Kralingse bos….

Je hebt het wel eens van die dagen dat je niet vooruit te branden bent: wij hebben dit dinsdagmorgen als we wakker worden bij het casino en het buiten vet bewolkt is.

In de verte bij de bergen waar Yosemite ligt is het nog erger. Ik wil eigenlijk het blog plaatsen en bij het casino is een snelle internetverbinding dus the place to be. Het bakkertje daar heeft lekkere gebakjes, we halen een koffie/thee erbij en nestelen ons in de hotellobby grenzend aan het casino. Met het thuisfront wordt er ook gelijk geappt/gemaild en de blog gaat online. Het is inmiddels al rond twaalf en buiten regent het nu zachtjes. Ons besluit is snel genomen, we rijden even naar Oakhurst, de dichtstbijzijnde plaats, doen wat boodschappen en gaan retour naar het casino. Natuurlijk niet voor het gokken maar het buffet is er zo geweldig! Vanavond is het thema BBQ en ja, dat pakken de Amerikanen ook groots aan. ?

En echt ik probeer langs de speeltafels te lopen maar zie de croupier van gisteravond. Hij steekt zijn hand op; ‘Hi, how are you? Do you join me tonight?’ Je kan zo’n aardige man toch niet laten staan dus ik ga zitten en mijn lover zoekt een ‘éénarmige machinevriend’. Aan tafel zitten nog vier spelers en ik wens iedereen geluk. En het geluk is wederom met me. ? Na een half uurtje spelen gaat de croupier wisselen met een collega, tijd om te stoppen en terwijl ik mijn fiches naar hem toe schuif denk ik; ‘Kom maar op baby, talk to me!’ En dat doet ie: ‘Colours on the table!’ Fooitje voor hem en dan op naar de kassier om mijn dollars te innen en dat zijn er best wat vanavond, lucky me! Mijn lover vind ik snel en hij blijkt ook winst te hebben: de gokkers kunnen met een gerust gevoel retour naar de camper! Soms zijn er die niet eens met een gerust gevoel naar de wc durven…. ?

De volgende morgen rijden we dan echt richting Yosemite dat op de flanken van de Sierra Nevada ligt. We waren hier vorig jaar oktober met mijn ouders, toen was het vreselijk druk en hopelijk is het nu in deze periode rustiger. Onze verwachtingen voor Yosemite zijn best hoog want het is één van de eerste en ook het druk bezochtste National Park in Amerika. Sinds 1984 staat het op de Unesco Werelderfgoedlijst. Onderweg bellen we met lieve vrienden om hen te feliciteren: ze zijn vandaag getrouwd! ? De weg via Wewona naar het park slingert omhoog en is prachtig, we komen bij de ingang van het park en volgens mij gaat het daar mis! ? Een vrolijk gezelschap zit in het hok en uitgelaten klinkt het; ‘Hej, welcome in Yosemite!!!! How is your day today?? What a lovely day!!!’ Het lijkt een beetje op een reclamefilmpje en wanneer de vriendelijke dame verkleed als een beer in het hok had gezeten had ik het niet eens gek gevonden! ? Volgens mijn lover ben ik dan wat sceptisch dus ik hou mijn mond en glimlach. We krijgen alle informatiefolders mee en horen welke campgrounds voor onze camper toegankelijk zijn. Up we go, het grote park in! Het eerste mooie punt is bij Tunnelview, vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Yosemite Valley met de kronkelende Merced rivier, hoge indrukwekkende granieten rotswanden als Half Dome en El Captain, besneeuwde toppen in de verte en watervallen.

Het is druk en we vinden nog net een parkeerplaats. Het uitzicht is super mooi en de lucht heel helder. Om ons heen krioelen de toeristen en zoals zo vaak zien we Aziaten gekke capriolen uithalen als ze zich laten fotograferen. ? We gaan verder en al snel veranderd de weg in een tweebaansweg. Dat wil zeggen twee banen in en twee banen uit het park. ?

De volgende stop is El Captain, een loodrecht uit de grond oprijzende rots waar alleen zeer geoefende klimmers zich kunnen uitleven.

Het is druk op de weg en we vragen ons af of de campgrounds plaats hebben. Ondanks dat het nog heel vroeg in de middag is heeft de opgegeven campground Upper Pines een bord met full staan. Het blijkt dat we ons eerst moeten melden bij de campgroundreservations want vanuit hier wordt alles gecoördineerd. Dit gaat allemaal soepel en we krijgen een plek op de naastgelegen campground North Pines. Even voor een beeld: er zijn verschillende campgrounds (zelfs met huurtenten)

in het park en wij zitten in de hoek richting Mirror Lake op North Pines die samen met Lower Pines en Upper Pines ongeveer 770 plekken totaal heeft!

De plek zelf is best ruim met een picknicktafel en een vuurkorf. Voordat we de plaats oprijden krijgen we uitgebreide informatie van de ranger over de campregels; ‘We bevinden ons middenin het bos met wilde dieren dus kijk goed uit wat je doet!’ En hij drukt ons op het hart om uit te kijken voor de beren! ‘Laat je bord met voedsel niet zo maar op de tafel staan als je even je camper ingaat!’ Nou, nou, spannend! Kom maar op met die beren! ? Onderweg hebben we fietspaden gezien en omdat het zo vreselijk druk is besluiten we te gaan fietsen.

Een ander alternatief is de gratis shuttlebus nemen. Om de paar minuten gaan ze en voor het hoogseizoen staan er al minstens 30 op de parkeerplaats te wachten.

We bezoeken verschillende mooie natuurverschijnselen en overal is het hetzelfde: zodra we de fiets geparkeerd hebben is het aansluiten in de schuifelende mensenmassa. Het is pas voorseizoen en nu al zo druk! Shuttlebussen vol met mensen rijden over de speciale busbanen en passeren auto’s die in de file staan.

We fietsen terug en zien een grote rookontwikkeling boven onze campground. Mij bekruipt dan altijd het gevoel dat ik iets vergeten ben uit te zetten en dat onze camper in de fik staat maar het is de rook van de vuurtjes van onze medekampeerders. ? Zo eind van de middag gaan de vuren aan en helaas zijn onze buren niet de beste stokers en meer de types voor een palingrokerij! Het is een beetje lachwekkend al die mensen op een hoop in campers, tenten en caravans zo middenin het bos. Helaas mister ranger, ik zie die beren echt niet komen hoor! Om 22.00 uur is het echter doodstil: dat moet ook want dat staat in de regels die we hebben gekregen! ? De volgende morgen is het ‘grote bos gevoel’ dan echt in één klap weg als er heel vroeg twee grote vuilniswagens denderend over de campground rijden. Een nieuwe dag een nieuwe kans en we gaan opnieuw proberen het wow gevoel voor Yosemite te krijgen. Ook nu gaan we met de fietsen op pad en maken een koffiestop bij The Majestic Hotel.

De fietstocht is weer prachtig en de natuur doet me aan Wallis in Zwitserland denken. En dit keer is mijn lover het wel met mij eens. ?

 

 

Misschien zijn wij te verwend want terwijl we in een soort polonaise van toeristen, waaronder heel veel Nederlanders en Aziaten, naar de waterval lopen zegt hij lachend; ‘Lekker zeg, met zijn allen in een National Park schuifelen om een waterval te bekijken die je in Zwitserland gewoon zo kan zien langs de kant van de weg!’ ?

Laten we voorop stellen dat Yosemite National Park echt heel mooi is, de natuur heeft zoveel verschillende kleuren, de grillige rotsformaties, hoge bergen, watervallen en de meadows (grasvelden) zijn erg bijzonder. Maar wat de mens ervan heeft gemaakt: vierbaanssnelweg in een park, busbanen, fietspaden en grote campgrounds met winkels maakt dat het voor ons op een groot Kralingse bos lijkt…., we misten alleen nog pannenkoekenhuis ‘de Nachtegaal’. ? En zoals eerder vermeld: alles in dit blog is onze mening en hoe wij het hebben beleefd. Er zullen meer dan genoeg mensen zijn die hier anders over denken.

Vlakbij het visitor centre zit een koffiecorner met een prima internetverbinding waarmee we hopelijk de dodenherdenking op de Dam live kunnen volgen voordat we het park verlaten. Gisteren spraken we er over: ‘Wat doen we, onze tijd 20.00 uur of de Nederlandse tijd aanhouden?’ Hopelijk is het in Nederland om 20.00 uur twee minuten stil en zijn er geen raddraaiers die dit verzieken. En zo zitten mijn lover en ik om 10.30 uur onze tijd (Nederland 19.30 uur) met een thee/koffie in een hoekje van het terras en volgen live de beelden. We zijn stil met Nederland en hebben beiden een kippenvel momentje.

‘Hoe bijzonder om dit hier met jou mee te maken.’; zegt mijn lover. Ik wil het bevestigen met een kus ? maar de romantiek is slechts een moment want vervolgens hoor ik; ‘Even nog snel een spelletje crushen….’ ?
Onze rit vandaag gaat via de Tioga of Sonora pas. Maar eerst alles vullen en legen bij de dump.

Volgens de laatste berichten zou de Tioga toch nog dicht zijn en dat klopt.

Het staat gelukkig al snel aangegeven dus we nemen de Sonora (waarvan we zeker weten dat ie sinds een week open is) en vandaar door naar Mono Lake.

We kunnen maar één ding zeggen: wat een super mooie weg is dit! Afwissende haarspeldbochten, dichte bossen, besneeuwde bergen, hele steile hellingen en diepe ravijnen.

Het klinkt wat hemels maar wow, wat een fantastische rit! ❤ Aan het eind van de middag zo’n twintig kilometer voor de pas zien we een bord met camping. Die is echter nog dicht, we draaien op een verlaten veldje en overleggen of we hier zullen blijven. Het is net een stukje van de weg en niemand die ons ziet. ?

Daar komt een kerel in een Jeep aangereden, die maar eens vragen of hij weet of het mag. Het is een inwoner van één van de dorpjes, met een echte Grocery Barendregt, waar we net doorheen zijn gekomen.

En je weet ook gelijk hoe ze hier winkeldiefstal oplossen.

Hij en zijn hondje komen juist van de Sonora pas en ‘Of course you can stay here overnight!’ We hebben nog een leuk praatje en hij geeft gelijk wat tips over de omgeving. Er zijn beren dus we moeten wel oppassen zegt ie. Ik vind dit soort afgelegen plekken prima….zo lang het licht is. Maar als het donker wordt dan is het niet mijn ding. ? Mijn lover weet dit en wat volgt is altijd hetzelfde ritueel: ik zit dapper met mijn wijntje tot het bedtijd is….Dan sluit ik de gordijnen en deuren, barricadeer de achterdeur met de bezem ? en ga liggen. Hij kijkt het allemaal glimlachend aan en zegt; ‘Als je liever weggaat naar een camping dan gaan we direct!’ En ik weet, hij doet het maar dat vind ik dan weer zo kinderachtig. ‘Nee, natuurlijk niet! We hebben een prima plek!’ , zeg ik vol overtuiging. En hoop dat de wijn zijn werk doet en ik snel in slaap sukkel. Na een verbazend goeie nachtrust laat mijn lover zijn drone weer eens vliegen

en dan door naar de Sonora pas.

Het is een hele klim en we komen in de sneeuw terecht.

Even een testje: we hebben een lowres videobestandje hier onder gezet. Klik op deze link: sonora2

En als het niet werkt zijn hier de foto’s ;-)

Deze pas is sinds een week open en soms rijden we tussen meters hoge sneeuw door. Het is echt vreselijk mooi hier! Bovenop de pas zien we een groepje mannen met sneeuwscooters, ze hebben een klein kamp gebouwd op een parkeerplaats. We stoppen en maken een praatje: de eerste week dat de pas open is komen ze hier om te skiën. Met sneeuwscooters brengen ze elkaar omhoog en dalen dan skiënd af!

Ze vragen of we skies bij ons hebben want willen ons zo naar boven brengen. Oh, wat zonde is dit, het had wel heel bijzonder geweest maar we hebben de latten niet bij ons. Hun sneeuwscooters hebben trouwens een pk van 155….OMG. ? Iets verderop doen we een stop voor koffie/thee en genieten van de rust, ik blijf het herhalen: dit is een geweldig mooie omgeving!

We dalen af tot we bijna bij Mono Lake zijn en stoppen bij een uitzichtpunt. Daar komt een jongen lachend op ons afgelopen, het blijkt een Nederlander en hij is samen met een vriend op rondreis. Ze verbazen zich over onze trip en we raken aan de praat. Ineens zien we onder de motorkap vloeistof druppelen….en flink druppelen!

Wtf, is dit nu weer?! Roel gaat op de grond liggen en ruikt aan de vloeistof, het is geen diesel maar wat dan? Het blijkt dat de radiateur lekt….en flink ook! We hebben gelukkig alles bij ons en vullen de vloeistof bij. Dan als een haas naar het dal en een garage opzoeken. We komen in de kleine plaats Lee Vining en stoppen bij de Shell, helaas de monteur is er pas maandag weer. Voor nu kunnen ze een soort ‘vezelbom’ erin gooien wat hopelijk de boel dicht. Roel maakt de motorkap open, wil hem vastzetten met de houder maar die breekt af. Al het slechte komt in drieën dus nog one to go….? De ‘vezelbom’ en extra vloeistof worden erin gegooid en ze geven het advies om naar Bishop te rijden omdat daar meer garages zijn. Prima, maar dat is nog ongeveer 100 kilometer te gaan en niet op onze route want die gaat juist de andere kant op richting Reno. In Bishop waren we al eerder en deze plaats is bekend om zijn Nederlandse bakker Erick Schat.

Een lekker vers Nederlands boterhammetje morgenochtend is ook niet verkeerd! ? Die richting dus maar uit en na een aantal kilometer stoppen we om de vloeistof te controleren. De radiateur lekt niet meer, wel gebeurd het derde ongeluk op rij als Roel zijn deur dicht gooit en het extra veiligheidsslot afbreekt. ?

Deze extra sloten zijn binnenin vastgemaakt om te voorkomen dat de auto van buitenaf opengebroken kan worden. Nou ja, hopelijk kunnen ze ook lassen hier. De campground die nog plaats heeft ligt gelijk naast de bakkerij dus morgenochtend een kort wandelingetje voor mijn lover. ? We vinden een adres voor de reparatie en er wordt geregeld dat we maandagmorgen als eerste aan de beurt zijn. ‘Vanavond als troost maar lekker uit eten.’ , zegt mijn lover. Op advies komen we terecht bij Bishop Bowl en Grill.

Het is een bowlingbaan met een restaurant waar het super druk is. Zo’n zaak waar de locals van Bishop komen en veel kennen elkaar. Als we eindelijk een tafeltje hebben komen we gelijk in contact met een Amerikaans stel naast ons en het vraagspel waar we vandaan komen begint weer. ? De buurtjes beginnen te kletsen en echt binnen een kleine tien minuten weten we weer veel van ze. Wat is dat toch met die Amerikanen, ze zijn echt heel vrij om alles te vertellen en zeer gastvrij. Wij zijn toch veel gereserveerder? ? Hij werkt bij de plaatselijke golfclub en ze nodigen ons uit om te komen spelen. ‘Kom morgenochtend gelijk, het ontbijt is er amazing!’ roept zij enthousiast. Roel vertelt dat mijn elleboog gebroken is geweest en dat we het in gedachten houden. Dan komt het op de pech met de radiateur en zij kennen de monteur waar we maandag moeten zijn. Als die het niet kan fixen dan weet onze buurman het niet meer! ? Easy is onze zondag, uiteraard met een lekker boterhammetje van bakker Schat. Mijn handige handsome fixt de houder van de motorkap en werkt wat, ik ruim de camper op en doe de was. Tussendoor slenteren we weer naar de bakker voor een gebakje

en dan zien we aan de overkant een Chinees restaurant die vanavond buffet heeft: het leven kan zo makkelijk zijn. ? Rare cocktailglazen hebben ze hier trouwens. Chinese style….

Het wekkertje zetten we om 07.00 uur want we moeten de volgende morgen vroeg bij de ‘radiateurmeneer’ zijn. Die maakt de motorkap open, kijkt en vraagt; ‘Wat is dit voor merk auto, dit ken ik helemaal niet, it’s not an American car….’ En in een split second kijken mijn lover en ik elkaar aan en denken allebei hetzelfde: dit gaat vast weer een story worden….?