Zaterdagmorgen worden we na een slapeloze nacht wakker. Het is een prima plek om te overnachten bij het Tulalip casino maar de trein, die vlakbij voorbij komt, passeert hier ook een overgang….en dat wil die laten horen! ? ‘Ik ben gebroken!’ zucht mijn lover als ie uit bed klimt. We zijn niet vooruit te branden en het is inmiddels al 10.00 uur. ? Omdat we van de week te weinig tijd in Anacortes hadden besluiten we retour te gaan, het is hooguit zo’n 70 kilometer terugrijden en op zaterdag is daar een Farmers Market. Terwijl mijn lover onder de douche springt ruim ik de hut op en doe de afwas. Er loopt een kerel met zijn hond over het grasveld voorbij. Hij staart naar ons kenteken en loopt dan mijn richting op. ‘Ik kom ook uit Nederland!’ roept ie en begint te vertellen. Hij is met een Amerikaanse getrouwd en woont hier in de buurt. Met zijn hond wandelt hij vaak in het aangrenzende park. ‘Weten jullie dat er vandaag verderop een hele grote openluchtmarkt is?’ vraagt ie. Het blijkt dichtbij te zijn en op het gemakkie slenteren we er heen. Wat een grote rotzooi staat er, ongelofelijk!
Het is met recht een ‘vlooienmarkt’. ? Net voor Anacortes staat casino Swinomis, misschien een overnachtingsplek voor vanavond? Er is een heus RV park (gratis) maar alles is bezet. Ook de andere campings in en om Anacortes zijn vol. WTF, is dat balen! Het is weekend en al rond 13.00 uur maar dit hadden we niet verwacht. Richting Oak Harbor ligt het Deception Pass State park. Daar maar eens proberen. De brug die we over gaan is van duizelingwekkende hoogte en beneden in het water zien we zeehonden spelen. ?
Helaas heeft het park geen enkele vrije plek meer. ‘Laten we het zoeken staken en van de middag genieten.’ stel ik voor en we rijden naar het centrum van Anacortes waar we de hut parkeren.
We kunnen altijd weer terug rijden naar het casino van vannacht, daar was plek genoeg. ? Het zit mijn lover toch niet lekker en als ie een visitorcenter ziet zegt hij; ‘We kunnen het allicht vragen toch….!’ en stapt naar binnen. Het wordt gerund door een vriendelijk echtpaar die misschien een oplossing hebben. Bij de jachthaven, genaamd Cape Sante Maria, zijn ook camperplaatsen. Zij belt naar de receptie en we hebben geluk, er is nog een laatste plek.
Het blijkt dat het dit weekend ‘crabweekend’ is. Wat is te vergelijken met vlaggetjesdag bij ons als de haring binnenkomt. Dus vandaar de grote drukte! ? De plek bij de jachthaven is prima, wel flink op elkaar. We staan tussen twee Amerikaanse campers. Ik heb zo’n hekel aan die dingen met die donkere ramen….je ziet niemand zitten maar ik krijg altijd het idee dat ze ons wel zien. ? Vanaf de jachthaven ben je binnen een paar minuten in het centrum waar we een drankje doen in de rooftop bar van het Majestic Inn.
Dit hotel is gebouwd ergens in 1800 en begin 1900 is het hele hotel in stukken verplaatst naar de huidige locatie.
Aan de jachthaven ligt restaurant Anthony’s en het is er gezellig druk. Even vragen of ze nog een tafeltje hebben kan altijd….? Er is er net een vrij aan het raam! Ondanks het crabweekend staat er geen krab op de kaart dus neemt mijn lover een vissie en ik de mosselen.
Zondag fietsen we naar de haven waar de ferry’s liggen, ongeveer zeven kilometer, en nemen die naar Friday Harbor op de San Juan Islands vaart. Het is even goed puzzelen want er zijn meerdere eilanden en tijden, niet elke ferry doet ieder eiland aan.
De tocht duurt ruim een uur en ondanks dat hier in de wateren ook orca’s en walvissen zitten zien we helaas, behalve zeehonden, niets. Friday Harbor is erg leuk en heel toeristisch.
We parkeren de fietsen en wandelen langs de vele winkeltjes die heel slim hun prijzen hebben aangepast aan de hordes dagjesmensen.
Ik zie in een boetiek een jurkje hangen voor 280 dollar….zo’n stofje wat je ook bij de Turk op de markt kan kopen….tsja. ? We lunchen bij een prima restaurant met uitzicht op de haven
en dan is het tijd om terug naar Anacortes te gaan.
Ook dit keer zien we niets in het water waar we onze stoel voor uit komen. De volgende morgen trek ik mijn loopschoenen weer aan. Mijn lover fietst een stukje mee en gaat dan door naar de Safeway om croissantjes te halen. Na het douchen, ontbijt en een belletje naar mijn ouders vertrekken we precies om 11.00 uur (de tijd dat je van je plekkie af moet zijn ?) richting Wenatchee National Forest. De laatste paar dagen is echt de vaart eruit. Of het komt door ons naderend vertrek naar Nederland, we don’t know. ? Dit blijft een beetje tussen ons in hangen. Ik vond de acht maanden van vorig jaar erg lang en mijn voorstel was om dit keer korter te gaan. Ik zei het al in mijn vorige blogs: Nederland mis ik niet maar wel familie en vrienden! Het is echt dubbel want terwijl ik hier ben mis ik mijn leven in Nederland en daar mis ik mijn vrije leventje hier. ? Dat daar ook wat zakelijke dingen bij kwamen waardoor we eind juli naar Nederland retour vliegen is mijn handsome spontaan vergeten want, ‘Ja, jij wilde maar drie maanden!’ ligt steeds op het puntje van zijn tong. ? Als we net voor Skykomish een bord met campground Money Creek zien zegt hij; ‘Dat is wat voor jou, een camping met zo’n klinkende naam!’ ? ‘Wat mij betreft draai je eraf en gaan we staan!’ Ik kijk, het is net 15.00 uur en zeg; ‘Nou Dijks, dit was weer een bijzondere zware etappe van zeker tachtig kilometer!’ ? Het is een prima plek in een vreselijk dicht bos aan een riviertje. Mijn lover zet enthousiast de stoeltjes buiten.
Als ik binnen een wijntje inschenk moet gewoon het licht aan zo donker is het in de hut door de bomen! We BBQ’en, net als het vlees klaar is en we buiten aan tafel zitten begint het te plenzen. ?
Ook de volgende ochtend vertrekken we laat. De laatste dagen rij ik en navigeert hij omdat gebleken is dat ik een bijzonder richtingsgevoel heb wat volgens mijn lover wil zeggen dat ik géén gevoel voor richting heb. ? In Skykomisch zien we een reclamebord voor een koffiebar. Mijn lover zet iedere ochtend een prima bakkie voor me maar een koffietje in een echte koffietent is niet te versmaden. ? Ik parkeer de hut en zie vier mannen voor de koffiebar zitten die met open mond staren. Ik krijg dan altijd zo’n gevoel van: WTF, heb ik een paaltje geraakt of erger….? Er staat er een op die naar ons toe komt lopen. ‘Jullie zijn een eind van huis, hebben jullie deze verscheept?’ vraagt ie in het Engels met een Iers accent. Het zijn vier piloten van Air Lingus. Gisteren hebben ze een vlucht naar Seattle gehad en zijn nu een paar dagen vrij. Met elkaar hebben ze een auto gehuurd om de omgeving hier te verkennen. Na de koffie/thee en het gezellige babbeltje met de heren rijden we verder langs watervallen
en de Stevens Pass in het Cascade gebergte om uiteindelijk via een mooie afdaling bij Lake Wenatchee uit te komen. De natuur is geweldig mooi en genietend rij ik op de muziek van Belle Perez naar beneden. Herkenbaar toch, dat je op goeie muziek net altijd iets anders gaat rijden….? ‘Wat mij betreft mag je een stuk langzamer want ik vind dat je wel erg hard gaat!’ corrigeert mijn lover naast me. Op een van de campgrounds vinden we een heerlijke plek aan een kleine rivier.
Het zonnetje schijnt en we besluiten om naar het verderop gelegen meer te fietsen.
Daar zitten we (ik noem ons altijd gekscherend): me and my shadowman. Want waar ik van het zonnetje hou ligt mijn handsome meestal in de schaduw. ?
Als ik de volgende ochtend na een kop thee en een banaan weer mijn loopschoenen aantrek zegt ie; ‘Succes en kijk uit voor de beren!’ Tsja, dat is iets hier in de bossen. Ik heb ze nog niet gezien maar het zal je gebeuren! ? Terug bij de camper ben ik weer trots op mezelf. Ik blijf het volhouden en merk nu pas dat ik het gemist heb. Het alleen zijn in de natuur, de stilte, de eekhorentjes die voor me langs schieten en de zonnestralen die door de bomen glinsteren! Mijn lover is druk in de keuken, hij heeft koffie en bakt een eitje voor me. Met dit alles zit ik genietend buiten in de zon terwijl ik de mail van een lieve vriendin, Carla, lees. Iedere week stuurt ze een gezellig bericht over haar belevenissen. ? Vanaf hier rijden we naar Leavenworth. Nadat in de tweede helft van de twintigste eeuw de lokale industrie van hout en mijnbouw stilviel bedachten de inwoners een nieuwe bron van inkomsten en bouwden hun dorp om tot een echte Beierse stad, ‘Bavarian Village’. Het is gelukt want terwijl we door de straten lopen wanen we ons echt in de Alpen.
Het is zeer toeristisch maar als je daar doorheen prikt is het genieten. Vanaf hier rijden we door tot Wenatchee. Deze stad is in tweeën verdeeld en van beiden krijgen we geen vibraties. Veel troosteloze straten met vreemde types. We gaan niet eens de hut uit en keren terug richting Leavenworth om een camping te zoeken. Dat het toeristisch is merken we als een aantal campings vol zijn. Echter bij Cashmere hebben we geluk. Het valt op dat in dit gedeelte van de staat Washington heel weinig Europese toeristen zijn. Het is te begrijpen want het Wenatchee National Forest ligt niet op een voor de hand liggende route. De afgelopen dagen hebben we dit al gehad en ook nu komen, zodra we de hut hebben neergezet, van alle kanten nieuwsgierigen op ons af. Ze bekijken de kaarten op de camper aandachtig en kunnen zich slecht voorstellen dat je in Nederland echt niet iedereen kent. ? Het is super leuk dat mensen zo geïnteresseerd zijn maar soms is het ook vermoeiend. Terwijl we net zijn aangekomen en mijn lover buiten alles installeert komen de eerste al op hem af. Ik hoor ze vragen, hem babbelen en denk ‘Nu even niet!’ dus blijf binnen mijn ding doen. Even later stapt ie in de hut en zegt; ‘Ik had jou ook nog wel buiten verwacht, hoorde je me niet praten?!’ ? ‘Tuurlijk hoorde ik je babbelen maar ik wist niet of je de kleine of grote introductie deed waarbij ik ook op moest treden!’ ? grinnik ik. Hij moet ook wel lachen om mijn flauwe grapje die ‘campergids’ van me.
Maar eerlijk, we krijgen soms zoveel mensen binnen die willen kijken hoe we wonen dat ik er af en toe over nadenk om entree te vragen. ? Maar het heeft ook een positieve kant want ook hier krijgen we van de buurtjes een uitnodiging om iets te komen drinken. Na het eten slepen we stoelen en drankjes mee en schuiven gezellig aan. Net naast de camping is een golfbaan waar we de volgende ochtend een balletje gaan slaan. Het is een flink heuvelachtig terrein met fruitbomen.
Het advies van de vriendelijke receptioniste om een golfkar te huren sla ik in de wind. We moeten bewegen! ? We lopen negen holes, lang genoeg op een grote baan met mijn handicap. Bij hole 3 heb ik al spijt dat we geen karretje hebben genomen. Naast me loopt mijn opgewekte lover. ‘Zwaar toch?’ piep ik maar hij heeft nergens last van. ? We rijden nadat we nog een pondje kersen plukken
retour naar Leavenworth waar we nog wat shoppen en lunchen.
Nog nooit stonden we zo lang voor een curryworst in de rij! ?
Over de 97 zetten we koers naar Cle Elum. Onderweg kijken we voor een overnachtingsplek en soms zit dat niet mee. Die camping is te duur, die ligt in de schaduw, die is vervallen….Uiteindelijk komen we op campground Cle Elum river waar we met een wijntje genieten in het zonnetje.
‘s-Avonds kijken we naar het leven van de familie Holleeder in de serie Judas. Mijn handsome wordt altijd wat flauw als we het over ‘mijn vriend Willem’ ? hebben en vraagt melig; ‘Hoe noem je grappen over Holleeder?’ Om vervolgens lachend te antwoorden; ‘Bij de neus nemen!’ Als ik ‘s-morgens een rondje ga joggen zie ik verderop een stuk grond bij de rivier waar we gratis konden staan….ach, we kunnen ook niet altijd geluk hebben. Na het internet-loze ontbijt
doen we in Cle Elum een koffiestop en rijden dan richting Seattle waar we dinsdag in Kent een plek voor drie dagen op de KOA camping hebben gereserveerd. Zo hebben we mooi de tijd om de hut schoon te maken en alle rotzooi van de afgelopen tijd te verzamelen. Vrijdag gaat ie dan naar de stalling en wij in een hotel. Zaterdag vliegen we naar huis….en daar komt mijn verwarde vakantiebrein om de hoek want als ik met mijn moedertje bel kom ik erachter dat we niet op zaterdag thuiskomen maar op zondag! Het arme mensje begreep al niet wat ik bedoelde, ‘Hoe kan het nou dat je zaterdagmiddag vliegt en ook hier aankomt!’ vroeg ze waarop ik geduldig nog eens het tijdsverschil ging uitleggen tot ik zelf hoorde dat mijn verhaal niet klopte….? Als we over de Highway richting Seattle rijden zie ik in de verte campers bij een meer staan. We nemen de afslag naar Lake Keechelus waar blijkt dat je hier vrij mag staan.
Hoe leuk is dit! Onze achterbuurman vertelt dat deze grond in de winter helemaal onder water staat, het meer is dan tig keer groter. Nu komen er vooral locals weekend vieren met hun camper, caravan, boot of hanggliders. Omdat we water moeten vullen en lozen verlaten we na een nacht deze geweldige plek. Het is zaterdag en druk op de wegen rondom Seattle. Nergens een dump of waterkraan en de campings waar we vragen zijn vol. Bah, de laatste dagen zit het niet mee, het is te merken dat we rond een grote stad zitten. Als we een bord zien met Snoqualmie Falls rijden we die kant op. Het is een prachtig park met een indrukwekkende waterval
waar we een wandeling maken. In de plaats Bellevue op RV park Trailer Inns vinden we een plek. Eigenlijk is het niets want deze camping ligt pal aan de snelweg en de campers/caravans staan heel dicht op elkaar maar we hebben met deze drukte weinig keus. ‘Willen jullie een plaats met of zonder gelegenheid om buiten te zitten?’ ?vraagt de vriendelijke dame achter de balie. Het is inmiddels zo’n 25 graden dus gooien we er nog drie dollar (de prijs voor de extra ruimte) tegen om buiten te kunnen zitten.
‘Ik denk dat we morgen nog maar een nachtje terugrijden naar het meer van vannacht!’ oppert mijn lover. Nog een week, waarin het leven heel simpel is, te gaan! ?
Wat vliegt de tijd op eens hè… maar ondanks de volle campings was het weer een fantastisch mooi stukje Amerika wat je liet zien. Ik hou van die onverwachte “cadeautjes” als zo’n prachtige waterval.
Tja, ik zou het overwegen om geld te vragen als entree… kun je mooi bij de nieuwe camper doen ?
Inderdaad Mieke, de onverwachtse niet echt bekende dingen zijn vaak zo heerlijk. In al die tijd hebben we heel vaak buiten de nationale parken mooiere natuur gezien. De mooiste Joshua tree zag ik buiten het park….
Hoezo naar huis willen?
Was weer een gezellige zondagochtend krantje
Tsja Coby, naar huis willen….ik heb geen heimwee maar even familie en vrienden zien! ?
Je gaat me toch niet vertellen dat dat koteletje, dat op de bbq lag, helemaal door jou is opgegeten. Wat een leuk stukje vlees was dat. Ook leuk dat jullie in “semi” Beieren waren. Ze deden er alles aan om het thuisgevoel in den vreemde te blijven behouden. Maar ja..dat deden/doen de Nederlanders ook als ze geëmigreerd zijn. Klompen, molens, Delfts blauw, integreren??? ho maar. Geniet nog maar van die paar dagen dat jullie daar zijn. Vlaardingen heeft ook haar charmes en in de Broekpolder kun je ook joggen en mooie foto’s maken. Safe trip home
Dank je wel Peet! ? We zien elkaar vast snel!
wat een prachtige plekken, heerlijk meestal in de buur van water.
het heimwee-gevoel neemt toe….
Dank je Joke, ik kan me het heimwee gevoel helemaal voorstellen!
Heerlijk verhaal weer. Als jullie weer thuis zijn moeten we de blogs helaas weer even missen. We kijken er naar uit jullie weer in het echt te zien!
De afspraak staat al in de agenda, leuk!
Jemig wat een gave camper locaties weer zeg.
Dat relaxte weinig km’s maken klinkt bijna als vacantie?.
Geniet er weer van de komende week.
Tot snel❤️
Frans
Wat een mooie tocht weer. zo mooi allemaal we hebben weer genoten van je story jullie doen zoveel plekken aan maar goed dat je het opschrijft en mooie foto’s erbij dubbel genieten goeie vlucht terug .