Zondagochtend na het ontbijt bel ik eerst mijn moeder en wens haar: een Happy Mothersday! ? Na een gezellig babbeltje nemen we afscheid en het is altijd grappig hoe vaak mijn moeder ‘Dag, dag, dag, dag, dag, dag!’ zegt. ? Als we ons klaar maken voor vertrek tingelt mijn phone weer: moeders again, die is vast iets vergeten te vertellen.
Als ik opneem hoor ik even niets maar dan zegt ze huilend, ‘Mijn zus is net overleden.’ Ach gossie toch, haar zuster Ina, mijn tante die in Portugal woont, is op 93 jarige leeftijd in haar slaap overleden. ? Gelukkig zijn we samen nog niet zo lang geleden een paar dagen naar haar toe geweest. En dan stel ik de meest domme vraag ever, ‘Hoe weet je dat, heeft ze je gebeld?’ Mijn lover moet dit uiteraard weer horen, kijkt me aan en zegt droog; ‘Nou dat zal toch niet!’ ? Of moeders het heeft gehoord….I don’t know. Het is nog onduidelijk wat er allemaal moet gebeuren en zij beloofd ons op de hoogte te houden. Ik haal nog maar eens aan dat zowel Roel als ik verslaafd zijn aan internet maar thank you Lord wat ben ik blij met die handige vent van me die altijd zorgt voor bereik. Het T-mobile abonnement wat we hebben is 16 Gb, onbeperkt bellen en sms en dat voor slechts 23,00 euro per maand (moet er wel bereik zijn van T-mobile). Hoe waardevol is het op dit soort momenten dat je iemand even tot steun kan zijn. ?
Het plan voor vandaag is door Zion heen over de Mt. Carmel Highway en de tunnel om bij de East entrance het park te verlaten en door te rijden tot in Bryce Canyon National Park. De lucht is deze morgen strakblauw met hoge witte ‘indianenwolken’, zoals wij ze noemen. ?
Terwijl ik rij hangt mijn lover uit het raam om te fotograferen. De éne na de andere bocht volgt omhoog en dan zijn we bij de tunnel. En dat is en blijft een vreemd iets want zoals ik in het vorige blog al vertelde, ze meten hoe breed de camper is en bij een breedte van meer dan 2,4 meter betaal je 15 dollar voor de tunnel. Men stelt namelijk dat je dan ‘bijzonder transport’ bent en brengt het alsof de tunnel speciaal stilgelegd moet worden. Niets is minder waar want het verkeer gáát al om en om dus er zijn sowieso geen tegenliggers in de toch redelijk brede tweebaans tunnel. Naar onze mening dus gewoon een vorm van geldklopperij. ?
Net buiten het park stop ik want door het openstaande raam ruik ik diesel. Mijn lover springt eruit, ‘Gooi de motorkap open!!’ roept ie alsof we in brand staan. Omdat ik zo moet lachen trek ik aan de verkeerde hendel en schiet het stuur omhoog. ? ‘Trekkennnnnn!’ roept mijn handsome tegen de voorruit. Het is weer zover: Bassie en Adriana zijn in town. ? ‘Ruik dan, ik ruik helemaal niets!!!’ Hij ligt half in de motorkap te snuiven en eerlijk, ik doe moeite om niet te lachen en beheers me. Ik ruik nu ook niets, ‘Zit die noodreparatie aan de dieselslang nog goed?’ vraag ik hem. Dan gaat ie los en legt uit wat er allemaal onder de motorkap zit en wat met wat verbonden is…. ? Ik knik zeer aandachtig, uiteindelijk kijkt ie op en zegt; ‘Laat maar, want ik zie dat je er geen bal van snapt!’ ? Hij morrelt wat aan de slangen en merkt dat er een wat los zit. Vastdrukken helpt. We hebben duidelijk teveel gerammeld op die Alaskawegen vorig jaar.
Langs de kant van de weg zien we een reclamebord voor Duitse bakker Förscher, ‘Zo dan, een lekker stukkie apfelstudel zou er wel in gaan!’ roepen we tegen elkaar.
Met in ons hoofd de Nederlandse bakker in Bishop gaan we opgetogen naar binnen….Gadver, het ziet er hier absoluut niet vers uit en van de prijs schrikken we helemaal! Vijf dollar voor een klein stukje cheesecake. ? We besluiten een koffiebroodje te nemen, dat ziet er nog het meest vers uit. De koffie is redelijk maar het theewater is nog niet eens lauw. Ben je in de buurt: doorrijden want het is de stop niet waard!
Over de Scenic Byway 12, een van de mooiste wegen van Amerika, rijden we verder. Deze 200 kilometer lange weg slingert zich dwars door bossen, rode rotsen en kale maanlandschappen met diepe kloven. Er zijn acht bezienswaardigheden en vanaf onze kant starten we met de tunnel bij Red Canyon.
Net voor de ingang van Bryce (tevens de tweede bezienswaardigheid) komen we in Bryce Canyon city waar we op Ruby’s Inn RV park een plaats vinden. Het is een dure want 40 dollar voor dry camping (zonder voorzieningen) is stevig aan de prijs maar zoals zo vaak hebben die wel de mooiste plekken, in dit geval vlak aan een meertje.
De overige hook-up plekken (ongeveer 200) liggen zij aan zij en bieden weinig privacy. Als we na een wandeling een bundel brandhout kopen zien we bij de kampwinkel een waarschuwingsbord met de tekst ‘Vannacht nachtvorst, sluit uw watertank af!’ ? Dat belooft wat. Tegen mijn zuchtende lover, want het nylon net snijdt in zijn vingers zeg ik, ‘Kom maar op, aansteller!’ en neem de bundel van hem over: doet ie dat nou express of….?
Het hout laten we ‘s-avonds trouwens voor wat het is want nadat de zon onder is kruipen we in de camper met een dekentje op de bank en gaat de kachel aan. Wij vinden het na de hoge temperaturen van afgelopen week heel koud! Daar kan dat vuurtje niets aan verbeteren.
Zelfs in de nacht laten we de kachel zacht branden omdat we toch wel een beetje bang zijn dat de watertank zonder isolatieplaat gaat bevriezen.
Bij het inchecken op de camping hebben we allerlei informatie ontvangen over de shuttle bussen. Het rijden met campers in het park wordt ook hier tegengewerkt. Dat blijkt tevens bij de ingang van het park als de dame ons een formulier geeft waarop staat op welke parkeerplaatsen we met een camper niet welkom zijn. In 2017 waren we hier ook met mijn ouders en nu verbazen we ons wederom over de schoonheid.
We rijden eerst helemaal door naar het einde bij Rainbow Point. Bij het oprijden van de parkeerplaats zien we een Mercedesbus met Nederlands kenteken staan. Buiten komen we in contact met de bewoners: Dirk, Monique en hun lieve Roemeense straathond die ook al geruime tijd onderweg zijn, in Panama gestart en nu op weg richting Alaska.
Onder het genot van koffie/thee en stroopwafels wisselen we ervaringen en tips uit en geven het stel nog wat Nederlandse drop mee voor onderweg. ? Vanaf hier gaan we terug naar Bryce Canyon city en stoppen bij de andere mooie bezienswaardigheden oa. de Ponderosa Canyon en Natural Bridge waar we genieten van de uitzichten. ‘Wil je hier nogmaals overnachten?’ vraagt mijn lover als we het RV park voorbij rijden maar nog zo’n koude nacht heeft weinig aanlokkelijks dus draaien we weg 12 weer op richting Escalante met uiteindelijke bestemming Moab.
Ik zei het al eens eerder: het leven met een fotograaf is onafgebroken opletten. Zoals meestal rij ik op de ‘mooie’ wegen zodat mijn lover vanuit het raam foto’s kan maken. Dacht ik in het begin dat hij niet lekker werd als ie riep; ‘Stoppen, stoppen!!’ nu weet ik dat er dan iets moois is wat ie wil fotograferen en zet de hut stil….al is het midden op de weg. ?
Net voor het plaatsje Escalante ligt een State park en ik draai van de weg af. Het is rond 16.00 uur, mooie tijd om te stoppen met deze hitte. De campground is full maar we kunnen op de ‘overflow’ staan. Dit zijn plaatsen aan een meer en zien er perfect uit.
De rest van de plekken op het State park liggen tussen de bomen. Terwijl ik wat met de Frans-Canadese buurtjes babbel bakt mijn lover een brood. 
De volgende morgen als we Escalante inrijden zien we nog enkele RV parken maar dit zijn van die betonnen parkeerplaatsen met weinig privacy. ?
De volgende morgen als we Escalante inrijden zien we nog enkele RV parken maar dit zijn van die betonnen parkeerplaatsen met weinig privacy. ?In 1879 toen de Byway 12 nog niet was gebouwd ontstond hier de Hole-in-the-Rock-Trail. Een groep mormonen kregen van hun leider uit Salt Lake City de opdracht om een bepaald stuk land (later Capitol Reef door hen genoemd) in Zuid-Oost Utah te gaan ontwikkelen. Met huifkarren trokken zij voort over de vrijwel onbegaanbare bergruggen. Het doet ons denken aan de trails in Casper.
Terwijl ik naar de horizon kijk kan ik me ook hier moeilijk voor stellen wat een moed, kracht en doorzetting deze mensen gehad moeten hebben.
Via Boulder Town komen we door het Dixie Forest. Wow, de weg kronkelt hoger en hoger langs berken, sparren en kleine beekjes met af en toe een groepje herten, de hoogtemeter geeft zelfs 2776 meter aan! 
Wat voor kleumende effecten zorgt want we vertrokken vanmorgen in korte broek met slippers en komen onverwachts in de sneeuw. Als we bovenop aan de koffie/thee zitten stopt er achter ons een busje, ‘Allez, ik kom eens effekes kijken of de papieren van die Hollanders wel in orde zijn.’ In de deuropening staat de Belgische look-a-like van Chris Zeegers die met zijn Amerikaanse vriendin op pad is. We hebben een vrolijk babbeltje en ook hij wordt van stroopwafels en dropjes heel blij. We moeten beloven dat als we in de buurt van Zundert zijn we een pintje met hem gaan drinken. Via de nog steeds slingerende weg komen we in Torrey waar we bij het Visitor centre voor informatie naar binnen gaan. De vele tips die we krijgen begint met het afgelegen Capitol Reef National park. Dit is minder bekend maar wat een bijzonder adembenemend landschap met hoge rotsformaties met klinkende namen als Chimney Rock, Golden Throne, Egyptian Temple en Castle.
In de hoge kliffen zijn ook eeuwenoude rotstekeningen te ontdekken.
‘s Zomers is het hier erg heet en droog, langs de Fremont rivier zijn af en toe oases te vinden van groepjes bomen. Als slot maken we een wandeling naar de Hickman bridge en dit alles bij een temperatuur van zo’n 34 graden. ?
Verbazend is dat mijn handsome hier geen last van zijn handen heeft….maar goed zo’n rots heeft geen netje van nylon om zich heen. ? Met een gevoel als een gekookte kreeft gaan deze twee op zoek naar een overnachtingsplek, wat hier in dit gedeelte van Utah overal vrij is toegestaan, tenzij vermeld dat het verboden is. Het is al eind van de middag en we zien verschillende campers en caravans op het zogenoemde BLM land staan. ‘Er is totaal geen bereik hier!’ zucht mijn lover terwijl ie zijn phone in allerlei richtingen houdt. In het gehucht Caineville ligt een mistroostige campground maar waarom daar betaald gaan staan als het overal mag? ‘Laten wij ook eens zuinig zijn!’ zeg ik waarop mijn lover mij vreemd aankijkt en opmerkt, ‘Het is wel een week met gekke uitspraken van jou!’. ? Enkele kilometers verder zien we in the bush een paar caravans en een grote camper van CruiseAmerica staan, nou als die er kan komen moet het ons ook lukken dus sla ik het zanderige weggetje, wat overigens keihard is, in en stuur de hut er rustig overheen. ‘Netjes hoor!’ roept mijn lover keurend alsof ik rij-examen aan het doen ben. ? Het zand gaat ineens over in een stuk asfalt waarop we een plek zoeken.
‘Kijk nou, het lijkt wel een soort landingsbaan!’ opper ik maar omdat het deze week mijn gekke uitsprakenweek schijnt te zijn word ik niet geloofd. ? Wat een prachtplek: we drinken een wijntje, mijn lover bakt garnalen, het uitzicht is super en we maken een gezellig praatje met ‘de buurtjes’ die uit Nieuw Zeeland komen. Wat kan je nog meer willen? Tsja, deze twee verslaafden weten het wel want onze telefoons geven links bovenin ‘geen service’ met andere woorden: er is geen internet! Terwijl we buiten genieten van de natuur vertel ik mijn lover, die uit gewoonte nog steeds met zijn phone in de hand zit , dat ik op Facebook wel eens van die advertenties voorbij zie komen ‘Zou je een maand op een onbewoond eiland kunnen zitten zonder internet en nog wat ontberingen. Na afloop krijg je dan een flinke som geld.’ ? Hij kijkt me aan en zegt; ‘Jij zou dat totaal niet kunnen want mijn eerste taak als we ergens komen is internet voor jou verzorgen! Ik wel hoor, een makkie….als ze tenminste Zimra Geurts ook mee sturen!’ ?
We kijken een film en gaan vroeg naar bed om ‘s-morgens uitgeslapen wakker te worden. Mijn lover zet een theetje en dan hoor ik hem met allerlei dingen rommelen, ‘Ik ga eens met mijn drone vliegen!’ roept ie en even later hoor ik het ding door de lucht zoeven.
Net als ik onder de douche sta komt ie binnen en roept; ‘Weet je wat ik ontdekt heb, dit ís een oude landingsbaan! ? Gelukkig geen Boeing geland vannacht…..’
Geloof me, soms is zwijgen gewoon het best. ? Het voordeel van geen internet hebben is dat we, voor ons doen, heel vroeg op pad zijn. Wat een rust is het hier, af en toe een huis en verder niets dan bergen en natuur. Ik begin over mijn eeuwige droom: een B&B. Mijn lover schatert het uit; ‘Lieve schat, je hebt straks een hele keten want op iedere plek die jij leuk vindt wil je iets beginnen!’ Natuurlijk moet ie me weer plagen door wat vervallen pandjes op de foto te zetten. 
Als we het dorpje Hanksville inrijden klinken er allerlei piepjes uit onze phones, we hebben weer bereik, Yes! In de kleine plaatselijke supermarkt scoren we gelijk wat boodschappen.
Over de Highway 24 rijden we naar het vrij onbekende Little Wild Horse and Bell canyons en Goblin Valley State Park. In de laatste staan duizenden bizar gevormde pieken en balancerende rotsen, hoodoos genaamd, die door erosie in het zachte roodbruine zandsteen zijn ontstaan. Er is een kleine campground met 23 plaatsen waar we rond 11.00 uur arriveren en geluk hebben want er is nog maar 1 plek vrij.
De toegang tot het park is 15 dollar, dit valt niet onder de parkenpas omdat het een State en geen National park is. De overnachting kost slechts 15 dollar meer. In het andere park hebben Dirk en Monique (die we in Bryce hebben ontmoet) een wandeling gedaan die zeer de moeite waard is, Little Wild Horse trail. Deze ligt net buiten het Goblin park en we besluiten eerst het kleine stukje terug te rijden om te gaan wandelen. Ze noemen het hier hiken maar dat weiger ik…. ? Het is een pittige maar zeer mooie wandeling tussen hoge rotsen door waar je maar nauwelijks door heen kan zo smal.
De hele trail is ongeveer 14 kilometer en neemt vier tot zes uur in beslag. Wij keren na een uur om en lopen terug want met deze warmte vinden we twee uur wandelen en klauteren mooi genoeg. Terug bij onze camper staat een huilend kind, de vader legt uit dat ze dacht dat het een ijscokar was….?
We rijden retour naar het Goblin park en verbazen ons daar over de gek gevormde hoodoos.
‘Het lijkt wel op het Chinese terracotta leger.’ zegt mijn lover en we kijken peinzend en vol verwondering om ons heen terwijl we er tussen door sjokken. In de eerste instantie vind ik het een groot champignonbos. Ligt het aan de temperatuur van zo’n veertig graden of aan de keiharde wind die opsteekt maar ik kijk tussen de zandstormen door naar al die hoodoos en mijn dirty mind slaat op hol. ‘WTF, het lijkt wel alsof ik in een hele grote Amsterdamse sexwinkel loop met al die dildo’s die ik hier zie!’ ? schater ik tegen mijn lover die alleen maar reageert met, ‘Heb je haar weer!’
Op de campground komt de snoeiharde wind en daarmee ook het zand van alle kanten. De ramen dicht houden met deze hitte is onmogelijk waardoor de binnenkant van de hut al snel van een dunne laag zand is voorzien. Gelukkig koelt het later wel af. Echter de volgende ochtend is het al weer snel boven de 30 graden. Via de Interstate 70 rijden we naar Moab, waar het met twee Nationale parken, Arches en Canyonlands, erg druk kan zijn. We nemen dus uit voorzorg zo’n twintig kilometer ervoor de weg richting Dead Horse Point State park. Aan deze weg ligt campground Horsethief waar we een prima plekkie scoren.
Vaak vraagt men; ‘Wat vinden jullie nou het mooist wat je hebt gezien?’ ? Zo’n vraag waar je eigenlijk geen goed antwoord op kan geven. Betoverend Arches met het grootste aantal natuurlijke zandsteenbogen ter wereld komt erbij op onze lijst. Door de gunstige ligging, geologie en watererosie ontstaan er voortdurend nieuwe bogen. Twee dagen brengen we in dit park door en maken wandelingen. Ik kan er zoveel over vertellen maar volgens mij kunnen de foto’s dit veel beter overbrengen.
De harde wind en het striemende zand zorgt voor dagenlang tandenknarsen.
En nee, ik heb niets aan mijn lijf en leden maar sprak van de week een vrouw die door een ratelslang in haar voet was gebeten. Uit voorzorg heb ik deze stok gekocht om de ‘wilde’ beesten van me af te slaan.
Rest mij nog een leuk detail: de steile wandeling naar de Delicate Arch (dé bezienswaardigheid van dit park). Boven gekomen pak ik braaf mijn rugzak uit, ‘Wil jij water en een energiereep?’ vraag ik mijn lover. Dan pakt hij zijn tasje uit en vraagt; ‘Of heb jij liever een wijntje en een stukje kaas!’
That’s my baby. ?
Geweldig! Wat een moois! Wat zien jullie veel. Dit stuk Amerika was me onbekend.
Weer hele mooie foto’s gezien en met plezier je verhaal gelezen. Wat zal jij genoten hebben bij die dildo’s, heb je nog gepast?
Een verdrietige start van de week?. Gecondoleerd.
Wat is het toch mooi in Utah. Schitterende plaatjes!
WoW mooi weer en je schrijft ook zo leuk ik kijk weer uit naar de volgende blog met prachtige foto’s
Wat is het toch heerlijk om door Amerika te trekken, de stukken die je nu beschrijft kennen wij ook goed. Ik heb vergelijkbare (misschien mindere kwaliteit…) van de Goblins. In de hitte scharrelde ik door al die vreemde figuren.
En Arches, Canyonland etc. allemaal zo indrukwekkend en mooi!
Het was weer een leuk versalg
Was weer een gezellig onderonsje zo op de zondagmorgen.
Prachtige foto’s en ook wel herkenbaar Simon moet onderweg ook heel vaak stoppen omdat ik een fotomoment zie haha Krijgen er ook wel eens ruzie om.
Sia jij nog gecondoleerd met je tante. Toevallig kwam de foto van afgelopen winter van de week voorbij.
Heel veel plezier en veilige kilometers
Heel leuk verslag en wat een mooie foto’s
Mooie parken, prachtig
Leuk om weer te lezen en jullie reis te volgen .
Idd nog niet lang geleden gezien en gelezen over het bezoek met he moeder aan je tante in Portugal ! Waardevolle herinnering . Fijn dat je he moeder toch op afstand kunt steunen !
Vanaf de boot, tussenstop van 8 uur op de Faeröer, groeten van ons en dank voor weer een smakelijk verhaal! We genieten er echt van!
Van kachel tot airco, van wildlifestick tot dildo, het komt allemaal voorbij, smaak makend met wijn en kaas ;).