Storm Nelson trekt over Spanje. Hier in Tarragona merken we daar niet heel veel van. Er zijn buien, een harde wind en flinke golven. Op donderdag is het allemaal rustiger en fietsen we naar het centrum van de stad. Daarover meer in het volgende blog want er gebeurde weer wat! We zijn in het wijkje El Serrallo bij de haven als we in de verte een helikopter boven zee zien hangen. 
‘Kijk dan die heli!’ roep ik tegen mijn vent maar die is al op de pedalen gaan staan, ‘Kom, kom, fietsen en zien wat er aan de hand is!’ Zoef, weg is ie. 😳 Op de plek aangekomen staan er verschillende ambulances, politie en brandweer. 
Wow, dit is heftig! Ik maak een paar foto’s van dit geheel en loop dan naar de zeekant waar de heli hangt. Mijn vent staat vooraan: eens een persfotograaf altijd een persfotograaf zullen we maar zeggen. 😊 
De reddingswerker hangt aan een kabel en pikt net iemand op uit de hoge golven. Jeetje, het is een jonge knul en slap als een pop hangt hij tegen de reddingswerker.
Dat het niet best is blijkt als hij in de heli gelijk gereanimeerd wordt. Wat afschuwelijk! We horen verschillende verhalen: het zouden twee surfers zijn, een bootje dat omgeslagen is met illegale immigranten maar geen idee wat waar is. Terug bij de hut nemen we een borrel, mijn vent is wel wat gewend maar ik zie die jongen nog zo bungelen. Bah, akelig triest. 😪 Later komen er wat Spaanse artikelen die we Google laten vertalen. Hier in Tarragona was er een jongen die niet meer uit zee kon komen, een Duits echtpaar zag het gebeuren en de man is de jongen gaan helpen. Zowel de jongen als de man zijn verdronken. 🙏🏻
‘s Avonds krijgen we een berichtje uit Nederland met de link van RTL erbij. 
Gevolgd door verschillende vragen of wij okay zijn. Hoe vreemd die storm want wij hebben er dus niet veel van gemerkt. De weerkaart van Spanje laat zien dat er stukken zijn waar het heftig tekeer gaat, met name in het zuidwesten en midden. Voor wie in Spanje rondreist: stay safe! 😊
maar kan me er niets van herinneren. Heel gek want ik was toen toch al een jaar of veertien. ‘Tuurlijk wel, we stonden op camping S’Abanell, daar was je zo leuk aan het spelen met een Spaanse jongen!’ 🤣 zegt moeders door de telefoon. Op mijn weerwoord dat je op je veertiende niet meer met zand speelt en of ik iets anders met die jongen deed zegt ze; ‘Ach welnee, doe niet zo gek! Dat je het niet meer weet!’ 🤨 Nou ik laat het zo, want ze beschrijft precies de plek op de camping, het strand en zelfs de coupe van mijn haar. ‘Permanent was toen in de mode, had je ook, van die mooie krullen en zo’n leuke witte jurk.’ Als we dus de volgende dag naar het centrum fietsen stel ik voor om mijn geheugen op te frissen en zo staan we voor S’Abanell, die ligt trouwens náást onze camping. Bij de poort van de camping denk ik het te herkennen maar daar blijft het bij. 
Ook het centrum van Blanes geeft geen ‘oh’s en ah’s en dat weet ik nog!’ 🤔 Terwijl we over de grote brede boulevard slenteren 
blijf ik me verbazen dat ik het niet weet. ‘Laat gaan, het is bijna 80 jaar geleden!’ grinnikt mijn lover complimenteus. 🤣 Blanes is een leuke plaats, het is de zuidelijkste badplaats van de Costa Brava. Paar trefwoorden: rotsen, pijnbomen, kleine baaien, de boulevard en mooie stranden. 
Het oude en het nieuwe gedeelte van de stad worden op de boulevard en op het strand gescheiden door een grote rots.
Ook is er een enorme jachthaven.
Het is er nu gezellig druk zo voor de Semana Santa: de Heilige of Goede Week die begint op zondag 24 maart met Domingo de Ramos (de dag dat Jezus Jeruzalem binnen liep). Gevolgd door op iedere dag een andere processie in aanloop naar Viernes Santo (Goede Vrijdag) op 29 maart en Sábado Santo op 30 maart om deze week af te sluiten met de Domingo de Ressurcección op zondag 31 maart (eerste Paasdag). Het is een tijd van processies, ceremonies en festiviteiten die het leven, de dood en de wederopstanding van Jezus Christus herdenken. Alle processies worden georganiseerd door Hermandades of Cofradias. Dit zijn zogenaamde katholieke broederschappen die bij een bepaalde parochie behoren, de plaats waar de processies beginnen en eindigen. De routes die door de stad worden gelopen kunnen soms uren duren en bestaan uit verschillende taferelen. Met name die op Jueves Santo (witte donderdag) schijnt indrukwekkend te zijn omdat die plaatsvind in de avond, als het donker is, met vele kaarsen. Het is een drukke vakantieweek waarbij miljoenen inwoners van Spanje door het hele land reizen om op vakantie te gaan. De populairste bestemmingen zijn doorgaans Andalusië, maar ook de Middellandse Zeekust bij Valencia en Catalonië worden druk bezocht. Op de wegen is het gedurende de hele week erg druk, zowel richting de zee als richting de bergen, voor degenen die liever nog willen genieten van de laatste sneeuw in de skiresorts. Thuis met het plannen van de route was het de bedoeling om naar Sevilla te gaan. De stad die bekend staat om zijn vele mooie indrukwekkende processies. Echter doordat ik de route heb omgegooid en we nu aan de kust begonnen zijn is Tarragona in beeld gekomen. De processies die hier in deze week plaatsvinden zijn door de Catalaanse regering als cultureel erfgoed bestempeld. Maar eerst zijn we dit weekend nog in Blanes. Ik waag me zelfs voor een uurtje op het strand zo lekker schijnt het zonnetje. Mijn vent niet, ‘Veel te koud nog!’ Wel komt ie een wijntje en een hapje brengen, sweet! 😍 
In de nacht van zaterdag op zondag tikt de regen op het dak van de hut. Niet zo erg als thuis zie ik de volgende morgen op de foto die mijn moeder van de tuin stuurt. 😳 
Het is nog bewolkt en we besluiten naar Lloret de Mar te fietsen. Het is een korte rit van zo’n 10 kilometer, net de berg hierachter. Omhoog gaat het vanuit Blanes om vervolgens de berg af te suizen en zo komen we het walhalla van de jeugd binnen. 
Een beetje jeugdsentiment en wie kent het niet? De programma’s zoals ‘Zuipende jongeren’, ‘Zon, seks en je ouders in shock’ en natuurlijk de film Costa! 
Voor ons een soort ‘gillend naar huis’ zeg maar. 😉 
We hebben echt een heerlijke lunch op een terras met een ober die ik zo mee naar huis zou nemen, zo’n leukerd! Daardoor vergeet ik dus een foto van de pasta met inktvis te maken. 😞 Dan laten we Lloret voor wat het is ondanks de verleiding door de vele cocktailbars en weet ik wat voor gekkigheid nog meer en trappen retour naar Blanes. 😊 Het weer is omgeslagen en ook maandag regent het als we opruimen om richting Tarragona rijden.
Bij Barcelona staat de gebruikelijk file. 
Omdat we hier beiden al vaker zijn geweest staat de stad nu niet op de planning. Een kleine 5 kilometer voor Tarragona ligt camping Las Palmeras. Een mega resort met bungalows, stacaravans en een camping aan de Costa Dorada. Ook hier zijn nog niet alle campings open dus was de keuze snel gemaakt. Omdat we nog aan het uitrusten zijn heb ik voor deze week een lekkere premium plaats aan het strand geboekt. 😍 Bij de receptie staat een Duits stel voor ons en ik begrijp dat ze zich vast hebben gereden in het zand. Er moet een tractor komen om ze eruit te trekken. WTF, waar dan? Ik kijk naar de zeekant en vrees het ergste….😳 Dan zijn wij aan de beurt, een allervriendelijkste jongeman geeft alle informatie en op mijn vraag of we niet teveel in het zand staan zegt ie; ‘Komt allemaal goed, er staan zelfs nog grotere campers aan het strand en mijn collega fietst met jullie mee!’ Nou daar heb ik wat aan want op de plek gekomen is het een grote zandbak. En,… er staat al een caravan op de aan ons toegewezen plek.
‘Ga ik niet in!’ beslist mijn vent en we gaan terug naar de receptie. ‘We zijn zeker 4,5 ton dat gaan we niet doen.’ zegt hij tegen de jongeman. Het is allemaal geen probleem en na wat puzzelen hebben we een andere plek. Ook mooi uitzicht op zee en voor mij belangrijk: niet bij het sanitair, niet bij een vuilnisbak en ruimte genoeg! 😊 Alleen geen premium (nou, ik heb dit ruim een maand geleden geboekt en weet toch niet meer wat dat allemaal was🤣) dus we besparen ook weer geld: eind goed al goed! 
Oh ja, en we besparen om nog reden op deze plaats: 65 jaar korting. 😉 Dat was bij de premium niet. Gemiddelde prijs hier de afgelopen dagen op de verschillende campings in het voorseizoen door ons betaald is zo’n 25 euro per nacht. Heb ik alle campings voor deze reis al gereserveerd? Nee, zeker niet, dit is de laatste. Wel heb ik een soort schema gemaakt met opties wat te zien en wat te doen in Spanje. Als ik ‘s avonds mijn mail open wacht ons een aangename verrassing. Jan heeft thuis alle tegels in de de achtertuin met de hogedrukreiniger gedaan. Geweldig, de lieverd! 
We boffen maar met van die ‘oppassers’ in huis. 😍 De volgende morgen is easy, het regent maar de weersverwachting is gunstig. Mijn vent bakt dus eerst maar iets lekkers,
ik neem een aardbeienyoghurt, nou ja , yoghurt met 1 aardbei
en dan bekijken we op Google hoe we met de fiets naar de stad kunnen. 😊Het is zoals ik al had begrepen zo’n 5 kilometer en goed te doen. De overdekte markthal is geweldig maar verder is de eerste indruk van de stad matig. Misschien ligt het aan het weer of aan ons maar we hebben er nog geen gevoel bij. Met genoeg informatie over de processies van de plaatselijke VVV fietsen we retour naar de camping. Net binnen klettert de regen wederom op het dak.
Tijd voor een wijntje want ik ben scheel van het turen! 😞 ‘s Nachts wordt ik wakker met een stekende hoofdpijn en mijn keel lijkt schuurpapier, jesses wat ben ik beroerd, ‘s morgens is mijn hele lijf verkrampt. De afgelopen week was mijn vent ook al zo beroerd en waarschijnlijk heeft hij mij nu aangestoken. Gelukkig heb ik altijd een kleine ‘huisapotheek’ mee. ‘Neem een tablet, jij gaat lekker liggen, ik rij!’ zegt hij optimistisch. 😍 Maar voor geen goud ga ik liggen terwijl mijn vent aan het rijden is. De mensen die weten hoe hij rijdt begrijpen wel waarom! 🤣 Voorbij Lyon houden we het voor gezien en schieten een camperplaats op. Na het eten duik ik vroeg mijn bed in. Helaas is het de volgende dag nog erger. ‘Had ik ook, eerst erger en dan ineens gaat het beter.’ zegt mijn vent en kruipt wederom achter het stuur voor een nieuwe rit. 
Uiteindelijk rijden we zondagmiddag Rosas in. We zijn hier vaker geweest en genieten altijd van dit leuke plaatsje. Wat een campers hebben we onderweg aan de andere kant zien rijden. Overwinteraars retour naar huis. Echt, 1 op de 5 auto’s is een camper! De drukte is ook hier te merken want de camperplaats in Rosas geeft ‘completo’ aan. 
Tsja, het is rond half drie dus was het te verwachten. Komt bij dat niet alle campings al open zijn echter Salata wel. Maar ook hier knippert het bord met ‘completo’ ons tegemoet. Op campercontact vind mijn lover iets buiten het dorp, het is een kleine parkeerplaats nabij een parkje. Er staat nog een Nederlands stel met hun camper, prima plek voor een nacht. 
We zagen een aantal campers samenscholen op de parkeerplaats bij de Lidl maar daar worden we ook niet vrolijk van. Ik wil gewoon een plek om lekker uit te rusten dus op het internet zoek ik wanneer camping Salata plaats heeft. We hebben geluk want de volgende dag is er een plekje. 
En direct daarna springt de melding weer op ‘Full’.
Ik boek gelijk drie nachten! Eindelijk ben ik op maandag iets opgeknapt! Nadat we ons op de camping hebben geïnstalleerd fietsen we naar het centrum. Duidelijk is te zien dat het seizoen nog niet begonnen is. 
Erik (de broer van Dirk-Jan, Roel zijn beste vriend), zijn vrouw Hanneke en een stel vrienden zijn ook in Rosas. We hebben afgesproken om een wijntje te doen. In het zonnetje is het een gezellige middag op het terras. Maar als we naar de camper terug fietsen is het kil. Je hebt hier in noord Spanje echt nog een jas of trui nodig in deze periode. 
Verder zijn de dagen leuk en rustig. Roel bakt een brood. 
We fietsen wat, 
shoppen, bezoeken de markt 
en doen in de middagen een terrasje met tapas en sangria. 
Ook de strandtenten zijn vaak nog in opbouw 
en de hotels worden schoongemaakt en opgeknapt.
Donderdag maken we de hut klaar voor vertrek. De volgende stop is Blanes. 
We zijn nu een week onderweg en langzaam beginnen we te onthaasten. 😊 Waar we tijdens Semana Santa zijn…. dat volgt in het volgende blog!
waar we halverwege maart heen willen schieten mijn gedachten terug naar de afgelopen periode. Want dat die hectisch was is zacht uitgedrukt. 😞 Net voor oudjaar gingen we zoals vaker de afgelopen jaren naar de Oudejaarsshow van het Groot niet te vermijden Show orkest op het ss Rotterdam.
De gehele verbouwing verliep nog steeds voorspoedig en oudjaarsavond was weer super gezellig in mooi gezelschap met dit keer eigen gebakken oliebollen en appelflappen van Toke! 😍
Of de avond toch iets te wild was weten we niet maar hierna was de drukknop van de wc beneden kapot! 🤣 Geen nood want we hebben tegenwoordig op de beneden verdieping in het nieuwe kantoorgedeelte ook een wc. Waarschijnlijk dacht de loodgieter ook dat het niet zo’n haast had want echt, het heeft 3 maanden geduurd voordat het allemaal weer gefixt is. 🤨
Met als resultaat dat ik een week voor vertrek nog even snel met de witkwast aan de slag kan. Maar goed het is af!
Ook kwam de elektricien de hele stoppenkast vervangen. Die was al 27 jaar oud, met porseleinen zekeringen. Is wel eens aan vervanging toe zullen we maar zeggen….😊
Dat vertrek naar Spanje had trouwens ook wat voeten in aarde want ik wilde niet eerder weg omdat de gordijnen pas op 5 maart konden worden geleverd en opgehangen. ‘Allemachtig, dat ga je niet menen, je kan toch nog eens bellen of ze eerder kunnen!!’ riep mijn vent geïrriteerd uit. ‘Dan hangt het allemaal 1 dag en ga je weg!!’ 😡 Het werd een gezellige discussie zullen we maar zeggen!
Ik begrijp hem wel want de afgelopen weken waren verre van leuk. Begin januari moest mijn vent wederom retour naar het ziekenhuis voor controle aan zijn oog. De zichtmeting was goed, terug van 15 naar 100 %, en het bloed was weggetrokken uit zijn oog maar de arts was absoluut niet positief. Hij kon nu zien dat er een loslating van het netvlies was. We moesten met spoed naar het Oogziekenhuis in Rotterdam. 😳 Mijn vent mocht zich zo min mogelijk bewegen en inspannen en aldaar aangekomen werd besloten om hem direct te opereren. Helaas kwam er een verlaat ‘vuurwerk slachtoffer’ die voorging. Door dit al was het inmiddels al avond en werd mijn vent naar de volgende dag geschoven. Hij mocht niet mee naar huis maar kreeg een bedje aldaar, waar ie rechtop moest proberen te slapen….nou kwam daar toch niet veel van want het idee van de oogoperatie gaf hem en mij de rillingen. Verdoving achter je oog. Dat soort dingen. 🤭
Dat was gelukkig volledig onterecht, de ingreep viel hem ontzettend mee en is goed gelukt. Doordat ze tijdens de operatie gas gebruiken, en dit een aantal weken in het oog blijft zitten, moest hij 7 dagen lang 6 uur per dag met zijn hoofd op de tafel naar beneden kijken.
Treurhouding heet dat in het Oogziekenhuis. Nou, jullie kennen hem, hij wordt na 5 minuten al gek…. 🤣 Ook mocht hij niet vliegen, hoog in de bergen verblijven of duiken. Nou dat laatste deed ie toch al niet maar de bergen, daar baalden we van! 😞 Niet naar de sneeuw dit jaar. We hadden ons er zo op verheugd, zeker na de super gezellige ‘pré aprés-skiparty’ bij Frans en Mirjam. 😍 En echt, als je denkt dat dit alles was, geloof me het kan nog erger! 😳 Eerder heb ik in het vorige blog met de klinkende titel ‘Eindelijk een beslissing’ vermeld dat het fotobureau verkocht zou worden. De nieuwe eigenaren hadden een paar jaar geleden al een fotobureau in het zuiden van Nederland overgenomen. Zij wilden hun gebied uitbreiden en wij wilden verkopen dus het was een prima idee. Zo snel en enthousiast zij in april van start gingen, zo traag waren de ontwikkelingen afgelopen zomer. Er was iedere keer iets; hij had corona, zijn dochter een ongeluk gehad en zo ging het maar door. Maar mede omdat ze al ervaring hadden met een bedrijf overnemen bleven wij positief, zelfs toen de afgesproken overname per 1 september niet ging lukken omdat ze hun zaakjes niet op tijd in orde hadden. Uiteindelijk was de overname een maand later toch een feit en zo proosten we op 28 september samen met hen en de medewerkers met een glas bubbels en was iedereen blij. Zij met het bedrijf wat ze over hadden genomen en wij met het feit dat mijn vent eindelijk kon stoppen en aan zijn gezondheid gaan denken. Dat het, naar onze mening, keiharde onderhandelaars waren en wij veel water bij de wijn hebben gedaan maakte ons niet uit want het ging er vooral om dat de medewerkers (die stuk voor stuk jaren bij Roel in dienst waren) goed terecht zouden komen. Alle vier vonden ze de nieuwe eigenaren super aardig en enthousiast, gingen ze veel meer salaris verdienen en kregen allemaal een nieuwe lease auto van de zaak. Eind goed al goed zou je denken maar helaas bleken we met twee luchtfietsers in zee gegaan te zijn. 😡 Echt, er zijn dingen gebeurd waarbij we beurtelings dachten; ‘Zijn deze mensen nou zo dom of zijn ze toch zo berekend?!’ 🤔 Door de verbouwing hier werd er twee weken na de overname door het personeel vanuit huis gewerkt dus echt zicht op alles hadden we niet. Nou hoefde dat ook niet want mijn vent was met pensioen en mocht zich van de luchtfietsers absoluut nergens meer mee bemoeien. Maar vreemd vonden wij het wel dat de nieuwe eigenaren zich alleen op de dag van overname hooguit 2 uurtjes op kantoor hebben laten zien en daarna niet meer. Het leek alsof ook zij zich nergens mee bemoeiden. Het personeel was nu wel overgenomen maar voor het bedrijf zelf waren zij nog steeds met diverse raadgevers (denk aan accountant, boekhouders, raadgevers enz) in de weer om een concept overeenkomst te maken. Wat ons betreft niet zo moeilijk want we hadden alles uitvoerig doorgesproken en op papier gezet. Uitwerken en ondertekenen. De concept overeenkomst die we eindelijk eind oktober ontvingen stond vol met fouten. Onze accountant en advocaat haalden er zoveel uit dat het hele ding wat ons betreft over kon. Bijvoorbeeld: wij hadden met hen afgesproken dat zij het kantoor voor drie jaar tegen een maandelijks bedrag konden huren. Daar hadden zij in de zomer ook al een handtekening voor gezet omdat wij de verbouwing (kantoor van woonhuis scheiden) in gang wilden zetten. Want die plannen zijn eigenlijk ontstaan door de overname van het bedrijf. In het concept dat zij hadden laten opstellen werd niet gesproken over het kantoor maar over het gehele pand. ‘Hebben jullie je koffers al gepakt?’ vroeg onze advocaat terwijl hij erop wees. 🤭 Zo dan,…. je zal het getekend hebben! 😡 ‘Teken nou maar gewoon want er staat niets vreemds in!’ zei het koppel in koor aan de telefoon toen zij vonden dat wij te lang over het concept moesten nadenken. ‘Anders moet er weer een nieuw concept gemaakt worden en dat kost allemaal geld! Er staat echt precies in wat we afgesproken hebben.’ 😳 Nou, daar dachten wij anders over. Ik was al lang klaar met die lui maar mijn vent zag het nog redelijk positief in dus over en weer ging het concept met aanpassingen. Tot ineens uit het niets eind november een mail kwam waarin zij ons mededeelden dat ze de stekker overal uit trokken, ze zouden geen overname doen, de onderhandelingen werden gestaakt en het personeel was weer van ons. Ze sloten de mail af met iets in de trant van dat ze hoopten dat we wel ‘vriendjes en vriendinnetjes’ zouden blijven want ze hadden zo’n leuke band met ons opgebouwd….🤮 De fotografen en secretaresse stuurden ze dus retour naar ons, ‘Wij stoppen er mee en jullie kunnen je salaris bij Roel gaan halen, die is nog steeds jullie baas!’ werd hen medegedeeld in een persoonlijk gesprek. Deze email aan ons kwam pas na dit gesprek toen ze al op de terugweg naar het zuiden van het land tuften. Een soort gevalletje Omtzigt zeg maar 😳! En dat terwijl ze net met de medewerkers hier in Vlaardingen hadden gesproken! De vier stonden dus even later verbouwereerd bij ons op de stoep met de mededeling dat Roel weer de werkgever was. De luchtfietsers hadden zéker wel voor de overname van het personeel getekend maar omdat dit op een enkel A4-tje stond waren zij stellig van mening dat zo’n kladje niet rechtsgeldig was. 🤔 Ook bleek nu dat zij de salarissen van oktober veel te laat hadden overgemaakt en voor de maand november zag het er helemaal niet rooskleurig uit. Tsja, snap je onze verbazing! 🤨 Dit moest opgelost worden en tot die tijd konden wij helemaal niets doen want 1 verkeerde stap van Roel en hij zou daadwerkelijk wél weer de werkgever zijn. Vervolgens konden de fotografen en secretaresse ook niet meer doorwerken omdat de systemen werden afgesloten en de lease-auto’s terug ingeleverd moesten worden bij de garage. Lang verhaal kort: de secretaresse nam een advocaat en spande een rechtszaak aan tegen het illustere duo dat op geen enkele manier meer voor iemand van ons te bereiken was. Mail en telefoon werden gewoon niet beantwoord! Door de jurist van het duo werd Roel in vrijwaring opgeroepen. Buiten het feit dat hij vreselijk baalde dat zijn voormalige medewerkers dit moest overkomen was hij van de oproep op zich trouwens niet onder de indruk. Samen met zijn advocaat had hij alles al op een rij en zij waren overtuigd van het gelijk aan onze kant. Ik niet, ik was bang voor iets wat we over het hoofd zouden zien. Komt bij dat ik al de kriebels krijg als er een deurwaarder aan de deur komt en ja, die kwam natuurlijk want omdat het onduidelijk was geworden wie nu de werkgever zou zijn moesten de medewerkers ook mijn vent aansprakelijk stellen voor het niet betalen van hun salaris. Om alles uit te sluiten hebben we zeker 14 dagen lang iedere avond, tot ik er stekende hoofdpijn van kreeg, alle mail, appjes enz. van de afgelopen periode van onderhandeling door zitten spitten in verband met de beschuldigingen aan ons. Het resultaat: een duidelijke tijdlijn en twee dikke ordners vol met mailwisselingen en bewijzen. 👍 Tijdens de zitting werd al snel duidelijk dat de beslissing van de rechter voor ons positief zou uitvallen. Ik zie haar nog wapperen met het veelbesproken ‘kladje’ richting het duo met de vraag of dit hun handtekening was. Echt wel, gewoon rechtsgeldig. ‘U weet toch wel waar u uw handtekening onder zet? U bent toch gekke Henkie niet’ zei de rechter op sarcastische toon omdat ze het drie keer moest vragen. 🤣 Gelukkig kwam de uitspraak al na een week (net voor kerst) en inderdaad: het personeel was overgenomen met ingang van 1 oktober. Het blijkt, er is een wet “Overgang van onderneming” en dat proces is niet terug te draaien zodra het begonnen is. 😊 Ondanks deze uitspraak reageerden de luchtfietsers nog steeds niet op de telefoontjes en mailtjes van de medewerkers, verleenden hen geen toegang tot de systemen, kwamen de lease-auto’s niet retour en betaalden ook geen salarissen. Oeps, dat tikt aan want de rechter had ook besloten dat iedere dag dat dit allemaal niet in orde was er een boete betaald moest worden. 🤭 Ze zullen toch niet denken; ‘Als we niets doen dan waait het vanzelf wel over….’? Het waren stressvolle weken voor de medewerkers maar zeker ook voor ons. Zo lang de rechtszaak liep konden en wilden we er met bijna niemand over praten. Op zakelijk vlak waren we zeer voorzichtig want we zagen de aasgieren al rond cirkelen om de klanten in te pikken. En in de privésfeer wilden we niemand ongerust maken, daar kwam bij: wij wísten ook niets! Klinkt allemaal makkelijk gezegd maar de werkelijkheid was een ding hoor! Het voelde als liegen. Lachen en leuk doen bij familie en vrienden en ondertussen weten dat er grote donkere wolken boven ons hoofd hingen door de rotzooi die was ontstaan door het handelen van het illustere duo. Inmiddels hebben zij hun eigen faillissement aangevraagd. Hoe triest, het bedrijf dat mijn vent in 46 jaar heeft opgebouwd is in 2 maanden om zeep geholpen. 😪 De curator die is aangesteld is ook meer dan verbaasd over de gang van zaken en verzekerde ons dat hij veel had meegemaakt maar dit…. Gelukkig hebben de medewerkers ander werk gevonden. De ene gaat bij de Gemeente werken, twee fotografen gaan voor de oude klanten werken en zijn voor zich zelf begonnen. Nummer vier gaat waarschijnlijk wat anders doen. We hebben dus hele rumoerige tijden achter de rug en het is helaas nog niet afgelopen omdat de curator alles uit moet zoeken. Ondanks dat bijna de hele verbouwing hierdoor overschaduwd is zijn we toch reuze blij met hoe ’top’ onze woning er nu uit ziet! 😍
Ook werd de container, die weer leeg was, na al die maanden weggehaald, 
nog een kapot raam boven in de hal vervangen en
werd door tuinman Michel en zijn collega’s de voortuin eens goed gesnoeid.
En eindelijk kreeg ik mijn inloop kerstspullen kast! So happy! 😊
In februari tikte ik de 60 jaar aan! 😊 Het plan om het in de sneeuw te vieren was dus geen optie. Nou kwam het zo uit dat moeders en Jan precies in die week een huisje in Zeeland hadden gehuurd. ‘Kom dan hier heen!’ riepen zij. Nou, we hebben geen reden nodig om de camper op te starten. Helaas was het weer niet al te best maar we hadden er niet minder plezier om.
Oh ja, dit raadsel is er nog steeds: Wie heeft deze bos bloemen gestuurd op mijn verjaardag? Heel lief maar er stond geen afzender op het kaartje! 🤔
Terwijl we afgelopen woensdag de camper door de wasstraat halen
belt mijn moeder dat het helaas toch niet meer gaat met 1 van haar hondjes. 
Ze heeft twee oudjes waarvan de kleinste niet best meer is. Ze zit al enkele dagen te piekeren wat ze moet doen maar heeft nu toch een afspraak gemaakt. Of ik mee kan naar de dierenarts om het kleintje in te laten slapen. Uiteraard ga ik mee, zucht, zo zielig altijd. 😪 Nog even doorbijten want echt, het is bijna zo ver !! Zaterdag komen de ‘oppassers’ hier in huis en rijden wij richting España! 😍
Het kantoor moet leeg,
Er komt een noodmuurtje tegen het stof.
En er moeten enorm veel kabels verlegd worden.
We verhuizen een bureau en twee computers naar het op een na kleinste kamertje waar we de komende weken zullen bivakkeren. 
En hangen de bouwkalender op.
We kopen nieuwe verlichting, rails aan het plafond en elk lampje dat er straks aan komt te hangen is met een app te regelen. Leuk voor m’n vent, al die home automation dingen. 😊
Met pensioen! Nou echt niet, nog nooit zo hard gewerkt! 🤣
en niet te vergeten, het puin van de oude keuken en bijkeuken.
We hebben een aantal deuren kunnen hergebruiken maar ook nieuwe nodig net als kozijnen, die hebben we te weinig dus dat wordt gebracht,
De tuinmannen gaan aan de slag voor een pad naar de nieuwe voordeur voor het te verhuren kantoor.
En de nieuwe wordt als een puzzel in elkaar gezet en op z’n plek geplaatst.
En een meneer met een mega zaag gaat gaten in de muren maken. Hoezo stof! 😫
Wat eens een raam was is nu de voordeur van het te verhuren kantoor en in de ruimte van de keuken komt een groot nieuw raam waar ooit een dichte deur was, die in zijn hele 27 jarige bestaan misschien 5 keer open is geweest.
en ontbijt en diner met gruis.
Roel vult intussen gaatjes zonder praatjes. 🤣
Maar ook reken en denkwerk want mijn vent en ik hebben veel te veel lichtpunten uitgerekend, ‘Het lijkt wel een theater!’ grapt de aannemer als hij ons lichtplan ziet. Gelukkig hebben de mannen van de keuken er meer verstand van en na wat stevig rekenen (komt door mij want ik wil het weer anders) is er een lichtplan. ‘Het plafond is van de mummie, heel ingewikkeld. ‘ grapt mijn vent zijn eeuwenoude mopje. 
Het loopt soms allemaal wat chaotisch. Komt wellicht omdat we met 2 aannemers werken, de een voor het kantoorgedeelte en de ander voor het woonhuis. Zo staan ze te hakken en zagen in het woongedeelte terwijl in de studio gaten voor raam en deur worden gezaagd en een plafond wordt geplaatst. Het stof zit overal en de zeilen die we hebben opgehangen lijken niets tegen te houden. Over de herrie (hakken, boren, zagen en zingende werklui) ga ik het niet hebben! 
Ach, hoe gek ben je als je met een zak broodjes en een ei in het rond loopt om te vragen of ze trek in een broodje ei hebben? 
Is het herkenbaar dat als mensen je niet verstaan je ineens ook heel hard gaat praten? Juist, dat doe ik dus ook! 
Om de studiovloer /plafond dicht te maken komen er twee hele grote stalen H balken die naar binnen geworsteld moeten worden
en ingekort.
We maken natuurlijk ook nog even een remake van die bekende New Yorkse foto op de Empire State Building. 😊
Tijdens de verbouwing hebben we dus zoals gezegd de keuken in de camper en het keukentje op het kantoor boven maar gelukkig zijn er ook veel uitnodigingen om ‘s avonds ergens lekker aan te schuiven! 
Het is wat zo’n verbouwing, we werken hard mee en hebben soms geen benul meer van tijd. Het is leuk om dingen zelf te doen en niet onbelangrijk: het scheelt ons in de kosten! Iedere ochtend om 08.00 uur staan ze voor de deur, soms zelfs al om 07.00 uur. Vaak gaat de deur pas rond 17.00 uur dicht. We worden een soort ‘klus kluizenaars’ 
Echt, toen alles stond uitgestald heb ik me achter de oortjes gekrabd en gedacht; ‘WTF, hebben we allemaal gekocht!’ 🤭Monteur John gaat intussen rustig zijn gang, ‘Wacht maar af mevrouwtje, het komt allemaal goed! Oh, trouwens ik moet even plassen maar mag niet zwaar tillen kan je even helpen?’ 🤨 Zo’n type dus, maar een vakman hoor, we hadden geen andere willen hebben! Na drie volle werkdagen (één avond gaat ie zelfs door tot 21.00 uur) is de keuken een feit!
En een dag later wordt hij plechtig in gebruik genomen. 
In de studio wordt een aanvang gemaakt met het leggen van de vloer/plafond balken.
Een voordeel heeft het ook wel weer dat iedereen tegelijkertijd komt, als keukenboer John wat sjouwhulp nodig heeft om het 100 kg zware aanrechtblad op te tillen zijn er mensen genoeg om een handje te helpen.
en moet loodgieter Mo zijn duikdiploma meenemen want er staat een halve meter water onder de vloer in de garage waar hij de riolering voor de nieuwe wc moet aanleggen.
Boven worden de laatste ramen en deuren gezaagd.
‘Here is Johnny….’
De eerste volle puincontainer wordt afgevoerd.
En Roel kan beginnen met het sauzen van de muren in de nieuwe kamer.
Hans Maat doet de bovenranden. Zonder trapje. Tja, hij meet 2.02 meter! 🤣
want maandag begint Chris met het repareren, schuren en lakken van de vloer.
Zelfs in bed is stof en de slaapkamer is veranderd in een berging.
De noodmuur kan weg.
M’n vent begint met het leggen van de tapijttegels in de nieuwe kamer boven.
en voor de zoveelste keer gaan we stoffen en zuigen.
De laatste deuren worden geplaatst.
De schilder geeft de kozijnen en deuren een mooie nieuwe laklaag,
de loodgieter sluit de wc en het fonteintje aan,
de trap in het woongedeelte wordt zwart geverfd,
en na het verwijderen van de anti slip strips door m’n vent,
legt de stoffeerder een hele mooie vloerbedekking. 😊
De muren worden bijgewerkt ,
En dan komt het moment dat de aannemer klaar is. Bedankt alle lieve gezellige mensen die ons geholpen hebben. 😍 Het was fijn dat jullie kwamen, maar het is nog fijner dat jullie weer weg zijn. Rust in huis, alhoewel dat na die ruim 7 weken ook wel heel vreemd voelt.
Wij klussen nog even door. Roel maakt een nieuwe kapstok,
hangt ie ? 🤣
Het weer op zijn plaats zetten van alle meubels, de piano,
de nieuwe bureaus, waarvoor Jan en Cas nog komen helpen. 
En dan moeten alle andere dingen ook op hun plek….
Het noodkantoortje kan leeg.
Ja Roel, ik moet die doos hebben die helemaal achter in de container staat….😫
Ons kantoor beneden wordt gevuld met stellingen en kasten. 
De nieuwe wc aankleden met wc borstel, handdoekenhaakjes, rolhouder en meer van die dingen. 
Met vereende krachten komt ook de flipperkast weer op zijn plek, wat is dat ding zwaar….
H
De houten vloer is als nieuw en het is nu nog wachten op de gordijnen en het afwerken van kleine klusjes zoals oa. plinten verven. Eigenlijk is er niets waar we spijt van hebben. Ondanks de bloed, zweet en tranen is het ons allemaal meer dan waard geweest! 
We laten een mooie Hofmeester foto uit 1956 printen voor in het halletje. Bioscoop Arena met de première van de film de Tien Geboden. 
De nieuwe stoel voor Roel (of voor mij….) bij de open haard.
Roel heeft zo’n project al eens meegemaakt toen hij het huis liet bouwen en ik zit er vrij gemakkelijk in maar veel mensen die we onze plannen vertellen zie ik denkbeeldig achter hun oor krabben….
en Elvis zong ‘Viva las Vegas’ maar er kan niet genoeg op papier staan dus de notaris mocht weer aan de slag. 
net terug van de notaris staat er een 20 ft. container op de stoep te wachten,
het muurtje in het kantoor wordt afgebroken,
Natuurlijk zijn er ook zat andere leuke dingen. Zo brengen we, samen met moeders vriend Jan, haar en Coby naar Amsterdam vanwaar ze op cruise gaan met de Costa richting Zuid Europa. 
Met zijn drieën duiken we vervolgens Amsterdam in en brengen uiteraard een bezoekje aan de beste Chinees op de wallen.
Ook is er een lekker een weekend met de camper naar Roel zijn nicht in Hoorn, zijn zus in Eerbeek,
en hebben we alvast een afscheidsetentje met het personeel.
Al met al blijven augustus en september heel onrustig met de verkoop van het bedrijf, het naderende pensioen van mijn vent en de verbouwing. Om het wat luchtiger te maken besluit ik om hem te verrassen voor zijn verjaardag (ik mag niet meer zeggen hoe oud hij is geworden maar het is 65 
Om het maar lekker makkelijk te houden heb ik daar een taxi geregeld die ons naar het hotel brengt. De chauffeur wil niet herkenbaar op de foto, zeker een zwartrijder, 
en een tuin. 
‘Life begins at the end of your comfortzone so do one thing that scares you.’ Een mooie spreuk en voor mij dit weekend de werkelijkheid. Namelijk: mijn kleine handbagage! Echt, ik heb maar 1 paar schoenen bij me en die heb ik aan! 
en kunstenaars proberen hun waar te verkopen.
Alles is zo wonderlijk mooi, het lijkt net een Disney park! We kijken elkaar aan en zeggen tegelijk: ‘Praag heeft ons in zijn greep!’ Wat een geweldig leuke, mooie en relaxte stad is dit! 
De kelner, het eten en de wijn, alles is uitstekend. Daarna de trappen weer op naar de brug. Dit zullen we de aankomende dagen nog veel doen: trap op en trap af want daarvan zijn er heel veel te vinden in Praag. 
Op de bar in een koeler staat dus een fles bubbels en echt, mijn dag is gemaakt! ‘Kijk dan, niemand neemt bubbels!’ sis ik tegen mijn vent. ‘Die zijn allemaal gelukkig maar wij hebben drank!’ is zijn antwoord. 
Daarna bezoeken we het smalste straatje (met stoplicht !)
en doen koffie/thee op een klein plein waar deze kinky beelden staan. 
Na zijn dood veranderde de muur van de ene op de andere dag in een protestmuur waarop politieke leuzen werden gekalkt. Ook het waterrad 
waarmee je een tocht over de Moldau kan maken zijn leuk om te zien. Af en toe zoeken we al puffend een terras op want de zon schijnt uitbundig en het is hot, hot, hot in the city. Praag is een echte oude stad, er is eigenlijk geen oorlog geweest die hier grote vernielingen heeft aangericht. Je valt echt van de ene in de andere verbazing over al dit moois! 
Neem het Oude Stadsplein met het Raadhuis (uit 1338), 
en het oudste nog werkende astronomische uurwerk 
ter wereld. In een van de zijstraten van het Stadsplein zit dit sexmuseum….altijd leuk voor je relatie! 
Om een houten staafje wordt deeg gewikkeld dat boven het vuur gebakken wordt. Samen met ijs en slagroom is het een hele maaltijd. Wij hebben ons er niet aan gewaagd. Uitgeput zijn we deze eerste dag rond vijven terug in het hotel. Even pauze voordat we vanavond weer op pad gaan. 
Het mag gezegd: ook hier weer een allervriendelijkste bediening en prima eten en drinken voor een acceptabel bedrag. Na het eten slenteren we naar de waterkant om de verlichte pinguïns te spotten. 
Op een metalen stang zitten namelijk 34 pinguïns uit te kijken over de Moldau. ‘s Avonds zijn ze verlicht. 
Het statement is dat dieren in het wild lijden onder het plastic afval dat de mens genereert. Het kunstwerk is gemaakt van gerecycled plastic. Dan horen we verderop in het park muziek en het blijkt dat er een festival is. Het wat, hoe en waarom is ons onbekend maar het ziet er allemaal gezellig uit. 
De hele straat staat vol met prachtige gebouwen in barokstijl. Men zegt dat dit de mooiste straat van Praag is. Het klooster valt ons iets tegen. Misschien komt het wel omdat er een kerkdienst is en wij niet overal in mogen. 
We lopen terug naar beneden richting de Burcht. In het hele centrum vind je overal op straat koffie/thee loketten, barretjes en terrassen van groot naar piepklein. 
Vlakbij de Burcht doen we op één ervan een koffie/thee tot het 12.00 uur is en de wisseling van de wacht begint. 
Waar en in welk land je dit ziet, het blijft altijd indrukwekkend. Ook hier waar de soldaten vandaag een groot gedeelte van de dag in de brandende zon staan. 
De Burcht is de grootste ter wereld en dat geloven we direct! We dwalen door de vele gebouwen en straatjes, bezoeken kathedralen en beklimmen torens.
Ooit was deze omgeving een koninkrijk en de oude paleizen zijn nu musea.
In het Gouden straatje vind je oude huisjes die kleurrijk geverfd zijn en nog steeds ingericht zijn zoals ze er vroeger uitzagen. 
(bij cricket hebben ze een tok om de edele delen te beschermen maar in de middeleeuwen hadden ze daar ook al aan gedacht 🤣)
en de martelkamer. Beetje prehistorische SM misschien…. 🤣
Om ook vandaag toch maar aan onze stappen te komen gaan we via een omweg weer naar het Oude Stadsplein. Opvallend is dat het hele centrum bestaat uit winkeltjes met toeristische kitsch, terrasjes en marihuanashops. Serieus. In Nederland zijn softdrugs ‘gedoogd’ (een woord wat in geen enkele andere taal bestaat) terwijl cannabis hier gewoon legaal is. 
Maar een leuk kledingwinkeltje? Ze zijn er gewoon niet. Er is precies 1 shoppingmall in het centrum: Palladium. 
en wandelen we uiteindelijk maar weer eens over de Karelsbrug 
Te laat zagen we dat er bij de buren live muziek was.
Daarna lopen we terug naar het hotel, het is genoeg geweest. Maar de avond blijkt nog niet voorbij! Bij het hotel staat de receptioniste, zij heeft zich buitengesloten. De deur is beveiligd met een systeem en kan nu alleen van binnen geopend worden. Zij had dit erop gezet toen ze even van haar plek was en vergeten het eraf te halen. Tsja….
Op het panoramische dakterras doen we uiteraard een dansje. 
Ook hier is het uitzicht weer grandioos.
Daarna gaan we door naar Vysehrad. Het is een eind lopen naar het oudste deel van Praag en eerlijk gezegd, het park, de begraafplaats en de kathedraal zijn mooi maar we hadden er meer van verwacht. 
Lunchen doen we na de Moldau te hebben overgestoken over een oude spoorbrug in de Manifesto Market. Echt, dit is super leuk en relaxed om te doen, geweldig leuke sfeer met verschillende eettentjes. 
Vanaf hier nemen we de metro naar de Joodse wijk, Josefov. Hier bezoeken we de oude Joodse begraafplaats. Zeer indrukwekkend en een bijzondere plek. 
Terug in het hotel wacht ons op de kamer deze verrassing, hoe lief en attent van de medewerkers dat ze er aan denken. 
Echt, de dagen zijn voorbij gevlogen en wat was het ontzettend genieten hier! Dinsdagmorgen hebben we een rustige start en lopen nog een keertje naar het centrum voor een koffie/thee. Praag…. Alles op loopafstand. Dat hebben we geweten, 45 kilometer gelopen in 4 dagen! 😫 Maar dan is het toch echt tijd om terug naar het hotel te gaan waar we in de tuin op de taxi wachten. De blauwe vogel heeft iets vertraging maar uiteindelijk zijn we terug op Schiphol. Met de trein gaat het vandaar retour naar huis. Bye, bye Praag, hello Vlaardingen. 
met allemaal andere kleuren, materialen en prijzen namen we ook hierin een beslissing en zoals de planning nu is gaat de zaak 1 september over op de nieuwe eigenaren, stopt mijn vent met werken, maar blijft wel leuke dingen doen zoals mooie boeken maken van de oude luchtfoto’s en uiteraard nog veel reisfotografie. Midden september gaat dan de verbouwing van start.
en ‘ontspullen’ werd ons nieuwe woord. Al hoewel er ook bestaande spullen door mij een nieuw verfje kregen, zoals deze plantenbak, vogeldrinkbak en stoelen. 😊
Ook vierden we nog de 80 jarige verjaardag mijn moeder
We hebben vanaf zaterdag op de camping gereserveerd dus kunnen het rustig aan doen en dat is maar goed want het is erg druk op de wegen. 
De meeste kilometers maken we op de autoroute maar zelfs dat is file rijden. Het voordeel van het terugkomen op dezelfde camping is dat ik de vorige keren ‘mijn huiswerk’ heb gedaan en het gezeur over welke plek ik wil (niet te dicht bij een sanitairgebouw, niet bij een vuilnisbak, in de schaduw en bij het strand 
Toen we de week ervoor ook in Amsterdam waren hebben we gelijk even een kijkje bij de cruiseterminal genomen.
Alles gaat daardoor vlot en zo staan we lekker op tijd in de hal van de terminal. 
Nou heb ik normaal al de angst dat ik niet genoeg kleding mee heb 
(zo betaal ik als we vliegen graag voor een extra koffer) maar vandaag is het helemaal bal met 3 koffers. Ze worden gelukkig naar de cabin gebracht.
De leeftijd van mijn moeder misbruiken we om eerder in te checken en voor de lunch staat deze dame, ik dus, met een glaasje bubbels op het achterdek: Roel met zijn harem. 
Welkom back op het MS Rotterdam! 
De zon schijnt uitbundig en rond vijven varen we weg uit de haven van Amsterdam,
passeren de sluizen bij IJmuiden
en het strand van Wijk aan zee onder de rook van Tata Steel
om vervolgens koers te zetten richting Kopenhagen. We waren al eerder met zijn vieren op reis, dat was erg gezellig, ook nu zit de stemming er op de eerste zeedag al snel in.
Ik heb bij een feestartikelen winkel twee fluitjes gekocht zodat mijn vent en ik de aandacht van de dames kunnen trekken. Want serieus, je kijkt even niet en ze lopen totaal een foute richting op of gaan staan/zitten op een geheel andere plek dan afgesproken. Het houdt ons in ieder geval scherp! 
Om door een ringetje te halen gaan moeders en Coby er naar toe. ‘Totaal niets bij voor ons!’ gieren ze bij terugkomst uit. Na het aanhoren van hun verhalen weet ik het bijna zeker….het zal niet meevallen voor de heer die een gokje waagt bij deze twee. 
We kunnen alleen maar de conclusie trekken dat het gehoor bij hen het niet meer zo goed doet. 
De eerste stop is Kopenhagen. De aanlegplek is helaas niet in het centrum maar, zoals later blijkt in alle havens, buiten de stad op een saai haventerrein. Scheelt de maatschappij in de kosten….
Het beeld van Hans Christian Andersen.
Ook hier zwervers,
het Tivolo pretpark.
De ronde Toren en
veel Hop on Hop off bussen.
De ontelbare terrassen in Nyhavn ( Nieuwe Haven)
en het hooguit 1 meter hoge beeldje van de Kleine Zeemeermin.
We zien het wisselen van de Koninklijke wacht
en veel kerken.
Versleten komen we terug bij het schip.
Het eten aan boord is zoals gewoonlijk weer heerlijk
maar er is wel een dingetje. We hebben twee gasten aan boord die niemand wil ontmoeten! Meneer Noro en mevrouw Corona. 
Om die reden is het handen wassen, handen wassen en handen wassen! Bij binnenkomst van de restaurants staat personeel je roepend op te wachten, ‘Wash your hands please!’ en dirigeren je in de richting van de kraan en wasbak. Verder krijg je in het buffetrestaurant echt alles aangereikt, zelfs zout en pepervaatjes mag je niet aanraken! Waarom we in de Main Dining Room ‘s avonds echter wel vrij met peper en zout mogen strooien is mij een raadsel. 
Dat het een serieus probleem is blijkt als we een aantal dagen later de mededeling krijgen dat het schip in Helsinki extra gedesinfecteerd gaat worden!
Het mag niet baten want ook door deze grote schoonmaak laat meneer Noro zich niet verjagen en blijft hardnekkig. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat deze twee geheel geklede mensen in het zwembad er mee te maken hebben. ‘Het is uit geloofsovertuiging, dus wel toegestaan denken we….’ peinst de bemanning hierover. Het stel doucht trouwens niet voor het te water gaan. Niet allemaal even fris, ieeeeeuuuuuwwww!
Over mevrouw Corona horen we minder maar we weten dat er een aantal mensen voor 6 dagen in quarantaine zitten. De kapitein zegt tegen Roel, als hij naast ons komt zitten, dat het komt omdat zo veel passagiers (350) van de voorgaande cruise naar Noorwegen zijn blijven zitten op deze reis, en er zelfs 450 van deze cruise blijven voor de volgende. Hij zegt dat de enige manier om er echt vanaf te komen is: iedereen van boord, mega ontsmetten en dan maar een weekje stil liggen en nieuwe passagiers. Wij ontspringen de dans alhoewel mijn vent midden in de nacht toch een prima actie heeft. Hij stoot zijn hoofd aan het handdoekenrek boven de wc. Hoe dan? Nou, na de plas bukt hij zich voorover en drukt op de knop om door te trekken, komt dan omhoog en knalt met zijn voorhoofd tegen een punt van het rek. Dizzy gaat ie op de wc zitten en valt dan flauw. Ja lieve lezers, zeg niet dat mijn leven saai is! 
Zelfs niet nadat ie nogmaals tegen de vlakte gaat. Ik ga maar geen discussie aan en plak er pleisters op, breng hem naar bed en ruim de troep zo goed mogelijk op. Met een hartslag van 200 lig ik vervolgens in bed. Wat een nacht! Vroeg in de ochtend maakt ie me wakker, ‘Volgens mij lekt de wond door.’ 
Zijn hoofdkussen zit onder het bloed. Nadat ik de wond verschoond heb ga ik maar douchen en aankleden. Slapen gaat me niet meer lukken dus op naar de koffie! Maar eerst op zoek naar Tippi om te vertellen dat we de hut vannacht lichtelijk verbouwd hebben en excuus maken. De vriendelijke man schrikt, ‘Oh, oh, is mister Roeland okay? He must go to medical.’ zegt ie vastberaden in het Engels met zo’n grappig Indiaas accent. Ik leg uit dat mister Roeland erg eigenwijs is, maak nogmaals mijn excuses en ga dan naar het Lido voor een kop koffie. Thank you Lord, dat deze dag wederom een zeedag is! Overigens horen we later van iemand die ook gehecht moest worden dat de scheepsdokter 1100 US dollar berekende. Dat is ook wel weer snel bespaard dan. Maar goed, samen met de dames hang ik deze dag bij het zwembad
en mijn vent waagt zich ook voor een paar uurtjes bij ons. Het weer is fantastisch en het dak van het zwembad op de Rotterdam schuift voorzichtig open. Als Roel terug naar de hut is en de dames ook weggaan om zich op tutten voor het diner heb ik mijn rustmoment! In gezelschap van een Tequila Sunrise geniet ik op het achterdek,
‘Mij even niet appen!’ 
De volgende morgen is ie gelukkig opgeknapt. 
Vermoeide mannenbankjes, heel handig!
‘s-Avonds komen er Duitse muzikanten aan boord voor een Duitse avond.
De bemanning heeft echt aan alles gedacht maar de sfeer komt er helaas niet echt in. Wij vermaken ons prima samen met Bianca en Brenda (die ook in Spijkenisse wonen)
en na het meezingen van een aantal liedjes verdwijnen we maar voordat we verwijderd worden. 
Even later scheurt ook de loodsboot weer terug naar de kant.
Ook deze gasten in het theater zijn leuk, vier zangers een soort il Divo maar dan anders.
De volgende stop is Rønne op het Deense eiland Bornholm.
Na het veel te foute ontbijt (van Roel) gaan we op pad.
De volgende dag is de hoofdstad van de Baltische staat Estland: Tallin aan de beurt. Een oude Hansestad die ook bijna 80 jaar achter het IJzeren gordijn verstopt heeft gezeten. Met veel EU geld opgeknapt na jaren verwaarlozing. 
En dan komen de dames de leden van de band aan boord tegen.
Het monument ter nagedachtenis van de ramp met de Estonia, de veerboot die in 1994 zonk met 852 doden de grootste scheepsramp in de regio.
Terug bij het schip zien we ook de andere kant: de bemanning moet enorme hoeveelheden afval afvoeren. Keurig gescheiden. En niks overboord.
Na een nachtje varen, nee, dobberen want het is maar 80 kilometer, komen we in Helsinki. Ook hier weer met de Hop on Hop Off bus door de stad.
De ondergrondse kerk.
Het Sibeliusmonument voor de Finse componist Sibelius.
Plotseling een gezellige hangplek op het dak van een winkelcentrum.
De Dom van Helsinki,
waar uitgerekend vandaag het Brazilian Carnaval wordt gevierd. 
De haven met een drijvend zwembad.
De vroegere overdekte markt is tegenwoordig een overdekt foodcourt, allemaal kleine restaurantjes.
In Visby op Gotland hebben we een misser.
Hier staat het huis van Pippi Langkous.
We nemen vanuit de haven een taxi om er te komen, het is ongeveer 5 kilometer. De chauffeur zegt er niets over maar als we aankomen blijkt het huis op zondag pas om 11.00 uur open te gaan. We zullen dus een uur moeten wachten. Komt bij dat het rond de 32,00 euro per persoon is. Het huis maakt namelijk deel uit van een groot pretpark dus vandaar deze prijs. Gaan we niet doen. Dan maar een foto door het hek ! De dames zijn vandaag niet mee van boord gegaan en we zijn in gezelschap van een leuk stel uit de Achterhoek. De taxichauffeur heeft ons zijn kaartje gegeven voor de terugweg maar we voelen ons een beetje genept door de kerel dus laten de receptie van het pretpark een taxi bellen. De bestelde taxi komt niet en de bus gaat 1 keer per uur. Blijft maar 1 optie over: terug naar het centrum wandelen!
Even een kaarsje opsteken….
Dan komt de Zweedse hoofdstad Stockholm. De Rotterdam ligt hier ook weer een heel eind uit het centrum. Maar Roel leest dat vlakbij voor een habbekrats een van de vele voetgangerspontjes aanlandt. Dat is een stuk goedkoper dan de Hop on Hop off en nog veel leuker ook.
Met gratis koffie aan boord.
Een driemaster komt ons tegemoet
en we worden achtervolgd door een groot cruiseschip.
Even later varen we langs Gröna Lund, een enorm pretpark, waar nog geen week na onze terugkomst een achtbaan crashte met 1 dode en vele gewonden.
Het kleinste standbeeld ter wereld….
Met de metro gaan we weer richting het pontje
die ons op 50 meter van de Rotterdam afzet.
Een ding is nog wel vermeldenswaard. Er hangt en staat hele leuke kunst in de hallen en trappenhuizen van het schip.
Na een dagje in de Duitse stad Kiel, in de Tweede Wereldoorlog geheel platgegooid door de Engelsen, 
(Een bezorgrobot in een restaurantje)
gaan we op weg naar de laatste stop in Denemarken: Arhus.
Terug aan boord maken we ons gereed voor de Oranje avond. Alles staat vanavond in het teken van Nederland. Er zijn oliebollen, kroketten, haring, poffertjes, kaassouflé’s en zelfs aan kapsalon is gedacht!
Dan breekt toch echt de laatste dag aan, we luieren nog wat bij het zwembad, pakken de koffers, wisselen telefoonnummers uit en nemen afscheid van de leuke mensen die we tijdens deze reis ontmoet hebben. Zaterdagmorgen komen we dan aan in Amsterdam, het is erg druk op de terminal.
Eigenlijk is dit zoals het altijd gaat: een kleine chaos van mensen en koffers. Op naar de trein 
met heel veel mooie herinneringen na een fijne gezellige reis! We kunnen er weer tegen aan en dat zullen we nodig hebben de komende weken want de enerverende weken zijn nog niet voorbij en er zal nog het nodige op ons pad komen! Hoe druk we het dan wel hebben en waarmee….? De blog is niet voor niets twee weken te laat gepost zullen we maar zeggen! 
Zo 
We overnachten gratis op de parkeerplaats van het voetbalstadion van Liechtenstein en besluiten de volgende ochtend om maar langs de Rijn te blijven rijden. Shoppen bij een Migros blijft een klein feestje en vervolgens overnachten we in Steckborn op een camperparkeerplaats. 
De prijs van 20,00 euro valt mee maar als we door het dorp lopen zien we dat we helaas te vroeg gestopt zijn. Driehonderd meter verder is nog een camperplaats, op de oevers van de Bodensee. 
Misschien toch maar afschaffen die grens. De accijns op een fles alcohol is een paar euro. Die douane kost meer en drugs hou je toch niet meer tegen. Buitengrenzen goed bewaken!
Na Büssingen is het nog maar een paar kilometer rijden en dan komt de blokkade van de Rijn in zicht: de grootste watervallen van Europa: Schaffhausen.
In de buurt een camping zoeken is nog niet zo gemakkelijk. De eerste waar we proberen is weliswaar open maar heeft nog geen water en afvoer terwijl onze wc bijna vol is. De volgende is nog gesloten maar nummer drie is top. Gewoon een parkeerplaats maar vooral: het zonnetje schijnt en deze temperatuur hebben we al lang niet meer gehad. 
De volgende dag gaan we vol gas de grens over naar Frankrijk. Op weg naar Munster. Dit dorpje is vooral bekend om de enorme hoeveelheid ooievaars die er leven en daar is niets aan gelogen. Na een korte wandeling van de camperplaats naar het dorp zien we er op het pleintje al minstens 20 zitten op allerlei daken. De eerste is nep maar de rest is echt.
Pasen is al op weg.
Vermoedelijk is het ‘s-zomers best druk hier want er is een mega camperplaats. Waar met ons erbij vandaag precies drie campers staan. 
En een ooievaar die ook een kijkje komt nemen. What else? 🤣
Er kan hier soms ook geskied worden maar we zijn nu waarschijnlijk te laat in het seizoen. 😉
Na het tanken in Luxemburg besluiten we een nachtje in Bastogne te overnachten en het Oorlogsmuseum eens te gaan bekijken. Want de slag om Bastogne is bij iedereen wel bekend denk ik maar wat gebeurde er precies? Ik ben er al eens geweest maar mijn lover was er nog niet eerder. Met een koptelefoon op ons hoofd wandelen we vier uur lang door een uiterst interessante tentoonstelling. Het verhaal in het kort: De geallieerden kwamen na de landing in Normandië in 1944 in behoorlijk tempo naar het noorden en oosten en mepten de Duitsers binnen no-time terug Duitsland in en bevrijdden Bastogne. Maar de Duitsers hergroepeerden zich en kwamen een paar maanden later in december 1944 met volle kracht weer terug België in. Een belegering volgde waar veel soldaten sneuvelden maar ook vooral de plaatselijke bevolking te lijden had. Sommigen zaten meer dan een maand in kelders en schuilplaatsen zonder ook maar 1 keer daglicht te zien.
Uitgerekend vandaag zijn er wat geallieerde soldaten die de slag hebben overleefd (en de 78 jaar daarna ook) om hier een boek te signeren. Na afloop trappen we het gaspedaal in naar Maasmechelen. Daar zit een outlet die morgen, op zondag, open is. Vlakbij is een camperplaats in Dilsen-Stokkem. Het is een prima plek waar je gratis mag staan, ‘s Avonds begint het te regenen en dat duurt de volgende morgen lekker door. De outlet ziet er troosteloos uit en ook van de spullen in de winkels worden we niet warm. Het is dus echt een quick scan en na amper twee uur zijn we terug in de hut. ‘Het is prima geweest, we rijden lekker naar huis!’ stel ik voor. Mijn vent knikt bedachtzaam en zucht; ‘Nou, lekker….’ 😳 Ik begrijp zijn reactie want thuis resten ons weer enerverende weken. Het is wat het is zullen we maar zeggen! 😊