We verlaten Sexten na lozen en vullen
op een zonnige koude zaterdagmorgen en zetten koers naar camping Colfosco. Deze ligt ongeveer 75 kilometer verderop in de Dolomieten tussen de 2 plaatsen Corvara en Colfosco, midden in het gebied van de Sella Ronda. Naar men zegt één van de mooiste skitochten van Italië en al heel lang op mijn ‘to do lijst’. Het maakt niet uit van welke pistes je onderweg afdaalt of in welke lift je op dat moment zit, de uitzichten zijn keer op keer spectaculair. Daarom is het ook niet voor niets dat deze route zo populair is en bij veel wintersporters hoog op het to-dolijstje staat. De Sella Ronda is 40 km lang en neemt je door vier verschillende dalen en drie provincies mee rondom het imposante Sellamassief. Omdat niet overal gas is te krijgen tanken we in Toblach nog maar even ondanks dat we niet leeg zijn en rijden nog langs het meer en de camping in dit kleine dorp waar ik voorheen met het mountainbiken dus kwam. 
Verder doen we inkopen bij een grote Interspar in Sankt Lorenzen. Ze hebben verse sushi dus wat te eten voor de lunch is snel besloten. 
De rit is qua kilometers niet lang maar door de bochtige smalle wegen duurt het toch nog lang. Op zich maakt het niet uit want de camping heeft ook de middagsluiting en gaat pas om 14.30 uur open. Vergeleken bij de camping in Sexten is het even slikken maar vooruit ondanks dat het meer basic is toch allemaal goed te doen. 
Behalve de was! Wasmachine en droger kosten per beurt 10,00 euro per stuk. 😊 Op mijn verbaasde blik zegt de dame van de receptie; ‘Ja maar, het is wel een Miele en zeep is inclusief!’ Duur wasje dus deze week. Oh ja, mochten er trouwens bepaalde amoureuze ontmoetingen ontstaan op de campground….aan alles is gedacht! 😊
We verkennen de omgeving (de camping ligt bijna direct aan de piste en de skilift komt er zelfs over) en informeren bij de ticketverkoop naar de mogelijkheden voor de Sella Ronda. Ik heb al wat huiswerk gedaan en weet dat de ronde op 2 manieren te doen is: de groene en de rode. Allebei zijn ze gelijk, even lang en qua moeilijkheidsgraad hetzelfde. Linksom, of rechtsom. We besluiten om morgen maar gelijk te gaan. Zo staan we zondagmorgen rond 10.00 uur in de rij voor de skipas. Let op: je hebt de ‘grote’ skipas voor het hele gebied nodig. Wij kiezen voor de groene route en al snel komen we erachter dat deze perfect aangegeven staat. Het weer en de sneeuw zijn goed en het is genieten! 
De Dolomieten staan op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. Deze wereldberoemde bergketen is onderdeel van de zuidelijke Kalk-alpen en staat bekend om de steile, puntige rotswanden. Elke berg is anders en allemaal zijn ze het bekijken waard. Het hoogste punt is de 3151 meter hoge Piz Boè. Echt, we raken niet uitgekeken zo mooi zijn de uitzichten! De route op zich is voor de gemiddelde skiër goed te doen en bestaat veelal uit blauwe en rode afdalingen. Een vaak gehoord iets over deze ronde is dat je veel in de liften zit. 
Dat klopt maar er is ruimte genoeg om afdalingen extra te maken. Wij skiën de ronde, ondanks de vele fotomomenten en een uitgebreide lunch, ruim binnen de tijd. 
Wel jammer dat het te warm is en daardoor de sneeuwconditie in de lage afdalingen snel slechter. Après ski kennen ze hier niet echt maar op de laatste afdaling vinden we een prima barretje en nemen daar het zo populair smerig lekkere drankje genaamd Bombardino. 
Een mix van advocaat en brandy, dat even warm gemaakt en slagroom erop. 😊 De volgende dag wandelen we door het bos naar Corvara. Het is een langgerekt dorp met wat winkels en diverse restaurantjes. Aardig maar we krijgen er geen vibraties van. 😊
De weersverwachting voorspelt sneeuw en inderdaad later op de avond gaat het sneeuwen. De volgende morgen sneeuwt het nog! Vrienden van ons, Esther en JP, zitten deze week in Livigno en hebben gevraagd of we ook die richting opkomen. Livigno is een belastingvrij paradijs en in de winter alleen via Zwitserland te bereiken omdat de pas in Italië veelal is afgesloten. We bestuderen de route en besluiten vanwege het slechte weer om dan maar gelijk vandaag te gaan rijden. De rest van de week is de voorspelling namelijk top! Het is jammer van de te korte tijd in de Dolomieten want echt, dit vinden we beiden het mooiste skigebied ever! 😊 In de sneeuw verlaten we de camping en rijden over verschillende (wel geopende) bergpassen richting Zwitserland. 
Bij de grensovergang informeren we naar de tol voor onze hut. Twee allervriendelijkste douaniers leggen uit hoe het werkt. We moeten voor 35,00 euro een formulier kopen met tien lege vakjes en elke dag dat we in Zwitserland zijn moeten we in een leeg vakje de datum invullen. Gewoon 3.50 euro per dag. Zoiets als de oude 60 dagen kaart zoals die in Nederland vroeger bestond. Stukken goedkoper trouwens dan het Oostenrijkse tarief. De laatste hindernis om Livigno in te komen is de Munt-la-Schera tunnel. 
Deze eenbaanstunnel ligt in het Zwitserse Graubunden onder het massief van de Munt la Schera. De zuidelijke tunnelmond ligt op 600 meter van de Italiaanse grens. De tunnel werd voltooid in 1965 en is 3.385 meter lang, 3,6 meter hoog en minimum 2,5 meter breed. Een half uur gaat de éne richting en het volgende half uur de andere richting en zo verder en verder. Als we aankomen hebben we geluk want na een kleine tien minuten wachten gaan we rijden. 
Als we de tunnel verlaten zien we dit: een stuwmeer onder de sneeuw dat surrealistisch aandoet. 
Heel bijzonder en mooi! Livigno ligt op ongeveer 1820 meter en de sneeuwvlokken zijn hier inmiddels veranderd in een sneeuwstorm. ‘Dit wordt haast maken naar de camping voordat we vast zitten.’ stelt mijn lover. We maken nog even een quick stop om te tanken, dit zijn prima prijzen, daar worden we vrolijk van! 
Langzaam gaat het verder naar camping Pemont, net iets buiten het centrum, want het zicht is inmiddels echt slecht. De vriendelijke eigenaar zegt; ‘ Zoek maar gauw een plekje.’ Inmiddels heeft Esther een bericht gestuurd of we komen eten, hierbij zit een locatie van het restaurant. ‘Is dit ver?’ vragen we aan de kerel. Hij kijkt ons lachend verwonderd aan, ‘Hier net aan de overkant, in de hoofdstraat!’ 😊 Door de erge sneeuwval is er dus totaal niets te zien van de omgeving. Het neerzetten van de camper was wel weer een dingetje: communiceren blijft lastig in een man-vrouw verhouding. Op Facebook zet mijn vent deze foto neer met de tekst: vrouw rijdt….🤨Geloof me lieve lezers, it was not me achter het stuur. 
Maar okay, wel een gevalletje welke plek ík wil gaan staan. Laten we ook hier de sneeuwval maar de schuld geven! 😊 Ook deze camping is iets primitief, met name de douche: 4 minuten voor 1 euro. 😊 Maar de locatie en de fles wijn van de eigenaar maken het allemaal goed. Esther en JP zijn naar ons toe gewandeld en gezamenlijk lopen we naar het centrum waar we een hapje eten. Daarna zien we een avondshow op de ski-piste. Inclusief stunten, vuurwerk en para’s. 
Dan Livigno: het belastingvrije dorp is zeer verrassend, een leuke drukke winkelstraat met vele cafe’s en restaurants. 
De prijzen zijn bijzonder aangenaam! De pistes zijn mooi, veelal erg breed en hoog. Het dorp zelf ligt hoog en je skiet al snel rond de 2500 tot 3000 meter. De eerste dag dat we hier met elkaar op de skies staan valt tegen want het is die dag vreselijk koud! Het is echt heel lang geleden dat ik het zo koud heb gehad. Ik denk in Saas Fee, toen gingen de skiliften zelfs even niet omdat je niet meer omhoog mocht vanwege de temperatuur. 😊 Een keiharde wind blaast over de pistes veel sneeuw weg en op de ijzige pistes is het meer schaatsen dan skiën. 
Wel goed om mijn scheldwoorden weer eens op te vijzelen. 😊 Gelukkig weet Esther na de lunch waar ze een lekkere Bombardino hebben en zo sluiten we dag goed af. 
We hebben het leuk met elkaar, vieren de verjaardag van Esther met fondue,
skiën door het gehele gebied,
de dames vinden de skyway to (7th) heaven, 
en we spelen ‘s-avonds een spelletje klaverjassen. Ik ken haar echt al heel lang (ong. 35 jaar) en tijdens het kaarten halen we gekke herinneringen op aan mijn vadertje met wie we altijd zo’n lol hadden tijdens het spel omdat hij meestal een andere kijk op de kaarten had en durfde aannemen met 1 of hooguit 2 troeven in de hand. 😊 Kortom de dagen vliegen voorbij maar aan alles komt een eind en zo vertrekt het stel op zondagmorgen richting huis. Wij blijven die dag nog hier want ik ben sinds gisteren snipverkouden en niet echt lekker. Omdat skiën mij nu niet verstandig lijkt wandelen mijn lover en ik nog maar eens door het gezellige dorp waar ik trouwens de afgelopen dagen nog een nieuwe ski zonnebril scoor omdat van ‘het ‘ouwetje’ een pootje is gebroken. Toch zeker 15 jaar mee gefietst en geskied, thanks Oakley voor de prima kwaliteit! 😊 Terug gaat het langs de rivier. Boven de bergen wordt de bewolking dikker en dikker, heel af en toe valt er een sneeuwvlokje. 
Het is geen straf om de rest van de dag met een dekentje op de bank binnen te blijven. 😊
Het heeft alles, daar waren we al snel achter. We ontdekken dat er behalve het te dure restaurant ook een taverne is waar je kan eten maar ook afhalen, ze hebben heerlijke pizza’s en spare ribs en de prijzen zijn normaal. 😊 
Het toppunt van decadentie is wel deze overdekte plek om water te lozen en te vullen voor de campers/caravans. 
Hier staat ook een geavanceerde Kärcher om auto’s enz te wassen. Echt aan alles is gedacht! Behalve helaas aan een kapsalon….en bij het zien van een smal grijs luizenpaadje krijg ik het benauwd en zoek op Google naar een kapsalon. De Italianen hebben hier de middagsluiting. Lekker dan, van 12.00 uur tot 14.30 uur is alles dicht. De gevonden kapsalon in Sexten heeft woensdagmiddag tijd om 16.30 uur. Prima, al was het midden in de nacht geweest! 🤣 Terwijl mijn vent in de hut blijft neem ik de bus naar de kapsalon. Sexten ligt zo’n 6 kilometer vanaf de camping.
Jullie weten intussen wel dat ik iets met schoenen heb. Hier blijkt: als Sia niet naar de schoenen kan, dan moeten de schoenen naar Sia. Twee of drie keer in de week komen er op de camping twee busjes vol met schoenen, met grote korting. ‘Ja, ja, eerst er 100% bijtellen en dan 25% korting eraf!’ zegt mijn vent altijd. 🤨
Met de skischoenen aan en de skies in de hand lopen we het kleine stukje vanaf onze plek over een bruggetje naar het pad. 
Mijn lover, in de veronderstelling dat het makkelijk is, heeft nonchalant de skies aangeklikt, schoenen los en met de broekspijpen nog hoog lijkt het alsof ie een knickerbocker aan heeft. 🤣
Bij een kruising twijfelen we, links of rechts? 
We kiezen voor links want daar staat tenminste een wegwijzer heen. Het pad gaat al snel over in een bospad en gaat omhoog en omlaag. Zoals altijd lijkt het meer omhoog dan omlaag te gaan. Dus skies aan, skies uit en gymnastieken maar! 🤣 Afgelopen nacht heeft het flink gesneeuwd en de sneeuw is vast en plakkerig. Daar gaan mijn vent en ik door het bos over het verdomde pad naar de liften. Hij zucht terwijl ie puffend zegt; ‘We gaan maar door want the point of no return zijn we vast al voorbij.’ 😫 In de eerste instantie vind ik het wel vermakelijk dat skiën tussen de bomen door maar het lachen vergaat me want door de verse sneeuw en het steeds aan en uitklikken zit mijn skischoen niet helemaal vast. In een lichte afdaling schiet het ding los. Geloof me met 1 ski aan en 1 schoen, dat ga je niet houden en een gekneusde duim is het resultaat. 😫 Eindelijk zijn we dan bij de liften! 
Wat een drama zeg, volgende keer de bus! Als we de dag erop gaan wandelen zien we bij de kruising dat we het verkeerde pad hebben gekozen. Het pad zonder wegwijzer is de juiste.
En zelfs met wandelen ga ik onderuit als ik in één keer diep in de sneeuw weg zak.
We hadden gewoon rechtdoor moeten gaan, Onze troost is wel dat we niet de enigen zijn want we spreken meer mensen die zo hebben geploeterd! 😊 Mijn vent kan het niet laten en zet een paar dagen later met een dikke viltstift de juiste aanwijzing er bij. 😉 
Dan het skigebied: 115 kilometer aan pistes voor een dagpas van 69,00 euro! Best wel duur voor wat je krijgt….🤔 Helaas zijn deze kilometers niet aaneengesloten en moet je de bus nemen of een bospad voor aansluiting met de andere kleinere gebieden. Wat overblijft is het grootste gebied, dat van Sexten. In ons geval ook nog klein want alleen de hellingen aan de noordzijde zijn te doen. Die aan de zuidzijde zijn door de warme weersomstandigheden slecht. Nog geen idee hoe en wat beginnen we aan de noordzijde en na de lunch nemen we de lift naar de zuidzijde voor een mooie lange rode piste helemaal terug naar beneden. Wellicht herkenbaar: je zit in de lift en ziet niemand op de piste onder je….🤨 en wie je ziet gaat langzaam glibberend en soms vallend naar beneden. De man bij de lift steekt zijn duim op als we uitstappen. Na de eerst bocht snap ik waarom, het lijkt wel een ijsbaan! Er is weinig grip en voor de 2e keer vandaag ga ik onderuit. Het is niet eens vallen maar gewoon wegglijden. Mijn vent staat een stukje lager en spreekt de fameuze woorden maar weer eens uit, ‘En door! We zijn the point of no return al voorbij!’ 😊 
Ieder nadeel heeft een voordeel: we hebben de piste wel bijna voor ons alleen! Zonder verdere brokken te maken komen we beneden en echt, we hebben geen reden nodig voor een drankje hoor! 😊 Grappig nog om te vermelden: nadat er afgelopen dagen in het nieuws bekend werd dat 1 op de 5 mensen wel eens sex in de skilift heeft kijkt mijn lover verheerlijkt als ik me in de cabine voorover buig….😊 Helaas Roel, resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst….mijn skischoen moest gewoon iets vaster! 😊
Om terug naar de camping te komen moeten we wederom over een bospad. Het is schitterend mooi met die verse sneeuw op de bomen, soms lijkt het net poedersuiker. Ik kijk en kijk om me heen, let niet op en bam, daar ga ik voor de 3e keer onderuit, dit is echt my lucky day! 😊 Beiden vinden we het skigebied aardig voor deze paar dagen maar niet voor herhaling. Er zijn leuke restaurantjes op de piste 
en doordat het niet groot is komen we al snel andere campinggasten tegen die we inmiddels kennen, dat maakt ook de gezelligheid. 
We boeken nog een paar nachten bij, simpel om het feit dat de camping, de wellness en de omgeving prachtig zijn. Er zijn vele wandelingen uitgezet, helaas nu nog wel over ijzig geworden bospaadjes. Maar zoals te zien: de sneeuw smelt met de dag en er komt steeds meer groen zichtbaar. Het lijkt alsof de lente al komt.
Sexten in de Dolomieten gaat in ieder geval wel voor de zomer op de lijst om wederom te bezoeken!
en dan mag ie weer op de latten. ‘Ga jij dan!’ zegt hij maar ik vind het prima om ook niet te gaan. We hebben de tijd en daar komt bij dat het veel te warm is waardoor de pistes verslechteren. We wandelen door het bos 
naar het kleine centrum van het dorp waar de apfelstrudel zoals gewoonlijk weer veel te groot is. 
Mijn lover heeft menig herinnering en verbazing want ook hier is de tijd niet stil blijven staan na de laatste keer dat we er in de winter van 2014 waren. Ik moet lachen om zijn kreten, ‘Hé, dit restaurant was er nog niet, hier was geen lift!’ 
Als hij er niet uitkomt dan appt ie zijn zus of zij het herinnert. Zij is hier lange tijd skilerares geweest. Dan komt op zaterdag eindelijk de voorspelde sneeuw en ook zondag blijven de vlokken neer dwarrelen. Het is prachtig in het bos maar de pistes zijn niet te zien. Als we maandag naar buiten kijken is het nog steeds vet bewolkt en zijn de bergen verborgen in dichte wolken. Eigenlijk zijn we wel uitgewandeld, hebben genoeg niets gedaan (er was zelfs tijd voor de kapper die de oorharen wel heel bijzonder weghaalde: de fik erin 🤣)
en ook het belangrijke doel waarom we hier naar toe wilden is volbracht. Namelijk: de as van Roel zijn moeder hier uitgestrooien. Door de corona en andere verplichtingen is dit er nog niet van gekomen. Bij het kapelletje naast de skilift waar ook de as van Roel zijn vader ligt hebben we haar uitgestrooid. 
‘Ik doe ma een stukje verder dan pa want dan kunnen ze geen ruzie maken, niet te dicht bij elkaar.’ grapt mijn vent op dit toch verdrietige moment. 😪 ‘s-Avonds worstelen we met twee enorme Schweinehaxe in een van de plaatselijke restaurantjes. 🤣
Ondanks dat we hier dit keer nog niet hebben geskied besluiten we toch om maandag verder te reizen want de weersverwachting voor de komende dagen wordt namelijk top. Vrienden van ons zitten, als het goed is, met hun vrienden in een appartement in Wagrain. Dat is ongeveer 125 kilometer vanaf Söll. We bellen eerst met Frans en Mirjam die het helemaal te gek vinden, dan de camping in Kleinarl, die heeft nog plaats en we zijn weg! 
Beiden waren we nog niet eerder in het gebied Flachau-Wagrain-Kleinarl. De camping in Kleinarl is wel een schrik….het is bij een boerderij op een dik besneeuwd weiland. 
De boer is er even niet maar we kunnen de hut gewoon neerzetten stelt zijn vrouw. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan en al snel staan we vast in de diepe sneeuw. 
Nou ja, staan is staan zullen we maar zeggen! 🤣 Mijn handige lover stelt de camper nog wat door een poot uit te draaien, de krik erbij en dan staan we redelijk recht. 
En dat allemaal onder het toeziend oog van deze dames. 🤣 
Het uitzicht is super, de pistes in de verte, de besneeuwde bergen en bossen! 
In de boerderij zijn ook appartementen, deze zijn allemaal verhuurd, het sanitair is prima en er is zelfs een sauna. 😊 Mirjam komt langs voor een choco met slagroom, Frans is de piste onveilig aan het maken. Ik ken hem van heel lang geleden (we weten niet eens meer hoe lang 🤣) van het mountainbiken. Samen fietsten we heel wat gezamenlijke kilometers in de Ardennen en trainden ook in de Dolomieten en bij het Gardameer voor één van de zwaarste mountainbikewedstrijden in de Dolomieten: de Dolomiti Superbike. We spreken af dat mijn lover en ik morgen naar Wagrain komen. 
We kunnen dit met de bus doen maar er is ook een gloednieuwe lift gekomen waardoor een snelle verbinding tussen de gebieden is gekomen. 
In de praktijk vinden wij deze verbinding iets tegenvallen, het is namelijk veel en lang in liften zitten. De bus is, ondanks dat deze maar 1 keer per uur gaat, een prima andere optie. 
Omdat Mirjam wat huiverig is over haar skikunsten biedt Roel aan om haar wat ‘bij te spijkeren’. Zo vliegen de dagen in Wagrain voorbij! De pistes liggen er ondanks de warme temperaturen goed bij. 
Behalve de dalafdalingen, die zijn een crime. Hard en ijzig! Niet mijn ding en ik denk eigenlijk van niemand. 🤔 We hebben een hoop plezier met elkaar en het is te flauw om allemaal te vermelden omdat de situaties vaak alleen maar leuk zijn als je erbij bent. Mijn sjans met een gekke oude skileraar, Mirjam haar rake opmerkingen, ‘Niet zo brommen Roel!’ en de maffe opmerking van mijn lover tegen een dame met skischoenen aan, ‘En jij, jij skiet helemaal niet?’ 😳 Okay, dat laatste was bij de après ski dus vooruit! 🤣 
Onverwachte etentjes en de super gastvrije uitnodiging van de vrienden van Mirjam en Frans om bij hen te blijven eten. Op zaterdag vertrekt het hele stel en wij maken die dag de pistes nog eens onveilig. Gek hoe stil het dan ineens is om met zijn tweeën te skiën. Het is vandaag rustiger nu de voorjaarsvakantie afgelopen is, alhoewel we geen last van de drukte hebben gehad. Ook zijn we wederom verbaasd wat een bijzonder mooi en groot gebied dit is. Zondag houden wij het hier ook voor gezien en breken op. Dan komt hetgeen wat we vrezen: kan de hut uit de sneeuw rijden. De boer is van de week al een keer komen kijken en ziet geen probleem. Zijn tractor kan ons er zo uit trekken. 
Op zulke momenten laat ik mijn vent het werk maar doen. Die heeft meer ervaring met een camper in de sneeuw dan ik. Langzaam gas geven en we bewegen een beetje….en nog een beetje en zijn los! 👏 
Om wat vaart erin te houden nemen we de snelweg. Kunnen we gelijk uitproberen of het hiervoor gekochte verplichte kastje werkt want voor alle snelwegen heb je tegenwoordig een tolkastje nodig. 
En ja, als we onder tolpoortjes doorrijden klinkt iedere keer een mooi piepje, die doet het! Nog tanken want de diesel is in Italië 30 cent per liter duurder. Laten ze nu ook een wasstraat hebben. Even het grofste vuil eraf.
Na een mooie rit door onder andere een aantal lange tunnels 
rijden we Italië binnen. 
Ik heb een camping in Sexten gevonden met uitzicht op de Drei Zinnen. Drie indrukwekkende bergtoppen op de grens tussen de Italiaans regio’s Trentino-Zuid Tirol en Veneto. Ik ken het dus van de zomer maar ben er nooit in de winter geweest. Ook voor mijn lover is dit onbekend terrein. Caravan Park Sexten ligt op ongeveer 1500 meter. Direct bij aankomst zijn we al verrast. 
Wow, dit ziet er goed uit! Op internet zeggen ze over zichzelf: ‘Glamping is a State of mind’ . Nou, ze doen wat ze beloven want echt, het is hier meer dan super! Ze hebben verschillende sanitairblokken en ieder met een ander thema. 
Een klasse restaurant, een uitgebreide supermarkt, een prachtig ontworpen wellness en zelfs aan de viervoeters is gedacht. Je kan een hondenhok huren en er is zelfs een hondenoppas te regelen. 
Kortom we raken er niet over uitgepraat en dit alles voor de prijs van 44,00 euro per nacht. De afgelopen weken in Oostenrijk betaalden we veel meer, prijzen van 65,00 euro waren daar heel normaal. Het enige wat prijzig is is het restaurant op de camping. Hele kleine porties tegen mega prijzen. Maar, dat moet gezegd worden, wel heel lekker. 😊
En heel decadent: het toetje is belegd met eetbaar goud. 😉
Als we de volgende ochtend de gordijnen openen vallen er fijne sneeuwvlokken. ‘Prima dag om de was te doen en naar de wellness te gaan! 😊
Met de bus is het vanuit Sölden slechts een kleine 15 minuten. Omdat ik jarig ben mag ik beslissen, dus let’s go! Het mag gezegd: wat een bijzonder mooi gebied! Vanaf boven bij het restaurant met de klinkende naam Top Mountain Star kijk je, bij helder weer zoals nu, helemaal tot aan de Dolomieten in Italië. 
De pistes hier zijn ook nu tijdens de voorjaarsvakantie rustig en dat kan van Sölden niet helemaal gezegd worden. Ondanks de hoge temperaturen, 
ook vandaag schijnt de zon weer uitbundig, blijft de sneeuw goed.
Dit gebied ligt iets hoger dan Sölden, aan het eind van het dal. We hebben een mooie dag in de sneeuw en komen zeker nog een keer terug. We doen vervolgens een kort rondje sauna en gaan dan uit eten in restaurant La Fondue waar we een tafeltje hebben gereserveerd. En wat eten we? Natuurlijk kaasfondue! 
En die is geweldig, veel te veel maar prima van smaak en een super aardige bediening. Ook wel prettig is dat het een klein half uurtje lopen is vanaf de camping dus we verbranden gelijk de calorieën weer. 🤣 
De volgende dag rijden we door naar Söll in het Wilderkaiser skigebied. Hier komt mijn vent al sinds zijn kinderjaren en het blijft leuk. Camping Franzlhof ligt net buiten het centrum en de piste is iets verder weg maar de bushalte voor de deur. 
Ook deze camping heeft een renovatie ondergaan en bezit inmiddels mooi sanitair. Als we de hut hebben geïnstalleerd wandelen we naar het centrum. Mijn vent heeft al een paar dagen last van een vreselijke verkoudheid en heel vreemd maar af en toe slaat zijn rikketik ook een slagje over. Volgens mij is het de combinatie van stress de afgelopen tijd en de hoogte van Sölden dat hij zo kortademig is maar hé, ik ben geen dokter! 😊 We lopen dus in het centrum van Söll als mijn vent een artsenpraktijk ziet, ‘Ik loop toch even naar binnen want met de voorgeschiedenis van mijn rikketik ben ik er echt niet gerust op.’ zucht ie. In de praktijk zijn mondkapjes nog verplicht en gelukkig verkrijgbaar. 🤨 Lang verhaal kort: ze doen een aantal testen met hem zoals ECG en bloedafname, dan komt de dokter terug, en zegt in het Duits; ‘Ik ga u doorsturen naar het ziekenhuis want ik wil dat u nader onderzocht gaat worden. Ik vertrouw het namelijk niet helemaal.’ Op de vraag hoe we naar het ziekenhuis kunnen gaan kijkt ze ons verwonderd aan en stelt; ‘ U mag niet zelf, ik heb een ambulance voor u geregeld!’ 😳 Ze brengt alvast voor de zekerheid een infuus aan en kort daarop komen de broeders met een brancard binnen. ‘Ik ga niet op dat ding liggen!’ zegt mijn vent stellig maar er is geen ontkomen aan, hij moet er op!
Grappig is dat de deuren nu niet dicht kunnen, zijn benen zijn te lang. 🤣 Hij moet dus iets rechtop gaan zitten. Ik mag gelukkig ook mee. En echt, ik maak foto’s omdat mijn vent dat vraagt maar het is absoluut onaangenaam. Wat gaan ze nu weer vinden met zijn rikketik? 😪 Mijn lover probeert me moed in te spreken maar ik maak me ondertussen grote zorgen. Ik heb ook helemaal niets bij me. Alleen mijn telefoon, bril en oh ja, een lippenstift! 🤣 We rijden naar het ziekenhuis in Kufstein en daar moet ik in de wachtkamer gaan zitten. Rond 16.00 uur begonnen we bij de huisarts en het is inmiddels 17.30 uur. Af en toe stuurt hij een appje wat ze met hem gaan doen: foto van de longen, een echo enz. Eindelijk om 20.30 uur stuurt hij een bericht; ‘Ik kom er zo aan, mag naar huis!’. 🙏🏻 Jammer genoeg heb ik al enige ervaringen met mijn lover en ziekenhuizen in het buitenland dus ik heb reeds verschillende noodscenario’s bedacht. Nou die kunnen dit keer gelukkig de prullenbak in want de ongelukkige mag mee retour naar de camper. Zijn rikketik is in orde maar wel heeft hij een stevige luchtweginfectie en moet het echt een paar dagen rustig aan doen. Prima dokter, maar heeft u een touw om mijn vent vast te binden….😉 We bestellen een taxi en laten ons afzetten bij de pizzeria naast de camping. 
Terug in de hut gaat de pizza er aan en vooruit, voor de schrik een wijntje erbij….Na deze spannende uren zijn we hier wel aan toe. Wat een begin van onze week in Söll! 😊
voor het eerst zonder mijn vadertje, met familie en vrienden. Mijn lover ging wederom bijna
etentjes, 
mijn moeder die ons verraste met haar kookkunsten nadat ze 58 jaar had volgehouden dat ze het niet kon
en er kwam ook nog een prachtboek uit. Nou ja, twee eigenlijk . De eerste was de bundeling van onze avonturen van de afgelopen drie jaar.
Voor de tweede hadden we op een super koude 1 februari de overhandiging van het eerste exemplaar ‘Watersnoodramp en Deltawerken vanuit de wolken’ aan de Commissaris van de Koning in Zeeland en de Deltacommissaris in het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk. 
En aan minister Halbers, die was er toevallig ook. 😊
We hadden hem graag aan ook aan Prinses Beatrix overhandigd maar die was in Oude Tónge bij de herdenkingen. Dan hadden we ons Hofleverancier mogen noemen. 😉 We haalden de publiciteit met Omroep Zeeland, Nederland 2, PZC, Limburger, Telegraaf en nog veel meer. 
Daarna haalden we adem, blokten een paar weken in de agenda en pakten de camper in om op pad te gaan! Oh ja, mijn vent moest aan de nieuwe skischoenen dus snel nog op naar Norbert Maier! 
En zo rijden we zondag 12 februari de straat uit op weg naar de Alpen. Het was even puzzelen welke richting en welk land maar uiteindelijk staan Oostenrijk en Italië op de planning. Doordat de komende twee weken ook de voorjaarsvakantie begint heb ik voor de zekerheid wel twee campings gereserveerd. De eerste week zal in Sölden zijn en op een rustige autobahn maken we kilometers door Duitsland. Omdat mijn vent sinds zijn jeugd al gaat skiën in Oostenrijk kan hij de weg wel dromen en hoeft de TomTom voor hem niet aan, ‘Ik weet het uit mijn hoofd!’ roept ie. Natuurlijk komt er altijd gedonder van want ik ben niet zo’n kenner. Terwijl ik rij zegt hij, ‘Ik doe even mijn ogen dicht, gewoon richting Karlsruhe aanhouden. Om vervolgens te zeggen; ‘Dan Stuttgart, Ulm, Memmingen, Kempten, Reutte.’ Ik denk bij mezelf; WTF, hoe lang ga jij slapen!’ 🤨 Natuurlijk raak ik bij de eerste borden al in de war! 🤣 
Ik ben dan ook zo’n ei die gaat kijken welke richting andere Nederlandse kentekens gaan….Het gaat gelukkig ook dit keer weer goed (Nou vooruit, Roel zijn commentaar; ‘Je had bij Karlsruhe nog precies 10 meter om de goede afrit te nemen. 
Het sanitair en de sauna zijn net verbouwd en buitengewoon mooi. 
Er zijn nu zelfs privé badkamers en een keuken met een magnetron bijgekomen.
Ook over onze plek hebben we niets te klagen! 
Heb ik er zomers altijd een hekel aan om bij het sanitairgebouw te staan, in de winter is het juist wél zo prettig omdat we dan niet in de camper douchen en dus zo in de badjas over kunnen steken. 
Trouwens Roel vindt dat ding zo lekker zitten dat ie er zelfs in kookt.🤣
We installeren de hut en wandelen dan naar het centrum van Sölden. Ondanks dat het in een aantal landen al voorjaarsvakantie is is het best rustig. Benieuwd hoe het morgen op de pistes zal zijn. Als we ‘s avonds in bed kruipen concluderen we maar weer eens wat een goeie zet het geweest is om de matrassen te laten vervangen want die dunne harde dingen die we bij de camper kregen waren echt een crime. Zelfs ík die nog op een plank kan slapen kreeg last van mijn lijf. 😳
De weersverwachtingen zijn goed, wel met hoge temperaturen dus eens kijken hoe de sneeuw zich gaat houden. Vanaf de camping is het ongeveer 200 meter lopen naar de Gaislachkogl lift. Die brengt je naar boven waar zo’n 143 kilometer aan verschillende pistes liggen. 😊 En echt,…. voor luie skiers: een roltrap. 🤣 Waarschijnlijk was dit de tweede oorzaak van ongevallen . De eerste is nog steeds: van een barkruk vallen. 😉 
Spectre met James Bond is hier in 2014 opgenomen en dat is nog steeds te merken. Vorige keer toen we hier waren dachten we dat dit kwam omdat de film net uit was maar net als deze auto beneden bij de lift zijn er nog steeds veel herkenbare elements. 
Toch de film nog maar eens even gekeken ;-)
Hoe krijgen ze die auto op 3000 meter hoogte tussen wat rotsen geparkeerd…. 
Op sommige pistes, met name bij Giggijoch waar de skischolen zijn, is het druk maar meer naar achter naar de Tiefenbach gletsjer zijn er minder mensen. 
Wat ons opvalt is dat het in de vele restaurants boven opvallend rustig is. Voor wie er skiet: rond 12.30 uur een plekje zoeken om te lunchen is toch altijd een crime? 😳 Nou nu dus niet! Over de prijzen gaan we het maar niet hebben…. 🤨 
Zoals gezegd is het skigebied in Sölden groot en vanaf het uiterste punt boven de gletsjer, waar ook de langste afdaling (15 km) begint, is het zeker nog een uur stevig doorskiën voordat je beneden bent. 
Dat is op zich niet vervelend maar zorg wel dat je de goede piste pakt want ga je verkeerd dan sta je zo maar op een plek waar de lift net gestopt is omdat het 16.00 uur is. Hoe meer we dalen hoe drukker het gaat worden dus af en toe oppassen. Velen gaan net als wij rond 16.00 uur toch wel terug naar het dal. De sneeuw is ondanks de warmte nog best goed, af en toe iets ijzig of zacht maar prima. Mijn vent zie ik voor me skiën en als ik een bocht maak zie ik in mijn ooghoek van boven iets heel groots zwarts met zwaaiende armen en een rotvaart naderen. Ik draai nog net weg maar het zwarte gevaarte heeft me toch te pakken en het enige wat ik kan doen is hem vasthouden tot we vallen. En dat doet ie niet zachtjes want hij weegt denk ik zo’n 120 kilo! Echt in een tekenfilm zouden ze mij als zo’n stuiterend poppetje hebben getekend dat vervolgens het dal in stuitert. ‘Are you okay?’ vraagt de oliebol met een zwaar Oostblok accent. Ik knipper met mijn ogen, voel geen gekkigheid aan benen of armen en daar is ze: Rotterdam is in the house, zullen we maar zeggen en in onvervalst Nederlands zeg ik (althans ik denk dat ik het zeg maar mijn vent zei dat ik schreeuwde….🤣): ‘Je moet opsodemieteren Kl##tz#k!!, when you can not ski you go to the skiclass, hufter!! ‘😡 Het is nog niet verboden om zonder helm te skiën en deze gast had hem beter af kunnen laten want door het ding krijgt zijn bolle hoofd de uitstraling van iemand die tussen de tramdeuren klem zit. ‘I was in skiclass this morning.’ zegt ie terwijl ie overeind krabbelt. ‘Oh ja, dan moet je je geld terugvragen, you have to go back and ask for your money!’😡 Inmiddels staan we beiden weer en zie ik mijn vent een stuk lager staan. ‘Blijf maar, ik heb niets.’ Want ik zie het zomaar gebeuren dat de straatvechter naar boven komt om de oliebol een klap voor zijn kop te geven. Inmiddels is er een vriend van de oliebol bij gekomen die hem ondervraagt of ie okay is. ‘Ja, vraag het niet aan mij, ik heb niets hoor!’ sis ik terwijl ik in mijn skies klik en naar mijn lover ski. ‘Heb jij weer, gelukkig dat je hem aan zag komen.’ zegt ie. Ik knik terwijl ik naar de oliebol kijk, daar gaat ie weer, hij kan nauwelijks remmen. ‘Laat die Eddie the Eagle maar lekker voor ons blijven.’ 🤨 Als we aan de aprés ski zitten zegt mijn vent; ‘Die kerel zal nu wel doof zijn, je leek wel een beetje op Glennis Grace!’ 🤣 We lachen er maar om want het is gelukkig goed afgelopen. Was het nou een leukerd geweest dan had ik blijven liggen, zo van: ‘ Verroer je niet en blijf op me liggen, ik heb vast iets gebroken en we moeten samen met de banaan naar beneden….’😉 Maar helaas dat zal alleen in Spectre gebeuren….’s Avonds gaan we uit eten ( romantisch Valentijn😉) in ‘Die Alm’ waar we eerder waren. 
Het eten is dit keer niet zoals voorheen want toen was het echt beter. Komt bij dat de kelner er de pest in heeft dat het zo druk is en dit duidelijk laat merken. 😳 We moeten dik 20 minuten wachten voor we eindelijk kunnen afrekenen. Geen fooi dus. Terug in de camper zakken we onderuit en kijken een tv serie. Omdat we nu voor een langere tijd zijn hebben we besloten dat we niet iedere dag gaan skiën en trekken we de volgende dag de moonboots aan voor een mooie wandeling met natuurlijk een onderbreking voor iets lekkers. 
En zo vullen de dagen in Sölden zich met skiën, 
wandelen, 
af en toe de plee legen,
beetje après ski 😉, 
sauna en chillen in de camper. 
De temperatuur is nog steeds hoog, er komt veel meer groen tevoorschijn en sommige pistes gaan er helaas wel onder lijden. 
Zo zijn de onderste stukken van beide afdalingen (Gaislachkogl en Giggijoch) naar het dal niet echt funny meer. Maar gelukkig hebben de aprés ski bars onderaan de piste hier geen last van….😊
Vandaag, donderdag, hebben we een rustige start. 
‘s Middags rijden we richting Stellenbosch en lunchen bij Wine-estate Glen Carlou. 
Vandaar rijden we door naar het centrum van Stellenbosch. Maar alsof de duvel ermee speelt, ook nu begint het te regenen. ‘Het is ons niet gegund om hier te shoppen.’ grap ik tegen moeders terwijl we een koffieshop in vluchten. Terug in de B&B doen we nog een drankje met Ronnie, Thelma en haar broer die over is uit Engeland. De volgende dag bezoeken we Robbeneiland. Vanuit de haven van Kaapstad bij Waterfront varen we er naar toe. Het lijkt zo dichtbij maar we zitten toch zo’n drie kwartier aan boord. 
Wij waren er eerder maar voor mijn moeder is het de eerste keer. Het is en blijft zeer indrukwekkend! Onze gids, zelf een oud gevangene op Robbeneiland, vertelt een hoop, zeer interessant allemaal maar iets korter had van ons ook gemogen….😊 
Onderweg zien we de Sinfonia uitvaren naar Walvisbaai in Namibie. Korte Cruise van maar 3 dagen. 
Terug bij de Waterfront lopen we door Victoria Wharf shoppingcentrum en
ontdekken we ook hier een Spurs Steak Ranches. (Dit is een keten zoals wij bijvoorbeeld de Beren hebben.) Net als bij hun restaurant in shoppingcentre Canal Walk is het prima maar veel te veel! 
Kerstavond brengen we traditioneel door met het kijken naar ‘All you need is love’. 
1e Kerstdag gaan we na het ontbijt richting Blouberg. Dit ligt aan de kust, niet zo heel ver van Kaapstad vandaan. Verrassend genoeg zijn vele restaurants open en op een terrasje genieten we van het uitzicht op zee. 
Volgens de informatie van Ronnie en Thelma zou er niet veel te doen zijn met kerst maar als we later bij Waterfront aankomen weten we niet wat we zien. 
Wat een drukte en gezelligheid op straat! Bij alle restaurants staan lange wachtrijen om binnen te komen. 
Onze keus valt op restaurant den Anker, het terras is hier geweldig. De wachttijd valt mee: ongeveer een half uurtje. Fijne plek om deze eerste kerst zonder mijn vader door te brengen! 
Dan is het op 2e kerstdag toch echt tijd om na zes weken richting huis te gaan. We hebben een nachtvlucht en Thelma is zo vriendelijk dat we de kamer vandaag helemaal gratis nog mogen gebruiken. We pakken de koffers in, blijft altijd een gedoe 🤣, en gaan dan richting Paarl waar we onze laatste dag afsluiten met een lunch bij Nederburg Wines. 
Echt, dit is een geweldige keuze! We hebben niet gereserveerd maar al snel komt er een tafeltje vrij, het eten en de wijn zijn perfect! 
We maken de balans op van zes mooie weken waarin we heel veel hebben gezien, veel indrukken hebben opgedaan en nieuwe mensen hebben leren kennen. Met veel mooie herinneringen leveren we de auto in
en vliegen we weg van Kaapstad. De blauwe vogel brengt ons in een rustige vlucht naar Nederland. We moeten eerlijk bekennen dat de service aan boord na de Covid minder is geworden. De keuze uit eten en drank is nihil. Zonde KLM want ondanks dat ons ticket meeviel zijn de prijzen toch aanzienlijk. Rond 11.00 uur landen we dan op Schiphol en gaan op zoek naar bagageband 16 waar onze koffers zullen komen. Daar aangekomen zien we een bomvolle band met koffers van vluchten uit Amerika. De koffers draaien vrolijk rondjes maar de passagiers zijn nog niet door de paspoort controle heen. Er komt een Schiphol medewerker die de koffers van de band gaat halen en ze netjes naast de band op de grond zet. Mijn lover ziet dit en besluit de kerel te gaan helpen. Al snel komt er ook van een paar andere reizigers hulp en is de chaos op de band verholpen. 
Met onze koffers lopen we richting de uitgang als er een (grond)stewardess van de KLM aan komt rennen, ‘Meneer, meneer, spreekt u Nederlands?’ roept ze vragend aan mijn lover. Echt, lieve lezers, ik dacht serieus, ‘Die gaat mijn vent bedanken voor de hulp met de koffers!’ Maar helaas, op zijn bevestigende antwoord steekt ze van wal en krijgt hij op zijn kop, ‘Hoe durft u de koffers van anderen mensen aan te raken, waar zit u verstand?’ en zo foetert ze nog even door. Mijn vent haalt zijn schouders op, geeft aan dat er een medewerker van Schiphol bij was en sluit af met; ‘Als jullie je werk niet doen dan zal ik het zelf moeten doen!’ 😡 Precies dat! Welkom in Nederland! 😊 Wij nemen de trein terwijl moeders en alle bagage in de auto gaan bij onze vriend Peet Verhoef. Home sweet home….voor zo lang als het duurt want op de oprit staat de camper. Maar eens opzoeken hoe het inmiddels met de sneeuw in de Alpen is….😉
Wat een mooie ligging! Na een maand in de prima maar niet al te ruime cabin op de Sinfonia voelt de geboekte kamer hier aan als een balzaal. 🤣 De weersvoorspelling voor vandaag is niet best, namelijk regen. Nu is het nog droog en we rijden naar het centrum van Stellenbosch voor een lunch. Een vriendelijke serveerster neemt onze bestelling op en waarschuwt gelijk dat de stroom zo uit kan vallen. 😳 In verband met de verdeling van de stroom over de verschillende wijken is hier een blackout tussen 12.00 uur en 14.00 uur. En inderdaad iets na 12.00 uur zitten we in het donker! 
Dit restaurant heeft gelukkig een generator dus even later floept het licht weer aan. We zullen dit fenomeen de komende dagen nog meer mee gaan maken. Winkels hebben soms zo’n herriemaker voor de deur staan. 
Het is inmiddels gaan regenen dus we besluiten Stellenbosch maar even te laten voor wat het is. 
Eind van de middag rijden we naar het grootste winkelcentrum op het zuidelijke halfrond (Canal Walk) waar we wat shoppen, 
mijn husband naar de kapper gaat 
en we gelijk iets eten in een prima restaurant van Spurs Steak Ranches. De volgende dag rijden we een gedeelte van de wijnroute waar de streek hier bekend om staat. We maken een korte stop bij Boschendal. De ligging van deze wijnboerderij is prachtig maar het restaurant is erg groot. Ze doen ook bruiloften, feesten en partijen. We rijden door naar Simonsig. 
Hier waren mijn vent en ik een paar jaar geleden maar helaas heeft deze wijnboerderij besloten zijn restaurant te sluiten toen de covid kwam. We zijn dus een beetje teleurgesteld maar een dame bij de receptie van Simonsig verwijst ons naar Delheim. Wine Estate. Wow, daar aangekomen is de teleurstelling snel weg want eigenlijk is dit ook nog eens veel mooier en beter! 😍 
Zelf gebakken brood. 
Fish and chips.
Het toetje was Pinot Grigio ijs. 
‘s Avonds terug op ons logeeradres spelen we nog een spelletje rummikub, we moeten het tenslotte niet verleren! 🤣 Dan is het alweer zondag en vandaag staat Franschhoek op het programma. 
Dit plaatsje is kleiner dan Stellenbosch maar zeker ook leuk! Er is een markt en bij een dame die servetringen van kraaltjes maakt kan ik het niet laten en koop er een paar. 
Het stellen verschillende dieren voor en ik zie ze al op mijn tafel liggen bij een BBQ….😊 Na Franschhoek rijden we de prachtige route door de bergen af 
en komen in Somerset west uit. Daar bezoeken we de lokale shoppingmall en uiteraard kopen we weer het één en ander, ik een paar schoenen die ik volgens mij never aan ga doen, teveel bling bling, maar je weet het nooit! Vervolgens rijden we terug naar Lovane waar we al hebben uitgecheckt (helaas had ik hier maar 2 nachten geboekt) en de koffers ophalen. Op naar Kaapstad of eigenlijk: weer terug naar Kaapstad! Ook bij deze geboekte accommodatie haal ik opgelucht adem, het is top. 
Eerder zaten mijn vent en ik in Camps Bay maar voor een week, en na de al schitterende cruise, vinden we dit te duur. Mijn keuze is dus Atlantic Breeze in Milnerton geworden. Met de auto zijn we in hooguit 20 minuten in Kaapstad en het ligt 100 meter van het strand met uitzicht op de Tafelberg en Robbeneiland. 
Het is een B&B waar de Engelse Thelma en de Zuid Afrikaanse Ronnie de scepter zwaaien. Het is er meer dan leuk, zij zijn super gastvrij, hun personeel maakt de lekkerste ontbijtjes en doggie Elly is so cute! 😍 
Vorig jaar hebben ze dit overgenomen en eerlijk, ik zou het zo van ze kopen! 😊 De finale van het WK zien we bij Fancy Frank’s Sunset Beach terwijl we gelijk een hapje eten. De keuze op de kaart is beperkt want ook hier is de stroombeperking en vandaag is tussen 18.00 uur en 20.00 uur de stroom eraf. 
De generator wordt ingezet voor de televisieschermen! 😊 De komende dagen merken we dat dit steeds verschillend is, het kan zowel overdag, ‘s avonds als ‘s nachts gebeuren. Meestal is het maar twee uur.
de koddige pinguïns in Simon’s Town, 
(Vreemd trouwens, ze discrimineren als de neten, wij moeten vier keer zoveel betalen als een ‘Afrikaner’.)
de gekleurde huisjes bij Muizenberg
en rijden de waanzinnig mooie route langs de kust van Kaap de Goede Hoop terug naar Kaapstad. Daar struinen we door het centrum,
over de Green Market, Camps Bay, 
de Tafelberg en the Waterfront,
Signal Hill 
en Lions Head.
Voor ons is het bekend terrein maar moeders is doodop na een paar dagen en roept; ‘Ik trek dit niet meer!’ 😫 Na een etentje in Camps Bay parkeren we haar op een muurtje en gaan de auto halen. 
Vooruit voor deze éne keer komen we haar oppikken en hoeft ze niet meer te lopen! 😉 Laten we ook restaurant Dixie’s niet vergeten. Ons aanbevolen door Thelma. Het ligt op de weg richting Simon’s Town en is in handen van een familie Nederlanders. De oude eigenaar is inmiddels overleden maar zijn kinderen zetten de traditie voort. Zo vinden wij op het menu: kroketten, Hollandse biefstuk met brood, erwtensoep en bitterballen. 😊 
De kerstmutsen worden op verschillende locaties gefotografeerd want alles voor de leukste kerstkaart! 😉
en nog een vent spartelend in zee. 
‘Zagen jullie dat? Daar is iets aan de hand, keeeeerrrreeenn!!’ roep ik en waar het kan draait mijn vent de auto. Nu is er een verschil in het hoofd van mijn vent met ‘waar het kan’ of ‘waar hij vind dat het kan’ dus een scherpe bocht van 180 graden en we rijden ineens op de andere rijbaan en duiken zo, bonk, bonk, het pad naar het strand op. Resultaat van het jarenlang rijden als persfotograaf zullen we maar zeggen! 🤣 Het zijn 2 vissers en de 1 heeft iets heel groots aan de haak. 
De ander worstelt in de golven om het op het droge te krijgen. We lopen dichterbij en Wow, het is een super grote stingray! 😳 ‘Can you help us?’ vraagt de vent met de hengel terwijl ie het ding aan mijn lover geeft en direct naar de zee gaat om zijn maat te helpen. 
Vervolgens komt hij even later weer proestend terug rennen om zijn telefoon en portemonnee te geven voordat die zeiknat worden. Terwijl de beide mannen in zee spartelen hanteert mijn lover de hengel, viert de lijn en haalt weer in. Wat een klus! 
Het is absoluut niet gemakkelijk want de stingray is gevaarlijk door het gif in zijn staart. Maar dan eindelijk lukt het! Mijn lover heeft zijn handen nog (de vislijn was super scherp) en de andere twee zijn totaal doorweekt maar het dier ligt op het droge. 
Moeders en ik zijn bang voor wat er komen gaat: gaan ze de vis nu doden?! 😪 Maar ze stellen ons gerust, ze gaan hem opmeten en dan gaat ie retour het water in, de vrijheid tegemoet. Oh ja, het geschatte gewicht….zo’n 180 kg! 😊
legt in het restaurant je voeten met schoenen aan op een andere stoel, reserveert voor de hele dag een tafel bij het zwembad door middel van handdoeken op de stoelen te leggen en zodat het ook echt duidelijk is: je schrijft je naam op een briefje en legt dit erbij 
en je wasje aan dek drogen is ook een optie. 🤣 
Nee, we zeggen er niets meer van want zoals al eerder geschreven, de stelling bij MSC is: de klant is koning! 🤮
Althans er liggen handdoeken maar bijna geen mensen! 😳 Wat is dit voor rariteit aan het worden! Uiteindelijk vind ik de heer die toezicht moet houden bij het zwembad. Hij stelt dat er zoveel mogelijk aan gedaan wordt maar dat hij dit gedrag moeilijk kan tegenhouden. En zoals altijd als je er op gaat letten valt het ons gedurende de dag op dat men soms maar een uurtje op zo’n gereserveerd bed doorbrengt. Er zijn zelfs stellen die ieder een bed in de schaduw hebben maar ook in de zon! 🤨 Zo ook een Italiaans stel naast mijn husband. Als hij er op een gegeven moment (het is dan al 14.00 uur en is er nog niemand op de bedjes geweest!) genoeg van heeft en de 2 bedjes naast hem in de schaduw weggeeft breekt er bijna een oorlog uit. Er zijn wat omstanders die vinden dat hij dit niet kan maken….😳 Hij pakt dus de handdoeken van de gereserveerde schaduwbedden en legt die op de gereserveerde bedden in de zon. ‘Kom maar zitten hoor!’ zegt ie tegen de 2 andere passagiers die een bedje in de schaduw zoeken. Rond 15.00 uur verschijnt dan eindelijk het Italiaanse stel voor het eerst en wordt door een andere passagier op de hoogte gebracht van het wangedrag van mijn lover! Ja, lieve lezers het is soms echt een omgekeerde wereld. 🤣 Maar, we hebben de bedjes-Italiaan beloofd: we make you famous. Bij deze.
Durban is de eerst haven in Zuid Afrika die we aandoen. Daarom moet iedereen van boord om zich te melden bij de douane. Ook de bemanning, dit geeft een grote wachtrij. 
Omdat we geen plannen hebben doen we rustig aan en als rond tienen de rij weg is gaan we van boord. Nog even snel en onverwacht een formulier voor de douane invullen. Waarom dit gisteren niet al uitgedeeld….
Door voor ons onbekende reden heeft de Sinfonia vannacht zo’n 2 uur vertraging opgelopen. De wildste verhalen doen hierover de ronde maar de leukste wil ik jullie niet onthouden: het schip is op een zandbank gelopen en is door een helikopter los getrokken! Zo dan! In het kader van goed verhaal lekker kort ook! 🤣 Het horen van het geluid van de helikopter klopt trouwens wel want daarmee is de loods aan boord gekomen. 
Goed, wij lopen dus na de paspoortcontrole 
naar een bushalte iets verderop. 
Daar komen we een ander Nederlands stel tegen waarmee we aan boord ook wel eens een praatje maken. Zij zijn eerder in Durban geweest en gaan naar de Victoria markt. Volgens hen een aanrader omdat het echt een Afrikaanse markt is en geen toeristische. Omdat wij toch geen plan hebben sluiten we aan. Het is even overstappen en puzzelen welke bus maar dan staan we bij de markt. Een gedeelte is overdekt, deze is ook best toeristisch. 
Maar als we langs de kramen buiten lopen dan zijn er behalve ons geen toeristen te bekennen. 
Volgens ons zijn dit slangenonderdelen. 
Het is een beleving en we hadden het absoluut niet willen missen. Net als de rit met dit kleine taxibusje retour naar het schip. Het busje stopt om de haverklap en mensen komen in en uit. 
Zit je achterin dan geef je het geld voor de rit door aan de overige passagiers tot het bij de chauffeur is. Als we later aan boord andere Nederlanders spreken dan horen we dat het erg gevaarlijk is wat we gedaan hebben omdat dit gedeelte van Durban een hoog risico op berovingen heeft. Wij hebben er niets van gemerkt en ons ook geen moment onveilig gevoeld. Een aantal malen krijg ik tijdens het lopen wel een waarschuwing om op mijn telefoon te letten, zelfs uit langsrijdende auto’s. Die zou zomaar uit mijn handen gegrist kunnen worden terwijl ik foto’s maak….😳 Ook kregen we de avond ervoor een waarschuwingsbrief van de MSC over Durban. Het zou zo zijn dat passagiers van een vorig cruiseschip overvallen zijn. En als de MSC niet waarschuwt….genoeg Amerikanen aan boord. Zit vast ook een advocaat tussen. 🤔
De Italiaan spreken we overdag bij het zwembad 
maar hij laat zich ‘s avonds niet meer in de Manhattan zien. Zoals eerder gezegd: een nieuwe kaartkampioen in wording! 🤣 
Na Durban hebben we nog 2 dagen op zee, die staan in het teken van: veel wind, 
afscheid nemen,
e-mail adressen uitwisselen, inpakken, drankje doen, 
nog een laatste keer in het bubbelbad,
de kerstman komt aan boord, 
we maken een foto om Loes te bedanken voor haar kerstkaart, 
in het restaurant een afscheidsdiner 
inclusief servetten zwaaien op muziek,
ja Ruud, ook jij hebt je plekje in de blog,
en er zijn nog vele spelletjes bij het zwembad die uitmonden in een polonaise, 
ach een mens moet iets doen! 🤣 ‘s Avonds de gebruikelijke dingen zoals een spelletje rummikub, 
casino, theater en de Manhattan. Dan eindelijk op vrijdag 16 december komen we in Kaapstad! 
Zoals altijd is er ook nu de hectiek bij het ontschepen. 
Wij hebben vrij snel de huurauto en zetten eerst koers naar Stellenbosch voor een paar dagen. Bye, Bye, Sinfonia het was een belevenis om een maand bij je aan boord te verblijven! 😍
De temperatuur is hoog en opvallend en de luchtvochtigheid hier: we zijn echt op een tropisch eiland! 😊 In plaats van 10.00 uur gaan we rond 16.00 uur pas aan wal waar we worden ontvangen door een band met danseressen. 
We hebben een auto gehuurd maar door de vertraging loopt alles anders. Uiteraard is het verhuurbedrijf door ons op de hoogte gebracht. De medewerker is er al wel maar de auto moet nog komen. Een uur lang vertelt de kerel ons, ‘It’s coming!’ 😡 Dan kunnen we eindelijk op pad. Ze rijden hier links en de wegen zijn smal. Met daarnaast diepe geulen waar het regenwater na een tropische bui weg kan stromen. 
Het is goed uitkijken en gelukkig is de max snelheid veelal maar 40 km. Omdat we niet in het donker willen rijden maken we voor nu een kleine ronde met als laatste stop het toeristische strand Beau Vallon Beach. 
Er is een leuke strandtent waar we een drankje doen. Terug aan boord gaan we boven ‘buffetten’ want we zijn te laat voor het diner. Het blijft wennen qua tijd zo’n eerste en tweede zitting. Het eten is overal goed dus we klagen zeker niet! 😊 Op dek 11 in de buitenlucht is het nog zweten, de temperatuur is hier dag en nacht bijna gelijk: tussen 26 en 28 graden! De Sinfonia blijft een nacht over op de Seychellen en aangezien we morgen vroeg op pad willen gaat het geen latertje worden. Het eiland is niet heel groot en we rijden het helemaal rond. Om van oost naar west te komen nemen we de wegen door het dicht beboste binnenland. 
Verdwalen is volgens ons niet echt mogelijk. Aan de kust staan vooral veel en hele grote resorts. Is er veel over Mahé te vertellen? Het is prachtig met hagelwitte stranden, 
diepblauwe zee, palmbomen
en een overweldigende groene natuur. Onderweg een tropisch buitje om het groen te houden, afschrikwekkende prijzen zoals 3 thee voor 20 euro, 
maar een heerlijke vis met een enorme portie frites en drie drankjes als lunch voor ook 20 euro, 
zwemmen in de Indische oceaan, weer een drankje onder een palmboom en een marktje met groenten, fruit en prullaria. 
Opvallend is het enorme aantal drankwinkels op dit eiland! 🤔 
Men geniet op deze zondagavond met elkaar van het buitenleven maar misschien doen ze dit ook wel iedere dag, we hebben geen idee! 
Gebeurde er dan vandaag echt niets geks? Ja zeker wel! We zijn op een verlaten stralend wit strand in zee, moeders blijft voorzichtig uit de buurt van de hoge golven maar mijn lover en ik springen er door heen. Echt een hele hoge golf slaat ons ondersteboven. Proestend komen we boven, ‘Ik ben mijn bril kwijt!’ roept mijn vent. 😳 Voordat ik iets kan antwoorden komt de volgende aan en verdwijnen we weer helemaal onder. Als we staan en elkaar zien kijkt hij hulpeloos in het rond, ‘Mijn bril, mijn bril!’ Om vervolgens te roepen; ‘ Volgens mij heb ik hem, ik voel hem!!’ Hij gaat onder en komt boven met de bril! Wat een mazzel kan een mens hebben! 😊 Als we terug het strand oplopen zijn er voorbereidingen voor een bruiloft aan de gang. 
Bij ons aan boord zijn ook drie stelletjes die op de Seychellen zijn getrouwd. Door de vertraging had dit nog wel wat voeten in de aarde maar gelukkig bleef meneer pastoor op ze wachten. De kerst wordt ook al voorbereid. Gek hoor, bij 28 graden. 
De volgende haven voor twee nachten is op het eiland Mauritius, Port Louis. Apart is deze brief met informatie die we in de hut krijgen. 🤔
Ook hier hebben we een auto gehuurd en ook nu is het weer een dingetje om deze te krijgen. De autoverhuur is ongeveer 4 kilometer verderop in het centrum. Natuurlijk op Mauritius ook de gebruikelijke verwelkoming. 
Hier staan gewoon airconditioners op het haventerrein. Hoezo wij energie besparen thuis, maar toch wel lekker: even de oksels drogen…. 🤣
We lopen eerst van het haventerrein af en dan krijg je de taxi’s. Omdat het erg warm is en best ver lopen besluiten we om er 1 te nemen. Mijn vent gaat dus onderhandelen over de prijs. Het is lastig dit keer want veel chauffeurs bieden dagtochten aan en hebben geen zin in een korte rit. Uiteindelijk na even heen en weer vragen is er 1 die toch besluit het te doen. Bij de verhuur staan wat wrakken. Het verkeer schijnt hier toch wel anders te zijn. Gelukkig hebben we alles goed verzekerd. 😉
Mauritius is een stuk groter met erg drukke wegen (men rijdt ook links) en veel files. 
We hebben geen internet, er is geen telecomwinkel te bekennen waar we een simmetje kunnen kopen en borden met plaatsnamen ontbreken dus we gokken de richting aan de hand van een papieren kaartje van het eiland. Hoe deden we dit vroeger? 🤨 Op internet heb ik een aantal bezienswaardigheden gevonden. We beginnen in het binnenland en wel de theevelden van Bois Cheri. Er is een theemuseum, theefabriek en een restaurant waar we, tegen een acceptabel bedrag, een heerlijke lunch hebben. 
Vandaar rijden we door naar het meer van Grand Bassin, een heilige plek voor Hindoeïstische pelgrims voorzien van tempels en twee enorme beelden van Hindoegoden. 
Helaas is het weer wat omgeslagen en rijden we op deze hoogte in de bewolking. De volgende stop is bij de Alexandra Falls. 
Als we op de parkeerplaats bij de waterval de auto uitstappen spotten we gelijk deze aapjes. 
De kleine rakkertjes zitten in de bomen en wagen zich af en toe watervlug op het gras om vervolgens weer de bomen in te vluchten. Het binnenland van Mauritius is ruig en groen en bestaat uit bergen met Jurassic park-achtige begroeiing, dit is vooral hier in het Black River Gorges National park goed te zien. 
Via Chamarel komen we terug bij het strand van Le Morne in het zuiden. 
We rijden langs de kust omhoog tot het strand van Flic en Flac. Men zegt dat de zonsondergang hier het mooist is. Ook hier aan de kust zijn weer veel grote resorts te vinden. De auto wordt geparkeerd en als we op zoek gaan naar een terras om iets te drinken zien we Jolanda en wat vrienden van haar zitten. 
Hoe toevallig is het dat je elkaar ook hier weer tegenkomt. Zij hebben een dagexcursie gedaan en wachten ook op de zonsondergang. 😊 
De volgende dag doen we de andere kant van het eiland, het noorden. Grand Baie is een grote toeristische plaats met net buiten het centrum een flink shoppingcentre in kerstsfeer. 
Het is aardig om wat rond te kijken maar we krijgen nog geen wow-gevoel van dit eiland. 
De stranden zijn in vergelijking met de Seychellen een stuk minder mooi. Weinig zandstrand en het zeewater ziet er niet echt aantrekkelijk uit. 
Op een terrasje aan het water drinken we wat en rijden dan terug naar Port Louis. Moeders brengen we eerst aan boord en rijden dan de auto terug naar het verhuurbedrijf. Mijn vent en ik lopen de ongeveer 4 kilometer terug naar de haven. Het is ontzettend warm maar wat een beleving om in de hectische drukte terug te wandelen. We lopen langs wat Hindoe tempels. 
Net voordat we het haventerrein op lopen zien we dat er op een groot sportveld weer een healing aan de gang is. Gisteravond was er ook al een.
Rond 18.00 uur varen we weg en maken ons op voor de White night party. Helaas vergeten foto’s te maken want het viel echt tegen! 😪 
Zo druk en goed het entertainment in het begin was zo saai is het nu aan het worden. 
Wellicht ligt het ook aan de duur van de reis en zijn mensen moe van de dagen aan de wal maar er is ‘s avonds steeds minder volk op de been. Wij vermaken ons toch wel: hebben ons praatje tijdens het diner met de twee andere Nederlandse stellen en eindigen meestal in de Manhattan of het casino. En daar is ook híj weer te vinden: de Italiaan. De eerste avond na zijn quarantaine zitten we als vanouds naast elkaar aan de Black Jack tafel. ‘Where is your husband?’ vraagt hij en ik leg uit dat die ergens ‘rondzwerft’. Het heerlijke van cruisen vind ik dat er voor een ieder iets is. Overdag ligt mijn vent in de schaduw en moeders en ik wisselen zon en schaduw af. We gebruiken de maaltijden gezamenlijk. Maar daarna kan het zomaar gebeuren dat hij en ik ook niet de hele avond bij elkaar zitten. De Italiaan kijkt me wat meewarig aan, ‘So my darling, he left you all alone.’ In het kort: de casanova denkt zijn kans te zien en als een gentleman ontfermt hij zich over de, naar zijn mening, desperate housewife die zo alleen gelaten is door haar husband. De doos met trucjes gaat open en hij probeert me gewoon te versieren! 😳 Als we later op de avond in de Manhattan de dansvloer aflopen en hij me op een barkruk hijst zegt ie met donkere stem; ‘Come to my room darling!’ Op dat moment verschijnt mijn husband dan eindelijk op het toneel. De korte versie voor het blog: we hebben de casanova een beetje geplaagd en op weg terug naar het casino een aanbod gedaan, zeg maar een ‘an offer he can’t refuse’: We gaan gewoon allebei mee to the room….🤭 Laten we het maar op een misverstand wegens de taalbarrière (we spreken Engels en Duits door elkaar) houden maar hij herinnerde zich ineens dat hij met vrienden had afgesproken, ‘I forgot, I promiss to play cards with my friends….’ En weg was ie. Hij liep zo snel op zijn Italiaanse stappers dat het vuur bijna uit het tapijt kwam.🤣 Mijn lover en ik hebben hem de volgende avond uitgelegd dat we hem een beetje geplaagd hebben. Het is een aardige vent en hij ziet er nu de humor wel van in maar blijft toch volhouden, ‘For you my darling, I even learn Dutch!’. Grappig want als hij ons ziet dan roept ie in zijn beste Nederlands de eerst geleerde zin; ‘Mij niet appen!’ 😉 Het blijven dus nog spannende dagen op weg naar Kaapstad! Persoonlijk denken wij dat Italië er een nieuwe kaartkampioen bij gaat krijgen. 🤣
Het eiland Réunion is prachtig! Het heeft drie cirques die ooit gevormd zijn door instorting van de vulkaan Piton des Neiges. Deze cirques vormen nu spectaculaire berggebieden met ruige pieken en hoge passen. Wij rijden via een 25 kilometer lange smalle kronkelige weg met zeker 148 haarspeldbochten (we hebben ze geteld 😊) 
naar Cirque de Cilaos bij het gelijknamige plaatsje Cilaos. Dit gebied staat bekend om zijn vele wandelmogelijkheden. 
We lunchen in het kleine stadje en rijden dan via dezelfde bochtige weg terug naar beneden. ‘Wat mij betreft hadden ze er op Mauritius 1 dag van kunnen maken en hier 2!’ verzucht mijn vent. Ik ben het helemaal met hem eens! Er is veel te ontdekken op dit best wel grote eiland. Door tijdgebrek en de afstand laten we Piton de la Fournaise, één van de meest actieve vulkanen ter wereld en de bekendste bezienswaardigheid van Réunion, voor wat het is. We komen hier vast nog eens terug! Via de kustplaatsen St. Giles les Bains 
en Saint Paul rijden we terug naar Le Port. Samen met nog een ander stel, dat ook een auto heeft gehuurd, krijgen we een lift van een medewerkster van het autoverhuurbedrijf naar de haven, weliswaar tegen een kleine betaling maar het scheelt weer een onderhandeling met een taxichauffeur. 😉 Vanuit de shuttlebus bel ik moeders maar even dat we er aan komen. Lekker dat Europese gratis bellen.
De Sinfonia zet koers naar Durban, we hebben drie zeedagen in het verschiet. 😊 Ik doe de deur van de cabin open en schrik me rot. Tippie heeft een krokodil neergelegd met een ijsemmer tussen z’n kaken….
Toen ik thuis de planning van de route door nam heb ik me niet helemaal gerealiseerd dat we ook in wateren zouden komen die onveilig zijn. Op maandag, de eerste zeedag, komt er ‘s middags een snel klein scheepje naast de Sinfonia varen en bewapende mannen stappen aan boord. Dit gebeurde vrij vlot en weinig passagiers hebben dit gezien, wij helaas ook niet. Er zijn 16 zwaar bewapende Israëlische kerels gekomen om ons tegen piraten te beschermen. De Sinfonia zal op weg naar de Seychellen langs Jemen en Somalië varen. De doorgang tussen die twee ‘schurkenstaten’ is maar enkele kilometers. 
De dekken waarover je buiten helemaal kan rond wandelen, dek 6 en dek 12, worden daarom nu na 19.00 uur afgesloten. 
Wij zitten op dek 7 en als we die avond naar bed gaan en uit het raam naar beneden kijken blijkt ook het buitenlicht uit te blijven. Het is vreemd om te weten dat beneden ons bewapende kerels de wacht houden. De volgende dag is er overdag ook security op dek 12. 
Zij scannen de omgeving af en staan in verbinding met de bewapende eenheid op dek 6. Mijn lover en ik lopen een rondje over het bovenste dek en omdat de security vriendelijk gedag zegt spreek ik hem aan. ‘Can I ask you something?’ 
In het gesprekje dat volgt krijgen we te horen dat er hier enkele dagen terug nog een poging was om een schip te enteren. De piraten komen met vier tot vijf bootjes, zijn vaak razendsnel en proberen aan boord te komen om passagiers te gijzelen en zodoende hun eisen kenbaar te maken: losgeld. Voor nu hebben we geluk want er staat een super harde wind met flinke golven, dat maakt het voor de kleine piratenbootjes extra moeilijk.
om ons ‘s avonds op de dansvloer bij Manhattan, in het casino 
of het theater te vertonen,
zoals eerder gezegd: vervelen hoeft echt niet! 😊 Maar het kan met ons niet anders of er is wel weer wat! 😳 Moeders is nog steeds verkouden en ik ben dinsdagavond ineens niet zo lekker. In de nacht een paar keer wakker en woensdagmorgen heb ik overal spierpijn en een barstende hoofdpijn, mijn keel voelt ook raar. WTF, wat is dit? Een migraine aanval of heb ik toch covid van de Italiaan gekregen? Mijn lover en moeders gaan alleen naar het ontbijt terwijl ik in bed blijf. Alleen voor het pakken van een covidtest kom ik er even uit. Terug in de hut helpt mijn lover met de test en gaat dan retour naar boven om in het restaurant een theetje voor me te halen. ‘Ik hoor het zo!’ roept ie. Moeders blijft even bij mij in de hut wachten op de uitslag. De covidtester ligt op mijn nachtkastje en vanuit bed kijk ik er met een scheef oog naar. Vijftien minuten wachten is best lang. Maar zie ik daar nou al rode streepjes? Waar is mijn bril?? Ik kan het ding zo snel niet vinden en pak de tester, ‘Gloeiende, gloeiende, ik heb covid!!!’ piep ik tegen moeders. ‘Ga direct naar Roel, hij moet nu terugkomen!!’ 😪 Even later zwaait de deur open en daar staan ze, het koppel dat ik waarschijnlijk 5 dagen niet ga zien want ik zal in quarantaine moeten! 😳 Ik laat mijn lover de tester zien. Dan kijkt hij mij vervolgens met ongeloof aan en foetert; ‘Die test is negatief, zet eerst je bril op dombo voordat je kijkt dan zie je tenminste hoeveel streepjes er staan!!!’
😡Oeps, ik zeg maar even niets meer! 🤣 ‘s Middags ben ik redelijk opgeknapt, trek de stoute schoenen aan en ga naar het zwembad: even kijken of mijn husband en moeders alweer met me willen praten! 🤨
dan weer komt Neptunus aan boord omdat we de evenaar passeren. 😊 
Eerst een pets water over je hoofd bij Neptunus, daarna een (echte) octopus kussen….
Vervolgens krijg je een scheut vanillevla over je heen, 
en om het af te maken een hand chocoladepoeder. En lekker in je haar wrijven. De kapper zal wel commissie moeten betalen….en wíllen betalen….
Gelukkig wordt het zwembad door zes man daarna gelijk weer geleegd, schoongemaakt en opnieuw gevuld. En dan blijkt met de GPS dat we nog meer dan 4 graden (=twaalf uur varen) van de evenaar zitten.
Natuurlijk is het ook een groot ‘mensen kijken’ gebeuren. Met verbazing spotten we iedere keer weer wat er allemaal voorbij schuift. Want serieus, je kan toch wel iets aantrekken als je voor het ontbijt of de lunch naar het restaurant gaat, ook al is het een buffet….
En het zijn precies altijd de types die het niet kunnen hebben! 🤮 Het maakt me niet uit of je dik of dun bent, lelijk of knap maar WTF waarom zonder shirt of in slechte bikini/badpak waarin je borsten op je buik hangen naar het buffet. Denk even om de gevoelens van de medemens! 🤣 Dan zijn er ook ‘de zwemmers’ (zo noem ik ze maar even) want die lopen direct na het zwemmen op natte blote voeten zo het buffet binnen. Soms een handdoek achter zich aan slepend waar ze zich een soort van mee afdrogen. Voordeel: de vloer is gelijk weer schoon en droog.😉 Er iets tegen het personeel van zeggen helpt niet want ook hier: de klant is koning. 🤨 Er is wel 1 keer iemand op de gala-avond uit de Manhattan verwijderd. De beste man liep in een voetbalbroek, chauffeurshemd en crocs in het rond te springen. Echt, het lijkt alsof het veel mensen steeds minder en minder kan schelen hoe ze eruit zien. De verwassen, niet bij elkaar passend en te kleine bikini’s en badpakken zijn niet te tellen, zo slecht. Ik geef gelijk toe dat ik een zeikerd ben maar even serieus, op jezelf letten en een beetje trots zijn hoeft echt niet altijd duur te zijn. Gelukkig hebben we ook nog een aantal bijzondere aparte types aan boord: deze dame bijvoorbeeld. 
Ik ben slecht in schatten dus geen idee hoe oud ze is, een Française die alleen reist en op Instagram bijna 60.000 volgers heeft (nu plus 1, jullie kennen mijn vent). Overdag paradeert ze in een string met daarboven een vrije invulling voor een bovenstuk. Ook langs het buffet, alhoewel dan draagt ze een doorschijnende pareo over een bilpartij waar Bertha 23 jaloers op is. Dit draagt ze ook met aerobics 
en een aantal keren is de AED er bijna bij moeten komen om de rikketik van de aanwezige toeschouwende bejaarde heren te stabiliseren. 😉 ‘s Avonds laat ze op de dansvloer alles lekker schudden in een te krappe zoveel mogelijk onthullende jurk. Dit is ook zo’n man-vrouw ding want waar ik denk; ‘Arm kind, waarom gedraag je je zo? Wat is er mis in je bovenkamertje?’ 🤔 Zit mijn husband toch nog steeds als een soort hijgend hert te kijken als ze voorbij dendert. Moet wel gezegd: hij is een van de weinigen die een praatje met haar durft te maken. Gelukkig is zijn rikketik na 2 operaties in orde. 😉 Van de Française naar deze twee vrolijke Japanse dametjes.
Iedere avond bij het diner een ander hoedje op en zodra ze aan hun tafel zitten komt er een grote IPad waarop ze foto’s van zichzelf bekijken. Op de dansvloer zijn ze elkaar continue aan het filmen terwijl ze gekke danspasjes maken. Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen op zee richting de Seychellen? Dagelijks weer allerlei figuren van handdoeken op je bed:
Gezellige etentjes met nieuwe vrienden: Jolanda.
Kikkerbillen op het menu? Alles moet je een keer proberen. Smaakt gewoon naar kip overigens.
Moe van het niks doen, hoewel de blog ons ook wel elke keer weer een dag werk oplevert.
Stevige ontbijtjes. 
Vast ongezonde lunches.
Zorgvuldig opgemaakte toetjes.
De kerstsfeer komt ook al aan boord.
Maar eerst nog een Italiaans feestje waarbij het bedienend personeel op de tonen van de WK voetbalsong ‘Magic in the air’ en het lijflied van de Sinfonia in optocht door de eetzaal komt met grote taarten. En de gasten enthousiast terug zwaaien. 
De Italiaan kwam na 5 dagen vrij uit de covid gevangenis. Het is een apart gedeelte van de negende verdieping. Je mag je kamer alleen uit om een klein stukje op de gang te lopen. Iedere dag ‘s morgens testen, extra vitamine shot, eten en drinken wat je wilt, balkonhut en niet onbelangrijk: het internet is er (in tegenstelling tot de rest van het schip) perfect. Volgens zijn info zitten er nu nog maar drie vast hoewel het kuchen, hoesten en proesten aan boord nog steeds een lieve lust is. Het is echter niet verplicht om te testen dus wie weet hoeveel passagiers het hebben zonder het te (willen) weten….😳Mijn husband, voetbalhater nota bene, ging uit zijn dak toen Duitsland verloor met het voetbal. Iedere Duitser aan boord moest zijn gezang horen met drie rondjes om de ontbijttafel:
‘Schade Deutsland, alles ist vorbei, alles ist vorbei !!’ Hij probeerde zelfs om de kapitein over te halen door te vragen of de beste man het door de luidspreker zou willen omroepen?! 🤣 Moeders en ik gingen naar de kapsalon want de haren hadden een verfje nodig. 😊 
Door uiteenlopende oorzaken komen we waarschijnlijk 6 uur later op de Seychellen aan. De officiële aankondiging is dat de vertraging in Jeddah is ontstaan door een probleem met het tanken van de brandstof. Het onofficiële bericht: er zijn 2 personen aan boord overleden die in Jeddah vanuit het boordmortuarium naar hun thuisland zijn vervoerd. Ook hier geldt: het is net als met een massage. Niet altijd een happy-end. 🤭 Onze geverfde haren hebben dat gelukkig wel want stel je voor dat je met zó’n kleur de rest van de tijd aan boord in het rond loopt. 🤣