Iets met Mesa of zo….

Als we donderdagavond net zitten te eten pingt mijn telefoon, ‘Dat zal Piet zijn, ik ben benieuwd waar ze momenteel zitten.’ zeg ik en check mijn phone. Met verbazing lees ik het bericht. Even terug naar een paar maanden geleden in Nederland: Piet is een voormalige collega uit mijn douanetijd. Ik was leidinggevende en hij mijn technische steun en toeverlaat bij een bewapende eennheid die ten strijde trok om de Rotterdamse haven veilig en schoon van drugs te houden. We hadden een prima tijd alhoewel we ook wel eens een meningsverschil hadden als ik niet helemaal de wet in acht nam of het per ongeluk vergat….? Ook nadat ik ontslag heb genomen om te gaan reizen zien we elkaar nog regelmatig. In 2017 hebben we Piet en Wilma in Yellowstone ontmoet toen zij met een huurcamper aan het toeren waren. Nu gaan ze van Denver naar Salt Lake City, zou het leuk zijn om elkaar weer ergens te treffen? De weken erna volgden nog vele berichtjes oa. over Four Corners en Mesa Verde en we besloten elkaar in Mesa te zien. Piet boekte nog snel een plekkie voor ons op dezelfde campground als waar zij heen gaan en nu, terwijl ik in Durango op een uur rijden van Mesa Verde ben, zou het niet kloppen! ? Mijn lover stuurt hem een berichtje terug en probeert dan om via messenger te bellen. Als dat gelukt is blijkt al snel dat Piet en ik elkaar verkeerd begrepen hebben. Er zijn meerdere Mesa’s ? net zoals er ook meerdere hondjes Fikkie heten. Resultaat is dat we morgen zo’n 230 mijl moeten rijden inclusief ook weer de Million Dollar Highway. ? Als we uitgelachen zijn merkt mijn lover op, ‘Ik begin nu te snappen dat jullie bij de Douane af en toe niets ‘vingen’ want als de communicatie daar ook zo was stonden jullie vast wel eens op de verkeerde boot!’ ? Maar zoals gezegd ieder nadeel heeft een voordeel en als we vrijdagmorgen aan dezelfde weg terug beginnen is het dit keer stralend weer. Een bijna wolkenloze strakblauwe lucht en de sneeuw glinstert zo erg dat zelfs Roel zijn zonnebril op doet. ‘Nu wil ik rijden want jij hebt deze weg dinsdag al gereden!’ beslist ie. Dat betekent dat ik dus met de camera’s aan de slag moet. In Silverton doen we weer een koffie/thee en dan gaat het verder omhoog. Maar op het tweede stuk loopt het mis, volgens mijn lover saboteer ik de boel, ‘Je doet net alsof je het niet snapt met die camera, kruip dan maar weer achter het stuur!’ moppert ie. De rit is voorspoedig en rond 16.00 uur zitten we na de gebruikelijke begroeting met borrelnootjes met elkaar op de juiste ‘Mesa’ in Gunnison aan een wijntje. ?Om het mooie verhaal af te sluiten en het weerzien te vieren eten we ‘s-avonds bij de plaatselijke Mexicaan. Daar nemen we met elkaar hun lijstje met bezienswaardigheden door, plannen een route en halen ze over om toch de Grand Canyon en Las Vegas te bezoeken. Deze, voor ons favoriete stad, staat gewoon niet op hun lijst! ? Zaterdagmorgen rijden we naar het Black Canyon Gunnison National Park, die een van de diepste, smalste en langste kloven van de wereld heeft. Vanaf de campground is het een rit van ongeveer 100 kilometer, met een tussenstop bij de indrukwekkende Crystal stuwdam.Maar het is niet alleen genieten maar ook ‘werken’ want Piet krijgt tips over fotografie van Roel. Na een lange mooie dag steken we ‘s-avonds de BBQ aan waarna mijn lover op zoek gaat naar de speelkaarten die natuurlijk pas na heel wat graafwerk onderin de camper gevonden worden. We komen wel de winterjassen tegen! ? Onder het genot van een wijntje doen we een spelletje klaverjassen en dan blijkt Piet wel heel fanatiek te zijn! ?? Hij en ik spelen tegen Roel en Wilma die na hun verlies gelijk morgenavond revanche willen. De volgende ochtend maken we ons klaar voor een flinke rit: dezelfde die mijn lover en ik nu al twee keer hebben gemaakt: de Million Dollar Highway! ‘Kom maar op met die pas, dit gaat de derde keer worden!’ grap ik tegen mijn lover. Voordat we zover zijn plakken Piet en Roel eerst een grote stikker met een Nederlandse vlag op de motorkap

en doen we in een oude tot restaurant verbouwde kerk in Montrose koffie/thee met iets lekkers. Aldaar gaat het door tot Ouray waar de pas begint. Het is de afgelopen twee dagen warmer geweest en dat is te merken. De bomen zijn nu ineens groen en de grote hopen sneeuw langs de kant zijn zichtbaar aan het smelten. In Silverton hopen de heren dat ze de trein Durango-Silverton kunnen spotten en ze hebben geluk want als we de hoofdstraat inrijden staat de trein op punt van vertrekken. Mijn lover zet de hut bij de trein en springt dan met spullen eruit naar Piet die hij aanmaant hetzelfde te doen terwijl ie in het voorbijgaan nog roept; ‘Zet maar vast een theetje, we zijn zo terug!’  Terwijl Wilma en ik bezig zijn met thee en een boterhammetje maken komt er een politiewagen mét zwaailicht naast de campers en bromsnor stapt uit. Hij klopt op de deur en ik doe open, ‘Hello sir!’ zeg ik vriendelijk tegen de norse man die de domme vraag stelt, ‘Is this your RV?’ ? Hij sommeert dat de RV’s direct weg moeten anders krijgen we een bekeuring. De reden: we staan te dicht bij de trein geparkeerd en dat mag niet. ?Als we Silverton uitrijden zien we nog net hoe bromsnor een andere weggebruiker een bekeuring geeft. Over de slingerende weg gaat het verder en ineens staat daar een Moose, hoe mooi! ?En even later een warmwaterbron die in de loop van de jaren steeds groter wordt. In Durango schieten we campground United weer op waar mijn lover twee kapotte lampen repareert die door het schudden op de hobbelige weg los zijn gaan zitten. Na het eten komen de kaarten op tafel maar wederom zijn Piet en ik vanavond het winnende koppel. ?? Maandag is het Memorial Day, we doen wat boodschappen en heel Amerikaans kopen we een koffietje tijdens het shoppen. ? Dan gaan we eindelijk naar Mesa Verde National Park. Dit is in de geschiedenis bekend geworden door het grote aantal goed bewaarde klifwoningen gebouwd door de Anasazi-indianen in ondiepe grotten in de wanden van het ravijn. Zij waren waarschijnlijk de voorgangers van de Pueblo bevolking, de latere bewoners van deze grotten. Bij Piet en mij is het bekend geworden door de miscommunicatie over het woord Mesa.? Er zijn drie loops wat de totale route door het park op ongeveer 40 kilometer brengt. Wij vonden het zeker interessant maar ook veel van hetzelfde. ? Vanaf hier rijden we over de Highway 160 naar Four Corners, het kruispunt waar vier staten (Colorado, Arizona, Utah en New Mexico) elk met een hoek van negentig graden, samenkomen. Dit punt is trouwens het enige vierstatenpunt in Amerika en ondanks de afgelegen ligging zeer toeristisch. Het is land van de Indianen en de entreeprijs 10 dollar per auto. De nationale parkenpas is niet geldig. Het weer is inmiddels omgeslagen, donkere wolken hangen boven ons en een keiharde wind laat de camper schudden. Er is gelukkig maar een kleine wachtrij voor het fotomoment op het monument. Verder staan er nog wat kraampjes met sieraden en andere prullaria zoals kerstballen. Natuurlijk kan ik het niet laten en koop een mooie maar veel te dure voor mijn verzameling. ? Via de smalle en bochtige 162, met verschillende olie ja-knikkers, komen we in de kleine plaats Bluff (nog geen 400 inwoners) waar op Cadillac Ranch RV park de lichten na een vermoeiende dag vroeg uit gaan. Als we ‘s-morgens wakker worden is het eindelijk na dagen weer eens aangenaam warm zodat we buiten kunnen ontbijten. De omgeving hier kenmerkt zich door bijzondere rotsformaties zoals de Twin Rocks. Bij het maken van de lijst met bezienswaardigheden kwam Piet met Natural Bridges National Monument. Het was het eerste in de staat Utah. Er komen hier twee canyons samen, de White en de Armstrong en bevat de op één na grootste natuurlijke brug ter wereld, Sipapu Bridge. Na een wandeling met afdalingen bestaande uit trappen en houten ladders komen we bij het uitzichtpunt. Daarnaast zijn er nog twee andere natuurlijke bruggen in het park. We brengen alleen de ochtend hier door want willen rond een uur of 16.30 uur bij Monument Valley zijn om daar vanavond de zonsondergang te zien. Mijn lover en ik waren hier al eerder (oktober 2017) met mijn ouders. Tijdens de lunch zegt Piet; ‘Ik heb een tip gekregen over de Moki Dugway, dit schijnt een bijzondere weg te zijn en hij begint hier ergens net buiten het park.’ Het wordt op de kaart opgezocht en als blijkt dat het een kortere route is naar Monument Valley zijn de heren om. Bij mij slaat een lichte twijfel toe als ik hoor dat deze weg ook vaak gebruikt is voor reclame filmopnamen van onder andere Audi. ? Waar hebben we het over: de State Route 261, een weg van ongeveer 54 kilometer, het grootste gedeelte is verhard maar er is ook een stuk gravel van zo’n 5 kilometer. Alleen dit gedeelte wordt de Moki Dugway genoemd. In totaal stijgt de weg 335 meter, de maximale hoogte waarop je komt is 1958 meter en er zijn een flink aantal smalle bochten met een hellingspercentage van 10%. We komen aanrijden bij het bord Moki Dugway en alle vier springen we eruit want natuurlijk willen we hier een foto. Ik poseer met mijn lover en ineens valt mijn oog op deze borden. ? Op mijn gesputter komt geen reactie en ik geef de sleutels aan mijn lover, ‘Rij jij maar verder want volgens mij is dit niet mijn ding!’ Soms lijkt het alsof hij mij gewoon niet hoort want hij antwoord; ‘Kanjer van me!’ ? Wij gaan voorop, Piet en Wilma volgen. In een stofwolk komt een groep motorrijders omhoog, na de eerste bocht stoppen we en maken een praatje met ze, één heeft een klein hondje bij zich die in een tas achterop zit, so sweet!Wat een super uitzicht, in de verte zien we zelfs Monument Valley liggen. De bochten zijn scherp en als er een tegenligger komt sluit ik mijn ogen want OMG het is passen en meten waar je elkaar kan passeren. Net voor de plaats Mexican Hat zijn we beneden. Zucht, dat hebben we gehad! ‘Super gave weg toch!’ roepen de heren tegen elkaar, Wilma en ik knikken maar wat. ? Als je zoals wij nu vanaf Mexican Hat aankomt dan krijg je bij Monument Valley eerst het stuk weg uit de film van Forest Gump. De plek waarop hij na vele maanden hardlopen ineens stil staat en zich afvraagt waar ie mee bezig is.Hier is het oppassen geblazen want iedereen wil op de foto, auto’s en campers staan langs de kant geparkeerd en mensen rennen heen en weer. Ook Piet en Wilma worden door mijn lover rennend vastgelegd. ? Iets verderop ligt een KOA campground die gelukkig nog twee plaatsen vrij heeft. We horen van de eigenaar dat hij de camping in 2018 heeft overgenomen. Het ziet er prima uit met uitzicht op de uit vele cowboyfilms zeer herkenbare rotsen. De hut van Piet en Wilma blijft op de campground achter en met die van ons rijden we het park in, eten in het restauranten dan is het wachten tot de zon onder gaat. Wilma en ik gaan bij een Indiaan informeren wat het kost om met een paard de Valley in te rijden. Eigenlijk hou ik helemaal niet van paardrijden maar vooruit het is wel kicken om als een soort John Wayne te gaan draven. ? We schrikken van de prijs want voor één uur betaal je per persoon 80 dollar. Grappig is dat de beste man ons later nog eens opzoekt om een folder in de hand te duwen en vertelt dat ie nu naar huis gaat maar morgen graag met ons op pad wil. Als de zon eindelijk ondergaat is het al zeker 20.30 uur en door de bewolking valt het tegen. Terug op de camping stoken we de kachel op, nemen een wijntje en maken ons op voor een frisse nacht in de Valley. Net voordat ik in slaap val denk ik ineens; ‘Leuk dat paardrijden maar hoe moet je eigenlijk op zo’n dier komen, zou die Indiaan je een zetje geven of hebben ze een ladder?’ ? To be continued….