Sia en Roel op reis

Er zijn inmiddels best wat kuchende, proestende en verkouden mensen aan boord. Op de negende verdieping is een gedeelte voor covid patiënten die in quarantaine moeten. Daar ligt ook de Italiaan heb ik vernomen via vrienden van hem. Hij is er niet al te beroerd aan toe maar positief is positief! Wat ik begrijp is de verzorging prima maar je mag je hut niet uit. Je eten wordt nog wel gebracht.Uiteraard ben ik nieuwsgierig hoe dit verder allemaal geregeld is. Mooi verhaal voor het blog! De Italiaan heb ik beterschap gewenst via een, onder de deur door geschoven, briefje. 😊 Moeders is ook vreselijk aan het hoesten maar een zelftest wijst uit dat zij negatief is. Inmiddels  is het zaterdag 26 november en we hebben een zeedag. Na de drie drukke dagen in Egypte is het lekker bijkomen. We zoeken een mooi plekje op 1 van de vele ligbedden. In het begin leek het mee te vallen maar nu we meer en meer in de hitte komen zijn de bedjes in de schaduw al snel bezet. Althans, er liggen handdoeken op maar de eigenaar is ‘even’ weg. 😡 We komen om 09.00 uur en echt alles is al bezet ‘gereserveerd’. Voor moeders en mij maakt het niet zo uit, wij schuiven wat in de zon heen en weer maar mijn vent baalt en als hij daar ineens de kapitein ziet lopen snelt hij op de man af. De kapitein is trouwens erg aardig en snel in voor een praatje. De man begrijpt het probleem maar het gedrag van mensen is lastig te veranderen. Hij regelt met een poolboy dat mijn lover door wat verschuivingen toch een bed in de schaduw heeft. 😊 Daarna maar even ontbijten. De Sinfonia vaart ons vandaag naar Saudi Arabië, Jeddah om precies te zijn, waar we morgenochtend zullen aanmeren. Voor ons is dit een van de hoogtepunten op deze reis. Dit land heeft zijn grenzen nog niet zo heel lang opengesteld voor toeristen. Pas vanaf januari van dit jaar. Dat is te merken bij het aanvragen van het visum. Het is totaal onduidelijk, er zijn verschillende varianten en prijzen. Uiteindelijk krijgen we twee maanden voor ons vertrek een visum voor de prijs van 195,00 euro pp. Voor een dag Jeddah erg duur maar we zijn het erover eens: we willen het zien! Ik krijg nog een telefoontje van de ambassade met een aantal regels hoe te kleden en te gedragen. Plus de opmerking dat we niet naar Mekka of Medina mogen reizen. Bijzonder om te weten is dat gehuwden op straat geen affectie naar elkaar mogen tonen, dus don’t kiss or hug. 🤨 Er werd eerst gezegd dat we het visum vooraf moesten regelen maar nu blijkt toch ook weer dat het op het schip ook lukt en nog veel goedkoper ook. Misschien zijn we opgelicht, we hebben door de slechte MSC informatie in ieder geval teveel betaald maar we hebben wel de zekerheid aan land te kunnen. Er vormt zich gelijk een rij. Het gaat mateloos traag . Die staan nog wel even. Voorafgaand aan de reis en ook na het plaatsen van alvast wat foto’s op Facebook zijn er verschillende meningen en oordelen over het bezoek aan Saudi gekomen. Laat ik voorop stellen dat ik echt wel lees over hoe de mensenrechten en de man-vrouw verhoudingen hier zijn. Of wij wel of niet aan land gaan: het zal er niet door veranderen. Dat ik als vrouw een aantal regels in acht moet nemen deert me niet. Ik pas me sowieso aan aan de regels van het land dat we bezoeken. Kan of wil je dit niet dan is er altijd de keuze om, in dit geval, aan boord te blijven. En om het ook maar gelijk te vermelden: de Sinfonia mag tijdens het gehele verblijf in de wateren en haven van Jeddah geen alcohol aan boord schenken, zelfs de minibar’s in alle hutten zijn leeggehaald! Kom maar op met het commentaar! 😉 De volgende morgen na het ontbijt lopen we rond 10 uur de gangway af en zetten voet aan land in Saudi. Aan boord is de eerste check op het paspoort en visum geweest. Vervolgens stappen we in een shuttlebus die ons naar de volgende check brengt. Daar is het druk, rijen wachtende mensen worden adequaat gecheckt op papieren, foto’s en er worden vingerafdrukken gemaakt. Een van de eerste dingen die opvallen is dat er ook vrouwen in uniform werken met mooi opgemaakte gezichten omlijst door een hoofddoek. Dan staan we buiten en de hitte valt op ons. Er zijn georganiseerde tours van de MSC maar wat ik erover gelezen heb worden deze allemaal afgeraden. Je zou hier namelijk de stad gemakkelijk op eigen houtje kunnen verkennen. We hebben daarom alleen een transfer geboekt. Die brengt ons naar Al Balad (oude stad). Het is hier enkele dagen terug heel ongebruikelijk noodweer geweest en dat is nog goed zichtbaar. De chauffeur en de gids spreken weinig Engels dus het is even gissen wat de bustijden voor de terugreis zijn. 🤣 Internet werkt hier ook niet dus op Google maps kijken waar we heen moeten gaat niet lukken. De eerste indrukken zijn: vele verschillende winkels, etalages boordevol goud, vrouwen alleen op straat, met of zonder hoofddoek, heel veel zwerfkatten, dominerend in de verte een moskee en bij ons bijna uit het straatbeeld verdwenen: geldwisselkantoren. Het voelt niet vervelend en nadat onze hoofddoeken een aantal keren zijn afgezakt laten we ze voorlopig voor wat ze zijn. Dan zie ik een klein soort warenhuis met een etalage vol mooie stoffen. ‘Kom, we gaan even kijken!’ beslis ik. Voordat we naar binnen gaan doen we de hoofddoek weer om. Het is een oud pand met vier verdiepingen. Ik neem de steile trappen helemaal naar boven terwijl moeders en Roel beneden blijven rondkijken. Wow, wat een mooie collectie kleding en sjaals! 😍 Een medewerker begroet me, ‘Salam’. Ik begrijp dat hij vraagt of hij me kan helpen dus ik wijs op de sjaals. Hij wenkt me mee naar een toonbank en pakt wat sjaals. De ekster in mij wordt wakker en ik vraag; ‘Do you speak English?’ Het kleine hoofd van het Arabische heertje gaat schuddend heen en weer, hij spreekt het niet. Dan tikt ie op zijn borst en zegt; ‘Ali.’ ‘Bling, bling, bling!’ doet deze Cheryl en wijst op de sjaal die voor me ligt. Inmiddels is mijn eigen hoofddoek afgezakt en Ali en nog een andere aangesnelde Arabier kijken schichtig naar mijn blonde pruik. In mijn fantasie staan er nog een paar rovers achter de coulissen en wordt er nooit meer iets van me vernomen. 🤣 Maar in de werkelijkheid gaat Ali los en pakt achter hem een aantal doeken met glitters. Hij heeft een rekenmachine, zo’n hele grote uit 1900 zeg maar, en zijn vingers rekenen het bedrag van Saudi Riyals om in Dollars. Ik gebaar of dit wel klopt en Ali knikt van ja. Zijn hoofdje valt bijna van zijn romp en een glimlach laat zien dat de tandarts niet veel bezocht wordt. Mijn lover en moeders hebben mij beneden op een camera gespot en komen ook boven. We kopen verschillende mooie omslagdoeken en dat allemaal voor een prijsje zo laag. Na een uitgebreid afscheid staan we weer op straat. We wandelen verder door de oude stad. We hebben een leuk gesprek met een Syrier.We zien wat kunst…. In iedere winkel waar we komen worden we, ondanks de taalbarrière, heel vriendelijk geholpen. Moeders koopt een paar gouden oorbellen en wij nog wat souvenirs. Men had ons gewaarschuwd om niet te fotograferen maar na het vragen is dit geen probleem. De agent gebruikt Google translate om ons te helpen, winkeliers poseren voor hun shop en nodigen je heel rustig  uit om binnen te komen. Niet opdringerig zoals vaak in soeks….  Dan spot ik deze winkelende dames met een aangekleed aapje op 1 van de dames haar arm. Ik vind het walgelijk om te zien en zo zielig maar als ze mij ziet kijken en oogcontact maakt schakel ik mijn gevoel uit. Wie weet willen ze op de foto! 😊 I’m sorry, but dou you speak English?’ vraag ik. Ze knikt bevestigend en begint een gesprekje over het 3 maanden oude aapje, dat is haar kind! Ja, koekoek! Ik hoor het jullie denken maar ík heb een husband die fotograaf is dus….’Can my husband take a picture of you?’ Ze kijkt, overlegt met de andere dames en knikt dan dat het goed is. 😊 In de verte klinkt dan de oproep voor de moskee en van alle kanten snellen mannen er naar binnen. Als laatst bezoeken we een oude Arabische woning die is opengesteld voor toeristen. Bij binnenkomst worden we eerst met een soort wierook uitgerookt waarna we kunnen ronddwalen.  We duiken snel nog even een winkelcentrum in m.Terug in de bus zakken we verhit en uitgeput neer: wat een geweldige ervaring en belevenis was dit! Op naar het schip.Ik zie een mega vlag hangen.De Sinfonia heeft 6 uur vertraging voordat we kunnen vertrekken uit Jeddah dus ook tijdens het diner blijft het bij een fles water in plaats van wijn. Echt alle alcohol zit achter slot en grendel. 😳 Later op de avond zijn we happy als de bar open mag. Kom maar op barman: de ladies are back on board! 😉 Ook Sylvia is van de partij. Terwijl we op de muziek van ‘Hej Mambo!’ de dansvloer bij het zwembad onveilig maken worden de lichtjes van Saudi Arabië steeds kleiner en kleiner. Wij hadden het bezoek aan dit land absoluut niet willen missen! 😊

De eerste plaats in Egypte waar we aan land gaan is Sokhna. Vanaf hier is het ongeveer twee uur rijden naar Caïro. De haven van Sokhna heeft nog niet veel cruiseschepen gehad, naar men zegt zijn wij het tweede schip sinds 2011. Dat is te merken! Het is een chaos. Eigenlijk begon dit Egyptische avontuur al met het aanvragen van een visum. Omdat er over dit visum en het visum van Saudi Arabië veel onduidelijk was heb ik wel zeker 30 telefoontjes hierover gepleegd met het reisbureau en de MSC. Maar volgens hen was dit toch echt onze eigen verantwoording om het zelf te regelen . Dus heb ik het gedaan: 49,50 euro per persoon. Nu blijkt het onnodig te zijn geweest want het wordt aan boord geregeld. De paspoorten moesten dagen van te voren allemaal ingeleverd worden en we krijgen ze (gratis) voorzien van een Egyptisch stempel terug. Bye, bye, 3 x 49,50! 😡 Jullie begrijpen, er gaat nog een klacht hierover richting het reisbureau en de MSC. De excursie vandaag naar Caïro hebben we geboekt via een Amerikaanse dame, Karen, die op Facebook een forum MSC Venetië – Kaapstad is gestart. Zij heeft een Egyptische touroperator benaderd. Met een groep van 26 mensen gaan we naar de piramides, het museum, een papyrusfabriek en krijgen ondertussen ook een lunch in een traditioneel Egyptisch restaurant aan de Nijl. Niet onbelangrijk: het is goedkoper dan via de MSC. Alhoewel de prijzen hiervoor in vergelijking met de HAL ook redelijk zijn. Om 06.15 uur verzamelen we op de afgesproken plek aan boord. Maar al snel blijkt dat we er niet af mogen. De Egyptische autoriteiten geven namelijk nog geen toestemming! Omdat alle excursies vandaag vroeg vertrekken is er inmiddels een flinke wachtende mensenmassa in de gangen ontstaan. 😳 Een Amerikaanse vrouw uit onze groep pikt het niet meer. Ze wil het afzetlint openmaken en zegt bazig tegen het bemanningslid, dat ervoor staat, ‘We are going off the ship!’ 🤔 Zoals het vaak gaat in een massa, er zijn voor en tegenstanders. Het blijft allemaal redelijk maar de arme bemanning krijgt er van langs. Terwijl die er ook niets aan kan doen. Mijn lover legt de bazige Amerikaanse uit dat ze niet zomaar van het schip kan maar ze gelooft hem niet. Dit schepsel is sowieso bijzonder want ze loopt alle dagen aan boord met kaplaarzen aan. Langs het zwembad, in het restaurant en wie weet ook in bed! 🤣 Ik heb haar al eens gevraagd of ze slecht weer verwacht of moeilijke voeten heeft….🤫 Vervolgens kreeg ik een demonstratie over hoe gemakkelijk dit soort laarsjes zijn! 🤣 Maar goed, terug naar de gang, ruim een uur later mogen we van boord. De stoet mensen komt echter maar heel langzaam in beweging. Wat blijkt: de controle is bizar! Allemaal worden we meerdere malen gecontroleerd, tassen moeten open, brillen en petten af en dit alles wordt geëist zonder een glimlach. Het voelt echt ongemakkelijk. De paspoorten worden langdurig bekeken en doorgebladerd. Buiten aangekomen staan er vele bewapende militairen, politie en beveiliging. We worden naar onze bus gedirigeerd en de vriendelijke Egyptische gids legt de procedure uit. We moeten wachten tot alle bussen gereed zijn om het haventerrein te verlaten. We zullen dan in een bewapende colonne richting Caïro rijden. Buiten de gids en chauffeur krijgen wij ook 2 beveiligers in de bus. En echt, de onze heeft een enorm groot pistool bij zich! Het lijkt me dat het flinke gaten in je lijf schiet. 😳 Dit alles zou zijn voortgekomen na diverse terroristische aanslagen oa. die in de badplaats Hurghada in 2017. Het verkeer is chaotisch maar niet zo erg als we verwacht hadden. Men loopt gewoon over de snelweg en gebruikt niet de overpasses , de taxibusjes stoppen overal op de afritten of de rijbanen. De gids, een gezellige babbelaar met veel informatie, legt lachend uit dat de strepen op de weg slechts voor decoratie dienen. Verder zijn de regels: goed uitkijken en flink toeteren! De piramides zijn prachtig om te zien. Hier liggen, net naast een piramide, de botten van een walvis. Er ontstond bij de kamelendrijvers nog een opstootje en er werd iemand afgevoerd door de enorm aanwezige politie. De drukte en de verkopers zorgen voor een hectiek die hoort bij een toeristische attractie. Wij ondervinden het absoluut niet als storend. Al de tijd lopen de beveiligers met ons mee. Ook als mijn lover foto’s van net een andere kant wil maken gaat de beveiliger mee. Jullie begrijpen dat hij heel wat meters achter mijn sprintende fotograferende kerel heeft afgelegd. 🤣 De demonstratie van het papyrus maken en het Egyptisch museum zijn interessant. Zeker het graf van Toetanchamon. Maar die mocht dan weer niet op de foto. Ik had me voorgenomen om de traditionele Egyptische lunch te laten voor wat het is en een sultana kaakje te knabbelen maar waag toch een poging. Het potje met groenten in saus is echt bijzonder lekker! De onvrijwillige en plotselinge afslank kuur, waar ik bang voor was, is gelukkig uitgebleven! 🤣 Na deze lange dag rijden we terug naar het schip. Het was vermoeiend en warm met heel veel indrukken. Rond 19.30 uur stappen we stoffig en bezweet de gangway op, eten nog iets in het buffetrestaurant en verdwijnen vervolgens naar onze hut. Douchen en nog 2 dagen Egypte te gaan! 😊 Sharm El Sheikh is de volgende stop. Ook hier weer veel moeite om van boord af te komen doordat men alles veelvuldig wil controleren. Buiten het haventerrein staan taxi’s te wachten. Omdat het warm is en voor moeders te ver lopen nemen we een taxi. Dan begint het! Hetgeen waar ik zo’n hekel aan heb, namelijk: het onderhandelen. Moeders en ik houden ons afzijdig terwijl Roel zijn best doet. ‘Kom, kom, het is gelukt’! roept ie ons. ‘Ik heb 10 euro afgesproken.’ We stappen in en de kerel brengt ons naar het centrum. Daar aangekomen is de rit ineens duurder! Natuurlijk: welkom in het land van oplichters! In gebrekkig Engels legt de chauffeur uit dat het 3 x 10 is. 🤮 Mijn lover blijft onverstoorbaar zitten en blijft bij de 10 euro. Het rotte is dat we geen gepast geld hebben en de chauffeur inmiddels een briefje van 20 van ons heeft. ‘It’s good, you can pay me 10 less.’ zegt ie ook nog met gulle lach. Ik zie inmiddels wat stoom uit de oren van mijn lover komen, oeps als dat maar goed gaat! 🤨 Resoluut zegt die; ‘I give you just one chance to give me 10 euro back! 😡 De chauffeur sputtert nog wat maar geeft dan het geld terug. Zo staan we even later in het midden van Old Market met als middelpunt de Al Mustafa moskee.  Het is toeristisch en de verkopers proberen je te verleiden om binnen te komen. Natuurlijk doen we dat en kopen wat kleine souvenirs en strandjurkjes. Zeg nou zelf: een jurkje voor 5 euro kan je toch niet laten hangen! 😊 Het internet is ook hier ronduit pet en als we een koffiebar zien met een groot bord WIFI snellen we naar binnen. Even contact met de wereld! 🤣 Na dit avontuur gaan we terug naar de Sinfonia en liggen in de schaduw bij het zwembad. Want terwijl men thuis in de kou zit, puffen wij hier van de hitte en schijnt de zon ongenadig op ons. De laatste stop in Egypte is Safaga. Met de shuttlebus van de MSC komen we vanaf hier na een uurtje in Hurghada. Wat kan ik erover vertellen? Ik heb echt nagedacht maar kan niet veel positiefs bedenken. De winkels zijn veelal dicht of leeg, de stranden vragen allemaal entree en weer een moskee bekijken is het ook niet.  Ik geloof zeker dat als je van duiken of snorkelen houdt het hier geweldig is. De stranden zijn ondanks dat je er voor moet betalen niet echt proper en vol met Russen…. zeg het maar! We zijn blij dat de shuttlebus ons weer komt ophalen. Moet nog worden  vermeld dat ook op dag 3 de controles om van en aan boord te komen weer zeer streng zijn. Egypte: een bijzondere ervaring die we zeker niet hadden willen missen. ‘s Avonds zet de Sinfonia koers richting Saudi Arabië. Morgen weer een zeedag, lekker bijkomen van alle indrukken. Ondertussen hou ik angstvallig ieder kuchje van mezelf in de gaten want de Italiaan heeft laten weten dat ie covid heeft en in quarantaine moet….😳

Er is best veel te vertellen en mede omdat het internet ronduit pet is springen de blogs soms van hot naar her! We zijn inmiddels in Egypte. Het land dat voor mijn lover zijn honderdste land is dat hij bezoekt. Leuk om te doen: landenverzamelaar.nl. De Sinfonia is dus gestart in Venetië en vandaar naar Split in Kroatië gevaren. Wat een super leuke stad is dit! We zien het paleis van Diocletianus, de markt met vis, vlees en groenten, de tempel van Jupiter en wandelen door de smalle straatjes. Eén ervan zo smal dat je elkaar echt niet kan passeren. Daarom is er ooit een voorrangsregel afgesproken: de persoon die het eerst ‘Let me pass’ roept heeft voorrang. Na een koffietje op een van de vele sfeervolle terrassen op de Ria boulevard gaan we terug richting het schip. 😊 De volgende dag is een rustige zeedag. We zijn op weg naar Griekenland. Katakolon om precies te zijn. We waren hier al eens eerder op een vorige reis met de HAL. Het is een kleine plaats en de uitvalbasis voor Olympia. Wij blijven in het plaatsje,  lopen over de kade met vissersbootjes, bekijken de winkels vol met Griekse prullaria en zakken neer op een terras. De rest van de dag brengen we bij het zwembad door. Het leven is easy op deze cruise want de volgende dag is wederom een dag op zee. Okay, ik doe mee met aerobics, volg een dansles en doe niets anders dan liggen in het zonnetje met een glaasje. Later op de dag, rond 18.00 uur naderen we het 193 kilometer lange Suez kanaal ontworpen en uitgevoerd door Ing. Ferdinand de Lesseps. De verbinding tussen Port Saïd aan de Middellandse Zee en Suez aan de Rode Zee, de scheiding tussen Afrika en Azië. Helaas is het al donker. Wel zien we de vele lichtjes van schepen om ons heen. Er zijn geen sluizen omdat er geen hoogteverschil overwonnen hoeft te worden. Er is een noordelijk en zuidelijk deel die door een groot meer met elkaar verbonden zijn. Het belang van het kanaal is heel groot, 17.000 schepen varen per jaar de elf tot zestien uur durende tocht. Het is eenrichtingsverkeer en we moeten wachten tot de tegemoetkomende schepen er allemaal uit zijn. Inmiddels ontstaat aan onze kant een rij met wachtende schepen. In mijn baan bij de Douane hadden we ook te maken met schepen die door het Suez gingen. Zij hadden hiervoor extra sigaretten aan boord. Een soort omkopen voor de eerste plek vooraan in de rij zeg maar. Terwijl we hier liggen begin ik dit te begrijpen. De geschiedenis van het kanaal is bijzonder. Neem bijvoorbeeld het geplande beeld van de indrukwekkende vuurtoren bij de ingang. Het werd wegens financiële redenen afgekeurd door de toenmalige Pasja van Egypte. Het beeld werd toch gemaakt en uiteindelijk door Frankrijk aan Amerika geschonken ter herinnering aan het eeuwfeest van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en de vriendschap tussen de beide landen: het staat nu bekend als het Vrijheidsbeeld van New York.

We zullen achter elkaar aan varen met sleepboten ertussen. Althans dat valt nog te bezien want het containerschip Ever Given vaart met ons mee in dezelfde richting. Je weet wel , het containerschip dat begin 2021 overdwars kwam te liggen in het kanaal. Na 6 dagen werd ie door, uiteraard Nederlandse bedrijven, weer losgetrokken. En nu zit uitgerekend dit schip áchter ons. Dat is trouwens ook wel weer een voordeel. Beter dan vóór ons.😊 Voor nu zijn we voor anker gegaan om vannacht rond 04.00 uur verder te varen. In de morgen rond zessen schrikt mijn vent wakker, ‘We varen!’ roept ie terwijl hij naar buiten kijkt. Schiet vervolgens zijn kleren aan en sprint dan naar boven om vanaf het hoogste dek alles te fotografen. Ik doe het iets rustiger aan, vanuit bed is het prima te zien. Als moeders en ik rond achten boven komen varen we net onder de Peacebrug over het kanaal. De brug die nooit gebruikt werd omdat Israël en Egypte elkaar niet vertrouwen. De VN heeft er nu toezicht op. Deze brug is voor velen een fotomoment. Ook de bemanning neemt snel even de tijd hiervoor. Langs het kanaal, het eerste stuk zou trouwens gezien het landschap ook zo maar het kanaal door Voorne kunnen zijn, zien we veel restanten van na de zesdaagse oorlog in 1967. Israël werd door Egypte en Jordanië aangevallen maar die sloeg hard terug en dreef Egypte helemaal uit de Sinaïwoestijn terug naar de oever van het kanaal. Israël is intussen weer terug naar de oude grenzen maar er liggen om de paar kilometer wel Baileybruggen te wachten om aan elkaar gemonteerd te worden en snel met militairen het kanaal over te steken. Er zijn ook gewoon veerponten trouwens want nu worden beide oevers weer door Egypte gecontroleerd. Zijn ze die Baileybruggen gewoon vergeten of vrezen ze toch weer oorlog ? We passeren een nooit gebruikte spoorbrug want de rails werd nooit aangelegd.De Ever Given komt steeds meer uit de smog.Er wordt door o.a. van Oordt en nog wat bedrijven keihard gewerkt om het kanaal op diepte te houden én te verdubbelen. Nadat de loodsen van boord zijn gegaan verlaten we het kanaal en komen in de Rode Zee. ’s Avonds maken we ons weer op voor het diner. We hebben inmiddels een andere tafel met 2 Nederlandse echtparen. Daarna is het kijken waar we zin in hebben. Een show in het theater of een spelletje rummikub bij de gitarist om uiteindelijk rond 21.30 uur in de Manhattan te belanden. Hier speelt een band en er is iedere avond een ander thema. Als moeders naar bed is doen we dan nog een rondje casino. En daar aan de Black Jack table ontmoet ik hem: de Italiaan! 😉 Mijn vent speelt op de éénarmige bandieten maar heeft er genoeg van, ‘Ik loop nog een rondje over dek 11 om te kijken of het groepje er zit.’ zegt ie in het voorbij gaan. Hij heeft wat mensen leren kennen die iedere avond een drankje en babbeltje doen bij het zwembad op dek 11. Ik heb geluk vanavond, inmiddels mijn speelgeld verdubbeld, dus blijf zitten. De Italiaan naast me ook en volgens hem komt dat omdat we elkaar geluk brengen. 🤣 Hij woont in de Dolemieten en spreekt Engels zoals de Italianen dat doen. ‘I like you!’ zegt ie met een zangerige accent als ik uiteindelijk de tafel verlaat. ‘Bye, bye, beautiful!’ De volgende dag staan we toevallig naast elkaar in de rij voor de excursie naar Caïro. Ik stel hem mijn lover en moeder voor. ‘It’s nice to meet the family. You make nice product mama!’ 😳 Soms klinkt het in een andere taal toch echt anders. Wij zouden gekscherend zeggen, ‘Je hebt goed je best gedaan!’ Voor nu ben ik een product. 🤣 Roel vraagt waar ie vandaan komt. ‘Dolomieten, Süd Tirol, Ich spreche auch Deutsch.’ zegt de kerel om vervolgens in het Duits met mijn lover verder te babbelen. Hij zit niet bij onze excursie maar daarover later meer. Want Egypte is een ding hoor! Strenge beveiliging, vele wegcontroles en roadblocks. We slaan de excursie (in het volgende blog verslag van 3 dagen Egypte) nu even over en belanden na een tweede dag Egypte weer aan boord voor een avond met het thema: Tropical Night! Omdat ik ongeveer wist wat voor thema’s we konden verwachten heb ik voor mijn vent zijn ‘lievelingsoverhemd’ met de ananassen ingepakt. Toen hij het kocht wisten we nog niet wat de betekenis achter deze vrucht is. Ook niet op de hoogte? Google maar eens. 😉 Ik heb ook een tropische outfit, een felgekleurde lange tuniek. Moeders maakt de look af met een jurk vol bloemen. Rond 22.00 uur kijken we eens bij de Manhattan. Daar zit Sylvia al een tafeltje bezet te houden. Op de heenreis zat zij bij ons in het vliegtuig. Een vrolijke charmante vrijgezelle dame van achter in de zestig. We slaan lekker aan het roddelen over iedereen en mijn vent vlucht naar het casino. Ik probeer de beide dames steeds te koppelen aan de alleenstaande mannen die we tegenkomen. Als ze het niets vinden dan roepen ze in koor; ‘Mij niet appen!’ 🤣 Daar komt de Italiaan aangelopen, ‘Bueno Sera!’ roept ie, gaat dan naast me op de bank zitten en legt zijn arm achter mij op de rugleuning. Voor jullie beeld, ik heb z’n foto even gepikt bij de fotogalerij.Het lijkt een scène uit de Godfather, daar zit ik met mijn chaperonnes. Ik frunnik wat aan mijn schoenen om aan de arm te ontsnappen en blijf dan heel ongemakkelijk voorover gebogen zitten. ‘You said also Bueno Sera, parli Italiano?’ vraagt ie. Melig door het eerdere gesprek met de dames knik ik bevestigend, ‘Si, si, si, macaroni, spaghetti, una giornata particolare, Pavarotti en broekie broekie pantalone.’ 🤣 Helaas ben ik de enige die het leuk vind. De chaperonnes tegenover ons verstaan niets door de muziek en de Italiaan  begrijpt het niet zo. ’It’s a little joke.’, leg ik uit als ik uitgelachen ben. Maar om hem aan te kijken moet ik draaien en zit weer in de houdgreep. Ik besluit dus om te gaan dansen maar de Italiaan gaat mee. Echt, hij is wel leuk hoor en zeker charmant! 🤫 Na de dans brengt ie me terug en hup daar komt de arm weer. ‘Waar blijft Roel verdorie!’ sis ik tegen de dames. Die gieren het uit en roepen in koor, ‘Het is gelukkig een leukerd om te zien!’ Hij heet trouwens Péter. Welke Italiaan heet nou zo?! 🤣 Hij vraagt wat voor type hut ik heb en vertelt dan dat hij een suite heeft. Ondertussen wenkt hij de kelner. Voordat ie kan vragen wat ik wil drinken zegt de kelner tegen mij ‘For you another Tequila Sunrise!’ 😳Ach, het kan maar duidelijk zijn voor de Italiaan, hij heeft de Nederlandse Bonnie ontmoet! 🤣 Zelf neemt hij een gin tonic en staat erop voor mij te betalen, ‘For you only the best is good enough.’ zegt de charmeur en zijn arm gaat nog steviger om me heen. In de verte zie ik een wandelende ananas aankomen, daar is mijn redding! Maar wat zal hij denken dat ik zo met die vent zit? 🤨 Hopelijk niets want je vind zo een paardenhoofd in je bed! 🤣 Roel ploft aan de andere kant van mij neer. ‘Ik heb geen succes met mijn shirt, niemand zegt er iets van!’ 🤨 Om vervolgens de Italiaan hartelijk te begroeten. ‘Kijk hoe die vent zit!’ sis ik tegen mijn lover. Heb ik al eens eerder gezegd dat hij soms wat doof is? Zeker ook nu met die tropische discomuziek. ‘Lekker doen!’ is namelijk zijn antwoord. 😳 Voorheen ging ik het dan nog eens uitleggen maar tegenwoordig laat ik het maar zo. ‘Ik ben nog even gokken!’ roept ie als hij zijn glas leeg heeft en loopt richting casino. 😡 De dames komen terug van het dansen. ‘Zit je nou alleen met hem?’ vraagt mijn moeder, ‘Jullie zitten wel dicht op elkaar!’ 🤣 Vervolgens gaan ze weer de dansvloer op terwijl ze gieren, ‘Ons niet appen, we helpen je niet!’ De Italiaan vraagt wat er zo leuk is, ‘They like you, and they are single.’ vertel ik hem. Hij kijkt me aan en serieus dan komt het; ‘I like you, most beautiful woman on the ship!’ Hij kijkt me doordringend aan, staat dan op en zegt; ‘My room is 1061! I hope to see you!’ 🤭 Ach, het kan maar duidelijk zijn, een soort van: ‘I make you an offer you can’t refuse!’ Hoe het verder is afgelopen? Er zijn drie delen van the Godfather, dus to be continued. 😜

Dit jaar wilden we niet thuis zijn met de kerstdagen. Zo’n eerste kerst zonder mijn vader trok ons niet. We gingen dus op zoek naar een reis, het liefst een cruise naar de zon. De reizen met de Holland America Line (HAL) waren voor mijn moeder echt duur. Zij betaalde in haar eentje aan eenkamer-toeslag bijna net zoveel als Roel en ik samen. Dan maar eens kijken bij een andere maatschappij. De MSC is heel schappelijk voor alleenstaanden, zij vragen slechts 300 euro toeslag als je alleen reist. De route is ook heel aangenaam: vanaf Venetië via Kroatië, Griekenland, Suez kanaal, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion om te eindigen in Zuid Afrika. Eindbestemming Kaapstad. Totaal 31 dagen cruise en we boekten nog 10 dagen Kaapstad erbij. Mijn moeder is vroeger wel eens met de MSC geweest maar mijn lover en ik nog nooit. Wel hebben we eens een uitnodiging van hen gehad om een dag als pers mee aan boord te gaan op hun toenmalige nieuwste schip dat Rotterdam aandeed. We zijn dus erg benieuwd hoe het zal gaan en ik moet bekennen dat deze HAL-snob ook zeer sceptisch is. Op Facebook zit ik op een MSC forum van deze reis en dat geeft me af en toe wel wat zorgen want er schijnt veel mis te zijn….
Het is nu zondag en terwijl we op weg zijn naar het Suez kanaal maak ik de balans van de afgelopen dagen maar eens op. De communicatie bij de MSC is ronduit slecht. Zowel vooraf als aan boord bij de receptie is het een crime! Veel passagiers hebben door miscommunicatie wel een excursie naar Jeddah geboekt maar geen visum voor Saudi Arabië aangevraagd. Dit levert al flink wat leuke gesprekken op als men hoort dat wij wel een visum hebben. 😉 Het schip, de Sinfonia is een oud schip. De hutten zijn klein en de algehele inrichting is iets gedateerd. Maar alles is brandschoon. De bemanning is stuk voor stuk heel vriendelijk en behulpzaam. Het eten is goed, minder keuze dan op de HAL, maar van prima kwaliteit. Zeg MSC en je krijgt Italië. Dat merk je vooral in het entertainment. Dat is stukken beter dan op de HAL. Zowel overdag als ‘s avonds staat er een heel animatieteam klaar. Het kan niet op: ‘s morgens vroeg starten met aerobics, dansles, een quiz spelen, een balspel in het zwembad, karaoke, voorstellingen, het is allemaal teveel om op te noemen en stuk voor stuk leuk! Je hoeft hier natuurlijk niet aan mee te doen. Het zwembad is geweldig met heel veel ligbedden en obers die continue drankjes (tegen betaling) en hapjes (gratis) rondbrengen. Tel daar een gezellig muziekje bij op en je hebt een perfect holiday gevoel. ‘s Avonds is er in de verschillende bars overal live muziek. Verder: casino, theater, Italiaanse koffiebarretjes, een gym en wat shops. Is er ook een nadeel? Ja zeker, namelijk: de tijden in het restaurant. Het ontbijt en de lunch zijn vrij qua tijd en tafelkeuze maar vervelend is dat je ‘s avonds niet kan kiezen. Je hebt de vroege zitting (18.15 uur), die hebben wij, of de late (20.30 uur). Ook heb je in het restaurant iedere avond dezelfde tafelindeling. Als alternatief heb je het buffet. Dit vinden wij op de HAL beter geregeld. Daar is het ‘s avonds: diner vrij tot zeker 21.00 uur en tafels to share. Zo spreek je ook weer eens iemand anders.
Er is dus veel positiefs over het schip. De eerste avond aan boord was vreselijk hectisch. We hebben nog niet veel van de avond activiteiten ontdekt. Na het diner op de tweede avond wandelen we naar de koffiebar voor een lekker bakkie. We overleggen wat we zullen gaan doen. ‘Ik maak het niet te laat!’ stelt mijn vent. ‘Ik ben nog doodop!’ 😞 Voor de gezelligheid loopt ie na de koffie even mee naar de Shelagh’s pub waar een kerel met een gitaar en achtergrond muziek de hele dansvloer vol krijgt. Als hij pauze heeft lopen we door naar de Manhattan. Hier speelt een band en ook hier is de dansvloer propvol. Er zijn veel Engelsen en Italianen aan boord en het mag gezegd: die houden van gezelligheid en dansen. We hebben inmiddels wat mensen leren kennen en met elkaar lopen we rond 23.30 uur naar de Pasha disco club op het bovenste dek. Mijn vent die zo vermoeid was huppelt nog steeds vrolijk mee. Lang verhaal kort: iets na twaalven 😉 dwalen we samen met moeders door de gangen op zoek naar de hut. En zo gaat het iedere avond, het lijkt wel een party schip! De vierde avond gaat, ondanks dat we overdag een dutje doen, het licht uit bij ons alle drie. Het zijn niet alleen de late uurtjes maar ook de drankenkaart die uitnodigt om een glaasje extra te nemen. 🤣 De conclusie tot nu: de communicatie bij de MSC is pet maar voor de rest….een dikke 10!

Na vele voorbereidingen en onduidelijkheden over visa, antigeen testen en de route is het dan eindelijk zo ver! De koffers zijn gepakt ! De Sinfonia van de MSC zal 16 november vertrekken vanuit Venetië. Vandaar gaat de reis in 31 dagen via Kroatië, Griekenland, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion naar Zuid Afrika Kaapstad. Er was veel onduidelijk over het visum van Saudi Arabië maar het is me gelukt! Toen kwam de wijziging in de route: Seychellen zou Oman worden en werd toch weer gewijzigd in de Seychellen. Wel of geen antigeen test. Dat werd een wel en ook nog 1 die maar max 48 uur oud is. Zo gaan mijn husband, moeder en ik op dinsdagmiddag naar de teststraat. Toch wel spannend want stel dat 1 van ons positief test….😳 Gelukkig zijn we alle drie negatief en iets opgeluchter gaan we richting Amsterdam voor de volgende hindernis: Schiphol! We hebben morgen een vlucht om 08.40 uur naar Venetië. Maar met de strubbelingen op Schiphol is het better safe than sorry dus een overnachting aldaar en vroeg uit de veren. Vriend Peet Verhoef brengt ons naar hotel Corendon Plaza Schiphol en eet een lekker hapje mee. Onze vlucht hebben we ook bij de MSC geboekt, dus wat er ook gebeurt, zij moeten zorgen dat we aan boord komen. Hindernis 1: De rechtstreekse vlucht naar Venetië is veranderd in een vlucht met een overstap in Frankfurt. Hopelijk gaat dat goed met de bagage! Vier uur later op Italiaanse bodem halen we opgelucht adem als we de koffers (mijn handige lover heeft er ook airtags in gestopt dus we wisten al dat ze aan boord waren) op de band aan zien komen. In de aankomsthal melden we ons bij de stand van de MSC. Na de papierwinkel moeten we in de hal wachten. ‘Just 20 minutes wait.’ Uiteindelijk wachten we ruim een uur voordat we naar de bus lopen die ons naar de cruiseterminal in Venetië brengt. 🤣 Dan gooit men de vaart erin want het is inmiddels 1 uur voor vertrek van het schip. De incheck gaat snel en met een bootje worden we naar de Sinfonia gevaren. Op het moment dat we aan boord stappen maakt het schip zich al klaar om de trossen los te gooien.Wat een hectiek allemaal. Aan boord komen we in een mensenmassa terecht. Een bemanningslid dirigeert ons naar de hut, ‘Quick, quick!’ We moeten daar op de tv de ‘sloepenrol’ gaan bekijken om ons vervolgens te melden bij het muster station. Zodat we in geval van nood weten waar we heen moeten om in de reddingsboten te komen. Bij de hut staat onze tippie voor de komende weken al klaar, een aardige knul. We maken snel een praatje en geven hem alvast de fooi met de sleutelhanger met miniklompjes die ik thuis in elkaar heb gefrutseld. De rest zal ik jullie allemaal besparen maar rond 22.00 uur openen we uitgeput de deur van onze hut pas weer. Wat een gedoe allemaal, een receptie waar we anderhalf uur hebben gewacht op een drankenkaart, snel wat eten en een drankje, we zijn kapot van vermoeidheid en ergernis. 😡 Wat een verschil met de Holland America Line allemaal. Mijn lover komt als eerste in de hut en wat is dat? Er staat slechts 1 koffer! De andere 2 zijn er niet! Mijn moeder heeft wel alle bagage. Daar komt tippie al aangesneld, ‘Everything allright madame Sia?’ We moeten naar de receptie voor de vermiste koffers. Oh nee, weer terug naar die rij! 😡 Gelukkig gaat het dit keer iets vlugger en de koffers zijn snel terecht. De labels met het hutnummer waren eraf geraakt.  Terug in de hut passen mijn lover en ik er niet meer in met al die bagage. ‘Ga op bed zitten, ik ruim op.’ beveel ik hem terwijl ik ondertussen foeter op de kleine hut met zo weinig kastruimte. Ik moet het ook niet vergelijken met de HAL want de laatste reis met het MS Rotterdam was totaal anders. Maar ja, dat was een super nieuw schip en de Sinfonia is een oude dame. Het prijskaartje is natuurlijk ook een verschil dus…. 😞 Zodra mijn hoofd even later het kussen raakt ben ik weg om rond 07.00uur wakker te schrikken. We hebben gisteren op advies van een doorgewinterde MSC medepassagiere een drankenkaart gekocht. Volgens haar haal je het er gemakkelijk uit. Het moet gezegd: de prijzen in vergelijk met de HAL zijn aangenaam. Onze pas kon gisteren niet meer aangepast worden omdat de machine kapot was. 😳 Dus wakker geworden trek ik snel wat aan en snel naar de receptie. Hopelijk staat er nu nog geen lange wachtrij! Ik heb geluk en met een kwartier is alles geregeld. We zijn deze morgen ook op de eerste plaats van deze reis, namelijk Split. Maar daar over later meer! 😊 Eerst over het reizen met mijn alleenstaande moeder. Dit is de eerste keer dat mijn lover en ik met haar op vakantie zijn zonder pa. Dat het garant zal staan voor grappige scenes blijkt al snel. Het begint al in de aankomsthal van vliegveld Marco Polo. Samen met een flink aantal andere passagiers staan we dus te wachten op transfer naar het schip. Een wat oudere kerel loopt wat rondjes om ons heen en steekt dan zijn hand op naar mij. In het Engels vraagt hij of we ook op de bus van de MSC wachten. Goeie openingszin want we staan in een speciaal vak van de cruise maatschappij! 🤣 Al snel blijkt dat het hem om moeders te doen is en gooit hij zijn hele cv over ons heen. Hij komt uit Denemarken, reist veel, is gezond en heeft geld. Zo dan! 😳 Moeders is niet onder de indruk en vertrekt richting toilet. Als ze terugkomt zegt ze tegen mij, ‘Hij stinkt naar rook, bah. Het is vast een roker!’ De kerel glimlacht wat en heeft geen idee. 🤫 Later aan boord zwaait ie vrolijk terwijl hij roept, ‘See you at the bar!’ So far so good…. De volgende avond komt casanova nummer 2, hij dient zich bij het diner aan. Bij het voorstellen blijkt het een Nederlander te zijn. Bij het eerste glas wijn is hij nog terughoudend maar na het derde glas hangt hij aan mijn moeders arm. Hij geeft haar een vette knipoog en zegt, ‘Wij begrijpen elkaar!’ 🤨 , iieeeeuuww, wat een griezel. Ik hoop niet dat mijn moeder hem leuk vind! Ook deze gooit zijn hele levensverhaal op tafel: een huis van anderhalf miljoen, reizen van minimaal drie maanden en ook niet onbelangrijk….hij heeft geen lichamelijke gebreken! 🤣 ‘Ik heb vandaag in Split nog nieuwe onderbroeken gekocht, van die moderne.’ besluit ie het verhaal. Echt, je kan me wegdragen! 🤣 Moeder zit onverstoorbaar te luisteren, Roel ergert zich kapot en ik zit erbij alsof ik een of ander sex-speeltje ergens heb verstopt want mijn hele lijf trilt van het ingehouden lachen. Het leukste moet nog komen want na een uitgebreid verhaal over een dure reis vertelt hij over een chef-kok met de naam Escoffier. ‘Hebben jullie zijn naam wel eens gehoord, vast niet?!’ stelt ie triomfantelijk vast. En echt, mijn moeder die absoluut niet kan koken knikt en zegt; ‘Ik heb er thuis een kookboek van, Auguste Escoffier. 😳 De kerel grijpt weer haar arm, ‘Ik wist het, jij bent goed in de keuken!’ Ze kunnen me inmiddels wegdragen want echt, mijn moeder kan nog net een ei bakken! Zelfs water kan ze laten aanbranden. 🤣 Dat boek zal vast van mijn vader geweest zijn want díe kon het als de beste. ‘Waarom zou mijn moeder dat boek hebben?’ vraag ik piepend van de lach aan mijn husband. ‘Geen idee, want ze kan totaal niet koken!’ giert ie. Van de andere kant van de tafel kijkt de kerel mij pinnig aan en slijmt dan tegen mijn moeder:  ‘Arme vrouw, doet zij altijd zo bazig en lelijk tegen je?’ 🤮 Ik schuif het laatste hapje van mijn dessert naar binnen en sta op. ‘We gaan moeder, opschieten! Op naar de volgende, en door…..!!!!’ Heeft moeder een glaasje teveel op of baalt ze ook van die kerel maar als we weglopen roept ze naar hem, ‘Mij niet appen!’ 🤣🤨🤣

Eindelijk het visum voor Saoedi Arabië is binnen! 😊Oeps, een nieuw avontuur maar voor dat het zover is eerst snel nog een korte terugblik naar de afgelopen periode.
Aansluitend op het laatste blog ben ik terug in Nijkerk waar we een aantal zeer warme dagen eind augustus hebben. We doen dus ook niets, hebben zelfs geen foto genomen! De voorspelde regen op vrijdag is niet meer dan een beetje miezer maar genoeg om ons op weg naar de volgende camping in Lettele bij tuincentrum Fonteyn in Uddel te doen stoppen. Serieus, dit is een tuincentrum met een grote T! Wat een ruimte en keuze, bovenal is heel veel gewoon op voorraad. De jacuzzi en BBQ die we thuis hebben zijn kinderspel vergeleken met wat we hier zien!Natuurlijk kunnen we het niet laten en kopen twee leuke stoelen voor bij de buiten haard. 😊
Na dit avontuur shoppen we gelijk maar verder in een supermarkt en zien dit bijzondere gerecht: vegetarische kippensoep?! 🤨 Tsja, zeg het maar! 🤣 De kíp was vegetarisch zullen we maar denken….Vanaf camperplaats de Brandkoele

in Lettele verkennen we op de fiets Deventeren omgeving, onder andere Kasteel de Haere en de IJssellinie (uiterst geheime waterlinie uit de Koude Oorlog) met ingegraven tanks. Dat ‘onder water zetten’ geen oplossing was wisten we na de Tweede Wereldoorlog al, de Duitsers vlogen er zo overheen, maar dat wilden we in de jaren 60 toch nog een keer proberen tegen de Russen. Dat het een zonnige droge zomer is is ook hier aan de natuur goed te merken.We  bezoeken net buiten Lettele nog een uiterst gecamoufleerde plek waar de Duitsers in WW2 V1’s afvuurden richting Engeland. Dan komt de vergelijking met Rusland-Oekraine toch ook wel weer dichtbij.We verkassen onze hut naar Holten.vanaf waar we op de fiets de Holterbergbeklimmen nadat we ‘s morgens eerst stil staan bij de oorlogsslachtoffers op de Canadese begraafplaats.Net als wij er zijn is er een kleine delegatie die een herdenking heeft. De vredige rust wordt echter wreed verstoord door een schoolklas kinderen met een juffrouw die óf geen orde kan houden óf zelf geen opvoeding heeft gehad want de kinderen gaan koprollend en rennend langs de graven. ‘Ik had er verdomme wat van moeten zeggen!’ foetert mijn vent als we terug zijn bij de fietsen. Ik geef hem groot gelijk maar ben ook blij dat ie zijn mond heeft weten te houden….🤫 Woensdag hebben we afgesproken met Bob. Hij is de oudste neef van mijn moeder en woont in Velp. De vorige keer hebben mijn moeder en ik met hem in Maison du Steeg geluncht en ook dit keer zien we elkaar daar. Het blijft ongelofelijk hoe ze hier voor een acceptabel bedrag zo’n heerlijke lunch serveren.De dag daarop gaan we naar Claudia en Roy, de zus en zwager van Roel. Zij wonen sinds kort in Eerbeek.We bewonderen hun vorderingen in huis en stappen vervolgens op de fiets naar Apeldoorn. Wat is dit een leuke stad! Wellicht spelen het zonnige weer en de vele terrassen ook mee. We drinken een biertje en bekijken een aantal verschillende street-art tekeningen. Claudia gaat met de dolfijn spelen. Op de terugweg stoppen we voor diner in Loenen. Na het eten zoek ik overal naar mijn fietssleutel maar kan deze nergens vinden. ‘Het zal toch niet!’ denk ik bij mezelf en snel naar buiten. Daar vind ik het sleuteltje gewoon in het slot. Snel stop ik het in mijn tas en loop naar de anderen terug. ‘Gevonden!! Zat gewoon in mijn tas!!’ 🤫 Helaas trappen ze er niet in. 🤣
Voor de boeken ‘Vanuit de wolken’ staan intussen Zeeland en Twente op de rol. Roel moet hiervoor de lucht in om foto’s te maken van de húidige situatie. Nu we toch in buurt zijn en het weer er ook goed uit ziet is vliegveld Teuge een prima optie om de foto’s van Twente en omgeving te maken. Hij belt met de schrijver en op vrijdagmorgen rijden we naar het vliegveld waar we de camper parkeren. De piloot komt vanuit Hilversum gevlogen, landt op Teuge en  Marco, de schrijver van dit boek, en mijn husband stappen in.Zelf fiets ik naar Twello waar ik geluk heb want toevallig dit weekend is er een leuke braderie en ik slenter langs de kraampjes. Met een nieuw truitje, een paar oorbellen en een leuk tasje fiets ik retour naar het vliegveld. Teuge is best een bedrijvig vliegveld. Er worden veel parachute sprongen gemaakt, ik schat dat er ieder half uur wel een vliegtuig met waaghalzen de lucht in gaat. Ook de reclamevliegtuigjes vliegen af en aan. Vanaf het bijbehorende terras sla ik het allemaal gade. ‘Ping’ doet mijn telefoon en ik krijg een berichtje van Roel dat ze zojuist geland zijn. Als ik de mannen het terras zie naderen kijk ik verschrikt naar de schrijver, ‘Zag die kerel er eerder op de ochtend nou ook al zo slecht uit. Hij ziet namelijk helemaal grauw! 😳 ‘Hij is niet helemaal lekker geworden.’ zegt Roel met een grijns. Ja, die heeft makkelijk praten met zijn ‘sterke’ maag. Het blijkt inderdaad een ruige tocht van bijna drie uur te zijn geweest waarbij het vliegtuigje niet alleen maar rechtuit is gegaan maar veelvuldig rondjes draaide voor de juiste positie van de foto.Na een kop thee en wat koekjes is de ongelukkige weer opgeknapt en vertrekt huiswaarts. Wij rijden terug naar Claudia en Roy waar we in de tuin een lekkere BBQ hebben en daarna wat darten in Roy zijn mancave.Maandag roept de plicht op kantoor weer dus op zaterdag gaan we retour naar Vlaardingen. We hebben net een week en zullen dan naar Noorwegen vertrekken. Van mijn moeder hebben Roel en ik deze cruise cadeau gekregen voor de hulp bij het overlijden van mijn vader. Zelf gaat ze ook mee met haar goeie vriendin Coby. Door de lage waterstanden hebben we geluk en vertrekt het MS Rotterdam niet vanuit Amsterdam maar Rotterdam. Dank Jan Booister voor de mooie foto vanuit jouw fantastische appartement !De zoon van Coby werkt op de watertaxi en heeft als verrassing zijn zus en verdere familie aan boord, luid toeterend varen ze ons vele malen voorbij!Wat is het leuk om weer aan boord te zijn. Het MS Rotterdam is splinternieuw en we genieten van alle prachtige dingen. Mijn moeder, die een paar weken geleden ook al aan boord was met een andere vriendin, maakt ons wegwijs.Op een zeedag: beetje zwemmen, niets doen enrond 16.00 uur naar de high tea.We verkennen Noorwegen: EidfjordÅlesundBergenen het wonderschone Geirangerfjord.15 centimeter sneeuw🤣‘s Avonds na het diner zingen we mee met de liedjes in de pianobar, gaan vervolgens de voeten van de vloer en zetten we de BB King, 1 van de twee dancings van de Rotterdam, op de kop. Door het stormachtige weer is dit af en toe heel letterlijk als het schip op de hoge golven haar eigen dans uitvoert! 🤣 Natuurlijk gebeuren er ook weer allerlei gekke dingen met ons vieren, eigenlijk met de twee dames kan ik beter zeggen….😉 Onze hutten zijn op dezelfde gang vlakbij elkaar maar de hut van de dames ligt precies onder de Rolling Stones Rock Room en de herrie is vreselijk! Na een gebroken nacht melden ze zich bij de receptie en krijgen het advies om die avond te bellen als de overlast weer zo erg is. Dan komt er iemand luisteren of het echt niet te harden is. De volgende ochtend zijn we de dames kwijt, geen gehoor in de hut en de telefoon wordt niet beantwoord. 😳 ‘Die zijn vast al gaan ontbijten.’ stelt mijn vent en in het restaurant gaan we op zoek. ‘Waar zaten jullie nou, je zou toch kloppen bij ons!’ vraag ik verbaasd. En echt dan komen de genen want mijn moeder zegt; ‘Hèhhhhhh?’ En het is alsof ik mezelf hoor. 🤣 Ik vraag het nogmaals iets dwingender en de dames gieren het uit. ‘We hebben zo’n leuke nacht gehad want we hebben gebeld voor de herrie en toen kwam er zo’n aardige vent die ons een andere hut gaf. Gewoon in onze ochtendjas met behulp van de ‘Tippies’ (zonder bijbedoelingen maar ik noem de hutbedienden altijd met een grapje Tippi Wan zoals in de serie Gooische vrouwen) gingen we door de gangen om 02.00 uur vannacht.’ zegt mijn moeder. En nee, ze hebben er geen erg in gehad om ons dit eerder vanmorgen te melden, ‘Kind, ik kan toch nergens heen, doe niet zo raar!’ 🤣 Trouwens een prima service van de Holland America Line want de dames krijgen een grotere hut en daarbij ook nog eens 90 dollar retour voor de slapeloze nacht. 👍 Het bleef oppassen hoor met die twee: ze zitten heerlijk in de bar of hebben sjans met de Italiaanse zanger.En wij? Natuurlijk heel braaf en maar heel soms 😉 in het casino. We varen heel dicht tussen booreilanden door.En genieten van alles aan boord.Grappig moment is als we ineens Lambert en Sylvia (kennissen) tegen komen die ook aan boord zitten.De laatste avond is ‘Orange night’en zo sluiten we deze super leuke week af en varen 18 september, de verjaardag van mijn vent, de haven van Rotterdam weer binnen. 😍Maar nu het visum voor Saoedi Arabië, wat gaan we doen?! Mijn moeder ziet best wel op tegen de Kerstdagen zonder mijn vader, ‘Ik wil het liefst niet thuis zijn.’ 😪 Voor mezelf hoeft het dit jaar ook niet echt want Kerst zonder kalkoen van mijn vader is een dingetje. Dus we besluiten op reis te gaan. Maar waar heen? Naar de zon of naar de sneeuw maar het laatste is helaas niets voor mijn moeder want ze denkt dat het heel erg koud is. 🤨 Samen met mijn ouders zouden wij 15 oktober aanstaande met de Holland America Line de oversteek van Rotterdam naar New York maken met het MS Rotterdam. Deze oversteek is bijzonder omdat het dan precies 150 jaar geleden is dat de HAL deze voor het eerst maakte. Mijn vader zou tijdens de trip  ook zijn tachtigste verjaardag vieren. Helaas is dit nu allemaal anders en hebben we de reis geannuleerd. ‘Ik heb nu een aanbieding gezien!’ roept mijn moeder enkele weken geleden opgetogen en mailt ons de gegevens. Wow, dat ziet er absoluut goed uit. 😊 Met de MSC Sinfonia, vanuit Venetië naar Kaapstad! Welke landen we allemaal doen? Ik durf het bijna niet te vermelden….oa. Egypte, Saoedi Arabië, Seychellen, Reunion en Mauritius. En echt, voor een mooie prijs, zeker nu met de huidige energieprijzen is thuisblijven zelfs duurder! 😉 Wordt half november vervolgd….

Na een korte nacht worden we zaterdagmorgen een beetje kregelig wakker en kijken terug op een gekke avond in Agde. 😊 Op de agenda vandaag staat de Camargue. Ook hier waren we vorig jaar al maar het is er zo leuk, althans vinden wij. Op de camperplaats vlakbij Saint Marie de la Mer vinden we weer een prima plek en we staan. De middag brengen we door op het strand. Dat is gelijk achter de camperplaats. ‘Ik voel me niet helemaal lekker.’ stelt mijn vent en we besluiten om bij de camper te eten. Hij hangt een beetje futloos voor de hut terwijl ie mompelt; ‘Ik weet niet wat ik heb….’ 🤨 De volgende dag schijnt de zon weer uitbundig en gaan we op de fiets richting het centrum. Ook nu loopt mijn energieke vent tam naast me en af en toe zucht ie maar wat. ‘Ik ga straks een uurtje naar het strand, doe jij lekker rustig aan in de schaduw, wie weet knap je er van op!’ zeg ik hem. Althans ik vind dat ik het zeg maar hij vindt dat ik het beveel….🤣 ‘s Avonds gaan we uit eten bij een van de vele restaurantjes maar het is geen succes.

Vroeg naar bed maar weer! 🤔 Het gaat ééntonig worden maar ook de volgende dag is het niet veel en slaat het futloze gevoel ook op mij over. We hebben allebei zo onze vermoedens en zeggen tegen elkaar; ‘Het zal toch zeker niet!’ ☹️ We hebben nog een week en willen verder langs de kust richting Monaco om vanaf daar via Lac de Annecy en Genève naar huis te rijden. Over de autoroute trappen we zo’n 300 kilometer weg naar het plaatsje Le Lavandou. Ook dit keer weer gelazer bij de tolpoorten maar langzaam beginnen we te begrijpen wat het zijn kan. Onze hut is 3.30 meter hoog en valt met deze hoogte in klasse 3. De tol-badge die we hebben is door de Fransen echter op klasse 2 (meest gangbare voor campers tot een hoogte van 3.00 meter) gezet. Iets wat wij prima vinden want die klasse is goedkoper. Als we een poort naderen en een ticket moeten trekken gaat het probleemloos. Echter iedere keer als we een betaalpoort naderen wordt automatisch de hoogte gemeten en de fout gesignaleerd. We drukken dan maar steeds op de knop voor assistentie, roepen dat we een tolbadge hebben en we niet weten waarom het ding niet werkt. In de meeste gevallen komen we met deze uitleg weg, drukt de beambte de klasse weer op 2 en gaat de slagboom omhoog. Soms hoor je alleen maar piep, ziet de klasse veranderen en ploep gaat de slagboom open. ‘Daar heb je er weer een….’ 🤭 Via een videosysteem kunnen ze namelijk alles bij de slagbomen zien dus scannen zo ons kenteken waarop ze de verdere gegevens voor de badge krijgen. Ze zíen ook dat we een camper hebben en meestal is dan een (schotel) antenne op het dak de foutieve trigger voor de hoogtemeting, die telt namelijk níet mee. Maar dit kan natuurlijk niet goed blijven gaan en uiteraard tref ík de beambte die voor de prijs ‘overijverige medewerker’ gaat. 😤 De dame is gelukkig wel zo bijdehand om boven ons wegdek gelijk het rode kruis aan te zetten (misschien bedacht ze zelf al dat dit wel even kon gaan duren) zodat er niemand achter ons komt staan. Ik roep dus dat we een badge hebben maar ze krast terug; ‘You are to long!’ (Ze zal bedoelen to high). In mijn beste Frans probeer ik het uit te leggen maar dat gaat helemaal mis. Ze wil de badge zien en die moet ik voor de video houden. Het is warm, ik ben niet echt lekker dus zeker niet op mijn best. Welk videovenster bedoelt dat mens?! Ik kan er niet bij, de autogordel moet af, haal mijn voet van de rem, reik nog eens en daar rijden we achteruit. In gedachten zie ik haar zuchten bij de camerabeelden. Eindelijk heb ik de badge voor het scherm en roept ze ‘Closer, closer, closerrrrr!’ Nou het ding zit er al helemaal tegen aangeplakt dus helaas voor haar. ‘Not possible!’ roep ik dus maar terug. Het duurt en dan roept ze in het Engels dat we de verkeerde klasse hebben. ‘You need 3 not 2!’ 😫 Dan blijft het stil en wij wachten ook. ‘Is ze nou weg?’ vraagt mijn vent. Ik druk maar weer eens op de assistentie knop en dan blijkt aan de schelle pieptoon dat ze er nog is. ‘What now??’ roept mijn kerel inmiddels ook iets geïrriteerd. Haar antwoord is helder; ‘Pay!’ Zo dan, daar kunnen we iets mee. 🤣 Het is geen pratertje en we moeten de woorden uit haar trekken. We mogen niet met de tol-badge betalen en op de vraag hoe dan wel tettert ze de volzin; ‘Card.’ Echt, het is dat mijn vent dan zo verstandig is want ik had er nu nog gestaan. ‘Betaal nou maar gewoon met de card dan zijn we er van af.’ 😡 We vrezen wel dat het nu over is met de pret en we vanaf heden voor klasse 3 moeten gaan betalen. 😪 Voordat we de camping opzoeken doen we wat boodschappen en Roel sprint een apotheek binnen. ‘Gewoon voor de zekerheid even een Covid zelftest gekocht!’ 😳 Ik heb grote campings gezien maar Camp du Domaine slaat alles! Zoals het op zo’n camping gaat is er voor ieder wat wils qua plekken en ligging. Mijn vent is hier eerder geweest en ontpopt zich als een heuse gids waar ie wil gaan staan. Helaas zijn de plaatsen aan het strand allemaal bezet. Iets wat ik niet heel erg vind want nu in het seizoen staan ze daar wel erg dicht op en in elkaar. Wij vinden een plek net twee terrassen hoger met uitzicht op zee en privacy. Over de prijs van deze camping gaan we het maar niet hebben. 🤣 We boeken 2 nachten en rijden dan het mega terrein op. Om onze plek te bereiken moeten we door een lang laantje wat bij de plek hoort. Het gaat ook hier maar allemaal net goed met laaghangende takken en opstaande stenen randen. Als we staan komt mijn vent erachter dat ie vanaf de receptie zijn leesbril nog op heeft! ‘Ik dacht al, zie ik het nou zo rottig!’ zegt ie lachend. 🤣 ‘Even de stoelen neerzetten en een uurtje naar het strand?’ vraag ik hem. Het is inmiddels rond vieren en nog steeds erg warm. ‘En testen.’ oppert hij en zit aandachtig de beschrijving van de zelftest te lezen. Het is griezelig om het zelf te doen want hoe ver moet dat stokje erin? Als ik er uiteindelijk van moet niezen lijkt het me ver genoeg. Roel gaat met de testen aan de slag en al snel hebben we resultaat. Positief! WTF, zijn we al die tijd zo voorzichtig geweest en nu dit. Tuurlijk hebben we een vermoeden waar we het opgelopen hebben maar daar kopen we niets voor. Verslagen kijken we elkaar aan en hopen dat we geluk hebben en de klachten hierbij blijven. We zijn niet lekker maar aan de andere kant zijn we van een flinke verkoudheid wel eens beroerder geweest.  Daar zitten we op de top camping aan zee bij de camper! Gelukkig hebben we een plek met privacy. Om ons heen horen we genoeg gekuch dus we zullen met ons hoestje niet echt opvallen. Dinsdag lig ik de meeste tijd op bed en Roel hangt op de bank, we zijn doodmoe en lusteloos. Het mooie sanitair van de camping laten we voor wat het is en douchen in de camper want we willen niemand besmetten. Woensdag zijn we best opgeknapt en zetten de terugreis naar huis in. Wat een ander einde dan we verwacht hadden. Het valt sowieso tegen: eerder naar huis in verband met de zaak en nu de Covid, bah, bah. ☹️Onderweg zien we plotseling tientallen Tour de France auto’s rijden en wat blijkt: we zitten nog geen tien kilometer van de start van de touretappe van vandaag af.Hmm, toch maar verder rijden want om nou een heel peloton te besmetten. 🤭 Een lief berichtje van mijn moeder zorgt echter voor nog een positief bericht: Roel en ik krijgen een mailtje met daarin een virtuele cadeaubon voor een cruise naar Noorwegen omdat we haar de afgelopen maanden zo geholpen hebben na het overlijden van mijn vader. Ze heeft het allemaal al geregeld met het reisbureau en onze secretaresse… dus wie zijn wij om daar tegen in te gaan! 😍 We stoppen voor de nacht in Charavines, een leuk plaatsje aan een meer met gezellige terrassen maar wij blijven uit de buurt van alles.De volgende ochtend weer verder. Ontelbare velden zonnebloemen komen ons tegemoet.Onderweg halen we in Luxemburg nog een portie sushi dat we opeten in de camper. De eetlust komt terug, het gaat de goede kant op!Vrijdag aan het eind van de middag parkeren we de hut op de oprit. Ons huis is weer thuis, home sweet home. ❤️

We buigen ons maandagavond weer eens over de kaart voor de route. We hebben niet echt een plan maar verder langs de Spaanse kust omhoog is wel de bedoeling. Lloret de Mar, Blanes en Calella zijn allemaal mogelijkheden. Rosas gaat het zeker worden want we willen nu eens zien of het anders is dan vorige keer in het najaar. Toen waren we hier aan het eind van het seizoen en vele restaurants en winkels waren al gesloten. Mede waarschijnlijk ook door de nasleep van Covid. We gaan naar bed met in ons hoofd: geen plan is het beste plan. 😊 De volgende ochtend manoeuvreren we de camper ook dit keer met de nodige hulp van bereidwillige buren van zijn plek. Het is lief zoveel hulp maar oei,oei, het gaat allemaal maar net goed! De Fransman aan de overkant wijst naar links, de Engelsman aan de andere kant weet het beter en terwijl zij een heftige discussie aangaan loods ik mijn vent van de plek. Mannen: het blijven haantjes! 🤫 ‘Zo, ik mag ook eens achter het stuur!’ grapt mijn vent als we door Cambrils op de Autostrada richting Barcelona en Françia komen.  Net voor de hoofdstad van Catalonië gaat het mis. ‘Welke richting moeten wij hebben?’ vraagt Roel als de wegen zich gaan splitsen. Het enige wat ik denk is; ‘Waarom staat de navigatie niet aan?’ en doe vervolgens wat ik vaker doe in zo’n situatie: mijn Richard Groenendijk act en zeg; ‘Hèhhhhhh ????’ 😉 ‘Opschieten, welke richting?? Nu kiezen!!’ 😡 tettert het naast me en ik zeg resoluut; ‘Doe maar links!’ Opgelucht haal ik weer adem als ik nog een paar Nederlands kentekens zie. Dit zal dus wel de richting van Frankrijk zijn. 🤣. Mijn lover is echter niet dom, ‘Dat weet je toch wel, je hebt hier toch zeker 15 jaar gereden zeg je altijd!’ Ik zwijg want we hebben het over zeker 40 jaar terug. Toen zat ik op de achterbank en las de Donald Duck of Tina. Om vervolgens op latere leeftijd achterin te zitten simpen om achtergelaten vakantievriendjes. 🤫 Géén plan is het beste plan en als we staan te tanken vraagt mijn vent de beste vraag van die dag; ‘Waar gingen wij nou heen?’ Ja, lieve lezers en lezeressen de communicatie tussen ons kan soms iets beter! 🤭 Omdat het regent besluiten we gelijk door naar Rosas te rijden waar we op camping Rodas (Ja, echt, geen tikfout!) een prima plek onder de bomen vinden voor 22,00 euro en ook nog een zwembad erbij! Donderdag is het hier een feestdag en vieren de Spanjaarden de terugkeer van de zomer. Noche de San Juan: men gaat met familie en vrienden erop uit om te eten in restaurants of picknicken op het strand. Als de schemer komt worden er vuren gemaakt en uiteindelijk is er rond middernacht vuurwerk. Het is een happening waar we de hele week al over horen en de camping in Rosas vult zich met Spanjaarden die een lang weekend vrij hebben. Dit en vrienden van ons die met hun camper vanuit zuid Spanje langs de kust omhoog rijden maken dat we hier een paar dagen blijven. Er staat iedere dag een harde wind zodat op het strand liggen alleen voor de echte zandhappers is. We proberen het een middag maar het is niet te doen. Komt bij dat je de zee niet in mag met die wind en strandwachten dit continue in de gaten houden. 😳 Rosas en omgeving ontdekken we al fietsend of wandelend. Superfitte gasten voeren trucs uit op de boulevard.De (echt top) wijnen in de supermarkt zijn lekker goedkoop maar dan wel per vat. Geen idee waar we dat moeten stouwen. Ook heb ik een afspraak bij een kapsalon want het grijs op mijn haar is aan het overwinnen. 😉 De kapster, een oudere dame, gaat zo vakkundig aan de slag dat ik het aan durf om haar ook een stuk eraf te laten knippen want het is veel te warm met die lange pruik. 😊 Met mooi gekapte haren fiets ik door de smalle straatjes terug naar de camper. De klappen vuurwerk die her en der al klinken geven echt zo’n Oud en Nieuw gevoel. Later op die avond springen we op de fiets naar het centrum. Wow, wat is het druk! Overal op het strand en de boulevard zitten mensen. We verkennen de boel, wachten tot de optocht met poppen voorbij is en ploffen dan neer bij een barretje voor een cocktail. Volgens de mensen om ons heen hebben we hier vanaf het strand het beste uitzicht. Een aardige Spaanse kerel legt uit dat het om 23.00 uur los gaat. ‘Dan komt er een groot vuurwerk!’ vertelt hij trots maar de eerste pijl vliegt nu al in de lucht.De boulevard vult zich nog steeds met mensen en de vent wijst naar het strand. We lopen dus maar met hem en zijn familie mee. Dan is daar de 2e vuurpijl! En de derde…. De Spanjaarden worden gek, ze fluiten en joelen! En dan,….dan komt er niets meer! Zo dan, dat is nog eens een vuurwerk! 🤣 De Spaanse kerel gebaart dat we moeten wachten. Nou goed, uiteindelijk wachten we een uur en dan blijkt dat er een technische storing is waardoor het vuurwerk niet doorgaat. 🤨 De mensen inclusief wij druipen allemaal teleurgesteld af. Wat jammer van het feest! 😫  Bij de camping krijgen we de schrik want het hek is reeds dicht en de toegangspas hebben we niet bij ons. Veel dank aan de oplettende nachtwaker die ons toch binnen laat. Later die vroege morgen moet ik nog even mijn bed uit om de buren tot de orde te roepen. ‘It’s half past midnight. Do you mind if I go to sleep?’ 😡 De op zich niet onaardige Spaanse buurvrouw die ook haar vier (tamme?) fretten heeft meegenomen kakelt overdag al voortdurend (haar arme echtgenoot komt er echt niet tussendoor en ook hun gasten niet) maar ze gaat na middernacht gewoon, even luidruchtig, door. Ik wil slaaaapen…. Dan is het al weer vrijdag en zullen Esther en Marc eind van de middag arriveren. We doen wat inkopen voor de BBQ van vanavond en hangen een uurtje bij het zwembad tot ze er zijn. Na een gezellige avond gaan we de volgende dag naar Empuriabrava. Dit stadje ligt zo’n 8 kilometer verderop en heeft op zaterdag een mega markt. Het is er druk en erg warm en de navigator stuurt ons gewoon de snelweg op. Het blijkt een doorgaande vierbaans weg waar je gewoon mag (moet) fietsen op anderhalve meter vluchtstrook terwijl het verkeer met 80 km/uur langs je raast.  Tussen de menigte banen we ons een weg langs kleding, tassen, ondergoed, schoenen en nog meer van dit al. Ook deze markt heeft weer veel van hetzelfde maar dat mag de pret niet drukken. Esther slaagt voor kleding en ik scoor een handig tasje voor mijn phone. De verkoper laat ik geïrriteerd achter omdat ik vier keer van kleur verander. Zelfs in de opmerking van Roel dat hij geluk heeft gehad met slechts vier keer ziet ie geen humor meer. 🤣 Er is vast een Nederlander definitief terug naar huis gegaan. Z’n halve boekenkast ligt bij de tweedehands…. We laten het daar ook maar. Met onze gezamenlijke buit zakken we neer op een terras bij het strand voor de lunch. Het dorpje heeft veel kenmerken van Fort Lauderdale in Florida. Er ligt voor vele miljoenen euro’s aan niet onaardige bootjes bij huizen die allemaal een aanlegplaats bij de appartementen en super-de-luxe villa’s hebben. De prijzen zijn soms betaalbaar maar nog steeds: wij hebben slechts geld voor óf een boot óf een huis. Op de terugweg moeten we weer een stukje over die autoweg maar we vinden voor de laatste kilometers gelukkig een ander pad. Op de camping gaan we gelijk maar het zwembad in want : wat een temperaturen. 😫 We sluiten de dag af met een gezellig diner in een van de vele restaurants van Rosas en genieten daarna op een terras van de voorbij wandelende mensen en kijken nog naar iets wat op volksdansen moet lijken. De volgende morgen zwaaien we Esther en Marc uit, zij trekken verder richting Zuid Frankrijk. Ik stort me op deze warme zondag maar eens op de was (voor wie niet een hobby?😉) met als beloning ‘s avonds een ijsje op de boulevard. Nadat mijn kerel maandagmorgen een inbreukrechtszaak via Skype heeft gedaan verlaten we Rosas en rijden ook richting Zuid Frankrijk. Nog even ‘goedkoop’ tanken in Spanje en dan verder.  Net over de grens zijn we er klaar mee en vinden een prima overnachtingsplek. In een grote Carrefour doen we de volgende ochtend onze boodschappen. Het plan was om via de kust richting Monaco te rijden maar de afgelopen dagen is het erg druk op kantoor geweest en de 3 fotografen rennen zich rot. Voor de komende maand staat de agenda ook al flink vol en na overleg met onze secretaresse Veronika besluiten we 3 weken eerder naar huis te gaan. Het is jammer maar we zijn reuze blij dat het werk na de stille corona tijd weer zo aantrekt. Normaal zijn de zomermaanden stil maar daar is tot nu gelukkig niet veel van te merken! 😊 Door dit al blijven we in Frankrijk hangen en is Cap d’Agde onze volgende bestemming. Vorig jaar stonden we hier bij Centre Naturiste René Oltra (voor wie het verhaal niet kent, zie de aflevering ‘Seks on the beach’) en hebben niets van de stad zelf gezien. In de herkansing dus en op een van de mega campings aan zee vinden we een plek. Bij het verlaten van de receptie krijgen we een stencil met activiteiten mee. ‘Leuk morgenavond is het Tropical evening!’ zeg ik tegen mijn vent. Lachend antwoord hij; ‘Tebbie dan, want je klinkt net als Richard Groenendijk, zoals jij “troppikkol” uitspreekt!’ 🤨 Eerst maar eens naar de  jachthaven van Cap d’Agde. Die  is leuk met winkels, restaurants en vele terrassen. Het doet me aan Vilamoura in Portugal denken waar mijn tante heeft gewoond. Na een veel te uitgebreide lunch gaan we terug naar de camper die lekker koel is gebleven door de airco, dat blijft toch zo’n  luxe! We verzamelen de strandspullen en gaan dan bepakt op pad voor een middag strand. ‘Even kleur opdoen voor de tropical avond vanavond!’ grap ik tegen mijn vent. Rond 21.00 uur fietsen we, ja zo groot is de camping, naar het centrale plein waar het feestgebeuren is. In de verte horen we de tropische klanken al, ik kan daar helemaal blij van worden! 😊 Daar aangekomen zit er een grote groep overwegend bejaarden rond de dansvloer. Er staan wat rollators geparkeerd en loopkrukken hangen aan de stoelleuning, kortom: het feest is flink aan de gang. 🤣 De band bestaat uit 3 man die een prima deuntje spelen. En echt, het lijkt alsof we in een slechte scène van Groenendijk zijn sketch Tropical zitten (Google maar eens als je het niet kent) want het thema tropical heb ook ik overschat. Mijn vent is gekleed in een korte spijkerbroek met bontgekleurd tropisch hemd en ik draag een soort tropisch gordijn als jurk. 😳 Ken je dat gevoel als je aankomt fietsen, iedereen kijkt om en je ziet ze denken, WTF?! Goed, we waren er dus op gekleed zeg maar! 🤣 ‘Do you like reggae?’ vraagt de zanger en mijn vent roept misschien iets te enthousiast ‘Yes!!!’ want ik zie wat bejaarden wakker schrikken. Maar goed, we zitten precies drie nummers uit en dan ben ik er klaar mee. De dansvloer is continue bezet door een jong stel dat vreselijk goed kan dansen en het idee hebben dat ze aan het afdansen zijn want de hele vloer is voor hun. De bejaarden toeschouwers steken nog net geen bordjes met cijfers op! 😉 Nergens op de camping is verder iets te doen, bij de jachthaven is het ook een saaie boel en de avond is nog maar net begonnen! Uiteindelijk fietsen we door naar het Centre Naturiste van René. Wie weet is daar wat te beleven! In het centrum binden we de fietsen aan een lantaarnpaal en maken een foto waar ze staan. Dat scheelt een hoop zoeken hoor mochten we een glaasje teveel op hebben en niet meer weten waar ze geparkeerd staan en hebben we gelijk bewijs dat ze nog heel waren toen we ze wegzetten. Automobilisten prakken hun heilige koe overal neer, ook op de fietsparkeerplaats. 🤫 Het is druk op straat. Bij het grote terras op de hoek komt net een tafel vrij, die is voor ons! ‘Wat zien jullie er leuk uit!’ roept een stel opgetogen naast ons en wijst op onze tropische bontgekleurde kleding. ‘Staat dit overhemd mij wel?’ vraagt mijn lover en ik stel hem gerust. ‘Je ziet er uit om op te eten zo met al dat fruit op je shirt!’ 🤣 Met een sangria erbij komen we wat los en genieten weer van de bijzondere verzameling mensen die aan ons voorbij trekt. Ik ga het niet allemaal opnieuw beschrijven want heel veel  anders dan vorige keer is het niet. Ook nu zijn er de volledige naaktlopers, degenen die hun lijf in lakleer verhullen, sexy pakjes,  jurken als visnetten en stelletjes die bang zijn elkaar kwijt te raken en  zodoende elkaar een riem om doen. 😉 Wat het zo mooi maakt is dat niemand hier veroordeeld wordt en kan aantrekken wat zij/hij wil. 😊 Als er een fris windje opsteekt met een onweersklap een paar kilometer verder zegt mijn vent; ‘We lopen nog even een rondje en dan maar op de fiets retour!’ Ons vorige bezoek hier was in het corona tijdperk, veel was toen dicht en dansen mocht niet. Maar nu is daar niets meer van te merken. We passeren een grote club waar onder dreunende muziektonen een schuimparty aan de gang is. Mijn vent wil wel eens kijken maar de praktische kant van mij vind het zonde van onze tropische kleding. ‘Doorlopen Dijks, wie weet wat voor bleekzooi er in dat schuim zit!’ Hij kijkt me verbaasd aan, ‘Het is hier toch ook in je nakie dan doe ik mijn shirt uit! Denk jij echt dat iemand dít overhemd zal pikken?!’ 🤨 Even komt deze Bonnie in de verleiding als ik zie dat een schaars geklede zogenaamde badmeester met behulp van een soort super soaker een flinke fles champagne leeg spuit over de gasten. 🤭 Op een hoek verderop schalt de muziek ons ook tegemoet, binnen is het vol met een dansende menigte en geen schuim dus kijken kan geen kwaad. Met  name omdat je geen entree hoeft te betalen ga ik overstag…. 🤣  Dit soort dingen doen je dan beseffen dat je oud wordt want je spreekt dus niet meer van disco maar van een club. Er is niet echt een dansvloer maar je danst waar je wilt, verder zijn er podia met danspalen erop, het barpersoneel blaast om de haverklappen op van die schelle fluitjes en de DJ gaat helemaal los met keiharde muziek. Ik zie een verzameling bijzonder geklede mensen van alle leeftijden dansen of wat daarvoor door moet gaan. Velen met de armen helemaal zwaaiend omhoog waarop ik dan altijd ga kijken wat er te zien is. 🤣 Terwijl ik even moet wennen staat mijn vent alsof ie er wekelijks komt. ‘Wat een pokkenherrie!’ schreeuw ik in zijn oor. ‘Leuk toch, ik vind het wel meevallen!’ roept ie terug. Echt, ik heb wel vaker het idee dat hij wat dovig aan het worden is. 🤨 Na de sangria op het terras kan ik hier nog wel een klein drankje gebruiken en mijn vent wurmt zich dansend, ook met de armen omhoog door de menigte naar de bar. Een schaars geklede kerel stoot me aan en gebaart driftig dat ik ook moet bewegen. Misschien denkt ie dat ik een standbeeld ben want ik sta enigszins stokstijf op mijn lover te wachten. 🤨 Even acclimatiseren was mijn bedoeling  maar vooruit hij heeft gelijk dus ik gooi de sandaaltjes ook maar los op de vloer. 😊 De muziek gaat nog harder (hoe is het mogelijk) en de DJ roept van alles door de microfoon terwijl een vreselijk groot wit zoeklicht over de juichende menigte dwaalt. In de verte zie ik het bontgekleurde tropische hemd zoeken waar ik ben. ‘Hier ben ik!’ roep ik maar dat hoort natuurlijk geen mens. 🤣 Dus steek ik mijn hand op en zwaai naar het bontgekleurde hemd maar die ziet niets. Nog maar eens zwaaien en dan sta ik volop in het zoeklicht terwijl de DJ uitgelaten roept; ‘ La voilà, la quartième dame de numéro de pole dance!’ 😳 Door de de dansende menigte heen word ik naar een podium geduwd waar vier paaldans stokken staan, drie bezet. Ineens wel snel van begrip, begrijp ik dat de laatste lege paal voor mij is! Daar sta ik dan in mijn tropical outfit en tuur van achter de paal een beetje kippig in het rond en 1 ding is zeker: ook hier ben ik niet op gekleed! 🤣 Mijn vent is inmiddels bij het podium en staat met moeizame handgebaren (hij heeft twee glazen vast) te vragen wat ik daar doe. Vanuit mijn positie is zijn act een mix tussen Boney M en doventolk Irma. 🤣 De DJ gaat los met lichten, switcht van muziek en thank you lord, het is in ieder geval een herkenbaar nummer voor mij. ‘I like to move it, move it!’ schalt de hiphop muziek uit de boxen. Nou vooruit dan maar en the floor, oftewel de paal, is mine en als een soort Epke Zonderland zwaai ik heen en weer. De vrouw naast me is vrij snel van haar plek. Door mijn wapperende tropical outfit kan ik niet zien of ze vrijwillig gegaan is of dat ík haar van het podium heb gemept. Het publiek juicht me inmiddels toe dus als toegift zwaai ik nog eens rond tot de muziek wisselt, dan verlaat ik de paal en kom dansend bij mijn lover. ‘Ik heb nooit geweten dat jij dat kan!!’ roept ie ongelovig uit. Ik neem een slokje van mijn caipirinha en zeg met een knipoog; ‘Hèhhhhhh????’ 🤣😉🤣 Helaas zijn er geen foto’s van dit alles want fotograferen is strikt verboden in het Centre Naturiste. 😊

Na de enerverende dag in Pamplona hebben we een rustige avond op de camperplaats vlakbij het centrum. Deze ligt aan een drukke weg maar het is ‘s nachts toch verrassend stil. De volgende morgen willen we door naar Zaragoza. Deze universiteitsstad ligt aan de rivier de Ebro in de regio Aragón. Over de autoroute vliegen de kilometers onder ons vandaan. Hadden we in Frankrijk moeite met de badge  Bip&Go (bij het inrijden van de poort werd onze badge niet herkend en moesten we steeds via de intercom uitleg geven) hier in Spanje werkt het perfect! 😊 Even voor degenen die het niet weten: de Bip&Go badge monteer je bovenaan de binnenkant van de voorruit. Bij de tolpoort nader je langzaam, de badge wordt gescand en de slagboom gaat open. De rekening van dit automatische gebeuren volgt vanzelf. Reuze handig want je hoeft ter plekke geen ticket te trekken en niets af te rekenen. Hoe meer we Zaragoza naderen hoe warmer het wordt. Ook hier is een camperplaats net buiten het centrum. Iets verderop ligt een grote supermarkt en de tramhalte is vlakbij. Wij stappen sportief op de fiets. Puffend van de warmte trap ik in het rond, wat een temperatuur hier! 😕 Mijn vent heeft de telefoon als navigator en kriskras rijden we zo naar de oude stadskern genaamd Tubo, de ene na de andere rotonde schieten we over en dan ineens op de brug zien we de kathedraal waar Zaragoza zo beroemd om is: El Pilar. Wow, wat is die mooi zeg! 😊 Nadat we de fietsen achter hebben gelaten op het gelijknamige plein gaan we de kathedraal binnen. Ik heb er velen gezien maar deze is wel heel groot en bijzonder mooi!  Ik laat me toch weer verleiden om in een automaat wat geld te werpen en een paar elektronische ledkaarsjes op te steken en net voor ik naar buiten loop zie ik dit! Het is een apparaat waar je munten in moet gooien zodat je op bepaalde plekken het licht bovenin het plafond van de kerk kan laten branden. 😳 Als we buitenkomen gier ik het uit; ‘Dit is de laatste keer dat ik geld geef aan de kerk, mijn vader had gelijk, oplichters zijn het, ze vragen overal geld voor!’ 🤣 Op een terras tegenover het imposante bouwwerk ploffen we neer en gaan maar weer eens voor een sangria. Hierna slenteren we door de binnenstad. Het is leuk maar veel is dicht. Zelfs de restaurants en tapasbarretjes zijn hier tijdens de siësta gesloten en gaan pas om 20.00 uur open! We hebben geen zin om zo lang te wachten en besluiten terug naar de camper te rijden. We maken wel iets makkelijks, een salade of zo. Op de brug knalt mijn vent al fietsend nog even snel de stoep op om een foto te maken van El Pilar. Ik kan me daar zo mateloos over opwinden want hoe slecht is dat hard op en afrijden voor je band. ‘Doe dat nou niet, hoe vaak moet ik dat herhalen!’ 😡 Ik lijk wel gek om als een papegaai achter hem te blijven tetteren. Alsof ik niets heb geroepen gaat ie verderop weer door een kuil en dan gaat het mis! ‘Ssssttttt’ doet de sissende gemartelde achterband en is gelijk plat. Ik hou mijn mond want wat kan je nog zeggen. 🤨 Mijn vent kijkt naar de band en zegt dan de mooie woorden; ‘Gelukkig is het niet ver meer naar de camper. We zijn al over de helft.’ Het zweet staat ons op de rug terwijl we zeulend verder lopen met de fietsen. Bij de grote supermarkt, Mercadona, vlak bij de camperplaats, schieten we snel naar binnen om iets makkelijks te kopen voor het eten. Mijn kerel kijkt opgetogen in het rond, ‘Zo, wat een grote keuze, lekker alle rijen maar door lopen stel ik zo!’ Serieus die man is niet goed! 😡 Ik mopper dat ik er geen zin in heb, ‘Het is warm, inmiddels 19.30 uur, ik heb dorst en wil terrruuuugggg naar de camper!’ Dat is zo mooi aan Roel, hij kijkt me verbaasd aan en ik zie aan zijn blik dat ie mijn reactie vreemd vind. 🤣 ‘Ga jij dan vast, ik kom zo!’ Terwijl ik wegloop hoor ik hem nog roepen; ‘Zet  de oven maar aan, ik neem wel wat lekkers mee!’ Terug in de camper zet ik alle ramen open, ‘Wat een pesthitte!’ foeter ik hardop. Even later zie ik in de verte mijn vent aan komen stappen, de fiets gaat naast de camper neer, de boodschappen in de hut en dan; ‘Zo, het is prima te doen hier, al lekker afgekoeld!’ roept ie blij. 😤 Ik blijf erbij: er is echt verschil tussen mannen en vrouwen hoor! 😊 Na een onrustige warme nacht zitten we ‘s morgens aan een ontbijtje. ‘Wat mij betreft skippen we Lleida en rijden direct door naar de kust.’ opper ik. Mijn lover vind het meer dan prima en zo trappen we op deze zonnige vrijdag de ongeveer 230 kilometers weg naar L’ Hospitalet de l’Infant net onder Cambrils. Hier waren we vorig jaar september ook en voor mij blijft de Spaanse Costa jeugdsentiment uit de tijd dat ik er met mijn ouders op vakantie ging. We passeren een vreemde boog. Het blijkt de Nul Meridiaan. We gaan van het westelijk naar het oostelijk halfrond.Bij de plaatselijke fietsenmaker in Hospitalet laten we de fiets van Roel achter, ‘Kom eind van de middag maar terug dan is de reparatie gedaan.’ zegt de kerel. Zo gezegd zo gedaan en wij rijden door naar camping El Templo del Sol. Gelukkig zijn er nog plaatsen vrij en, in tegenstelling tot vorig jaar,  gaan we nu voor een plek in de schaduw van bomen want de weersverwachting voor Spanje is deze week erg hoog. De airco in de camper maakt trouwens de hele week overuren maar ondanks dat zweten we ‘s nachts ons bed nog uit. 🤨 Eind van de middag gaan we retour naar de fietsenmaker. We wisselen elkaar af op mijn fiets, als ik wandel dan trapt hij en andersom want echt,  mij krijg je bergafwaarts niet achterop bij mijn vent! 🤣 Bij de fietsenmaker staat zijn fiets al klaar en bezweet fietsen we terug naar de camping. Het is inmiddels rond 19.00 uur en nog niets afgekoeld. We maken ons op voor een rustige week! Maar zondag gaan we ondanks de bloedhitte toch naar de wekelijkse markt en kopen allebei een paar ‘waterschoenen’. Het stuk strand aan de waterkant ligt dit jaar bezaaid met steentjes. Om in en uit het water te komen is een hele toer, het lijkt een beetje alsof je 2 flessen wijn op hebt en dan recht probeert te lopen. 😉 Ik moet eerlijk bekennen dat we hier ook profijt van hebben want de sangria in de strandtent is wel heel erg sterk! 🤣 Terug zwalken we naar de handdoek en plonzen in zee, het valt niet op, we lopen niet onhandiger dan de andere badgasten. 😉 Het is dus een rustige week met voor mij een rondje joggen, fietsen we naar Miami Platja voor een koffietje/thee en hangen op het strand of bij het zwembad. Bij de plaatselijke Chinese winkel struinen we ook nog even rond.Het zijn voornamelijk ouderen (overwinteraars) die nu een aantal maanden op de camping vertoeven. Veel campings langs de Spaanse kust hebben speciale tarieven voor gepensioneerden. Jullie begrijpen: wij zijn ineens ook gepensioneerd. Alles voor de korting! 😉 De meesten kennen elkaar omdat ze ieder jaar hier terug keren. Het lijkt alsof ze ook hetzelfde ritme hebben want zo slepen de heren op zondag met de porta potti naar de wc dump, lopen de dames op maandag naar de wasserij. Wat ze verder op bepaalde dagen doen willen we niet weten! 😉 Op de laatste dag krijgen we nieuwe buren, het is gelukkig een stel van onze leeftijd en ze blijken ook nog uit Rotterdam te komen! Zo vliegt de laatste avond gezellig voorbij. Zaterdag nemen we afscheid van de buurtjes en El Templo del Sol: het was weer een prima week! 😊 Om de jeugdherinneringen compleet te maken gaan we door naar Cambrils. Camping Masia Blanca, waar ik vroeger met mijn ouders altijd kwam, heet nu Camping Joan en is uitgebreid met bungalows. We kunnen voor een paar dagen terecht en ook hier is de prijs (22,00 per nacht) prima. Ondanks de vele negatieve berichten over de hoge tarieven hebben wij dit nog niet meegemaakt. Het is nu natuurlijk nog voorseizoen. Ook dit maal zijn de plekken ruim maar wel met vele hoge dichte bomen. Voor onze hut, die zeker 3.30 meter hoog meet, is dit een extra belemmering. Na enig manoeuvreren, en vele goed bedoelde aanwijzingen in verschillende talen van behulpzame buren, staan we zonder schade te hebben gereden. De camping is vooral bij Spanjaarden in trek en dat merken we dit weekend. Het is tot ‘s avonds laat rumoerig maar zeker gezellig op de camping. Kinderen fietsen tot ver na 23.00 uur door de laantjes, honden blaffen, BBQ’s roken en overal klinkt wel lawaai om ons heen. Een prima plek om een paar dagen te genieten maar dan zijn we er ook wel klaar mee. 😊 Ik ga een rondje over het park maken en de herinneringen komen terug. Wat was het altijd leuk hier! Natuurlijk is de camping flink veranderd maar toch zijn de winkel en de bar ondanks dat nog te herkennen. Vanaf de camping loop je nog steeds zo het strand op. Wel staat er in tegenstelling met vroeger een hek en heb je een toegangspas nodig. Ik tuur naar het strand en zie mijn vader weer gaan: vanuit Nederland nam hij altijd een grote binnenband van een vrachtwagen mee, in Spanje bij de benzinepomp even op laten pompen, groot stuk tape op het ventiel (zodat je er met je lijf niet aan bleef hangen) en dan in zee! Ieder kind wilde vriendjes met ons worden want zo’n grote band was het einde op de golven! 😍 Hier vier ik deze 3e zondag in juni voor het eerst vaderdag zonder mijn vader. 😪 Het is gek maar ik ben blij dat ik in Cambrils zit met mooie herinneringen. Alsof het zo moet zijn is de zee vandaag best ruw en de golven komen rollend op het strand. Dobberend lig ik topless op mijn luchtbed in zee, het is geen binnenband van een vrachtwagen maar het gevoel is er niet minder om! Als mijn vader me nu eens zag: vroeger wilde ik als kind absoluut een bikinihesje aan, ‘Kind laat uit, je ziet toch nog geen voor of achterkant aan je lijf. Ga gewoon in zee, schiet op!!’ riep ie dan. Stampvoetend koos ik dan uiteindelijk eieren voor mijn geld en ging het water in, boos dat ik het hesje niet aan mocht. Dat ik het met hem eens was en het ding onhandig om mijn lijfje slingerde dat gaf ik natuurlijk niet toe! 🤣 Net te laat voor een grote golf  ga ik ondersteboven om proestend weer boven te komen. Het blijft leuk dit spel met de golven!  😍 Duitsers zijn ook in grote getale hier. Maar altijd gemakkelijk te herkennen. 🤣 Cambrils is uiteraard niet meer het Cambrils uit mijn kinderjaren maar tegenwoordig een grote toeristische trekpleister. Gelukkig heeft het wel de gezelligheid behouden. Prima restaurants, leuke terrassen, de vissershaven en vele winkeltjes geven het nog steeds een bijzonder aangename sfeer. 😍 En zolang ze maar ‘vermoeide mannenbankjes’ hebben voor Roel kan ik m’n gang gaan. Op maandag is het flink bewolkt en fietsen we over de mooie boulevard naar Salou waar de wekelijkse markt is. Vroeger waren Cambrils en Salou aparte plaatsen maar tegenwoordig zijn ze helemaal aan elkaar gegroeid.  De markt is eigenlijk hetzelfde als in Hospitalet met veel ‘troep’ zoals tassen van diverse namaak merken, schoenen van ‘real plastico’, kleding en andere prullaria. Verder struinen we door de winkelstraten en vinden het hier net een soort Las Vegas in het klein. Vrouwen en ook mannen in kleding die het net niet is. 😳 Okay, het is mijn mening, maar serieus dames, iets zal er op het hangertje best mooi uitzien maar als je het aantrekt en je ziet eruit als een rollade…. : niet doen! 🤣 Wat mooi is is voor iedereen verschillend en ik probeer dit ook altijd zo te zien maar oh, oh, hier gaat me dat tussen de vele Nederlandse en Engelse toeristen niet lukken. Het heeft allemaal niet veel om het lijf zullen we maar zeggen! Natuurlijk je bent aan zee maar om dan je 100 kilo in een bikini te wurmen en zo te gaan winkelen. Oei, dan hoop ik toch maar dat je een strandjurk vergeten bent en nu naarstig op zoek gaat naar een leuke outfit. Maar vlak de heren ook niet uit want hier lijkt zo’n foute voetbalbroek, badslippers en blote body helemaal de trend. Natuurlijk ben ik wel een beetje hypocriet want zou het een lekkere bink zijn die dit doet dan hoor je mij er niet over! 😉 Terug op de camping eten we in de strandbar, we bestellen een gerechtje wat we niet kennen en tsja….spoelen het weg met een glas sangria. Achter ons zit een leuk Engels stel dat naar het zuiden van Spanje is geëmigreerd. We hebben een gezellig praatje met Bob en Maggie over het ‘camperen’ en het wonen in een ander land. Zij zijn op de terugweg naar het warme zuiden en Cambrils is een mooie tussenstop. Dan pingt mijn telefoon en krijg ik een berichtje van Nathalie. Zij is de dochter van een goeie vriendin van mijn moeder en staat hier iets verderop langs de kust op een camping. ‘Zijn jullie rond 16.30 uur op jullie plek dan fietsen we even langs?’ Dat is over een half uur dus we nemen afscheid van de Engelsen, kopen in de kampwinkel wat bier, ruimen de inkopen van de markt  op en wachten dan Nathalie, Marcel en hun twee doggies op bij de poort. De vader van Nathalie is vorig jaar overleden en was een collega van mijn vader. We halen herinneringen op aan onze vaders en hun streken en maken een selfie voor de moeders thuis in Nederland. Ineens vliegen er twee vlinders in het rond waarop Nathalie zegt; ‘Kijk onze vaders komen ook even kijken.’ Het maakt de tijd in Cambrils met herinneringen compleet. ❤️