Motown

Maandagmorgen zijn we vroeg bij de fietsenmaker maar die is nog dicht, dan maar eerst naar de garage. Want zowel de camper als de fiets van Roel moeten nagekeken worden. De volgorde maakt niet uit en beiden zaken zitten dicht bij elkaar in de buurt. Bij de garage worden we met ballonnen verwelkomd….wat nu weer?!

Het blijkt vandaag, maandag 7 augustus, een feestdag te zijn in Canada. De showroom van de garage is open maar de werkplaats niet. Na het gezellige praatje adviseren ze ons om naar de Amerikaanse kant te gaan en daar een garage te zoeken. Voor de fietsenmaker geldt hetzelfde verhaal. We besluiten naar de overkant te gaan, naar Buffalo.
Dan moeten we dus wel met de camper de grens over! We checken de inhoud van de koelkast op vlees en gooien wat spek en worstjes weg waarvan we vermoeden dat die niet ingevoerd mogen worden. Verder was ons plan toch al om deze week naar Amerika te gaan en we waren er bij het inkopen al rekening mee aan het houden. Bij Fort Erie gaan we de grens over, het is best druk en de wachtrij is lang.

Ineens gaat naast ons een extra loket open, Roel schuift behendig een baantje op en wij zijn aan de beurt. We zijn benieuwd want nu gaat het dus echt gebeuren….onze camper gaat Amerika in! De meest wilde verhalen hebben we gehoord uitéénlopend van allerlei onderzoeken in de camper tot zelfs het vragen van de inlogcode voor je computer en Facebook. We komen dus voor het loket en geven de paspoorten af aan de beambte. Die bekijkt ze en de enige vragen die we krijgen zijn: uit welk land wij oorspronkelijk komen (stomme vraag want hij heeft ons paspoort in zijn hand….) en wat wij in Amerika binnenbrengen qua goederen.
Onze antwoorden; Nederland en wat boodschappen in de koelkast. En echt…..binnen 30 seconden zijn wij en de camper binnen in Amerika. Natuurlijk waren wij zaterdag al lopend over de Rainbow Bridge Amerika binnen gegaan en dus geregistreerd. Maar toch, er is niet in de camper gekeken, geen kenteken gecontroleerd, geen chassisnummer, echt helemaal niets. That was easy….Roel is er vrij laconiek onder maar mij geeft het een vreemd gevoel. Beroepshalve ga ik in gedachten na wat wij als “boefjes” fout hadden kunnen doen….en dat is heel wat….en ook best beangstigend. ‘Ophouden nu’ zegt Roel, ‘we zijn de grens over en het is niet anders!’
Zowel de fietsenmaker als de garage zijn zeer behulpzaam maar kunnen ons niet echt helpen. Het onderdeel van de camper moet in Nederland besteld worden en voorlopig kunnen we gewoon verder rijden dus geen probleem. De fiets is een ander verhaal…..wordt vervolgd! We zijn rond een uur of 14.00 uur klaar in Buffalo en besluiten terug te gaan naar Niagara en daar nog een nachtje door te brengen.
We gaan Canada weer in over de drukke Rainbow Bridge.

De controle aan de Canadese kant is iets strenger, we moeten beiden de auto uit en ons melden in een loket. Maar ook hier zijn we vrij snel klaar als we uit leggen dat we naar een garage in Buffalo zijn geweest. Er wordt verder niets meer gevraagd. We mogen verder en komen daarna gelijk in drukte van Clifton Hill, zeg maar ’the Strip’ van Niagara. En hoe grappig we parkeren waar we eerder stonden op zaterdag voor 10,00 dollar en moeten daar nu het dubbele betalen omdat we met een camper zijn. Wij proberen nog uit te leggen aan de kerel dat zijn collega van de week dat niet rekende maar dat helpt niet, dus hup dan maar gewoon naar de volgende parkeerplaats. Voor degenen die er ook heen gaan: Er zijn echt enorm veel parkeerplaatsen dus betaal niet teveel en rij nog een blokje om! Het regent en het is nog wat vroeg dus wat gaan we doen….rondje winkelcentrum Fallsview, want daar zijn we nog niet geweest. Het is aan het eind bij de watervallen en er zit ook een casino.
De regen stopt en we kijken ook nog bij de watervallen, het blijft een indrukwekkend schouwspel al dat water. Vandaar lopen we terug het winkelcentrum in en gaan een al you can eat “vreetschuur” in waar alleen maar Chinezen zitten te eten.

Het is buffetvorm en alles staat in het chinees geschreven….op de tast kiezen we wat: het is super lekker! Daarna is het playing time en duiken we het casino in. En ok, mijn regel is ‘what happens in the casino stays there’ …maar vooruit een kijkje in het leven van deze gokverslaafden! Mijn lover en ik zijn beiden gek op het casino.

Hij speelt op van die fruitautomaten en ik aan de blackjack tafels. Thuis in Nederland spelen we eigenlijk nooit maar zijn we op cruise dan spelen we iedere avond en in het buitenland….ja, dan ook wel vaak. (Even een opmerking van Roel: 100 euro en als het op is ben ik weg hoor:-) ? Nou, wij komen nu rond 18.00 uur al binnen en ik krijg geld van mijn lover (voor mijn eigen veiligheid), het is nog net niet zo dat hij alles afneemt en ik in mijn nakie aan zo’n tafel zit maar hij is voorzichtig. ? Dan nemen wij afscheid en spreken een tijd af waar we elkaar weer zien en gaan ieder een kant op. Ik slenter dan langs de blackjack tafels en bekijk de spelers en waar het goed voelt daar ga ik zitten. Meestal bij een leuke croupier….je gaat er toch een tijdje mee spelen. ? Wat is het druk in dit casino, er is geen plaats vrij. Bij de tafels met de hogere inzetten wel maar daar zitten veel Chinezen en ik blijf even kijken maar er wordt heel grof gespeeld….dat gaat me iets te ver. Ik vind het een leuk spel en heb tijdens een cruise met de HAL eens het geluk gehad om naast een kerel uit het Oostblok te zitten die mij wat trucs en tips heeft gegeven maar echt grof gokken doe ik niet snel. Ik kijk even bij Roel die aan de gokkast zit, loop terug en heb geluk….er komt een plekkie vrij en ik zit! Let’s get ready to rumble! En lekker gaat ie….Roel is klaar met zijn éénarmige vriend en komt me opzoeken; ‘Zo, die gaat best!’ zegt hij. ‘Je kent me’ lach ik….en gelijk heeft de bank 21, shit.? Maar het is mooi geweest, ik stop! De croupier ruilt mijn fiches en dat vind ik altijd zo leuk klinken als de croupier dan roept ‘colours on the table’, (wat wil zeggen dat je kleinere fiches inruilt voor grotere) nog een fooitje voor de croupier en langs de kassa om mijn fiches in te ruilen voor dollars en bye, bye, casino, het was weer super leuk! We rijden naar onze bekende stek bij de sluizen in Welland en overnachten daar voor de derde nacht.
De volgende ochtend heeft Roel bericht van de fietsenwinkel uit Nederland en die stellen dat we het best terug kunnen naar Toronto, daar zit een Giant fietsenwinkel die zijn fiets kunnen repareren. Het gaat om de display van zijn fiets, er zit een draadje los en nu doet de electrische trapondersteuning het niet meer en zonder is echt heel zwaar fietsen. Vanuit Nederland gaan ze ook een nieuwe display opsturen. Wij gaan op pad naar Toronto. Het is ongeveer 100 kilometer en we rijden het vrij snel aan maar helaas de fietsenzaak kan ons niet helpen omdat er een groot bikefestival is in Whistler en daar zijn alle monteurs heen. ?
Zij geven de tip: laat de display naar Chicago opsturen want daar zit ook een Giantdealer. Top! Want dat is op onze route. Wat nu te doen? Toronto….want we zien toch weer leuke gedeelten in deze stad of verder rijden? Maar we voelen een lichte tijdsdruk dus trekken verder. We willen ook nog naar Kitchener-Waterloo, de concentratie van de Mennonieten (Amish), een Duitstalige religieuze sekte, die de verworvenheden van de moderne tijd verwerpt. De leden verplaatsen zich in rijtuigjes (ook over de doorgaande wegen, wel over de vluchtstrook) en dragen zelfgemaakte traditionele kleding.

Alhoewel….wij hebben ze ook bij de Walmart aan zien komen in auto’s.

De boerderijen zijn zeer herkenbaar in het landschap en zouden zonder elektriciteit zijn maar ook hier hebben wij onze twijfels over. Vaak lopen er toch palen met draden heen. In Amerika hebben we de Amish gezien en die zijn veel schuwer.
We rijden op de weg net buiten het dorpje Elmira en daar is een ongeluk gebeurd met een koets….paard en koets zijn van de weg afgeraakt en in de sloot terecht gekomen. Het paard en het gezinnetje staan al op het droge maar de koets is redelijk onder water. De politie en de ambulance zijn erbij. Wij draaien op de parkeerplaats en fotograferen en filmen zo onopvallend mogelijk het ongeval.

Het valt ons op dat ze geen hulp aannemen van anderen maar alleen van “eigen soort”. We lunchen op een plek bij de rivier in St. Jacobs en berekenen dan nog eens aan de hand van de TomTom wat de afstand is die we nog af moeten leggen. Eind september moeten we namelijk in Wyoming zijn want dan komen mijn ouders een maand met ons meereizen. De TomTom geeft aan ongeveer 3000 kilometer en we hebben nog 6 weken….’Die moeten we af gaan bellen’ zegt Roel met een lach ‘of nu dag en nacht met gas op de plank gaan!’ Ik heb vandaag toch al niet mijn dag (gisteren een lange autodag en vannacht bij de Walmart onrustig geslapen door de hitte) dus ik kan er om lachen als een boer met kiespijn. ? Maar mijn lover zou mijn lover niet zijn als hij met zijn gekkigheid geen glimlach op mijn gezicht kan krijgen. We zetten koers naar Detroit en daar vrolijkt hij me mee op want wat is daar gevestigd….het museum van de Motown muziek….yes! Eind van de middag komen we in Windsor aan en we blijven aan deze kant van de Detroit rivier. We rijden door het centrum en zien Detroit aan de overkant liggen.

De grens gaan we morgen wel over. Volgens zeggen is hier één van de drukste grensovergangen van de wereld….ze zijn namelijk verbonden met twee bruggen en een tunnel. We weten niet zeker of wij met de camper (met gasflessen) door de tunnel heen mogen en buiten dat, het uitzicht vanaf de brug lijkt ons veel mooier.
De temperatuur ligt nu nog rond de dertig graden en we besluiten een camping op te zoeken en lekker te relaxen. En zelfs het mega casino Caesars in Windsor kan mij vanavond niet verleiden…(mijn handsome deed nog een poging en reed er voorbij ?)…..maar ik wil gewoon buiten zitten met een wijntje!

De volgende ochtend starten we very slow, rond 10.00 uur geeft de thermometer al rond de 28 graden aan….zucht. Roel vult de route op de kaart aan

en we hebben contact met Nederland en dat is wat ik wel eens mis….de contacten.
Thuis zijn wij in het gelukkige bezit van een drukke sociale agenda. En nu zo ver weg gebeuren daar dingen dat ik denk…..ik zou best even thuis willen zijn en mee willen kijken, meegenieten met happy feelings en meeleven met slecht nieuws.
Mijn jongste neef is op mijn rode monster gaan passen (mijn arme baby ?), lieve vrienden die binnenkort gaan trouwen, een nichtje van Roel die net heeft gehoord dat haar moedertje (dus Roel zijn tante) erg ziek is en niet meer beter wordt. Maar social media is er en daar zijn we heel blij mee, zeker nu we in de States zijn want daar hebben we een prima mobielabonnement afgesloten, maar nu ga ik te snel dus terug naar vanmorgen.
We verlaten de camping en rijden door Windsor, ‘wil je echt niet naar het casino?’ vraagt mijn lover lachend. Ik heb gisteren het casino eens opgezocht op Google en het ziet er indrukwekkend uit. Maar vooruit, het is 12.00 uur, wat had Dr. Rossi ook al weer gezegd….nee, ik doe het niet! Ik kan toch niet midden op de dag in een casino Blackjack gaan zitten spelen. ? Dus gauw gas op de plank en voorbij het lonkende speelhol en op naar Detroit! Las Vegas komt ook nog. We naderen de Ambassador Bridge,

gaan hierover en dan is het aansluiten in de wachtrij voor de Douane om Amerika in te komen. We staan in de rij met campers en we zien dat de camper voor ons bezoek krijgt van de Douane.

Oeps, wat hebben wij ook al weer allemaal in de koelkast? We praten nog even snel door wat we gisteren nog gekocht hebben en besluiten om de Douane zelf maar te laten beslissen wat wel of niet mag, veel is het in ieder geval niet.
Wij zijn aan de beurt en een hevig kauwgum kauwende beambte ontvangt ons vriendelijk zoals alleen de Amerikaanse Douane dat kan….;’motor af!!!’ zegt hij.
We geven de paspoorten en het spel kan beginnen. De beambte heet Kitchen zie ik op zijn naamplaatje….en gelijk denkt mijn verknipte brein…..’stel dat ik, absoluut geen keukenprinses, daar mee zou trouwen!’ ? De gebruikelijke vragen worden op ons afgevuurd maar deze beambte heeft er meer op zijn lijst, hij wil ook weten hoeveel cash we bij ons hebben en dan komt het….’wat zit er in de koelkast?’ En dan gaan we los en het gaat een soort spel worden van boter, kaas en eieren en beambte Kitchen is er klaar mee. ‘Ok, open the door, I come in!’ En daar is ie, the Amerikaanse law in onze camper. Hij kijkt in de koelkast en de tomaten en paprika’s worden gearresteerd die mogen de States niet in, zij zijn een gevaar! Nou, afgelopen maandag had een collega van deze beambte niet zo goed opgelet en toen zijn wij met de “gevaarlijke stoffen” de grens gewoon over gegaan naar Buffalo. De bloemkool, champignons, salami en eieren mogen in de koelkast blijven. ‘Wat is daar?’ vraagt Kitchen en wijst op de douche. ‘Open it!’ Dus deur open en douche laten zien waarop mijn lover enthousiast roept; ‘yes, the best shower I can get, beam me up Scotty!’ En dat moet ik even uitleggen, we hebben een ronde douchedeur die helemaal dicht om je heen gaat: net Dr.Spock uit Startrek. Beambte Kitchen staat ons aan te kijken en om ook wat geluid te produceren roep ik veel te hard in de kleine ruimte; ‘we sleep upstairs and here is the kitchen….’ Hij kijkt snel opzij en ik zie hem denken….roept ze nou m’n naam?!
Het begint een beetje raar toneelstuk te worden. Met tomaten en paprika ging hij naar buiten en wij gingen op onze plaats voorin zitten. Kitchen ging bellen en sprak rap in de telefoon dat hij een camper met Nederlands kenteken had. Vervolgens kwam hij naar ons toe en vertelde dat hij dit eigenlijk nog nooit had gehad en dat hij ook onder de motorkap moest kijken of het chassisnummer klopte. ‘Chapeau Kitchen!’ dacht ik. Goed bezig, die man doet zijn werk! Hij vroeg Roel uit de auto te komen en checkte het. Uiteindelijk was dat alles, hij had nog wat vragen over onze route en we konden Detroit in. En toen gingen we doen waarvoor we naar Detroit waren gekomen…namelijk het Motown museum! Het was genieten en we kregen een hele rondleiding.

Geweldig om in de studio te staan waar zoveel bekende sterren hun muziek hebben ingezongen….Four Tops: Reach out I’ll be there, the Supremes: Baby love en ik kan nog ontelbare goeie artiesten en nummers op gaan noemen…. Kippenvelmomentjes. ?
Helaas mochten er binnen geen opnamen gemaakt worden (we hebben het ook niet geprobeerd want overal hingen camera’s) maar wat een mooie verzameling foto’s hebben ze daar,  geweldig gewoon! Verder is er over Detroit niet veel te vertellen, de stad heeft een hoge werkeloosheid en dat is terug te zien op straat. Ook deze stad heeft Roel lang geleden bezocht en hij wilde toch nog wat foto’s maken. We hebben een aantal wijken doorgereden en klik, klik, klik deed de camera. Uiteindelijk was mijn lover er tevreden mee en lieten we Detroit achter ons en zetten koers richting Holland-Michigan. Nu staan we op een campground net buiten de plaats New Hudson en hebben net een uitnodiging gehad van onze buurtjes om straks bij het kampvuur wat te komen drinken. Nice! ?