Op maandagochtend rijden we dan eindelijk weer richting Truro. Het is vandaag 10 juli en we zijn aanstaande woensdag twee weken in Canada. Voor ons gevoel is het al veel langer…en dat bedoelen we positief! We hebben Cape Breton gedaan en via Truro gaan we onze route oppakken naar Fundy National Park, dat is het volgende wat we graag willen zien want daar is namelijk ook een heel hoog eb en vloed verschil. In Truro moeten we ook nog langs onze vrienden van de garage want….we hebben, afgelopen zaterdag tijdens de regenbuien, nóg een lekkage geconstateerd. We hebben op het dak, en een gedeelte in het plafond, een kleine airco en waarschijnlijk heeft die ook een tikkie gekregen van de klap want daar druppelde het dus naar binnen. Eerder in de week is de keukenkraan afgebroken (ook dat nog…) en in Truro hebben we een aantal campershops gezien dus wie weet hebben ze toevallig een Europees kraantje voor ons anders moeten we er één gaan bestellen en laten opsturen. Er is geen haast bij want we kunnen ons nu ook redden, we hebben er nog twee in het badkamertje maar het zou handig zijn. We rijden twee campershops af maar ze kunnen ons niet aan een kraan helpen, wel hebben ze adressen waar de kranen waarschijnlijk te krijgen zijn.
Dat zal toch in de grote steden gaan worden, nou daar gaan we ook nog naar toe later in de maand dus dat komt wel goed. En ook nu merken we weer hoe behulpzaam en vriendelijk de mensen hier zijn. Dan even snel naar de Walmart voor internet….oh nee, voor boodschappen ?en door naar de garage.
De eigenaar Marty schrikt…’ er is toch niets aan de hand?’ ‘Nee Marty, we misten je!’ Vertellen hem het probleem en hij laat een monteur er naar kijken, de monteur gaat het dak van de camper op, Roel schroeft de binnenkant van de airco open.
Het probleem wordt voor nu verholpen en na een klein uurtje zijn we weer op pad….de kosten zijn omgerekend ongeveer 50 euro voor deze noodreparatie.
Zoals gezegd we willen dus naar Fundy National Park.
Even met de kaart van Canada erbij en hoe hebben wij onze keuze gemaakt om waar naar toe te gaan…. we zijn thuis gestart met lezen en plakkertjes in boeken gestopt maar dat ging niet echt werken want op een gegeven moment waren de boeken vol met plakkers dus dat gaf ook geen overzicht meer. Informatie van internet gehaald (Canadasite), vakantiebeurs en de voor ons belangrijkste boeken (Capitool reisgids en ANWB Wereldreisgids) meegenomen op reis. Tijdens de trip houden we bij waar we zitten en waar we heen gaan en proberen vooruit te lezen wat er te doen is. Zo hebben we nu besloten dat Newfoundland, Labrador en Prins Edwardeiland afvallen voor ons, je moet er met een Ferry heen en veel wat we over de bezienswaardigheden lezen hebben we tot nu toe ook allemaal hier gevonden. Nu zijn wij beiden geen echte vogelspotters dus wie weet zouden die juist die eilanden wel aan doen omdat daar bijvoorbeeld bijzondere vogels zitten. Maar goed het blijft altijd puzzelen….eigenlijk veel lezen en natuurlijk hopen dat je de boekjes wel bij je hebt want ach, we hebben ons toch verbaasd dat we de reisboekjes bij ons hebben want we zijn ze ook vaak vergeten en een heel land doorgetrokken om dan later bij thuiskomst nog maar eens te lezen wat we nog hadden kunnen/moeten zien…
Vanuit Truro rijden we via de snelweg richting Fundy en om het ons makkelijk te maken hebben we “mevrouw dom dom” maar eens gevraagd om dit via de kortste route te doen want het is al rond 13.30 uur en volgens onze inschatting was het nog wel even rijden.
De route die ze aangeeft gaat langs de kust en geeft een aankomsttijd van rond 17.30 uur dus let’s go! Gezien ons lichamelijk gewicht en de tijd slaan we de lunch eens over en nuttigen wat druiven tijdens het rijden maar ja, daar kan een mens niet op leven dus helaas is er ook een zak Doritos gesneuveld….maar goed, de route! Die ging dus langs de kust en was ook toevallig een bezienswaardigheid; zo’n route die uitgestippeld is en aangegeven met een bord, in dit geval een bordje met een vuurtoren, net alsof je een uitgezette speurtocht aan het rijden bent.
Helemaal leuk en deze klopte ook nog!
In het plaatsje Memramcook, net voordat je het kleine centrum in schiet, krijg je rechts zelfs een camperstation om te vullen en te lozen dus daar hadden wij een snelle pitstop…zo snel dat we daarna beiden het vuurtorenbordje verschillend zagen (de één zegt links en de ander zegt rechts) en drie rondjes om de kerk moesten om de route weer op te pikken….maar we waren weer ‘ en route!’ Eind van de middag naderen we steeds meer reclameborden van Fundy National Park, St. John en Hopewell Rocks. We merken dat dit gedeelte veel meer toeristen trekt en het is hier veel drukker dan op Cape Breton. We rijden eerst naar het park van Hopewell Rocks, hier is het eb en vloed verschil heel goed te zien doordat je tot aan het water kan komen. Het is een leuke wandeling door een bos van ongeveer een kwartier en dan ben je op het strand. Bij eb wandel je dan helemaal tussen de rotsen door en vergaap je je aan deze bijzondere rotsen die bij vloed voor een groot gedeelte onder water komen te staan. De tijden van eb en vloed staan bij de kassa aangegeven en je ticket is twee dagen geldig zodat je zowel de eb als de vloed mee kan maken, tevens lopen er op het park parkwachters rond die vertellen over het park. Wij zijn er rond 17.30 uur en het is eb, we besluiten gelijk maar te gaan kijken en wat is dit mooi! Het is jammer van de bewolking maar het is prachtig allemaal om te zien!
Het park gaat om 20.00 uur dicht en wij moeten ook terug want we hebben nog geen slaapplek voor de nacht en moeten nog iets eten….net buiten het park zit een restaurant annex motel met een parkeerplaats en….ja,ja, WiFi! Het is het proberen waard! Dus wij naar binnen en gevraagd of wij kunnen eten en daarna onze camper op de parkeerplaats mogen laten staan voor de nacht…. en dan merk je dat het hier echt meer toeristisch is want het antwoord is : ‘ nee, verderop is een camping en daar kunnen jullie gaan staan.’ En daar stonden we….zo’n situatie dat Sia als vrouw denkt ‘dit ga ik verliezen, daar gaat mijn maaltijd’ ….want mijn lover draaide zich gewoon om en zei:
‘Ok, als we hier niet mogen staan dan ga ik hier ook niet zitten eten’ en liep de zaak uit.
We stapten de camper weer in, althans Roel zat al en ik moest nog komen…, en dat is zo mooi aan hem hij blijft dus altijd opgewekt, en zegt…ik rij wel even naar die camping en als het wat is dan zet ik hem daar neer en ga lekker eten voor je maken, kip uit de oven! En daar is ze dan ineens die akelige stiefzus van me: ‘ ik wil helemaal geen kip uit de oven….dat duurt minstens een uur en trouwens ik heb de kookbeurt en ik heb er geen zin in, ik wil niets meer koken maar gewoon zitten….ik wil naar een restaurant!!’
Wij rijden naar de camping en dat blijkt een drukke mega camping te zijn dus verder dan de poort gaan we niet want we vinden het niets. Omkeren maar….en de andere kant weer op daar was ook nog een camping….we rijden weer langs het restaurant waar we niet mochten staan….Roel kan het niet laten om er weer om te lachen, Sia kan er de humor niet van zien….uiteindelijk komen we na 10 kilometer bij de volgende camping met de bijzondere naam the Chocolat River en ze hebben alles; kleine camping, motel, huisjes, restaurant en WiFi….thank you Lord! We zetten de camper neer en lopen naar het restaurant en hebben een gezellige avond. Alhoewel er mensen om ons heen gezeten zullen hebben die daar anders over dachten want zie ons zitten ieder met een iPad en iPhone….maar éénmaal met het bordje voor ons neus dan babbelen we wel met elkaar hoor! ?
Hele aardige campingeigenaar trouwens want wij hadden op onze plek (standaard) net geen WiFi ontvangst en toen mochten we verhuizen naar een andere plek, dit was een full hookup plek (water aansluiting en rioolafvoer) en die gebruiken wij niet, bij het restaurant met WiFi ontvangst….ja, welkom in het land van de internetverslaafden! En dan is het weer even wennen aan het tijdsverschil en oeps, daar had Sia van de week een paar keer geen erg in dus daar gingen een paar appjes de oceaan over en piep, piep, in Nederlandse slaapkamers….sorry, sorry!
De volgende ochtend regent het een beetje dus we doen het rustig aan, we hoeven ook pas rond 14.45 uur bij Hopewell Rocks te zijn want dan is het vloed. Rond 10.00 uur stappen we toch weer door het bos naar het strand want we willen nog een keer het schouwspel bij eb zien, wederom is het prachtig, misschien nog mooier dan gisteren omdat het regenen is gestopt en het inmiddels wat lichter is geworden.
We wandelen op het gemak terug en kopen nog wat kitsch souvenirs voor onze verzamelplankjes thuis, gaan naar de camper, lezen wat, eten en drinken wat, Roel bakt een brood…en dit allemaal op de parkeerplaats tussen de andere campers terwijl we wachten tot het tijd is om terug te wandelen voor de vloed en de zon komt inmiddels ook weer terug. Als het vloed is wandelen we terug naar het uitkijkpunt en inderdaad het is verbazend wat een verschil en wederom is het prachtig!
Al met al heeft dit weer een dag geduurd en nu op naar Fundy National Park voor onze volgende overnachting, dit is ongeveer 40 kilometer rijden. We pakken de route met het vuurtorenbordje weer op en gaan op pad, het is een mooie stille weg langs de kust en na ongeveer 20 kilometer zien we ineens een bord langs de kant met “free camping”. We stoppen want willen het noteren voor de NKC camperplaatsen, overleggen of we hier zullen gaan staan maar we zijn net onderweg…Verderop over de weg komen twee vrouwen aangelopen en spreken ons aan, zij zien ons kenteken en de één herkent het Nederlands kenteken, zelf komt ze uit Zuid Afrika, Kaapstad. Ze staan ook op de free camping, ‘kom ook’ roept ze ‘we kunnen praten over mijn mooie land’. We weten het nog niet, verderop is een vuurtoren daar willen we nog even kijken, we rijden er naar toe maar bij de vuurtoren mag je niet komen en bij het iets lager gelegen strand zijn te veel stenen en er is geen goeie plek te vinden om te staan….terug naar de Zuid Afrikaanse op de free camping dan maar want een avondje babbelen over Zuid Afrika, het land waar we beiden graag komen zien we wel zitten.
We melden ons bij de eigenaar, Don, van het terrein die aan de overkant woont met zijn hond, de labrador Sally, en zetten de camper neer, wat een grappige plek! Don vertelt dat de camping vrij is maar een bijdrage altijd welkom, hij heeft een heel groot grasveld met in het midden een plek waar je vuur kan maken met daarom heen een aantal schommelbanken en een overkapping, allemaal erg leuk maar kneuterig.
Het lijkt ons dat Don wat eenzaam is en op deze manier heeft hij aanspraak want hij wandelt gezellig met een glas wijn en hond Sally heen en weer en komt bij iedereen zitten.
Een groot nadeel van de provincie New Brunswick is dat het stikt van de muggen, veel bossen met waterpoeltjes, veel moerasachtige grond en wellicht het grote eb en vloed verschil dat hier mee te maken heeft. Het terrein van Don ligt aan het water….
Op een gegeven moment zien we een groepje buiten zitten bij het vuur waaronder de Zuid Afrikaanse dus wij op naar het kampvuur voor een gezellig avondje….we komen daar aan en worden echt letterlijk besprongen door de muggen…echt met recht een what the fuck (excuses ?) moment maar het was vreselijk!
Roel gaf het na, zoals hij zelf zegt, letterlijk één minuut al op en rende terug achtervolgt door en in een grote zwerm muggen. De overgebleven muggen hadden nu de keus uit een Zuid Afrikaanse, een Duitser, een Zweed, een Canadese, de oude Don en de Nederlandse….raden wie ze uitkozen….niet moeilijk toch?! Het grote vuur in het midden en daarom heen liepen de verschillende nationaliteiten een soort stoelendans samen met hond Sally en de enige die was gaan zitten was Don en die zag echt helemaal zwart van de muggen! In het voorbij gaan vroeg ik hem of hij er geen last van had. ‘Ja tuurlijk honey, welkom in New Brunswick, maar ik let er maar niet meer op!’
En dan sloeg hij weer uitnodigend op de lege plaats naast zich alsof ik zo levensmoe was dat ik daar zou gaan zitten…de laatste keer dat ik zo vreselijk onder de bulten heb gezeten was geloof ik als kind toen ik waterpokken had. Na een kwart marathon om het vuur vond ik het genoeg en dacht ik ga zo afhaken want ik moet ook nog terug.
Ik ontsnapte uit de kring en rende met een zwerm muggen terug naar de camper maar nu moest ik nog naar binnen….’eerst afkloppen en zwaaien’ riep Roel naar buiten, ‘dat heb ik ook gedaan.’ Gelukkig was het donker want allemachtig het had een hit op you tube kunnen worden maar ik was ze kwijt, Roel deed de deur open en ik sprong naar binnen en safe waren we….de vijanden verslagen. Er was nog één probleem de ramen stonden allemaal open en die moesten nog dicht, oeps. Horren dus omhoog en ramen snel dicht….klinkt simpel, is simpel maar niet als er zeker vijftig muggen voor hangen. Roel wist raad, eerst sprayen! Als persfotograaf vaak met een ME-actie mee geweest dus gelukkig waarschuwt hij vooraf …’spray’ riep hij dus….en dat deed hij!…jammer genoeg krijg je het alleen benauwd van die rommel want als je er high van zou worden dan hadden we een prima nacht gehad. Als een ware terminator trok hij langs de ramen en deur en alles werd gesloten. Zo, het was inmiddels rond 23.00 uur en rond het vuur ging het ook los, de muziek ging harder en de vlammen werden hoger maar wij gingen niet meer naar buiten….no way! Hoe ze binnen waren gekomen geen idee maar ze waren er ineens ….en niet één of twee, nee, heel veel, gelukkig had Roel de spray nog staan dus hup de bus er maar weer bij….en dat werkt prima in een afgesloten ruimte!?
Maar daar gingen we het toch niet mee redden want de aanval werd ingezet, gelukkig hebben we zo’n tennisracket, waar je een batterij in stopt, klap op de mug en geroosterd is ie, bij ons.
Dus als een volleerd tennisster ging mijn lover aan de slag, backhand, forehand, hij speelt een leuk spelletje golf maar deed mij nu verbaasd zitten toe kijken (kan ook de nawerking van de spray zijn geweest) binnen no time had hij serieus waar, zeker vijftig muggen te pakken!
Het was inmiddels na middernacht en we zaten nog steeds met spray en racket in de aanslag en binnen klonk nog steeds muggengezoem….buiten nog steeds harde muziek….we hebben er maar om gelachen want wat moesten we anders! Roel zei;’ als die stoelen niet buiten stonden dan ging ik nu nog weg!’ (De campingstoelen en tafeltje stonden nog buiten) Maar ja, hoe moet je die stoelen pakken….met een laken om misschien… maar we stonden ook nog naast een kerkhof….zie je het voor je, Roel met een laken om die stoelen pakken midden in de nacht naast een kerkhof, dus gewoon blijven staan en drank kon ons redden! De volgende morgen geloof het of niet….bijna geen mug meer te zien! Het regende ook een beetje en het zag er ineens allemaal anders uit, we deden wat in het donatiepotje voor Don en de hond Sally en met Santa Lucia van George Baker uit de speakers gingen we met een klein muggenkatertje op pad richting Fundy National Park. We pikten onze route met het vuurtorenbordje weer op en kwamen in het plaatsje Alma, hier is ook de ingang van het Nationaal park. Alma zelf is een klein plaatsje met een aantal restaurants, wasserette,(altijd handig om te weten) benzinestation en een klein haventje waar de schepen droog liggen als het eb is, heel bijzonder om te zien.
We houden een pauze en verbazen ons ook hier weer over de snelheid en het hoogteverschil van het water met eb en vloed. Een parkwachter legde kinderen uit wat er allemaal in zee en op het strand leefde.
Vervolgens rijden we het park in en weer uit….dat ging wel heel snel. Misschien komt het door afgelopen nacht maar we zijn wel een beetje klaar met de muggen en er is een camping in dit park maar die ligt echt middenin het bos en er is vreselijk veel water dus wij vrezen…..
We rijden door en komen in de plaats Saint Martin, een leuk klein plaatsje aan de kust met bijzondere grotten in zee en ook hier weer het verschil in eb en vloed. We vinden twee leuke restaurantjes aan zee en we trakteren ons zelf op een seafood chowder (visssoep) en die is heerlijk!
Helaas merken we dat het echt toeristisch is hier want op het strand staat dat overnachten verboden is. Jammer want wat een prima plek! Verderop is inderdaad een mega camping maar daar hebben we geen zin in. Dan maar door naar de volgende plaats, dat is Saint John, ongeveer nog een 50 kilometer verderop, daar willen we sowieso gaan kijken want dit lijkt ons volgens de informatie een leuk stadje. Bij aankomst is het een grotere stad dan we gedacht hadden met ook veel industrie. Er is één camping en die ligt boven het stadscentrum, het is ook een grote camping maar daar we één dezer dagen ook moeten wassen en een wasmachine/droger nodig hebben besluiten we toch maar op deze camping te gaan staan.
De camping ligt gedeeltelijk in het bos en met name de selfsupporting plekken zijn daar. De full hookup plekken liggen hier stijf naast elkaar, dit in verband met de riool en watersluiting.
Wij maken hier geen gebruik van met onze camper en krijgen een prima plek half in het bos en nu maar hopen dat het mee valt met de muggen!?En dat doet het! We kunnen zelfs buiten eten.
De volgende morgen worden we wakker met regen en dat is het fijne aan het reizen zoals we nu doen….we hoeven helemaal niets! De planning was om vandaag naar het centrum van Saint John te gaan maar zolang het regent blijven we binnen en doen helemaal niets….? Rond 13.00 uur regent het nog en we besluiten om er toch maar op uit te gaan, volgens onze verzamelde informatie moet er hier een grote overdekte market square zijn met allemaal winkeltjes dus shopping time. Vanaf de camping moet het aan te lopen zijn maar met dit weer hebben we hier geen zin in dus we nemen de camper mee en gaan op pad. Het centrum van Saint John oogt mistroostig met regen…welk centrum niet…. en wanneer het informatieboekje is gedrukt over deze stad weten we niet maar de meeste winkels in het overdekte market square staan leeg! We rijden nog een rondje door het centrum maar kunnen het niet ontdekken, net buiten het centrum liggen inderdaad een aantal grote winkelcentra en daar kopen we ieder nog wat kleding. Buiten gekomen zien we een waterig zonnetje dus retour naar de camping voor een hapje en een drankje en de route plannen want we zijn klaar met Saint John….morgen trekken we verder!