Foodtruck

Op dinsdagochtend zijn we vroeg wakker in het Algonquin Provincial Park, we hebben ’s nachts allerlei geluiden bij de camper gehoord en Roel heeft nog naar buiten geloerd in de hoop dat de beren onze camper kwamen bezoeken maar helaas we hebben niets gezien.

Op weg naar de uitgang van het park speuren we nog goed de omgeving af of we beren of ander wild zien. Maar ondanks dat het nog vroeg is is het al erg warm en we hebben geen geluk. In Huntsville stoppen we in verband met een probleem met ons internet en Roel verdwijnt in de Bell shop. Ik snap daar toch niets van, en in dat soort winkels staan nooit “vermoeide vrouwenbankjes” zoals in kledingzaken wel “vermoeide mannenbankjes” staan, dus ik loop een rondje door het winkelcentra. Zie een leuke modezaak en spontaan krijg ik vreselijke jeukende handen….ik weet dit gaat alleen over als ik naar binnen ga en iets koop. Dus ik kwel mezelf niet, laat mijn lover weten waar ik ben en ga de zaak in. Ik snuffel in de rekken en een vriendelijke verkoopster vraagt of ze me kan helpen en samen zoeken we wat leuke spulletjes uit. En daar gaan we weer….de verkoopster begint te babbelen en al snel weet ik hoe ze heet, waar ze woont, dat ze is getrouwd en nou ja, noem maar op. En dit kost allemaal best veel tijd dit gebabbel. Super leuk maar dit kennen wij toch in het Nederlandse niet?! En nee, ik heb niet voor honderden dollars gekocht! ? Ik sta in het hokje te passen en hoor Roel de winkel binnenkomen en neerploffen op een vermoeid mannenbankje tegenover de hokjes. ‘Oh, zegt Bev (want zo heet de verkoopster) je zoekt je vrouw. Ze is hier in het pashokje en wat ze aantrekt, alles staat haar! And by the way, my name is Bev!’ En dan hoor ik mijn lover; ‘ja, zelfs een vuilniszak zou haar goed staan maar ik zie haar het liefst zonder kleren.’ En dat gaat nog maar dan komt het volgende….’jeetje, hoe zei je, dat je naam is….Bev, nou, je wilt niet weten wat dat in Dutch means….’? Goed, dat was de kledingzaak en mijn Roel. Bev, lieten we in totale ontreddering achter.
Op naar de supermarkt en ik weet niet hoe het andere camperaars in Canada vergaat maar bij ons vergt dat gewoon veel tijd. Zien mensen het aan onze neuzen, doen wij zo raar, ik heb geen idee maar praatje hier, praatje daar en het duurt gewoon lang voordat we klaar zijn. En steeds de vraag; ‘waar komen jullie vandaan?’ Ja, en dan ligt het misschien wel aan ons want wij vragen dan altijd….’can you guess?’ En dat geeft hilarische antwoorden bijvoorbeeld: ‘Germany’ En dan zeggen wij….’close by’ en dan is het echt gebeurd dat ze zeggen ; ‘oh echt wat leuk, daar hebben we nog nooit van gehoord, hoe is het om daar te wonen!’  Wanneer ze het niet raden gaan we hints geven, zoals de: mooiste koningin van de wereld (vinden Roel en ik ?) grootste haven van Europa, wooden shoes, tulips, ….  Ja, en eigenlijk roepen we het wel over ons zelf af want we kunnen ook gewoon zeggen Holland! Maar goed, zo brachten we weer een middag door in de kledingzaak, supermarkt en de LCBO (staats monopoly Gall en Gall) voor een flesje rode druiventinctuur en hadden weer gezellige praatjes maar we moesten naar Toronto!

Uiteindelijk kwamen we pas rond 19.00 uur in Toronto aan en zoals altijd kwam er van ons vooraf gemaakte plan niets terecht. Eigenlijk hebben we geen plan….we rijden en ondertussen nemen we de plannen door. Maar omdat we allebei heel veel praten zeggen we later tegen elkaar ; oh jee, hebben we dat gezegd ….tsja, en dan weten we het dus niet meer….We komen dus in de late drukke avondspits in Toronto en zoeken een Walmart op. Op de parkeerplaats staan overduidelijke bordjes met “geen overnachting anders wordt u weggesleept”. Toronto is een grote stad dus meerdere Walmarts. Op de TomTom nuttige plaats: winkelcentrum ingetikt en rijden met die hut. De volgende Walmart zelfde bord op de parkeerplaats. We besluiten daar wel even te eten want het is inmiddels al rond 20.30 uur en dan wordt mijn humeur, er zonder voer, niet vrolijker op. Een uurtje later zijn we met de TomTom als ondersteuning weer op pad naar de volgende Walmart die is zo duister, qua ligging en types, dat we na twee ronden over de parkeerplaats maar direct wegrijden. We zien ook helemaal geen andere campers op de weg! Op naar de volgende Walmart en als dat niets is dan nemen we een hotel. We rijden weer langs de drukke stad en komen uiteindelijk bij een Walmart met een vrij uitgestrekte parkeerplaats. En laat ik nu eerst even voorop zetten dat wij geen bange types zijn, hooguit voorzichtig door ons werk, maar zeker niet bang! We komen daar dus aanrijden, kijken elkaar aan en dan zie ik hij voelt hetzelfde, thank you Lord! Met een lach zegt Roel; ‘goeie plek, denk ik!’ Mijn antwoord; ‘Nou, als we vriendschap sluiten met alle losers die hier lopen wel, dan gaat het gezellig worden, rijden maar….Hilton here we come!’ Kortom er is dus geen parkeerplaats door ons gevonden in Toronto bij de Walmart! Inmiddels was het rond 23.00 uur en mijn lover en ik begrepen elkaar niet meer zo. Want het hotel was van de baan, hij ging het internet aanzetten en ging verder zoeken….we waren nu toch al laat!
We reden voorbij de lokkende lichtjes van het Hilton en Holiday Inn en ik voelde al zo’n zacht bedje maar nee, mijn lover zette de muziek een tandje harder en zong vrolijk mee. Hij had namelijk een camping 50 kilometer buiten Toronto gevonden! Hij draaide de snelweg op, keek op de TomTom en zei opgewekt, zo nog maar 48 te gaan! ?
We kwamen op de camping in Bronte National Park en voordat we stonden lag ik op bed! De volgende morgen had de receptie een mooie tip: zet de camper neer bij het treinstation (GO) van Bronte en neem de trein naar Union Station in Toronto. Dat hebben we gedaan en heel makkelijk! De parkeerplaats van Bronte GO is groot en veilig (camerabewaking), je mag er overnachten en met de trein ben je in 45 minuten voor 6,00 euro per persoon enkele reis in Toronto. De trein heeft een regelmatig dienstschema, zelfs tot laat in de avond en ’s nachts worden er bussen ingezet. Kaartje is snel en makkelijk gekocht.

We sprinten naar het perron en vragen aan een kerel; ‘Hebben we het juiste perron?’ Dat hebben we….en daar is ie weer….waar komen jullie vandaan? En weer een leuk gesprek hebben we: hij is op weg naar kantoor en vind het jammer dat hij vanmiddag geen vrij kan nemen anders zou hij ons rondleiden door de stad! Geeft ons nog heel veel tips en we nemen afscheid. Het is druk en warm in Toronto en we gaan eerst maar naar de CN tower, de hoogste toren van het westelijk halfrond.

Waaghalzen lopen aan een touw gezekerd rond de toren.

Geweldig uitzicht; de sky pod, de lunch in het restaurant, glazen platform, het is prachtig! Roel is hier eerder geweest en krijgt er geen genoeg van om te zien hoeveel er veranderd is. Onder de toren ligt een oude spoorwegremise en die is leuk verbouwd tot horeca.

We trekken verder door de stad richting Chinatown. Slenteren langs alle kraampjes, ik vind deze wijk zo heerlijk, sweet memories aan Hong Kong!

Verder naar Kensington Market met zijn exotische multiculturele mix en het trendy Queen West, waar we eten in een gezellige bistro.

Nog even langs het wereldberoemde stadhuis van Toronto.

Slenteren terug naar de CN Tower, we vermoedden vanmorgen al dat ze onze tickets niet goed gescanned hadden door een wisseling van personeel terwijl we de poortjes doorliepen en dat blijkt ook. We gaan gratis nog eens omhoog om Toronto by night te zien.

Met vermoeide voeten zitten we rond 22.30 uur in de trein retour naar Bronte GO en besluiten daar maar te overnachten.

Het nadeel van de parkeerplaats is dat er geen schaduw is dus de volgende ochtend zijn we al vroeg wakker door de warmte. Wat doen we: nog een dag Toronto of Niagara? Niagara!
We komen langs St.Catherines en het Wellandkanaal met zijn bijzondere al lang geleden gebouwde sluizensysteem. Gebouwd om het scheepvaartverkeer om de Niagara watervallen heen te leiden. (1 schip probeerde eens de watervallen af te varen door een motorstoring en dat wrak ligt nog steeds net voor de afgrond).

Door het leuke plaatsje Niagara on the Lake

komen we uiteindelijk in Niagara Falls. En wat een drukte is het hier! Allemachtig wat een gekrioel van mensen door elkaar heen. Allerlei nationaliteiten dwalen over straat waar kermisattracties je naar binnen lokken. Ik ben nog nooit in Las Vegas geweest maar Roel stelt….Vegas in het klein of Niagara Disney.

 

Het is één hele lange straat (Clifton Hill) met wat zijstraten en dan aan het eind de watervallen (Canadian Horseshoe Falls en de American Falls). Eerst de camper maar eens kwijt zien te raken!
En ook hier is het niet makkelijk want de Walmart wenst geen “overnightstays”. Het is echt heel warm en we zijn moe van de dag in Toronto dus gelijk op naar een camping.
Uitpuffen en dan op de fietsen naar de watervallen, dat is maar 5 kilometer.
Maar wat een hitte, ik moet toch even in de schaduw bijkomen, het is gauw dertig graden.
We zijn in Zuid Amerika geweest en hebben Foz de Iguazu mogen bewonderen maar de Niagara is ook heel mooi! Roel is hier nu voor de vijfde keer maar ook voor hem is het weer opnieuw genieten.

Het is al snel laat en we besluiten in de stad te eten. Roel wil avondfoto’s maken van de verlichte watervallen en om 22.00 uur is er ook vuurwerk. Op zoek naar een restaurant zien we onze favoriet; the Keg. Die zit in de kelder bij het Marriott hotel en zodoende hebben we geen idee wat er buiten gebeurd. Maar zodra we na het eten de fietsen pakken zien we donkere wolken boven ons….Roel checkt buienradar en die geeft aan dat er geen buien komen. We hebben nog een uurtje te gaan tot het vuurwerk dus maar een rondje over de mega kermis. We komen daar net aan en boem…. een harde onweersklap en gelijk vallen grote druppels neer.

Iedereen rent uit elkaar en gaat schuilen, ook wij. Gekleed in korte broek met shirtje en niets anders bij ons. Jaloers kijken we naar de mensen die vanaf de watervallen komen en bij de boottrip zo’n plastic jasje hebben gekregen. Roel zegt; ‘als het blijft regenen dan ga ik zo’n jas kopen van iemand.’ ? Maar goed, het bleef bliksemen en regenen en de lokkende straat met kermisattracties was veranderd in een lachwekkend waterparadijs met krijsende kinderen. Zodra het even iets droger werd stopten wij razendsnel de camera’s in mijn fietstassen en sprongen op de fietsen voor 5 kilometer tijdrijden! We waren de straat nog niet uit of grote bliksemflitsen schoten boven ons hoofd….en als ik ergens bang voor ben….dan is het buiten zijn in onweer! En het begon ook weer te regenen en gelukkig niet zo zachtjes. ? Ik was echt bang en zat kermend op mijn fiets, continue bliksem boven ons hoofd, keiharde regen en het water stroomde inmiddels over de weg. Wat was ik blij met de steun van mijn lover want die bleef kalm en bracht me veilig bij de camper. Kletsnat kwamen we bij de camper aan en oh shit, vergeten het zonnescherm in te draaien toen we weggingen! Er stond een hele bups water in maar gelukkig was het scherm nog heel. Wat een avond…. maar de nacht moest nog komen want de hele nacht ging het onweer en de regen door! We waren meer wakker dan dat we sliepen en de volgende ochtend….regende het nog!

Dan nog maar een dag blijven, doen we gelijk wassen en alles qua stroom ook opladen. Dus op naar de receptie voor een plek met elektriciteit. En dat is dan zo bijzonder….in het weekend zijn de plekken ineens duurder! Nou goed, we kozen een andere plek en hadden een klusdag. En buiten? Buiten bleef het onweren en regenen en de camping veranderde langzaam in klein Venetië. ’s Avonds was het enigszins droog maar ik wilde toch mooi met de camper naar de watervallen voor de avondfoto’s en het vuurwerk.
De camper konden we snel kwijt op een bewaakte parkeerplaats voor 10,00 dollar.
En de verlichte watervallen met het vuurwerk….één woord: Amazing! ?

De zaterdag breekt aan en op de camping zijn veel mensen al bezig om de waterschade op te nemen. Om ons heen liggen flinke plassen water en kinderen fietsen er met plezier doorheen. Vandaag willen we lopend over de Rainbow Bridge naar de Amerikaanse kant van de watervallen. Deze brug ligt over de kloof die tussen Canada en Amerika loopt. We verlaten de camping en gaan naar de parkeerplaats van gisteravond. Hé, die is in het weekend ook ineens duurder….kost nu 20 dollar! Nou, dan kijken we een straatje naar achteren nog eens. Ja, daar is er één voor 15 en één voor 10. We pakken die voor 10 dollar. Roel gaat betalen en komt terug met zijn kaartje en echt waar in nog geen 5 minuten zijn de prijzen weer omhoog gegaan! Als we van het terrein weglopen is het ook al 20 hier en aan het eind van de middag zijn de prijzen nog eens omhoog gegaan: 30 dollar! ?

We wandelen over de brug naar Amerika, de uitzichten op de watervallen zijn vanaf hier ook mooi maar het weer valt tegen want de zon laat het afweten en af en toe regent het ook weer. Het mooie van Amerika is ook dat ons telefoonabonnement van t-mobile hier gaat werken (onbeperkt bellen) dus ik bel mijn ouders voor een praatje. De wachtrij bij de Douane om Amerika in te komen is lang en dan zijn we aan de beurt. ‘Wat is de reden van ons bezoek?’ En nog een aantal vragen worden op ons afgevuurd. Gelukkig hebben we een visum, we moeten nu nog wel (éénmalig) 6 dollar administratiekosten per persoon betalen en mogen in Amerika verblijven tot 4 februari 2018 (zoals we al wisten ondanks het visum maximaal een half jaar). Verder hebben we een verrassend leuk gesprek met de beambte die ontdooit als hij hoort dat wij voor een lange periode op reis zijn en ik een oud collega van hem ben. We zijn nu officieel geregistreerd in de USA en hopen dat als we binnenkort met de camper de grens overgaan dit hierdoor eenvoudiger zal gaan. De watervallen van deze kant zijn minder indrukwekkend en wij vinden de Canadese kant mooier.

Al met al zijn we toch weer de hele dag aan de wandel. Terug op Canadese bodem kunnen we het niet laten en schieten het casino …(Dr. Rossi zei nog; ‘blijf van de drank af en uit de buurt van het casino’ ? ) …het walhalla voor de goklustigen in! En hier geldt mijn mooie regel: “what happens in the casino stays in the casino!” ?

Daarna een rondje over de kermis waar Roel en ik in het reuzenrad gaan. Ik vind dat altijd leuk die stelletjes die verliefd zitten te zoenen in zo’n bakje. Niet als je met een fotograaf zit….want mijn handsome zit om zich heen te fotograferen en hupt van de éne naar de andere hoek zodat het bakje heen en weer wiebelt….

En hoe grappig hij vindt  later ook nog een nieuwe vriend voor me! ?

We gaan maar terug naar de camper voordat het uit de hand loopt en zetten koers naar St. Catherines want daar is een fietsenzaak en hij heeft een probleem met zijn fiets. Uiteraard is de zaak al dicht maar we kunnen hem maar vast gevonden hebben en op zondag is die open. Vlakbij is een Walmart daar gaan we staan en even later komt er nog een camper bij, mooi. Het is wel aan een drukke weg dus echt rustig staan we niet….Bij de plaats Welland (sluizen) hadden we een pracht plek gezien en dat was vlakbij dus we konden altijd nog daarnaar toe als we zin hadden. Na het eten komt er ineens een raar type om de camper heen lopen en gaat druk pratend naast ons op de weg zitten, trekt handschoenen en sokken uit en kijkt boos onze kant op. Ik maak een grapje; ‘zo, die is niet goed!’ Roel houdt hem in de gaten en ziet dat ie bij de andere camper ook stampij maakt en daarna wegrent.
Nou staan we in een hoek dus we verkassen naar het midden van de parkeerplaats vlakbij de andere camper….zo, dat voelt beter. Rond twaalf uur net als we alles dicht hebben gedaan horen we iets om de camper….ieuw, wat is dat? Ik sta net mijn nachtponnetje over mijn hoofd aan te doen en Roel doet het gordijn omhoog en kijkt recht tegen het hoofd van een soort magere Hein met capuchon die terugstaart en dan schichtig wegloopt. ‘Nou, ben ik er klaar mee!’ zegt hij. ‘We gaan ergens anders staan.’ Dus daar gingen we om middernacht weg van de Walmart naar de sluizen bij Welland. We moesten er wel om lachen en reden eerst nog over de grote parkeerplaats of we die knul nog zouden zien maar die was nergens meer te bekennen. Bij de sluizen was het heerlijk rustig, dit hadden we veel eerder moeten doen! Het is daar ook een recreatiegebied en ’s morgens zien we al veel fietsers en hardlopers. Het begint al weer warm te worden en ik zeg; ‘Roel, laten we de camper wat meer in de schaduw bij de bomen neerzetten.’ Zo gezegd, zo gedaan! Nou had ik al een paar dagen het idee dat ik diesel rook….en nu dus weer! Roel naar buiten en hij kijkt onder de camper, doet zijn vingers over de grond en vraagt; ‘wat voor kleur is dit?’ (voor degene die het niet weten….mijn lover is kleurenblind) ‘Nou, dat is bruin….’ zeg ik. Vorig jaar in Noorwegen hebben we ook problemen gehad met het dieselfilter, dat zat los, en we vermoeden dat het nu weer zoiets is. We hebben reserve onderdelen bij ons en Roel slaat aan het sleutelen. Met hulp via internet en vrienden ( Jan Oorthuis: bedankt !)  denkt hij dat het opgelost is maar voor de zekerheid gaan we morgen toch maar even langs de garage.

Dat gaat morgen een drukke dag worden, fiets naar de fietsenmaker, camper naar de garage, zucht….soms zit het even tegen. Gelukkig hebben we een prima plek om te blijven staan en hebben we net “water geleegd en gevuld” dus wie doet ons wat. Er komt een schip in de sluizen en de fotograaf gaat aan de slag, als hij terugkomt bakt hij een lekker eitje voor me. Alle ramen staan open in de camper en dan komt echt het meest gekke van onze reis, tot nu toe…..Wij staan dus op een parkeerplaats bij een recreatiegebied en ineens komen er mensen naar het openstaande raam van onze camper; ‘are you selling something?’ ? Wij zitten ons eitje te eten en ????, ze denken dat we een soort foodtruck zijn, OMG, dit is echt het gekste wat we mee hebben gemaakt!

Roel gaat naar buiten en maakt een praatje maar ik kan niet meer, ik lig op de grond van het lachen. Wat ook raar is want dat horen die mensen. Dus die blijven excuus maken tot ik uit de camper ben en dan moet ik weer lachen….je ziet die mensen denken….’die is koekkoek!’ Ze maken nogmaals excuses en ik ga de camper maar in want ik kan echt niet meer van het lachen. Wat een gekke middag weer en we zijn pas zes weken van huis! ?