Sia en Roel op reis

Op maandagochtend rijden we dan eindelijk weer richting Truro. Het is vandaag 10 juli en we zijn aanstaande woensdag twee weken in Canada. Voor ons gevoel is het al veel langer…en dat bedoelen we positief! We hebben Cape Breton gedaan en via Truro gaan we onze route oppakken naar Fundy National Park, dat is het volgende wat we graag willen zien want daar is namelijk ook een heel hoog eb en vloed verschil. In Truro moeten we ook nog langs onze vrienden van de garage want….we hebben, afgelopen zaterdag tijdens de regenbuien, nóg een lekkage geconstateerd. We hebben op het dak, en een gedeelte in het plafond, een kleine airco en waarschijnlijk heeft die ook een tikkie gekregen van de klap want daar druppelde het dus naar binnen. Eerder in de week is de keukenkraan afgebroken (ook dat nog…) en in Truro hebben we een aantal campershops gezien dus wie weet hebben ze toevallig een Europees kraantje voor ons anders moeten we er één gaan bestellen en laten opsturen. Er is geen haast bij want we kunnen ons nu ook redden, we hebben er nog twee in het badkamertje maar het zou handig zijn. We rijden twee campershops af maar ze kunnen ons niet aan een kraan helpen, wel hebben ze adressen waar de kranen waarschijnlijk te krijgen zijn.
Dat zal toch in de grote steden gaan worden, nou daar gaan we ook nog naar toe later in de maand dus dat komt wel goed. En ook nu merken we weer hoe behulpzaam en vriendelijk de mensen hier zijn. Dan even snel naar de Walmart voor internet….oh nee, voor boodschappen ?en door naar de garage.

De eigenaar Marty schrikt…’ er is toch niets aan de hand?’ ‘Nee Marty, we misten je!’ Vertellen hem het probleem en hij laat een monteur er naar kijken, de monteur gaat het dak van de camper op, Roel schroeft de binnenkant van de airco open.

Het probleem wordt voor nu verholpen en na een klein uurtje zijn we weer op pad….de kosten zijn omgerekend ongeveer 50 euro voor deze noodreparatie.
Zoals gezegd we willen dus naar Fundy National Park.

Even met de kaart van Canada erbij en hoe hebben wij onze keuze gemaakt om waar naar toe te gaan…. we zijn thuis gestart met lezen en plakkertjes in boeken gestopt maar dat ging niet echt werken want op een gegeven moment waren de boeken vol met plakkers dus dat gaf ook geen overzicht meer. Informatie van internet gehaald (Canadasite), vakantiebeurs en de voor ons belangrijkste boeken (Capitool reisgids en ANWB Wereldreisgids) meegenomen op reis. Tijdens de trip houden we bij waar we zitten en waar we heen gaan en proberen vooruit te lezen wat er te doen is. Zo hebben we nu besloten dat Newfoundland, Labrador en Prins Edwardeiland afvallen voor ons, je moet er met een Ferry heen en veel wat we over de bezienswaardigheden lezen hebben we tot nu toe ook allemaal hier gevonden. Nu zijn wij beiden geen echte vogelspotters dus wie weet zouden die juist die eilanden wel aan doen omdat daar bijvoorbeeld bijzondere vogels zitten. Maar goed het blijft altijd puzzelen….eigenlijk veel lezen en natuurlijk hopen dat je de boekjes wel bij je hebt want ach, we hebben ons toch verbaasd dat we de reisboekjes bij ons hebben want we zijn ze ook vaak vergeten en een heel land doorgetrokken om dan later bij thuiskomst nog maar eens te lezen wat we nog hadden kunnen/moeten zien…
Vanuit Truro rijden we via de snelweg richting Fundy en om het ons makkelijk te maken hebben we “mevrouw dom dom” maar eens gevraagd om dit via de kortste route te doen want het is al rond 13.30 uur en volgens onze inschatting was het nog wel even rijden.
De route die ze aangeeft gaat langs de kust en geeft een aankomsttijd van rond 17.30 uur dus let’s go! Gezien ons lichamelijk gewicht en de tijd slaan we de lunch eens over en nuttigen wat druiven tijdens het rijden maar ja, daar kan een mens niet op leven dus helaas is er ook een zak Doritos gesneuveld….maar goed, de route! Die ging dus langs de kust en was ook toevallig een bezienswaardigheid; zo’n route die uitgestippeld is en aangegeven met een bord, in dit geval een bordje met een vuurtoren, net alsof je een uitgezette speurtocht aan het rijden bent.

Helemaal leuk en deze klopte ook nog!
In het plaatsje Memramcook, net voordat je het kleine centrum in schiet, krijg je rechts zelfs een camperstation om te vullen en te lozen dus daar hadden wij een snelle pitstop…zo snel dat we daarna beiden het vuurtorenbordje verschillend zagen (de één zegt links en de ander zegt rechts) en drie rondjes om de kerk moesten om de route weer op te pikken….maar we waren weer ‘ en route!’ Eind van de middag naderen we steeds meer reclameborden van Fundy National Park, St. John en Hopewell Rocks. We merken dat dit gedeelte veel meer toeristen trekt en het is hier veel drukker dan op Cape Breton. We rijden eerst naar het park van Hopewell Rocks, hier is het eb en vloed verschil heel goed te zien doordat je tot aan het water kan komen. Het is een leuke wandeling door een bos van ongeveer een kwartier en dan ben je op het strand. Bij eb wandel je dan helemaal tussen de rotsen door en vergaap je je aan deze bijzondere rotsen die bij vloed voor een groot gedeelte onder water komen te staan. De tijden van eb en vloed staan bij de kassa aangegeven en je ticket is twee dagen geldig zodat je zowel de eb als de vloed mee kan maken, tevens lopen er op het park parkwachters rond die vertellen over het park. Wij zijn er rond 17.30 uur en het is eb, we besluiten gelijk maar te gaan kijken en wat is dit mooi! Het is jammer van de bewolking maar het is prachtig allemaal om te zien!
Het park gaat om 20.00 uur dicht en wij moeten ook terug want we hebben nog geen slaapplek voor de nacht en moeten nog iets eten….net buiten het park zit een restaurant annex motel met een parkeerplaats en….ja,ja, WiFi! Het is het proberen waard! Dus wij naar binnen en gevraagd of wij kunnen eten en daarna onze camper op de parkeerplaats mogen laten staan voor de nacht…. en dan merk je dat het hier echt meer toeristisch is want het antwoord is : ‘ nee, verderop is een camping en daar kunnen jullie gaan staan.’ En daar stonden we….zo’n situatie dat Sia als vrouw denkt ‘dit ga ik verliezen, daar gaat mijn maaltijd’ ….want mijn lover draaide zich gewoon om en zei:
‘Ok, als we hier niet mogen staan dan ga ik hier ook niet zitten eten’ en liep de zaak uit.
We stapten de camper weer in, althans Roel zat al en ik moest nog komen…, en dat is zo mooi aan hem hij blijft dus altijd opgewekt, en zegt…ik rij wel even naar die camping en als het wat is dan zet ik hem daar neer en ga lekker eten voor je maken, kip uit de oven! En daar is ze dan ineens die akelige stiefzus van me: ‘ ik wil helemaal geen kip uit de oven….dat duurt minstens een uur en trouwens ik heb de kookbeurt en ik heb er geen zin in, ik wil niets meer koken maar gewoon zitten….ik wil naar een restaurant!!’
Wij rijden naar de camping en dat blijkt een drukke mega camping te zijn dus verder dan de poort gaan we niet want we vinden het niets. Omkeren maar….en de andere kant weer op daar was ook nog een camping….we rijden weer langs het restaurant waar we niet mochten staan….Roel kan het niet laten om er weer om te lachen, Sia kan er de humor niet van zien….uiteindelijk komen we na 10 kilometer bij de volgende camping met de bijzondere naam the Chocolat River en ze hebben alles; kleine camping, motel, huisjes, restaurant en WiFi….thank you Lord! We zetten de camper neer en lopen naar het restaurant en hebben een gezellige avond. Alhoewel er mensen om ons heen gezeten zullen hebben die daar anders over dachten want zie ons zitten ieder met een iPad en iPhone….maar éénmaal met het bordje voor ons neus dan babbelen we wel met elkaar hoor! ?

Hele aardige campingeigenaar trouwens want wij hadden op onze plek (standaard) net geen WiFi ontvangst en toen mochten we verhuizen naar een andere plek, dit was een full hookup plek (water aansluiting en rioolafvoer) en die gebruiken wij niet, bij het restaurant met WiFi ontvangst….ja, welkom in het land van de internetverslaafden! En dan is het weer even wennen aan het tijdsverschil en oeps, daar had Sia van de week een paar keer geen erg in dus daar gingen een paar appjes de oceaan over en piep, piep, in Nederlandse slaapkamers….sorry, sorry!
De volgende ochtend regent het een beetje dus we doen het rustig aan, we hoeven ook pas rond 14.45 uur bij Hopewell Rocks te zijn want dan is het vloed. Rond 10.00 uur stappen we toch weer door het bos naar het strand want we willen nog een keer het schouwspel bij eb zien, wederom is het prachtig, misschien nog mooier dan gisteren omdat het regenen is gestopt en het inmiddels wat lichter is geworden.

We wandelen op het gemak terug en kopen nog wat kitsch souvenirs voor onze verzamelplankjes thuis, gaan naar de camper, lezen wat, eten en drinken wat, Roel bakt een brood…en dit allemaal op de parkeerplaats tussen de andere campers terwijl we wachten tot het tijd is om terug te wandelen voor de vloed en de zon komt inmiddels ook weer terug. Als het vloed is wandelen we terug naar het uitkijkpunt en inderdaad het is verbazend wat een verschil en wederom is het prachtig!

Al met al heeft dit weer een dag geduurd en nu op naar Fundy National Park voor onze volgende overnachting, dit is ongeveer 40 kilometer rijden. We pakken de route met het vuurtorenbordje weer op en gaan op pad, het is een mooie stille weg langs de kust en na ongeveer 20 kilometer zien we ineens een bord langs de kant met “free camping”. We stoppen want willen het noteren voor de NKC camperplaatsen, overleggen of we hier zullen gaan staan maar we zijn net onderweg…Verderop over de weg komen twee vrouwen aangelopen en spreken ons aan, zij zien ons kenteken en de één herkent het Nederlands kenteken, zelf komt ze uit Zuid Afrika, Kaapstad. Ze staan ook op de free camping, ‘kom ook’ roept ze ‘we kunnen praten over mijn mooie land’. We weten het nog niet, verderop is een vuurtoren daar willen we nog even kijken, we rijden er naar toe maar bij de vuurtoren mag je niet komen en bij het iets lager gelegen strand zijn te veel stenen en er is geen goeie plek te vinden om te staan….terug naar de Zuid Afrikaanse op de free camping dan maar want een avondje babbelen over Zuid Afrika, het land waar we beiden graag komen zien we wel zitten.
We melden ons bij de eigenaar, Don, van het terrein die aan de overkant woont met zijn hond, de labrador Sally, en zetten de camper neer, wat een grappige plek! Don vertelt dat de camping vrij is maar een bijdrage altijd welkom, hij heeft een heel groot grasveld met in het midden een plek waar je vuur kan maken met daarom heen een aantal schommelbanken en een overkapping, allemaal erg leuk maar kneuterig.

Het lijkt ons dat Don wat eenzaam is en op deze manier heeft hij aanspraak want hij wandelt gezellig met een glas wijn en hond Sally heen en weer en komt bij iedereen zitten.
Een groot nadeel van de provincie New Brunswick is dat het stikt van de muggen, veel bossen met waterpoeltjes, veel moerasachtige grond en wellicht het grote eb en vloed verschil dat hier mee te maken heeft. Het terrein van Don ligt aan het water….

Op een gegeven moment zien we een groepje buiten zitten bij het vuur waaronder de Zuid Afrikaanse dus wij op naar het kampvuur voor een gezellig avondje….we komen daar aan en worden echt letterlijk besprongen door de muggen…echt met recht een what the fuck (excuses ?) moment maar het was vreselijk!
Roel gaf het na, zoals hij zelf zegt, letterlijk één minuut al op en rende terug achtervolgt door en in een grote zwerm muggen. De overgebleven muggen hadden nu de keus uit een Zuid Afrikaanse, een Duitser, een Zweed, een Canadese, de oude Don en de Nederlandse….raden wie ze uitkozen….niet moeilijk toch?! Het grote vuur in het midden en daarom heen liepen de verschillende nationaliteiten een soort stoelendans samen met hond Sally en de enige die was gaan zitten was Don en die zag echt helemaal zwart van de muggen! In het voorbij gaan vroeg ik hem of hij er geen last van had. ‘Ja tuurlijk honey, welkom in New Brunswick, maar ik let er maar niet meer op!’
En dan sloeg hij weer uitnodigend op de lege plaats naast zich alsof ik zo levensmoe was dat ik daar zou gaan zitten…de laatste keer dat ik zo vreselijk onder de bulten heb gezeten was geloof ik als kind toen ik waterpokken had. Na een kwart marathon om het vuur vond ik het genoeg en dacht ik ga zo afhaken want ik moet ook nog terug.
Ik ontsnapte uit de kring en rende met een zwerm muggen terug naar de camper maar nu moest ik nog naar binnen….’eerst afkloppen en zwaaien’ riep Roel naar buiten, ‘dat heb ik ook gedaan.’ Gelukkig was het donker want allemachtig het had een hit op you tube kunnen worden maar ik was ze kwijt, Roel deed de deur open en ik sprong naar binnen en safe waren we….de vijanden verslagen. Er was nog één probleem de ramen stonden allemaal open en die moesten nog dicht, oeps. Horren dus omhoog en ramen snel dicht….klinkt simpel, is simpel maar niet als er zeker vijftig muggen voor hangen. Roel wist raad, eerst sprayen! Als persfotograaf vaak met een ME-actie mee geweest dus gelukkig waarschuwt hij vooraf …’spray’ riep hij dus….en dat deed hij!…jammer genoeg krijg je het alleen benauwd van die rommel want als je er high van zou worden dan hadden we een prima nacht gehad. Als een ware terminator trok hij langs de ramen en deur en alles werd gesloten. Zo, het was inmiddels rond 23.00 uur en rond het vuur ging het ook los, de muziek ging harder en de vlammen werden hoger maar wij gingen niet meer naar buiten….no way! Hoe ze binnen waren gekomen geen idee maar ze waren er ineens ….en niet één of twee, nee, heel veel, gelukkig had Roel de spray nog staan dus hup de bus er maar weer bij….en dat werkt prima in een afgesloten ruimte!?
Maar daar gingen we het toch niet mee redden want de aanval werd ingezet, gelukkig hebben we zo’n tennisracket, waar je een batterij in stopt, klap op de mug en geroosterd is ie, bij ons.
Dus als een volleerd tennisster ging mijn lover aan de slag, backhand, forehand, hij speelt een leuk spelletje golf maar deed mij nu verbaasd zitten toe kijken (kan ook de nawerking van de spray zijn geweest) binnen no time had hij serieus waar, zeker vijftig muggen te pakken!
Het was inmiddels na middernacht en we zaten nog steeds met spray en racket in de aanslag en binnen klonk nog steeds muggengezoem….buiten nog steeds harde muziek….we hebben er maar om gelachen want wat moesten we anders! Roel zei;’ als die stoelen niet buiten stonden dan ging ik nu nog weg!’ (De campingstoelen en tafeltje stonden nog buiten) Maar ja, hoe moet je die stoelen pakken….met een laken om misschien… maar we stonden ook nog naast een kerkhof….zie je het voor je, Roel met een laken om die stoelen pakken midden in de nacht naast een kerkhof, dus gewoon blijven staan en drank kon ons redden! De volgende morgen geloof het of niet….bijna geen mug meer te zien! Het regende ook een beetje en het zag er ineens allemaal anders uit, we deden wat in het donatiepotje voor Don en de hond Sally en met Santa Lucia van George Baker uit de speakers gingen we met een klein  muggenkatertje op pad richting Fundy National Park. We pikten onze route met het vuurtorenbordje weer op en kwamen in het plaatsje Alma, hier is ook de ingang van het Nationaal park. Alma zelf is een klein plaatsje met een aantal restaurants, wasserette,(altijd handig om te weten) benzinestation en een klein haventje waar de schepen droog liggen als het eb is, heel bijzonder om te zien.

We houden een pauze en verbazen ons ook hier weer over de snelheid en het hoogteverschil van het water met eb en vloed. Een parkwachter legde kinderen uit wat er allemaal in zee en op het strand  leefde.

Vervolgens rijden we het park in en weer uit….dat ging wel heel snel. Misschien komt het door afgelopen nacht maar we zijn wel een beetje klaar met de muggen en er is een camping in dit park maar die ligt echt middenin het bos en er is vreselijk veel water dus wij vrezen…..
We rijden door en komen in de plaats Saint Martin, een leuk klein plaatsje aan de kust met bijzondere grotten in zee en ook hier weer het verschil in eb en vloed. We vinden twee leuke restaurantjes aan zee en we trakteren ons zelf op een seafood chowder (visssoep) en die is heerlijk!

Helaas merken we dat het echt toeristisch is hier want op het strand staat dat overnachten verboden is. Jammer want wat een prima plek! Verderop is inderdaad een mega camping maar daar hebben we geen zin in. Dan maar door naar de volgende plaats, dat is Saint John, ongeveer nog een 50 kilometer verderop, daar willen we sowieso gaan kijken want dit lijkt ons volgens de informatie een leuk stadje. Bij aankomst is het een grotere stad dan we gedacht hadden met ook veel industrie. Er is één camping en die ligt boven het stadscentrum, het is ook een grote camping maar daar we één dezer dagen ook moeten wassen en een wasmachine/droger nodig hebben besluiten we toch maar op deze camping te gaan staan.
De camping ligt gedeeltelijk in het bos en met name de selfsupporting plekken zijn daar. De full hookup plekken liggen hier stijf naast elkaar, dit in verband met de riool en watersluiting.

Wij maken hier geen gebruik van met onze camper en krijgen een prima plek half in het bos en nu maar hopen dat het mee valt met de muggen!?En dat doet het! We kunnen zelfs buiten eten.

De volgende morgen worden we wakker met regen en dat is het fijne aan het reizen zoals we nu doen….we hoeven helemaal niets! De planning was om vandaag naar het centrum van Saint John te gaan maar zolang het regent blijven we binnen en doen helemaal niets….? Rond 13.00 uur regent het nog en we besluiten om er toch maar op uit te gaan, volgens onze verzamelde informatie moet er hier een grote overdekte market  square zijn met allemaal winkeltjes dus shopping time. Vanaf de camping moet het aan te lopen zijn maar met dit weer hebben we hier geen zin in dus we nemen de camper mee en gaan op pad. Het centrum van Saint John oogt mistroostig met regen…welk centrum niet…. en wanneer het informatieboekje is gedrukt over deze stad weten we niet maar de meeste winkels in het overdekte market square staan leeg! We rijden nog een rondje door het centrum maar kunnen het niet ontdekken, net buiten het centrum liggen inderdaad een aantal grote winkelcentra en daar kopen we ieder nog wat kleding. Buiten gekomen zien we een waterig zonnetje dus retour naar de camping voor een hapje en een drankje en de route plannen want we zijn klaar met Saint John….morgen trekken we verder!

Cape Breton heeft in bepaalde gebieden van het eiland gewoon geen mobiele telefoonverbinding en geen internet, een aantal restaurants en winkels heeft soms dan wel internet maar heel moeizaam en men maakt gebruik van een emergency phone.
En wij, de twee meest verwende verslaafde internet/telefoon personen die er zijn, zijn hier gewoon aan het overleven!
We maakten er deze morgen een grapje over; we gaan een t-shirt laten drukken met de tekst: We survived Cape Breton, no internet, no phone and we had to talk to each other! ? Maar dat is niet helemaal waar want vindingrijk als Roel is vindt hij al snel een openstaand netwerk en met zijn WiFi versterker vangt hij het signaal en zo hebben we hier toch af en toe internet. Of we gaan eten in een restaurant waar ze WiFi hebben onder het motto ….dan hoeven we niet te koken! En daar ligt het gevaar….de echte verslaafden hebben namelijk ook altijd een excuus!
Maar zonder gekheid het is nu donderdag en we hebben drie nachten op het strand gestaan en het wordt tijd om verder te gaan maar wat is dit een heerlijke plek! Vanmorgen een ontbijtje op het het strand met een eigen gebakken brood van Roel.

Het was even experimenteren voor hem, met de in de camper meegesmokkelde ingrediënten en het bakken in de oven, maar het is prima gelukt. We genieten van de zee en de sierlijke Jan van Genten die af en aan vliegen en met een snoekduik dan de golven in gaan op zoek naar hun prooi. Pleasant Bay is echt een schattig klein plaatsje waar iedereen elkaar kent en gisteravond zijn we gaan eten in het plaatselijke restaurant en aangezien kreeft en krab hier in de streek de specialiteit is dacht Sia…het is nu of nooit. Wij hebben het wel eens eerder op maar dat was aan boord van een cruiseschip van de HAL en toen lag het heel netjes uitgeserveerd op ons bord. Roel liet zich niet verleiden en nam de T-bonesteak maar Sia ging ervoor! Er kwam het nodige op tafel, een mandje met gereedschap, een placemat met uitleg “hoe eet ik kreeft”, de super vriendelijke serveerster had de keuken ook al gevraagd om wat grof snijwerk te doen vertelde ze….huh??, het feest kon dus beginnen!

Nou, dat was geen makkie en het is een hele kraakpartij zo’n diertje maar lekker was het zeker en voor sluitingstijd van het restaurant was het nog gefixt….Doet Sia ineens denken aan Bangkok waar we in een restaurant op Koh San road garnalen zaten te eten en door het pellen haar mooie kunstnagel een stukje afbrak, zonde en vervelend! Op de hoek zat een massagesalon met allemaal tekst op de raam dus zij rent alleen even snel naar binnen om een nagelknippertje te vragen voor haar nagel. Ongeveer 1.75 meter valt, bezweet (40 graden) in korte broek met plakkerige shirt en schoenen waarmee je de Himalaya kan beklimmen, de salon binnen en een lieftallige mooie Thaise komt van achter een gordijn en vraagt met zachte stem wat madam wil. I want knip, knip, riep Sia….en wellicht herkenbaar dat als je merkt dat mensen je niet begrijpen je ook harder gaat praten…zeg maar roepen…de Thaise schone begrijpt het niet helemaal en vraagt of Sia happy end of no happy end wil en wijst op het raam….ja, lezen blijf altijd een dingetje ook als je haast hebt, ze heeft uiteindelijk al giechelend wel de nagel van Sia tot een happy end gebracht!
Terug naar Canada….. we besluiten de Cabot Trail verder af te maken, deze is dus ongeveer 300 km lang en we hebben nog maar 1/3 gehad. We zetten koers richting Sydney, de enige echte stad op Cape Breton eiland. Hier vertrekt ook de Ferry naar Newfoundland maar we hebben geen plan om deze oversteek te maken.
Onderweg zien we een eagle in een boom en een andere grote vogel (Ilse, de nicht van Roel, zal vast weten welke) een vis uit het water graaien en oppeuzelen.

Het is vrij relaxed en rustig rijden (mijn lover zit glimlachend te genieten) en af en toe stoppen we voor een pauze of een fotomoment zoals bij het plaatsje Cape North want precies vorig jaar om deze tijd waren we op de Noordkaap.

Bij een westerntype winkeltje halen we nog wat kleine boodschappen want we hebben geen idee waar we vanavond zullen stoppen en overnachten.
Als we uiteindelijk eind van de middag toch door de hoofdstraat van Sydney rijden zien we een leuk restaurant met een zonnig terras op de 1e verdieping, parkeren de camper op de nabij gelegen grote parkeerplaats aan de haven en daar loopt ook een sheriff naar zijn auto.

Gelijk maar eens vragen of we hier gewoon op de parkeerplaats mogen overnachten. Dat mag, hij legt ons uit dat we in Canada overal mogen overnachten tenzij er staat dat het niet mag. Goed om te weten!
We eten een lekker visje, drinken een wijntje en vooruit we zijn er toch en ze hebben internet….weliswaar heel traag…. dan ook nog maar een dessert, iets lekker zoets uit de oven; warm appelgebak, en raken in gesprek met een kerel naast ons die uit Ottawa komt en een paar dagen hier op familiebezoek is. En dat is het leuke aan deze reis met de camper we zien heel veel, spreken allerlei mensen en leren zo veel over het land en de mensen! We overnachten op de parkeerplaats aan het water en de volgende morgen rijden we westwaarts naar Louisbourg, daar is het imposante Fort Louisbourg, één van de belangrijkste Franse bastions in de Nieuwe Wereld, dit werd tussen 1713 en 1758 gebouwd.

Nu is het het grootste gereconstrueerde militaire complex van Noord Amerika met gekostumeerde gidsen die vertellen over de geschiedenis en zeker een bezoek waard! Vanaf het fort rijden we ongeveer 20 kilometer terug naar Mira River Provincial Park en brengen daar de rest van de middag heerlijk lui in het zonnetje door.
Volgens het weerbericht zou de zaterdag regen geven en inderdaad afgelopen nacht heeft het flink geregend en ook zaterdagmorgen is het niet droog. De camping waar we staan in het Mira Provincial Park is mega groot en omdat Sia haar haar wilde wassen en föhnen zijn we hier beland maar het is niet echt ons ding zo’n grote camping. Je staat echter wel heel rustig hoor en niet hutje mutje zoals op een Europese camping maar op een rustig stukje in het bos. Maar er staan bij dit park totaal toch 250 campers op een groot oppervlakte van een vierkante kilometer. We hebben 100 liter water aan boord van de camper en kunnen hier ongeveer 3 dagen mee doen bij kort gebruik van de douche, koken, afwas en toilet. Voor extra’s zoals een was draaien, langer douchen, Sia haar haar wassen en föhnen nemen we een camping, ook in verband met het voltage. Het is voortdurend nadenken om te voorkomen dat je iets opblaast.
We hebben een föhn gekocht in Canada maar die kan niet in de camper gebruikt worden want hij is alleen 110 volt en teveel ampère. En in de camper hebben we met de omvormer 220 volt van de boordaccu’s maar max 1000 watt. De elektrische tandenborstel van Sia ging dag 2 al kapot dus hier een nieuwe gekocht, alleen 110 volt maar hij vreet gelukkig heel weinig stroom en laden we op met een gekochte 120 watt 110 volt omvormer die in de sigarettenaansteker past . De ladyshave bijvoorbeeld (zoals Roel altijd zegt: de heggenschaar) kan wel met de omvormer, thuis ingebouwd door Herman (zie eerste verslag) gebruikt worden, 110 volt én 220 volt en weinig ampère. En opladers voor camera’s doen het ook zowel op 110 volt als 220 volt.
De stekker zegt zo niks over de spanning. En we kunnen de camper als we een aansluiting op een camping hebben met een verlengsnoer gewoon met 110 volt laden. Als de 12 volt zonnecellen hun werk niet gedaan hebben tenminste. Roel ziet hem regelmatig op 6 ampère laadstroom staan. Maar…. de generator die we voor echte nood bij ons hebben is 220 volt. En als we die op de camper aansluiten en Roel vergeet de omvormer er tussenuit te halen komt er 440 volt uit de stopcontacten…. voortdurend nadenken anders gaat de boel kapot. Iedereen goed opgelet vroeger bij natuurkunde hopen we anders snap je niks van het voorgaande….allemaal nog aan boord? dan gaan we verder!

Na al dit vrouwelijke getut van haar wassen en föhnen vond Roel dat het tijd was voor…..juist internet! En net buiten de camping had hij de vorige dag bij een benzinestation al een restaurant met een bord Free WiFi gezien (mijn handsome spot een WiFi bord als een Navy Seal de vijand ?) dus wij erop af en gelijk maar een tweede ontbijt cq. brunch genomen want ja….we waren er toch en met een volle maag rijden is gewoon prettiger…en… gelijk de kranten van de afgelopen twee dagen gedownload, Roel blijft een nieuwsjunkie. (met zijn tweeën: gebakken ei met spek, toast, gebakken aardappels en onbeperkt koffie en thee voor de prijs van omgerekend 9,00 euro totaal). En druk in die zaak!
Vanaf daar, ongeveer Mira river, zijn we de Marconi Trail gaan volgen tot in Glace Bay waar we het Marconi Nationaal Historic museum bezoeken. Vanaf hier verzond Marconi in 1902 zijn eerste signalen naar de andere kant van de oceaan.

We rijden terug naar Sydney en omdat het nog steeds regent gaan we shoppen bij de Walmart. Wat zijn die winkels ontzettend groot, ze verkopen er echt van alles, van levensmiddelen (allemaal hele grote verpakkingen!) tot huishoudelijke apparaten, kogels voor een geweer tot schoenen, campingartikelen tot speelgoed en we kunnen er uren dwalen. Als we uitgeshopt zijn dan gaan we via de kust weer terug naar de brug/Causeway om Cape Breton af te komen. We komen langs leuke kleine plaatsjes zoals Middle cape, Irish Cove en Johnstown en zien mooie plekken om te overnachten maar het is net 15.30 uur en het weer is pet dus we wisselen elkaar met sturen nog maar eens af en houden gas op de plank. Uiteindelijk zijn we het eiland af en zetten koers richting Truro maar dat is te ver en dat gaan we vandaag niet halen. We nemen afslag 37 richting Tracadie en rijden nog een stukje door tot Bayfield en net wanneer we denken …dit gaat het niet worden, hier is niets meer, zien we een heel klein haventje, er staat nog een camper maar daar zit niemand in. Er liggen wat vissersboten en er staan een paar schattige huisjes, voor één van de huisjes zit een stelletje en we vragen of we hier mogen overnachten. Natuurlijk! roept, zij, als je straks maar wat komt drinken hier, ha,ha, en gelijk de vraag ‘waar komen jullie vandaan’. We parkeren de camper, kijken wat rond en gaan even bij het stelletje kijken, maken een praatje en wandelen terug, maken nog een praatje met een visserman en zijn vrouw die op hun boot bezig zijn en leren daar wat over de vangst van kreeft en krab, het seizoen voor de kreeft is net voorbij en nu volgt de krab. In welke “manden” en met wat voor aas er wordt gevist en wat de vissers de rest van het jaar doen, leuk en leerzaam om te weten! Terwijl Roel het eten in de oven schuift doen we een wijntje en komt het zonnetje ook nog door op deze heerlijke overnachtingsplek waar verschillende mensen wonen en werken en wij voor één avond daar ook deel van uit maken …een bijzondere ervaring weer.

Na een rumoerige nacht want eenzaamheid kan wat doen met een mens merken wij…het is dus een klein haventje met wat vissersboten, een paar speedboten, wat loodsen waar waarschijnlijk vis opgeslagen ligt en een stuk of 8 huizen verspreid tegen de helling. In één huis hebben we gisteravond al een visserman naar binnen zien gaan toen we met het stelletje stonden te praten. Rond middernacht heeft hij het geweldig naar zijn zin en zit luid zingend en klappend met de muziek van Dire Straits aan in zijn tuin mee te lallen….wij hopen dat hij op een gegeven moment vanzelf van de drank om zal vallen….en dat hij in zijn val de stopknop van de muziek zal aanraken…. Ergens in de nacht schrikken we nog een keer wakker en horen hem nog, wij staan gelukkig een eind bij hem vandaan maar over het water klinkt het toch hard…en vals! We hebben een easy zondagochtend en met nog maar 180 km tot Truro te gaan besluiten we rustig langs de kust te rijden. In Truro willen we even langs een camperwinkel die daar zit want we hebben nog een klein probleem met onze keukenkraan maar die zaak is morgen pas open. Als we rond 11.00 uur vertrekken is het bij alle huisjes nog rustig en er is niemand te zien. We hebben een klein stuk snelweg en gaan er bij afrit 34 weer af en komen in de plaats Antigonish. Hier is het vreselijk druk want wat blijkt: the 154th Antigonish Highland Games zijn hier van 2 juli tot en met 9 juli. We zoeken een parkeerplaats maar dat valt niet mee, we rijden heel brutaal maar een parkeerplaats bij een soort winkel op en daar parkeert ook net een kerel gekleed in een Schotse rok met een shirt met achterop de tekst Staff. Die maar eens vragen! Mogen we hier parkeren? Natuurlijk! Zegt hij, en hij vertelt gelijk dat de spelen zijn en wat er allemaal staat te gebeuren vandaag. Vraagt vervolgens of wij er naar toe willen….ja, dat willen we zeker wel eens zien. Hij rent naar zijn auto en komt terug met een vrijkaartje! Hoe super aardig….rest er nog maar één vraag….juist! Wat draagt en Schot nou onder die rok! Hij schiet in de lach en zegt met een knipoog; eigenlijk niets maar ik moet vandaag omhoog met een soort ladder boven het publiek en ja, dan doe ik toch maar iets aan! Have a nice day! We gaan naar binnen en genieten van wat we zien, veel gooi en smijtwerk met hamers door mannen en vrouwen, doedelzakblazen en dansende meisjes, kraampjes met van alles te koop en natuurlijk de nodige foodtrucks en ook hier weer een alcoholverbod!

We raken weer in gesprek met allerlei mensen die ons weer voorstellen aan hun vrienden. Ondertussen gaat de zon steeds meer schijnen en is het drukkend en bloedheet dus we hebben het wel gezien en besluiten verder te gaan.
We rijden een klein half uur verder langs de kust en dan zien we dit leuke haventje in het plaatsje Arisaig en mijn handsome spot weer internet, het is zondag dus we doen het rustig aan, parkeren de camper, houden een theepauze, uiteindelijk nemen we een wijntje en nog één en besluiten dat we Truro vandaag ook niet gaan halen. Er is een klein strandje bij het haventje en is het de wijn of de zon maar Sia besluit te gaan zwemmen maar lang gaat het niet duren want het water stikt van de kwallen.
Roel heeft inmiddels de BBQ opgestookt en omdat de taken echt wel verdeeld zijn doet Sia de afwas ?.

Tijdens het eten komt er nog een Canadees stel dat naar hun boot gaat die vlakbij onze camper in de haven ligt, zij spreekt ons aan met de vraag waar we vandaan komen en het blijkt dat haar ouders uit Overijssel komen, ze spreekt nog gebrekkig Nederlands en vertelt verder dat ze ons vandaag ook op de Highland games heeft gezien…klein wereldje…We genieten van de avond en morgen een nieuwe poging en op naar Truro!

 

Vrijdagavond komen we aan in Five Islands en we hebben via internet (bij de garage) al een plaats gereserveerd in het gelijknamige statepark.We checken even of alles klopt en rijden dan door naar het kleine plaatsje waar volgens de parkguide drie restaurants zitten, bij de eerste zit niemand en het ziet er verlaten uit, de tweede zit bomvol, nog even bij de derde kijken maar daar is het waarschijnlijk ook vol want de parkeerplaats staat helemaal vol met grote pick-up’s….sommigen zijn nog groter dan onze camper!
Zoals eerder gezegd het is de vooravond van een lang vrij feestweekend voor de Canadezen (150 jaar Canada day) en dat vieren ze uitbundig. We besluiten naar restaurant twee terug te gaan en bij binnenkomst blijkt dat daar zo een band gaat spelen, de zaak zit vol met locals die elkaar allemaal kennen en daar komen wij binnen…..de serveerster vraagt of we hebben gereserveerd….nee, dat hebben we niet! En dan merk je het grote verschil met hier of bij ons thuis, namelijk; hier zegt de serveerster: ach, ik ga kijken wat ik kan doen, wacht maar! De mensen aan de tafeltjes gaan zich ook bemoeien waar wij kunnen gaan zitten, iedereen is heel gastvrij en heel snel is er een tafeltje voor the Dutchies geregeld. Bij ons in Nederland zou het waarschijnlijk zijn….nou, dan heeft u pech gehad en jammer want alles is vol! Het is even wennen aan de prijzen op de menukaart want die zijn zonder tax en tip dus die moet je er nog bijtellen (totaal 30%), maar je kan stellen dat het goedkoper is dan bij ons om uit eten te gaan. We hebben een super gezellige avond en voetjes van de vloer…of beter gezegd op de vloer met de band die prima speelt!

Op zaterdag, Canada day, is het slecht weer, veel regen, jammer voor de festiviteiten. We rijden een mooie ronde over het eiland en zien Five Islands en de vuurtoren en ook hier worden we steeds aangesproken als ze onze camper zien.

De rest van de middag en avond blijft het regenen dus we besluiten terug te gaan naar onze plek op het state park en in de camper met een hapje en een drankje een serie te gaan kijken (Roel heeft voor zeker vijf jaar series en films op een harde schijf gezet….oeps) en de kaart te bestuderen waar we morgen heen zullen gaan.

We besluiten richting Cape Breton Island, het grootste eiland van Nova Scotia te gaan. Hier bevindt zich het Cape Breton Highlands National Park dat met zijn landschap tot één van de mooiste van Canada behoort. We hopen hier voor de kust ook walvissen te kunnen zien. Zondagochtend vertrekken we naar Cape Breton, eerst terug richting Truro waar we dan de Highway 2 nemen. We hebben van de monteurs van de garage gehoord dat er in de buurt van Truro een “Dutch enclave” zit en inderdaad we passeren een kaasboerderij genaamd That Dutchman’s en stoppen om te kijken en uiteraard hebben we wat gekocht…; een stuk jonge en oude kaas, stroopwafels, gevulde speculaas en nog iets lekkers voor op een toastje….een mens lijkt wel gek, nog maar slechts een ruime week van huis en nu al dit!

Eind van de middag komen we aan in het plaatsje Whycocomagh en vinden een vrije camperplek in het statepark….tijd voor een (verboden) wijntje en een stukje kaas want tijdens dit feestweekend geldt op de nationale- en stateparken een algeheel alcoholverbod….tsja….en dan is het toch ineens best lastig verstaan hoor die Engelse taal! :-)

Maandagmorgen vroeg op door het zonnetje wat naar binnen schijnt en we rijden verder het eiland op via een prachtig route genaamd de Cabot Trail Highway die ongeveer 300 km lang is en de enige route die door het Nationaal park gaat waar ook bijna alle bezienswaardigheden aan liggen met maar liefst 24 uitkijkpunten!
Onderweg hebben we op een mooi plekje gestopt voor een lunch gemaakt door camperkok Roel en rond 17.00 uur komen we aan in het plaatsje Pleasant Bay.

Vanuit hier gaan er verschillende boottochten om walvissen te spotten. We besluiten om gelijk maar te informeren, we hebben een aantal folders maar daar worden we niet wijzer van en aangezien het ook niet echt Sia haar ding is hangt sabotage in de lucht….. Er zijn een aantal winkeltjes bij elkaar maar 1 is er open en een kerel vraagt of hij ons kan helpen. Wij vragen of hij morgen vaart en hij legt uit dat er vandaag te veel wind was en morgen waarschijnlijk ook maar dat kan zo maar veranderen. Voor woensdag is de windverwachting prima. Hij weet niet hoe lang we hier zijn maar dat zou een aanrader zijn! We raken in gesprek en Sia legt uit dat het helemaal haar ding niet is, de kerel denkt dat het komt door zeeziekte. Nee, vertelt Sia ( zonder schaamte ) het komt omdat een walvis de boot aan kan vallen …..hij viel bijna om van het lachen en roept “OMG….that woman!” Maar goed, gelukkig vertelde Sia hem niet dat in de film Free Willy, Willy ook mensen aanviel en dat ze dat zelf had gezien want dan had die kerel ons waarschijnlijk buiten gezet en de deur direct op slot gedaan! Op onze vraag waar we konden overnachten had hij een prima oplossing, houden jullie van het geluid van de oceaan in jullie oren? Ga dan aan het strand staan, dat kan hier gewoon….ja, Pleasant Bay….doet zijn naam alle eer aan! We hebben een gezellige avond want op het strand krijgen we gezelschap van een camper met een Canadees kenteken waar een Nederlands stel in zit, Ron en Marian.

Zij zijn inmiddels al 3 weken aan het rondtrekken in dit geweldige land en hebben nog 1 week voordat ze weer retour naar Nederland moeten. Hij spreekt ons aan omdat hij het vreemd vind een Nederlands kenteken te zien. Roel heeft z’n grap al klaar (Sia turft hoe vaak ze hem inmiddels al heeft gehoord de afgelopen weken, ha,ha) …. ‘ Nou,.. ik loop vorige week in Amsterdam en daar help ik een vrouwtje met oversteken. Aan de overkant van de straat zegt ze ‘ Ik ben een goede fee dus je mag een wens doen ‘ . Dus ik zeg ‘ nou heb ik mn hele leven al naar Canada gewild maar ik durf niet te vliegen . Zou je een brug kunnen maken ? ‘ . Zegt ze :’ vraagt u niet een beetje heel veel ? ‘ . Tja zeg ik, nou ja, kan je niet Ajax de Europa League laten winnen ? ‘ Zegt ze, meneer, die brug… moet ie met of zonder verlichting…. ‘ . Laat Ron nou bij Ajax werken…. :-)
De volgende dag begint zonnig maar al snel verdwijnt het zonnetje en de wind trekt flink aan. We zitten net te bedenken of we naar de kerel van de Walvistour zullen wandelen als er een brandweerauto met sirene aan komt rijden. Een meneer klopt op de deur en vraagt of we onze camper zo snel mogelijk willen verplaatsen want er komt zo een EMS helikopter die hier gaat landen. Ok, move that bus! Ergens op de weg is een motorrijder onderuit gegaan en die wordt door de helikopter naar hier gebracht waar de ambulance al staat te wachten om de onfortuinlijke verder naar het ziekenhuis te vervoeren…al met al duurt het zeker nog een uur voordat de heli komt en tijdens het wachten ruimen we de camper maar weer eens op want een juiste indeling voor alle spullen hebben we de afgelopen week nog niet echt kunnen vinden.

Vervolgens gaan we een stuk rijden want de wind is echt hard dus de walvistocht gaat niet door, redelijk vlakbij moet een waterval zijn, daar aangekomen parkeren we de camper, maken weer een praatje met een aantal mensen want bijna iedereen spreekt ons aan als ze onze camper en het kenteken zien.

Bekijken de waterval, maken een boswandeling en keren terug naar Pleasant Bay waar we later op de dag horen dat de motorrijder van vanmorgen is overleden en dat de des betreffende weg voor een aantal uren gestremd is geweest in verband met onderzoek…..hoe snel kan je leventje veranderen…..
We zetten de camper weer neer op dezelfde plek en sluiten de dag dankbaar af in Pleasant Bay met een wijntje op het…nog steeds winderige…strand.
Woensdagochtend zijn we vroeg wakker en….het is windstil! Snel eruit want dan nu vandaag op zoek naar de whales. Onze vriend van de Zodiac tours komt al naar ons toe met de vraag of we om 09.00 uur gelijk mee willen. Aardige vent dat die even aan ons denkt want het is best druk bij alle bedrijven nu ze de afgelopen twee dagen door de wind niet hebben kunnen varen. Voordat we gaan speelt Roel nog even met zijn nieuwe speeltje op het strand.

Als het tijd is gaan we richting het kantoortje van Pleasant Bay Zodiac Tours. Met nog vier Chinezen (twee stelletjes, dames compleet met glitter bril, hoedjes en schoenen. Éen hoedje ging al gelijk af door de wind maar mijn handsome kon hem gelukkig vangen) gaan we aan boord van de rhib en we hebben een super tijd op het water, de zon is er, weinig wind, leuke golven.

 

We zien een aantal Minky whales en zeehonden en ja, die Chinezen….ze blijven zo leuk, lachen overal om, zitten alle vier met een I-phone overal foto’s van te maken en overal naar te wijzen, onze captain Chris raakt er een beetje confuus van want op een gegeven moment wijzen ze zelfs naar de lucht….nice sky, nice cloud, nice pictures…kortom een super start van onze dag!

Vannacht bij de garage overnacht en vanmorgen rond half negen komt de monteur al op de deur kloppen dat we zo aan de beurt zijn, top! Wij zijn er klaar voor, we zitten gedoucht en aangekleed te wachten en hebben inmiddels nog een ontdekking gedaan….we hebben lekkage! Wat blijkt, de klap is echt heel hard geweest en hierdoor is ook de deur van de douchecabine uit zijn rails geschoten en heeft daardoor een gat in de zijkant van de bodem van de douchebak geslagen waar het water nu door wegloopt. We dachten gisteren al te merken dat we een waterspoor achterlieten….dus toch!

 

Hier ook foto’s van gemaakt en direct naar Frans (schade expert) gemaild en de garage gaat er mee aan de slag…we zijn er nu toch. Het regent vandaag en we worden bij de garage binnen gevraagd, ze hebben een lekkere ruimte waar we kunnen zitten met WiFi dus wat willen we nog meer, we hebben contact met thuis, we kijken het Nederlandse journaal, downloaden wat dingen, Roel werkt wat mails weg (sorry Veronika en Maud….ik kon hem niet tegen houden ?), Sia werkt aan de site en we gaan even kijken bij de monteurs en worden daar heel vrolijk van want daar gaat het werk voorspoedig!

Gaan vervolgens nog met een taxi naar de shoppingmall en rond 16.15 uur is de camper klaar en nemen we reuze blij met het eindresultaat afscheid van de monteurs en gaan de camper opnieuw inruimen!

Het plan verder is als volgt; we zijn aangekomen in Halifax, noodgedwongen naar Truro in verband met reparatie aan de camper, vervolgens willen we op het schiereiland Nova Scotia blijven en als de reparatie vandaag klaar is naar Five Islands gaan, dat is anderhalf uur rijden vanaf Truro, dit staat bekend om zijn hoge kliffen en 12 (!) meter eb en vloed verschil. We hebben een boekje met campings in Nationale parken en dit werkt heel eenvoudig van ieder park zit een plattegrond in het boekje en je bespreekt via een website of telefonisch. Dit boekje is gratis te verkrijgen bij de Nationale parken. Betalen doe je heel eenvoudig met je creditcard.
Morgen op 1 juli 2017 is het groot feest in Canada want dan vieren ze 150 jaar Canada day! De Canadezen maken zich op voor een lang weekend en omdat deze feestdag op een zaterdag valt hebben ze de maandag ook vrij, helaas voor de festiviteiten is de weersvoorspelling hier slecht….regen, regen, regen!

 

 

Na het ontbijt alle papieren verzameld en nog eens doorgenomen en we gaan op pad; eerst naar het bedrijf waar Seabridge mee samenwerkt, de ontvanger van ons schip. Daar moeten we papieren laten ondertekenen en betalen, dan met deze papieren weer naar een ander gedeelte van de stad waar de Douane zit en vervolgens dan naar de haven waar we de camper op kunnen halen.

Het is goed dat we een huurauto en een TomTom hebben want dat maakt het een stuk makkelijk….met dank aan Roel….de gadgetman! Alles verloopt op rolletjes en ook bij de Douane geen problemen, zelfs een foto maken van de stempelende beambte is geen bezwaar! Dan naar de haven en we rijden langs het terrein en hé, daar staat ie, zegt Roel….stoppen en uitstappen en fotograferen en filmen! Helemaal happy zijn we want hij…of zij…heeft het maar mooi gehaald naar de overkant….yes! Even voor het beeld: wij staan dus buiten het haventerrein min of meer door het hek naar de camper te kijken en te zwaaien …koekkoek ….daar komt een auto in snelle vaart naar ons toe gereden en een man vraagt wat we doen! Ok, we kijken naar onze camper meneer, want naar dit moment hebben we heel lang uitgekeken! “no pictures” zegt de heer en vertelt hoe we op het terrein kunnen komen en waar ons te melden….zo dan! In het gebouw aangekomen zit dezelfde man met een collega met een verzameling beeldschermen voor zijn neus, ja,ja, die heeft ons zeker gezien, dat kan niet missen….hij kan er nu ook wel om lachen, schrijft ons in en brengt ons daarna waar we zijn moeten. Terwijl we daar staan te wachten kijkt Sia naar buiten en zegt; Roel er zit een hele grote deuk in onze camper aan de bovenkant! Grapje denkt Roel…..maar het is waar!

En niet zo’n kleintje ook. Onze camper is ergens gekaapt door Stevie Wonder en die heeft er een stuk mee gereden! De schade is al bekend en we worden van alle kanten vriendelijk geholpen, schade expert komt na een klein uurtje, is trouwens een Nederlander uit Rotterdam die in Canada is gaan wonen, maar het is een lelijke schade.

We kunnen er mee rijden en de oplossing zal zijn dat de camper uiteindelijk thuis in Nederland gemaakt zal worden want hier hebben ze alle onderdelen niet dus gaat een lang verhaal worden. De noodreparatie zal wel hier moeten gebeuren. We slapen bovenin en zoals het er nu uitziet zal dat geen probleem opleveren, er is alleen wel een kleine scheur op de naad aan de buitenkant en hopelijk geeft dit geen lekkage. Maar zonde is het wel en het is best een klap geweest want zowel het kleine als het grote dakluik zijn uit hun voegen. Nou goed, alles is genoteerd, gefotografeerd en vastgelegd dus meer kunnen we even niet doen. Na een lang oponthoud dan maar op pad voor boodschappen, veel drank, een fles bubbels om het arme schaap straks toch maar te dopen en veilige kilometers toe te wensen, gas en diesel kopen en water scoren en internet kopen. Dit laatste is niet gelukt want het is echt belachelijk duur, pakweg 50 euro voor 2 gb maar… we hebben geen Canadése creditcard dus kunnen geen internet kopen….nu afhankelijk van de Mac, Burgerking enz.
Het verschepen van de camper is easy en er zijn vóóraf veel regels die áchteraf helemaal niet gecheckt worden. We hadden met onze camper met volle gasflessen, een volle dieseltank, een koffer vol medicijnen, een ruim vol verboden plantjes en pilletjes, een grote koffer vol euro’s en etenswaren en drank, oprijplaten mét modder en nog wat kleine zaken die niet mogen zo Canada binnen kunnen komen. De Douane bevindt zich in een heel ander gedeelte van de stad dan de haven en klaart uit zonder de camper gezien te hebben en gelooft ons op onze mooie ogen….ook in de haven is er niemand mét ons in de camper geweest. Het enige wat gecheckt is is of het chassisnummer klopt. Van Frans, de Nederlandse schade expert, krijgen we een adres van een garage waar de schade bekeken kan worden en ook één van een mooi nationaal park daar in de buurt waar we overnachten en om 21.00 uur al in bed liggen want we zijn doodop van deze dag! Leuk detail…wij proosten dus met de champagne op de camper maar in het park was alcohol verboden ….oeps!

 

Het is nu 09.00 uur in de ochtend en we zijn op weg naar de garage met op de kilometerstand 107.200….altijd leuk om bij te houden! Inmiddels zijn we bij de garage het blijkt dat Frans gisteravond al gemaild heeft dat wij er aan komen dus de monteur weet er gelukkig al van. Met zijn tweeën nemen zij de schade op en zoals verwacht was zal het een noodreparatie gaan worden.

Waarschijnlijk eind van de middag of anders morgenochtend vroeg gaan ze beginnen. Wij mogen bij de garage overnachten en hoera, ze hebben hier internet. En ook hier vinden ze het weer geweldig om over onze plannen te horen en verbazen wij ons weer over de aardige Canadezen. Wordt vervolgd!

Dinsdag nog een rustige dag in Reykjavik, alhoewel die bijna niet helemaal rustig was verlopen want we zouden om 19.00 uur naar Halifax vliegen aldus Sia maar toen Roel bij toeval de papieren zag omdat hij iets wilde weten over de bagage bleek er te staan….flight departuretime 18.00 uur!
Dit leverde dus bijna een mooi “Andy en Melissa momentje” op en de collega’s op kantoor weten inmiddels wel….zoek dan maar dekking! Van onze automatiseringsprogrammeur hebben wij een bijzonder leuk boekje gekregen om al deze momentjes in op te schrijven dus…dat komt goed! En ach, dit was een kleinigheidje want in Whistler zijn we wel eens een hele dag te laat aangekomen in een hotel doordat Sia niet goed had geteld en daardoor nog lekker een nacht in Vancouver zijn blijven hangen, dubbele boeking, dubbele betaling…
De luchthaven van Reykjavik is super groot en hypermodern en binnen no time zijn we ingecheckt, geen problemen met het gewicht van de tassen dit keer en ook door de controle heen, daar kan Schiphol nog wat van leren. We werken een beetje aan de body door er een pizza (Sia) en een hamburger (Roel) in te gooien en gaan dan aan de wandel naar de desbetreffende gate….20 minuten lopen! Wederom vliegen we met Iceland Air en de vliegtijd zal ongeveer 4 1/2 uur zijn. We komen over Groenland en wat is dat mooi om van bovenaf te zien!

We landen op tijd op de luchthaven van Halifax en gaan weer 3 uur terug met de tijd, in totaal hebben we nu 5 uur tijdsverschil met Nederland. We maken ons op voor de Douane check up want we hebben inmiddels zoveel informatie, gevraagd en ongevraagd, ontvangen over de mogelijkheden van onze plannen dat we benieuwd zijn wat er nu van waar is.
De eerste Douanebeambte die we te spreken krijgen vraagt wat we komen doen, waar we heen gaan enz enz. We vertellen dat we morgen onze camper op gaan halen in de haven van Halifax en daarmee door Canada en de USA gaan rijden, met kerst naar huis vliegen en dan retour USA komen voor weer een lange trip. Zij wil weten of we al een retourticket hebben. Dat hebben we (nog snel geregeld en door Panta reisbureau en in optie laten zetten) want we hadden op het het laatst begrepen dat we anders wel eens problemen zouden kunnen krijgen om Canada binnen te komen. Dit is overigens niet waar want ook zonder retourticket kom je gewoon Canada binnen, dit hebben wij nagevraagd. Maar ze willen wel zeker weten dat je na afloop weer vertrekt. Verder wil ze weten wat voor werk wij doen, Roel vertelt dat hij fotograaf is en zijn eigen bedrijf heeft en ik vertel haar dat ik een collega van haar ben geweest in Nederland en ontslag heb genomen om met mijn lover deze reis te gaan maken. Wij mogen door….that was easy! Tassen van de band en dan volgt de controle en ja natuurlijk moeten we uit de rij want zo easy kon het niet gaan….we mogen mee en iedereen kent deze fragmenten uit boardercontrol, ha,ha…daar gaan we dus…opstellen bij loket 1 bij de volgende Douanebeambte…..hij vraagt dezelfde vragen maar wil veel meer weten, waar gaan we heen in Canada en Amerika, waar zetten we de camper als we naar huis vliegen, gaat de camper retour naar Nederland via Halifax en vind het leuk als Roel vertelt dat hij 5 man personeel heeft….hij zegt…hmm, die zijn waarschijnlijk blij dat de baas er niet is! En ineens uit het niets zegt hij; ok, heel veel plezier en geniet ervan, jullie kunnen door! ….Ok, geen tassen open, geen controle verder…..mooi, we zijn binnen! We gaan gelijk door naar de autoverhuur pikken onze huurauto op en rijden naar het Hilton hotel, dit ligt vlakbij de haven dus morgen nog een klein stukje rijden en we kunnen de camper ophalen. Hebben daar een beetje onrustige nacht op een vreselijk groot kingsize bed want was het nou de wijn, het waterbed, het tijdsverschil of toch de spanning voor het ophalen van de camper….of door dingen die we helemaal niet willen delen met jullie!

En dan is het eindelijk zover en na ruim 2 weken afscheid nemen van zoveel mogelijk lieve familie, vrienden, kennissen en collega’s is het dan eindelijk zaterdag, de dag van ons vertrek, en de zenuwen beginnen nu wel te komen! Boven in de gang staat inmiddels een verzameling aan bagage die mee moet en het is eigenlijk best heel veel en ook de weegschaal geeft de nodige kilo’s aan bij het wegen…. We vliegen met Air Iceland vanaf Schiphol om 14.00 uur naar Reykjavik en gaan met de trein naar Schiphol, plan is om 11.00 uur op Schiphol te zijn en dit blijken we later meer dan nodig te hebben! Na de nodige traantjes van Sia en weer opnieuw make-up en opnieuw tranen en opnieuw make-up zijn we op pad. Inchecken bij Air Iceland en dan begint het… 2 stuks ruimbagage van ieder 25 kg (toegestaan 23 kg), hoeveel handbagage heeft u vraagt de dame. Tsja, die ziet die kar met al die tassen….hmmm, nou dan komt het! Roel heeft een fototas en een computertas met daarin twee laptops, Sia een grote tas en een flinke handtas. U mag 2 stuks handbagage zegt de dame en niet meer dan 2, maar we gaan ze even wegen, zet de rugtas (Roel zijn fototas) maar neer op de band..die weegt ruim 17 kg! Oei, das niet goed! Dan die grote tas van Sia…die weegt nog zwaarder! Dan de computertas die weegt ook 7 kg. De dame is er klaar mee, dit kan echt niet mee! Inmiddels is de rij achter ons gegroeid en hebben wij het best warm gekregen. Wat nu? Roel stelt voor om bij te betalen en vertelt dat we anderhalf jaar gaan en daarom zoveel spullen bij ons hebben en dat dit niet allemaal in het ruim kan….laptops, batterijen, camera’s, Ipads, extra lenzen en kabels enz….. naast ons staat een vriendelijke mevrouw met haar dochter in de rij en vraagt…goh, heeft u de bagage thuis niet gewogen? Grrrrrrrom.
De dame die ons helpt stelt dat we uit de rij gaan, ergens een tas scoren en alles opnieuw inpakken want zij gaat ons nu niet inchecken en wat Roel ook probeert zij blijft bij haar standpunt. Gelukkig hebben we een extra rugzak in de tas dus alles overpakken en opnieuw indelen onder toeziend oog van het overig publiek in de rij en uiteindelijk terug om in te checken, 1 tas extra bijbetaald en die ging in het ruim, de computertas mocht toch extra mee als handbagage. Securitycheck gaf met alle camera’s en lenzen ook de nodige oponthoud en nog een half uur voor boarding dus weinig shoppen op Schiphol. Prima vlucht, auto gehuurd en goed hotel net buiten het centrum van Reykjavik. Het was weer even wennen, net als vorig jaar in Noorwegen, dat het hier ’s nachts niet donker wordt. We hebben 2 lange drukke dagen en heel veel gezien maar het was te kort om een goeie indruk te krijgen van het hele land. Van wat we gezien hebben valt vooral Sia op dat het veel weg heeft van een gedeelte van Chili (Punta Arenas) en Noorwegen. Roel is 10 jaar geleden nog op IJsland geweest en hem viel op dat het toerisme ontzettend is toegenomen. De levensstandaard is hoog en te vergelijken met Noorwegen. Zaterdagavond gegeten in het centrum en doordat het niet donker wordt en het zonnetje een beetje scheen bleven de terrasjes vol met mensen, wel koud dus grappig hoe men met winterjas, muts en sjaal buiten blijft zitten. Behoorlijk prijzig trouwens, glaasje wijn 15 euro, een pizza 24 euro. Stukje vlees al gauw richting 45 euro. Wij zijn geen vrek maar dit is wel gortig. Zondag na een uitstekend ontbijt in het hotel met de auto vroeg op pad naar de Geysir en de Gullfoss.

De Geysir doet het al een aantal jaren niet meer maar de naast liggende Strokkur die spuit ongeveer om de vier minuten nog een kokende waterfontein.

De Gullfoss is zeker indrukwekkend en mooi maar als je de watervallen van Iguazu hebt mogen zien dan verbleekt de Gulfoss waterval een beetje. ‘ s Avonds in een super leuk restaurant aan de haven een prima visje gegeten.

De volgende dag een flink aantal kilometers gereden tot aan Vik en een hoop moois gezien waaronder een aantal watervallen.

Het weer was vandaag wat minder zonnig en kouder. We kwamen langs een plek waar op het strand al sinds 1976 een gecrashte DC 3 ligt. Maar helaas was het 4 km lopen enkele reis en al 18.00 uur dus niet gedaan. We eten in een restaurant dat bijna alles via “earthcooking” doet.

Dit restaurant ligt precies op de grens van twee tectonische platen. Daar is de aardkorst dun en komt op alle plekken rond en in het dorp kokende stoom uit de grond. Ook uit een put net buiten het restaurant. Allebei earthcooked kippenpoten besteld en het is heerlijk! We raken na het eten bij een plek waar veel stoom uit de grond komt  in gesprek met 2 echtparen uit Kentucky USA die, als zij van onze plannen horen, ons direct uitnodigen om bij hun op bezoek te komen.(…flauw grapje van Sia …ok, alleen als ze fried chicken hebben, ha,ha) Maar kaartjes uitgewisseld en we moeten echt langs komen….geweldig hoe aardig!

Nu in het hotel en ondanks de prijs een wijntje en dit verslag met zijn tweeën tikken en dan morgenochtend moed verzamelen om al die tassen weer in te pakken voor de avondvlucht richting Halifax dus ook wel easy going!

De Atlantic Cartier is gearriveerd en ligt aan de kade van de haven in Halifax….we gaan ervan uit dat onze camper aan boord staat!

Bijna klaar voor vertrek en nog een paar dagen om de laatste dingen in te pakken en op te ruimen. Ongeveer zes jaar geleden leerde ik hem kennen… mijn lieve vriendje Roel en hij zei het direct…”wen er maar aan want ik ben heel veel weg!” Er is een site die heet landenteller, alle landen waar ik geweest ben met mijn lover vul ik hier in en de site doet de rest….De afgelopen dagen heb ik best wel eens een “koudwatervreesmoment” gehad,
want het is spannend allemaal! Nu check ik mijn landenteller en zie waar we samen allemaal geweest zijn en wat we daar hebben meegemaakt…met name Zuid Amerika, Azië, Namibië en eigenlijk moet ik geen landen noemen want dan doe ik andere landen te kort….dan hoor ik ook nog een deuntje op de radio van the Supremes met I hear a Symphony… heerlijk moment ….super benieuwd naar wat de komende periode ons in Amerika en Canada gaat brengen!

De camper gaat straks op de Atlantic Cartier.

https://www.flickr.com/photos/philipbparker/9433910453

Die had gisteren al moeten vertrekken volgens schema maar ligt nu nog voor de sluizen bij Antwerpen. Het maakt allemaal niet uit voor het reisschema want we waren doordat de geplande boot uitviel en in dok moest 1 week vroeger.  Leuke site trouwens https://www.marinetraffic.com/nl/ais/home/centerx:6.5/centery:51.5/zoom:6 . Je kan precies zien waar bijna elk schip ter wereld vaart.