Sia en Roel op reis

We verlaten Vegas op maandagochtend, wat hebben we weer genoten van deze stad: de casino’s met al hun gokspelen, de verscheidenheid aan mensen, de flitsende en flikkerende reclamelichten, de drukte en vooral de gekte op the Strip en Fremont street.

Het was slechts een weekend maar het is mooi geweest, we zijn in een half jaar voor de derde keer hier en hebben ook nu weer weinig verschil gemerkt tussen dag en nacht. ?
De eerste keer hebben we hier een Duits stel ontmoet, die gaven ons de tip om via Pahrump naar Death Valley te gaan. Zij hadden daar op een mooi RV resort gestaan: een oase van rust, zo omschreven zij het. Na Vegas zijn we wel even in voor een pauze en het is op onze route dus let’s go en met de toepasselijke song van Robert Palmer ‘It takes every kind of people’ laten we de gokstad achter ons.

We komen begin van de middag aan en het eerste wat opvalt is het grote reclamebord: er is ook een casino aanwezig!

? De receptioniste is niet echt vriendelijk en de prijzen zijn vrij hoog. ‘Jij zei toch dat het goedkoper was?’ , vraagt mijn lover aan mij. Ik heb inderdaad op internet gezien dat het via booking.com goedkoper is en laat dat op mijn phone aan hem zien. Vervolgens loopt hij weer met alles terug naar de receptioniste. ‘Nou, dan boek je toch via die site.’; antwoordt ze snibbig. Mijn lover vult alles in op de phone en boekt voor drie nachten. ‘It’s done!’, zegt hij vriendelijk tegen het onaardige vrouwmens. Zij kijkt hem aan en haar blik is niet blij; ‘Now, you have to wait for 20 or 30 minutes!’ ? Want volgens haar kan het wel een half uur duren voordat de reservering doorkomt. Ik ben er dan al klaar mee maar helaas is de betaling gedaan dus weggaan is geen optie meer. Mijn lover tovert zijn vriendelijkste lach en zegt; ‘Dan ga ik hier 30 minuten bij je doorbrengen.’ Hij staat tegenover de vrouw en gaat op zijn telefoon iets doen: een spelletje Candy crush, what else?! ? De vrouw treuzelt nog wat maar ineens is het geregeld….mooi toch! Geloof me, mijn kerel is een lieverd maar je wilt hem echt niet wachtend voor je balie hebben. ? Het park ziet er mooi en rustig uit en er staan veel hele grote campers en caravans.

Op onze prima plek raken we in gesprek met de Amerikaanse buurman. Hij en zijn vrouw zijn snowbirds. Dat zijn mensen, veelal gepensioneerden, die geen huis meer hebben en in hun camper of caravan wonen. Het liefst in/naar gebieden waar het zonnetje schijnt en het lekker warm is: de snowbirds ontvluchten de sneeuw. ?Ook is het in Amerika, in tegenstelling tot bij ons, toegestaan om permanent op een camping te wonen. Onze buren betalen per maand 460,00 dollar voor hun plaats. Bij dit RV resort hoort een casino en als je daar speelt krijg je korting, hoe meer je speelt hoe hoger de korting. Onze buren zeggen dat ze er regelmatig spelen en krijgen 200,00 dollar korting. Mooi rekensommetje: ze hebben dus een kast van een caravan, het bijbehorende stukje grond ingericht zoals zij het leuk vinden, spelen in het casino en zijn in totaal 460,00 dollar per maand kwijt voor huur en casino. Alhoewel we natuurlijk niet weten wat ze uiteindelijk vergokken! ?Zij leven al vijf jaar op deze manier.

Als we ’s avonds over het park wandelen

zien we meer ‘aangeklede opgepimpte’ tuintjes.

Het casino valt voor mij wat tegen want ze hebben alleen maar gokmachines. Het bijbehorende restaurant serveert iedere avond een ander all-you can eat menu (zoals lasagne, spareribs of meatballs met alles erop en eraan) voor 8,75 dollar! Dit is dan ook nog inclusief limonade, koffie of thee! We hebben rustige dagen hier, de temperatuur is knap hoog (35 graden) en dan doe je ook niet veel. We ruimen wat in de camper op, doen de was, liggen bij het zwembad,

mijn lover bakt een brood

en knutselt een snoer ledverlichting in het zonnescherm.

Want na het zien van de lichtjes hier kan deze bling bling Cheryl niet achterblijven! ? Op het park heerst een soort serene “ouderen rust”. ‘s-Morgens wandelen wat mensen met honden kwiek rondjes om de vijver waarbij er ongeveer elk rondje eentje afvalt.

Een enkeling waagt zich in de schaduw voor zijn/haar hut en de rest zit binnen met de airco en tv aan. ? Bij het zwembad gaat mijn handsome lekker in de schaduw wat series liggen kijken en ik ga heel stil (zonder spetteren en proesten dat het water zo koud is) het water in. Je durft bijna geen geluid te maken zo stil is het hier. In het water drijft een forse dame op een luchtbed, haar man trekt haar wat voort. Ik schat ze zo rond de 70 jaar, ik zie dat zij geen gebit draagt. ? Daardoor kan ik haar moeilijk verstaan en dat gaat uiteraard mis. Nadat ze heeft gehoord dat we uit the Netherlands komen en nu net uit Vegas, slist ze; ‘Are you going to Duck Valley?’ Ik kijk haar aan en vraag; ‘I don’t know where that is, can you tell me?’ Het ouder echtpaar kijkt me vol ongeloof aan omdat ik niet weet waar dat is en zij slist nog een keer, maar nu hard; ‘Duck Valley!!!’ En ineens heb ik het door en denk; ‘wtf mens, doe een gebit in en zeg gewoon Death Valley!’ Ik zie mijn lover achter zijn scherm liggen lachen: welkom in het land van de snowbirds! ?

Ons plan is om via Death Valley noordwaarts te gaan naar Yosemite maar de Tioga pas is helaas nog dicht door sneeuw. We nemen de route nog eens door, Sequoia en Kings Canyon National Parks willen we ook bezichtigen en we komen er niet helemaal uit.

Besluiten dan om eerst Death Valley (hier waren we al eerder met mijn ouders vorig jaar oktober) te doen en daar verder onze route te bepalen. De Amerikaanse buurman hoort het allemaal aan en heeft net in de krant gelezen dat het gisteren ruim 40 graden was in Death Valley, in de nacht koelt het maar af tot 28….’You must be crazy without airco!’ , zegt ie. Bij ons slaat de twijfel nu ook toe en als hij met een mooie alternatieve route komt dan zijn we snel om. Hij stuurt ons via Shoshone de 127 op naar Baker met eindbestemming Calico Ghost Town. Het is een mooie route maar of het nou minder heet is….?

Als we Baker en de Mojave woestijn uitrijden komen we iets verderop bij een agricultural checkpoint. We zijn deze al vaker gepasseerd maar snappen nog steeds niet wat precies de bedoeling is. Wat mag je wel meenemen en wat niet, er zijn verhalen dat blokken brandhout, groenten en vlees niet mogen maar exact weten doen we het niet. Onze pas gekochte Walmart inkopen willen we echt niet kwijt! Omdat het een lange rit is, en ik op de rechte stukken best kan rijden met mijn arm, zit ik achter het stuur.

Snel vraag ik; ‘Waar gaan we zeggen dat we vandaan komen, gewoon Pahrump?’ Mijn handsome kijkt me aan; ‘Nee, doe maar Vegas, ik weet ook niet wat ze willen.’ Ik nader de beambte en krijg een stopteken, raampje naar beneden en ‘Hello, how are you, where do you come from?’ En dan komt het: we hebben allebei tegelijk een ander antwoord, ik zeg; ‘Vegas’ en mijn lover roept; ‘Pahrump!’ ? De beambte kijkt ons aan, ik haper en mijn lover zegt; ‘Pahrump near Vegas.’ Dit antwoord is goed genoeg en we mogen door. ‘Nou vraag ik je nog waar we vandaan komen!’; hinnik ik van het lachen….? Eind van de middag komen we aan op een campground die net onder het verlaten stadje ligt.

Wat is het warm, door de hitte hebben we weinig trek en eten niet veel: altijd goed voor de body! Calico is een verlaten stadje met een zilvermijn.

Het is leuk maar ook zeer toeristisch, busladingen Aziaten worden er uitgezet wat wel weer een hilarisch ‘happy Japanner momentje’ oplevert met een groepje dames uit Korea.

Dit flauwe grapje ✌is ontstaan in Chili met Gino (onze computerprogrammeur) en is inmiddels al op veel plekken zo maar opgedoken. ? We doen een koffie/thee met wat lekkers: het is vandaag 27 april, leve de Koning! Helaas geen oranje tompouce dit jaar maar een vers stukje warme appeltaart. ?

Vervolgens bezoeken we de zilvermijn

en probeer ik uit waar ze in de serie Goldrush altijd mee bezig zijn. Veel goud is het niet wat ik uit het water schep maar in zo’n klein glazen flesje past het toch niet om mijn vinger! ?

En volgens Roel is het meeste ook nog pyriet, nepgoud. Na een leuke maar zeer warme ochtend lopen we terug naar de camper en zetten koers naar Sequoia National Park in de Sierra Nevada. Onderweg passeren we grote velden met ontelbare sinaasappel-en olijfbomen.

De plaatsjes worden kleiner en stiller en de omgeving is mooi. Langs de weg staat een reclamebord voor het stadje Tehachapi wat er leuk uitziet dus gaan we die richting maar eens op voor een overnachting. Het is nog vroeg in het seizoen en veel is dicht, we rijden door naar de ingang van Sequoia. De omgeving wordt bergachtig en het lijkt alsof we in de Alpen rijden: dat geeft altijd wat meningsverschil omdat mijn lover vindt; ‘Het is net Oostenrijk of Noorwegen!’ En ik stel; ‘nee joh, typisch Zwitserland!’ ? Bij de ingang van het park horen we van de ranger dat de twee dichtstbijzijnde campgrounds vol zitten. De eerstvolgende is nog anderhalf uur rijden. Het is inmiddels rond 18.30 uur en we besluiten terug te rijden tot Three Rivers (ongeveer 10 minuten), daar is een gelijknamige campground.

Die heeft nog plek en we staan….er is echter wel één probleem: er is geen internet! We lopen terug naar de receptie om te kijken of daar ontvangst is maar helaas: we zijn aan elkander overgeleverd vanavond. ? Bij het teruglopen passeren we een caravan met twee echtparen (Amerikanen) en een paar hondjes. ‘Come in, and have a whiskey!’; roept er één. We stoppen en maken een praatje. Wat een leuke hondjes en ze hebben ook een puppy: Lilly Rose….ik ben verkocht! ?

Ze dringen aan dat we gaan zitten, we willen eerst gaan eten en beloven daarna terug te komen. Naast hen staat een Nederlands stel met kinderen waaraan we ook beloven om later wat te komen drinken. Zo hebben we nog een drukke avond en een gezellige babbel. Met de Amerikanen gaat het uiteraard weer over Trump, dit keer loopt de discussie wat hoog op als de Amerikaanse heren het niet eens worden over het Mexicanen-beleid. Moeten alle Mexicanen het land uitgezet worden of niet? De echtgenote van de één springt er tussen en roept; ‘Don’t talk about politics or you go sit inside!’ ? We geven ze twee sleutelhangers met klompje voor de gastvrijheid en ze zijn reuze blij. ‘Goed, jullie hebben nu twee sleutelhangers en ik neem Lilly Rose!’ roep ik ? maar helaas is dat niet gelukt. Even door naar het Nederlandse stel uit Naarden ernaast en ons gewarmd bij het vuur. Het is te merken dat het hier al hoger is want het koelt goed af: heerlijk na al die hitte. Op zaterdagochtend rijden we dan het park in, we zijn niet alleen want er is een flinke rij met wachtenden.

Er is een aparte doorgang voor jaarpashouders, die wij ook bezitten, dus we hebben geluk en kunnen snel door. Doordat dit park zo hoog ligt (boven de 2100 meter) zijn de campgrounds nog niet allemaal geopend of net (27-4) open gegaan. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt en langs de weg liggen nog stukken sneeuw. Voertuigen vanaf zeven meter (wij meten met de fietsen erbij 6.85) mogen vanaf deze ingang niet voorbij Hospital Rock en dat is maar goed ook! De weg wordt smaller en smaller en elkaar passeren zou problemen op kunnen leveren. Bij het Giant Forest visitor centre wandelen we een rondje maar wat is het koud; snel terug naar de camper en eerst een lange broek en jas zoeken! ?

Een stuk verderop begint een dikke mist waar we doorheen rijden om bij de General Sherman tree te komen.

Deze boom is niet de hoogste maar meet wel de meeste inhoud (grootste hoeveelheid hout) ter wereld. Wow, wat een boom, je voelt je een dwerg!

De map met informatie, die we bij de ingang hebben ontvangen, is up to date en vlakbij is een geopende campground, Lodgepole. Er zijn beren hier die de afgelopen week al drie keer een auto hebben opengebroken aldus het bord. ?

Iedere plek heeft dan ook een zijn eigen ‘berenkast’ om voedsel in op te bergen.

We vinden een mooie plaats aan het water, genieten nog even van het zonnetje en maken een wandeling.

Als de zon weg is wordt het ijzig koud.

Met de kachel aan gaat mijn chefkok in de kitchen aan de slag. Ook hier hebben we geen internet en we voelen ons intussen een soort digitale survivors! ?Gisteren vertelde een ranger dat je het best ’s morgens vroeg in het park op pad kan gaan omdat dan de mist er nog niet is. Dat doen we en zien de Sherman tree in het zonnetje.

Super mooi is ie met het zonlicht er tussendoor. De hele wandeling is kouwelijk genieten en de mist komt weer opzetten. Eénmaal in de camper weer op weg is de mist zo erg dat we nog geen twintig meter zicht hebben. Beiden turen we met ons neus bijna tegen de voorruit, zucht, dit is vermoeiend rijden op de toch al smalle wegen. En dan ineens is de mist weg en het lijkt alsof er na iedere bocht weer een mooier uitzicht is. In de verte nog sneeuw op de bergen en in de diepte zien we de weg en rivier slingeren.

Onze route: bij Three Rivers het Sequoia National Park in, vandaar door naar het Sequoia National Forest. Hier bevindt zich de ingang Big Stump waar voertuigen vanaf zeven meter en langer erin kunnen om bij de Sherman tree te komen. Via de bovenkant van het park gaan we over de Kings Canyon Scenic Byway naar de zijweg richting Hume Lake om bij het meer te kijken.

Vervolgens keren we terug naar de Scenic Byway tot het einde in Kings Canyon: Roads end.

De parken zijn aaneengesloten en ieder mooi in hun eigen schoonheid en meer dan de moeite waard!

In Kings Canyon zijn vier campgrounds waarvan er, nu zo vroeg in het seizoen, nog maar één open is, Sentinel. De eigenlijke weg in dit enorme park is maar 10 kilometer lang, de rest moet je per voet verkennen. Dat doen we en maken een wandeling langs de rivier die heel easy vlak begint maar aan de andere kant over en door rotsen loopt.

Het is inmiddels al eind van de middag en na een hele dag vermoeiend bezig zijn is dit net iets teveel voor mijn lover en hij moppert er op los; ‘Jij altijd met je plannetjes!’ Ik loop vooruit en heb ineens iets aan mijn oren….? Nog even in het zonnetje

en dan wordt het weer erg koud, de maan komt op, er zijn heel veel sterren en binnen doen we de kachel en kaarsjes aan. We eten iets toepasselijk: zuurkool met Poolse worst (lekkerder dan de Hema worst) ?

en babbelen over de afgelopen dagen want voor de 3e avond op rij is er geen internet. De balans: de drie parken zijn bijzonder mooi met een hele oude geschiedenis want er zijn bomen van zeker 3000 jaar oud! In deze periode is het er heerlijk rustig maar er zijn veel grote campgrounds wat eigenlijk wel aangeeft dat het hier zomers in het hoogseizoen flink druk zal zijn. We krijgen vaak de vraag; ‘Wat is het mooist dat jullie tot nu toe op deze reis hebben gezien?’ Hier een antwoord op geven is niet makkelijk omdat we zoveel mooie bijzondere dingen hebben mogen zien en ervaren. Mijn lover en ik zijn beiden gek op berggebieden en dat we hier drie dagen zonder internet hebben doorgebracht zegt wel genoeg: Sequoia en Kings Canyon we love it! ?

Maandagmorgen rijden we genietend het park uit en zetten koers richting Yosemite National Park. Eénmaal op de snelweg gaat het gas op de plank want misschien halen we de ingang van Yosemite. Met nog zo’n 80 kilometer te gaan staat er langs de weg een groot reclamebord van een casino: het Chukchansi resort en casino. Mijn lover knipoogt naar me en zonder iets te zeggen geeft hij richting aan en slaat de weg in. Er staan meer campers op de grote parkeerplaats en overnachten is toegestaan.

Afkicken is best lastig dus we wagen een gokje: ik heb een lucky Black Jack hand en ga met winst van tafel. Het overnachten was hier al gratis, eten en drank heb ik net terug zitten winnen en we krijgen ook nog twee gratis t-shirts: we zijn goed op weg om snowbirds te worden! ?

Het plan om dinsdagochtend op tijd te vertrekken loopt iets uit want Han vind mijn haar niet kunnen. ‘Je hebt zo’n uitgroei, kijk maar!’ Hij maakt een foto en oei, oei, ik zie het. ‘Lekker Han, zat ik mooi voor joker afgelopen zondag’, zeg ik. ‘Ja kind, ik had het al gezien maar ja, je zag er toch al uit als dikke Patty Brard zei je zelf!’, giert hij van het lachen. Hij verft mijn haar, zet het wekkertje zodat ik weet wanneer de verf eruit moet en gaat dan op pad naar zijn afspraak. Als ie terug is belt zijn vriend Jack en geeft ons nog de tip om dit keer via de S22 naar Joshua Tree te rijden. Het is iets omrijden maar een zeer mooie rit door de bergen en langs Salton Sea.

Even een korte uitleg: we willen rond juli in Alaska zijn en gaan dus richting het noorden. De rit tot Las Vegas, die we nu gaan maken, hebben we vorig jaar al gedaan met een huurauto omdat onze camper toen voor reparatie stond. Ik ga misschien wat snel door de plaatsen heen en voor wie pas ons blog volgt: zie de verslagen van Deel 1 ; ‘Las Vegas again’, ‘The Wedding Chapel’ en ‘De finish van de eerste etappe’. ?
Eind van de middag arriveren we in de plaats Joshua Tree en gaan daar het National park in.

Al snel blijkt dat alle campgrounds vol zitten….we hadden al zo’n vermoeden want zijn gewoon te laat. We rijden door het park en gaan bij 29 Palms eruit. Daar is een casino en misschien kunnen we op de parkeerplaats overnachten. Als we door het stadje rijden zien we restaurant Rib’s en Co.

We hebben hier al eerder gegeten en de spareribs zijn super lekker. ‘Ga eraf!’ roep ik mijn lover toe. Hij geeft richting aan, sorteert voor en we rijden de parkeerplaats op, lijkt ook een mooi plekkie om te overnachten. De serveerster vind het helemaal goed: don’t drink and drive ? en we hebben een prima avond. Tot het restaurant dicht gaat en de bewakingshond de hele nacht blijft blaffen. Een soort gevalletje van ‘doet ie anders nooit!’ ? Ach, we zijn vroeg uit de veren dus gelijk het park maar in, scoren een mooie plek op campground Belle,

maken kennis met onze Mexicaanse buurman Jesse en drinken een Nederlands bakkie koffie met hem. Het is leuk al die verschillende contacten die we zo op doen. Op de plattegrond van het park hebben we een aantal punten gezien die we willen gaan bezichtigen, zoals Skullrock,

Keys View

en Hidden valley.

Als we zitten te lunchen bij Keys View loopt er een Nederlands stelletje rond de camper, ze zijn nieuwsgierig hoe we hier gekomen zijn. We raken aan de praat met Boyd en Marieke en zetten een theetje want dat praat wel zo gezellig. ?

De wandeling door Hidden Valley is prachtig, helaas vergat ik de achterkant van mijn benen te smeren en had het zonnetje dat in de gaten. ? Dan nog even snel het park uit om in de plaats Joshua Tree wat kleine boodschapjes en hout te kopen. We willen vanavond buiten een vuurtje maken en hebben tegen de Mexicaanse buurman gezegd dat wij voor hout zorgen. Helaas is de wind ’s avonds zo hard dat een vuur maken heel onverstandig zou zijn geweest.  De BBQ waait nog net niet uit.

Achter ons op de campground is een Duits stel komen staan met een huurcamper, ze wandelen langs en er ontstaat weer een babbel. Ondertussen bekijken we met elkaar de kaarten aan de buitenkant van onze camper en wisselen zo ervaringen uit. Het wordt steeds donkerder en kouder (ongeveer 3 graden) buiten maar je wilt nu niet binnen zitten want wow, wat een sterren!

Super mooi om hier eens overnacht te hebben. ? Vanuit het park rijden we de volgende ochtend naar Lake Havasu, een rit van ongeveer 300 kilometer. Net voordat we het plaatsje inschieten zien we een bord met “RV’s 10 dollar per night”.

We rijden de campground op die hiervoor adverteert en lopen naar de receptie. Het is een mooi groot gebeuren met restaurant, jachthaven, golfbaan en winkel. ‘We komen voor de tien dollar overnight.’ ; zegt mijn lover. De receptioniste; ‘Let me explane it to you!’ De uitleg: de tien dollar is van toepassing mits je meedoet aan een toer van negentig minuten over het kopen van een nieuwe camper. Mijn lover wijst het af, ‘Jou kennende heb je na dertig minuten al getekend voor een nieuwe!’, zegt ie lachend. Ik zeg niets want soms heb ik best zelfkennis. ? We rijden door naar het centrum, waar het nu in vergelijking met november een flink stuk drukker is. Statepark Lake Havasu aan het water heeft een prima plek voor 25 dollar, geen hook-up’s maar met onze Europese camper hebben we zonnecellen dus ook niet echt nodig.  De vuilwatertank en wc kunnen we morgen wel bij de dumpplaats legen.

Via het strand wandel je zo naar het centrum met de London Bridge en jachthavens. Het valt ons op dat de Amerikaanse vlaggen halfstok hangen, het blijkt dat Barbara Bush is overleden.

De winter, voor zover ze die hier hebben, is voorbij en OMG wat een boten liggen hier nu! Het is vrijdag, men maakt zich op voor het weekend en het is zien en gezien worden. Gebruinde mannen en vrouwen hangen of staan nonchalant in hun boten, zwembroek, bikini, flesje drank in de hand, zonnebril en boem, boem doet de keiharde muziek uit hun speakers!

We lopen er langs en zien heel wat boten en believe us, we hebben misschien één persoon zien glimlachen. De rest hing, stond of lag verveeld in de boot! Het was een bijzondere ervaring want stel je voor: je hebt zo’n boot, ik zou een smile van oor tot oor hebben. ? De volgende ochtend tracteer ik mezelf op een lekker koffietje (hazelnut mocha coconutmilk macchiato), het kunnen hier vreselijke caloriebommen zijn met van alles erop en eraan maar af en toe vind deze zwartdrinker dat heerlijk. Daarna rijden we langs een plek waar de boten het water in gaan en besluiten even te stoppen. Niet normaal hoeveel boten en trailers, er is zelfs een verkeersregelaar voor het te water laten.

We staan te kijken hoe het in zijn werk gaat, het is een hoop herrie van motoren als ze éénmaal in het water liggen. Ik zie een man in een auto die half in het water staat om zijn boot eruit te laten. Het lijkt me spannend voor hem dus ik steek mijn duim omhoog! ? Daar komt zijn vrouw ook aanlopen en we maken een praatje. En dat vind ik zo leuk aan die Amerikanen, ze babbelen gelijk over van alles en binnen vijf minuten weet ik veel van haar. Als haar man klaar is met de boot en erbij komt staan nodigen ze ons uit om een paar uurtjes mee te varen….wel met een verontschuldiging: hun boot kan niet zo hard en gaat slechts 120 km per uur! ? We hebben vriendelijk bedankt want ze hadden net staan uitleggen dat iedereen vanaf zestien jaar mocht varen zonder vaarbewijs of enig papier en ja, er gebeuren ook vaak ongelukken op het meer. De temperatuur loopt inmiddels aardig op en het lijkt ook alsof het hier altijd waait dus instappen en we gaan op weg naar Vegas! Onderweg zien we dit bijzondere transport rijden, een flink aantal legervoertuigen.

Eind van de middag naderen we the city of gambling weer. En wie hier wel eens met een auto of camper heeft gereden weet wat er dan komt. In ieder geval file maar ook een keuze aan banen.

En dat is zo grappig aan mijn lover, de TomTom geeft aan; ‘Verderop links af slaan.’ Waarop hij dan zegt; ‘Is dat zo?!’ ,drukt op zijn mobiel (waar TomTom op zit) en gaat kijken of het inderdaad wel zo is. ? Ik zit ondertussen met het fototoestel op schoot want ineens besluiten we dat onze hut over the Strip van Vegas moet. ?We komen erop bij Mandalay Bay en daar gaan we. En dit lijkt éénvoudig maar wie ons kent weet beter: mijn lover rijdt, checkt de TomTom op zijn phone nogmaals, controleert of het fototoestel goed staat ingesteld en zoekt ook nog een leuke radiozender op….ik let op de stoplichten, kruis denkbeeldig mijn vingers en denk OMG. ? Het is echt druk met auto’s en voetgangers en we kijken onze ogen uit. Waanzinnig om met onze camper hier te kunnen rijden! We rijden de hele Strip af en door naar Fremont street (het oude Vegas). Daar wordt het spannend want wat is er leuker dan een rijdende camper op de foto….Mijn lover heeft het helemaal in zijn hoofd zitten en ik krijg aanwijzingen. ‘Ga daar staan op de  middenberm van de weg, dan kom ik aanrijden, je richt op de camper naar de ingang van Fremont, ook een stuk weg erbij, let op de lucht en kijk of je de camera recht hebt! ? Het stoplicht staat op rood en hij roept; ‘Springen maar kanjer!’ Nou das lekker, daar staat zijn kanjer dan met alle aanwijzingen. ‘Where do you come from?’ ; vraagt een vriendelijke dame aan me. Ik roep; ‘Netherlands!’ en sprint over want ik zie Verstappen al aankomen. Klik, klik, klik doet de camera. Ik vergeet alle aanwijzingen maar niet geschoten altijd mis dus op hoop van zegen! Mijn lover maakt een pitstop en ik spring erin. ‘Het is gelukt, zag je me staan?’ ; jubel ik. Eigenlijk is dat een gekke vraag want tuurlijk zag hij me staan….? Hij kijkt op de camera de beelden terug, ik wacht gespannen af….’Nee, dat is niet zoals ik bedoelde!’, zegt ie dan.

Inmiddels rijden we nog een rondje en ik krijg nieuwe aanwijzingen, spring er weer uit, wordt aangeklampt door een zwerver maar heb geen tijd voor de arme man zijn verhaal want ik moet klaar staan als Verstappen weer langs komt. Hetzelfde ritueel herhaalt zich en wederom is het niet goed! ? Ik ben er klaar mee en zeg; ‘Hallo fotograaf, ga lekker zelf over straat rennen, jij weet wat je moet doen, ik ga wel rijden!’ Mijn lover kijkt mij aan en zegt; ‘Nou ok, dan….’ Het stoplicht staat op rood, ik roep; ‘Uitstappen en naar de andere kant rennen, tot zo!’ Ik rij weg en ja, dan komt het: moest ik nou hier al rechts of de volgende….maar het gaat goed. Ik rij langzaam op hem af met maar één gedachte: dit gaat mij lukken! ? Waar ik kan stoppen ga ik staan en wacht op mijn fotograaf die lachend aan komt rennen. ‘Yes, gelukt topper!’; roept ie. ?

Bij hotel Circus Circus is een RV parking en daar gaan we staan. Het is vrij vol en er zijn alleen nog pull through plaatsen.

Wat betekent dat je er makkelijk doorheen kan rijden zonder parkeersteek te hoeven maken. Waarschijnlijk gemaakt voor de ‘grote bakbeesten’ die ze hier hebben. ? Wat is het warm, we zetten stoeltjes en tafel in de schaduw en nemen eerst een drankje en hapje. Na de borrel rond 19.00 uur gaan we op pad en nemen de bus naar Fremont street. In de bus is het druk, ik zit aan de éne kant en mijn lover aan de andere kant van de bus. Wie wel eens in de bus in Vegas heeft gezeten kent het waarschijnlijk: het is vaak party-time! Ik beland tussen een clubje vrouwen die de verjaardag van één vieren, ze komen uit Texas en gaan raden waar ik vandaan kom. Ze zijn vrij schunnig en vertellen wat ze hier al meegemaakt hebben. Aan de overkant zit mijn lover met een Schots stel en een zwarte dame te babbelen. Ze hebben grote lol en de zwarte dame giert het uit. Hou even voor ogen, dit is Vegas en daar geldt: don’t be shy this is Vegas! ?
‘Wat heb je mooie tanden, zijn die echt? En wat kan je er allemaal mee?’ Hoor ik de zwarte dame aan Roel vragen. En zo vliegen de vrije opmerkingen tussen de passagiers heen en weer. ‘Don’t you forget we went here to the Weddingchapel last year!’ roep ik quasi wanhopig naar mijn handsome. De zwarte dame roept; ‘Oh, oh, someone is in trouble tonight!’ De halve bus ligt dubbel van de lach en de zwarte dame wil dan toch wel met mijn goodlooking husband op de foto.

We komen in Fremont street en daar gaat iedereen eruit, bye bye everybody! Nog nalachend staan we, naast de bushalte, bij het stoplicht te wachten. ‘Hé guys, ik ga vieren dat ik een goed cijfer voor mijn opleiding had vandaag, let’s start a party!’ joelt de zwarte dame uit de bus, die ook ineens bij het stoplicht staat. We kijken elkaar even aan, nou vooruit één drankje en dan gaan we eten. De zwarte dame heeft gelijk een tip voor me: This is Vegas en je gaat voor niemand opzij, je blijft straight vooruit gaan, you go girl! Ik zag haar gaan met haar ruim 140 kilo en dacht: jij hebt makkelijk praten, stel dat ik jou tegenkom. ? Bij the D’ casino gaan we naar binnen en ze grijpt mijn hand. ‘Let’s go party en drinking!’ gooit ze eruit en ze sleept ons mee langs de speeltafels naar de bar. En dat is best knap van de dame want mijn lover en ik liepen alle speeltafels en machines voorbij! Ok, ik had geen keus want ik zat vast aan haar hand, als een lappenpopje slingerde ik met haar mee en voelde me een soort wortel etende slankheidsgoeroe naast die grote deinende massa. Ze kent het personeel en zwaait als een koningin in het rond, regelt heel snel drie lege barkrukken, zegt wie waar moet zitten en roept de barkeeper.
‘Honey, dit zijn mijn vrienden uit Zwitserland!’; kirt ze tegen de kelner. ? Wij weer uitleggen waar we vandaan komen maar het is prima vind ze, het is in Europa! We doen een voorstelrondje: mijn naam kan ze niet uitspreken dus het wordt girl, Roel wordt Raoul en dan zegt ze ; ‘my name is Chanelllle !’ en zoals ze het zegt klinkt het een beetje als uit zo’n film van inspector Clouseau. Chanel studeert voor verpleegster, woont in Vegas, is 34 jaar, single, haar vader is pastoor en ze hoopt haar echte liefde in de kerk van haar vader te vinden. Ondertussen hebben we een wijntje besteld en zij een glaasje champagne.

Ze wil betalen maar Roel is haar voor, ‘de volgende is voor mij!’, zegt ze. Ik krijg het een beetje benauwd want we hebben bij de camper al borreltijd gehad en nu een flink glas Chardonnay voor mijn neus. Ik vrees dat dit zo’n avond gaat worden voor het noodplan, namelijk: mijn lover en mezelf aan elkander vastketenen met handboeien en een naamkaartje om mijn nek….? anders nooit meer gevonden in Vegas! Chanel wil weten waar we wonen, zijn we rijk, bezitten we een groot huis en hebben we foto’s om te laten zien. ‘Let’s make some pictures of us!’, zegt ze en een voorbijganger moet de foto’s maken. Ze wringt zich in allerlei bochten, duwt haar borsten goed en geeft de camera, of mijn lover, een zwoele blik. ?

‘Ik zou eigenlijk best een sugardaddy willen maar sugarparents zijn ook goed!’, zegt ze en giert het uit van de lach. Het begint een beetje te kriebelen in mijn nek en mijn lover mompelt; ‘oh, oh, dit gaat geloof ik geld kosten’. Uit het niets vraagt Chanel op verpleegstertoon; ‘Does he use any pills or medicine for sex?’ En toen was ik haar kwijt, ik begin te lachen en zeg; ‘Chanel, look at me and what do you think!’ Ze knikt langzaam maar pas als mijn lover er ook nog een schepje bovenop doet en lacherig zegt dat het nog iedere dag is, knikt ze opgewonden. ‘Ik neem jullie mee naar een striptent!’, roept ze. Zowel bij mijn lover als mij ging er een alarmbel af! ‘Nee, daar hebben we geen zin in, we blijven hier.’, zegt hij. Chanel knikt en dan slaat de stemming een beetje om. ‘Ik zal eerlijk tegen jullie zijn, weet je dat ik vorige week nog zelfmoord wilde plegen, vandaag helemaal geen goed cijfer heb gehaald, geen huis meer heb en vannacht niets eens geld heb voor onderdak.’ Mijn lover en ik proberen elkaar aan te kijken maar Chanel zit er als een boos oog tussen. ? Gelukkig staat de muziek vrij hard in de bar en ik sis in zijn oor; ‘afkappen en wegwezen!’ Chanel heeft haar borsten nog eens omhoog gehesen en zegt; ‘I know, ik ga met jullie mee naar het Bellagio hotel en we nemen een kamer!’
Ik denk dat ze bedoelde: jullie betalen een kamer….? Een half jaar in the States had me de beste zin ever geleerd en ik zei; ‘Chanel, wow, good for you! Na alles wat je hebt meegemaakt zit je gewoon vanavond aan de bar een glas champagne te drinken.’ Ze knippert met haar wimpers naar ons en zegt; ‘girl, ask Raoul for some money for me, please, please.’ Maar die houdt de portemonnee dicht en zegt resoluut; ‘Chanel no.5 ?, (hij zei het echt, de grappenmaker) wij gaan eten en een rondje casino doen.’ Ze stemt in en zegt met zwoele stem; ‘ok, take your time, ik wacht hier op jullie!’ En echt, mijn lover en ik liepen gierend van de lach door Fremont street. We moeten lachen om haar en om ons zelf, allemachtig dat wij dit weer mee maken. We lopen naar Tony Roma’s aan de overkant, inmiddels is het 21.00 uur en nog geen hap gegeten door die gekkigheid! ? Het zal ook nog wel even duren want er is een wachttijd van zeker 45 minuten en we krijgen een tafelnummer op. Om de tijd te doden doen we een rondje in het bijbehorende casino, mijn lover bij zijn éénarmige vrienden en ik een speeltafel Black Jack. Het tafelnummer dat we hebben gekregen wordt, uiteraard, ook in het casino omgeroepen. Alles als je maar speelt! ? Tijdens het eten schieten we steeds in de slappe lach en komen niet meer bij.

Who cares want in Fremont street is niets vreemd! Als we uitgegeten zijn en buiten komen is daar de gekte losgebarsten. Er speelt een band aan de éne kant, in het midden is een DJ met sexy danseressen bezig en daar tussen loopt er van alles rond….We love it! ?

Het casino waar onze nieuwe vriendin op een happy end zit te wachten lopen we snel voorbij want stel je voor! En zo kan Vegas zijn: je vergeet de tijd en ver na middernacht zitten we in de bus terug naar de camper.
Een paar uur later branden we door de hitte de hut uit en na een ontbijtje gaan we bij het zwembad liggen.

Even easy going met deze hitte (32 graden) en na gisteravond. ? Rond vijven stappen we maar weer eens op de bus naar Fremont street

en genieten van de gekte. Het is echt: met Vegas is het liefde of haat! Wij vinden het geweldig om de verschillende mensen te zien: de strippers waarmee je op de foto kan, de bedelaars die om verschillende redenen bedelen: bijvoorbeeld een Vietnamveteraan om eten tot een vent die een penisvergroting wil, de muziekkanten, dansers, goochelaars, de ‘balletje balletje’ spelletjes (die je altijd verliest), de mensen die godsdienst prediken of zij die roepen dat de wereld vergaat en iedereen in de hel komt. Jong, oud, blank, zwart, dun en dik: iedereen lacht, danst en is leuk….mede door drank, pilletje of joint maar kom op: This is Vegas!

Vlakbij Fremont ligt de Graceland Weddingchapel, daar gaan we snel even langs voor een romantisch terugblikmomentje ❤ en de buschauffeur zet ons met de mooie woorden ‘enjoy your moments and God bless you’ op de hoek eruit.

Dan door naar the Strip waar we op het terras van Mon Ami Gabi bij Paris een tafeltje hopen te krijgen. We zijn er rond 20.00 uur en de wachttijd voor een tafel is ruim anderhalf uur! Dat gaan we niet doen, dan op zoek naar een ander restaurant. Het is nu echt mega druk in Vegas, zoveel mensen zagen we hier nog niet eerder. Naast Mon Ami Gabi ligt restaurant Hexx, ook met een prima terras met uitzicht op the Strip en de fontein bij Bellagio. We proberen het daar en de wachttijd is korter, uiteindelijk zitten we toch nog een uur te wachten voor een tafel. De bediening is hier echter pet, de één weet van de ander niet wat ie doet. Het eten is gelukkig wel erg goed.

Na het diner wandelen we via een paar casino’s terug, mijn lover vind hier en daar een éénarmige vriend maar ik kan geen tafel vinden die mij aanstaat. Loop dus wat in het rond en maak af en toe een praatje. ? Het laatste stuk terug springen we op de bus

want we hebben geen voeten meer over….vergeten vervolgens bij onze halte uit te stappen en moeten dus weer aan de wandel. Roel zucht; ‘Ik ga gelijk naar bed, ik ben versleten.’ Maar om op de RV parking te komen moeten we het casino van Circus Circus door en ik besluit toch nog een gokje te wagen. Mijn lover is zijn bed alweer vergeten en gaat bij een machine zitten.

Ik vind een tafel, ga zitten maar de sfeer valt tegen. Na vier spelletjes ga ik met mijn fiches op zoek naar een andere tafel. Het is even loeren maar ik vind iets, de inzet is hoger dan ik normaal speel maar de stemming aan tafel zit erin. Mijn gevoelletje was goed dit keer en als ik mijn inzet verdubbeld voor me zie liggen, lever ik de fiches in en hoor de altijd magische woorden: ‘Colours on the table!’ van de croupier. Even langs de kassier voor de uitbetaling, mijn handsome zoeken en dan echt naar bed….want het is weer een latertje of beter gezegd een vroegertje! ?
De zondag is een herhaling van zaterdag: na een paar uurtjes slaap worden we wakker van de warmte en gaan eruit.

Het plan is om vandaag naar the Strip te gaan, met name naar Caesars Palace waar een Victoria’s secret winkel zit: shoppingtime! Rond elven gaan we op pad en nemen de bus maar want het is al flink warm. Gelukkig is het binnen overal heerlijk koel door de airco. We shoppen, althans ik shop en mijn lover zit op de ‘vermoeide mannenbankjes’.

? Als we er genoeg van hebben lopen we naar het terras van Mon Ami Gabi bij Paris en vinden dit keer direct een tafeltje. We nemen de uiensoep, die is heerlijk hier! Ik geniet: mijn lover, een glaasje rosé en aan de overkant de fontein bij Bellagio die op het toepasselijke nummer van Viva la Vegas het water omhoog spuit. ? Na de soep schieten we het casino bij Paris in en het zelfde ritueel volgt. Hij aan de machine en ik aan de Black Jack tafel: ze kunnen ons uittekenen! ?Als ik uitgespeeld ben ga ik hem zoeken maar het is zo mega groot bij Paris dat ik hem niet kan vinden. Dus lopen we bellend met elkaar aanwijzingen te geven waar we zijn tot ik hem vind. Hij heeft net iets te drinken besteld (als je speelt in de casino’s dan is alle drank gratis, je geeft alleen een fooitje aan de bediening) en ik zie hem de serveerster een fooitje geven. ‘Thank you sweetie!’ ; roept ze.

Crazy Vegas, je doet rare dingen met de mens! ? We overleggen en besluiten om de bus te nemen en nog naar Fremont te gaan. Als we in de bus zitten ziet Roel dat zijn telefoon bijna leeg is en we maken een tussenstop bij de camper. Kan ik gelijk mijn inkopen daar laten. We lopen weer het hele eind door het casino van Circus Circus en kopen bij de inpandige Starbucks nog wat lekkers te drinken. Terwijl we daar zitten zegt mijn lover; ‘Zal ik eens iets geks zeggen, ik heb helemaal geen zin en puf meer om nog naar Fremont te gaan….’ ? Het antwoord van deze ‘Vegasverslaafde’ wordt nog gekker want ik zeg; ‘Ik vind het ook wel best!’ We sloffen naar de camper, die op een minisauna is gaan lijken ? trekken bikini en zwembroek aan en gaan naar het zwembad: afkoelen. Vegas eist zijn tol: we blijven lekker bij de camper hangen, als het afgekoeld is maakt mijn lover salade met gebakken garnaaltjes en daar zitten we de hele avond braaf voor de camper in het warme bruisende Vegas. Hij kijkt op zijn IPad een Dr. Deen serie en ik tik dit verslag. ?  Inmiddels is het al weer rond de klok van middernacht, de lichten van Vegas schitteren om ons heen. Ik mijmer terug over de afgelopen dagen en denk aan de vele verschillende mensen die ik hier zag: van heel oud tot heel jong. En dat laatste snap ik toch niet helemaal want wie gaat er in vredesnaam met een baby naar een casino en met kleuters over Fremont street of the Strip! ? Viva las Vegas zong Elvis en ik denk; ’thank you Lord, dat ik als kind nooit in Vegas was. Want stel je voor: je bent een kind en loopt hier tussen….?

wtf, je zou zo schrikken dat je later als je groot bent toch geen relatie meer wil aangaan!

Toen we vorig jaar met onze reis gingen starten ontstond het idee voor een blog. Hoe precies en wat, we hadden niet echt een idee. Maar in ieder geval iets om het thuisfront op de hoogte houden. Gino, onze computerprogrammeur, hielp ons op weg met dit programma. Gelijk vanaf het begin vonden we het super leuk om te doen maar kwamen erachter: het is ook best tijdrovend. Aan de reacties die we krijgen merken we dat ons blog graag en veel bekeken wordt. Door familie, vrienden, kennissen, fb vrienden en leden van de Amerika site. Er zit een teller op ons blog dat aangeeft hoeveel bezoekers we per verslag hebben. Deze week staat de teller voor verslag ‘De start van deel 2’ op een record: 730 bezoekers! We voelen ons zeer vereerd ? en blijven ons best doen!
Temecula heeft een Old Town en een aantal moderne winkelcentra. Han en ik rijden naar de dichtstbijzijnde en schieten Ross en Marshalls in. Dit zijn van die heerlijke winkels waar ze van alles verkopen, van kleding tot huishoudelijke zaken voor niet al te hoge prijzen. Ik vind een paar slippers en nog een leuk overhemd voor Roel. Han koopt ook een overhemd en schoenen. Als we klaar zijn met shoppen gaan we wat drinken. Ik bestel een cola en vraag de kleinste maat die ze verkopen. ‘Doe toch niet zo raar kind, je bent in Amerika!’, roept Han uit. Nou, ik vind het vreselijk die grote hoeveelheden, zelfs de kleine cola is hier groot! Als we terugkomen heeft Roel een onaangename verrassing, we hebben lekkage in de camper, veroorzaakt door een lekke wastafelkraan in het badkamertje.

We hebben een reservekraan bij ons en die heeft hij er net opgezet. Hij zet de waterpomp weer aan en ik hoor hem vloeken. Wat nu? De kraan van de douche lekt ook! Einde verhaal want we hebben maar één reservekraan bij ons. ? De douche werkt nu dus niet. Hoe het gekomen is kunnen we raden, we hadden vorig jaar in Canada een kapotte keukenkraan en hebben daar toen een nieuwe moeten kopen. Dat gaf een probleem want in Europa zit er een schakelaar in de kraan die de waterpomp aan en uit zet. In de kranen hier zit geen schakelaar maar stopt de pomp pas als er een bepaalde druk is opgebouwd. Er blijft dus druk op de kraan staan. Wij hadden al het idee dat dit op den duur problemen zou kunnen geven voor onze twee overgebleven Europese kranen en terecht zoals nu blijkt. Vervelend allemaal want hier in Amerika kennen ze geen Europese merken. We kunnen alleen maar hopen dat een camperwinkel een alternatieve kraan heeft. Han geeft het advies om naar Hemet te gaan, deze plaats ligt ongeveer 23 miles van Temecula en heeft een aantal camperwinkels. Dat gaat op onze planning voor vrijdag. Eerst brengen we de camper donderdagochtend naar de garage. Vandaar nemen we de shuttle service van de garage naar Old Town. Ja, de shuttle service! De garage brengt je waar je naar toe wilt, terug naar de garage moet je zelf regelen maar één rit is service. Er zijn nog een aantal mensen die weggebracht moeten worden en we zitten met elkaar in een grote SUV. En geloof het of niet, tot voor de deur! Er is er niet één, behalve wij, die zegt; ‘ ‘joh, stop hier maar op de hoek en de rest loop ik wel!’ ? Bij de ingang van Old Town stappen we uit, een lange winkelstraat ligt voor ons. Het doet ons denken aan the Spanish Town in San Diego. We lopen een leuk winkeltje in waar ze sieraden en kleding verkopen.

De verkoopster (een oud dametje) komt op ons af en vraagt waar we vandaan komen. Het is weer tijd voor ons raadspel dus we vragen; ‘Can you guess?’ Ze kijkt en zegt; ‘I know, your from Holland!’. ? Zo dan, die is slim! Wat blijkt haar man komt ook uit Nederland en is nog een overlevende van de holocaust. Opgewonden begint ze haar man te roepen, die het niet gelijk hoort dus ze roept er vrolijk op los. Daar komt hij dan eindelijk aangelopen en het echtpaar begint opgewonden door elkaar te praten. Aangezien mijn lover en ik dat ook altijd doen is het een rare conversatie. De man is 91 jaar!

Hij heeft een boek over zijn belevenissen van de holocaust geschreven, dat is ook te koop in de winkel. Tijdens de babbel heeft de vrouw ook nog een nicht van hem in Almere gebeld via whats app. Roel krijgt de telefoon en de vrouw moet vreselijk lachen om haar oom en tante. Andere klanten in de winkel worden ook door het echtpaar betrokken bij het gesprek en als we uiteindelijk uitgelachen en gesproken zijn maak ik een rondje door de winkel. Ze hebben super leuke dingetjes maar ik durf na het kofferincident geen schoen of jurk meer te kopen en hou het bij een armband. ? Roel krijgt een sms van de garage dat de camper vandaag niet klaar zal zijn. ? Zucht, daar gaan we weer! We ergeren ons er maar niet aan, shoppen verder en gaan ergens lunchen. We komen terecht bij Mad Madeline’s, een typische Amerikaans hamburgertent, die stelt dat ze beste hamburgers in town hebben. Nou, dat valt wel mee, de zelfgemaakte friet die ze erbij serveren scoort wel hoge ogen bij ons.

Omdat de camper niet klaar is besluiten we om een auto te huren en na een wandeling van ongeveer een half uurtje komen we bij de, ons inmiddels bekende, autoverhuur. Met een mooi prijsje van 25,00 dollar per dag zijn we snel tevreden en huren tot dinsdag.

Nu we een Amerikaanse verzekering hebben afgesloten voor de camper wordt die automatisch overgezet op huurauto’s. Dit scheelt 39,99 dollar per dag! Han moet maandag naar het ziekenhuis waar hij een aantal injecties krijgt tegen de pijn in zijn schouders/handen. Tot dinsdag willen we dus zeker bij hem blijven. Vrijdagochtend vertrekt Han naar LA voor zijn werk en wij gaan naar Hemet voor de kraan. Het is een mooie bochtige weg door de bergen en we genieten van de uitzichten. In Hemet, een vreemd “Hillbilly” stadje, vinden we veel RV parken en in de eerste de beste camperwinkel gaan we naar binnen. De verkoopster in de winkel komt niet al te snugger over en haar uiterlijk is bijzonder. Een kapsel als een poedeltje, drie tanden, geen bh en twee verschillende schoenen.

Mijn lover heeft de beste openingszin in tijden. Hij vraagt; ‘Ben jij klaar voor een raar probleem?’ Ze kijkt hem vragend en niet begrijpend aan….en dat snap ik! ? Hij laat de kraan zien en direct zegt ze al dat ze ons niet kan helpen. Ze verwijst ons naar een loodgieter iets verderop. De loodgieter kan haar broer zijn: hij komt ook niet echt snugger over. Hij begrijpt dat de kraan lekt en kapot is maar heeft geen kraan. Inmiddels zijn er meer mensen in de winkel gekomen die wachten want de man staat te denken en te denken. Het duurt echt geruime tijd, hij zegt helemaal niets, kijkt in het oneindige en ondertussen staan wij allemaal te wachten en tot overmaat wordt ik een beetje lacherig van de situatie. Ineens zegt de man; ‘Ik stond te denken ? maar kan deze kraan ook open?’ Roel legt uit hoe de bovenkant open kan en dan blijkt de man een nieuwe binnenkant (soort huls) voor de kraan te hebben. Het is even puzzelen en schroeven maar het werkt.

Wat een super loodgieter, ik neem mijn woorden over niet snugger terug! ? Nu hopen dat dit het was en de lekkage zo verholpen is. Hij heeft er nog maar één en we laten hem de andere bestellen. Dan vanuit Hemet langs de garage want we hebben er geen goed gevoel over. Het is vrijdagmiddag en je zal zien dat de camper ook vandaag niet klaar is. Niets is minder waar, hij is bijna klaar! De beurt is gedaan, tevens de remschijven en remblokken vervangen. Ping, ping, doet de kassa maar we zijn weer klaar! We rijden in kleine colonne (Roel de camper en ik de huurauto) terug naar Han en hebben een stille avond omdat hij in LA is en pas morgenavond terug.

De volgende dag gaat Roel aan de slag met de douchekraan en het werkt! De kraan zit erop en we hebben geen lekkage meer. De oorzaak blijkt het heel kalkrijke water. Kristalletjes slopen de rubbers. Als de bestelde huls binnen is dan gaat ie in de keuken veranderd worden en hebben we weer drie kranen die hetzelfde werken. We beginnen met de camper op te ruimen, hij is niet vies maar na vier maanden stilstaan wel flink stoffig geworden. Het zonnetje schijnt, we halen alles uit de camper om het opnieuw in te delen en zijn verbaasd hoeveel ’troep’ we eigenlijk meeslepen die we niet nodig hebben gehad.

Han heeft aangeboden dat we spullen bij hem achter kunnen laten, dus we sorteren wat hier kan blijven. Vervolgens bouwt Roel een XM radio (satelliet) in zodat we nu overal in Amerika ontvangst hebben.

Ons plan voor zondag is de camper verder opruimen en ’s avonds uit eten in de Stagecoach. Dit is een typisch Amerikaans restaurant bij Han in de buurt op de Highway 79 (vanuit Temecula richting Aguanga) en op zondag hebben ze daar live muziek. Binnen is een klein restaurant, een grote bar met biljart en buiten een serre met terras. In de serre speelt de band. We vinden een tafeltje en gaan zitten.

Het zijn overwegend locals die hier komen en OMG ik kijk mijn ogen uit want ik hou hiervan! Ik vind eten in een sterrenrestaurant top maar kan hier net zo genieten. Zo’n zaak waar een gedeelte van de dronken bezoekers ieder moment met elkaar op de vuist zou kunnen gaan.

Iets wat ook regelmatig gebeurd, aldus Han. Naast ons is een aantal locals gaan zitten, ze hebben grote schalen met allerlei hapjes besteld. Wij kijken omdat de hapjes er zo lekker uitzien en wensen hun smakelijk eten. En dan zie ik het gebeuren: de éne man pakt een hapje van de schaal, eet het op, pakt zijn servet, slaat die uit en dan valt er iets en verdwijnt tussen de spleten van de terrasvloer (een soort vlonder). Hij kijkt heel verschrikt met grote ogen. ‘Dat is niet goed’, denk ik en hou hem in de gaten. Hij gaat naar buiten en kijkt onder de vlonder?! Iemand anders van zijn tafel ligt inmiddels op de grond en doet een poging om met het zaklampje van zijn mobiel onder de vlonder te kijken. Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik sta op en vraag aan de verschrikte man wat er aan de hand is. Wat blijkt: hij heeft een kunstgebit maar kan daar niet mee eten. Toen de hapjes kwamen heeft hij zijn gebit in een servet gestopt maar bij zijn mond afvegen was hij dit vergeten en het gebit uit de servet gegooid! Tsja, wanneer de drank is in de man, is de wijsheid in de kan. ? We durven niet hardop te lachen en mijn lover gaat ook mee zoeken, als een volleerd speurneus kruipt hij over de vloer.

Aan de tafel is één vrouw blijven zitten en die “vreet” echt letterlijk alle hapjes op terwijl iedereen aan het zoeken is. Wat een gekke avond is dit weer. Het gebit wordt getraceerd, een klein gedeelte van de vloer gedemonteerd en hebbes! Wat is de man opgelucht. Ik vertel hem over mijn blog en of hij op de foto wil met gebit in zijn hand. Hij lacht en vind het leuk maar durft niet….(wat ik kan begrijpen).

Het eten in de Stagecoach is overigens erg lekker en een aanrader!

Maandagmorgen heeft een vervelend begin want ik zie precies dat kater Hanky een klein konijn te pakken heeft. Het is de natuur maar het is vreselijk om te zien. Later vinden we nog een dood konijntje. ? Dan belt de loodgieter dat de bestelde kraanhuls binnen is. Roel gaat erop af en Han vertrekt naar het ziekenhuis. Ik pas op de dieren en ga met een emmer sop aan de slag om het badkamertje in de camper stofvrij te maken. Als laatste de stofzuiger door de hut, het tapijt wat opboenen en hij is klaar voor vertrek. Roel komt terug met de spullen voor de kraan en de laatste boodschappen. Han stuurt een berichtje dat hij nog wel even weg is, hij heeft een aantal injecties onder verdoving gehad en ligt nu op een soort uitslaapkamer. Mijn lover gaat de kraan fixen, hij moet zich in allerlei onmogelijke bochten wringen om onder de gootsteen te komen. Vervolgens moet hij ook in het badkamertje zijn om alles te koppelen maar het lukt! We hebben nu weer drie kranen die gelijk zijn. Hij zet de waterpomp aan, even de kraan open en droog is het overal! Yes, dat hebben we mooi gedaan op deze warme dag, de temperatuur is al rond de 32 graden….ondanks dat het pas lente is. ? Ik kan wel weer opnieuw gaan poetsen maar vooruit het is voor een goed doel. ‘Nu nog wat azijn in de watertank, schoonspoelen en schoon water erin.’; zegt mijn handyman. Hij gaat vullen en zet vervolgens de kranen open….wat volgt is een kleine tsunami. ‘Kranen dicht!’ roept ie hard! Hij staat te schelden en vloeken terwijl zijn voeten in het water stampen. ‘Eerst die mat eruit!’ roept ie. Hij pakt de grote mat en gooit die buiten over een stoel. WTF de camper is achterin zeiknat, water loopt uit de douche en de kastjes onderin….ik zucht. Hij gaat zijn gereedschap weer opzoeken en slaat aan het demonteren van kastjes en wanden op zoek naar de boosdoener.

Vrij snel ziet hij het: de afvoer van de keukenbak is er tijdens het knutselen met de kraan afgeschoten! Alles wordt weer in elkaar gezet, dichtgemaakt en ik ga voor de derde keer met een emmer sop aan de slag. Ik mopper want het is bloedheet in dat ding maar goed we zijn klaar. ‘Het is nu wel heel schoon, gelukkige huisvrouw van me!’ zegt mijn lover. Ik doe er maar het zwijgen toe. ? Han komt terug uit het ziekenhuis en de injecties moeten met een paar dagen de pijn verminderen. Hij voelt zich best redelijk en had zich al voorgenomen om Mexicaans te koken dus gaat aan de slag. We eten heerlijke taco’s met van alles erbij en zitten daarna nog lekker buiten want het blijft warm. Vannacht gaan we voor het eerst weer in de camper slapen en om 21.00 uur ligt deze gelukkige huisvrouw met een zere kloppende elleboog op bed. ? Na een lekker nachtje in ons eigen camperbed gaan we met Han ontbijten en dan is het vertrekken. Eerst de huurauto terugbrengen en op naar de kust voor een paar dagen Oceanside en Carlsbad, ongeveer een uurtje rijden vanaf hier. Er zijn daar twee State parken (zie ons eerdere verslag ‘San Diego’ voor meer informatie). Het is druk op beiden parken want het blijkt dat de hogere scholen deze week nog Springbreak (voorjaarsvakantie) hebben maar we krijgen een plekje. Het is al later op de middag als ik nog een uurtje naar het strand ga. Mijn handsome is geen zonzitter en blijft bij de camper in de schaduw. Het is heerlijk en ik waag me zelfs in zee.

Pelikanen vliegen over en de surfers zijn met de hoge golven van de Stille Oceaan aan het spelen.

Ik lees mijn boek over het leven van Gordon en ineens een schaduw over me. Het is mijn lover; ‘Ik kom je iets te drinken brengen.’ ❤ Hij haalt een blikje tonic tevoorschijn en ik moet om mezelf lachen want stiekem had ik op een flesje smirnoff ice gehoopt. ? ’s Avonds gaat de BBQ aan en we genieten van de temperatuur die gelukkig afkoelt. De volgende dag is het tijd voor beweging: we hebben ons voorgenomen om meer te gaan bewegen dus actie!

We fietsen vanaf Carlsbad, via Leucadia naar Encinitas, leuke uitgestrekte badplaatsjes.

(Vanaf Oceanside tot Encinitas is een prima fietspad over en naast de Highway 101) en hebben een koffie/thee stop in een gezellige “koffietent” in Leucadia waar groot en klein van een taartje smullen. ?

Ik heb de smaak te pakken en wandel ’s middags nog een uur over het strand terwijl ik geniet van de kleine drieteenstrandlopers die steeds voor me wegrennen. Ondanks dat het Springbreak is is het heerlijk rustig op het strand, er zijn alleen veel surfers in zee. Het wordt ééntonig maar we gaan voor de verandering maar weer eens met de BBQ aan de slag. We zijn op tijd klaar met eten want het weer slaat om en een keiharde koude wind vanaf zee steekt op.

Dag korte broek, we wikkelen ons in een fleecedekentje en zetten een filmpje op. ? De volgende dag moeten we verkassen, onze plek is gereserveerd, en dat is gelijk een mooie reden om inkopen te doen. Het is nog fris dus we doen rustig aan en gaan naar de Walmart. Struinen alle paden af en verbazen ons weer over de gekkigheid aan hoeveelheid en soorten van voedsel. ( let ook op het bord Fight Hunger…. :-)

Na twee uur zijn we uitgeshopt en gaan terug naar Carlsbad Statepark, vinden ons nieuwe plekkie en mijn lover zorgt voor een lekker lunchgerecht: broodje tonijn. En dan slaat het virus weer toe: ik ga wandelen! Ondanks de harde wind loop ik met plezier een uurtje over het strand. Bij mijn lover slaat een ander virus toe: het werkvirus! ?

Als ik terug gewaaid kom drinken we buiten een wijntje en onze Amerikaanse overbuurman komt vragen waar we vandaan komen. ‘Het moet Europa zijn want terwijl hij binnen zit because it’s freezing like hell outside (21 graden ?) zitten jullie lekker buiten!’, roept ie hard lachend in mijn oor. Hij vraagt zich vervolgens af wat Roel daar voor een lens heeft, het lijkt wel een bazooka!

En weer schatert zijn harde lach over de campground. We moeten bij onze camper gaan staan en hij gaat een foto nemen. Hij maakt er werk van, neemt er een paar en we nemen afscheid. Als mijn lover de foto’s terugkijkt zegt hij; ‘gelukkig zijn er meer mensen zoals die vent die denken dat ze kunnen fotograferen want anders had ik geen werk meer!’ ? Ik zeg niets….ík sta erop!

Ondertussen wakkert de wind weer flink aan en we gaan naar binnen. De storm is harder dan gisteravond en niet alleen bij ons. In Vegas schijnt zelfs de fonteinshow bij Bellagio hierdoor afgelast te zijn. Het is inmiddels vrijdag en Roel wil vandaag langs bij een collega fotograaf, Scott, van Zuma Press in San Clemente. Wij waren hier vorig jaar al en hij zou nog iets voor Roel uitzoeken. We maken een koffiestop in Carlsbad

en hebben een gezellig uurtje bij Scott. Vandaar op zoek naar een overnachtingsplek. Het State park San Clemente (van de mooiste zonsondergang ever, zie verslag ‘Weer pech’) zit dit keer helemaal vol. Even landinwaarts ligt nog een State park genaamd San Mateo, daar vinden we gelukkig een plek.

Dan is het al weer zaterdag en verbazen we ons hoe snel de week voorbij is gegaan. We hebben met Han afgesproken om morgenmiddag weer bij de Stagecoach te eten. Ons plan is om vandaar via Palm Springs, Joshua Tree, Las Vegas en Death Valley omhoog te rijden. De zaterdag brengen we door in Oceanside, er is een leuke kunstmarkt waar we over heen slenteren.

We doen een koffietje in een Frans zaakje, wandelen over het strand

en gaan dan naar Pala. Dat staat al een tijd op ons lijstje! Wat is het? Pala is een klein plaatsje, ooit van de indianen geweest. Nu is het een mega casino met een hotel en een RV campground. Het ligt tussen Oceanside en Temecula. Wij komen er aan en inderdaad het complex is super groot. De campground, zeker niet goedkoop, is compleet volgeboekt dit weekend. We vragen ons af of we op de parkeerplaats bij het casino mogen overnachten. De receptioniste van de campground heeft geen idee. We parkeren de hut dus maar en als ik een bewaker zie rijden in een soort golfkarretje loop ik op hem af. ‘Mogen we hier parkeren om in het casino te spelen?’; vraag ik hem. ‘Je mag zelfs één nacht op de parkeerplaats overnachten als je dat wilt!’ , is zijn vriendelijke antwoord.

We zetten de camper een beetje gunstig neer (voor zover dat gaat want het is druk) en gaan naar binnen. Het is groot met een aantal restaurants, heel veel speeltafels en speelautomaten. We lopen een rondje, bespreken in een restaurant vast een tafeltje en dan gaat mijn lover achter een machine zitten en ik zoek een speeltafel op. Het is echt druk in het casino, mensen krioelen door elkaar, middenin speelt een band, maar ik vind een tafel. Eigenlijk vind ik de inzet te hoog maar vooruit de croupier is zo cute. ? Ik zit naast een kerel die gelijk aan mijn accent raad waar ik vandaan kom, wat blijkt het is een marinier en hij heeft negen jaar in Duitsland in het leger gezeten. En dat is wel een leuk weetje: naast Oceanside (38 miles van San Diego) aan de kust ligt Marine Corps Base Camp Pendleton.

Deze basis werd in 1942 opgericht om Amerikaanse mariniers te trainen in de Tweede Wereldoorlog. In 1944 werd dit een permanent kamp en in 1946 de thuisbasis van de 1e Marinie Divisie. De gevarieerde geografie van de basis verspreid over ongeveer 125.000 acres (506 km 2), wordt het hele jaar door gebruikt voor oefeningen voor mariniers en alle andere takken van het Amerikaanse leger en is één van de grootste militaire bases in Amerika.

Ik heb geen geluk en ondanks dat het gezellig aan de tafel is weiger ik mijn portemonnee nogmaals te pakken dus ga op zoek naar mijn handsome. We eten prima in het casino, maken nog een rondje, kijken even bij de band en krijgen dan een berichtje van Han dat de waterleiding bij hem kapot is! ? Hij weet niet precies wat er aan de hand is want hij is zelf in LA maar heeft een telefoontje gekregen van een buurman, die heeft de waterleiding nu afgesloten….We hebben deze week wel iets met water. Zondagmorgen rijden we na een onrustige nacht (want het bleef druk bij het casino, bussen reden af en aan) naar Han. Die heeft inderdaad geen water en zit met jerrycan’s water. Roel gaat op onderzoek uit en na een quick scan denkt hij dat hij dit kan fixen.

Het wordt wel weer hilarisch als ik moet helpen….’Allemachtig Cheryl, kijk nou toch, die slippertjes, hoe gek ben je toch bezig!’; roept Han.

Ik geef het toe, het is wat vreemd. ? Roel heeft alles gedemonteerd en verzameld, maakt voor de zekerheid nog een foto ervan. Han en hij kunnen op pad naar Home Depot voor onderdelen. Even later zijn ze terug met alles en hup, hup, als een volleerd loodgieter wordt het allemaal door mijn handyman in elkaar gezet.

Nu de grote test en het water erop: het werkt! Allemaal opfrissen en op weg naar de Stagecoach voor het zondagse uitje: live muziek, eten en een drankje. We vinden weer een prima plekkie en de locals waaronder mijn “gebittenvriend” herkennen ons al. Na een wijntje zit de stemming er in en de voetjes gaan van de vloer, de locals zijn niet éénkennig en komen ons ook ten dans vragen.

Wat later op de avond een hilarisch momentje oplevert als mijn lover de hints van een knappe dame niet helemaal snapt. Wij zitten dus buiten bij de band en de dame die achter ons zit gaat naar binnen. ‘I go inside.’, zegt ze tegen Roel met een knipoog.

Hij kijkt haar glimlachend aan en vraagt; ‘What?’ ‘I go inside!!’, roept zij. Hij glimlacht weer maar snapt haar niet. Zij denkt misschien, het is now or never en roept; ‘I GO INSIDE!!!!!’ Mijn lover lacht naar haar en vraagt aan mij; ‘Wat zei zij nou precies?’ Het duurde even voordat Han en ik konden antwoorden. ? Thank you Lord voor deze man! ? Het was een super gezellige zondag! De volgende ochtend worden we uit ons bed gewaaid, er staat een harde wind en het is fris. We blijven vandaag nog bij Han, doen wat klusjes zoals de was, opruimen en de heren gaan gas halen in Hemet.

‘s-Avonds gaan de houtkachel en de elektrische kachel nog aan zo koud is het! Zelfs Hanky de kater blijft binnen, de schurk! ?

 

Onze vrienden Dirk-Jan en Annemarie gaan nog een weekje skiën in Oostenrijk, Zell am See en nu we toch nog thuis zijn besluiten we om ook te gaan. Na een belletje van Roel naar het door hun geboekte hotel kunnen we nog terecht. Zij gaan met de auto en Roel is gelijk enthousiast….wij gaan ook rijden! Ik twijfel maar mijn voorstel om met het vliegtuig of de trein te gaan worden van tafel geveegd. Mijn lover is al om en heeft direct vier winterbanden voor mijn auto besteld. Ik heb echt mijn twijfels want is die “kleine rode” van me wel geschikt om dat hele eind naar de sneeuw te rijden? Ik vrees nu al de Duitse autobahn met zijn snelheidsduivels. ? Roel zijn auto is (door ons vertrek naar the States) verkocht dus ‘iene miene mutte welke auto nemen we’ kan niet en zo sta ik op de voormiddag van ons vertrek in de wasstraat.

Ik voel me een beetje die man in de reclame van Telfort: “Hoezo in een Audi, BMW of Porsche erheen, wij gaan gewoon met een Citroëntje C1.”  ? Zaterdagochtend vertrekken we vroeg en tot München gaat het goed, daar begint het gedonder met de files.

We doen er ongeveer twaalf uur over, ik ben gebroken en heb een stekende hoofdpijn als we aankomen. ‘Wat een gedoe met zo’n kleine auto’; mopper ik. Het geboekte pension Hubertus is tegenover de skilift en ziet er prima uit, apres ski bar op het terras en bijna in het centrum.

Onze vrienden zijn er al en we doen een drankje, lopen vervolgens naar een restaurant waar ik zelfs mijn soepie niet op kan zo ellendig voel ik me. De andere drie laten zich alles smaken en later in de buitenlucht knap ik wat op….het lijkt wel alsof ik nu al van de apres ski kom! ? We kijken in het pension nog de finale van ‘Wie is de Mol’ en dan welterusten. De volgende morgen is de reis vergeten, het weer ziet het er prima uit en we gaan op pad. Geen van ons vier heeft eerder in dit gebied geskied en we zijn benieuwd. DJ neemt privéles en Annemarie gaat met ons mee. De sneeuw is ondanks de hoge temperatuur best goed. Mijn lover wil rustig beginnen en stelt de blauwe dalafdaling voor. Vervolgens duikt hij echter gelijk de zwarte piste naar het dal op! Waarschijnlijk is dit zo’n gevalletje van verschillend denken tussen mannen en vrouwen. ? Hij zet af, ik zie hem gaan en steeds kleiner worden tot halverwege de piste een sneeuwwolk en mijn lover komt tot stilstand. ‘Waar bleef je, was je niet achter me?’  vraagt hij als ik eindelijk naast hem stop. ? Hij is wat emotioneel dat het skiën hem na de operaties aan zijn rikketik zo goed af gaat, ‘ik ben zo blij!’ roept hij maar uit.

Na een lekkere skidag zakken we onderuit op het terras,

nemen een ‘apres ski borrel’ en gaan op naar het centrum. Zell am See heeft een druk centrum met veel gezellige bars, lekkere restaurants

en zelfs een casino! Die avond draait Robin van Putten in Villa Crazy Daisy. Hij is de zoon van een kennis van DJ en we zoeken hem op.

Verder dan Robin gedag zeggen in de hal komen we niet want het is een besloten feestje dus voor ons geen voetjes van de vloer. ? De volgende dag besluiten DJ en Annemarie om het rustig aan te doen en mijn lover en ik staan vroeg op de piste. Het zonnetje is er al en de pistes zien er super uit. We gaan helemaal naar boven tot Schmittenhöhe en nemen dan de andere kant van het skigebied. Dit ligt aan de schaduwkant en de pistes zijn er op dit tijdstip nog hard met ijzige stukken. Ik heb hier zo’n hekel aan dus mopper me door de eerste uurtjes heen. Op het terras van de Eder Hütte eten we de beste goulashsoep ever en we gaan weer op pad. Ik wil revanche op de ijzige zwarte piste van vanmorgen! De sneeuw is door het zonnetje zachter geworden en knispert onder onze skies. De ‘zwarte’ ligt er mooi bij: er is niemand te bekennen, een zonnetje en mooie sneeuw: een feestje dus. Mijn lover gaat naar rechts, ik blijf links en we dalen af. Wat een verschil met vanmorgen, er zijn geen ijzige stukken en wat een grip hebben mijn skies! Ik kijk genietend om me heen, let even niet op, de éne ski gaat over de ander, ik corrigeer en krijg teveel vaart. Remmen en corrigeren helpt niet, de ‘zwarte’ is mijn vriend niet meer en bam, touch down. Ik val en blijf schuiven. Mijn stok zit vast in de sneeuw en schiet weer los en eindelijk kom ik tot stilstand. Ik voel het gelijk, mijn arm! ? ‘Wat doe jij nou?’ roept mijn lover en snelt zich naar me toe. ‘Ik heb niets, geloof ik, maar wel een hele zere arm’, piep ik. Roel wil me aan mijn arm omhoog helpen maar dat gaat niet vanwege de pijn. Wat volgt is een rare act en we zijn net Bassie en Adriaan maar ik sta weer op mijn skies. Ik denk dat het wel gaat, je skiet tenslotte niet op je arm en mijn stokken vergeet ik toch altijd te gebruiken ? dus we dalen af. Op een terras zakken we neer en drinken wat, mijn arm is pijnlijk en ik kan hem moeilijk gebruiken. We moeten nog een stuk dalen tot het Mittelstation en up we go want de lucht voorspelt inmiddels weinig goeds, er zijn donkere wolken gekomen en de wind wakkert aan. Bij het Mittelstation gaat de cabinelift naar het dorp, ‘die nemen we.’; zegt Roel ‘binnen een paar minuten gaat het sneeuwen, let maar op!’

We zitten in het bakje en wow, de wind is echt hard! Het bakje schommelt heen en weer en het begint te sneeuwen. Inmiddels klopt mijn arm nog pijnlijker. En eerlijk: ’s avonds na een paar drankjes voel ik het minder tot ik ’s nachts wakker wordt van de pijn. De volgende morgen naar het ziekenhuis en na het maken van röntgenfoto’s is de conclusie: elleboog gebroken, terug in Nederland een CT-scan laten maken en nu in het gips!
Oh, wat voel ik me zielig en dit ook zo kort voor ons vertrek naar the States. ? Roel neemt contact op met onze huisarts en regelt dat ik nog voor het weekend thuis in het Franciscus ziekenhuis terecht kan. Om het leed te verzachten gaan we eerst maar ergens een taartje eten. Onze vrienden zijn een dagje naar Leogang om te skiën en informeren hoe het gaat. Een foto van mijn arm in het gips zegt genoeg: het waren twee fantastische skidagen!

Terug in het pension gaat mijn lover easy op bed liggen met een stapel tijdschriften. Het zonnetje schijnt en ach, met een gipsarm kan je best naar de apres ski, dus ik op naar het terras beneden. Hoe grappig, iedereen vind me zielig en ik krijg steeds een drankje aangeboden. Als Roel, DJ en Annemarie ook arriveren ben ik mijn pijn al bijna vergeten. ? Het mag maar weer eens gezegd worden: ieder nadeel heeft een voordeel!

We besluiten om nog één dag te blijven en brengen die door op de piste, de drie gaan skiën en ik wandel een mooi rondje door het bos. Op het terras bij het Mittelstation spreken we af voor de lunch. Als ik eraan kom is het best druk, ik zoek een tafel en vraag in het Duits aan een kerel of de plaatsen naast hem nog vrij zijn. We raken in gesprek en na een kwartier Duits babbelen komen we erachter dat we beiden uit Nederland komen! ? ’s Avonds eten we in Roel zijn favoriete restaurant. Ik ben er nog niet achter of hij nou voor het eten of de serveerster in haar dirndljurk daar naar toe wilde….

Na een vroeg ontbijt gaan we donderdag, uitgezwaaid door DJ en Annemarie, op pad. Op de autobahn gooit mijn lover de C1 op de linker baan en verhip : het kleine rode ding kan makkelijk de 160 halen! Ik zit er naast en denk ‘blijf zitten waar je zit en verroer je niet!’ ? Vrijdagmorgen melden we ons in het ziekenhuis en na het maken van röntgenfoto’s en een CT-scan moet ik bij de chirurg komen. ‘Knip het gips er maar af.’, zegt hij tegen zijn assistente.

Ik denk; ‘yes, die hebben zich lekker vergist in Oostenrijk en het valt allemaal wel mee!’ Helaas is dat niet het geval, de chirurg wil mijn arm onderzoeken. Er is een breuk en voor zover hij kan zien is ie ook uit de kom en weer terug geschoten. Mijn arme elleboog gaat daarna weer terug in het gips.

We rekenen hoeveel tijd we nog hebben en volgens de chirurg kan ons vertrek op twee april gewoon doorgaan. Er volgen nog drukke dagen met afspraken en de studio moet af. Omdat er een behoorlijke hoeveelheid negatieven moet worden opgeborgen, van het archief van Bart Hofmeester dat Roel gekocht heeft, zijn er twaalf metalen kasten bijgekocht en die willen we een beetje uit het eerste zicht houden. We gaan een halletje creëren met twee mooie zwart-wit foto’s die de studio moeten afsluiten. Maar ik kan niks.. zelfs niet mijn eigen haar föhnen.

Een week voor vertrek mag het eraf en kan ik gaan oefenen met mijn arm. Die is stijf en pijnlijk en vooral slapen is een crime. De dag van vertrek nadert, 2e paasdag vliegen we terug naar Los Angeles. Pasen vieren we een dag eerder bij mijn ouders en hebben een gezellige avond. Maar op zondag wordt het dan toch echt inpakken….Ik heb in ieder geval iets geleerd van de vorige keer bij Han: namelijk eerst alles verzamelen en dan pas gaan pakken. ? Het is toch weer spannend om 23 kg in zo’n koffer te krijgen. Wat onze eigen gewicht betreft: de nodige kilo’s zitten erbij, na vier maanden Nederland heb ik zeker een overgewicht van 6 kg! ? De vier koffers die we geboekt hebben zitten vol en er liggen nog spullen die mee moeten.

We hebben afgelopen week al geïnformeerd voor een vijfde koffer maar vonden het bedrag te duur. We vliegen met KLM en per persoon hanteren zij: koffer 1 is inbegrepen, koffer 2 is 68,00 euro en koffer 3 is 192,00. Het is zondagmiddag laat als we de handdoek in de ring gooien en achter de computer kruipen om nog een koffer bij te boeken. Helaas kan dat niet meer omdat ‘de vlucht’ op internet al gesloten is. Morgen op Schiphol dan maar regelen, on-line inchecken kunnen we trouwens ook niet omdat we een visum hebben. Dirk-Jan heeft een auto waar alles in past en brengt ons naar Schiphol, het lijkt wel een verhuizing: vijf koffers, twee stuks handbagage en mijn handtas.

De rit gaat voorspoedig en we krijgen onderweg een berichtje van Roel zijn zus en zwager, ze komen ons uitzwaaien. ?
De koffers inchecken geeft dit keer geen probleem, alle vijf netjes 23 kg. We drinken daarna met elkaar een koffie/thee en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Na de security/paspoortcontrole koop ik in de boekenwinkel het boek van Gordon (ik ben toch nieuwsgierig….?). Bij de gate staat de blauwe vogel al klaar.

We hebben gereserveerde extra betaalde stoelen bij de nooduitgang waar het op zo’n lange vlucht met onze lengte prima zitten is.

En dan gebeurd er natuurlijk weer iets geks: er zit een heel groot mens op de grond bij onze stoelen. Het blijkt een vrouw te zijn en ze is bezig met de stoel aan de raamkant. Haar armen bewegen hard heen en weer terwijl ze aan de onderkant van de stoel trekt. ‘Ze zijn zeker nog aan het schoonmaken.’, zeg ik tegen mijn lover. Het grote vrouwmens komt puffend en kreunend overeind en ploft in de stoel. Mooi: we hebben net kennis gemaakt met onze buurvrouw op deze vlucht met bestemming LA. ? OMG, ik glimlach naar haar en we gaan braaf zitten. Ze kijkt nors terug en ik weet het zeker, die gaat straks mijn maaltijd opeisen! Tijdens het opstijgen ligt mijn buurvrouw al luid snurkend onderuit. Dat zal een herrie geven onderweg….de stewardess die tegenover ons zit glimlacht naar me. Als we het teken ‘riemen los’ hebben gekregen komt ze aanlopen met twee glaasjes Amarula likeur en zegt met een knipoog; ‘Op een goeie vlucht!’

Ik hou mijn glaasje stevig vast want ik zie mijn ontwaakte buurvrouw loeren…. ? De hele vlucht hebben we weinig contact met haar, ik doe nog een poging maar geef het op. Wel hebben we op een gegeven moment stiekem een foto van haar durven maken (alles voor het blog ?).

Ze snurkt de hele tijd en alleen wanneer ze de trolley van de stewardess hoort dan ontwaakt ze en klapt snel haar tafeltje uit zodat ze klaar zit voor de maaltijd. We hebben verder een prima vlucht met vriendelijke stewardessen waarmee we steeds een praatje maken. Als afscheid krijgen we een kleine attentie mee en we beloven dit op ons blog te zetten. Dus bij deze leuke dames van de blauwe vogel: bedankt voor jullie super service! ?

En ja, dan gaat hetgeen beginnen waar we best een beetje tegenop zien: de vijf koffers en ons zelf door de Amerikaanse Douane krijgen. We komen in de aankomsthal waar rijen mensen staan. Eerst moeten we onze paspoortgegevens in een computer aanmelden. Het programma is in verschillende talen, ook in het Nederlands. Echt moeilijk is het niet, gegevens invullen en de vraag Esta of Visum beantwoorden. Vervolgens, in ons geval, het visum laten scannen, vingerafdrukken maken en er volgt een geprint bevestigingsformulier. Als je goedgekeurd wordt mag je naar buiten maar Roel z’n rechterpink kan niet goed worden gelezen. Een groot kruis door zijn briefje. Daarmee moeten we in de volgende rij voor een gesprek met een beambte. Het is druk en we staan lang te wachten. De beambte die we krijgen is vriendelijk en vraagt wanneer we de VS weer gaan verlaten. We vertellen dat dit in juni zal zijn als we door Canada naar Alaska gaan. Hij hoort het aan, stempelt alles af en legt nogmaals uit dat we met ons visum, ondanks dat het tien jaar geldig is, maximaal zes maanden aanééngesloten in de VS mogen blijven. ‘Have a nice stay!’ zegt hij als afscheid. Goed, nu op naar de koffers, die zullen inmiddels al wel ronddraaien op de band. We scoren twee bagagekarretjes en zien de koffers inderdaad al draaien. Dan op naar de laatste hindernis: de koffers door de Douane krijgen. ? Zie ons lopen, met de bagagekarren die vol staan met koffers, tassen handbagage en onze jassen. We lopen richting Customs/Exit en ‘jetzt geht’s los’. Als we aan de beurt zijn en de beambte met zijn arm wenkt lopen we, ik met iets verhoogde hartslag, op hem af. Hij kijkt naar ons en de karretjes met bagage en zegt dan de magische woorden; ‘Enjoy your honeymoon in the United States!’ En na Las Vegas zijn wij de laatste die hier iets over durven te zeggen. ? Met een vriendelijke zwaai nemen we afscheid van hem en lopen zonder controle de hal in. Daar staan we dan in Amerika met drie koffers vol camper onderdelen, één koffer met etenswaren vanuit Nederland met onder andere: Roel zijn kilo meel en nog wat benodigdheden om zelf brood te bakken ? en één koffer met kleding. We komen buiten en het zonnetje schijnt. ‘Welcome back in the States.’, zegt mijn lover. ? Ons avontuur is weer begonnen, nu eerst naar het autoverhuurbedrijf voor een ‘verhuiswagen’ ?

en dan op naar vriend Han net buiten Temecula waar de camper geparkeerd staat. De autoverhuurbedrijven zitten een stukje verder dus we moeten eerst met een shuttle bus. Koffers in de bus, koffers uit de bus…. ? We krijgen een prima auto, hij is net groot genoeg, in de kofferbak kunnen maar twee koffers, de rest moet op de achterbank en daar gaan we. We draaien de bocht vanaf het vliegveld en komen op de Highway gelijk in de file, welkom in Los Angeles!

De rit naar Han is meestal 2 1/2 uur en nu ook weer. Net voor het donker gaat worden draaien we de weg bij hem op en daar staat ie: onze camper! Dichtgegroeid in een halve meter gras.

En een welkomstbordje erbij en een paashaas. ? Han, de hondjes en kater Hanky komen ons welkom heten, we zijn er weer! De logeerkamer is veranderd en trots laat Han ons alles zien, het is super leuk met dat bed, al die kussens, I love it en voel me net de prinses (zonder erwt) als ik in bed lig.

Mijn lover moppert; ‘allemachtig, wat een kussens, ik heb totaal geen plek!’ ? De volgende dag brengen we de huurauto terug en maken gelijk een afspraak bij de garage want de camper moet nog een beurt hebben, daar hebben we alle onderdelen voor meegesleept. ? We kunnen donderdag al terecht, mooi. Han pikt ons op, we doen boodschappen en hebben een easy afternoon. De volgende dag gaan we de koffers uitpakken, Roel sorteert de reserve onderdelen voor de camper en ik ruim de kleding op. En ach, dan blijkt toch weer dat ik een chaotische ‘inpakstijl’ heb want als ik alles heb gesorteerd blijkt dat mijn lover nu dertig paar sokken, twintig onderbroeken, tien t-shirts, tien overhemden, zes korte broeken en vier spijkerbroeken heeft….WTF ? Over mijn eigen kleding heb ik het maar niet….? Han weet raad; ‘Doe het teveel in een koffer en die laat je gewoon bij mij staan.’ Zo gezegd, zo gedaan en koffer gevuld: ‘Nou chaoot, daar staat dan 192,00 euro van die extra koffer’, zegt mijn lover zoetsappig. Ik laat hem ’s middags maar klussen met de camper en ga shoppen met Han want ik moet nog een paar makkelijke slippertjes hebben….die ben ik dus thuis vergeten. ?