Nog thuis……

Het is eind februari, onze vertrekdatum naar Los Angeles is gepasseerd, we zijn nog in Nederland en de beloofde datum dat ons blog weer in de lucht zou zijn is voorbij: what happend? Terug naar afgelopen december….

Vreemd blijft het om weer thuis te zijn en we kunnen slecht wennen aan de gewone dagelijkse dingen hier. Roel gaat volop aan het werk en stort zich op het foto-archief dat hij een half jaar geleden gekocht heeft. We maken plannen om de studio opnieuw in te richten, bestellen kasten zodat het archief daar opgeborgen kan worden en regelen een aantal andere zakelijke dingen. Ieder jaar met kerst zetten we een boom van vijf meter in de hal ?, we doen het nu met de Amerikaanse sneeuwpoppen

en verder pimp ik huis en tuin op met alle meegebrachte ‘kerst bling bling’. Mijn lover en ik doen eigenlijk niet aan kerstcadeau’s en ik ben dan ook blij verrast als ik toch een pakje van hem krijg. Een geweldig cadeau wat ik totaal niet had verwacht: ons blog van het afgelopen half jaar heeft hij in boekvorm laten drukken. ❤

De kerstdagen en oud&nieuw brengen we gezellig door met familie en vrienden. En dan is het 2018: ik ben in Amerika al vast afspraken gaan plannen en het ‘afspreekcircus’ start….soms hebben we twee afspraken op 1 dag, we babbelen, eten en drinken heel wat af, veel te veel om te melden dus ik doe weinig op Facebook en inmiddels nog minder met de weegschaal ….maar wat voelen we ons rijk met zoveel vrienden en kennissen! ? Roel moet in de eerste week van het nieuwe jaar retour naar de cardioloog, best een spannend momentje omdat hij zich de laatste week in Amerika niet echt lekker voelde, maar alles is goed en hij mag zelfs met 2 medicijnen stoppen. Als we terugdenken dan zal het de griep geweest zijn waar hij zich beroerd door voelde. Op veertien februari vliegen we terug naar Los Angeles waar de camper bij Han staat. Wat gaan we daarna doen is de vraag: gaan we richting de sneeuw of de zon? Omdat mijn lover niet zeker weet of hij het conditioneel aan kan om te skiën plannen we een middag Snowworld in Zoetermeer met vrienden.

En zoals door hem gehoopt (en door mij verwacht) gaat het prima en komt hij geen adem tekort. Wij houden wel even onze adem in, want op een gegeven moment komt hij met de kleine Lisa op zijn schouders de piste af suizen….? Het is een super gezellige middag in de sneeuw en we sluiten af met fondue in het restaurant. De beslissing is gemaakt: we gaan naar de skigebieden in the States. In januari heb ik eerst nog een paar dagen skiën met een vriendinnetje in Fieberbrunn Oostenrijk gepland. Kort voor ons vertrek komt haar vader te overlijden en de reis wordt geannuleerd. Eigenlijk heb ik wel zin in een paar dagen sneeuw maar met wie dan? De oplossing komt van DJ en Annemarie, waarmee we in Snowworld zijn geweest, zij gaan in dezelfde periode ook naar Oostenrijk en na wat geregel (hotel en vliegticket omzetten) kan ik mee.

We vliegen op Salzburg met bestemming Brixen in SkiWelt Wilder Kaiser, een gebied wat ik ken door mijn lover die al sinds tiener in Söll, een plaatsje verderop, komt. We zijn vroeg op de piste: DJ is dit jaar begonnen met skiën en neemt les, Annemarie en ik gaan samen op pad. Het is een groot gebied en een route uitstippelen is voor deze twee dames niet easy. Maar we hebben geen doel (en geen richtinggevoel) dus nemen gewoon de éne na de andere piste en lift.

We gieren het uit als we eind van de middag weer in een lift ploffen en aan een Oostenrijker naast ons vragen of dit de lift richting Brixen is. ‘Nee, dan hadden jullie juist de andere lift moeten nemen!’ Het is inmiddels al rond half vier en we besluiten dat we nog één poging doen om de juiste lift te vinden en anders dalen we af, zien wel waar we zijn en nemen een taxi of bus. De temperatuur is goed, de sneeuw super en we vinden toch nog de juiste stoeltjeslift.

‘Ik maak een foto van je in de lift, blijf zo zitten!’ roept Annemarie en pakt haar telefoon…oei, daar valt wat naar beneden. ? We kijken en zien haar skistok in de sneeuw liggen. Als we uitgelachen zijn bedenken we een plan. Ik ga terug voor de stok en Annemarie blijft boven op mij wachten en bekijkt vast welke richting we op moeten. Ik draai me om, zie drie afdalingen, kies op goed geluk die éne tussen de bomen en daal af. De lift zie ik echter totaal niet meer en net als ik denk dat ik de verkeerde piste heb genomen….kan er ook nog bij….kom ik onder de lift. En iedereen die ‘wintersport’ weet dat niets grappiger is dan onder een lift te skiën. ‘Als je mij zoekt, ik zit hier!’ roept een man boven mijn hoofd. Altijd leuk Nederlanders in de sneeuw. ? Even vrees ik dat ik te ver ben afgedaald maar dan zie ik de stok en hebbes! Als een ware held wordt ik boven door Annemarie ontvangen

en we dalen eindelijk af naar Brixen….het is half vijf! We zoeken DJ op en ‘let the apres ski begin’. ? Om negen uur lig ik op bed: iets is me teveel geworden: de vele kilometers op de latten of toch de glaasjes Williams birne en het dansen op skischoenen tijdens de apres ski. ?

De volgende dag is de lucht strakblauw en vanuit mijn hotelkamer zie ik de lokkende pistes dus snel uit de veren en op naar die witte speeltuin!

Als we na de lunch een ligstoel scoren houden we iets langer pauze in een heerlijk zonnetje….en met de magische woorden ‘immer locker bleiben’ van mijn eerste skileraar, besluit ik om een lekker drankje te nemen. ?

Dinsdag is alweer de laatste dag in de sneeuw, onze vlucht gaat pas vanavond laat dus we zoeken de pistes op. Andere vrienden van DJ en Annemarie zitten ook in de buurt en we hebben afgesproken om elkaar boven bij de lift te zien en samen te skiën. Tijdens de koffiepauze (ok, ik beken: choco met rum)

krijg ik een telefoontje van Roel dat zijn moeder een herseninfarct heeft gehad en op weg is naar het ziekenhuis. Hij kan verder nog niet veel zeggen maar het ziet er niet goed uit voor haar. In de dagen die volgen komt er geen verbetering. Stil ligt zij in bed en we weten niet of ze ons kan horen. Op zaterdag gaan we naar het reisbureau en bespreken de situatie, we kunnen nu echt niet vertrekken op veertien februari.
’s Avonds komen de zus en zwager van Roel, er is geen verbetering en de artsen hebben geen hoop meer en gaan de behandeling stoppen. Op dinsdagochtend zes februari is zij rustig ingeslapen. Er volgen hectische dagen waarin er veel geregeld moet worden voor de uitvaart en ons vertrek wordt uitgesteld want er moet ook een huis leeggeruimd worden. Valentijnsdag nadert: de dag van ons originele vertrek. We hadden op de dertiende een hotel geboekt nabij Schiphol in verband met een vroege vlucht naar Los Angeles en bovendien heeft Roel nog een belangrijke vergadering in Amsterdam. We besluiten gewoon te gaan en hebben twee leuke dagen in een zonnig maar koud Amsterdam. Na ons gemeld te hebben in het hotel laten we de auto achter en nemen de trein naar CS,

Roel vergadert en ik shop, we gaan ’s avonds heerlijk culinair Japans eten bij Yamazato in het Okura,

slenteren daarna over ‘de wallen’ en komen uiteindelijk toch nog terug in ons hotel. ?

Een paar uur later ontwaken we, ik met een zeer hoofd (iets te veel drank) en zere voeten (iets te hoge hakken). ?

Op mijn verlanglijstje staat al heel lang een tocht met een rondvaartboot door de Amsterdamse grachten en als een ware Valentijn koopt mijn lover een ticket voor me.

We genieten op het water, shoppen in de Kalverstraat

en vinden heel toevallig een super leuk koffietentje met een mooi uitzicht over de stad,

bezoeken de rosse buurt nog maar eens bij daglicht en op de terugweg naar huis rijden we via Scheveningen om een lekker visje bij Simonis te eten. Dan de woning: samen met Roel zijn zus en zwager inventariseren we deze en beginnen met opruimen. Er zijn verdrietige maar ook humoristische momenten en het gaat allemaal voorspoedig. We besluiten om eind maart terug te keren naar Amerika en het reisbureau gaat op zoek naar tickets. Na even puzzelen is de nieuwe datum bekend: twee april. ? En we zijn blij want allemachtig wat missen we ons leventje daar! Het uitstel van vertrek heeft ook voordelen: we kunnen afspreken met vrienden die we nog niet gezien hebben en ik kan nu op Nederlandse bodem een jaartje erbij tikken. ? De aan mezelf beloofde ‘casinoverjaardagsavond’ in Las Vegas moet maar even wachten en we vieren mijn verjaardag thuis met een gezellig familie etentje. Onze dagen hier vliegen dus zo voorbij, we ruimen met elkaar het huis van moeders op, richten de studio verder in

en om ons zelf een beetje te troosten ? besluiten we om half maart een weekje naar de sneeuw te rijden om met vrienden te skiën….to be continued, nog iets meer dan vijf weken en een heleboel kilometers verwijderd van the States.