Once in a lifetime !

We staan dus in het kantoor van K Bay Air en ik denk; Let me sleep on it, I’ll give you an answer in the morning….’ ? In werkelijkheid merk ik dat mijn lover ook twijfelt. Het vriendelijke meisje heeft een boek gepakt en laat ons wat foto’s zien van de tours. Ze zijn allebei in het Katmai National Park maar het verschil zit in de activiteit. Bij de één ga je met een vliegtuigje en wandelend op zoek naar de beren en de ander gaat met een watervliegtuig en vervolgens met een jetboat langs de stranden naar de beren speuren.

Wat is dit lastig want het klinkt allemaal erg leuk zoals de enthousiaste medewerkster het vertelt. We leggen haar uit dat we even in het Nederlands willen overleggen, ‘Wat zou er leuker zijn, de prijs is hetzelfde dus daar gaat het niet om?’ vraagt mijn handsome. Terwijl we praten merken we dat we de jetboat onze voorkeur heeft. ‘Maar dat watervliegtuig….’ mompel ik. ? ‘Jij mag het zeggen!’ antwoord hij glimlachend naar me. Ik kijk naar de vent met wie ik mijn leventje deel, die in Vegas op zijn knieën ging, mijn lover: vows for better or for worse. ❤ Ik zet mijn angst voor het watervliegtuig opzij en zeg; ‘We doen de jetboat!’ De medewerkster is blij dat we eruit zijn en zegt; ‘Hier gaan jullie beslist geen spijt van krijgen!’ Het is even puzzelen hoe laat we mee kunnen want ze vliegen drie keer per dag en er kunnen maar vier of vijf mensen per keer mee. ‘Tomorrow at 13.00 uur pm.’ zegt ze nadat ze met de piloot heeft afgestemd en gaat een aantal papieren uit een map pakken die we in moeten vullen. Als dat gebeurd is wijst ze naar de weegschaal want ze moet ons gewicht weten. ? Of mijn schoenen zijn zo zwaar of de weegschaal is kapot maar hij geeft 76 kg aan….OMG! ? ‘Maakt niet uit joh, des te meer heb ik om van te houden!’ grapt mijn lover. Over zijn gewicht ga ik niets zeggen maar het zijn drie cijfers. ? Nadat we uitgelachen zijn vraagt ze onze schoenmaat en legt uit dat we speciale laarzen aan moeten, over onze eigen schoenen, in verband met de modder. Als laatste krijgen we een lijst mee met dingen die we niet of wel mogen doen zoals: geen parfum, wel warme kleding, stevige schoenen, handschoenen en geen voedsel met vis erin. ‘And the most important thing: if you use medication take them with you for two days!’ ? Dat ging te snel voor mijn Engels dus ik vraag wat ze precies bedoelt. ‘Het kan zijn dat het vliegtuig door de weersomstandigheden niet terug kan vliegen en jullie dus op het eiland moeten blijven.’ En daar val ik stil want ze vertelt net dat er hooguit negen mensen op het eiland wonen. In mijn hoofd schieten dan al beelden: er is natuurlijk geen hotel, geen douche, mijn elektrische tandenborstel, mijn wijntje! Want zonder al die dingen gaat deze Cheryl echt niet ergens anders slapen! ? Mijn lover daarentegen slaakt een kreet van vreugde; ‘Yes, ik hoop dat ons dat overkomt!!’ ‘Is dit weer zo’n typisch verschil tussen vrouwen en mannen of ben ik gewoon truttig?’ vraag ik mezelf af terwijl mijn padvinder informeert of het vaak voorkomt. Bij het afrekenen ben ik hem voor, ‘Deze krijg je van mij voor je verjaardag!’ Hij protesteert dat ie pas in september jarig is en dat het veel te duur is. ‘Het is ook niet voor één verjaardag maar voor tien. Zo heb ik gelijk een ‘contractverlenging’ voor tien jaar!’ grap ik. ? We rijden naar de pier, vinden een camping en daar neem ik de informatie nog eens rustig door want dit is reuze spannend!

Alle camera’s worden opgeladen, rugtassen klaargezet en we checken het weerbericht nogmaals voordat we gaan slapen. ‘Wie weet liggen we morgen niet hier maar tussen de beren op het eiland!’ zegt mijn lover opgewonden. ? De volgende dag is het droog en een voorzichtig zonnetje komt tevoorschijn. Ruim op tijd zijn we bij K Bay Air waar hetzelfde meisje aan de telefoon zit. Als ze klaar is legt ze uit: ‘De eerste vlucht van vanmorgen zit nog vast op het eiland want de tweede keer kon de piloot niet landen door de mist en is teruggevlogen. Die groep gaat nu later op de dag voor een nieuwe poging.’ Nou dat is lekker daar begint het gedonder al!
Even voor het beeld: het is een half uur vliegen. De piloot zet de éne groep af en haalt die weer op als hij de volgende groep dropt. Op het eiland blijf je dan twee tot twee en half uur….als er niets gebeurd! In de hoek staan de laarzen die moeten we vast aantrekken en inmiddels zijn er nog drie mensen (een kleinzoon met zijn opa en oma uit Alaska) binnengekomen die met ons meegaan. Met de laarzen aan stappen we in het rond, ‘Eigenlijk best kinky!’ zeg ik lachend.

We krijgen ook een reddingsvest in een dikke riem waar we dan die laarzen met een soort jarretelclips weer aan vast moeten maken. Dan komt de piloot binnen, hij heet Michael en vertelt dat de mist aan het optrekken is. ‘Ik wacht nog op de nieuwe weerberichten maar vermoed dat we zo gaan!’ Na een kleine tien minuten komt het verlossende woord: ‘Let’s go!’ Michael checkt alles, legt de veiligheidsregels uit en beslist wie waar zit.

Met de kinky laarzen stappen we door het water en op de drijvers van het vliegtuig.

Als een slangenmens wurm ik me naar binnen, de deur gaat met een simpel greepje op slot en er zijn eventueel oordoppen voor je oren. ‘Er zijn geen koptelefoons dus als we iets tegen hem willen zeggen moeten we hard roepen.’ We taxiën over het water terwijl Michael nonchalant met zijn arm uit het raam hangt, ‘Dat doe ik straks wel dicht als het te koud wordt!’ Aan het eind van de plas keren we en voordat ik het weet zijn we al in de lucht.

Het is veel minder eng dan ik had gedacht en na een half uur en 65 mijl verder zien we de baai waar we gaan landen.

We zakken en vliegen over honderden zeehonden die lui op het strand liggen.

Het landen op het water is veel zachter dan op hard beton en we drijven uit. De jetboat met de vorige groep komt zwaaiend langs en we hobbelen in hun golfslag.

Ik geef toe: het is kicken met een watervliegtuig. ? We wisselen en zij gaan, na zeven uur op het eiland, in het vliegtuig met Michael mee terug.

Wij lopen met Frank en Duncan (driver en de gids) naar de jetboat. Na een briefing over de do’s en dont’s krijgen we een plaats aangewezen en klimmen aan boord.

‘Doe je jassen allemaal goed dicht, tassen onder de banken opbergen of stevig vasthouden en oorbeschermers op.’ roept Frank en start de motor. In de Everglades hebben we dit ook eens gedaan maar dit is totaal anders.

Over laag water scheert de boot vlak langs de onbewoonde stranden en al heel snel zien we twee grizzly’s verderop in het gras. De brullende motor gaat af en we dobberen dichtbij. Het is een moeder met kleintje, ze is heel voorzichtig met haar jong en verdwijnt langzaam in de bossen.

Duncan legt uit dat deze tour dit jaar pas voor het eerst gedaan wordt en helemaal nieuw is. De beren moeten soms nog aan het geluid van de jetboat wennen maar veel merken al dat het geen bedreiging is. De beer zoals deze met haar jong blijft echter oplettend. De oorbeschermers moeten weer op en de motor start, Wow, wat gaat dit hard! Wij zitten voorin en de wind blaast aan alle kanten. We suizen door de baai, kiezelstranden, waterstroompjes met planten erin, bossen en bergen met sneeuw in de verte, wolkenvelden en in de mistige damp beweegt iets.

De boot mindert vaart, Duncan komt naast ons staan en wijst naar voren. Daar staan ze: de grizzly’s in de rivier! De motor gaat af, we tellen er dertien! Ik heb geprobeerd om het te beschrijven maar het lukt me niet, het is te veelomvattend. Door de bewolking en de zon die probeert door te komen, krijgen de bergen met de optrekkende mist in combinatie met het water waarin de blond/bruine grizzly’s staan een hele bijzondere uitstraling. We zijn er allemaal stil van, alhoewel ik mezelf weer hoor piepen; ‘WoW, is dit mooi!’ ? Duncan vertelt over het gedrag van de beren: de één ligt gewoon te slapen, de andere rent door het water en hoopt een vis te pakken en weer een ander staat op zijn achterpoten naar ons te kijken.

We kijken genietend om ons heen, je hoort het water opspatten als ze er doorheen rennen: hoe mooi is dit! Na een tijdje lopen de dieren iets van ons weg, ‘Is het mogelijk dat je dichter die kant op gaat?’ vraagt mijn lover. Het antwoord van Duncan geeft me kriebels en ik denk WTF! ? ‘Ik wil voorstellen om eruit te gaan en dan rustig naar die drie beren daar te lopen!’ De rest van het groepje reageert enthousiast en ik denk; ‘Naar de beren lopen, hoe krijgt ie het verzonnen!’ Frank blijft achter op de boot en wij klimmen eruit. Ik zet mijn voet op de grond en hoor een zuigend geluid van de laars die in de modder wordt gezogen. Pal naast me zie ik enorme pootafdrukken van een beer.

Duncan legt uit wat de bedoeling is: achter elkaar lopen, in de buurt bij de beer een groepje maken en rustig op één knie zakken. Als de beer teveel bij ons in de buurt komt dan gaan staan en ons met elkaar groot maken en wat er ook gebeurd….niet rennen! ? Ter geruststelling zegt Duncan; ‘Ik heb dit al zo vaak gedaan, het gaat altijd goed. Mocht het toch misgaan dan heb ik een flare (soort lawinepijl) en Frank is gelijk hier met de boot. Ik hoor het allemaal aan en denk bij mezelf; ‘WTF hoe kom ik hier toch weer in verzeild, met mijn poten in de modder wandelend naar de beren!’ ? Let’s go, daar gaat het in een waggelende polonaise door de blubber.

Ik ben soms niet snel van begrip en begrijp nu pas waarom we die krengen aan moesten….Duncan loopt voorop in een soort Tour of Duty-achtige scène op weg naar de dichtstbijzijnde beer die op zijn kont onze richting op kijkt. De hand van de gids gaat omhoog, we stoppen en hij gebaart dat we op één knie moeten gaan zitten.

Een slurpend geluid komt uit de grond als we knielen. Het dier beweegt wat maar negeert ons verder. ‘

Super dit!’ sist mijn lover en ik denk; ‘Uit welk gesticht hebben ze jou vrijgelaten?’ ? Want wees serieus: een onbewoond eiland, éen kerel wachtend in een boot, zes mensen verkleed als klein duimpje met zevenmijlslaarzen in de modder en daar omheen dertien grizzly’s, die we bijna kunnen aanraken, maar er zijn er waarschijnlijk nog veel meer!

De walkie talkie van Duncan snerpt wat en hij gebaart dat we terug naar de boot gaan. Daar gaan we weer waggelend achter elkaar en ja, klim dan maar eens in die schuit met die laarzen. Bij dokter Schoemacher in Amstelveen betaal je een hoop euro’s voor zo’n modderbad! ? Frank heeft gezien dat er verderop in de groep een beer aan het vissen is en daar gaan we nu naar toe.

Oorbeschermers op, motor aan en ruim om de beren heen naar het volgende punt. Daar zitten we weer in de modder en dan komt mijn vrees uit! De vissende beer wil weten wie of wat wij zijn en komt aan drentelen. ? ‘Stand up everybody, close together!’ fluistert Duncan.

We maken een groepje en daar is ie….Hij scharrelt en scharrelt en wandelt dan weg van ons. ‘Dit is het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit heb gekregen!’ zegt mijn lover zachtjes tegen mij terwijl ie me aanstoot. ? De vloed begint op te komen en Duncan roept Frank die ons oppikt.

Terug in de boot is het wel ontzettend gaaf maar toen we daar stonden, brrrrrr. De tijd is voorbij gevlogen en we gaan terug richting de wisselplaats. Er is net bericht van Michael gekomen dat de weersomstandigheden goed zijn en hij onze kant op komt. Thank you Lord! ? Als we er bijna zijn hebben we nog een quickstop omdat we nog een grizzly spotten maar dan is het echt tijd. Boven ons hoofd horen we het vliegtuigje al aan komen. ‘Nog een klein beetje spelen op het water, hou je vast!’ roept Frank, met een rotgang draait de boot bochten naar links en rechts alsof we figuranten in een James Bond film zijn en dan zijn we terug op het strand. We zien de volgende groep landen op het water, wisselen korte momentjes en wensen hen veel plezier. ‘Loop maar door het water zodat de ergste modder eraf is!’ roept Michael. Als we allemaal klaar zijn dan klimmen we aan boord

en daar gaan we.

Op de terugweg van een fantastisch avontuur: once in a lifetime! ❤

 

16 antwoorden op “Once in a lifetime !”

  1. Wauw sia en Roel wat een mooi avontuur wat prachtig kun je het allemaal wel bevatten genieten en dat lekker zamen ????

  2. En weer zo heerlijk beeldend beschreven! Wat een belevenis en gelukkig weer heelhuids terug gekomen. ???

  3. Wauw, wat gaaaaf! Echt een super dag! Wat jammer dat ik jullie verslag niet eerder heb gezien, zo leuk geschreven allemaal en die foto’s, petje af Hoor!
    P.s. Ik wil ook zo’n Alaska sweater?

  4. Schitterend verhaal, mooie foto’s, jullie hoeven voorlopig niet meet naar Blijdorp om daar foto’s te maken. Dat haalt het niet wat jullie meegemaakt hebben.

  5. Geweldige foto’s en weer een bijzonder verslag van jullie ervaringen. Op afstand beleven wij de reis mee.
    Chiel en Wia

  6. Wat geweldig om te zien dit. Prachtige fotoos ! Top avontuur! Kan me voorstellen dat dit Roel zijn mooiste verjaars cadeau ooit is ?

  7. Hoi Roel en Sia, wéér genoten van jullie berenavontuur. Hier aan de rivier( de Donge?) zit ook een bruine beer te vissen…
    O nee het is de zon-gebruinde buurman. Dikke kus en groetjes vanaf een boer’n camping waar wij met ons campertje in de loeihete zon staan?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *