Nog twee weken!

We verlaten Castlegar op zaterdagmorgen en zetten koers naar de zon. Echt het hoeft voor ons geen dertig graden te zijn maar de afgelopen dagen hebben we genoeg kou en regen gehad. Over de 22A passeren we bij Montrose de grens en zijn weer terug in Amerika. Die grens blijft altijd een ding en ook dit keer zijn we benieuwd wat ze gaan controleren….we hebben tenslotte een camper met Nederlands kenteken. Ik rij en zoals afgesproken doet de bestuurder dan ook het woord. ? ‘Goodmorning’ zegt de beambte stroef. Ik zet de motor uit, zonnebrilletje af en zeg, ‘Goodmorning sir.’ Hij loopt om de camper heen en als ie terug bij mijn raam is vraagt ie waar we vandaan komen. Met de paspoorten in zijn hand verdwijnt hij in een loket. ‘Zijn jullie met het vliegtuig Canada binnengekomen?’ ? Ik antwoord dat we afgelopen 27 april in Los Angeles zijn geland. ‘Okay, nu zie ik het staan, ik moest even zoeken.’ zegt ie en vraagt vervolgens ‘Waar gaan jullie nu heen?’ Ik vertel dat we eind juli vanuit Seattle naar Amsterdam retour vliegen. Hij luistert en vind het bijzonder dat we zo rondreizen, ‘Wow, good for you!’ ? Ik sluit mijn relaas af met ‘Yes, I thank the Lord every day!’ (Doet het altijd goed bij de Amerikanen.) ? Via Northport rijden we langs de Columbia rivier het Lake Roosevelt National Recreation gebied in. Met een temperatuur die inmiddels  30 graden is zitten we te puffen in onze lange broek. Als we een bord zien met Evans campground slaan we af en rijden over de camping op zoek naar een plaats. Precies aan het meer, plaats 12, echt één van de mooiste plekken is vrij! Als de hut staat geparkeerd zetten we de stoelen buiten, bikini/zwembroek aan, drankje erbij en genieten! Het is zelfs zo warm dat ik me in het ijskoude water waag en op mijn manier zwem….eigenlijk is dat niets meer dan snel onder en er weer uit! ? Hier hebben we ook buren die ons ‘s-avonds uitnodigen voor een drankje en dit is weer een bijzonder gezelschap: twee zussen met hun man en een aantal honden. De dames hebben al aardig wat op en gieren het continue uit, de mannen daarentegen zitten er zuur bij, zeker die waarvan de vrouw steeds bij Roel gaat zitten. Met wat enkele Nederlandse woorden maken we elkaar snel duidelijk: een smoes verzinnen want time to go! ? De volgende morgen rijden we eerst naar Kettle falls. In dit dun bevolkte gebied is het opletten waar winkels zijn om wat inkopen te doen. Hier in de supermarkt valt het ons weer op dat in sommige delen van Amerika bijzonder publiek woont. Het zijn aannames maar het lijkt alsof de helft op elkaar lijkt en ook die paar hersencellen verdeeld heeft….? Zoiets van: het is je dochter maar ook je zus….? De dame achter de kassa bekijkt ons argwanend en op de parkeerplaats is de camper een bezienswaardigheid. We besluiten de route om het meer verder af te rijden. Doen koffie/thee met iets lekkers bij een mooi uitzichtpunt en rijden door naar Fort Spokane, een indianenreservaat. Het is een super groot meer waar de weg zich omheen slingert, soms ligt het water diep beneden ons en dan weer rijden we er vlak langs. Nu we eindelijk zon hebben besluiten we er ook van te genieten, zeker bij het zien van Hawk Creek campground. Rotsen omringen dit gedeelte van het meer en verderop is een waterval. Op het water dobberen wat bootjes met vissers erin. Het is een totaal ander beeld. Hadden we gisteren speedboten en waterscooters, hier zitten de recreanten met hun hengels. Het is geen grote camping, ongeveer 20 plaatsen en wat er staat zijn locals. Ze komen een praatje maken en hebben nog nooit iemand uit een ander land dan Amerika gezien. ? Is het de zon of zijn het de dikke dames om mij heen (opa Flodder is er ook ?) maar ineens weet ik het, ga naar binnen en gekleed in bij elkaar gezochte sportkleding sta ik buiten voor mijn lover. ‘Wat heb jij nou aan, die broek!’ giert ie van het lachen. Op mijn mededeling dat ik ga hardlopen zegt ie; ‘Ga toch zitten mens en doe niet zo dwaas met dit weer!’ Ik laat hem kletsen nu ik ineens ‘het licht’ heb gezien en met stevige pas wandel ik de camping af. Het is altijd even zoeken in een vreemde omgeving waar je naar toe kan maar ik vind een mooi pad langs het meer, helaas gaat het wel hoog en laag. ? Daar jog (lees sjok) ik dan: zij die ooit zo sportief was want ik deed mountainbikewedstrijden onder andere in de Alpenlanden, liep de marathon van Rotterdam en bij de vierdaagse van Nijmegen deed ik de ‘mannenafstand’ van 50 kilometer per dag. Na een héle lange tijd niets doen laten mijn benen me niet in de steek want die willen wel maar mijn hart en longen schrikken zich rot! ? Als ik na een half uur terug ben klop ik mezelf denkbeeldig op de schouder: nu volhouden en uitbreiden! Hoe heerlijk deze plek ook is; we rijden de volgende morgen na nog een korte wandeling langs het meer verder over de Miles Creston weg naar Grand Coulee dam. Een waterkracht-stuwdam aan de Columbia rivier gebouwd door Henry J. Kaiser. Samen met de Hoover Dam is het een van de meest beroemde dammen in Amerika. Het reservoir bij de dam is genoemd naar de toenmalige president, Franklin Delano Roosevelt, die bij dit project de leiding had. We lunchen met uitzicht op dit immens grote bouwwerk en rijden dan verder over de 155 naar Omak en Okanogan. Kleine stadjes waar weinig te beleven is en nergens zien we een plek waar we kunnen overnachten. ? Net wanneer we ons er bij neer hebben gelegd dat we nog wel even zullen moeten zoeken, misschien wel tot de volgende plaats Winthrop, is daar ineens een bord met camping. We krijgen wel een onverhard weggetje maar het is het waard! We komen bij een verscholen meertje met daarom heen een kleine camping met niet meer voorzieningen dan een wc.Geen water en elektra maar nog wel één vrije plek! Hoe we moeten betalen is onduidelijk, op een bord staat: ‘Melden via internet.’ Maar hoe doe je dat als er geen bereik is. ? Bij een andere kampeerder vragen we het na. Die legt uit dat het gaat om een pas voor de staatsparken in Washington. Hij heeft ook geen idee hoe we dit zonder internet moeten regelen. ‘Eigenlijk heb ik hier nog nooit controle gehad.’ verzekerd hij ons lachend. We wagen het er op, mocht er controle komen dan zien we wel. ? Als we na het eten buiten een koffie/thee doen rijden er vier motorrijders langs, nog op zoek naar een vrije plek. De plaatsen zijn allemaal erg groot en zeker die van ons. ‘Zijn dit er soms twee?’ vraagt een van de mannen aan ons. ‘Nee, dit is één plek maar alles is vol dus kom er gewoon bij staan.’ roept mijn lover. De mannen overleggen kort en rijden dan de motoren in de hoek van onze plaats. Het zijn twee broers, één met zijn zoon en een zwager. Ze zijn op een ‘mannenweekje’ en wonen in Vancouver. Als de hangmatten tussen de bomen zijn opgehangen maken ze wat te eten en vragen ons voor een drankje. ? Ze verontschuldigen zich vast dat ze misschien snurken vannacht. ‘Dan heb je mijn vrouw nog niet gehoord, want ik weet niet of iemand daar bovenuit komt!’ grinnikt mijn lover. Na een rustige nacht trek ik de volgende ochtend mijn sportkleding weer aan en verdwijn sjokkend in de bossen. Later hoor ik van de mannen dat ook hier beren kunnen zitten….WTF! ? De weg naar Winthrop is stil en als we een zaak zien met koffie dan is die voor mij! Het blijkt er zo een te zijn waar ze organische koffie schenken. Dat vind ik toch zo’n jeuk woord….organisch. Alsof ze normaal koffie in een chemische fabriek maken. ? Het trekt ook altijd een bepaald slag mensen maar goed, ik wíl koffie dus! Terwijl ik in de rij sta stalt mijn lover zijn paard . ?

Bij het inrijden van Winthrop zijn we aangenaam verrast, het is toeristisch maar een hele leuke plaats. We parkeren de hut en wandelen door de hoofdstraat. Daar komen we de motorrijders ook weer tegen. Al met al is het inmiddels 14.00 uur en zijn we nog niet veel opgeschoten. ‘We hebben toch geen haast, zullen we hier een camping zoeken?’ stelt mijn lover voor. We rijden dus het centrum uit naar Pearrygin Lake Statepark, een tip van de motorrijders, en zo komt het dat we vroeg in de middag op een perfecte plek weer in het zonnetje zitten. Ik zelfs op mijn eigen privéstrand! ? Nieuwsgierige eenden komen op de kant in het rond scharrelen en verderop zitten drie zwaluwjonkies op een laaghangende tak van een boom. De ouders vliegen af en aan om ze te voeren, wat een geweldig schouwspel zo precies voor onze neus! ? Helaas vinden de muggen dat ‘s-avonds ook en we vluchten naar binnen. Over de 20 rijden we de volgende dag door het North Cascades National park. Helaas is het slecht weer in de bergen en we rijden in flinke regenbuien Burlington binnen. Heel zonde want we hebben weinig gezien van de gletsjers waar dit park bekend om is. Voorbij Burlington belanden we in Bayview op een camping in het gelijknamige Statepark wat aan een binnenwater van de Salish Sea ligt. Tussen de buien door wandelen we nog naar het strand. De rest van de avond zitten we voor de buis en kijken een nieuwe serie uit de verzameling. ? Op de verlanglijst van mijn lover staat al heel lang een bezoek aan de Boeing fabrieken in Mukilteo. ‘Zullen we er vandaag naar toe gaan?’ vraagt ie de volgende ochtend. ‘Het is ongeveer een klein uurtje rijden en op onze route.’ Omdat het buiten nog steeds regent lijkt het ons een goed plan. Tijdens het ontbijt gaat ie dus het internet op en boekt twee kaartjes voor de rondleiding om 15.00 uur. ‘Ik denk dat ik ga lopen nu we toch de tijd hebben.’ besluit ik als de regen even stopt. ?? ‘Je lijkt wel gek met dit weer!’ roept mijn husband maar ik heb mijn schoenen al aan. Natuurlijk ben ik net op de helft als de regen weer begint. Eerst zachtjes maar dan keihard. ‘Lekker zeg, ben ik eindelijk niet meer verkouden heb ik dit!’ mopper ik voor me uit. Lang duurt het mopperen niet want wat is het heerlijk om weer iets te doen: ik geniet van het water waar ik langs loop en verderop in een tuin staat een hert met haar jong. ❤️ Dat ik met mijn gehijg zo een sexfilm kan nasynchroniseren mag de pret niet drukken. ? Drijfnat nader ik de camping en zie daar mijn lover met een knalgele regenjas over zijn hoofd aan komen lopen. Wat doet hij nou? Als ie me ziet begint ie te blazen, ‘Je lijkt wel gek met dit weer, net ziek geweest en dan zo achterlijk doen!’ Vervolgens gooit hij de regenjas over me heen. ‘Gelijk onder de hete douche!’ maant ie me als we de camper instappen….hoe schattig! ? Na de douche krijg ik mijn dagelijkse koffietje van hem wat ik genietend opdrink. Als we alles hebben opgeruimd, afgewassen en water hebben bijgevuld, gaan we op pad. We rijden via Anacortes, een erg leuk havenplaatsje waar we eigenlijk langer willen blijven maar we moeten verder want de tickets voor Boeing zijn geboekt. ‘Hebben wij weer, daarom hou ik niet van vooruit plannen!’ klaagt mijn lover. Ik zeg niets want gelukkig heeft ie zelf geboekt! ? De rondleiding van anderhalf uur bij Boeing is bijzonder interessant, de gids vertelt zeer onderhoudend en met heel veel cijfers. Boeing is wereldwijd de grootste producent van vliegtuigen en de hallen die we bezoeken zijn super groot. Er staan vijf Boeings 747 achter elkaar in één loods! ? Helaas mochten er tijdens de rondleiding geen foto’s genomen worden. Het was zelfs verboden om iets mee naar binnen nemen. Geen telefoon, geen fototoestel, geen tas, geen drank of voedsel….echt helemaal niets. ☹️ De controle hierop is streng en  bij de ingang zijn voldoende kluisjes om spullen op te bergen. Na afloop rijden we naar het centrum van Everett waar we een camping zoeken. Helaas vinden we niets waar we vrolijk van worden. De RV parken zijn bewoond door mensen die daar permanent wonen en niet bepaald de types waar we vrolijk van worden. ? Everett is een grote stad tegen Seattle aan en dat is te merken aan de zwervers die er rondhangen. Als we bij een Walmart parkeren om snel wat boodschappen te halen komen er gelijk twee langs de hut geschuifeld. ‘Gadverdamme, daar kan ik niet tegen, lamzakken!’ foetert mijn lover en twijfelt of ie naar binnen zal gaan. ‘Hij staat toch op alarm!’ sus ik. Het is inmiddels al rond 19.00 uur, we hebben geen zin meer om te koken en als ik een leuk Mexicaans restaurantje zie zijn we snel om. ? We bestellen ieder een Margarita en krijgen een wel heel bizar groot glas! ‘Ze herkennen jou zeker, Bonnie van de lage landen!’ grinnikt mijn lover. ? Tijdens het eten plannen we wat we nu nog willen zien want over twee weken vliegen we vanuit Seattle terug naar Nederland. Voor hoe lang is niet helemaal duidelijk. Het plan om een nieuwe camper te kopen staat nog steeds en eind augustus is de Caravansalon in Düsseldorf. Dit is echt een van de grootste camperbeurzen. We waren hier al vaker en willen die nu zeker bezoeken. Ook op de zaak bij ons is het een en ander gebeurt: één van de fotografen had plotseling ander werk waar ie vrij snel aan de slag moest (opleiding) en nam prompt ontslag. ? Dat wíj met gemak weg kunnen blijkt wel uit het feit dat de rest van de club al op zoek is gegaan naar een nieuwe fotograaf. Ze hebben sollicitatiegesprekken gevoerd en er is ook al iemand aangenomen! ? ‘Eigenlijk hebben ze ons niet meer nodig!’ oppert mijn lover trots. Dat mag ie ook zeker zijn want hij runt ‘de tent’ al ruim veertig jaar naar volle tevredenheid van zijn opdrachtgevers maar had dit nooit kunnen doen zonder goeie werknemers! ? ‘Gek toch, dat je hier had kunnen wonen!’ zegt hij vervolgens. Ik knik van yes want inderdaad, 31 jaar geleden vertrok mijn toenmalige voetballende vriendje naar Seattle om in Amerika te gaan spelen. Nu we het erover hebben gaat ie rekenen en dan blijkt dat hij in die periode, met zijn eerste vriendin, ook in Seattle was. Hoe gek kunnen levens lopen….? Door al dit gebabbel vergeten we bijna dat we nog geen plek voor vannacht hebben. ‘Je weet toch het casino net buiten het centrum dat we zagen, is dat iets?’ stel ik voor. Uit ervaring weten we dat je bij zo’n gokparadijs wel mag overnachten, het zijn niet de leukste plekken maar veelal gratis! ? Inderdaad ook hier bij het Tulalip casino resort is het toegestaan. Ze hebben zelfs een apart gedeelte voor campers. Tussen die er al staan zoeken we een lege plek. ‘Nu we er toch zijn kunnen we ook wel even binnen kijken!’ stelt mijn lover voor. Eigenlijk ben ik moe en wil niets meer dan onderuit gezakt op de bank hangen maar vooruit let’s go. Ook nu heeft het gokpaleis een magische invloed op mijn gestel. Ik moet er zelf om lachen want zodra ik de deur van zo’n tent binnenloop en het geluid van de machines hoor denk ik; ‘Honey, I’m home! ? Hij verdwijnt op zoek naar zijn éénarmige vrienden en ik naar een speeltafel. Als snel vind ik iets en ga zitten op de laatste vrije kruk. De croupier heet William en ik leg mijn geld op tafel. Soms vraag ik me af wat ik zo leuk vind aan dit alles: het spel of het roepen van de croupiers? Want terwijl hij de dollars pakt roept ie naar de supervisor; ‘60 Dollar is on the table and coming in!!!’ ? Hoe laat we terug naar de camper lopen weet ik niet: gezelligheid kent geen tijd. ? Ergens in de nacht schrik ik wakker. Wat is dit, het hele bed trilt! Ik tuur naar mijn handsome die muisstil ligt en geen beweging veroorzaakt. WTF, weer voel ik een trilling door de camper die nu staat te schudden. Het lijkt wel een aardbeving zoals ik ook al twee keer bij Han in Californië heb gevoeld. ? Als ik het gevoel een paar uur later bij het ontbijt aan mijn lover uitleg kijkt ie me aan en geeft als commentaar; ‘Jij drinkt echt teveel!’ ? Rondom het casino zitten verschillende winkelcentra en we besluiten een shoppingdag te houden. Als ik het raam van de camper openzet staat onze Amerikaanse buurvrouw in haar deuropening, ‘Hebben jullie vannacht ook de aardbeving gevoeld, het was net op het nieuws!’ roept ze. Terwijl ik met haar praat kijk ik triomfantelijk opzij naar mijn lover….’Wat nou met dat teveel drinken!’ ? We slenteren door de verschillende winkels, kopen hier wat, kopen daar wat en blijven ons verbazen wat er in sommige winkels gewoon verkocht mag worden! Ook de smaak van de Amerikanen is soms foeilelijk en loopt jaren achter….? Bij de keukenboer rennen we gillend naar buiten. Grappig voorval is als Roel wat kleding koopt en dit staat af te rekenen. De cassière vraagt, ‘Bent u militair of oud-militair?’ Hij knikt bevestigend die vent van me want hij heeft in dienst gezeten. Okay, ooit long time ago, drie dagen, en dat is op zich ook weer een bijzondere story maar nu niet voor het blog. ? Wat blijkt: deze outdoor winkel geeft discount aan militairen. Blij met zijn korting van 5 % verlaat ie de winkel. Even later vraagt ie zich af of hij nu dan ook op zo’n parkeerplek kan gaan staan….? Ik heb het hem maar afgeraden! ? Eind van de middag zoeken we met vermoeide voeten een laundry op en doen de was. Na deze zware dag ?  trakteren we ons zelf maar op een lekker etentje bij een Italiaan. Waar we hebben overnacht? Ach, we waren toch nog in de buurt van het casino dus…. what else? ?