens de lucht in, wel gelicenseerd nu trouwens. Na een korte uitleg laat Wilma het ding ook de lucht in gaan. 😊
Door het lange vrije weekend laten we la Rochelle maar gaan en op verzoek van Wilma en Piet gaan we naar het eiland Île d’ Oléron. De dingen die zij hierover gelezen hebben klinken goed en aangezien de toegangswegen naar la Rochelle bomvol zijn is het een prima plan. Helaas hebben vele Fransen met ons ditzelfde plan en in één lange file rijden we over de brug het eiland op. We hebben geluk, de camperplaats, aan de rand bij Saint Denis d’Oléron, heeft nog plek en we boeken gelijk voor 2 nachten. Door het plaatsje heen fietsen we naar het strand. 
Wow, het is echt reuze leuk hier. De boulevard is niet heel groot maar heeft verschillende terrassen. Voor de zekerheid reserveren we op 1 ervan alvast een tafeltje voor vanavond. Dan gaat het verder op de pedalen richting de vuurtoren van het eiland. Hoeveel treden die nou precies heeft komen we niet uit en opnieuw omhoog klimmen….daar heeft niemand zin in! 🤣 
Bij de vuurtoren zijn een aantal winkeltjes en in 1 ervan koop ik verplicht een paar sandalen voor mijn vent. Waarom verplicht? Nou, ik ben namelijk vergeten zijn sandalen in te pakken. Volgens hem heb ik dat expres gedaan omdat ik ze afschuwelijk vind….🤫 ‘s Avonds als we de boulevard op fietsen zijn we blij met de reservering want alle terrassen zitten vol en hebben buiten een bord met de tekst complét staan. We zijn niet alleen blij met de reservering maar ook met de keuze van het restaurant want het eten is meer dan perfect. 😊
De volgende dag, zaterdag, is het zonnig en na een ‘slow start’ fietsen we over het eiland. Er zijn hier prima fiets en wandelmogelijkheden. 
Na de mossel/oester automatiek zien we hier een stokbrood automaat.
Het is trouwens opvallend hoe weinig búitenlandse toeristen dit eiland verkennen want de meeste kentekens die we zien zijn van Fransen. Het van het eiland áf komen is trouwens gemakkelijker gezegd dan gedaan want aan het eind van het ‘jezusheavenflydayweekend‘ (Roel’s benaming voor Hemelvaart 😉) gaat iedereen naar huis en moeten we allemaal over een brug met 1 rijbaan en mateloos veel rotondes en stoplichten op de weg er naar toe. Roel loodst ons vakkundig over wat sluipweggetjes en we halen minstens 2 uur file in. Dan is de rolverdeling perfect: ik rij en hij navigeert. En geloof me, het rijden was een ding daar! Smalle wegen met vele bochten en tegenliggers en daar gaat deze Tina Trucker. 💪 Het is vreemd om van jezelf te zeggen maar ik rij prima. 😊 Hoe vreemd is het dan ook als we ergens komen waar gekeerd of achteruit gereden moet worden mijn lover vaak zegt; ‘Schuif maar op, ik doe dat wel even!’ 😡 Als een soort alfa-mannetje beschermt hij ons dan ineens, of beschermt hij de camper….🤣 Uiteraard schuif ik niet op en blijf stoïcijns zitten ‘Geef maar aanwijzingen!’ Maar eerlijk, soms staat het zweet op mijn ruggetje als het best tricky is. Ik vind sowieso dat er te weinig dames rijden. Bij de meeste campers die wij tegenkomen zit de kerel achter het stuur en hoor ik opmerkingen zoals; ‘Mijn vrouw durft niet te rijden, ik wil er niet naast zitten en niets doen, of nog erger: zij kan het toch niet!’ 🤮 Helaas blijken dit soort antwoorden te kloppen want natuurlijk check ik het ook bij de vrouwen. Jammer dames, gewoon een beetje lef tonen en doen, dat zal jullie ook helpen om duidelijke aanwijzingen te geven bij het parkeren want oh,oh, wat ik dan niet allemaal zie! Soms vraag ik me af of ze een hekel aan elkaar hebben en hij haar dood wil rijden, of zij dood wil, want welk normaal denkend mens gaat pal achter een achteruit rijdende camper staan?! 🤣 Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel en ken ik ook een aantal dames die zelf achter het stuur kruipen! 😊
Capbreton is onze volgende en laatste stop voor we de grens met Spanje over gaan steken. Roel en ik stonden hier jaren terug al tweemaal eerder en ook nu rijden we richting de camperplaats die aan het strand ligt. Okay, er ligt een rij duinen tussen maar daar overheen geklommen wandel je langs een aantal enorme uit de tweede wereldoorlog achtergebleven en half in de Atlantische oceaan weggezakte bunkers naar de gezellige boulevard. 
Hier eten we en hoe grappig: voor het eerst vragen we een tafeltje met wat schaduw. 
Hoe zuidelijker we komen hoe beter het weer gaat worden. 😊 Om negen uur exact rijdt er een bestelautootje luid toeterend over de parkeerplaats: het is een plaatselijke bakker die wat extra omzet genereert door stokbrood en croissants te verkopen uit z’n kofferbak.
Er staat al snel een lange rij.
Dan gaat het de volgende morgen toch echt richting Spanje. Het plan is om in San Sebastián te belanden. Niet echt veel kilometers maar we doen toch erg lang over de korte rit. Piet heeft op de kaart een vuurtoren gespot bij de Spaanse grens, die wil ie graag bezoeken. Echter mijn lover navigeert een afslag verkeerd en over bochtige wegen bereiken we uiteindelijk de toren waar ook een camping ligt. Die blijkt bij nader inzien niet te zijn wat er van verwacht wordt dus we koersen toch door naar San Sebastián. Zoals vaak het geval: als het tegenzit dan zit ook veel tegen! Zo komen we er ineens achter dat de winkels zondag gesloten zijn maar gelukkig zien we langs de snelweg nog een Aldi die tot 12.30 uur open is. We hebben precies 10 minuten en met zijn vieren sjezen we door de winkel. Ook weer gelukt, we zullen niet verhongeren! 🤣
De rit naar de stad is bochtig met mooie vergezichten. We stappen uit in de buurt bij de overdekte markthal die we eerst bezoeken 
voordat we verder wandelen naar Parque de Urgull waar we beginnen aan een stevige klim naar boven waar een oude burcht staat. 
Piet probeert intussen de sterkte van de muren uit. 
Nog hoger op de top staat een beeld van Jezus. 
Terug in het oude centrum 
bekijken we de indrukwekkende Iglesia de San Vicente alwaar we een kaarsje opsteken voor Roel zijn ouders en mijn vader. De moderne tijd staat ook in de kerk niet stil want voor 50 eurocent steek je voor een half uurtje een elektrisch LED-kaarsje aan. 
We moeten er buiten om lachen want in gedachten horen we de ouders commentaar geven op dit gedoe. 🤣 Vervolgens schieten we een pinchos bar in. De keuze is moeilijk tussen de vele verschillende kunstig opgemaakte stukjes brood maar uiteindelijk is het genieten met natuurlijk een glas sangria erbij. 
Na al dit lekkers lopen we over de boulevard naar de funiculaire die ons aan de andere kant van de stad naar boven brengt. 
Ook hier is het uitzicht weer prachtig. 
Puffend ploffen we aan het eind van de dag neer bij het restaurant op de camping voor het diner.
en weekenden in Nederland. Ook stonden we een aantal keren op de camperplaats in Spijkenisse.
Dit omdat het niet goed ging met mijn vadertje. De kankerplekken op zijn hoofd moesten weer behandeld worden en hij had erg veel pijn en heftige nabloedingen na iedere behandeling. Het was dan wel zo makkelijk als wij dicht bij mijn ouders in de buurt waren. Op een late vrijdagavond reed ik weer in volle vaart met ‘vaders’ naar het Erasmus ziekenhuis. Natuurlijk lucky me: ik word geflitst wegens te hard rijden! 😡 Uiteraard hiertegen in beroep gegaan want als een agent mij staande had gehouden dan had ie ons absoluut zeker een escorte met toeters en bellen naar het hospitaal gegeven. Mijn vader zat namelijk met een theedoek tegen zijn hoofd gedrukt en het bloed gutste eruit. Zijn jas en overhemd zaten al helemaal onder en hij zag eruit of hij onder een bus had gelegen. Helaas mochten de behandelingen niet baten en op 5 februari is mijn vader in ons bijzijn rustig ingeslapen. Bloedvergiftiging is hem uiteindelijk fataal geworden. Het is allemaal zo snel gegaan en nog steeds moeilijk te bevatten. De uitvaart was heel mooi en precies zoals mijn vader het gewild zou hebben met leuke anekdotes en mooie herinneringen. Het gekst was ook wel weer dat 1 dag voor de uitvaart Roel en de uitvaartverzorger de hele boel moesten verbouwen in het zaaltje waar de dienst gehouden zou worden omdat deze perfectionist, ik dus, het allemaal precies goed wilde hebben. 🤣
Ik had nog beloofd om terug te komen op het Spanje avontuur maar dat hou ik kort: het was super leuk en ondanks de vele jaren geleden was het toch heel herkenbaar. 
De camping uit mijn kinderjaren is inmiddels een mega terrein en heet geen camping meer maar resort. 😳
In de Menenpoort staan de namen van pakweg 50.000 soldaten gegraveerd waar nooit meer iets van is teruggevonden.
Op voorhand had ik er niet veel mee om naar Ieper toe te gaan (vond het echt zo’n ‘oorlogs-mannending’) maar ik herzie mijn mening, het is de moeite waard en heel indrukwekkend. 
De stad is opgebouwd tussen oude stadswallen.
In de Lakenhal is een indrukwekkend museum opgebouwd.
Er zijn zelfs nog wat gerestaureerde loopgraven te bezichtigen op Hill 62.
Vanuit Ieper gaat het richting Normandië waar we het toeristische Honfleur verkennen. 
Omdat het weer niet al te best is trekken we de volgende dag verder. Mijn lover en ik waren reeds eerder in deze streek en gidsen Wilma en Piet door de afschuwelijke invasie taferelen van de 2e WO heen. Om in de sfeer te komen kijken we eerst nog de film ‘De langste dag’. 
We hadden op de camperplaats bij het naar buiten kijken weer even het gevoel van ‘Pluskat’ uit de film. In de baai bij Arromanches liggen nog steeds de resten van de ‘oorlogshaven’. 
We bezoeken de landingsstranden, Pointe du Hoc en de (pop van) soldaat John Steel die bij de luchtlandingen in Sainte Mère Eglise aan de kerktoren bleef hangen. 
Ook hier in Normandië, net als in Ieper, weer de ontelbare rijen witte kruizen op de graven die herinneren aan hen die vochten voor de vrijheid. 😪 Het zijn natuurlijk niet alleen oorlogsrestanten hier die toeristen aantrekken maar ook de kust met zijn vele leuke dorpjes en de zee die zorgt voor al het lekkers in de restaurants. Via een vriend kreeg ik nog een leuke tip: er bestaan zelfs “oesterfebo’s”. (Frans, nogmaals thanks, ondanks dat ik die dingen niet lust! 😘) 
Soms vallen afstanden tegen maar de rit naar Mont Saint Michel valt mee en zo staan we na een dag met vele indrukken op een nieuwe, hele grote camperplaats. Dat was nog wel een dingetje want toen wij hier ongeveer 10 jaar geleden waren kon je met de camper vlakbij het schouwspel gaan staan. 
Wel erg hebben in het grote eb en vloed verschil. Nu is er een nieuwe toegangsweg waarover pendelbussen je naar het spektakel brengen. 
Of je moet kiezen voor de wandeling (ongeveer een half uur) of zoals wij op de fiets. Met de auto kan je er niet meer bij komen. Op een bepaald ogenblik zien we veel mensen naar boven kijken. Wat blijkt: boven ons loopt de 28 jarige Franse koorddanser Nathan Paulin over een slackline van maar liefst 2200 meter lengte die was gespannen van een kraan op het vasteland tot de klokkentoren in de abdij. Hij startte in de late namiddag en wandelde meer dan twee uur lang op blote voeten op het amper 2 centimeter brede koord, op een hoogte van 100 meter en vestigde een nieuw wereldrecord.
In een zeer frisse wind wachten we tot de zon onder is en dat levert mooie beelden op.
Eindelijk konden we een BBQ organiseren voor een ieder (met partner) die aan de boeken heeft meegewerkt. Die organisatie viel trouwens wel mee dit keer want onze cateraar Ivo heeft voor hetere vuren gestaan. Van normaal 130 tot 170 gasten in de tuin stonden er nu ‘slechts’ 26. 🤣 
Roel moest in de zomermaanden volop bijspringen op de zaak want onze 3 fotografen willen ook wel eens op vakantie. Althans 2 want 1 was al een langere tijd ziek. Net toen we een prima, door de ARBO goedgekeurd, re-integratie plan voor hem hadden opgesteld gaf hij te kennen dat ie per direct ontslag ging nemen. 🤔 We kunnen ons er over verbazen maar ach, het is net als met trouwen, je hoeft niet voor eeuwig aan elkaar vast te zitten. 😉 Tussen dit alles door knapte ik, met hulp van de aannemer, een woning voor de verhuur op. Begin september was de caravansalon in Düsseldorf, de grootste camperbeurs in de wereld. Niet dat we er persé heen moesten want de camper die we nu hebben bevalt uitstekend maar onze vrienden Wilma en Piet wilden er ook eens kijken. Komt bij dat Piet en Roel beiden gadget freaks zijn dus….op naar Duitsland voor een lang weekend.
Kwam er daarna nog van alles op ons pad wat ik vast vergeet, of niet wil noemen 🤣, en bam, ineens is het maandag 4 oktober en sta ik de camper in te pakken. Eigenlijk zou dit al de dag van vertrek zijn maar ja….soms gaan dingen wel eens anders.😞 Mijn ouders zitten al bij ons in huis en woensdagavond zegt mijn moeder; ‘Nou als jullie nog langer blijven dan gaan we morgen maar weer naar ons eigen huis hoor!’ 🤣 De volgende morgen is het dan eindelijk zover en rijden we de hut van zijn plekkie voor de deur. Onze uiteindelijke bestemming gaat Spanje worden. Maar hoe lang is allemaal onduidelijk. Komt bij dat mijn vent 4 november een belangrijke copyright rechtszaak heeft waar hij echt bij moet zijn. Wellicht vliegt hij alleen even retour of gaan we samen en laten de camper in Spanje: we gaan het zien. En door dat ‘we gaan het zien’ lieve lezers gaat het ook wel eens mis. 😳 De route naar het zuiden kan over vele wegen, wij beperkten de keuze tot 3. Echt deze donderdagmorgen beslissen we nog: we maken 2 lange rijdagen, nemen de tolwegen en gaan niet over Parijs maar door Luxemburg (voor de goedkope diesel). 
Wellicht herkenbaar maar Lyon is een drama, net als bijvoorbeeld Bazel en München. ‘Beter er straks na het avondeten nog door dan morgenochtend in de spits.’ beslissen we met als resultaat dat we de hut eindelijk na een lange dag rond 22.30 uur voorbij Lyon op een volle camperplaats manoeuvreren. Bij een wijntje nemen we de rit voor morgen door en dan blijken we ineens ieder een ander script te hebben. ‘Morgen de laatste kilometers naar Cap d’Agde en we staan!’ zegt mijn vent. Ik kijk hem niet begrijpend aan; ‘We zouden dat toch niet doen, die gaan volgende week dicht, ik heb toch vanaf zaterdag die camping in Spanje gereserveerd!’ 😤 ‘Lekker dan, dat hadden we verdomme over Parijs gekund en niet over Luxemburg!!!’ 😡 briest mijn lover. Dan gaan we los: Tinie en Lau are in town! We hijsen de witte vlag voor de wapenstilstand en gaan slapen. De volgende morgen begint goed met een mooie woordenwisseling en hierna gaan we op pad. Spanje it will be! 💪💪 Bij de afslag Agde zegt mijn vent toch nog een paar keer; ‘We kunnen er nog af.’ Maar ik hou mijn voet stevig op het gaspedaal! 
Natuurlijk is er zoiets als karma want als ik bij het tolpoortje sta te wachten gaat de slagboom niet open. We hebben sinds kort een Bip&Go badge voor de raam. Heel handig voor de tolwegen: geen kaartjes meer trekken en betalen gaat automatisch van je rekening. Maar nu even niet! Ik moet achteruit maar inmiddels staat er al iemand achter me. Heel vaak is de heer in het verkeer een dame en ook nu. De persoon achter me ziet niet dat ik achteruit wil dus ik ga uitstappen om het te melden. ‘Gewoon in zijn achteruit zetten en gassen!!’ moppert mijn vent, ‘Dat snap je toch zelf ook wel!’ 😡 Echt, dit zijn van die opmerkingen dan leer je zwijgen, ik kijk dus maar eens om me heen en zie dat er een algemene storing moet zijn want niemand kan er door. 🤣 Uiteindelijk drukken we maar op de rode knop en opent iemand, in naam van oranje, de poort. Een stuk verder denderen we dan de Spaanse grens over, hier is sinds kort de tol op een aantal autoroutes opgeheven. De poortjes staan er echter nog wel. Verwarring bij degene die dit nog niet weten en ondanks alle waarschuwingen “niet stoppen” gewoon stil blijven staan. 🤨 
Mijn vent is niet vaak met de auto in Spanje geweest maar ik des te meer. Mijn ouders gingen al naar Spanje toen ik een jaar of 4 was. Fiat 500, twee kindjes (mijn broer 2 en ik 4) op de achterbank, vader achter het stuur en moeders had op haar plekje (wegens plaatsgebrek) de koffer onder zich. Wie kent niet het fragment van Youp van t Hek over de periferique ?! 🤣 Dus nu ook de keuze voor Spanje want hoe leuk is het om jaren later hier weer eens te kijken! Cambrils was steevast de plek waar mijn ouders met ons heen gingen. Wij gaan nu naar het iets verder gelegen Hospitalet L’Infant, hier is namelijk een nudistencamping (na Cap d’Agde zijn we best wel om voor deze keuze). 😊 Het zal tegen zessen ‘s avonds zijn op deze tweede rijdag als ik vraag; ‘Zoek jij in de camperapp eens op waar we kunnen overnachten, er stond een leuke bij Rosas?’ Maar volgens mijn lover is het een bevel. 🤨 ‘Hoe weet ik al die plaatsen, jij bent hier geweest maar ik niet!!’ 😡 Oeps, daar zit nog wat zeer over het niet aandoen van Cap d’Agde. 🤔 ‘Google dan wat anders!’ bries ik terug. Vergeten is de rit vandaag waarin we gezamenlijk kerstliederen meezingend hierna toe reden. Het is aan ons beiden te merken dat de afgelopen weken stressvol waren want de lontjes zijn kort zullen we maar zeggen. Vlakbij de kust in een stil en bijna verlaten Begur vinden we een camperplaats. Het is hier echt te merken dat het naseizoen is. De vele appartementen, bungalows en hotels ogen verlaten en de restaurants zijn dicht. Na een prima nachtrust rijden we zaterdagmorgen in de regen langs Barcelona 
en andere bekende badplaatsen zoals Sitges, Blanes en Salou onze bestemming op: camping El Templo del Sol. De camping doet zijn naam eer aan want de zon gaat schijnen. Gelukkig spreekt de dame achter de receptie Nederlands en na haar uitleg gaan we op zoek naar een plek. Dat valt niet mee want het is hier nog steeds goed druk. De camping is tot 1 november open en staat nu vol met ouderen die straks nog verder afzakken richting het zuiden, de snowbirds zoals ze in Amerika genoemd worden. De plaatsen zijn vrij krap en dan merken we weer dat onze hut best groot en voornamelijk hoog (3.30 meter plus diverse antennes) is. De plek die we uitgekozen hebben kan maar voor 2 nachten, daarna moeten we verkassen. Na een grondige inspectie van de plek weten we hoe ie moet staan. Enkele ouderen in ons laantje komen uit hun stoel en een Duitse dame zegt; ‘Ach, das Fernsehen geht anfangen!’ De show begint …. Zeker de leukste thuis denk ik en manoeuvreer mijn vent precies tussen de bomen en campers door, ‘Lach maar oude muts maar mijn vent kan rijden!’ 💪💪 Dat hebben we goed gedaan, we zijn weer een team! Totdat ik in wil stappen en de zijdeur in de struiken blijkt te zitten….🤔 Breng dan maar eens bespreekbaar dat we dus andersom moeten staan! 🤣 Kortom we rijden terug door het laantje, langs de oude Duitse muts en haar gezelschap, terwijl de takken weer langs de bovenkant van de camper zwiepen. Nemen een nieuwe aanloop maar nu in zijn achteruit. Echt, dan ben ik zo trots op die vent van mij want als een volleerd chauffeur zet ie de hut nu met de deur aan de juiste kant op zijn plek. Mocht Hans Klok nog een nieuwe assistente zoeken: hier ben ik! Al gaat het allemaal mis: mijn glimlach blijft….al krijg ik pijn in de kaken! 🤣 We staan prima met uitzicht op zee! 
De volgende dag is er markt in het dorp. Al struinend lopen we tussen de veelal nep merkschoenen, lingerie, nep tassen, groenten en fruit door.
‘Laten we na de markt gelijk even over de camping fietsen voor een andere plek.’ Ik wil dit maar geregeld hebben voor morgen als we moeten verkassen. Lang leve de Nederlandse ouderen die hier al vele jaren komen want in 1 van de laantjes rijden we in een gezellige koffiekring. Zoiets als in het programma ‘We zijn er bijna’ maar dan naakt. ‘Zoeken jullie een plek?’ vraagt een nieuwsgierig vrouwtje. Aangekleed en met de fietstassen vol boodschappen leggen we uit dat we inderdaad moeten verkassen. En dan komt het: de beste plek van dit laantje, precies aan zee, zoals we verderop ook staan, blijkt vrij te komen! 😊 ‘Ja toch Piet, Alie gaat toch plotseling weg?’ roept ze ongeduldig naar haar man en vervolgens; ‘Jaaaa, precies die Alie, die moet weg voor haar broer die zo ziek is en haar neef ook al dood!’ ratelt Sjaan Jordaan nog door en binnen een paar minuten weten we alles. 😳 Maakt niet uit: die plek moeten we hebben. 😊 Snel naar de receptie om alles te regelen en verkassen maar! 👍 Nu een paar dagen uitrusten en niets doen! 😊
Hier moet je echt overal de corona-app laten zien. En terecht. 
Mijn vent voert ondertussen een ware paaldansact uit om de parasol goed in het zand te krijgen, dit al nog met de sandalen aan onder het deinende klokkenspel. ‘Misschien moet je iets door je knieën want zo voorover sta je wel heel erg raar!’ sis ik hem toe. Verstoord kijkt ie op, geen idee waar ik het over heb. Grappig eigenlijk hoe snel je went zonder kleren.
We hebben in ieder geval deze speciale stickers nodig, die aangeven
Alsof iemand op een fiets dit zal opmerken in zijn laatste levende seconde..! 🤔 Er gaan al verhalen om het maar weer af te schaffen. Bij de tolweg gaat het om de hoogte en met een hoogte van 3.30 (zonder antennes en airco) zullen we in klasse 3 komen. Dus we besluiten om eerst maar eens binnendoor te rijden en de tolwegen te vermijden. Nou dat weten we! Laat ik voorop stellen dat het een super mooie rit is maar ook heel heel erg lang. 
We eten iets makkelijks als avondeten en daarna is het weer gas op de plank want de tijd snelt voorbij maar de kilometers niet. Net voorbij Limoges zet ik de hut neer op een camperplaats, het is inmiddels 22.30 uur! In het donker zoeken we een plek maar hij is helemaal vol. Aan de zijkant bij het naastliggende restaurant zien we nog licht. ‘Ik ga vragen of we daar kunnen staan.’ roept mijn vent en sprint naar binnen. Al snel komt ie terug, ‘Het mag, ze vinden het goed!’ 😊 ‘Kon je je redden in het Frans, begrepen ze je?’ vraag ik belangstellend. ‘Natuurlijk!’ zegt ie, ‘Ik vroeg gewoon, do you speak English?’ 🤣
De volgende dag trappen we de laatste 300 kilometers weg en arriveren eindelijk in Pezuls. Het zijn gezellige dagen bij Jan en Toke. 
We bezoeken de markt in Issigeac 
en Le Bugue 
en liggen bij het zwembad. Op de camping is het rustig, je kan merken dat er toch veel Nederlanders vakantie houden in eigen land.
Als de zon plaats maakt voor regen besluiten we na een paar dagen verder te trekken. 
We hebben geen plan en stippelen we een globale route uit: 
waar de wind heen waait en de zon schijnt. Zo komen we op 14 juli, de Nationale feestdag van Frankrijk in Albi, een oude Bisschopsstad aan de rivier de Tarn. 
De stad staat op Unesco-werelderfgoedlijst en is zeker een bezichtiging waard! 
Evenals Carcasonne dat we de volgende dag bezoeken. Deze Middeleeuwse stad is bijna volledig bewaard gebleven en is na Parijs en Mont-Saint-Michel de grootste trekpleister van Frankrijk. 
Op de zwaar bewapende militairen na (het is een garnizoensstad) doet het ons aan Valkenburg denken met zijn vele terrassen en toeristen. Hoe anders zal het er daar nu uit zien! Met afschuw en medeleven volgen we de beelden op televisie en worden stil van zoveel natuurgeweld. Ook het bericht dat Peter R. de Vries is overleden doet ons huiveren. 😪 Het voelt onwerkelijk dat wij vakantie vieren in dit gedeelte van Europa terwijl er zoveel om ons heen gaande is. Terwijl wij ‘s avonds in de camper tv kijken zingt een zanger op de naast gelegen camping de longen uit zijn lijf om de gasten te vermaken. That’s life.
Vanaf Béziers besluiten we langs de kust te gaan rijden. Mijn stuurmanskunst wordt op de proef gesteld met de vele bochten, klimmen en dalen. Maar alles beter dan dat ik navigeer! 🤣 De airco blaast de hitte uit de hut als er op de borden Cap d’Agde opdoemt. ‘Ook leuk!’ roept mijn vent en begint te zingen, ‘Het hele zakie liep in zijn nakie aan de Middellandse zee!’ 🤣 Ik graai een nootje uit het zakje en zeg ‘Why nut!’ 😉 , doe het knipperlicht uit naar rechts en neem de afslag: Cap d’ Agde maak u op voor deze witte billetjes op het strand! 🤭 Het laatste stukje richting Cap ‘d Agde voert ons over de peage. Degenen die vaker over de tolwegen in Frankrijk rijden herkennen waarschijnlijk wat er nu komt: het trekken of betalen van het ticket. Veel rijbanen met knipperende lichten met daarop een <T> erboven. What the fuck, welke moeten wij hebben?! 😳 ‘Achter die vrachtwagen gaan staan!!’ beveelt mijn lover en ik schuif drie banen op. Steek verontschuldigend mijn hand op naar een boze chauffeur maar alles is beter dan in de verkeerde rij staan en achteruit moeten rijden. 🤣 We tikken 3,10 euro voor 19 kilometer af. Voor al het gemak en gerief dat dit grote bakbeest geeft is het ons meer dan waard.
Op deze heerlijke zonnige dag hebben we namelijk Schiermonnikoog bezocht.
‘Ik ben doodop en toe aan schoenen uit en een biertje in de hand’ zucht Piet. Mijn eigen lover ziet zich ook al zitten en het voorstel van ons dames om bij de haven nog op een terras te blijven gaat verloren in de wind. Uitgeput ploffen ze bij de campers in een stoel en zijn al snel verdiept in hun phone. Daar klinkt ineens een meisjesstem; ‘Meneer, we willen het gas in ons camperbusje aansteken maar dat lukt niet, de knop van de gasfles zit helemaal vast. Als door een wesp gestoken springen 2 paar vermoeide mannenbenen het meisje te hulp. Toch wel nieuwsgierig kijk ik even om de hoek en ach gossie, daar staan 3 jongedames. Ze dartelen om hun campingbusje en de heren heen. ‘Nee, geen u tegen mij zeggen hoor, dan voel ik me zo oud!’ grapt mijn lover en de meisjes schateren hard. Van vermoeidheid blijkt geen sprake meer als hij energiek terug sprint om gereedschap te pakken. Eindelijk is de gasfles open! ‘Wie gaat er zo eten halen bij het restaurant?’ vragen Wilma en ik als ze terugkomen. De heren kijken ons vreemd aan, ‘Ja, ik niet hoor, ik ben blij dat ik even zit!’ roepen ze in koor. 🤨 Zo gaat het, helaas zijn Wilma en ik geen dartelende jonge meiden van 20 meer dus….! 🤣 We zijn twee weken vrij en sinds afgelopen zaterdagmorgen met de camper op pad. Via Dokkum
waar we oude vrienden bezochten zijn we zondag in Lauwersoog beland.
Hier hebben we afgesproken met Piet (voormalig collega van mij) en zijn meisje Wilma. Zij hebben een camper gehuurd en door corona is Nederland wederom dit jaar hun vakantiebestemming.
Bij de receptie leggen we uit dat onze vrienden morgen pas komen en of we naast elkaar kunnen staan. De vriendelijke dame puzzelt wat en het lukt! Eenmaal geïnstalleerd mijmer ik wat voor me uit. We stonden al vaker naast elkaar maar dat was nog in Amerika, het land dat we eind maart vorig jaar door corona moesten verlaten. Wat waren we blij dat we thuis waren want hoe erg is de situatie in Amerika daarna geworden! 
De maanden zijn voorbij gevlogen en waren zeker niet saai. Het afgelopen jaar in het kort: de verplichte quarantaine van 14 dagen was heel snel voorbij met het uitzoeken van een van Amerikaanse vriend Han gekregen lading kerstspullen die hier in Nederland nog in een loods stonden. 
Roel was druk met de laatste loodjes voor het boek ‘Rotterdam vanuit de wolken’. 
11 Mei 2020 werd tijdens een, door corona bescheiden, bijeenkomst het eerste exemplaar officieel overhandigd aan de voormalig directeur van the Hague Rotterdam airport. 
Met later, nog steeds op gepaste afstand, de overhandiging aan burgemeester Aboutaleb. De camper ophalen in een afgesloten België gaf wat problemen. 
Gelukkig was de douanier ons, lees mij 😉👙, gunstig gezind en daar stond ie, helemaal uit Baltimore en nu in de haven van Antwerpen: onze trouwe hut! 
Er was eindelijk tijd voor achterstallige huis- en tuinkarweitjes. De kapsalons gingen open, dicht
en weer open! 
Met een mondkapje op deden we beiden praktijkexamen voor ons C1 rijbewijs. De oude camper verkochten we aan een alleraardigst Zeeuws stel 
en we werden de trotse bezitters van dit nieuwe exemplaar. 
Deze moest worden opgehaald in Duitsland waar we met de trein heen gingen. 
Het was wel een dingetje want de camperdealer was gevestigd in Warendorf. Daar vlakbij in een vleesfabriek was net een zeer ernstige uitbraak van corona geconstateerd. Ons hotel leek daardoor een onneembare vesting. 😳 De kas in onze tuin bleek in dit vreemde tijdperk niet alleen geschikt voor het fokken van groenten maar ook voor 1 1/2 meter etentjes buiten in de tuin. We lieten er zelfs anderhalve meter aan vast bouwen.
CNN draaide overuren op onze tv want met afschuw zagen we de rellen en klapten luid na de vele spannende dagen van de verkiezingen in Amerika. Er was een vaderdag op net geopende terrassen en zelfs een personeelsetentje (BBQ) bij ons in de tuin. 
De eerste reis met nieuwe hut ging heel spannend naar….. Spijkenisse! 
Waar we een prima camperplek aan het water wisten. Lang leve Facebook want dat zorgde daar voor de nodige aanloop van familie en vrienden die de hut kwamen bewonderen. Bijzonder was ook de brunch met vrienden op een lentezondag: Partyschip Fortuna toerde ons door de mooiste haven van de wereld ❤️.
Een zanger zong er de longen uit zijn lijf en wij als toeschouwers mochten niets dan alleen aan het tafeltje zitten. Uiteraard niet dansen of meezingen. Op anderhalve meter mocht je dan buiten naar het dek om daar van de uitzichten te genieten. 
De reisjes met de camper volgden elkaar op: Maassluis, Friesland en Drenthe. Jos en Marjon, die we in Amerika hebben leren kennen, kwamen gelukkig ook heelhuids retour met hun verscheepte camper uit Midden Amerika. De slaapkamer ging op de schop. Nieuwe vloerbedekking, een kleurtje op de muren en een nieuw bed.
Er was een super grote oogst met appels en peren 
uit de tuin maar ons jaarlijkse ‘schil uitje’ voor familie en vrienden viel in het water want toen zaten we juist weer in een strenge lockdown. 
Ook op de zaak was het anders: thuiswerken en fotoshoots, voor bijvoorbeeld de overheid, zoals ‘verjaardag en Sinterklaas in coronatijd’. Ging ik deze kerst extra ‘los’ en bouwde zelfs met behulp van een handige lover mijn eerste kerstdorp. 
Zoals voorgeschreven vierden we kerst met een klein gezelschap, net als oudejaarsavond. En er was sneeuw, best veel sneeuw! 
Ontdekte Roel het kokkerellen: Op naar heel Holland bakt! 
Vierden we in Eersel met een bezorgmaaltijd van een vijfsterren kok (Roel z’n neef Marc) op de camperplaats dat we 10 jaar lief en leed hebben gedeeld! ❤️
Roel met de ambu naar het Vlietlandziekenhuis en de gesneuvelde tweewieler naar de fietsendokter van Kortenhof. De avondklok bracht ons samen op pad in Rotterdam voor unieke beelden.
Net als het tweede boek dat vorige week is uitgebracht, iets meer dan twee kilo verzamelde luchtfotopareltjes! Radio Rijnmond kwam over de vloer 
en Gerard ’toen was geluk heel gewoon’ Cox had de eer om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. 
Texel is verrassend, hoe leuk is het hier! Okay, we hebben alles mee, niet al te druk, heerlijk weer, een mooie plek op de camping,
de terrassen open
en de corona maatregel voor restaurants wordt versoepeld.
Op de fiets verkennen we het eiland, 
spelen een spelletje midget golf, 
shoppen en doen een wedstrijd ’terras zitten’.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn want mijn vent is super druk met allerlei werk dat door omstandigheden op zijn pad komt. Het ene belletje wisselt het andere verhitte gesprek af. Er iets van zeggen kan ik zeker maar zwijgen is beter want opmerkingen van mijn kant leveren genoeg voer voor een kleine oorlog. Alhoewel ik hem tijdens een van de vele gesprekken toch hoor zeggen; ‘Ik hou het kort want anders heb ik echtscheiding.’ 😉 Op camping Smokkelpad in Groesbeek ontmoeten we Wilma en Piet weer.
We krijgen een rondleiding van Roel want zijn familie van moederskant komt hier vandaan. In het dagelijks leven douaneman Piet leidt ons op de fiets mee langs ontelbare oude grenspalen, soms zo goed verborgen dat het een hele toer is om er te komen.
Van Groesbeek gaan we met een kleine tussenstop voor de zonsverduistering
naar het Limburgse Noorbeek waar het ook prima vertoeven is. Verder gaat het naar Eersel op Landgoed Duynenwater, 
Ouddorp
en een laatste warme dag op de Brouwersdam! 
Helllppp, een wolk……
Inmiddels hebben we beiden onze twee vaccinaties gehad, 
ons sociale leven komt langzaam weer op gang en het derde boek met de titel ‘Dordrecht en de Drechtsteden vanuit de Wolken’ is ook op de markt. Op uitnodiging van World Ship Society (een vereniging waarvan de leden zich nauw betrokken voelen bij de scheepvaart) breng ik met mijn vadertje een gezellig dag in de Rotterdamse haven door.
Ik heb een van hun bestuursleden ontmoet op een georganiseerde trip van de Havendienst om de maidentrip van het MS Koningsdam in Rotterdam te vieren. Nu varen we op de Smaragd door de havens waar ik geniet van de verhalen van mijn vader en de andere aanwezigen, velen hebben op de grote vaart gevaren, aan boord. Om Roel weer even adem te laten halen na alle drukke werkzaamheden hebben we de camper opgestart en zijn wederom terug in Eersel. Maar Landgoed Duynenwater is in de regen toch echt minder leuk. Na twee kwakkeldagen verkassen we noodgedwongen en ruilen onze grasplek voor een van stenen. Het geeft helaas de nodige sporen in het gras en op de camper. Dan checken we waar de zon wel schijnt en bel ik met mijn vriendinnetje Toke.
Waarom zij? Nou zij en haar man zitten in Frankrijk. We pakken de fiets naar Eindhoven waar ik eerst een paar korte broeken scoor die ik vergeten ben in te pakken, echt hoor! 🤭 Bij de ANWB kopen we een ‘ouderwetse’ wegenkaart en puzzelen een route door Frankrijk. Een paar honderd kilometer asfalt om weg te trappen en kom maar op met die zon! 😊
