Sia en Roel op reis

Het is vandaag 1 november, oktober is voorbij en thuis in Nederland wordt het kouder en kouder. Hier bij ons in Californië is het nog heerlijk weer. We besluiten om vandaag San Diego te verlaten maar niet voordat we het Gaslamp Quarter (centrum) en de Mexicaanse wijk Old Town hebben bezocht. In het centrum zijn we snel klaar: een echt “winkelhart” kunnen we niet ontdekken, het zijn overwegend restaurants en barretjes. ’s Avonds zal het hier vast heel gezellig zijn maar nu op de dag maakt het een wat troosteloze indruk. Sommige restaurants zijn nog dicht en er lopen veel zwervers rond. We rijden met de camper door een paar straten en vinden beiden hier het uitstappen niet waard. In de Mexicaanse wijk is het anders. Wat een drukte, veel mensen en er is moeilijk een parkeerplaats te vinden. Als we de camper eindelijk geparkeerd hebben en door de straatjes wandelen beginnen we het te snappen: het is feest! En wat vieren ze: Allerheiligen (1/11) en Allerzielen (2/11). ?

Het eren van de doden wordt hier groots aangepakt, de terrassen zitten vol met verklede en geschminkte mensen. Er zijn optredens met muziek en de sfeer is ontspannen. Midden op het plein ligt een groot terras en daar laten we ons naar een vrij tafeltje brengen voor de lunch.

Maar hoe gezellig het ook is, we willen vandaag nog een paar kilometer maken en een plek voor de nacht vinden. We rijden vanaf La Jolla langs de kust (Highway 1)en als we eind van de middag Carlsbad naderen zijn we er snel uit….de camping waar we al eerder stonden gaat het worden. We zetten de camper neer en genieten aan zee nog net van de zonsondergang (want ook hier is het rond zes uur al donker). De hele kust van San Diego naar Los Angeles is een aanéénsluiting van kleine leuke plaatsen aan de zee. Ons plan is dus ook om zo richting Los Angeles te rijden. Als we de volgende dag door Oceanside komen zien we een markt die een stop waard is. Slenteren er overheen en kopen een echt Hollands stukje oude brokkelkaas.

In de verte zien we de pier liggen, zo’n hele mooie oude houten (1888).

Op de pier zit een winkeltje waarvan alles verkocht wordt. Op en naast de winkel zitten pelikanen ontspannen in het zonnetje. Als de eigenaar ze gaat voeren snappen we waarom de dieren zo lekker blijven zitten….?

Het is inmiddels weer aangenaam warm en omdat niets moet en alles mag gaan we ’s middags naar het strand bij de haven van Oceanside.

Eerder hebben we al gezien dat camperaars hier mogen overnachten. We snappen echter niets van de parkeertarieven: overdag (04.00 tot 20.00 uur) is het 10 dollar en voor de nacht (20.00 tot 04.00 uur) is het 20 dollar.
Het dagtarief begint dus al vroeg en als we blijven dan moet één van ons twee om 04.00 uur op om weer geld in de automaat te gaan gooien. ? Ook de plaatsen om te parkeren zijn vreemd ingedeeld en er zijn nog een aantal regels: je mag niet uitsteken, geen twee vakken in beslag nemen. We raken het spoor bijster en als we dan ook nog een Frans stel spreken die een bekeuring hebben gehad voor fout parkeren (ze staken een halve meter in het vak achter hun) zijn we er snel klaar mee. We betalen voor de dag, brengen de middag op het strand door, en vanavond zoeken we wel een camping. Die vinden we verderop langs de kust, op San Clemente State Beach. Ook hier is de zonsondergang weer prachtig (later besluiten we dat we hier de mooiste zonsondergang ever hebben gezien). ?

Als we de volgende ochtend steeds dichterbij Los Angeles komen beginnen de files weer. We zeiden het al eerder: het is ongelofelijk hoeveel auto’s er in en om deze stad in beweging zijn. De eerste camping Dockweiler beach (in het verlengde van het vliegveld) zit vol. Het is vrijdagavond en met een zonnig weekend voor de boeg gaat iedereen erop uit. Dan maar door naar Malibu. En ook hier langs de kust is het file rijden. Maar de rit wordt beloond! Een pracht camperpark, bescheiden prijs en we krijgen een superplek met hoog uitzicht over zee….nee, we zeggen niets over de zonsondergang met een hapje en een drankje. ?

We zijn met mijn ouders ook al langs deze kust gereden en de reden dat we terug zijn is: Universal studio! Ik heb er niets mee, net als met pretparken zoals de Efteling, Disney en noem maar op. Waarom niet? Ik heb geen idee, ik ben er nooit geweest maar het trekt me totaal niet! Maar mijn lover wel….en dat blijft een strijd en discussie dus….ik laat me overhalen om het te proberen. De weersvoorspelling voor zondag is minder en we besluiten om zaterdag naar Malibu te fietsen (20 minuten) en morgen dan naar het pretpark….Op de fiets naar Malibu, tsjonge wat een huizen staan hier!

We wandelen over de pier en het strand en fantaseren of we hier zouden willen wonen. Het antwoord is: nee. Een huisje in Camps Bay (Kaapstad) blijft toch mijn favoriet. ?We hebben nog wat boodschappen nodig en schieten de supermarkt in….en weer uit! Dit is Malibu en dat zien we aan de prijzen. Gelukkig zien we verderop nog een Ralphs supermarkt die iets beter geprijsd is….
Zondagmorgen vertrekken we vroeg naar de Universal studio’s. Vannacht is hier ook de wintertijd ingegaan en we lopen nu weer negen uur achter met Nederland. Het is een klein uurtje rijden en dan zijn we er. Alles is strak georganiseerd en we zijn, ondanks de drukte, eigenlijk vrij snel in de parkeergarage. Het complex is heel groot en op weg naar de ingang, op de Universal Walk, kijk ik mijn ogen al uit. Winkels en restaurants….er is keuze genoeg! En we zijn nog niet eens bij de entree.

Bij de ingang bestellen we on-line tickets want dat is goedkoper dan bij de cassière en gaan het pretpark in….let’s start the party! Het is even puzzelen en zoeken waar we eerst heen gaan. Er zijn attracties die op een bepaalde tijd zijn, bijvoorbeeld de Animal actors, Special Effects show, de Studio Tour en Waterworld.

We lopen door het gedeelte van Harry Potter (ik ben waarschijnlijk de enige die deze films niet heeft gezien ) en ben onder de indruk van de decors. Het is prachtig en groots en ik voel een prikkeltje in mijn hoofd die zegt ‘je gaat dit leuk vinden!’ ?

En inderdaad na de Studio Tour rit ( je komt langs allerlei scenes en woonwijken die in films gebruikt zijn zoals Back  to the future, Jaws, Westerns, Desperate housewives, King Kong en vele anderen rampenfilms) ben ik om….dit is echt top!

En doordat ik het zo leuk vind verlies ik het overzicht en volg trouw mijn lover. Binnen de kortste keren zit ik dan ook in een waterattractie bij Jurassic park waar ik totaal niet in durf en wordt kletsnat….grrrr! ?

Dat is niets voor deze Cheryl maar ook hier betrap ik mezelf dat ik het eigenlijk best spannend vind. De attractie van Harry Potter is minder, ik zit bijna de hele rit met mijn ogen dicht. Je zit met zijn vieren naast elkaar en wanneer er een medewerker komt die ons met een veiligheidsbeugel, die niet zou misstaan in een raket, vastklikt voel ik me al niet goed….een andere medewerker controleert alles nog eens en ik denk; ‘wtf, dit is niets voor mij!’ Van Roel zie ik alleen zijn benen en hij roept; ‘het zal vast niet eng zijn hoor!’ ? De stoeltjes zetten zich in beweging en wat volgt is een duizelingwekkende rit, door de 3D krijgt het beeld iets vreselijks levensecht en we suizen langs afgronden en bergen terwijl draken en andere monsters ons proberen te pakken. Waarschijnlijk is het super leuk maar ik dacht alleen maar aan mijn croissantjes die zich een weg naar buiten wilden banen….deed mijn ogen dicht en toen ik mijn lover hoorde roepen; ‘gaaaaaf is dit!’ Riep ik terug; ‘zekers, super!’ terwijl ik hoopte dat ik geen lange neus van het liegen zou krijgen. ? De wandeling door het kasteel was wel heel leuk trouwens.

De attractie Waterworld is ook zo’n dingetje: een hele grote waterbak waarin allerlei stunts uitgehaald worden. De bad guys tegen de good guys, waterscooters, een boot en een vliegtuigje….een heel spektakel! De voorste rijen staan garant voor een kletsnatte outfit, wij waren dus lekker bovenin gaan zitten.

De hele dag hebben we ons vermaakt in het park en ik moet eerlijk bekennen: het was een belevenis en ik kijk nu heel anders naar films.

We aten bij Bubba Gump (Forrest Gump film) garnalen en een visje.

Ze hebben hier hele handige bordjes om de bediening te roepen: bordje omdraaien met ‘stop Forrester stop’.

En reden terug naar het camperpark in Malibu. Maandagochtend verbazen we ons dat er alweer één week voorbij is, hoe snel gaat dit! Afgelopen weekend is het reisbureau voor ons bezig geweest om uit te zoeken van waar en met welke maatschappij we in december terug naar Nederland kunnen. Zoals al eerder vermeld, we hebben een visum voor 10 jaar maar mogen toch maar een half jaar aanééngesloten in de VS verblijven. In december gaan we naar huis voor kerst, familie en vrienden. Het reisbureau mailt dat Los Angeles – Amsterdam met de blauwe vogel (KLM) op dit moment het goedkoopst is. Dan gaat ie het worden en we vliegen elf december naar huis, mooi dat is geregeld. Nu we weten wanneer we terugvliegen kunnen we onze route ook beter uitstippelen. We willen naar Joshua Tree National Park en in ieder geval ook terug naar Las Vegas. ? Maar er staan nog wat “klusjes” in de agenda zoals: de afstandsbediening van de Drone na laten kijken, het alarmsysteem van de camper werkt niet in de VS, even buurten bij een collega fotograaf en bij Han de kapper een pakketje reserveonderdelen ophalen dat vanuit Nederland naar ons is gestuurd. Dit is allemaal rond en om Los Angeles, even een logische volgorde en aan de slag. Oh ja, we zouden Venice Beach ook nog doen en vanaf Malibu is dat onze eerste stop. Wat te zeggen over deze wereldberoemde boulevard en strand? Het is het decor geweest van heel veel films en tv series, er wonen diverse beroemde acteurs en actrices. Maakt dat het leuk en bijzonder? Nee, ik denk dat de verschillende mensen die er “wonen” op het strand het bijzonder maken.

Er heerst een hippie-achtige sfeer, vrijheid blijheid. De toeristen vergapen zich aan de zogenaamde hippies die door middel van allerlei standjes met koopwaar een paar dollar proberen te verdienen. De geur van “pretsigaretten” is continue aanwezig en er lopen zoveel verdwaasden rond dat het op mij een iets trieste indruk heeft gemaakt. De grote skatebaan met jongens en meisjes die daar hun kunsten vertoonden mag je zeker niet overslaan!

Grappig dat we later op ons blog een bericht krijgen van een Belgisch stel die onze camper op Venice Beach had zien staan….het blijft toch bekijks trekken zo’n Nederlands kenteken. We hebben contact met Han, het pakketje is binnen dus door naar hem om het op te halen. Op weg daarnaar toe gestopt voor de Drone en wat een service! ?Binnen een kwartier gewoon gratis een nieuwe afstandsbediening. Op de weg was het een gekkenhuis, we reden stapvoets Los Angeles uit en het was inmiddels al later en later aan het worden. We stuurden Han een bericht dat we totaal vaststonden en gingen eraf op zoek naar een camping. Morgen een nieuwe poging en zoals zo vaak de hele planning ging op de schop…. Dinsdagmorgen hadden we eerst een afspraak voor het alarmsysteem in de camper. Het bedrijf ging aan de slag maar kon ons uiteindelijk niet verder helpen want er moesten onderdelen besteld worden. Dan door naar de collega fotograaf in San Clemente. Die was zo enthousiast dat we bij aanvang al dachten….dit gaat langer duren dan gepland.

Han maar weer een bericht dat we het niet gingen halen. En maar goed, we werden uitgenodigd voor een late lunch en rond half vier namen we eindelijk afscheid en zetten weer koers naar de beste zonsondergang ever op San Clemente State Beach. Waaiden nog even uit op het strand terwijl we genoten van de grappige drieteenstrandlopers en steltlopers die voor de golven uitrenden.

Woensdagmorgen gaan we dan eindelijk naar Han en met de koffie zijn we bij hem. Hij is in de “lappenmand” en kan zich moeilijk bewegen, al zijn spieren doen zeer. Roel zet nog wat tv series en films voor hem over op een USB stick en we besluiten om de nacht hier door te brengen. Gaan terug naar Temecula voor wat boodschappen om voor Han te koken. Op de parkeerplaats zien we een plas onder de motorkap van onze camper en drup, drup, er valt ook steeds nog iets naar beneden…het ruikt naar diesel. Wat nu weer? ? We rijden voorzichtig terug naar Han en morgenochtend dan maar naar de garage waar we eerder voor de remmen ook zijn geweest. Daar blijkt dat de dieselpomp kapot is, we kunnen er nog wel mee rijden maar geen grote afstanden meer. De onderdelen moeten besteld worden in Nederland. Gelukkig heeft Roel met de garage in Honselersdijk afgesproken, dat indien we onderdelen nodig hebben, zij dit direct per DHL opsturen. Door het tijdsverschil is het wat lastig bestellen maar alles lukt en gaat opgestuurd worden maar voorlopig zitten we wel even “vast” bij Han. Die is nog niet hersteld dus we kunnen gelijk hem wat verzorgen door te koken en wat er nog meer moet gebeuren. De dagen bij Han zijn easy, hij woont heerlijk rustig en we doen eigenlijk niet veel. Roel gaat aan het werk, zijn mail uitzoeken, ook even zijn drone uitlaten en ik ruim de camper weer eens op, draai een was en hang voor het eerst in tig jaar dit op aan een lijn….wat een gedoe is dat, geef mij maar een droger. ? Ik loop langs het kippenhok en besluit dat die beesten er best uit kunnen. Doe de deur open en dan gebeurd het….ik word aangevallen door een man! Een gevederde man wel te verstaan: de haan rent uit zijn hok en voor ik er erg in heb hangt hij in mijn benen. Au, dat doet gemeen zeer die scherpe nagels. Ik schop hem weg maar moet het dan op een rennen zetten want hij is nog niet klaar met me. Gierend van de lach schiet ik bij Han naar binnen, deur dicht, ik ben veilig voor dat rot beest. Hij heeft me best te grazen genomen en ik bloed ervan. ’s Middags gaat Han naar de dokter en ik pas op de hondjes en ja hoor, de haan ziet me en springt weer tegen me aan….uiteindelijk heeft Roel het beest in zijn hok gezet…. ? Zaterdag hou ik Han gezelschap in de ziekenboeg want ik heb migraine, zucht, lang geleden dat ik me zo beroerd voelde. Voordeel: het is wel goed voor de lijn. ?
Op zondag voel ik me weer goed genoeg om (eindelijk) ons blog af te maken.
En hoewel het pas november is zijn hier in Amerika de kerstversieringen al in volle gang dus we gaan ook maar aan de slag om Han zijn verzameling kerstbomen (ik geloof zeven) uit de container te halen. ??

En daar gaan Yari en Cheryl in de pick-up over het terrein naar de container. Laden de bak vol en dit blijkt nog niet eens de helft….’nee meid, dit is pas het begin’; zegt Han. ‘Je wilde toch helpen, nou dan!’  ? Ik krijg foto’s te zien van hoe het binnen moet gaan worden: een kerstboom in de serre, de keuken, de woonkamer, de eetkamer en zelfs in de slaapkamers en badkamers komen kleine kerstboompjes: I love it! Roel gaat ’s avonds met de BBQ aan de slag en we proosten op de kerstversieringen. ???

Dinsdagochtend namen we afscheid van Han en op naar de garage. Roel heeft gisteren 15 garages bezocht en er was steeds geen genoeg kennis om onze hut te maken. Europees merk….het valt dus niet mee. Uiteindelijk heeft hij een garage gevonden die Chrysler, Doge, Jeep en ook Fiat heeft.
Gisteravond waren we net terug in onze camper, die bij Han op het terrein stond geparkeerd. Ineens een herrie buiten: gejank en gehuil van wilde honden. Best griezelig om zo dichtbij te horen. We konden ze verder niet ontdekken, ook niet met een behulp van een zaklamp. Wel zagen we ontelbare sterren, heel mooi! ?
Maar terug naar mijn verhaal over de garage: die weet van onze komst en vakkundig wordt alles nog eens nagevraagd en als de “remmenmonteur” is gearriveerd gaan wij naar de koffiecorner van de garage om te wachten. Het gaat allemaal vrij rap, remblokken worden vervangen. Het was even tobben want één zat muurvast. Ze kijken gelijk de achterverlichting na want die hapert af en toe. En nu de camper op de brug staat kan Roel de onderplaat van de vuilwatertank ook gelijk controleren. Een paar weken terug zijn we een stuk daarvan verloren en er is toen een noodreparatie gedaan. Dit ziet er allemaal nog goed uit….beter dan we gedacht hadden en we zijn maar een klein stuk van de plaat kwijt. Rond half twaalf is het allemaal gefixt en kunnen we onze reis vervolgen! Het is nog vroeg en al 35 graden….dat gaat wat worden vandaag. Voor de rest van de week zijn de voorspellingen ook zo warm. ? We besluiten om nog even bij Han langs te gaan, hij had wat kleine dingen met zijn internet waar Roel hem mee kan helpen. Als alles is geregeld geeft Han nog wat tips; ‘Ga naar San Diego via de kust, bij Oceanside en Carlsbad zijn een aantal campings aan zee. Heerlijk nu met dit weer!’ Klinkt prima, rijden maar met die hut!
We zijn net weg en nog niet in Temecula als er een politie auto achter ons komt met sirenes. ‘Zou die ons moeten hebben?’ ; vraag ik Roel. Die doet haastig zijn veiligheidsriem om en stuurt naar de kant. (Nee, ik ga niet zeggen….’ik zei het toch: doe dat ding nou eens om!’ ?) De agent komt naast ons staan, draait zijn raam open, Roel dus ook, en roept met harde stem; ‘als je meer dan vijf auto’s achter je hebt dan moet je aan de kant en ze voor laten gaan! Dit is een hele gevaarlijk weg en zo zijn de regels hier!’ Ok….nou we hebben er anders best de vaart in en niemand haalde ons in….maar goed geen discussie aangaan. Dus Roel maakt zijn verontschuldigingen; ‘didn’t knew that’ en de agent geeft gas en is weg. ‘Lucky you’ ; zeg ik tegen mijn handsome….ik kon het toch niet laten….over die veiligheidsriem. ?
Het is ongeveer 75 kilometer rijden naar Oceanside en als we daar aankomen zijn we gesmolten, 39 graden inmiddels! We komen op een rotonde, waar nu naar toe? Een kerel langs de kant staat heftig te gebaren naar ons….wat nu weer?! Ik draai mijn raampje open en daar komt hij aangerend ; ‘you must be crazy, are you from the Netherlands?’ Hij vind het helemaal geweldig dat we hier rondrijden en we krijgen een stevige hand en vervolgens allemaal tips over plekken om te staan. ‘Ga naar de haven, prima plaats om te staan!’ We bekijken ze maar die staan vol in de zon, dat gaat hem niet worden met deze temperatuur. Echt goedkoop zijn ze ook niet dus op zoek naar een camping. Net buiten Carlsbad ligt er één die plaats heeft en we staan….nu hopen dat de zeewind wat koelt. Afgelopen nacht bij Han was het niet te harden in de hut, het leek wel een sauna. ? We zitten lang buiten en….de wind koelt inderdaad!

Worden vroeg wakker en omdat het vandaag weer zo warm gaat worden (aldus de voorspelling) besluiten we nog een dag te blijven. We willen wel een andere plek, dichter bij zee dus op naar de receptie of we kunnen verkassen. Gisteren was de camping vol maar er gaan nu mensen weg en we hebben geluk.

Tegen de middag gaan we naar het strand en wagen ons in zee maar dat is niet te doen. Wat een hoge golven! De surfers genieten volop en grote groepen krioelen in het water.

’s Avonds kan de BBQ weer eens aan en voelen we ons happy dat we zo eind oktober nog lekker buiten kunnen zitten. ?

Het wordt haast vervelend maar de volgende dag weer een stralende zon! We zijn er snel uit: bijboeken maar. Helaas is onze plek gereserveerd en daar we toch boodschappen moeten halen besluiten we de camping in Leucadia, het volgende plaatsje, te nemen. De camping is vrij vol en na wat puzzelen zijn er nog vier plaatsjes waarvan één bijna direct aan het strand….die is voor ons!

Doordat het strand hier breder is kan je makkelijker de zee in. Ik waag de gok maar de golven zijn weer erg hoog….ach, je bent snel door op die manier want het is lastig staan blijven. Ik krabbel overeind en zie mijn lover ook het water in komen. Ik zei het al eerder: wij zijn geen zwemmers! Wij springen wat heen en weer in de golven en Pamela van Baywatch hoeft voor ons echt niet uit te rukken. ?

Als we vrijdagochtend wakker worden is het flink mistig buiten. Een mooie dag om naar San Diego te gaan. We rijden langs de kust en zoeken eerst een camping. De prijzen zijn hier flink hoog en een bedrag van minimaal 70,00 dollar voor een plek op de camping is vrij normaal. We vinden uiteindelijk een camping (meer een parkeerplaats) aan zee maar mogen pas om 14.00 uur inchecken. ? We hebben nog ruim één uur en omdat we vlakbij Tijuana, de Mexicaanse grens, zitten gaan we kijken of we iets van de muur tussen de USA en Mexico kunnen zien. Bizar om dit van zo dichtbij te bekijken, een bordercontrolauto staat bij de muur te posten en boven ons hoofd vliegt al geruime tijd een helikopter.

We merkten dit de afgelopen dagen al eerder hier aan het strand, de kustwacht is zeer actief.

De bordercontrol is alleen en hij wil best een praatje maken, zo krijgen we te horen dat op het gedeelte waar we nu staan per dag ongeveer vijftig mensen worden opgepakt die proberen de grens over te komen. Ze klimmen over de muur of zwemmen om het hek in zee. Dit gebeurd met name in de nacht. Het is vreemd om te zien hoe de mensen in Mexico, aan de andere kant van de muur, op het strand liggen en zich daar vermaken. Aan de kant waar wij staan zit er niemand op het strand. Een hond speelt in het water en zand, rent heen en weer tussen het hek, ergens heeft ie een gaatje gevonden waar die zich tussendoor wurmt….?

Wat wij over Tijuana gehoord hebben is dat het vrij crimineel is, een broedplaats van drugshandel en prostitutie. Het is ons afgeraden om daar naar toe te gaan en mochten we de grens over willen om dit op een andere plek te doen. We hebben Zuid Amerika (Argentinië, Chili, Uruguay, Colombia, Costa Rica, Panama, Brazilië en Paraguay) een paar jaar geleden gedaan en staan niet bepaald te springen om Mexico in te gaan. Het zijn stuk voor stuk prachtige landen maar de criminaliteit is hoog….Ik zie me nog door de straten van Paraguay ‘huppelen’ met een nerveuze taxichauffeur die we gestrikt hadden als gids en Roel die stiekem foto’s maakten van al het verkeerde wat we daar zagen.?

De rest van de middag brengen we door op Silver Strand Beach bij de camping.

Het strand is heerlijk rustig, in tegenstelling tot de camping. Die is druk en we krijgen de indruk dat de meeste mensen elkaar kennen….zo’n gezelligheidscamping.? En ja, de eerste uitnodiging voor een borrel volgt al snel….gelukkig wordt het te fris buiten met een wind van zee dus we duiken na de BBQ lekker de camper in.
Zaterdag staat de dierentuin van San Diego gepland. Maar eerst langs de KOA camping, we moeten één dezer dagen weer wassen en opruimen ?, om daar een plaats te reserveren. Als dat gebeurd is gaan we op naar de dierentuin. We hebben er veel positieve verhalen over gehoord en gelezen op internet. Bij de receptioniste van de camping hebben we al kaarten gekocht dus we laten de lange rijen achter ons en gaan naar binnen. Het parkeren is trouwens gratis bij de dierentuin….kunnen ze bij ons in Nederland weer iets van leren. ? Wow, wat is het groot hier! Er rijden dubbeldeks bussen, kleine busjes en golfkarretjes in het rond om mensen te verplaatsen.

Misschien waren onze verwachtingen te hoog, zijn wij teveel verwend en gewend maar het viel ons tegen. We maken een vergelijk met onze dierentuin Blijdorp in Rotterdam, Artis in Amsterdam en Pairi Daiza in België. San Diego vinden wij een enorme mooie goed onderhouden tuin met vele bijzondere planten en af en toe een dier. Bijvoorbeeld: ze hebben één ijsbeer, één grizzly, twee olifanten, twee tijgers en hun publiekstrekker: twee pandaberen. De opzet is zo gemaakt dat het glas en hek waarachter de dieren zitten heel storend is. In Pairi Daiza hebben we de Panda’s ook gezien, ze hebben daar een buiten en binnenruimte. Er is dus alle mogelijkheid om ze te zien. Hier hebben ze dat ook maar de binnenruimte is niet te zien voor publiek. Wij vroegen een medewerkster hiernaar en de verklaring is dat de dieren in de binnenruimten hun rust kunnen opzoeken als ze het publiek te veel vinden….tsja, Amerikanen….het blijft een bijzonder volk.

Heel leuk is de kabelbaan die over de dierentuin gaat en waardoor je een mooi overzicht krijgt.

En ook hier geldt weer: het is onze mening over deze dierentuin en hoe wij het hebben ervaren. ? Zo dichtbij de Mexicaanse grens merk je ook de invloeden hiervan: winkels, restaurant en supermarkten zijn veel Mexicaans. We gaan naar zo’n supermarkt en vergapen ons aan de grote hoeveelheden exotisch fruit en groenten die wij niet kennen. Onze winkelwagen met maar een paar artikelen valt flink uit de toon bij wat de anderen ‘shoppers’ aan hoeveelheden in hun kar hebben. ? Op zondag starten we easy, ruimen vervolgens wat op in de camper en Roel doet kleine reparaties zoals een plankje vastschroeven en gereedschap herindelen. We zijn nu ruim vier maanden onderweg en zijn door veel droge gebieden gereden. Nou dat is aan de camper te zien!
We boeken nog twee nachten bij en kopen gelijk kaartjes voor vanmiddag voor het vliegdekschip USS Midway dat hier in de haven van San Diego ligt. Bij de receptie weten ze ook een carwash waar we de camper aan de buitenkant kunnen wassen….kijken of ie weer wit kan worden! Maar dat is voor morgen want we gaan eerst naar de haven.

Het is gek om in mijn ‘gewone’ kleding aan boord van het schip te gaan. Ik was dit zo gewend in mijn Douane uniform te doen.

Eigenlijk wel grappig, ik heb sandaaltjes met lovertjes aan….? heel wat anders dan veiligheidsschoenen. Het schip is van 1945 tot 1992 actief geweest en nam deel aan de Vietnamoorlog en de Golfoorlog tegen Irak. Er is plaats voor zo’n 4500 bemanningsleden en 130 gevechtsvliegtuigen. Het wordt nu beheerd door een grote groep vrijwilligers, dit zijn veel oud militairen. Het is de moeite waard en super interessant om te zien. Terwijl we hier lopen proberen we een voorstelling te maken van het leven aan boord. Wat een organisatie, discipline en logistiek moet hier zijn. De vrijwilligers zijn zeer enthousiast en vertellen ieder hun eigen story.

Sia in de schietstoel.

Op het dek staan wat vliegtuigen en we krijgen te horen dat er binnen elf minuten vijfenveertig stuks de lucht in kunnen! Dit schip schijnt bovenaan de lijst te staan van bezienswaardigheden in San Diego….nou we geloven het graag!

Roel met een nieuwe hobby.

Sia met een nieuwe lover.

Tip: heb je niet alles kunnen zien en wil je de volgende dag terug? Dan krijg je een gratis retourticket! ? Iets verderop ligt Seaport Village, hier zijn winkeltjes en restaurants te vinden. Dat pikken we ook gelijk maar mee, we wandelen langs de haven en shops. En stranden in een restaurant voor een lekker visje.

Maandag is het bewolkt en nu gaan we toch echt met de camper aan de slag. ? Er moet ook gewassen worden dus eerst naar de wasmachines. We lopen over de camping en zien een paar mannen een camper wassen. Hé, zo iets hebben we in Las Vegas ook gezien, een mobiele wasservice. Roel vraagt aan de man wat het kost en de prijs (60 dollar) valt mee. ‘Dat is iets voor ons!’; zeg ik. ‘Hmmm, voor dat geld kan ik het zelf ook doen.’ ; mompelt mijn lover. Maar ik vind het een uitkomst en ja….op de terugweg spreken we af dat de mannen ook onze camper komen doen. ? En daar zijn ze, drie man sterk en uitgerust met alle schoonmaakmiddelen. Daar kan ik nou helemaal blij van worden….ja, van die schone camper en niet van die klussende mannen natuurlijk….?

Na nog geen uur is ie als nieuw!

De rest van de dag besteden we aan de was en de binnenkant van onze hut….morgen nog maar een dag bijboeken om uit te rusten! Tegenover de camping ligt een golfbaan, mooi om op onze ‘rustdag’ een baan te gaan lopen. Voor Roel gelijk een goed moment om te kijken of hij de beweging nog kan maken. Na de operatie aan zijn rikketik vorig jaar heeft ie niet meer gespeeld. Ik ben tussendoor nog wel eens geweest en hoop stiekem dat ik een keer kan winnen van hem.? Bij het inslaan hoor ik hem ferme tikken geven….oeps, dat klinkt voor hem goed maar niet voor mij…. Ik stop om naar hem te kijken, ….zoef, zoef, keihard slaat hij de ballen weg. Die gaat lekker maar bij mij gaat het pet, even inkomen.

En ik verbaas me ook hier weer: waarom denken mannen altijd dat ik advies nodig heb! Want tijdens het afslaan krijg ik van twee passerende heren tips….? De éne man is helemaal happy als ik na zijn aanwijzing de bal recht en hard wegsla….hij steekt zijn vuist uit en roept; ‘boks’. Mij best hoor ‘Tiger Woods’, het is jouw dag! ? We worden ingedeeld met een Chinees echtpaar en met zijn vieren gaan we op pad. Ik sla me een ongeluk, wat een lange afstanden! Ondertussen geeft ook mijn lover mij ongevraagd advies ; ‘let op je armen, blijf kijken naar de bal, je blad stond scheef.’ Gelukkig kunnen de Chinezen mij niet verstaan want ik wordt niet vrolijk van deze golfbaan. ‘Klotespelletje en pokkenbal’; mompel ik te pas en te onpas. Maar het is ook genieten hoor en we moeten lachen om het gekke spel, helemaal als Roel keihard slaat, de bal in een boom terecht komt en gewoon blijft hangen!

En wie er nou uiteindelijk gewonnen heeft: geen idee, we zijn maar met tellen gestopt….? Vanavond de kaart erbij en uitstippelen waar de wind morgen heen waait, we gaan weer verder trekken! Maar eerst nog even griezelen voor Halloween …..

 

 

 

 

Op donderdagochtend rond negen uur vertrekken we dan toch echt uit Vegas. En ik doe gelijk even een kleine zijsprong naar ons vorige blog….Er kwamen toch wel wat verontruste ongeruste nieuwsgierige mailtjes en telefoontjes op ons ‘casinogedrag’. Eigenlijk is onze stelregel: what happens in the casino stays in the casino! ? Maar voordat er één of andere verslavingskliniek ingeschakeld gaat worden….Ons ‘speelgedrag’ in het casino: we spelen met een afgesproken geldbedrag (paar tientjes per avond ?) en we weten wanneer we moeten stoppen…(als het op is of we een koffer kunnen vullen ?), genoeg casino-uitleg! ? ?
We hebben nog ruim een week om in Los Angeles te komen, waar mijn ouders maandag 23 oktober op het vliegtuig naar huis stappen. Onze geplande route gaat via Death Valley, Yosemite National Park, San Francisco langs de kust naar Los Angeles. We zijn met zijn vieren en afwijken of opties mag dus we nemen het ook hoe het komt….?
Onze eerste stop is nog in Vegas bij de Walmart om wat eten in te slaan en we ontbijten daar gelijk….dan op pad….Death Valley here we come! De temperatuur buiten stijgt en ook in de camper wordt het warmer en warmer. De weg is vrij bochtig en steil en onze hut heeft moeite om boven te komen. Wat is het hier mooi! Ongelofelijke natuur doemt voor ons op….iedere keer is het weer anders, het is hoe het zonlicht er op valt.

We denken wel eens dat we Nederland diep onder de zeespiegel zitten maar hier is het nog iets dieper….

Overnachten doen we net buiten Death Valley in Lone Pine en we genieten nog even na van de dag met een wijntje bij de camper. De volgende dag staat er weer een lange rit op het program, we gaan dwars door Yosemite National Park heen. Voordat we het park inschieten doen we koffie met een heerlijke gebakje bij een Nederlands bakkertje in Bishop. Ben je in de buurt, het is een stop waard: ze hebben heerlijk brood en gebak! En hij is tot ver buiten Bishop bekend!

In Yosemite genieten we van een weer heel andere natuur dan we tot nu toe hebben gezien. Het is alleen heel erg druk en zeker het laatste gedeelte is file rijden. Een vierbaanssnelweg het park in en uit!

We zijn dan ook blij dat we uit het park zijn en ons hotel in Oakhurst bereiken. Daar gaan we heel ouderwets aan de slag door de was naar de wasserette te brengen. Zelf schuiven we aan bij de Chinees. Daar puzzelen we wat we kunnen bestellen want dat valt niet mee, het is niet zoals bij ons in Vlaardingen bij restaurant China Garden. ? Voordat we de volgende morgen verder rijden stoppen we bij de plaatselijk super voor boodschappen. Als we terugkomen zit er iets onder onze ruitenwisser. Roel pakt het en het blijkt een envelop met de tekst: ‘ik wil jullie reis sponseren’ , een email adres….en een inhoud van 20 dollar! Hoe leuk is dat!

We sturen een bedankje naar het email adres. ? Dan weer gas op de plank richting San Francisco, het is mooie maar lange rit en begin van de avond komen we eindelijk aan. We hebben inmiddels wel de Golden Gate bridge gezien en van het uitzicht genoten….morgen gaan we de stad verkennen.

Tegenover het hotel zit een ‘all you can eat’ Chinees dus….easy going tonight!
Zondag is het al weer 15 oktober, ik verbaas me soms hoe snel de tijd gaat. We zijn nu 16 weken onderweg en helemaal van Oost Canada naar West Amerika gereden! ?

Op afgesproken tijd pikken we ’s ochtends mijn ouders op en nemen een taxi naar het centrum van San Francisco. Wat ons direct opvalt in het centrum is het grote aantal zwervers.

Ze staan en liggen overal en veel slepen hun weinige bezittingen met zich mee. Ik heb heel veel grote steden gezien maar zoveel zwervers als hier in de stad zag ik nog nooit. ?
Vanaf Market Street gaan we verder met het kabeltrammetje naar Fisherman wharf. Er is een lange wachtrij voor het trammetje. Na ruim één uur wachten zijn we aan de beurt, mijn moeder en ik gaan aan de buitenkant zitten. Daarvoor zijn plaatsen waar mijn vader en Roel gaan staan….de “echte tramhangplek”.

Aan de haven is het super druk, er ligt een cruiseschip en het is één grote mensenmassa langs de winkels en restaurants. De laatste doen hun uiterste best om klanten binnen te krijgen. Het is nog te vroeg voor de lunch maar we verlekkeren ons vast aan alle vis die er ligt en gaan eerst naar Pier 39. Daar zijn nog meer winkels en restaurants.

We kijken, kijken en kopen niets en slenteren op het gemak terug naar de haven waar we een vrij tafeltje vinden en uiteraard vis eten als lunch. ? Met het kabeltrammetje komen we weer terug naar het centrum maar ook aan deze kant staat een wachtrij. Niet zo erg als vanmorgen maar toch te lang voor mijn ongeduldige lover, die besluit alvast te gaan lopen zodat hij onderweg de rijdende trammetjes kan fotograferen.

Het plan is dat mijn ouders doorrijden naar het centrum en ik spring eruit bij Chinatown om vandaar met Roel naar het centrum te wandelen. Het duurt even maar dan zijn wij aan de beurt. Mijn ouders hebben een plek aan de buitenkant en ik blijf staan hangen aan de rand. Stuur een berichtje naar mijn lover dat ik onderweg ben en oei, dat is best spannend zo hangen aan die tram! ? We suizen heuvel op en af en ineens zie ik Roel staan fotograferen….even verwarring….moest ik er nou af of niet? Ik spring er dus af maar hij wilde er net opspringen…. uiteindelijke resultaat: we zitten er beiden weer op! ?

Nee, dit is een andere fotograaf ;-)

Bij het China Hospital gaan we eraf en duiken de smalle straatjes in. Chinatown San Francisco (100.000 inwoners) is de grootste in Noord Amerika. Ik haalde het al eerder aan: ik ben gek op die mysterieuze Aziatische sfeer die ik ken van Hong Kong en andere Aziatische landen die we bezochten.?

Het is vermoeiend wandelen in San Francisco want heuvel op, heuvel af gaat het. Met platgelopen voeten en een warm lijf komen we bij Market Street aan waar mijn ouders ook net arriveren, die hebben nog geshopt in het centrum. Op zoek naar een taxi en lekker terug naar het hotel waar we in het late middagzonnetje nog bij het zwembad genieten.
We verlaten San Francisco de volgende dag maar gaan eerst weer over de Golden Gate bridge om nog eens te genieten van het uitzicht op de stad.

Dan door naar Sausalito , het Wassenaar van San Francisco, waar we wat shoppen en lunchen.

De tijd voor mijn ouders gaat nu best opschieten, we willen nog een aantal dingen in Los Angeles bekijken en op bezoek bij Han….de wonderkapper, de ‘alleskunner’ met haar en die ik altijd gekscherend mijn eigen Yari (Gooische vrouwen) noem. Hij is een paar jaar geleden naar Amerika verhuisd en bij zijn familie gaan wonen. Missen doe ik hem nog steeds om zijn vakmanschap maar ook zijn praatjes, advies en gezelligheid. Bij hem geen knip, knip en klaar….nee, Han heeft de ‘kappersbeleving’ uitgevonden.?
We gaan dus op weg en hebben nog wel een aantal kilometers voor de boeg. Ons koninklijk huis blijkt trouwens ook hier goed bekend.

In Monterey nemen we wat gas van het pedaal en gaan ’s middags na het bezoeken van de pier op whale watching. Het weer valt iets tegen, het is best fris maar we hebben geluk en zien een aantal walvissen, dolfijnen, zeehonden en zelfs zee-otters.

Naast ons gebeuren trouwens vreemde dingen…?

De zeehonden zien we hier heel veel nu we langs de kust rijden. En af en toe maken we een stop voor deze grappige diertjes.

We rijden de 17 miles scenic drive langs de kust en komen langs het bekende chique Pebbles beach waar de beroemde gelijknamige golfbaan ligt. Mijn lover en ik doen net alsof we hier een balletje hebben geslagen en maken wat foto’s. Echt spelen op deze baan gaat het met ons golfhandicap niet worden en daarnaast….we vragen ons echt af of we zo’n hoog bedrag zouden willen betalen: een greenfee van 595,00 dollar p.p.?

De voorbereidingen voor Halloween en diverse oogstfeesten zijn overal trouwens in volle gang.

 

Het zit een beetje tegen als we bij het gedeelte komen waar de kustweg een paar maanden geleden is weggeslagen door slecht weer. Hierdoor moeten we flink omrijden maar we hebben het er voor over want willen Hearst Castle bezichtigen. Het historisch landhuis van de krantenmagnaat William Hearst nabij San Simeon. Dit ligt bovenop een berg en heeft een magnifiek uitzicht.

Verder is het een mega grote bonte verzameling van allerlei kunststukken en bijzondere meubelen….heel verschillende stijlen, pracht en praal die op de één of andere manier wonderlijk bij elkaar past.

Jammer, het buitenzwembad werd gerenoveerd. Duurde al een jaar langer dan geplanned.

Zijn binnenzwembad was ook wel aardig!

En overal bewaking.

Het rijden langs de kustroute bevalt ons, er is veel te zien en we komen door leuke plaatsen zoals Santa Barbara en Santa Monica.

Hier moeten we natuurlijk de pier op die er ligt vanaf 1909 en die figureerde in een groot aantal speelfilms en tv-series: Forrest Gump en natuurlijk….Baywatch! Op de pier is tevens het einde van de Route 66.

Als we op een terras een drankje doen valt het ons op dat veel mensen zich bij een ‘portier’ moeten legitimeren. Wij vragen hem er naar en het blijkt dat dit in de staat Californië de regels zijn: ieder persoon tot dertig jaar legitimatie laten zien in verband met het drinken van alcohol.
En dan zijn we in Los Angeles….wat een city, wat een verkeer!

Het lijkt dag en nacht druk en we staan continue in de file. ? Waar we ook heen gaan, welke kant op, welk tijdstip….file overal om en rond ons heen. Met de bijbehorende temperatuur in Californië is het af en toe flink afzien in de camper tijdens het rijden.
We zien de oude Queen Mary die voor anker ligt in de haven, Hollywood met de walk of fame en Beverly hills, het mooie Union station en hebben een heerlijk verjaardagsetentje, in de Mexicaanse wijk, van mijn vader die 75 is geworden. ?

Gisteren tijdens onze rit kwam er van onder de camper een vreemd geluid tijdens het remmen, alsof er iets vastliep. Roel heeft onder de camper gekeken maar zo op het oog niets geks kunnen ontdekken, hij vermoedt dat het de achterrem is. Als we zaterdagochtend vertrekken naar Hollywood is het geluid nog erger. Hoe meer we in de bergen rijden hoe akeliger het geluid gaat worden. Hoe vervelend is dit! Het laatste weekend dat mijn ouders hier zijn, eind van de middag ongeveer 170 kilometer rijden naar Temecula waar Han woont en zorgen dat we maandag naar het vliegveld van Los Angeles komen. Hopelijk vinden we bij Han een garage. We gaan eerder richting Han en rijden in een lange file de stad uit….hoeveel auto’s zouden er hier zijn?! ? Eind van de middag komen we dan eindelijk bij Han in de buurt. De TomTom brengt ons perfect op bestemming maar we twijfelen toch of het klopt. We moeten van de weg af en dan een zijweg naar beneden….een zandweggetje. ?

Ik herken het van de foto’s maar stuur Han, die nog aan het werk is, voor de zekerheid een bericht want hier inslaan terwijl het verkeerd zou zijn….? Hij stuurt terug; ‘Goed! Maar blijf bij het hek wachten en ga niet verder, kom niet vast te zitten. Ik ben zo thuis!’ Nou we verroeren ons niet!

Al vrij snel komen er lichten achter ons en daar is Han! We hebben een gezellige avond en heel wat bij te kletsen met elkaar.
De volgende morgen gaat Roel de camper op een krik zetten en inderdaad als hij het wiel los heeft zien we dat de achterrem er niet goed uitziet. Het is zondag en er zal geen garage open zijn, wiel er dus weer op en morgen maar direct naar de garage.

Han, mijn moeder en ik gaan naar het centrum. Eerste stop is een speciaalzaak voor kappers waar Han van alles inslaat. Hij weet nog een paar leuke winkels waar we lekker door heen struinen met als resultaat een nieuwe handtas voor mijn moeder en mij. En als een echte Yari geeft hij advies; ‘die tas is te klein, die te lelijk….’

In de volgende winkel koop ik nog een paar schoenen want die slippers waar Cheryl op loopt….? ‘meid, is toch niets voor als je ’s avonds gezellig weggaat met Roel! Heb je die in Vegas aangehad?’ En zo babbelen en shoppen we door de winkels….geweldig! ’s Middags gaat Han aan de slag met verf, schaar en föhn en laat zien wat een ware kunstenaar hij is met haren.

Bah, waarom woont hij toch zo ver weg! ? Eten daarna een echt Hollands diner wat Han heeft bereid: ‘draadjesvlees’, spruitjes, rode kool en aardappels!

Met als nagerecht de ‘caloriebom’ van Roel: gebakken banaan met ijs….en nog wat geheime ingrediënten.

Dan is het maandagmorgen: Roel is om 7.00 uur al vertrokken naar de garage, die om 7.30 uur open gaat. Bij Han zit mijn moeder ook al op, ze heeft net het berichtje waar we in gedachten al een paar dagen mee bezig zijn gehad uit Nederland. Het gaat over goeie vrienden van mijn ouders waar de man ernstig ziek van was….die is overleden. En dan is er de afstand en het tijdsverschil (9 uur vroeger bij ons) en zou je willen dat je gewoon dichterbij iemand kon zijn in zo’n trieste tijd. Gelukkig is er internet en telefoon en hebben we contact met elkaar maar toch….?
Dan belt Roel; ‘de garage gaat het niet redden en er volgt een ingewikkeld verhaal over de remmen….Uiteindelijk zal blijken dat hij die dag nog meer garages gaat zien want steeds denken ze ons te kunnen helpen maar dan gaat het toch niet lukken. Lastig zo’n Europees merk! Gelukkig hadden we met dit scenario al rekening gehouden en een plan B bedacht: Han gaat mijn ouders wegbrengen naar het vliegveld en ik pas ondertussen op zijn diertjes: kippen, twee hondjes en de poes. Rond half tien vertrekken ze voor de rit naar het vliegveld van Los Angeles. Het is al knap warm aan het worden en volgens de voorspelling gaat de temperatuur deze week richting de 38 graden! Het huis van Han heeft een groot stuk grond, samen met de hondjes ga ik wandelen nu het nog niet zo heet is.

Ik haast me terug voor de prikstok die ik mee moet nemen voor wilde honden en ratelslangen….? en we wandelen met zijn drietjes over het terrein terwijl ik om mezelf moet lachen. Want zie mij: Han is vanmorgen creatief met de krultang geweest dus loopt Cheryl met krulkapsel, korte broek, t-shirt, slippers en prikstok in de brandende zon van Californië met twee hondjes in alle stilte over onbekend terrein. Laat de kippen en de hanen uit hun hok, schrik van een dode muis en ruim het huis een beetje op. Als ik buiten zit met een koffietje en de hondjes naast me liggen in de schaduw, Henkie de poes een eekhoorn achterna zit en de kippen om me heen scharrelen begrijp ik dat Han en Jack hier op deze heerlijke plek willen wonen! ? Roel stuurt een bericht dat de camper morgen naar de Chryslergarage moet….eindelijk één gevonden die ons dus kan helpen. Met boodschappen bepakt komt hij later terug. Fijn want Han is er nog niet….die is wel erg lang weg! Eind van de middag komt ie aanrijden wat blijkt: er was een bommelding op het vliegveld LAX en daardoor vreselijk druk. Allemachtig wat een verhaal weer….hij heeft mijn ouders af kunnen zetten en die moesten naar een wachtruimte van de KLM. ‘Wat een chaos was het!’; zucht hij.
We checken internet en zien dat de blauwe vogel toch mooi op tijd naar Nederland is vertrokken. Wat rest is een wijntje, gebakken garnaaltjes en een gegrild kippetje…
Nee, ik heb alle kippen laten leven, deze ongelukkige kwam netjes uit de shop! ?

Op dinsdagmorgen nemen we vroeg afscheid van Han en gaan op pad naar de garage….

 

 

Zondag in de namiddag naderen we Las Vegas. Vanaf de Hooverdam rijden we in een bloedhete camper richting de stad van gokken, plezier en vermaak.

Maar ook de stad die vorige week een vreselijke aanslag heeft moeten verwerken. Een imbeciel die vanuit het Mandalay Bay hotel op een mensenmassa is gaan schieten en waarbij 58 doden en heel veel gewonden zijn gevallen. We hebben geen idee wat we aan zullen treffen. De nieuwsberichten zijn tegenstrijdig: “Vegas leeft gewoon door” en “the show must go on” zijn zinnen die we de afgelopen dagen van de nuchtere Amerikanen gehoord hebben.
Voor mij heeft Las Vegas altijd iets magisch, een stad midden in de woestijn!
En natuurlijk, ik ben een gambler, dus kom maar op met die casino’s. Bij Dubai had ik dit ook…zo’n spannend gevoel van niet weten, geen verwachting hebben, want dan valt het niet tegen, en dan BAM het overtreft mijn stoutste dromen! Natuurlijk lieve allemaal….het is zoals altijd: je mag ervan vinden wat je wilt….Some like it and some hate it! ?
Maar wij rijden dus de stad in (6 banen in en 6 banen uit) en het is mega druk. In mijn naïviteit denk ik dat dit aan het tijdstip ligt maar later kom ik er achter dat het altijd druk is in Vegas….deze stad leeft echt 24 uur. Er is een RV parking bij het Circus Circus hotel en dat gaat onze bestemming worden voor de komende dagen. Mijn ouders in het hotel en wij op de RV parking.

En daar blijkt: Je kan er een bedrijfje opstarten om campers te wassen. Twee man waren een hele dag bezig aan deze camper. Daarna glom ie weer als een spiegel.

Het is een super groot gebouw met een aantal ingangen, zwembaden, parkeergarages en eindelijk vinden we de hoofdingang.

Gelukkig is de parkeergarage hoog genoeg voor onze camper en we slepen de koffers van mijn ouders eruit om ons in te gaan checken. Er komt direct een security op ons af op de fiets; ‘hebben jullie een kamer in het hotel?’ We vertellen haar hoe en wat en merken dat de beveiliging in Vegas momenteel hoog is. Gaan vervolgens snel naar de lobby en dan weet ik niet wat ik zie….want wat is het hier groot! En een mensenmassa! Het duurt dus ook even voordat we aan de beurt zijn. Ineens zien we de security op de fiets door de lobby! fietsen en ze is op zoek naar ons. ‘Mijn baas wil dat jullie de camper uit de parkeergarage halen, dat kom ik jullie vertellen’; zegt ze.
Roel gaat terug naar de camper en mijn ouders en ik blijven bij de balie op ons beurt wachten. Als alles geregeld is moet ik Roel gaan zoeken en optimistisch zeg ik tegen mijn ouders; ‘ga lekker naar de kamer, als jullie ons nodig hebben dan zitten we in het casino, zoek ons daar op en dan gaan we ergens eten.’ Roel zie ik bij de parkeergarage en als ik hem vertel wat ik met mijn ouders heb afgesproken kijkt hij mij ongelofelijk aan. ? Hij is al eerder in Vegas en het Circus Circus geweest…. en zegt nu met een lach; ‘jij hebt echt geen idee hé, hoe groot het hier is, die mensen gaan ons nooit vinden!’ Ik denk bij mezelf….dat zal wel meevallen….tot ik het zie! Even voor de verbeelding: neem 10 x de Markthal in Rotterdam op zaterdagmiddag en ga dan iemand zoeken! ?

Hilarisch natuurlijk maar deze speurneus vond ze uiteindelijk na drie marathons, toen hadden mijn ouders al gegeten en waren op weg naar hun kamer dus “playingtime” voor mijn lover en mij. Hij zocht zijn éénarmige vrienden op en ik de speeltafels en mijn zere voeten kwamen tot rust. Ik moet even wennen aan het spelen in Vegas, de sfeer is ongedwongen; ‘hi honey, you look lovely tonight.’ kirde de chocoladezus van Dolly Parton.

Ik wurmde me tussen haar en een andere speler in, die met een knipoog tegen me zei; ‘I love your smile babe!’ Er wordt veel gebabbeld aan tafel en zelfs de croupier geeft tips….alles om de spelers te behagen en binnen te houden. Alle drank voor de spelers in het casino is gratis, als je wilt geef je alleen een fooi aan de bediening. Ik had een prima tafel gekozen, de buurman zorgde voor de stemming en het was mijn lucky avond. Roel was klaar met spelen en ik besloot ook te stoppen, nam afscheid van mijn casinovriendjes, gaf al mijn fiches aan de croupier, hoorde de magische woorden; ‘colours on the table’ en ging naar de kassier voor de uitbetaling. ? De volgende dag blijven mijn ouders aan het zwembad, ze zijn toe aan een rustdag. Roel is dus eerder in Vegas geweest en gaat mij gidsen door en over de strip van Vegas. De temperatuur valt gelukkig mee en we gaan wandelen….na een kwartier weet ik het al….wat een heerlijke stad! ? Hier hou ik van, glitter en glamour, ik ben echt net een ekster! Over the top met alles! We zien ze allemaal de grote hotels met winkelcentra en spelen in verschillende casino’s.

Sommigen hadden alles verspeeld…..

Een watershow bij het Bellagio.

En Atlantis dook op bij Caesars Palace.

Op een gegeven moment zie ik een Gucci winkel en mijn lover staat aan de overkant te fotograferen; ‘ik ga bij Gucci naar binnen voor dat schattige rugzakje, weet je wel!’ Roep ik naar hem. Nee, dat weet hij niet want het is een man en hij snapt niets van tassen maar als hij maar ziet welke winkel ik naar binnen schiet. Ik zoek in de shop samen met een vriendelijke verkoper naar mijn rugzakje en ja, die zwarte lijkt er wel ietsje op. Hij pakt hem en ik vind hem wel leuk maar ik had toch gedacht dat ie anders was. Hé, daar is Roel ook en die stelt altijd de praktische vraag voor mij; ‘how much is it?’ Kijk daar heb je wat aan, niet treuzelen gewoon actie! De verkoper kijkt discreet in het tasje; ‘one thousand six hunderd dollar sir.’ En dat zijn van die momenten dat ik denk ….dit gaat te snel voor mijn Engels. ?’Die is niet goed’ sist mijn lover. Maar dan komt het, want ik heb ze dus gezien in wit en roze voor veel minder geld. Dat de prijs mij niet aanstaat ga ik mr. Gucci niet vertellen maar ik wil wel weten of hij ze in wit of roze heeft. Mr. Gucci begrijpt er totaal niets van dit rugzakje is er alleen maar in zwart, hoe kan het dan dat ik in Europa een witte en een roze heb gezien?! Hij is echt verbaasd en begrijpt het niet…..nou ik ook niet. ? Wij de winkel uit en eigenlijk hilarisch: mr. Gucci in totale verbazing in de shop achterlatend, mijn lover mopperend dat ik gek ben, zoveel geld voor zo’n tasje! En ik….Ik wist zeker dat ie helemaal niet zo duur was! Ik had ze gezien in zwart, roze en wit voor 129,00 euro bij de Bijenkorf. ‘Ik ben toch niet gek!’ lach ik tegen Roel. ? ‘Nou, met jou kan ik alles verwachten!’ Grinnikt hij. En terwijl we verder lopen door het winkelcentra klap ik ineens dubbel van het lachen; ‘oh, het was geen Gucci maar Guess!’ roep ik als een Guess shop zie. Tassie uiteindelijk toch gescoord, yes! Daarna wandelen we weer verder en ik begin best moe te worden van alle indrukken. We stappen op de bus en gaan retour naar Circus Circus. Lopen bij mijn ouders langs en spreken af om half zeven te gaan eten. We zitten bij de camper iets te drinken als we buren krijgen, een gezellig Duits stel, we doen snel een wijntje en een praatje. Dan weer op pad, pikken de oudjes op en nemen de bus naar Fremont street….Ik heb het over Amerika, het land waar veel kan en mag in de porno industrie met bekendheden als Bobbi Eden en Ron Jeremy. Maar waar preutsheid toch erg hoog in het vaandel staat: wie kent niet de “blote tepel affaire” van de arme Janet Jackson. Tijdens een optreden in de pauze van de Superbowl trok Timberlake ‘per ongeluk’ een stukje van haar leren topje af….Fremont street in Amerika….in Las Vegas….en daar zit het geheim: don’t be shy, this is Vegas! Want in Vegas kan en mag alles! ? Wij kwamen dus met zijn vieren uit de bus gestapt en stonden braaf bij de oversteekplaats te wachten en ik keek en dacht; ‘wtf, het is nu ongeveer 19.00 uur, hoe moet dit hier rond middernacht zijn!’ Fremont street is grotendeels overdekt en overal klinkt keiharde muziek, ik zie rondspringende dansende mensen, soms dronken of stoned, soms halfnaakt, invalide bedelende mensen, toeristen die fotograferen of ook dansen, oude en jonge mensen, echt alles door elkaar….en iedereen had het gezellig!

Een soort aprés ski sfeer maar dan gekker en ineens moest ik denken aan afgelopen winter toen ik met een vriendinnetje ging skiën in Saalbach Hinterglemm en we ook zo’n moeite hadden om uit zo’n hut te vertrekken. ? Ik heb veel meegemaakt en gezien maar dit sloeg alles….wow, wat een gekkenhuis! Links en rechts casino’s en restaurants en boven ons hoorden we mensen gillen, wat bleek: er liep een zip-line! Dus iedere keer zweefden er boven de massa beneden suizende mensenpoppetjes over.

We vonden een prima steakhouse en Vegas is gokken dus zelfs tijdens het eten kon er bingo gespeeld worden! Na het diner de straat weer op en het was inmiddels later op de avond en het spreekwoord zegt het al….hoe schoner het volk dan….het was nog gekker geworden! We besloten mijn ouders maar veilig naar het hotel te brengen….of was het ons eigen levensbehoud….? en deden daarna nog een rondje casino.

De volgende dag gingen mijn ouders richting Caesars Palace maar dat hadden wij gisteren al gezien. Roel en ik gingen terug naar Fremont street, was het overdag ook zo heftig?

Met de bus reden we er naar toe, op de dag maakt het een ietwat treurige indruk, we speelden in een paar casino’s en wandelden op het gemak terug. ’s Avonds gingen we met zijn vieren uit eten bij een gezellige Italiaan. Nadat mijn ouders terug waren naar het hotel maakten wij nog een rondje over the strip, ’testen’ weer een paar casino’s ? en doodop rolden we ons bedje in.

We zouden op woensdag vertrekken maar alle vier wilde we bijboeken, mijn ouders nog een rustdag en Roel en ik hadden nog niet alles gezien. Die woensdagmorgen namen we de bus naar het Mandalay Bay hotel en stapten daar uit. Jeetje, dat was heftig, daar te staan zo op die plek. ?

De herdenkingsplek is een stuk verderop bij het originele welkomsbord van Las Vegas. Daar zijn 58 houten kruizen neergezet ter nagedachtenis aan de slachtoffers.

Foto’s hangen erbij en wat zijn het jonge mensen, we krijgen er kippenvel van. Bij ieder kruis ligt ook wel iets persoonlijks: een t-shirt, een cowboyhoed, een ketting, een blikje bier met een tekst erbij….te erg voor woorden allemaal. Terwijl we daar in gedachten staan en Roel stil zijn foto’s maakt zie ik ineens twee stewardessen aan komen lopen. (De herdenkingsplek ligt direct naast het vliegveld) De dames hebben rode uniformen aan en beiden een zonnebril op, 1 draagt een hele grote bos rozen en aan iedere roos hangt een geschreven kaartje. Ik zie aan hun houding dat ze erg aangeslagen zijn. Ze lopen langs de houten kruizen tot ze de persoon gevonden hebben….het is een collegaatje van hen. Ze staan heel stil en houden elkaar vast, leggen de bloemen neer en dan komt de moderne tijd: ze willen er een foto van maken met hun telefoon voor de andere collega’s! Ze moeten er zelf een beetje zenuwachtig om giechelen dat ze het haast vergeten en maken de foto….arme meiden. En dit is maar één verhaal van al die kruizen….en daar tussen staat een meisje op hoge hakken in een miniscule outfit met veren op haar hoofd en lonkt de toeristen om met haar op de foto te gaan bij het welkomsbord van Las Vegas. ‘Come on honey, don’t be shy, this is Vegas!’ roept ze een paar mannen toe.

En je mag ervan vinden wat je wilt….het is haar werk en the show must go on….zal zij denken. Vandaar nemen we de bus terug tot ongeveer het midden van de strip en stappen uit bij hotel the Venetian. We wanen ons even in Venetië met het water en de gondels.

En zo heeft ieder hotel zijn eigen thema, New York, Walt Disney, Parijs, het is vreselijk mooi nagemaakt allemaal.

Er is er zelfs één waar het plafond zo is gemaakt dat als je omhoog kijkt je denkt dat het avond is! En buiten !

En tsja, ik moet eerlijk bekennen dat we na drie dagen en nachten in Vegas ook af en toe even moesten denken als we het casino uitkwamen….is het dag of nacht? Bij Venetië schoten we het casino nog in maar we waren beiden best wel onder de indruk van de ochtend dus besloten terug naar de camper te gaan. Pauze en een borrel! Mijn ouders hadden een prima rustdag aan het zwembad gehad en weinig puf om ’s avonds nog iets te gaan doen….mijn lover en ik waren dus op ons zelf aangewezen! We besloten om ook maar een rustig avondje te houden en het bij het casino in het Circus Circus te houden. Roel zocht daar zijn éénarmige vrienden weer op en ik een leuke Black Jack tafel met aangenaam gezelschap. Het licht ging vroeg uit die avond in de camper want het was zoals mijn handsome zei; ‘het lijkt wel alsof we drie dagen achter elkaar bij de Toppers zijn geweest!’ ?
Las Vegas: wij vinden het een heerlijke stad, met glitter en glamour, waar rijkdom en armoede dicht bij elkaar kunnen liggen, happy gamblers en vervallen gamblers, waar geen verschil tussen dag en nacht hoeft te zijn. En terwijl ik de laatste avond in het casino zit hoor ik dit toepasselijke nummer van Kris Kristofferson en ik mijmer, hoeveel mensen zullen dat hier denken: ‘Help me make it through the night.’ ?

En dan is het alweer zondag en we zijn op weg naar Las Vegas! Met mijn ouders over uit Nederland is het drukker dan dat Roel en ik samen zijn. Ik merk dat ons reisblog er bij in gaat schieten. Dus voor deze keer een wat “snelle” terugblik op de afgelopen week! ?
Vanuit Salt Lake City ging onze route, via Richfield, naar Bryce Canyon.

Na Yellowstone is de natuur hier weer heel anders.

Het was niet verwonderlijk dat Roel wat kortademig was…. bijna 2800 meter….

Het is prachtig om te zien en soms onbegrijpelijk dat het zo kan ontstaan. We overnachten in Bryce Village waar we maandagochtend vroeg wakker worden gepiept door de phone van mijn lover met het vreselijke nieuws uit Las Vegas. Afschuwelijk weer een aanslag. We denken er maar niet aan als we voor ons andere reisschema gekozen zouden hebben, dan waren we precies dit weekend in Las Vegas geweest (onze route kan zowel links als rechtsom gemaakt worden). Wanneer we horen dat het een country evenement is zoekt Roel toch even contact met zijn zus.  Zij en haar man zitten ook in de States, eigenlijk weten we wel dat ze niet in Vegas zijn maar ze zijn countryliefhebbers and you never know! Al snel antwoorden ze dat alles ok is.
Na het ontbijt en het volgen van het nieuw over Vegas zetten we koers naar Zion National Park en genieten hier van de vreemde rode rotsformaties.

Het is nog best druk in de parken en we vragen ons af hoe het in het hoogseizoen zal zijn….het lijkt ons vreselijk….Het is nu soms al passen en meten om een parkeerplaats te vinden.

De natuur is er niet minder om en we genieten van alles wat we zien! We overnachten in St. George waar vlakbij het hotel een “all you can eat restaurant” is.Amerikanen hebben perfecte formules en voor betaalbare prijzen eet je “buiten” de deur. In dit restaurant is de keuze ook weer enorm en je vraagt je af hoe ze er nog op kunnen verdienen.
De route die we hebben uitgestippeld ligt niet echt vast maar de mooiste bezienswaardigheden willen we toch zoveel mogelijk meepakken. We rijden vandaag dus naar de Grand Canyon North Rim.

Het is super mooi, super druk en vrij onbewoond….met als resultaat dat mijn ouders geen hotel kunnen vinden, wij geen campground…..oeps, wat nu? Een allervriendelijkste dame bij het visitorcentre wijst ons op de kaart een plek in het bos aan waar we vrij mogen kamperen. Tsja, dat moet dan maar, het is ons al één nacht gelukt in Yellowstone op een campground dus een tweede in de vrije natuur moet ook kunnen.
Het is inmiddels al aan het schemeren en we turen of we de plek kunnen ontdekken. Ineens zie ik tussen de bomen twee campers staan. “Stop! Daar zal het zijn.” ; roep ik. We rijden er over een hobbeldebobbel pad naar toe en bingo! Midden in het bos zetten we onze hut neer en Roel gaat aan de slag als kok. En doordat mijn handige lover alles meesleept en downloadt kijken we ’s avonds naar de Postcodeloterij van afgelopen zondag…..midden in het bos bij de Grand Canyon…..?
Woensdagochtend staan we allemaal toch wel wat gebroken op want onze camper is prima voor twee personen maar met vier is een ander verhaal. We rijden terug naar de North Rim en wat ziet het er vanmorgen mooi uit! De lucht is helder, de zon schijnt en de uitzichten zijn overal zo mooi en verschillend. We doen een koffie/thee en dan moeten er echt toch weer kilometers gemaakt worden dus : op naar Page, dat gaat onze volgende bestemming worden. Omdat we ons niet meer willen laten verrassen boeken we onderweg via internet al een motel voor mijn ouders dat geeft voor alle vier een rustiger gevoel….lekker slapen vannacht! Page is een vrij toeristische plaats omdat je vanuit hier ook vlakbij de beroemde Antilope Canyon bent. Die Canyon blijft overigens nog op onze ’to do list’ staan want daar was het mega druk. Je moet zelfs reserveren en op de no-show list was pas eind van de volgende middag een plekje. De parkeerplaats was het ook niet helemaal.

We eten ’s avonds gezellig bij de Mexicaan waar we ook voor het eerst buiten kunnen zitten…

We merken dat de temperatuur hier iets zuidelijker in de woestijn omhoog gaat. Ook puzzelen we met de tijd want het is hier weer een uur vroeger….dat blijft wennen! Arizona heeft mountain time maar geen zomertijd. Trouwens: Roel en ik zetten de camper ook hier gewoon weer op de parkeerplaats bij het motel. En de praktijk leert ons dat dit vrij éénvoudig is….ook als je geen kamer zou boeken!  ?Uitgerust beginnen we donderdag aan de rit naar Monument Valley, even twee quick stops bij de Glen Canyon dam, het begin van de Grand Canyon,

en bij de Horseshoe bend waar Sia tot de conclusie komt dat fotograferen helemaal nog niet zo gemakkelijk is

(The making of )

en eten ’s avonds in het restaurant vlakbij de bekende achtergrond van zoveel cowboyfilms

met een schitterende zonsondergang en als bonus: een maan als deze! ?

De volgende morgen even een scene naspelen van de bekende film Forrest Gump met Tom Hanks op uiteraard dezelfde locatie.

We gaan inmiddels richting Las Vegas maar eerst nog de Grand Canyon South Rim!  Om daar te komen moeten we nog wat kilometers afleggen en we maken een overnachting in Cameron. Een Indian Trading post met een hotel.

Er ís niks anders in de buurt. Hoe verwerken ze hier in deze leegte (soms 50 km afstand tussen twee gehuchten) meer dan drie miljoen toeristen per jaar.

De Grand Canyon is niet met woorden te omschrijven. Volgens Roel valt de diepte en de hoogte ook in een foto nauwelijks weer te geven. We hopen dat jullie bij het zien van de beelden begrijpen wat we bedoelen….dit is echt een plek waar een mens stil van kan worden! ?

Rare Chinezen. Overal op klimmen en een voor een gaan ze elkaar daar fotograferen. Handen in de lucht. ?

Door naar Seligman voor de volgende overnachting…..en waar we ook weer op de wereldberoemde Route 66 terecht komen (ik haalde deze al eens eerder aan, zie het verslag Eclipse).
Het is super leuk om te zien, uiteraard mega druk met bussen vol toeristen maar dat hoort er allemaal bij….Route 66….nog steeds een belevenis!

In een grappig winkeltje hangen allemaal emblemen en ik zie dat er geen van de Douane hangt. Laat ik nou toevallig nog wat   “kleinehebbedingetjeshandigomiemandomtekopenvooronderweg” van mijn ex-werkgever bij me hebben. Roel snelt naar de camper en voilà, die hangt! ?

Vervolgens bezoeken we de Hooverdam. Maar dat gaat niet voordat we eerst door de securitycheck zijn gegaan met de camper. De bestuurder (dat ben ik dit keer) moet er uit en iemand moet de achterdeur openmaken zodat ze binnen kunnen kijken. Verder willen ze alle luiken aan de buitenkant open hebben. Je valt toch wat op met een Nederlands kenteken.

Prima dat ze het doen , je moet er niet aan denken dat iemand een bom laat ontploffen op die dam. Met de security maken we een praatje over de gebeurtenissen in Las Vegas. Overal hangt de vlag ook al de hele week halfstok. Dan naderen we de dam en wow, wat een imposant bouwwerk is dit! Een betonnen boogdam in de Colorado rivier. De bouw begon 1930 en werd in 1936 afgerond.

Het stuwmeer dat achter de dam ontstaan is heet Lake Mead. Weer terug in de camper is de temperatuur inmiddels tropisch….snel op naar ons laatste stop voor vandaag waar we een paar rustdagen cq. gokdagen ? gaan houden….Las Vegas!

 

Maandagochtend doen we het rolgordijn open en het sneeuwt!

Nou dat is mooi: mijn ouders landen om 12.00 uur op Jackson en ik hoop dat zij erop gekleed zijn. ? Als we op het vliegveld komen is het sneeuwen gestopt en de zon komt een beetje door. We parkeren de camper, appeltaartje in de voorverwarmde oven en wij gaan naar de aankomsthal. Het leuke aan dit vliegveld is dat je helemaal tot aan de bagageband kan komen. We zien het vliegtuig waarin mijn ouders zitten landen en nu maar wachten tot ze eruit komen. Mijn ongeduldige lover klimt in het raamkozijn zodat hij alles goed kan zien….’Daar zijn ze, ik zie ze!’ ; roept hij. Klik, klik, doet zijn camera. Verrast komen zij de aankomsthal binnen, hier hadden ze ons nog helemaal niet verwacht!

We verzamelen de koffers en bij de koffie met taart vijf minuten later komt het reisplan op tafel.

Mijn ouders hebben hun eerste overnachtingen in Gardener en dat is in het noorden van Yellowstone. We hebben vanuit het zuiden dus een flinke rit voor de boeg, te meer omdat er door onderhoud een wegafsluiting is in het park en wij daardoor flink moeten omrijden. Het is prachtig onderweg, de sneeuw, een waterig zonnetje en de mooie natuur! ? Eind van de middag komen we bij hun B&B (wij mogen met de camper voor de deur overnachten).

We melden ons en rijden terug naar het centrum waar we een prima steakhouse vinden. Mijn ouders moeten weer even wennen aan de Amerikaanse porties. ?

Dinsdag en woensdag zijn super dagen, de zon is terug, de temperatuur gaat omhoog en op weg naar de top van de Dunravenpas (bijna 3 km hoogte)

ligt nog volop sneeuw. Voor Roel en mij begint Yellowstone inmiddels bekend terrein te worden en we “slepen” mijn ouders overal mee naar toe.

Wat die Chinezen nou willen….. thuis bekijken wat je hier kan zien.

Nog even twee imitatie Ansel Adams…..

Op een plek waar een heet water bron in een koude rivier stroomt is het precies warm genoeg om te badderen.

Een vreselijk brutale raaf sloopt een hele fietstas.

Ze vallen van de éne verbazing in de andere. En dat kunnen wij ons voorstellen want het is hier zo mooi, ook voor ons blijft het iedere keer weer genieten….De geyser bij Old Faithful, de kalkterrassen bij Mammoth, de bizons, de Elk’s, een berin met twee jonkies en we zien zelfs een coyote en otters, echt het is teveel om op te noemen!

De Upper falls in de Yellowstone Kloof.

We gooien sneeuwballen op de Continental Divide (continentale waterscheiding, regen voor het bord stroomt naar de Altantische Oceaan en water dat achter het bord valt stroomt naar de Stille Oceaan) en houden koffie/theepauzes naast de camper.

Ze hebben drie overnachtingen in Gardener geboekt maar de wegafsluiting tussen Norris en Mammoth Hot Springs is balen want daardoor moeten we veel omrijden en dat breekt ons allemaal op. We halen ze over om de laatste nacht af te zeggen en bij ons in de camper te komen slapen. We kunnen dan in West Yellowstone op campground Pony Express overnachten en dat scheelt een aanzienlijk aantal kilometers terugrijden. Het is behelpen maar we komen de nacht door….een glaasje wijn extra en iedereen slaapt lekker!

De volgende ochtend verlaten we via de zuidkant Yellowstone en ineens is er een mega file in het park! Wow, wat is er aan de hand….we vragen het aan iemand die het verkeer staat te regelen….en het blijkt dat er een beer gesignaleerd is….Een hele rij mensen heeft zich met camera’s opgesteld om een foto te kunnen maken! ?

Nou we kijken het circus eens even aan en rijden maar door naar de Grand Teton. Laat deze beer maar gaan. Vorige week met de bewolking was het hier al prachtig maar nu in de volle zon vind ik de bergen op hun mooist!

Vanaf hier is het nog maar een stukje naar Jackson Hole waar we voor de dames een “shoppauze” inlassen en ik van Roel dit t-shirt krijg. ?

En nu maar eens afwachten waar mijn skietjes heen gaan deze winter….Maar zover is het nog niet!

Eerst gaat de camper naar Salt Lake City: de hoofdstad van Utah en de Mormonen. We gaan dit vandaag echter niet meer halen en zoeken in Driggs een motel voor mijn ouders, wij slapen weer in de camper die we voor de deur parkeren. Zo zal het de komende maand gaan: zij in een hotel/motel en wij in de camper. ?
De volgende dag is het een lange “autodag”, we hebben nog 400 kilometer voor de boeg. Met een paar tussenstops erbij komen we eind van de dag bij het volgende hotel. We maken nog even een rondje met de camper en belanden in het Chinatown van Salt Lake City, zien een mega restaurant en besluiten gelijk te gaan eten….het is een grote Chinese all you can eat “vreetschuur” en het zit er bomvol. De keuze is mega met allerlei lekkere bekende en onbekende gerechten….boven de gerechten staat gelukkig in het Engels wat het is. ? Het enige schrikmoment wat deze vier drankliefhebbers hebben is…..er wordt hier geen alcohol geschonken! ? Ok….dan maar vier limonade!

Op zaterdag blijkt er in Salt Lake een congres van de Mormonen te zijn en in de hele stad is het razend druk. We willen de tempel graag bezoeken maar na een zoektocht door het centrum voor een parkeerplek geven we het op en zetten koers naar het volgende punt op onze kaart….Bryce Canyon National Park.

Donderdagmiddag haal ik mijn lover op uit het ziekenhuis. Hij voelt zich wat slapjes maar het gaat eigenlijk best met hem. Nou ken ik hem een beetje….hij wil al weer sneller dan hij kan! ? We gaan terug naar de campground Ponderosa en daar begint het mopperen al; ‘nou, ik kan niet eens bukken dan doet het al zeer.’ Ik zucht maar en vrees dit gaat een lange avond worden. Maar het valt mee, ik heb een brave patiënt en hij doet goed wat deze zuster zegt. Het weer is slechter geworden, het regent de komende dagen veel dus we kijken wat series en films en tussen de buien door maken we een wandeling. Op zondag is het prima weer en we besluiten om morgen te vertrekken, via Yellowstone naar Jackson Hole, we gaan alvast wat dingen regelen. Campground moet betaald worden, propaan bijvullen, banden spanning nakijken en diesel tanken….werk aan de winkel! De eigenaars van de campground Ponderosa zijn alle dagen zo vriendelijk voor ons geweest, steeds vragen of ze ergens mee konden helpen en zo. Nu geven ze ook nog twee dagen korting….super! ?
Dan op pad voor de rest en dat kost Roel toch wel kracht….en ja, ik moet eerlijk bekennen….ik ben daar niet zo goed in….dat geklooi met die bandenspanning. ?
Maandag is het dan zover, na tien dagen Cody, gaan we afscheid nemen van the city van Buffalo Bill. Roel voelt zich gelukkig weer wat beter en hij tikt er vandaag ook een jaartje bij en dat merken we…..!   We hebben allebei onze telefoons vannacht maar zacht gezet want bliep, bliep, bleven de berichten komen. Nu hoorden we alleen nog maar de “trilfunctie” gaan. ? Maar top natuurlijk al die felicitaties en toen mijn jarige lover ’s ochtends zijn belletjes, mailtjes en appjes had afgehandeld gingen we op pad. Voor de laatste keer langs de drive-in koffiebar voor een heerlijk bakkie en on the road!

Onze route naar Yellowstone gaat via de scenic route 296 en de 212. En ik train tijdens het sturen gelijk mijn armspieren op de haarspeldbochten van de Dead Indian pass van iets meer dan 2700 meter hoog!

Hoe hoger we komen hoe slechter het weer wordt, kou en sneeuw. De cowboys zijn druk in de weer om het vee naar beneden te drijven.

Het is super mooi om te zien maar het is wel ineens winter! We komen door een paar kleine plaatsjes met grappige namen, Cooke city en Silver Gate, en bereiken de noordoost ingang (1 van de 5 ingangen) van Yellowstone.

Na een wandeling bij Pebble Creek rijden we door naar Tower fall waar we op de campground overnachten. De aardige campgroundhost voorspelt sneeuw in de nacht en we geloven hem direct want het is echt koud. De laatste keer dat we internet hadden hebben we het weer ook gecheckt en inderdaad….snow is coming! ?

De volgende ochtend worden we wakker in een witte wereld en sneeuw dwarrelt volop. De campground ligt op een helling en we zijn blij dat we thuis toch voor de winterbanden hebben gekozen. Het is voor zo’n lange periode keuzes maken, we kunnen niet alles meeslepen, zomer-en winterbanden. We hebben ook sneeuwkettingen bij ons….alleen waar we die hebben opgeborgen….?  ? Het weggetje van de campground naar beneden is nog goed begaanbaar maar we besluiten toch maar niet lang te treuzelen vanmorgen. En gelukkig want op de doorgaande weg wacht ons een onaangename verrassing: de weg die wij willen nemen richting Jackson Hole is afgesloten.

Er zijn nog meer afsluitingen maar het is ons niet helemaal duidelijk waar .

Bij een parkwachter vragen we het na :  door de hevige sneeuwval zijn de hogere wegen onbegaanbaar. Dat wordt flink omrijden….nou goed, wij hebben geen haast maar een hoop mensen zullen hiervan balen. Voordeel van de sneeuw is dat de dieren nu naar beneden komen en we zien echt veel onderweg.

Met als mooist toch wel de berin met haar ondeugende jong, wat speels in de boom aan het klauteren is. Ze waren wel ver weg maar goed te zien.

In Mammoth Hot Springs bekijken we de kalkterrassen maar wat is het koud, de temperatuur is niet eens zo laag maar de snijdende wind is de boosdoener.

Naar Elk’s hoeven we trouwens niet te zoeken. Ze “logeren” gewoon in het dorpje.

Door naar de campground bij Mammoth, kacheltje aan en wijntje erbij, geen internet in dit gedeelte van het park, dus een rustig avondje. Het begint weer te sneeuwen en een groep Elk’s (2 mannetjes, een aantal vrouwtjes en 2 jonkies) komen op de campground aan de struiken grazen. In de nacht horen we de mannetjes ‘burlen’. De volgende ochtend doen we het rolgordijn in de camper open en zien dit vrouwtje met haar jong zo voor ons raam staan, onze morgen begint goed! ?

Roel heeft de “sneeuwfoto’s” die hij in gedachten had wel enigszins kunnen maken en we besluiten het park uit te gaan bij Gardiner, daar gaan mijn ouders volgende week een paar dagen zitten. Het is een leuk plaatsje en ik ontdek alvast een prima koffiebarretje dus dat is al binnen. Vandaar gaan we naar Livingston want we hebben nog een paar dagen en moeten toch naar Jackson Hole. Onderweg horen we soms een raar fluitend geluid onder de camper….We stoppen langs de kant, Roel kruipt onder de camper en ik hoor wat kreten….Wat nu weer?! ? De isolatieplaat van de vuilwatertank is losgelaten. Waarschijnlijk hebben we iets geraakt en een gedeelte is al verloren, de rest hangt half los en schraapt over de grond. Dat is weer lekker….Bassie en Adriaan hebben weer wat! We zijn gelukkig in Livingston dus op naar de garage. Daar wordt het met een noodreparatie gefixt en de vriendelijke monteur gaat proberen om een nieuwe plaat te bestellen. Hopelijk is dat ding met een week hier te krijgen.
We kunnen gewoon douchen en afwassen dus niets aan de hand maar het moet niet heel hard gaan vriezen. Na dit avontuur duiken we maar een campground in Livingston op, hebben een heel verhaal met de eigenaresse over Trump, die gisteren op tv een toespraak heeft gehouden, waar zij zich vreselijk voor schaamt…”de clown” noemt zij hem. En tot nu hebben we eigenlijk nog maar 2 of 3 mensen ontmoet die Trump geweldig vinden…. Het nieuws volgen we via internet en ik bemerk bij mezelf dat ik steeds minder Nederlands nieuws volg. We zijn inmiddels drie maanden onderweg en we hebben het er samen vaak over: missen we Nederland? Beiden zijn we daar heel snel uit, tot nu toe niet, wel de familie en vrienden.
Donderdag bezoeken we het stadje Bozeman en vandaar gaan we terug naar Yellowstone en pakken dit keer de west ingang. Onderweg passeren we deze wegwijzer…..

toch ineens een beetje “thuismomentje”. De regen en de winkelmiddag in Bozeman maakt dat we het toeristische West Yellowstone achter ons laten

 

en gas op de plank het park in, we geloven het wel en laten de restaurants en barretjes achter ons. De eerste campground die komt is Madison en daar gaan we staan. De volgende ochtend is de hele wereld nog witter dan wit….er is weer sneeuw bij gevallen!

Dat moet dan vroeg in de morgen zijn gebeurd want rond een uur of vier was ik wakker van geluiden om de camper en toen régende het nog zachtjes. De campgroundhost had al verteld dat er beren zaten en ik was nieuwsgierig ….rolgordijn omhoog en gluren maar! Meer dan andere mensen die ook aan t kijken waren met zaklantaarns heb ik niet gezien….En nog gehoord :..een slaperige handsome naast me die vroeg wat ik nou allemaal aan t spoken was….. ?
We zijn benieuwd welke wegen er open zijn en gaan op pad, het is wel behelpen zo de afgelopen dagen. We gaan richting Norris, dat ligt hoger dan Madison. Onderweg begint het zo heftig te sneeuwen dat zelfs Roel het niet meer verantwoord vindt om door te rijden en we keren.

We zien wel vreselijke mooie beelden, veel bizons in de sneeuw en af en toe komt het zonnetje heel voorzichtig te voorschijn. Op een bepaald ogenblik komt er totaal uit het niets een kudde van minstens 150 bisons, in galop, uit de velden, dwars over de weg . Ze rennen in paniek…..het geeft een chaos op de weg en we zien verder niets wat deze paniek veroorzaakt kan hebben. ?

We gaan de kant van Old Faithful op om de geyser nog eens te bewonderen. In flinke delen van Yellowstone is er dus geen telefoon en internetbereik, op plaatsen waar er een visitorcentre is heb je meestal kans op beiden. Roel had al een los kastje met 4g van provider AT&T en in Livingston heeft ie er nog één bij gekocht van provider Verizon. Andere techniek en dus dubbel kans. ? Bij Old Faithful hebben we dat geluk en zodra we de parkeerplaats op rijden gaat bij ons beiden de phone, bliep, bliep, van allerlei berichten komen binnen. En één daarvan is van vrienden van ons, Piet en Wilma, die ook in de States rondrijden met een huurcamper. Wij wisten thuis al van elkaars plannen en hadden gekscherend afgesproken: met borrelnootjes en een wijntje in Yellowstone. Wij hebben nu internet maar nu komen zij niet in de lucht.  ? Het bericht wat we van hun hebben is dat ze in West Yellowstone staan. Piet is een oud collega van mij dus ik probeer me in te denken wat hij zou doen en welke richting hij zou kiezen….En ineens…bliep, bliep, daar is Piet weer; ‘we komen jullie kant op, duurt ongeveer een 50 minuten.’ En daar zijn ze!

We bekijken met zijn vieren (en een heleboel anderen….waaronder de happy Japanner ) de geyser en keren daarna terug naar West Yellowstone.

Zetten de camper op de campground Pony express bij Piet en Wilma. Gelukkig ligt de campground in het centrum want wat is het koud! We zoeken een leuk steakhouse uit en hebben een prima avond.

De volgende dag trekken we het park in en het is goed weer. Dat is te merken want het is gelijk erg druk. We rijden echt een super mooie route, bekijken modderpoeltjes, geyser en warmwaterbronnen. De mannen fotograferen heel wat af en Piet is blij met de tips en trucs van Roel.

Eind van de middag komen we bij de zuid uitgang en de weg om in Jackson Hole te komen.

 

Nog even een Ansel Adams imitatie……

Van Yellowstone schiet je daar direct het volgende natuurpark in : de Grand Teton.

 

Het is al best laat en we besluiten met zijn vieren dat de eerste campground die komt voor ons is. Het is Headwaters Lodge, we rijden het terrein op en zien een restaurant….dat is al goed! Even vragen of er op de campground plaats is….dat is er.

Maar van de prijzen schrikken we wel. Een plaats in een National Park voor 64,00 dollar….(full hook up) ‘Wat is de prijs als we geen voorzieningen nemen?’; vragen we aan het duo achter de balie. ‘Dan is het 32,00.’ Dus dat wil zeggen dat wij voor 32,00 dollar per camper aan stroom gaan krijgen….WTF….dat gaan we niet doen. ? We worden er met zijn vieren wat lacherig om en het duo blijft met een strak gezicht naar ons kijken. Ok, we nemen twee plaatsen zonder voorzieningen en we vragen of er nog beren gesignaleerd zijn. ‘Ja, een grizzly’; zegt de één met veel overtuiging. Ik denk bij mezelf, yeah right, mooi verhaal! Het duo is aan het puzzelen om ons twee plaatsen naast elkaar te geven en als alles is geregeld gaan we op pad….de twee plaatsen….tsja, we konden elkaar zien staan….maar waar het duo nou al die moeite voor deed! ? Op naar het restaurant en we hadden een gezellige avond met een goed glas wijn en een bar die veel te vroeg dicht ging….
De volgende ochtend namen we afscheid van elkaar en gingen we voor de laatste 55 kilometer naar Jackson Hole.

Daar staan we nu op de KOA campground, laatste plekje, alles vol! We waren net binnen toen er een heel campergebeuren met Duitsers aan kwam, net zoiets als wij het programma “We zijn er bijna” hebben. Van die mensen met de caravan/camper onder begeleiding op pad.
Net even de vluchtgegevens gecheckt en mijn ouders zijn geland in Salt Lake city, overnachten daar en morgenochtend vliegen ze door naar Jackson Hole. En ik weet zeker die gaan genieten tijdens het landen want de bergen zijn besneeuwd en vanaf boven moet dit er waanzinnig uit zien! ?

Cody: the city van William Frederick Cody beter bekend als Buffalo Bill. Hij had vele baantjes; ruiter in de pony express, soldaat, hotelmanager maar werd echt beroemd door zijn Wild West shows waarmee hij zelfs door Europa trok. Zijn shows inspireerde Irving Berlin tot het schrijven van de musical ‘Annie get your gun’ in 1946. In 1896 stichtte Cody samen met nog enkele geldschieters de stad Cody in Wyoming waar zich ook het Buffalo Bill Center of the West bevindt. Het leuke van reizen is ook dat je dingen te weten komt….bijvoorbeeld dat Buffalo Bill zich zeer voor de Indianen heeft ingezet en hij noemde ze ‘de vroegere vijand, huidige vriend, de Amerikaan’. In 1902 werd Hotel Irma gebouwd door Buffalo Bill, genoemd naar zijn jongste dochter. Het hotel bestaat nog steeds en is prominent aanwezig in Cody. Iedere avond (behalve zondag) is er rond 18.00 uur een shoot-out en wordt een groot gedeelte van de straat afgezet. Buffalo Bill, Sundance Kid en nog wat cowboys komen er de stad ‘onveilig’ maken.

Donderdagmiddag kwamen we in Cody aan en eerst maar naar de toeristeninformatie.

Er is super veel te doen en te zien hier, daarnaast ligt Yellowstone op zo’n 80 kilometer. We besluiten een campground te nemen vlakbij het centrum, lekker makkelijk, en komen op Ponderosa terecht. Dan een plan maken wat we willen gaan zien. Dit weekend is het laatste van het rodeoseizoen dus daar willen we sowieso naar toe. Het worden weer drukke dagen, te beginnen op donderdagavond dan gaan we naar de shoot-out bij Hotel Irma, leuk om te zien maar erg Amerikaans en erg toeristisch. Leuker zijn alle cowboys er omheen, het is zien en gezien worden. We eten daarna in de schnitzelhut van ‘Anton aus Tirol’ ?.

Bezoeken de volgende dag een winkel waar ze wapens verkopen. We vragen vooraf aan de vriendelijke dame of we mogen fotograferen en vragen stellen en dat is goed.

Iedere staat is verschillend en hier in Wyoming mag je een wapen dragen op straat. Als inwoner van de staat Wyoming kan je ook gewoon een wapen kopen. Voor de duidelijkheid: wij als buitenlanders dus niet. Er zijn wapens die je niet op straat mag dragen en believe me….dat is maar goed. Die mag je wel gebruiken op je land om mee te schieten….We kunnen op de schietbaan met alles schieten wat we maar willen maar zowel mijn lover als ik hebben zo’n ‘zwarte vriend’ al vaker een hand gegeven dus dat geloven we wel. Er is nog wel een leuk laserspel waar we ons aan wagen.

En echt het heeft ons verbaasd hoe makkelijk mensen hier dus een wapen kunnen kopen en er mee over straat gaan….. Ga ik weer op jacht naar cowboylaarzen ?

en andere leuke hebbedingetjes zoals een (cowboy) spijkerbroek en mijn handsome is ook blij want er is een zaakje waar je je eigen tekst op een t-shirt kan laten drukken. Eindelijk heeft hij dan de tekst die hij graag wil hebben. ‘Ja, dat komt ervan als je niet achterop bij mij op de motor durft’ ; lacht hij.

Hmm, of ik er nou zo happy mee ben! ? Eten ’s avonds bij Hotel Irma want daar speelt een band met leuke countrymuziek

en verbazen ons over een Frans echtpaar wat bij ons aan tafel schuift en geen woord Engels spreekt. ? En natuurlijk de rodeo….na het plaatsen op fb zagen wij al verschillende meningen hierover. En ik kan het begrijpen….Laat ik voorop stellen dat het ook ons ding niet echt is maar we zijn in Cody Wyoming, the Rodeo City, dus willen dit mee maken. En het is een happening!

Het stadion, de paarden, het publiek, ik kan het niet beschrijven maar het heeft wel iets….een kleine impressie: het stadion vol met mensen, de cowboys op de paarden komen één voor één binnen met vlaggen terwijl de speaker de namen opnoemt. Vervolgens bidt de man in de speaker tot God en vraagt om alle goeds voor iedereen.

De cowboys en de paarden staan allemaal op een rij met de vlaggen, de hoeden gaan af, het publiek gaat staan, iedereen een hand op het hart en een zangeres zingt het volkslied….need I say more….indrukwekkend, echt waar! Dan gaat de rodeo beginnen, het paard heeft een band waardoor ie geprikkeld wordt en gaat steigeren. De cowboy moet er 10 seconden op blijven zitten, dan gaat er een toeter, komen er twee cowboys op paarden die hem van het steigerende paard afhelpen (áls hij er nog opzit), de band afdoen en het paard vangen….next!….En zo gaat het door in series.

Tussendoor komen er andere varianten, twee cowboys te paard die een stiertje moeten vangen.

Mijn lover stond beneden aan de rand van de arena te fotograferen en ik zat tussen het publiek. Soms wist ik niet precies wanneer te klappen….ik kreeg toch de neiging om dat te doen als de cowboy eraf gegooid werd….? Het ging er zowel met het weer, harde wind waardoor het zand overal heen stoof, als met de rodeo stormachtig aan toe en sommige cowboys kregen rake trappen….en ook Roel moest af en toe dekking zoeken.

En enkele onfortuinlijke strompelden (ondersteund) zelf de arena uit of nog erger….werden er uit gedragen….wel met applaus!

Dat was Cody in vogelvlucht….en het is gek maar ik heb een paar plaatsen waar ik zou kunnen/willen wonen, er is geen willekeurige volgorde: New York, Kaapstad, Dubai, Valencia, Hong Kong en ineens staat daar Cody op mijn lijst bij. ? ‘Cody?!’ ; roept mijn lover. Maar hij begrijpt me wel, want het is hier easy, mooi en dichtbij Yellowstone….best of both worlds….ik voel me thuis in cowboyland! ?
We hebben nu nog een kleine twee weken voordat mijn ouders komen en met hen gaan we in Yellowstone starten. Het lijkt ons leuk om alvast wat te verkennen dus we besluiten om zondag op pad te gaan. Eerst even een quick stop bij de Walmart voor wat boodschappen. We zijn net in de winkel en Roel wordt wit en krijgt zweet op zijn hoofd. ‘Ik heb weer hetzelfde!’ ; piept hij. Hij strompelt de winkel uit, terug naar de camper. Als ik even later met de boodschappen aan kom ligt hij op de bank en heeft het niet meer van de pijn. Allemachtig, begint het gedonder weer van vooraf aan! In Cody is gelukkig een ziekenhuis dus daar gaan we naar toe en komen op de Emergency terecht. Al snel heeft de arts zijn conclusie: de galblaas móet eruit. Roel krijgt wat tegen de pijn. En men wil opereren maar daar komt weer het verhaal van de bloedverdunners….De pijn zakt iets en er wordt besloten dat Roel naar ‘huis’ mag en morgen om 08.00 uur terug komt en dan een afspraak maakt wanneer de galblaas eruit kan. Voor nu al stoppen met de bloedverdunners. Opletten met voeding en wat een drama weer!
Cody is geen grote plaats en het ziekenhuis is verdeeld over een paar vestigingen, alles in de buurt van onze campground dus we wandelen op het gemak er heen. En het geluk is met ons want degene die de planning voor de dokter regelt is een Nederlandse. Dat spreekt toch net wat makkelijker! De arts vindt donderdag pas veilig gezien de bloedverdunners en wil dat Roel ook nog door een cardioloog gezien wordt in verband met zijn hartoperaties vorig jaar. Voor vandaag zijn we klaar en rond 11.00 uur staan we buiten….de schrik zit er toch wel in, de pijn is gelukkig beheersbaar met medicatie en we besluiten om vandaag toch richting Yellowstone te gaan en even te ontspannen. Morgen staat de afspraak met de cardioloog, de intake voor de operatie en de afspraak met de arts die de operatie gaat doen….al met al een drukke dag.
De rit naar Yellowstone is prachtig en we genieten van al wat we in het park zien….omdat we met mijn ouders hier nog naar toe gaan alleen maar een overzicht om hun alvast wat sfeerbeelden te geven! Maar het is super mooi! ?

Na een enorme bosbrand eind jaren 80 zijn heel veel afgebrande bomen blijven staan. Heel langzaam groeit er soms wat nieuws tussendoor.

Roel probeert natuurfotograaf uit de jaren 30/40 Ansel Adams te imiteren.

Overal borrelende en pruttelende poeltjes en modderbadjes.

De ‘Old Faitfull’ , de grootste geyser van Yellowstone.

En hoe mooi, net voor we het park weer uitrijden, nog een kudde buffels als tegenliggers op de brug! ?

Dinsdag is een ‘ziekenhuisdag’ en we zitten van 09.30 uur tot 17.30 uur binnen en Roel krijgt allerlei onderzoeken. Uiteindelijk valt het besluit….donderdagochtend om 06.00 uur melden en dan om 07.30 uur volgt de operatie. Als alles goed gaat mag ik hem dan rond de middag al weer ophalen. We zijn melig geworden van het wachten en net wanneer Roel binnen is geroepen voor een fietstest hoor ik een hoop gepuf en geblaas achter me. Zo dan, wat is dat? Daar wordt iemand niet lekker….gelukkig zijn we in het ziekenhuis. Nieuwsgierig kijk ik om me heen waar het geluid vandaan komt. Het is een stel en ze gaan tegenover mij zitten, de vrouw sist, puft en blaast….Ik denk; ‘jij hebt vast geen moeite om een luchtbed op te blazen!’ ?

‘Daddy, go get me a coke and quick!’ ; blaft ze haar vadertje toe. En die ouwe rennen, die was gewoon bang voor haar! Ik zit daar, helemaal alleen, met mijn broer te appen en ik begin hardop te lachen….ook wel erg vreemd….geef ik direct toe! ? Later komt Roel en ik zit nog te giechelen….zien we deze rolstoel staan….dit is gewoon een tweepersoonsrolstoel….? Amazing Amerika!

Woensdag doen we rustig aan en blijven op de campground, Roel werkt wat en samen doen we de site. De wind neemt aan en ondanks dat de temperatuur nog prima is lijkt de herfst wel een beginnetje te willen maken….

En de galblaas? Die is er donderdagochtend in alle vroegte uit gehaald….was een mooie ontsteking….al wat rest zijn de foto’s! ?

 

Gewoon eens een stukje proza over een mega bedrijf….de Walmart!
Het bedrijf is opgericht door Sam Walton in 1962 en is inmiddels het grootste detailhandelsconcern ter wereld: 8500 winkels in 15 landen met 55 verschillende namen.
Ik kan me voorstellen dat je denkt: hoe groot is een Walmart? Dit is moeilijk te schatten en we houden een gemiddelde aan van ongeveer 20.000 vierkante meter (exclusief magazijn).  Ze zijn er in verschillende maten.       Dit is de rij kassa’s.

Wat er hier in de States meestal bij zit is: Subway, Starbucks, MacDonald, slijterij, opticien (helpt alleen op doktersrecept, Roel had een kras op zijn glas maar moest eerst een recept bij de dokter halen voor de sterkte van het glas ?) apotheek (ook alleen op doktersrecept), drogisterij, nagelstudio, kapsalon, stomerij, geldwissel annex sigarettenshop. Als je binnenkomt staat er een “greeter”, dit is meestal een oudere man/vrouw die je opgewekt begroet en een prettig verblijf wenst in de winkel, je helpt met het vinden van een winkelwagen of mandje en de ingang van de winkel wijst. Er zijn ook scootmobiels met mandjes aanwezig!

De winkel zelf is ruim, overzichtelijk en verkoopt van alles: food en non-food. Eigenlijk kan je stellen dat ze er vrijwel alles hebben:…nieuwe banden voor de auto, je nagels en haar laten doen, boodschappen, sportspullen, een geweer, een tent, speelgoed voor kinderen, huishoudelijke apparaten, kleding en zo kan ik nog even doorgaan. De levensmiddelen zijn stuk voor stuk verpakt in super grote verpakkingen! Wat voor onze kleine camperkoelkast best wel eens voor een probleem zorgt….want waar laten wij zo’n verpakking boter of jus d’orange? Gewoon zo maar wat foto’s….

Fruitsalade

Groentesnackje voor tussendoor….

Supersize pizza… met z’n tweeën net genoeg….

Ketel Een, Schiedamse jenever/wodka. In 2 literflessen.

Limburgse kaas.

Munitie in diverse kalibers. Net naast de eieren.

Die namen ook soms. ?

Portie kippentenen…..

Kaasbolletjes voor bij de tv…

1 Gallon mayonaise, 3.6 liter !

Gehakt gaat per 20 lb ( pond) = net geen 10 kg.

En het bekendste merk koffie heet ‘Keurig Hot’.

IJs verkopen ze hier in emmers van 10 liter! De laatste keer dat ik met zo’n emmer liep te slepen was toen er een kamer moest worden gewit! ?
De keuze is reuze roept onze Nederlandse super altijd….het is maar goed dat hij de keuze hier niet heeft gezien want dan zou hij het uit schaamte niet meer durven roepen!

Dit is het pad met cornflakes,  pakweg 300 soorten.

De boodschappen worden door de cassière allemaal ingepakt in (gratis) plastic tasjes. Bij het verlaten van de winkel begroet de “greeter” je weer en vraagt of je alles hebt kunnen vinden. Als je je winkelwagen al kwijt wil dan helpt hij/zij daarmee en anders laat je die gewoon op de parkeerplaats staan bij je auto! Daar komt dan weer iemand anders voor….? Nou Nederlandse supermarkten er is nog een hoop werk voor u aan de winkel…..! Oh ja, …..de sluitingstijden…..de meeste winkels zijn 24 – 7 open. ?

En Cheryl heeft geconstateerd: het supermarktvoer doet een mens goed in Amerika.

Maar sommige dingen wil je niet zien. ?

Zaterdag gaan we eerst inkopen doen en gelijk voor het hele weekend want aanstaande maandag is het Labour Day. De Amerikanen hebben een lang weekend vrij en het is onduidelijk welke winkels wel of niet open zijn. We nemen eens iets anders dan de Walmart en stappen een grote Safeway binnen. En ook hier is de collectie waanzinnig! Dat wordt straks echt afkicken thuis bij de AH en Bas. Ik koop gelijk een “koffietje” bij de Starbucks en ja, ik doe een “koffietje” en vergeleken bij de Amerikanen helemaal. Die drinken van die enorme hoeveelheden. En ook hier moet ik de vriendelijke dame tweemaal uitleggen dat ik een kleine koffie wil. Ze laat het bekertje nog een keer zien en vraagt; ‘are you sure honey, just a small normal black coffee?’ Daarna gaan we op zoek naar een belwinkel want meneer T-Mobile heeft nog niet overal een telefoonpaaltje geslagen en er zijn de afgelopen dagen plekken geweest dat mijn lover en ik geen bereik hadden met ons netwerk….Niets voor ons dus we gaan nu voor de Mifi een simkaart kopen zodat we bij een andere provider de lucht in kunnen als T-Mobile het af laat weten. Dit klinkt eenvoudig maar vergt wat geduld want het is druk en Roel heeft elf wachtenden voor zich…..Alles gelukt en dan op pad naar Deadwood: the cowboy en gambling city …the place to be! Net voor de afslag Deadwood zien we naar links de stad Lead met bovenop een hele groot bouwwerk, het lijkt een mijn. Eerst daar maar eens kijken wat het is. Het blijkt een afgegraven goudmijn te zijn en net als we binnenkomen staat er een excursiebusje op punt te vertrekken.

Het gaat één uur duren en ik begrijp niet precies wat je allemaal gaat zien maar het heeft niet direct mijn interesse. Maar ik kijk naast mij en zie het hoofd van mijn lover enthousiast knikken. ‘Juist, dat gaat bussen worden’; denk ik…. ‘Zullen we dat gaan doen, dat heb ik nou altijd wel eens willen zien! Ja, maar alleen als jij het ook wil..’; ratelt hij. Dus daar gingen we in de bus, we kregen ook nog een helm mee voor ergens als we er uit moesten…..? En een hele overdreven vrolijke mevrouw die onze gids was en zo snel sprak dat ik er geen hout van begreep.

Roel zoog alle informatie op en genoot….en ik luisterde met een half oor want ik kon de croupiers in Deadwood al bijna horen…..We vonden daarna een RV parking net buiten het centrum van Deadwood voor de camper, fietsen eraf en hup naar the city! We kwamen in Mainstreet en pang, pang, daar werd iemand neergeschoten! De laatste cowboy van de middagshow ging neer en de show was over….dat hadden we nou net gemist!

Wild Bill Hickok werd in 1876 in the Nuttal & Mann’s Saloon tijdens het pokeren in zijn rug doodgeschoten. Deze scène wordt dagelijks voor toeristen nagespeeld en er zijn Saloons met de tekst: “hier at Bill zijn laatste diner”, “hier dronk Bill zijn laatste bier” , ” hier had Bill z’n laatste wip” ? en ga zo maar door….alles om de klanten binnen te lokken. Onze stalen rossen bonden we aan een paal bij zo’n Saloon…. het was even een Andy en Melissa momentje welke! ? En het is altijd….wanneer wij er heel veel van verwachten dan is er dus geen klap aan! Deadwood deed zijn naam eer aan die middag….doods, doods, doods. ? Misschien was het de hitte, misschien waren wij het, maar van alles hetzelfde: Saloons, souvenirswinkels en gokhuizen.

Er was één winkel die sprong eruit met de naam “Glitter en Beer”. ‘Naar binnen, dat is wat voor jou, een hoop bling, bling.’; zei Roel. Dus winkel in en sommige dingen moet je zien: een bar in een kledingzaak waar “dames” flessen bier drinken en ja, er werd ook nog kleding met glitter verkocht…. Prima zaak voor mijn wachtende lover want ik stond zo weer buiten! ? Amerika het is een gek land!
Dan maar een casino in….totaal geen sfeer….dus casino weer uit. Terug naar de fietsen en we waren klaar met Deadwood! ’s Avonds bleven we lekker onderuit gezakt een filmpie kijken in de camper! De volgende morgen: easy sundaymorning en de route opgezocht naar Devils Tower want daar gingen we naar toe. De weg bracht ons eerst door Sturgis, een slaperig stadje met ongeveer 6500 inwoners. In de eerste volle week van augustus veranderd dit stadje in een walhalla voor motorrijders en trekt ongeveer een half miljoen! bezoekers. Wat in 1938 heel klein begon is nu uitgegegroeid tot één van werelds grootste motorevents.

Mijn lover had hier al over gelezen en dit graag gezien….het staat nu voor volgend jaar op de planning….ik zeg; ‘een Harley huren, veel plezier en na een week kom ik je weer ophalen!’ ? Voor de liefhebbers….Google het maar eens! We hadden de camper geparkeerd en terwijl hij foto’s stond te maken en zich een indruk probeerde te vormen hoe het allemaal zou zijn met al die bikers schoot ik een klein juwelierswinkeltje binnen van een echtpaar zo weggelopen uit de hippie tijd. Je begrijpt het al….we raken aan de praat en ik krijg allerlei tips. Roel komt inmiddels binnen om mij te zoeken en we blijven nog langer babbelen. Met een A4 papier vol adressen en informatie zitten we later in de camper en ik bedenk me dat ik helemaal niet meer naar de sieraden heb gekeken….? Dit land doet echt gekke dingen met me….: ik loop op slippers door een supermarkt met een beker koffie, er zijn dagen dat ik geen make-up gebruik, ik overweeg om te gaan paardrijden (ik ben als de dood voor die dieren) maar ik zie mezelf best over zo’n prairie in galop….lees sjokken ?,

ik begin mijn gesprekken ook met ‘hello, how are you, how was your day?’ …..oeps, ik begin dit land echt leuk te vinden….don’t worry thuisfront we gaan hier niet wonen, dat nou ook weer niet….?
Terug naar zondagochtend in de camper, we verlaten Sturgis en komen in de staat Wyoming.

Onderweg hebben we al gemerkt dat het vreselijk heiig weer is. We kunnen de horizon niet goed zien en de paar keer dat we onderweg zijn gestopt om foto’s te maken hebben we beiden ook wat last van onze ogen gekregen.

We zien een bord met informatiecentrum en gaan eens informeren wat er precies in Wyoming te doen is. Hier wordt ons ook duidelijk wat er aan de hand is: er zijn heel veel bosbranden in Californië, Oregon en Montana. Allemaal ver bij ons vandaan maar door de wind hebben wij hier last van de rook….vandaar ook de lucht!
Met een tas vol informatie, gekregen van een enthousiaste medewerkster, gaan we even later verder richting Devils Tower.

De wegen zijn lang en de weinige bewoners die we zien zijn koeien en herten….daar naderen we weer een plaats….hmmm, plaatsje….want met 15 inwoners is Aladdin echt super klein. Het heeft een General Store die 118 jaar oud is en echt hier verkopen ze van alles, zeg maar gerust een winkel van Sinkel! Deze ligt namelijk op de doorgaande route dus iedereen kwam en komt er langs. ?

Eindelijk doemt die dan voor ons op….Devils Tower en het is een indrukwekkend natuurverschijnsel. Een monoliet van 386 meter hoog. In 1977 speelde Devils Tower een belangrijke rol in de film Close Encounters of the Third Kind.

Als we de wandeling om de Tower maken zien we een aantal klimmers omhoog en naar beneden gaan, de rots is zeer geliefd bij klimmers. Overnachten doen we op de campground aan de voet van de Tower.

De volgende dag op Labour Day is het uitgestorven overal op straat! We rijden richting Casper en passeren in Gillette het Campbell County Rocpile museum. Het is gratis dus Nederlands als we zijn gaan we naar binnen en het gaat terug naar het Amerika van vroeger: “met de huifkar over de prairie”. Best leuk om te zien maar met een half uurtje zijn we klaar….ik zei het al eerder…. we zijn soms niet zo best in cultuur. ? De rit naar Casper is op zich niet lang qua kilometers maar doet je beseffen hoe groot dit land is en hoe zwaar de pioniers met de huifkarren het gehad moeten hebben.

Vooral op mij maakt het grote indruk, we stoppen een aantal keer en als je dan voor je kijkt en niets maar dan ook niets ziet in de verte….wat een wilskracht moeten die mensen hebben gehad. In Casper genieten we nog even van een laat middagzonnetje op de camping met het plan om morgenochtend eerst meer informatie te vinden over de pioniers en hun routes. Dat pakt anders uit want Roel ziet het nieuws en “Irma” raast over Sint Maarten. 22 Jaar geleden eenzelfde situatie en hij was erbij….ik merk aan zijn internetgedrag dat hij druk in de weer is….’je waagt het niet hoor Dijkstra!’ ; zeg ik hem. ‘Hé wat, tuurlijk niet…..’ mompelt hij afwezig.

Ik zie later een bericht van hem op Facebook voorbij komen en hou mijn hartje vast….vele opties schieten door mijn hoofd: zal ik hem vastbinden, dronken voeren, maar het loopt gelukkig met een sisser af…. Dus we gaan alsnog op pad naar het museum. ? We komen er achter dat er verschillende routes waren: California Trail, Oregon Trail (was bij Wie is de Mol) Mormon Pioneer Trail en de Pony Express.

Allemaal stuk voor stuk erg indrukwekkend. Ze kwamen uit verschillende richtingen uit het Oosten in Casper bij elkaar want daar moesten ze de rivier oversteken en gingen de routes gezamenlijk over één pad verder tot aan Independence Rock waar de wegen dan weer uit elkaar gingen.
Onze route ging naar Lander en wij passeerden een paar keer de trails en stopten ook even bij Independence Rock waar ze vaak hun naam in de rotsen hakten. En weer waren we onder indruk van de afstanden die de pioniers moesten afleggen….op weg naar hun toekomst in het Westen!

Onderweg zien we niet meer dan olievelden, koeien, herten en een enkel klein dorp.

Uiteindelijk komen we in Lander en rijden door naar het Sinks Canyon State Park waar we een prima plek vinden. Maar oeps, het was fris in de nacht want de campground ligt op 2100 meter.

De volgende ochtend schijnt het zonnetje en de omgeving is prachtig, de rivier en de bergen….wandelschoenen aan en let’s go! ’s Middags door naar Thermopolis naar de Hot Spring baden (heetwaterbronnen).

We vinden een campground die zelf van die baden heeft, zetten de hut neer en daar gaan we….de zwemmertjes! ?

Maar of het nou verkwikkend werkt die baden….’je bent er wel erger door gaan snurken’ ….; moppert mijn lover de volgende ochtend. Ooit heel lang geleden leefden er hier dinosaurussen type T-rex en dieren waarvan hier nu fossielen worden gevonden . Er is vlakbij een museum en daar gaan we naar toe.

Een nest jonkies.

Haal de film van Jurassic park voor je en zie dan wat wij hier in het museum voor onze ogen zagen….brrrrr, je moet er niet aan denken dat je deze griezels in het echt tegen zou komen. Aan de andere kant we kunnen ons goed voorstellen hoe ze hier eeuwen terug rond stampten. Hierna bezichtigen we nog even kort de Hot Springs,

laten de handrem nakijken bij een garage

en gaan dan naar Cody….de city van Buffalo Bill, één van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen….maar daarover in ons volgende blog meer! Wat je trouwens allemaal tegenkomt onderweg…..10 meter breed of zo!

En net kijkt mijn lover op internet en zegt; ‘ moet je nou toch horen….ze kunnen gewoon geen foto’s maken op Sint Maarten zeggen ze….wat een onzin! Zie je, ik had gewoon moeten gaan…..’?? En dan denk ik op zijn Amerikaans….’hai honey, how was your day….?’ En doe er verder maar het zwijgen toe….?