Just like in the USA

Er zijn steden die hebben het: je houdt ervan of je gruwelt ervan. Neem bijvoorbeeld Las Vegas en dichterbij huis: Cap d’ Agde. In juli 2021 waren we hier voor het eerst en nimmer hebben we een groter ‘ gekkenhuis’ gezien dan daar. Het blog daarover is nog steeds 1 van mijn favorieten. Nieuwkomer op onze site of gewoon lekker nieuwsgierig lees dan maar eens de editie ‘ Seks on the beach’. 😊 Zo’n kleine maand geleden boek ik dus een plek in het eerste laantje met de klinkende naam Mer. Het is ongelofelijk maar dat is gewoon gelukt. Normaal zijn deze plaatsen allemaal bezet maar lucky me! Na 12 dagen is het uitrusten gedaan, zijn we klaar met de gekkigheid en gaan op pad. Helaas ook dit keer niet veel foto’s want dat wordt niet op prijs gesteld in deze enclave waar iedereen in de blote billetjes rond rent. 😊 Behalve deze, de laatste avond eten we met de buurtjes op de camping. En deze, het wisselende weer met stortregens waar veel landen in Europa last van hebben.De eerste stop is bij een grote Carrefour, even boodschappen doen en wat diesel in de tank. We kunnen het niet niet laten en scoren een lekkere sushi schotel. Je ziet 1 stukje heb ik er al uitgepikt! 😉Het plan is om via de Pyreneeën richting Picos de Europa te gaan. Na een stuk autoroute A9 gaan we er af bij Perpignan en rijden vervolgens over de N116 de Pyreneeën in. Bij het zien van het mooie vestingstadje Villefranche de Conflent besluiten we te stoppen. Naast het station vinden we een camperplek. Al slenterend verkennen we het kleine centrum met sfeervolle straatjes en pleintjes. Terug bij de camper besluiten we om hier te overnachten. Schuin boven ons zien we de burcht Liberia. Je kan er via een steil pad naar toe wandelen maar allebei zijn we snipverkouden dus dat geloven we wel. 😞 Het leuke van reizen is dat je vaak ook niet weet waar je terecht komt want wat blijkt: het station waar we staan is het beginpunt van ‘de gele kanarie’, de train jaune. Deze trein (geverfd in de kleuren van de Catalaanse vlag geel met een rode streep) rijdt vanaf hier richting Andorra. Sommige sporen zijn allang niet meer in gebruik. Het schijnt een spectaculaire tocht te zijn want een spoorlijn aanleggen in de Pyreneeën is niet eenvoudig. Omdat onze route al naar Andorra gaat laten we de trein maar eenmaal onderweg zien we de rails zo her en der lopen en hebben stiekem wel een beetje spijt. Maar ook de weg door de smalle vallei is prachtig met na iedere bocht weer een ander uitzicht en verspreid liggen kleine schilderachtige bergdorpen. Ineens is de weg vlak, we zijn op een hoogvlakte, de Cerdange. Bij de kruising met de D33 gaan we eraf en rijden naar Llivia.  Een Spaanse stad met zo’n 1467 inwoners en volledig omsloten door Frans grondgebied. Een Spaanse exclave en enclave in Frankrijk. Als je dit niet weet dan kunnen we ons voorstellen dat je gewoon door rijdt want voordat je het weet ben je Llivia in en uit. Wij willen toch iets meer zien en parkeren de hut aan het eind van het kleine centrum. Lopend over een kleine markt komen we in een al even klein centrum. Het is leuk om te zien maar daar blijft het bij. De mensen zijn stug en niet echt vriendelijk. In de plaatselijke supermarkt blijft een medewerker ons zelfs volgen om te controleren of we niets pikken. Bij de bakker is de verkoopster toeschietelijker, ze spreekt Engels. We maken haar een compliment dat ze zo goed Engels spreekt en dat veel Spanjaarden dat niet durven en doen. Ze kijkt ons aan en zegt dan; ‘ I am not from S, I am from Catalonië.  Het woord Spanje wil ze zelfs niet uitspreken. De problematiek Spanje-Catalonië is te omvangrijk om hier te beschrijven maar dat het zeer leeft merken we iedere keer als we in het noorden van Spanje zijn. Om het mezelf makkelijk te maken hou ik het dus gewoon algemeen en niet tot welk land deze bergketen behoort: de Pyreneeën.😊 De enclave ligt overigens maar anderhalve kilometer van de rest van Spanje af. Volgens de benzine app zou de diesel in Andorra, heel vreemd, dik anderhalve euro zijn en in Spanje 1 euro 34. Dan maar even die anderhalve kilometer naar Spanje.🤔 Vreemd blijft het en later blijkt het ook niet te kloppen. De echte prijs is 1 euro 23 in Andorra. 😟 Je zal denken waar gaat het over maar het is 1) een soort sport en 2) er gaat 80 liter in de tank. En dat terwijl de diesel in Frankrijk waar we net uitkomen rond de 1 euro 53 ligt. Allebei zijn we nog steeds snipverkouden en de regen waarmee Andorra ons verwelkomt is niet aanlokkelijk om eruit te gaan. Komt bij dat we er al eens geweest zijn. De reclames over goedkope drank en parfum rijden we lekker voorbij. We klimmen en dalen, zien verlaten wintersportdorpen met lelijke flatgebouwen en in de verte vele skihellingen. Gelukkig zijn er ook houten chalets/gebouwen die ons Amerikaans/Canadees aandoen. ‘Tsja, als we in Spanje gaan wonen dan zullen we hier moeten gaan skiën.’ verzucht mijn vent. Dat snap ik niet helemaal maar vooruit, Andorra en de pistes staan toch nog op mijn lijst. 😊 De reis vordert en de regen blijft. Dan zijn we bij de Spaanse grens. Voor ons staat een touringcar die controle krijgt. Vervolgens komt de Douane beambte naar ons. En echt ze vraagt; ‘Wat komt u in Catalonië doen?’ Uit het korte vraag en antwoord spel blijkt dat ze niets met Spanje heeft. Helaas voor haar draagt ze wel een Spaans uniform. 🤨 Ondanks de regen heeft ze er zin in en de camper moet open. Eerst de luiken aan de buitenkant en dan stapt ze naar binnen. Alles goed en wel en we kunnen door. Ook nu snappen we geen barst van wat ze heeft gedaan. Ze kijkt wel in het ene luik maar niet in het andere. De wc deur is gesloten gebleven, in die ruimte kijkt ze dan ook weer niet. 🤨 Het zal allemaal! Dag Andorra, tot de volgende keer met hopelijk beter weer! 😊 Op de camper-app hebben we ongeveer 42 kilometer verder een camperplaats in Organya gevonden. Nog steeds valt de regen, door het stille dorp komen we bij de camperplaats en zijn blij met de laatste plek. Naast de dump maar daar hoor je mij eens een keer niet over. 🤣 We maken wat lekkers te eten en zakken daarna onderuit en zetten een film op. De hele nacht hoor ik de regen op de camper, bah, wat een shit weer. ‘ Het is bij Gibraltar 28 graden, wat doen we eigenlijk hier?’ vraagt mijn lover de volgende ochtend tussen twee happen croissant door. 🤔 ‘Doorzetten Dijks, het gaat echt wel beter weer worden. We wilden ook eens een ‘ander’ Spanje zien.’ probeer ik, maar ik snap hem wel. We hebben een slow start, doen tussen de buien door snel het vullen en lozen van de camper en rijden dan richting het plaatsje met de klinkende naam La Masieta. Hier start namelijk de wandeling Congost de Mont Rebei. Een adembenemende kloof die duizenden jaren lang uitgesleten is door de Noguera Ribagorzana rivier. We zijn dus onderweg en als  de regen stopt zien we de omgeving, die is zo vreselijk indrukwekkend en mooi! Ruige bergwanden en smalle wegen maken opletten noodzakelijk. Als we een kleine parkeerplaats zien dan zetten we de hut neer. Even een broodje en op het gemak genieten van het uitzicht. Daar zien we deze vier Nederlanders. Ze zijn met hun caravan op pad. De ene dame gaat boven bij de rotsen uit de kleren en poseert dan zo. Natuurlijk willen we hier meer van weten. Het blijkt dat ze dit op iedere vakantie 1 keer doet waar dit kan. Weer eens een ander vakantiekiekje dan anders zullen we maar zeggen. 😉 De foto is trouwens met toestemming van de dame genomen. 😊 Verder gaat het daarna over de smalle wegen en  als we denken dat de weg niet smaller kan belanden we op een nog smallere weg. Zo naderen we het  informatiecentrum van de Mont Rebei kloof. Althans we komen er niet bij want mogen met de camper de parkeerplaats niet op. De parkeerwachter kan ons niet doorlaten want de maximale hoogte is 2.30 maar hij geeft wel veel informatie. De wandeling is gratis en je kan gewoon starten wanneer je wilt. Verder is er een kilometer terug een parkeerplaats (die hebben we gezien) en ook nog een stuk land bij de boer waar we kunnen overnachten. Met al deze info ren ik terug, mijn vent keert behendig de hut op de smalle weg en we rijden retour naar het terrein van de boer. Voordat we het grote weiland op gaan bellen we het telefoonnummer dat op een bord staat. De boerin zegt dat we kunnen staan waar we willen en later op de middag komt ze het geld (15 euro) ophalen. Het terrein is groot en drassig dus we houden het snel voor gezien en rijden niet teveel door. Als ik de deur open doe zwermen de vliegen lustig om me heen, gadver! 😫 ‘Het is niet anders, zal wel door het natte weiland komen.’ stelt mijn lover. We houden de horren maar goed dicht, althans ik hou ze dicht en mijn vent….’ Oh ja, sorry vergeten, ik doe hem gelijk dicht.’ 🤣 Als we de ramen ‘s avonds dus sluiten duurt het even voordat we de viezeriken weg hebben gemept. De verkoudheid is er nog steeds en vooral mijn vent heeft een akelige harde hoest. We hebben dus wederom een rustige tv-avond en duimen dat we morgen de wandeling kunnen maken. Met name omdat de weersverwachting deze week niet stabiel is en morgen een uitschieter voor mooi weer. 🙏🏻 ‘Volgens mij moet het wel lukken vandaag.’ stelt mijn vent de volgende morgen tijdens het ontbijt. De wandelschoenen gaan aan, proviand in de tas en daar gaan we. Vanaf het weiland weer over de zeer smalle weg en zo parkeren we de hut op de plek die de parkeerwachter heeft aangegeven. Nu is het nog ongeveer een kilometer naar de parkeerplaats La Masieta puente de Montanana bij het infocentrum. Dat doen we op de fiets. In het voorjaar liepen we de Caminito del Rey, die was mooi en spectaculair maar dit…..dit is alles in de overtreffende trap! 😊 In tegenstelling tot wat ik gelezen heb zijn er toch verschillende afstanden. Het is inderdaad geen rondje dus je loopt terug vele stukken hetzelfde. Dit is echter geen straf want de route blijft bijzonder. Het pad is smal en bijna overal makkelijk te lopen. Soms wat klauteren en klimmen over stenen. Er zijn hoogteverschillen van 390 meter en de canyon heeft afgronden van wel 100 meter diep en rotswanden van zo’n 500 meer hoog. Op sommige plekken is het zo smal dat er extra veiligheid is en kan je je vasthouden aan staalkabels die aan de wand bevestigd zijn. De metalen hangbrug is kicken! Ook zijn er twee trappen in een steile bergwand maar die hebben wij niet gehad omdat dit vanaf ons startpunt te ver lopen was. Echt, deze wandeling is zo veel meer dan de Caminito del Rey, die is veel te toeristisch. Dit hier is een super belevenis! 😍 Na de wandeling zien we het niet zitten om terug te gaan naar het vliegenparadijs op het boerenweiland. Via de app heb ik een gratis camperplaats gezien 14 kilometer verderop net buiten het plaatsje Viacamp. Als we aankomen staan er twee campers. We nemen de uiterste hoek want echt die hoest van mij en vooral van mijn lover is vreselijk. Helaas wordt het al sneller drukker en krijgen we buren. Het zijn Fransen en ze zijn de tong verloren want zeggen geen boeh  of bah tegen ons. Ik zeg ze vriendelijk gedag vanuit de deuropening maar de kaakjes blijven op elkaar. 😟 We merken dat tegenwoordig steeds vaker. Hoe meer camperaars erbij komen, het lijkt dat er ook een ander soort volk bij komt. De stillen die op zichzelf zijn en het vertikken om gedag te zeggen en die lijken te schrikken als je iets zegt. Het maakt allemaal niet uit want als mijn vent al een half uur zit te hoesten starten ze de motor en gaan verderop staan. Prima, au revoir! 🤣 De volgende ochtend bekijken we onze route en besluiten verder te rijden naar Huesca. Waarom Huesca? Geen idee, het ligt op de route, schijnt een leuk stadje te zijn en er is een gratis camperplaats met voorzieningen. En die laatste hebben we na drie dagen zonder vullen en lozen wel een keer nodig. Het gaat saai worden om te vermelden maar wederom is de weg prachtig! We raken er niet over uit gepraat hoe mooi deze kant van de Pyreneeën is. 😍 Als we rond 13.00 uur in Huesca op de camperplaats (17 plekken) aankomen is ie al vol! Ook nu merken we weer hoe veel campers er op pad zijn. Net als we staan te lozen en vullen gaat er in de hoek achter ons een camper aanstalten maken om weg te gaan. Wat een geluk, die plek is voor ons! Daar staan we in de hoek met maar aan 1 kant buurtjes dus hopelijk hebben er niet teveel mensen last van ons geblaf. Even een boterham en dan wandelen we op het gemak door het centrum waar helaas niet veel aan is door de siësta. Op de terugweg plunderen we de Mercadona. Dit vind ik toch zo’n heerlijke supermarkt, I love it! Na wederom een rustige avond zijn we de volgende morgen iets beter. Zouden we nu eindelijk van die verkoudheid af zijn….🤔 We gaan door en vertrekken naar Arguedas. Dit ligt zo’n 130 kilometer verderop richting Zaragoza en vandaar door naar de provincie Navarra in het westen. Hier vinden we de Bardenas Reales. Een semi-woestijn met spectaculaire rotsformaties. De beroemdste heten Castildetierra en Pisquerra en worden omringd door bijzondere ravijnen en plateaus die er bijna maanachtig uitzien. In 2000 verklaarde Unesco de Bardenas Reales tot biosfeerreservaat. Ook zijn in deze omgeving de opnamen voor Game of Thrones gemaakt. Het landschap waar we eerst doorheen komen is vanmorgen saai. Het eerste stuk gaat over de autoroute en net na Zaragoza komen we vervolgens op locale wegen met om ons heen wat akkerbouw en veel veeteelt. En dat vind ik altijd zo naar, van die grote varkensfokkerijen en vrachtwagens die daar dan vandaan komen met die diertjes erin. Slachthuizen zien we niet dus denk ik als een struisvogel met de kop in het zand dat de diertjes naar een andere boerderij verplaatst gaan worden…..😞 Bij de ingang van de Bardenas Reales nabij Arguedas vinden we een infocentrum. De vriendelijke dame legt de route uit en geeft een map. Het is allemaal niet zo spannend, een grote ( 34 km ongeveer 2 uur) en een kleine ronde en dat in eenrichtingsverkeer. Bij de splitsing kijken we elkaar aan, ‘ Joh, doe eens gek, neem de grote ronde!’ beslis ik. 😊 Zo draaien we naar rechts en holderdebolder gaat de hut over de ruige steentjes want het asfalt is opgehouden. ‘Lekker dan, goeie keuze maar ik ben er nu al klaar mee!’ roept mijn vent al vrij snel. Ik ben blij dat hij me voor is want het is inderdaad een rot pad, vreselijk. Komt bij dat ik vrees dat het landschap mooi is maar ook veel van hetzelfde en dat dan 2 uur lang….’Keer daar dan!’ beslis ik. Zo rijden we de paar kilometer terug, de tegenliggers in verwarring achter laten want zitten zij nou goed of rijden zij tegen de richting in? 🤣 De keuze om toch de korte ronde te doen is uiteindelijk helemaal prima. Het lijkt soms net alsof we in Amerika zijn met dit landschap dat lijkt op Monument Valley. Just like in the USA. 😊 Zo’n zes kilometer buiten het park ligt in het plaatsje Arguedas een camperplaats. Ook hier is het ding al helemaal vol maar op het grote veld ernaast staan ook campers.  Wij parkeren de hut dus daar, staan is staan. Na een rustige nacht maken we een rondje langs de tegenover ons verlaten grotwoningen, lopen over het dorpsplein van Arguedas en doen een koffie/thee met iets lekkers. Op de terugweg passeren we een apotheek. ‘Ik ga toch even naar binnen voor nog een hoestdrank.’ zegt mijn vent en stapt de winkel in. Hij heeft in Frankrijk al iets gekocht maar dat is bijna op. De dame in de apotheek hoort hem hoesten en zegt dat hij naar een dokter moet. Die zit aan de overkant van het plein. Let op: we zijn dus in een dorp met hooguit 2320 inwoners…. In de praktijk zitten twee artsen en een mannelijke assistent die Engels spreekt. In de wachtkamer zitten enkele dorpelingen op hun beurt te wachten. Daar zitten wij tussen en worden bekeken want wie zijn die vreemdelingen? 🤨 Dan zijn wij aan de beurt, ‘ Signor Roeland.’ roept de arts. De man spreekt geen Engels maar doet zijn best. Natuurlijk gaat dit niet lukken en starten we de vertaal-app. En dat is zo grappig want mijn vent spreekt in en de vertaal-app geeft de vertaling in het Spaans met een vrouwenstem. Voor de buitenstaanders buiten in de wachtkamer lijkt het alsof ik voortreffelijk Spaans spreek. 🤣 Met een recept voor een antibioticakuur en een hoestdrank lopen we terug naar de apotheek. Opgelost! Het is inmiddels al weer rond het middaguur en we besluiten toch nog een paar kilometers te maken. De plek hier is prima maar we hebben het wel gezien. We hebben het gevoel dat we easy onderweg zijn maar toch blijven er heel wat kilometers over voor we aan de noord west kant van Spanje in Picos de Europa zullen aankomen. Zo gaat Burgos de volgende stop worden, Iets verder dan we in gedachten hadden, ongeveer 230 kilometer maar wel over de autoroute. Wat we in Burgos gaan vinden…. dat volgt de volgende keer! 😊