Even Apeldoorn bellen!

Bilbao heeft een camperplaats met een mooi uitzicht op het centrum. Over de bochtige steile weg stuur ik omhoog terwijl mijn lover navigeert. Wat een klim maar het uitzicht is het meer dan waard. Bij aankomst wordt het ons duidelijk dat je hier maar 2 nachten aansluitend mag staan. Vervolgens moet je een nacht ergens anders heen en dan kan je weer terugkomen. Het is een grote camperplaats met de bushalte vlakbij. We installeren wat nodig is en nemen dan bus 58 voor 1,35 euro naar het centrum. In de buurt van het oude centrum stappen we uit en wandelen door de smalle straatjes. De siësta is net voorbij en bij de winkeltjes gaan de rolluiken weer omhoog. Volgens Google is de Santiagokathedraal een must see. We gaan niet verder dan de grote ingang want de entree is 6 euro per persoon. Vrij prijzig om een kaarsje op te steken en in gedachten hoor ik mijn vader zeggen; ‘Kind, schei toch uit, ga een borrel kopen voor dat geld!’ 🤣 Dus zo gezegd zo gedaan en op het terras schuin tegenover de kerk nemen we een glas sangria op mijn vader. 😊 Daarna struinen we verder en bij een typisch Spaans restaurant gaan we naar binnen. Een hele aardige ober helpt ons door de kaart. Het is grappig om te zien als je je best doet om een beetje Spaans te spreken hoe enthousiast ze worden. Mijn paella is super en ook met de entrecote van Roel is niets mis. Op de terugweg naar de bushalte komt de bus ineens aan dus we zetten het op een rennen want anders is het 20 minuten wachten. Eénmaal bij de camper retour breekt een hevig onweer boven ons los, gevolgd door vreselijke regenbuien. Hebben wij mazzel of niet, net op tijd binnen! 😊 Zaterdagmorgen gaan we naar de overdekte markthal (2 verdiepingen) die, vinden wij, iets tegenvalt. Vervolgens verkennen we het gedeelte met de grotere winkels zoals El Corte Inglés. Het is warm drukkend in de stad en puffend lopen we door naar het museum Guggenheim. We besluiten er toch niet naar binnen te gaan. Er is een autotentoonstelling, niet onze grootste interesse. De Guernica van Picasso, die Roel graag zou zien, hangt niet hier maar in Madrid en verder doen deze cultuurbarbaren het met het genieten van de buitenkant. 😊 Langs de rivier slenteren we terug naar de overdekte markthal waar we in een tapasbar maar weer eens een keuze uit de vele pinchos maken. Na een vermoeiende warme dag puffen we naast de camper uit met een prachtig uitzicht op deze geweldige stad. Vrijdagmorgen verlaten we de camperplek en zetten koers naar Sopelana. Dit plaatsje ligt zo’n 20 km vanaf Bilbao en heeft een camping. Eigenlijk vinden we de prijs van 40 euro te duur maar er is niet heel veel keuze rond Bilbao. We lassen dus een soort pauze-dag in met een bezoek aan de supermarkt voor boodschappen, de Decathlon voor nieuwe golfschoenen want ik kan mijn anderen nergens meer vinden (vreemd toch al die schoenen die worden vergeten of kwijt zijn….🤨), ruimen de camper een beetje op en rusten wat uit in het zonnetje voor de aankomende dagen die we weer in de hoofdstad van de provincie Biskaje zullen doorbrengen. Zaterdag rond 09.00 uur zijn we terug bij de camperplaats, die blijkt dan al vol te zijn. De dame herkent ons gelukkig en gaat nog eens stoeien met de boekingen. Dit zijn dan van die rare dingen: eerst is er niets meer vrij en dan krijgen we een plek op de voorste rij met het beste uitzicht. Snap je het nog?! 🤔 Ons plan is om vandaag het oude centrum nog een keer te bezoeken en zo dwalen we opnieuw door de smalle straatjes, vinden andere mooie gedeelten in de stad en gaan ook weer voor de pinchos en sangria. Pas als onze voeten echt protesteren gaan we terug naar de camper. ‘s Avonds hangen we voor de tv en kijken een serie. Maar wat is dat voor lawaai buiten? Vanaf beneden in het centrum klinkt harde muziek. Het lijkt op een openlucht discotheek. In bed klinkt het boem boem boem lekker door en verbaasd luister ik naar de ademhaling van mijn vent die gewoon in slaap valt! Van mijn gesnurk ligt hij nachten wakker, stelt ie zelf, en bij deze pokkenherrie valt hij gewoon in slaap! 😤 De volgende dag moppert iedereen over het lawaai maar niemand kan vertellen wat en waar het nou precies geweest is. Zelfs de receptioniste van de camperplaats niet! Nou ja, het heeft gelukkig maar tot ‘s morgens 06.00 uur geduurd met rond 03.00 uur ook nog een flink vuurwerk! 🤣 Zondag nemen we de metro om bij de Vizcayabrug te komen. Het openbaar vervoer is hier perfect geregeld. Dat de verplichting om mondkapjes te dragen in het OV een serieuze zaak is wordt duidelijk als er een jonge vent zonder mondkapje in de metro zonder pardon door een bewaker verzocht wordt om uit te stappen. Dat er in Spanje meer respect is voor de overheid zoals politie en beveiliging is sowieso te merken op straat maar ook nu. De kerel laat zich zonder verzet uit de metro zetten en verlaat het perron. In Gexto stappen we uit en via een stijle weg (om het naar boven lopen te vergemakkelijken is er een slim roltrappen systeem) dalen we af naar de rivier Nervión en de zweefbrug. De brug is ontworpen door Alberto Palacio (één van Gustave Eiffel’s leerlingen) en in  1893 in gebruik genomen. De zweefbrug verbind de plaatsen Portugalete en Gexto en verplaatst iedere 4 minuten een gondel met passagiers, fietsers en maximaal 6 auto’s. De gondel beweegt tussen de pijlers van de ene naar de andere oever en overbrugt een afstand van zo’n 160 meter. Nadat we de boulevard van Gexto zijn afgelopen nemen we de gondel. Best snel zoeft het ding over het water en brengt ons naar Portugalete aan de overkant. Ondanks dat de winkels op zondag dicht zijn is het vanmiddag druk op straat. Grote families en groepen vrienden halen eten en drank in een van de tapasbarretjes en gaan dan buiten op een bankje zitten. Wij kunnen niet anders dan dit voorbeeld volgen. 😉 Eigenlijk wilden we over de hoge brug terug naar Gexto lopen maar door de toenemende bewolking ziet mijn vent er van af, ‘Er is toch geen foto te maken zo!’ Dus laten we ons opnieuw in de gondel naar de overkant zweven. Na een beetje puzzelen met de route en wat leeswerk besluiten we om via de kust een stuk terug richting San Sebastián te rijden. Er zijn toch een aantal mooie gemiste highlights. Bijvoorbeeld de kasteelrots San Juan de Gaztelugatxe bij het vissersplaatsje Bermeo. Hier vonden trouwens ook enkele opnamen van de serie Game of Thrones plaats (zijn wij de enigen die nog nooit een aflevering hiervan hebben gezien?!🤔). We hebben geen haast en plannen voor dit alles zo’n dag of vier. Maar helaas de werkelijkheid is anders. Laten we het erop houden dat de kustweg prachtig maar tijdrovend is, eb en vloed niet te plannen zijn en de hut ergens parkeren en verder fietsen gelijk staat aan suïcide. We wandelen wel door Guernica dat in 1937 tijdens de Spaanse Burgeroorlog platgebombardeerd is door de Duitse Luftwaffe als ‘oefening’ voor de Tweede Wereldoorlog. Adolf wilde z’n nieuwe bommenwerpers proberen en Franco vond het best.🤔 Een kopie van Pablo Picasso’s werk Guernica staat hier als muurschildering.

Wilden we het Baskische parlementsgebouw bekijken, een van de weinige bouwwerken die het bombardement overleefden, kwamen we er na twee uur wachten (siësta) achter dat je eerst gratis toegangskaarten moest halen, en voor vandaag was alles al uitgegeven. Kortom, het waren 4 fantastische planningen maar voor ons stuk voor stuk niet haalbaar en zo duiken we na een intensieve dag rijden maar de drukke camperplaats in het vissersplaatsje Lekeitio op waar je bij eb zo naar Isla de Garaitz zou kunnen lopen. We maken een wandeling door het stadje en berekenen het getij. De eb blijkt om 4 uur ‘s-ochtends en ook dat geven we maar op. Zo komt het dat we al na 2 dagen de hut parkeren net buiten Zauratz op Gran Camping Zarautz, die aan zee ligt maar je moet er wel eerst 467 treden voor overwinnen. 🤣 Natuurlijk laten we ons niet kennen: nemen de trap naar beneden, doen op een terras aan de boulevard een wijntje en klimmen vervolgens weer 467 treden terug naar de camper. De damesbadmode voor dit jaar is overigens niet verkeerd zegt m’n vent. 🤨

Op woensdag gaat de hut door naar Pamplona en houden we de kust voor gezien. Over de autoroute rijden we door een landschap zo mooi! Kleine dorpjes tegen de bergen aangeplakt, dichte bossen en mooie vergezichten. We wanen ons in een van de Alpenlanden. 😍 Ook Pamplona heeft een camperplaats, je ziet ze hier veel in Spanje en wij vinden ze vaak goed te doen. Je kan er schoon water bijvullen, vuil water en wc lozen en dat alles gratis of tegen een gering bedrag. Mij doet het iedere keer weer denken aan zo’n aflevering van ‘We zijn er bijna!’. 🤣

We waren al eerder in Pamplona maar omdat het een leuk stadje is en op onze route naar de Middellandse zee stoppen we toch weer voor een dag. En dat hebben we geweten! 😉

Het blijft wennen die siësta en ook hier gaan om 14.00 uur de rolluiken voor de winkels dicht. In een smalle straat vinden we een tapasbar met veel locals, daar laten we ons door de ober zo goed mogelijk uitleggen wat voor lekkers er allemaal is. We begrijpen het een beetje en wagen de gok want wat maakt het uit als je het niet weet: als het maar smaakt! Tussen de Spanjaarden zitten we vervolgens met onze buit en 2 glazen wijn. Net wanneer ik een hap van een gerechtje wil nemen steekt een vrouw tegenover me haar duim omhoog en een waterval aan woorden volgt. Het smaakt heerlijk dus ik neem aan dat ze dat wil vertellen. Daar mijn Spaans belabberd is stuur ik haar een duim terug. 🤣 Als de siësta is afgelopen stroomt het centrum weer vol met mensen: locals, toeristen en ook zien we veel wandelaars die de route naar Santiago de Compostela lopen. Maar bovenal is Pamplona natuurlijk bekend om het stierenrennen die onderdeel zijn van de San Fermin feesten (Las fiestas de San Fermin) half juli. Om 12.00 uur ‘s middags start het feest met een knallende vuurwerkraket, de chupinazo. Honderden flessen champagne sproeien uit over de menigte die dan zingend en schreeuwend de traditionele rode halsdoeken om bindt. Iedere ochtend van de feestweek denderen de stieren door de straten waar met houten balken een soort flipperkast is gemaakt waar de waaghalzen voor de stieren uitrennen. Ik heb er helemaal niets mee en vind het dierenmishandeling maar we zijn in Spanje waar men er anders tegen aan kijkt. Terwijl ik erover mijmer zie ik het zomaar gebeuren dat mijn lover gewoon zou blijven fotograferen. Mijn fantasie slaat op hol en met een beetje zelfspot zie ik ons lopen door de straten: deze vluchtende Cheryl met haar shopping aankopen die over het hek wil springen en mijn lover die stug door blijft fotograferen en niet opzij wil gaan voor de naderende stieren. 🤣

In een souvenirwinkel vinden we een kleine studio waar een aantal opgezette stieren in een nagemaakte straat staan. De vriendelijke kerel spreekt weinig Engels en wij weinig Spaans dus onze communicatie is perfect! 😉 We leggen dus niet letterlijk maar figuurlijk uit wat de bedoeling is en kruipen met zijn drieën over de vloer. 4 Scenes worden in elkaar gezet en dit al voor een prijs van 6 euro! We geven de kerel 20  euro voor het lachen. Hij is toch zeker een half uur bezig geweest. 🤣 Als hij eindelijk begrijpt dat we geen wisselgeld terug willen maar hij het dik verdiend heeft pakt ie een spaarpotje en legt uit dat het geld voor zijn zoontje is. Wat een schattige dankbare man! 😍 En zeg nou zelf: Roel kennende zou het toch zo maar gebeurd kunnen zijn en dan had het echt een gevalletje van ‘Even Apeldoorn bellen!’ geworden! 😊