Extra editie!! Noodweer!

Als ik woensdagochtend wakker ben klim ik uit bed en open het keukenraam, wow, wat een uitzicht. Het is nog vroeg maar de lucht is blauw inclusief wat witte wolken. Met een beetje fantasie zie ik Old Shatterhand en Winnetou bovenop de rotsen staan. Bij Wilma en Piet is deur ook al open: tijd voor ontbijt met een view. ? Op mijn vraag; ‘Gaan we nog paardrijden?’ komt een lauwe reactie want Piet en Roel hebben er geen zin. ‘Ik ben me daar gek om 80 dollar neer te tellen voor die Indiaan met zijn paard!’ zegt mijn lover, ‘Maar je moet het zelf weten, je denkt dat je niet durft en een uur is zo voorbij, dan ben je nog op weg naar de Valley beneden!’ ? Natuurlijk heeft ie gelijk het is een belachelijk bedrag. Wilma twijfelt ook nog dus ik besluit het paard en de Indiaan maar te schrappen. Via Kayenta zetten we koers naar de Grand Canyon met een stop bij de Trading Post in Cameron, een super grote souvenirswinkel. Daar doet Wilma deze grappige ontdekking: het tasje is volgens zeggen door de natives gemaakt maar als zij erin kijkt ziet ze het label ‘Made in China’. ?  Vanaf hier rijden we naar de oost ingang van het Grand Canyon National Park waar de ranger vertelt dat er nog wel plekken vrij zijn op de campground. Voor de zekerheid stoppen we alleen bij het eerste uitzichtpunt op de Canyon en rijden dan gelijk door voor een plaats om te overnachten. Maar de ranger had het mis en beide campings zitten vol. ? Op Mather campground geeft een andere ranger een goeie tip; ‘Buiten het park richting Tusayan is BLM land waar je gratis kan staan.’ Inderdaad net er buiten zijn links en rechts mooie plekken in het bos. Doordat we inmiddels in Arizona zijn waar de klok een uur terug gaat, hebben we een ‘vroegertje’. Wilma en ik genieten met een wijntje in het zonnetje, Roel werkt aan zijn foto’s en Piet treft voorbereidingen voor zijn zelfgemaakte nasi. Ik zeg; ‘Prima rolverdeling!’ ? Na een fris nachtje lijkt het donderdag een redelijk dag te worden en kunnen we al weer buiten ontbijten. Dan is het tijd voor de Grand Canyon. Ons planning is: eerst bij het Visitor centre een aantal uitzichtpunten bekijken, bij de Village een stuk de Canyon in lopen en als laatste het gedeelte van de Rim met de shuttlebus tot Hermits Rest. Dit stuk is voor auto/camper verboden, je mag er wel met de fiets in. Dat hebben wij vorig jaar gedaan. Terwijl we genieten van de eerste uitzichten pakken in de verte donkere wolken samen. Ineens klinkt daar ook een donder! ‘Het is nog ver weg maar ik ga echt die Canyon niet in wandelen als het gaat onweren.’ roept mijn lover. Vertwijfeld kijken we naar de lucht, we zijn niet voor niets helemaal hier naar toe gereden. ? Het begint te druppen maar het onweer lijkt niet dichterbij te komen. In de camper wachten we dus maar met koffie/thee tot de bui over is. Dan gaan de wandelschoenen toch aan en duiken we de Canyon in waar we een gedeelte van het pad naar beneden lopen en….ook weer omhoog! ? Ondanks het onweer dat in de verte blijft klinken is de zon gaan schijnen. We wagen het er op en nemen de shuttlebus. Deze stopt op een aantal uitzichtpunten waar je op en af kan stappen wanneer je wilt. Ongeveer op de helft bij Powell Point besluit mijn lover; ‘Hier eruit, dan lopen we langs de Canyon naar het volgende punt.’ Al babbelend wandelen we naar de rand van de Canyon. Bijzonder is dat wij vrouwen de naam hebben maar mannen vaak veel meer kwekken….? De heren fotograferen en wij dames kijken zonder lens in het rond. ? In de verte komen de donkere wolken ineens snel dichtbij en een lichtflits schiet door de lucht. ‘Gewoon een buitje voor het stof!’ lach ik de anderen uit. ? Als het echter hard begint te waaien besluiten Piet en Roel dat we terug naar de bushalte moeten en geven instructies wat te doen als het onweer komt. Ik vind het lichtelijk overdreven maar luister braaf. De eerste dikke druppels vallen en WTF de regenjassen zitten in mijn rugzakje. Onder een boom probeer ik ze snel te pakken, ‘Ga verdorie onder die boom vandaan, ik zeg het net, je luistert echt niet!’ foetert mijn lover direct. Vanuit de kant van het Visitor centre klinken nu ook sirenes, het is eigenlijk best scarey aan het worden! Als er een bus verschijnt trekken we een sprintje maar er zijn er meer die dat doen. Na wat drukken en duwen is de bus vol, doet de chauffeur de deuren dicht en staan wij nog buiten. ? Het onweer hangt nu recht boven ons en de regen is overgegaan in hagel. De bus wil vertrekken maar daar is ie: mijn superman die roept; ‘Die gaat niet weg voordat wij erin zitten!’ ? Terwijl iedereen braaf op de volgende bus staat te wachten doet mijn lover eigenwijs de act ‘last man standing’ voor de bus. ? Eerlijk waar, soms ben ik niet eens verbaasd meer over zijn acties. Net als vroeger met mijn hondjes kan ik roepen wat ik wil maar hij komt niet en met vrees kijk ik naar de beslagen ruiten want als de chauffeur gas geeft….? De redding komt van Wilma die een volgende bus ziet naderen en inmiddels zeiknat rennen we er heen. ‘Hurry, hurry, everybody we are going to evacuate the Rim!’ roept de chauffeur. Alle mensen moeten de bus in en doordat we allemaal kletsnat zijn beslaan gelijk de ramen. We worden er lacherig van, ‘Zie je nou dat wij het aantrekken, er is altijd wel iets raars!’ grinnik ik. Terug bij de Village, waar de camper staat, is het een waterballet. De wegen en spoorrails zijn veranderd in kleine snelstromende riviertjes. Door het water rennen we terug naar de camper. De hagel klettert zo hard dat we niet veel zien, Piet en Wilma lopen te ver door, ‘Terug, terug, deze kant op naar de camper!’ buldert mijn lover. Omgekleed zitten we even later bij elkaar en besluiten de Canyon te verlaten want de lucht ziet er niet naar uit dat het snel zal opklaren. Wat een avontuur weer: evacuatie in de Canyon, dat krijg je toch niet verzonnen! ?

Een gedeelte van Route 66 en Williams zijn de volgende bestemmingen. Mijn lover en ik zijn al eens in dit toeristische maar leuke stadje geweest en rijden naar Railside RV Ranch waar we eerder stonden. Ook nu hebben we geluk. De vriendelijke receptioniste geeft gelijk een waarschuwing voor nachtvorst, ‘Heb erg in de waterleidingen, laat ze niet bevriezen.’ Na het noodweer van vanmorgen geloven we haar gelijk. ? Piet en Wilma springen bij ons in de hut en we rijden naar het centrum. In de hoofdstraat slenteren we langs winkeltjes en restaurants om uiteindelijk bij Rod’s Steakhouse een prima stukkie vlees te eten. Een dansje op straat bij terras met live muziek… Terug op de campground maken wij dames nog gebruik van de laundry die, thank you Lord, 24 uur open is. Als de was klaar is en we terug lopen is het koud en de hemel vol met sterren, hoe mooi! ? De volgende morgen schijnt de zon uitbundig. Wat jammer, dit weer hadden we gisteren in de Canyon moeten hebben. Over de Route 66 rijden we naar Seligman, een piepkleine toeristentrekker waar alles in het teken staat van deze wereldberoemde weg. Ook nu is er weer genoeg grappigs te ontdekken voor een foto. Terwijl Wilma en ik wat kleding uitzoeken vindt Piet aansluiting bij het plaatselijk vrouwelijk schoon. ? Dan ineens is ie daar: John Wayne! En niet alleen een kartonnen versie maar ook een real cowboy met twee paarden. ‘Ga er op!’ roepen mijn drie reisgenoten in koor. Daar staat deze Cheryl in een roze korte broek op slippers met een tijgerprint. Of het komt door mijn hoed die mij het gevoel geeft dat ik in het Wilde Westen ben weet ik niet maar ik hoor mezelf zeggen, ‘Ik ga het doen?!’ ? De cowboy helpt me, althans hij helpt het paard om te blijven staan want ik ben niet zo lenig en trek het dier zo wat om. Wow, wat een klim maar ik zit! ?? Voor de foto geeft hij zelfs zijn geweer af en dan gaat het bijna mis. ‘Nooooo, don’t put your finger on the trigger!!!’ schreeuwt ie. Wat blijkt er zitten  gewoon echte kogels in! Dit kan alleen maar in the States. ?  Had ik haast als een soort mislukte Buffalo Bill schietend door de straten gegaloppeerd met mijn paard. Na al deze gekkigheid rijden we verder op weg naar de Hooverdam. In Hackberry maken we nog een quick stop om Piet het Douane-embleem te laten zien wat ik hier in 2017 heb achtergelaten. Er hangt heel veel maar die van mij is niet meer te vinden. ?

Voor de ingang bij de Hooverdam krijgen we net als vorige keer een security check. De luiken aan de buitenkant moeten open en ze kijken vluchtig in de camper. De dam is en blijft heel indrukwekkend en warm want ook deze keer is het super heet. Puffend lopen we terug naar de parkeerplaats waar de campers staan. Het is eind van de middag als we iets verder bij Lake Mead de campground op rijden. Je kan er full hook-up of dry camping (zonder voorzieningen) staan. Wij kiezen voor het laatste omdat de plekken veel mooier zijn. De full hook-up staan zij aan zij en heel dicht op elkaar. ? Met een wijntje mijmer ik later op de avond in de schemer wat voor me uit. Aan de ene kant het donkere meer en aan de andere kant in de verte de lucht die oplicht door de vele lichtjes van de megastad Las Vegas, waar we morgen naar toe gaan, Yes! Afgelopen week hebben mijn lover en ik een aantal bezienswaardigheden dubbel gehad maar nog steeds is het heel erg mooi en genieten. Om deze reden schrijf ik ook niet over het ontstaan van Route 66 en de Hooverdam want dat staat in vorige blogs al beschreven. ‘Over Vegas hoef je ook niet veel te schrijven want daar heb je al boeken over vol!’ grapt mijn lover. Maar dat heeft ie mis want morgen, zaterdag, gaat een bijzondere dag worden in Sin City, the City that never sleeps, the City of love….??

8 antwoorden op “Extra editie!! Noodweer!”

  1. Ook nu weer: genotenn van die prachtige foto’s.
    Tip: Als jullie in alle rust eens willen genieten van de Grand Canyon zoek dan op Spotify de Grand Canyon Suite van Grofe op.
    Hij heeft zich daar door alle natuurschoon laten inspireren voor het componeren van een prachtig stuk muziek. Het onweer is ter plekke opgenomen.
    Fijne reis verder.

  2. Heel herkenbare foto’s van de Grand Canyon met zijn noodweer. Ik ben daar met de motor geweest in 2006 en toen zag ik het ook heel donker worden. Ik hoopte eigenlijk dat ik achter de bui zou kunnen aanrijden, maar die bui achtervolgde mij. Het regende zo hard, dat rotsblokken ter grootte van flinke keien over het wegdek “zwommen”. Bij een kruising konden we schuilen bij een benzinepomp en daar vertelden de Indianen dat ze dit weer nog nooit hadden meegemaakt, zo zwart en zoveel regen. Dat het zwart was, bleek wel dat een andere groep motorrijders uit ons gezelschap het motel voorbijgereden waren, waar wij de nacht zouden doorbrengen. Na 40 kilometer kwamen ze er achter dat ze mogelijk fout zaten en een belletje pleegden naar de reisleiding. Toen we de volgende dag gingen ontbijten bij een zaak aan de overkant van het motel, bleek dat zij de avond daarvoor daar hadden staan schuilen en door de regen het motel niet eens hadden gezien. De foto’s van de Grand Canyon deden mij weer plezier, ik heb nagenoeg dezelfde foto’s gemaakt, maar ook vanuit een helicopter. Doe voorzichtig.

  3. Ohoh op dat paard had ik graag in het echie gezien, Donner und Wetter Vegas ze komen eraan….??

  4. herlenbare plaatjes maar dan zonder het slechte weer, alleen maar heet.
    Ik vind het apart dat jullie na tig x Vegas nog zo leuk vinden, afgezien van het gokken natuurlijk….

  5. Ooohhh wat een cliffhanger ??

    Maar wat een avonturen zeg… niet normaal. En op de manier hoe je het schrijft… het is net of we er bij waren!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *