Money, money, money

Dit park is een van de minst bekende parken in zuidwest Amerika. Het ligt in een zeer uitgestrekt gebied dat bijna heel Nevada en delen van de omliggende staten Californië, Oregon, Idaho en Utah omvat. Er zijn geen andere bezienswaardigheden in de buurt en door de afgelegen ligging komen er veel minder toeristen. De naam komt door de grondwaterbekkens die ontstaan doordat het regenwater dat valt niet afgevoerd wordt naar de oceaan maar in de grond zakt. Het park is heel divers: een deel is woestijn, op de hoge Wheeler Peak (3981 meter) is een gletsjer, het zeldzame dennenbos met Bristlecone trees en de Lehman grotten. Er zijn drie campgrounds in het park, wij staan op Baker Creek. Vanaf de camping wandel je over een pad langs de rivier naar bergweiden met ontelbare bloemen omhoog tot in de bossen. Mijn lover heeft af en toe last van de grote hoogte dus ik besluit de wandeling maar alleen te maken. Onderweg kom ik twee herten, verschillende eekhoorntjes en een dunne glimmende slang tegen die pijlsnel voor me in de bosjes schiet. Volgens een ranger, waar we het navragen, is het een gartherslang. ? Men zegt dat doordat de nachten hier heel donker zijn je ontelbare sterren kan zien. Helaas voor ons komt er tegen de avond bewolking opzetten en is het niet zo spectaculair als we gehoopt hadden.

De Lehman grotten die ruim een eeuw geleden per toeval ontdekt werden vormen een uitgestrekt stelsel van druipsteengrotten. De temperatuur is altijd constant rond de 10 graden. Onder begeleiding van een gids gaan we met een groepje van zo’n 14 personen op pad.  Door een kunstmatig aangelegde tunnel komen we binnen, klimmen en klauteren af en toe door smalle lage gangen en bezichtigen de verschillende ruimten. Kleurschakeringen tussen beige en oker geven de wanden, die glinsteren van de druipsteen, een magisch effect. Uit de grond en het plafond vormen zich allerlei pilaren en zuilen. De kleine lijken soms gewoon te schitteren! Ik die zo van bling bling hou vind het zeer indrukwekkend, met name ook door het lichtspel wat het op een sprookjeswereld doet lijken. ? Na anderhalf uur staan we weer buiten en knipperen met onze ogen tegen het felle zonlicht. Wow, hoe mooi was dit! Helaas is de Wheeler Peak Scenic Drive, een 19 kilometer lange slingerweg met flinke rotspartijen, verschillende bomen met onder andere de eeuwenoude Bristlecone trees na een paar kilometer voor verkeer afgesloten vanwege de sneeuw. ? Deze gebieden op hoogte zijn altijd wel een dingetje tussen ons doordat het veel koeler is. Waar hij snel bibbert van de kou heb ik dat zelden. Hoe heerlijk is het om in een ‘frisse’ camper te slapen. Mijn missie voordat we gaan slapen is dus stiekem een raam openzetten. Ook deze morgen wordt mijn lover mopperend wakker dat het vreselijk koud is. Hij klimt snel het laddertje af, zet de kachel hoog en kruipt weer in bed. ‘Het is verdorie 2 graden in de hut!’ zegt ie. Ik trek het verduisteringsgordijn bij ons hoofd iets verder naar beneden zodat ie niet ziet dat het raam wagenwijd openstaat….? Na het ontbijt bestuderen we de kaart, we moeten hetzelfde stuk over de 93 terug tot aan Ely. Net buiten het park komen we in Baker, een ieniemienie plaats met ongeveer 30 inwoners, in een heuse demonstratie terecht. ? We vragen het na bij een paar locals. Het blijkt dat ze demonstreren omdat men een mega waterpijp wil gaan aanleggen naar Las Vegas en dit gaat hier ten koste van de grondwatervoorraad. Na zo’n 100 kilometer zijn we in Ely, een saai westernachtig stadje met weinig leven in de brouwerij, waar net buiten het centrum de 50 begint. Die staat bekend als ‘the loneliest road in America’. Ik vraag me af hoe die nog eenzamer kan zijn dan de wegen die we de afgelopen dagen gehad hebben. ? Natuurlijk hebben we de verhalen over dit gedeelte van Amerika gehoord maar het valt mij toch tegen, zeker ook omdat het landschap weinig afwisseling kent. We wisselen nog maar eens van stuur want het is slaapverwekkend. ? In Ruth is mijn lover ineens heel alert, hier is iets wat een aantrekking op hem heeft, namelijk een mijn! En niet zo maar een: de grootste ‘open pit’ kopermijn van de wereld. Hij draait dus de weg af en we rijden het dorp in. Het ene na het andere lege huis of gebouw staat hier. ‘Wat een verlaten treurnis!’ zucht ik. Waar precies de ingang van de mijn is kunnen we niet ontdekken en op straat is nobody aan wie we het kunnen vragen. Eindelijk zien we bij een huis twee vrouwen op het terras. Mijn lover opent zijn raam en de dames reageren verheugd op ons vreemdelingen. ‘Where do you come from?’ Ons gebruikelijke raadspelletje is iets te hoog gegrepen voor hun snappertje dus ik verklap het maar. Ze roepen er nog een man bij die binnen zit en er ontstaat een heel gesprek. We krijgen van alles over het stadje en de mijn te weten. Die kan niet meer bezocht worden door publiek, een paar jaar terug was er een aardverschuiving en voor de veiligheid is het uitzichtspunt gesloten. Doordat de mijnactiviteiten steeds minder menskracht vergen zijn veel bewoners hier weggetrokken. Men hoopt dat Trump herkozen gaat worden want ‘He makes America great again.’ ? Wij hebben hier niets op te zeggen want nu kan óns snappertje het niet aan en knikken slechts. ? De afgelopen maanden hebben we geleerd dat het praten over politiek hier een hot item is. Óf Trump is een clown óf ze schieten je bij wijze in je knieën als je niet voor hem bent. ? Tegenover het centrum is een verlaten parkeerplaats waar we de kaart maar weer eens bestuderen. We hebben nu twee opties: de 50 helemaal door tot Reno, nog ruim 300 kilometer te gaan of via Wendover de staat Utah in, dat is maar 200 kilometer. ‘Wat moeten we in Reno?’ vraag ik. We waren er al twee keer eerder, stonden bij een casino wat een prima tussenstop was, maar de stad is verder een gribus. Ik zie mijn lover twijfelen, hij vind het wel iets om de stilste weg van Amerika verder af te rijden. Na wat wikken en wegen kiezen we toch voor de tweede optie. Het komt ook beter uit met de plannen die we afgelopen week kregen om Canada in te gaan. Het is inmiddels nog warmer geworden en we zitten suffig de saaie rit over de 93 tot Wendover uit. Overal langs de kant van de weg zie je trouwens deze waarschuwingsborden staan. ?

Gezien de sporen in de berm gebeurt het ook nog regelmatig….

En als je dan hier terecht komt….In de verte duikt de stad op, dit is de grens tussen Nevada en Utah. Dat is te merken want schitteren in Nevada de lichtreclames van de casino’s, in Utah net aan de andere kant van de weg is het uitgestorven. In een hoek op de parkeerplaats bij het Rainbow casino staan meerdere campers en caravans geparkeerd. Sommigen nemen ook hun Smartje mee. We gaan erbij staan, prima overnachtingsplek. ? Er zijn ook een KOA campground en een RV park bij het Wendover Nugget Hotel. Maar ja, dit is gratis ….? Nadat we in de camper een wijntje hebben gedaan lopen we naar het casino. Tussen de verschillende casino’s rijden shuttlebusjes, hoe handig is dat! Terwijl we in een van de casino’s zitten te eten komt het gesprek op Piet en Wilma die overmorgen vanuit Salt Lake City naar huis vliegen. ‘Jammer dat we ze niet meer zien.’ zeg ik. Mijn lover kijkt me aan, pakt dan zijn phone en belt Piet. Dat is typisch mijn vent, geen overleg maar gewoon doen! ? We blijken maar zo’n 200 kilometer van hen af te zitten. ‘Doen?’ sist ie naar mij en regelt de rest met Piet. ‘Zo, dat is gedaan, Salt Lake City stond toch al op onze planning.’ hij legt de phone weg en eet verder. ? We ‘shuttlen’ langs een aantal casino’s en hebben van alles teveel behalve winst! Na een korte maar zeer rustige nacht op de parkeerplaats zit ik klagend, want ik had maar twee drankjes op, met een klein katertje aan het ontbijt. ‘Dat is nou altijd met jou, je kan gewoon niet tellen!’ grinnikt mijn lover terwijl ie nog maar een koffietje voor me gaat zetten. ? Uitgezwaaid door Will verlaten we Wendover en dan slaat mijn dirty mind op hol, ‘Will, don’t bend over in Wendover!’ gier ik van de lach. ? Een volgepropt shuttlebusje op weg naar een casino komt ons voorbij, ook hier gaat het gokken gewoon 24 uur door.