Freezing cold

Rond 06.00 uur worden we de volgende ochtend wakker. De jetlag lijkt dit keer mee te vallen. Het enige waar ik last van heb is mijn verkoudheid. Ik, die het bijna nooit koud heb, zit nu bibberend aan mijn ontbijtje terwijl ik de mail check. Vanuit de Amerika-Facebooksites komen er een aantal vragen of ik onze route en de daar bijbehorende campings en restaurants op kan sturen. ‘Jullie zijn al zo lang onderweg en hebben al zoveel gezien en gedaan.’ ? Nou wil ik dat heel graag doen maar dit blog is meer ons persoonlijke album en niet echt een reisgids. Je zal dus geen al te gedetailleerde routebeschrijving aantreffen zoals bij welk kilometerpaaltje we links of rechtsaf zijn gegaan. Restaurants en campings benoemen we maar dit blijft ook lastig. Ik zie bijvoorbeeld  op de verschillende Amerika-sites restaurants genoemd worden waar wij al honderden keren voorbij zijn gekomen maar nog nooit binnen zijn geweest omdat die fastfood ketens ons niet trekken. Maar ik ga wel speciaal bij Hotel Paris in Las Vegas voor de uiensoep naar binnen. Wat op zich ook vreemd is want welke vakantieganger in Amerika doet dat dan? ? Waar wij prima hebben gegeten kan een ander het een mislukking vinden. Net als het ‘vrij staan’: ik ben niet bang uitgevallen maar waarom ‘s-nachts wakker liggen als het niet helemaal veilig voelt en ik voor een paar tientjes een campground op kan. Wil je dus echt een gespecialiseerde route dan zijn er reisbureaus en boeken waar je dit beter kan vinden. Neemt niet weg dat we met plezier heel erg ons best blijven doen want we zijn bijzonder trots dat iedere week minimaal 500 lezers het weer leuk vinden een kijkje te nemen in ons reisleventje. ?

Voordat we op pad gaan wil Roel eerst langs een reparateur hier in Seattle want hij heeft geen goed gevoel over de accu. We willen liever geen startproblemen want richting het zuiden is het redelijk onbewoond op de route die we willen gaan rijden. Zowaar is er vlakbij een Chrysler/Fiat garage die ook tijd heeft. De monteur gaat aan de slag met de meting en inderdaad: een nieuwe accu is aan te raden. Terwijl hij dat allemaal gaat fixen wandelen wij naar het winkelcentrum waar we in de Walmart wat rondstruinen. De greeter (begroeter) wuift ons al toe, ‘Hello, welcome to Walmart!!’We zien plotseling een robot door de Walmart rijden. Geen idee wat ie doet maar het is een gek gezicht.Zoals wel meer dingen….?Ik vul ook m’n verzameling kerstspullen weer aan. ?En de voorraad vuilniszakjes voor de komende weken is ook al binnen.Als we later langs Les Schwab Tires center rijden laten we gelijk de bouten voor de zekerheid maar even controleren. Drie maanden geleden zijn er nieuwe banden onder gegaan maar die controle zijn we eigenlijk vergeten. Er gaat gelijk nog wat lucht bij en de hut is nu echt klaar voor de komende kilometers. De dag is voorbij gevlogen, we rijden terug naar Trailers Inn RV park en boeken nog een nacht. Met de kaart puzzelen we een route en besluiten gezien de weersvoorspelling (tot-19 voor de komende nachten) de snelste route richting het zuiden te nemen. Midden in de nacht schrik ik wakker van een mopperende lover. Wat blijkt: zijn telefoon bleef piepen van de berichten over collega journalist Robert Bas die in gijzeling is genomen door de rechter omdat hij geen antwoord wil geven in een gerechtelijk onderzoek. ‘Het is een recht wat wij journalisten hebben, het verschoningsrecht, we hoeven niet te antwoorden! Zijn ze besodemieterd! Zo kan je je werk toch niet meer doen.’ ?

Roel ging bijna 30 jaar terug met Robert naar Roemenië waar net de revolutie was begonnen en dictator Ceausescu werd afgezet en geëxecuteerd. Ze kwamen samen op nogal gruwelijke plaatsen terecht en de herinneringen komen weer boven. ?

Na deze onrustige en koude nacht gaan we de volgende morgen via Enumclaw het Mount Rainier National Park in, wat al deels gesloten is door de sneeuw. Bij een mooie waterval staat een kruis met een naam erop. Kennelijk is iemand toch over het hek geklommen en naar beneden gevallen. Net voor Umutilla rijden we over de Colorado rivier en komen in Oregon. Naast de brug ligt een jachthaven met een camping. Het is te merken dat het seizoen hier voorbij is want er staan maar een paar campers. Voor ons een prima plek waar we nog even in het zonnetje genieten. De omgeving waar we doorheen rijden is werkelijk prachtig! De bossen met hun herfsttinten en de zon die erop glinstert. Terwijl ik stuur zit mijn lover zuchtend naast me, ‘Het is haast niet te fotograferen met deze schittering.’ We rijden via Pendleton en plaatsen met klinkende namen als Pilot Rock en John Day.

De nieuwe camper die we gekocht hebben heeft een motor die Adblue nodig heeft, een vloeistof die in de uitlaat gespoten wordt en zodoende de stikstof en roetuitstoot heel veel verminderd. Sinds de camperbeurs vroegen we ons af of dat spul wel in Amerika te krijgen was. We hebben het nooit gezien bij alle tankstops die we de afgelopen twee jaar maakten. Nu we er op letten blijkt al snel dat het er wel is. Het heet DEF en nu we dat weten zien we het ineens heel vaak. Voor de motor van de nieuwe camper zal het dus geen probleem geven. Het schijnt namelijk dat die spontaan stopt als de DEF tank leeg is. ? De weg is rustig met af en toe een tegenligger. Na de lunch maken we een korte wandeling in het bos, herten grazen in de verte en verder niets dan stilte. Ondanks de rustige omgeving zien we geen geschikte plek om te overnachten. Gelukkig heeft het plaatsje Burns een RV park. De receptioniste is heel onaardig en zo koel als het weer buiten maar vooruit, wij staan. ? De kachel moet nu ‘s-avonds en ‘s-nachts continue aan want het is steeds kouder aan het worden. We meten de volgende ochtend al bijna -4! ? Oregon kenden we van de ruige mooie kust maar dit binnenland is echt adembenemend. Alhoewel, ik moet bekennen, ook heel saai. De weg slingert zich tussen de uitgestrekte vlakten met ontelbare koeien en thumbleweed door. Af en toe staat er een ranch en zien we wat cowboys met vee. Het zijn geen boerderijen met stallen zoals wij ze kennen, eerder statige huizen met grote kralen waar het vee waarschijnlijk bij koud weer ingedreven wordt. Terwijl we zo in eenzaamheid door dit land rijden gaan mijn gedachten terug naar de pioniers. In 2017 zagen we in Casper hoe de trails (Californië, Oregon, Mormon Pioneer en de Pony Express) samen kwamen om gezamenlijk een aantal wilde rivieren over te steken waarna ze over één pad verder tot aan Independence Rock trokken. Na de moeilijke passage van de Rocky Mountains gingen de trails weer uit elkaar. Wat een durf, lef en doorzetting moeten zij gehad hebben op weg naar een betere toekomst. ? Bij de plaats McDermitt komen we in Nevada en gelijk zijn daar de casino’s. Voor wie het niet weet: alleen in Nevada mocht je vroeger gokken en in Atlantic City net onder New York. Later begonnen de indianen, de American First People, te klagen dat de immigranten hun land hadden afgenomen. Als compensatie mochten ze toen in andere staten soms ook casino’s openen. En zo werden ze weer bedonderd door de blanken want omdat er tegelijkertijd zoveel bij kwamen verdienden ze daar ook niks aan. Zo groot als in Nevada werden ze nergens.

We stoppen voor koffie/thee en verbazen ons over de wind en het stof: welkom in de Nevada, welkom in de woestijn. ? Terwijl Bowie uit de camperluidsprekers Golden Years tettert schieten wij de plaats Winnemucca in.  Het centrum oogt verlaten en heeft zo te zien zijn gouden tijd gehad.  De gevoelstemperatuur ligt ver beneden het vriespunt en na een quick bezoek aan de supermarkt verlaten we het stadje om via Battle Mountain in Austin te komen, het volgende ‘opwindende stadje’ op deze route. 192 inwoners, twee RV parken en een kerk. Naast de kerk ligt de campground waar we een plek vinden. Op zich is dat niet moeilijk want het terrein is helemaal leeg. ? Op de deur van de receptie hangt een briefje dat de envelop met geld in de brievenbus kan. Behalve de sheriff, die steeds voorbij rijdt terwijl ie naar ons vreemdelingen en de camper loert, is er echt niemand te bekennen. Als mijn lover de waterslang uit het luik pakt breekt ineens het scharnier van de klep af. Lekker dan! ?  Wat volgt is een Bassie en Adriaan act van ons twee om dat luik weer vast te zetten. In de ijzige kou staan we buiten met het kapotte ding en bedenken een oplossing tot ie weer hangt. So far so good?

Zondagochtend voordat de kerk begint rijden we het terrein af. We moeten hier echt weg want de voorspellingen zijn koud…. Min 19 graden celsius.

De weg gaat verder door de plaatsjes Tonopah (Historic mining park en een soort Halloween hotel) en Goldfield (International Car Forest). Rare jongens, de begraafplaats en de vuilnisbelt…. What’s the difference. ?

Zo zien we ook nog dit bord bij de plaatselijke gevangenis:Logisch eigenlijk.

De ijzige wind waait nog steeds en mensen lopen met dikke jassen en mutsen buiten rond. We houden dus maar gas op de plank en de vaart erin. Net als de rijders van de Pony Express. Mannen zoals Buffalo Bill en Billy the Kid, jongens eigenlijk nog die als veertienjarige lichtgewichten hun paarden/pony’s door het landschap joegen om de post van Oost naar West te brengen. ? Wij hebben totaal zeven weken voor de ongeveer 6000 km van Seattle naar Orlando. Onze volgende stop nu is Pahrump, Lakeside RV park. Een mooie campground aan een meertje met prima voorzieningen. Veel snowbirds (overwinteraars die reizen naar waar de zon schijnt en de 25 graden grens ligt) vinden het een oase van rust. We kregen deze tip van een Duits echtpaar die we in 2017 in Vegas ontmoeten en stonden hier al twee keer eerder. Als we daar zondagmiddag arriveren geeft de teller aan dat we de afgelopen vier dagen 2000 kilometer hebben gereden. Het is een hele afstand maar door de stille mooie wegen zijn ze voorbij gevlogen. De receptioniste kijkt, ‘Jullie hebben geen reservering?’ ? Op internet heb ik al gezien dat er nog plaats zat is. Kosten van een standaardplek 25 dollar. Na lang zoeken is de vriendelijke dame eruit en heeft iets voor ons kunnen vinden: een standaardplek voor 40 dollar. ? Amerika blijft ons verbazen met hun reserveringssysteem en dit soort verschillen. Terwijl we aan de balie in de receptie staan boeken we op de Ipad dus dezelfde plek voor 15 dollar minder. Onderweg naar plaatsje 138 passeren we nog vele lege plekken….zeg het maar! ? ‘s-Avonds in het restaurant hetzelfde. ‘Heeft u een reservering?’ vraagt een van de drie lieftallig giechelende meisjes. Dat hebben we niet. De zaak is zo goed als leeg maar de drie obers zijn druk dus moeten we wachten….? , terwijl de meisjes rustig verder giechelen. Als werkgever zouden wij de taken dan maar wat anders verdelen. Het is vreemd maar we wennen eraan. De dagen in Pahrump vliegen voorbij met kleine reparaties, Roel vervangt het totaal verkleurde en afgesleten Hollandse vlaggetje aan de rechterspiegel, het luik van de gaskast wordt weer gefixed, we wassen, we beginnen met een filmpje van het trouwen van Dennis en Kaj in elkaar te zetten en doen gewoon ook lekker niets en zitten in het zonnetje. De temperatuur overdag is prima maar de nachten blijven nog steeds erg koud. Gisteravond liepen we uit het restaurant over de camping en het voelde alsof het vroor. De Halloween versieringen hebben er niets van en glinsteren en blinken scarey door. Nog twee dagen te gaan tot Halloween, Las Vegas see you tomorrow!