Fire in the hole

De tijd gaat soms zo hard voorbij, we zijn nu vier weken in Canada. Ik heb deze dinsdagmorgen in Montréal eerst het mailtje beantwoord van Frits en Anneke. Zij gaan binnenkort ook met hun camper op pad door de States. We hebben hen en nog een ander stel (Johan en Loes) leren kennen via de Canadasite. Een paar maanden geleden hebben we bij ons thuis met elkaar afgesproken om plannen en ervaringen uit te wisselen….dit lijkt inmiddels eeuwen geleden. De parkeerplaats van de Walmart ziet er somber uit, de regen is gestopt en de campers die er stonden zijn al vertrokken.

We zijn niet eens laat maar niet vooruit te branden. Hebben we zin om de stad te verkennen? Niet echt dus we besluiten om te volstaan met het uitzichtpunt boven de stad en dan richting Saint Jerome te gaan waar de camperzaak zit die ons hopelijk aan een keukenkraantje kan helpen. Om bij het uitzichtpunt te komen maak je een wandeling door een prachtig park dus beweging voor deze ochtend hebben we al weer gehad. Hier en daar een eekhoorn ( squirrel) en we hebben ook nog wild gezien. De zon komt voorzichtig door en we genieten van het uitzicht, alhoewel wij Montréal niet echt een mooie skyline vinden hebben zoals andere steden.

 

Vervolgens maken we maar weer eens een selfie. Het is grappig hoeveel mensen dan aanbieden of ze een foto van ons moeten maken. Waarop wij dan uitleggen dat het juist de bedoeling is dat we overal een gekke selfie maken….hoe flauw kunnen we zijn! ?
Door naar de camperzaak en die kan ons helpen aan een kraan! Maar….er is misschien een probleem want het systeem in Europa werkt iets anders dan in Amerika. Er komen 3 monteurs bij kijken en men test de kraan en het gaat werken! Dus inbouwen maar….ondertussen zijn we in gesprek geraakt met één monteur en de eigenaar.

En waar het aan ligt, aan onze open blik of zij vertellen graag alles….maar binnen een korte tijd weten we weer veel….De monteur heeft 28 jaar in dienst gezeten waarvan een aantal jaren in Germany en hij schakelde over in het Duits, heeft nog ex-schoonfamilie in Kleef wonen. De eigenaar is van plan om naar de Caravansalon in Düsseldorf te gaan dit najaar, dus we bleven babbelen. Er kwamen nog twee monteurs bij en Roel maakte een “uitdeelrondje” met onze souveniers namelijk; de sleutelhangers met de Delftsblauwe klompjes.

De monteur, die in Duitsland in dienst had gezeten, zei dat deze hem aan de blauw/witte flessen met jenever deden denken en kon zich ook het bier met the redstar (Heineken) nog heel goed herinneren! ?
En omdat we er toch waren namen we ook maar eens een kijkje in zo’n mega grote caravan en camper. Voor de prijs hoef je het niet te laten want ze zijn aanzienlijk goedkoper dan bij ons, alleen zouden wij er in Nederland niet mee mogen rijden want dan hebben we eerst een groot rijbewijs nodig. Komt nog bij dat de inrichting wel heel erg kitsch en donker is van die dingen!

‘Waar gaan jullie nu heen’ vroeg de eigenaar? En gek, ik denk dan altijd gelijk aan eten en heb visioenen dat zo’n man ons bij hem thuis gaat uitnodigen. ? Dus wij vertelden dat we onderweg naar Ottawa waren. ‘Ok, ga dan naar Mont Tremblant, dat is min of meer op de route en bijzonder mooi, in de bergen’ zei hij. En daar zijn we nu en het is zeker prachtig! In de winter wordt hier geskied en het is dat de bergen niet hoog genoeg zijn anders zou ik zeggen….we zijn in de Zwitserse of Franse Alpen. Het is een Nationaal Park en we staan op één van de campgrounds (L’Ours) middenin het park. Kampvuur, wijntje met wat lekkers en mijn handsome gaat zo de BBQ aansteken….je hoort mij niet klagen!

Met de muggen valt het mee en we kunnen de hele avond buiten zitten en genieten van het vuur. Het is echt stikdonker in het bos en de volgende ochtend schrikken we rond 09.00 uur pas wakker! Omdat de koelkast ook eens leeg moet heeft Roel zich vanmorgen wel erg uitgesloofd met het ontbijt!

Dat doet ie goed want we hebben vandaag een actieve dag. Eerst willen we naar de waterval in het park. We zijn gisteren pas laat in de namiddag hier aangekomen en nu we het park overdag zien valt het ons direct op dat het erg toeristisch is, de éne na de andere camping doemt voor ons op. Jeetje, dit is wel erg! Heel veel fietsers en wandelaars op de paden. De wandeling naar de waterval is mooi maar voor Roel toch wel wat zwaar, veel hoogteverschil en hij doet het rustig aan.

(effe fotografisch geintje bij de onderste -roel)

Hij loopt wat te mopperen dat hij net een oude vent is maar ik zeg ‘niet zaniken Dijkie, voorlopig loop je hier nog en dat had vorig jaar heel anders af kunnen lopen!’ We willen nog een nacht blijven maar het gekke is dat je dan terug moet naar de ingang van het park (het is niet zo groot ongeveer 10 bij 20 kilometer) om opnieuw entreegeld voor het park (dit is per dag per persoon) te betalen en weer een campground te bespreken.  En een kop koffie met taart langs een meertje.

We kwamen weer op dezelfde campground uit want de anderen waar me met onze camper konden staan waren vol. Helemaal top want daar was het ons prima bevallen! We namen gelijk een stapel hout mee voor het vuur vanavond en installeerden de camper. Roel was best moe dus wilde verder rustig aan doen maar ik besloot om nog een stuk te wandelen en liep terug naar het meer. Na anderhalf uur was ik weer bij de camper waar mijn lover lekker buiten zat met de kaarsjes aan. Ik zeg ‘wat romantisch!’ ‘Nou, dat doe ik tegen de muggen!’ zei mijn romanticus. ? We deden een wijntje met alles erop en eraan en de muggen kwamen dus vuur moest er komen. Dat wilde niet echt zo vlotten en wat dan….Laat ik voorop stellen dat ik alleen maar aanwijzingen geef, ik zit in een stoel en roep wat hij doen moet; dan zeg ik ‘wapperen met een boekje’ of ‘kleine stukjes hout erbij’. Roel doet dat dan maar uiteindelijk als het allemaal niet werkt dan heeft hij zo’n kleine rode jerrycan en gooit een scheutje benzine erbij en pfffoefff “fire in the hole”!

Een soort Gold Rush momentje voor de mensen die deze serie kennen….’Zo, geen mug meer te bekennen’ zegt mijn lover dan met een smile. Ik kan alleen maar kijken of mijn schoenen niet gesmolten zijn en of ik mijn broekspijpen nog heb want bij dit soort acties is er geen waarschuwing van zijn kant. Maar een kleinigheidje moet kunnen, zou mijn broer zeggen, en uiteindelijk bleef het vuur branden en we hadden een prima avond. De camper stond achteruit geparkeerd op de plek en best wel schuin….maar zolang je er niet in zit heb je dat niet in de gaten. Pas toen we naar bed gingen viel het mij op dat we wel erg schuin stonden…..Ik vond het niets maar Roel verzekerde me dat er niets kon gebeuren, hij had de camper op blokken gezet, nog extra keggen bij de achterwielen en nog een grote steen erbij. Handrem aangetrokken….klaar! En toch….ik vond het niets. ‘Zeg dat dan eerder’ zei mijn lover met een kleine (terechte want het was al rond 23.00 uur) ergenis in zijn stem. Hij ging alles nog eens controleren en het was safe dus ik vertrouwde hem en we gingen weer liggen. Later in de nacht begon het te regenen en daardoor kwam het zijraampje bij onze voeten met een klap dicht, nou we schrokken ons rot en dachten even aan de rem…. Ik zag die hele hut al door het bos hobbelen….?
’s Ochtends toch eerst maar op de parkeerplaats recht gaan staan en daar ontbijt en douche voordat we koers zetten naar Ottawa. Daar staan we nu voor de verandering weer bij de Walmart. Want het moet gezegd, in de grote steden is dit gewoon de beste oplossing! Morgen eens de city bekijken en zien of de hoofdstad van Canada inderdaad gelijkenis vertoont met de hoofdstad van Engeland. ?