Eclipse

Het is donderdag en ik ben het binnen zitten in het ziekenhuis wel even zat dus besluit ’s middags om het centrum van Chicago in te gaan. Mijn lover wil dat ik een taxi neem maar niets is zo lekker om in een vreemde stad in de bus te stappen en dan maar zien waar je terecht komt….uiteraard wel binnen de normale wijken! Ik Google een winkelcentrum, vraag aan de receptioniste in het ziekenhuis welke bus en waar het station is. In ruim dertig graden ga ik op pad en terwijl ik bij de halte in de brandende zon sta te wachten heb ik al spijt.? Er staan nog meer mensen bij de halte maar die staan er onbewogen bij….die zullen de hitte gewend zijn. De bus komt en ik vertel de chauffeur waar ik heen moet en dat ik een kaartje wil. Hij kijkt me aan….en vraagt dan; ‘hello honey, how are you doing, how is your day?’ Oh ja, eerst beleefd, dat doen wij in het Nederlandse niet en ik vraag me af of die man op mijn verhaal zit te wachten dus ik antwoord maar; ‘I’m doing fine, thanks.’ Hij vraagt nogmaals waar ik heen ga en zegt dan dat ik 2,50 dollar contant in het bakje moet stoppen.
Ik zoek een plekkie en ga lekker zitten. We rijden en enkele punten herken ik maar heel veel ook niet. Ik kijk eens om me heen of ik een “stopknop” zie, maar niets. ‘Nou elk nadeel heeft een voordeel’ zei die bekende Amsterdammer, dan heb ik toch gewoon een mooie rit door de city. Een soort hop on hop off bus, alleen ik hop er niet af.
Maar wanneer ik beter oplet zie ik dat je aan een touw moet trekken als je wilt dat de bus stopt. We komen bij de Willis Tower en ik begin weer dingen te herkennen. Net op dat moment stopt de bus bij een halte en roept de chauffeur heel hard dat de white lady naar voren moet komen….Ik kijk de bus rond en oeps, ik ben de enige blanke en op dat moment roept hij me nog een keer en niet al te vriendelijk! Ok, dacht ik….wat kan ik gedaan hebben….bijbetalen, want misschien was ik te ver en nu aan het zwartrijden…. ? En daar zie ik dan zelf de humor van in en moet moeite doen om niet te lachen (Zoals mijn broer altijd zegt; ‘jij lacht al het hardst om je eigen grappen voordat je ze vertelt hebt’).
Maar nee, ik moest hier overstappen op een andere bus. Wat super aardig van de chauffeur! Hij ging het me helemaal uitleggen en ik leer snel dus ik zei ; ‘yeah, aha, yeah, aha.’

Het was druk op straat en ik vind het heerlijk om in de stad te wandelen en overal te kijken dus ik liet de overstap op de andere bus zitten en ging op pad. Uiteindelijk had ik geen voeten meer over en besloot ergens te gaan eten. Maar dan iets zoeken….alles zat vol en ineens zie ik een leuk klein terras maar ook daar geen plaats dus even binnen kijken. Door de draaideur en het was zo’n sportcafé, met overal grote tv schermen, keiharde muziek en super druk.

En voor ik het wist was ik aan een tafel met zo’n hoge kruk neergezet door een type basketbalspeler. Ben ik gewoon moe of ineens heel oud, zucht, maar het is onaangenaam zitten op zo’n hoge kruk, keiharde muziek (lucky me, was het een concert van U2)….Een springerige serveerster komt op me af; ‘hai honey, you’re looking great today, how are you doing, how was your day?
En ook hier denk ik…zal ik jou eens echt vertellen wat ik heb meegemaakt! ?
Maar nee, ik zeg; ‘fine, thank you.’ ?
Ik bestel wat lekkers van de kaart en verwonder me over de mensen die hier zitten met het volume van de muziek en herrie van de tv schermen met verschillende sportwedstrijden: verliefde stelletjes, oudere mensen, zakenlui, groepjes vrienden en vriendinnen en een vader met twee kinderen van een jaar of 6 en 8. En “knipper knipper” gaat zijn oog….ok, is dat tegen mij? ?Schuin kijk ik om me heen en constateer dat ik de lucky lady ben. “Knipper knipper” doet zijn oog iedere keer als ik zijn blik kruis. Heerlijk, vader is op stap en dat tref ik weer! Met suizende oren en een vol maagje laat ik daddy cool een uurtje later knipperend achter in het restaurant en loop naar de bushalte. De belofte aan mijn lover negerend, want ik had hem beloofd om terug een taxi te nemen. Ik wist nu hoe het werkte dus hup in de bus, eerst het beleefdheidspraatje en daarna zei ik; ‘Mercy Hospital, please.’ En hoe dom, ik had geen gepast geld! Alleen maar 1 of 5 dollar en het was 2,50. De chauffeur; ‘ok, you pay me 1 dollar and sit down and Jezus loves you my child.’ Zie je dat bij ons in Nederland gebeuren! ? Nog even bij mijn lover kijken en morgen weer een nieuwe dag.
Het is inmiddels vrijdag en als ik ’s morgens binnenkom is Roel het zat. Er is net weer een groepje doktoren geweest die een maagonderzoek willen gaan doen. Dit om te zien hoe de galblaas functioneert. We praten erover en snappen nu eigenlijk niet meer waar we aan toe zijn. Twee uur later komt er een ander groepje artsen en die constateren dat het beter gaat en dat Roel voorzichtig iets mag gaan eten.  De communicatie onderling is echt ronduit slecht.  Eind van de middag komen er weer twee andere doktoren langs en die vragen hoe Roel zich voelt nu hij iets gegeten heeft.  Uiteindelijk komt het verlossende woord; Roel mag morgen het ziekenhuis verlaten.
We zijn reuze blij want ons plan was om de eclipse te gaan zien. Eigenlijk is het iets wat mijn lover graag wil zien en omdat ik hem dat zo graag gun hadden we besloten om daar naar toe te gaan. Zou het nu toch gaan lukken? We moeten dan ongeveer 500 kilometer rijden en in dit geval betekend het dat ik dit nu alleen zal moeten gaan sturen….  Net voordat ik weg wil gaan wordt Roel niet lekker en het kleine beetje wat hij heeft gegeten komt eruit, hij is vreselijk beroerd. De verpleegster heeft telefonisch overleg met de dokter en de medicatie wordt verhoogd en ook iets tegen de misselijkheid.  Arme vent….we appen later nog wat en hij gelooft niet dat hij morgen uit het ziekenhuis mag.
Zaterdag sta ik al om half acht voor zijn neus om hem op te vrolijken, maar hij is ook vroeg en zit al in de stoel met zijn “infuusschaduw” naast zich. Hij voelt zich beter en heeft ontbijt besteld. Dit is de menukaart van het ziekenhuis.

Niets van te voren opgeven, heb je trek dan bel je en bestel je!  Ik ga douchen in het ziekenhuis want het water in de camper is bijna op. Ook vertrouwen we de kwaliteit van het water niet meer want de camper staat al een paar dagen in de brandende zon.  De doktoren komen en ze vinden het toch goed dat Roel het ziekenhuis verlaat mits hij rustig aan doet en eind volgende week terug komt voor controle. Helemaal top!  Als ze weg zijn dan zie ik dat het mijn lover allemaal een beetje teveel wordt….ik ken hem inmiddels. ?En omdat hij altijd voor mij klaar staat besluit ik om hem naar de eclipse te rijden. Dus ik zeg; ‘jij en ik gaan naar de eclipse!’ Dat geeft weer een momentje met emotie. Omdat het zo warm is buiten besluit ik de camper even van plek te wisselen en in de schaduw te zetten….En dat had ik dus beter niet kunnen doen….Ik parkeer en hoor een brekend geluid….oeps, dat klinkt niet goed. Maar het is al te laat, ik heb het achterlicht van de fietsendrager kapot gereden. ?En, ik rij dus bijna nooit schade en nu dit, grrrrrrr. Alle glasstukjes verzameld maar het zijn er echt heel veel.

Ik kom terug bij mijn handsome op de kamer en vertel hem van het achterlicht en het is waar….tegenstellingen liggen dicht bij elkaar want ik verliet de kamer als zijn “eclipse prinses” maar kom terug als “stom varken” ?….klinkt erger dan het is hoor want hij moet er om lachen! Optimistisch als hij is zegt hij; ‘dat plak ik wel even.’
Tot hij het ziet want dit valt echt niet meer te plakken. Ik belde dus maar weer naar mijn moeder en vertelde haar dat ze waarschijnlijk nog iets mee moet nemen als ze volgende maand naar ons toe komt! Ze heeft inmiddels al een aardige lijst! ?
Rond 14.00 uur verlieten we het ziekenhuis na een dikke knuffel en ‘be blessed by the best.’ van verpleegster Vernette en we stapten naar buiten. ‘Wat is het warm!’ zei Roel. Hij had daar in het ziekenhuis met de airco niets van meegekregen. De temperatuur geeft 32 graden aan, zucht….deed ik er wel verstandig aan om hem zo eind mee te nemen? Stil zit ie naast me, TomTom ingetoetst en helpt me mee om Chicago uit te komen. Op de snelweg ging hij lekker op de bank liggen. En warm was het en bleef het! De snelwegen in Amerika zijn breed met daarnaast her en der shoppingmalls, hotels en benzinestations. Ik moest tanken en zag ook een Walmart voor wat boodschappen dus eraf. Roel schrok wakker en zat als een “dood vogeltje” in de hitte voor zich uit te kijken. Ik dacht bij mezelf ‘pokken eclipse, ik heb er toch niets mee….’ Snel de Walmart in en heerlijk koel was het daar door de airco. Hij kwam bij en ik ook want het viel me toch wel tegen. De afgelopen dagen waren best spannend en nu deze rit. We beleven nog een gek moment want bij onze boodschappen zitten ook 2 flessen witte wijn.
De caissière (een jong meisje) slaat alles aan behalve de flessen wijn. Wij denken dat ze die vergeet en waar ben ik zonder mijn wijntje! ? Dan komt het vreemdste antwoord wat wij ooit gehoord hebben; ‘sorry, ik mag dat niet aanslaan want ik ben nog geen 19! Ik heb mijn cheffin al gebeld en die komt eraan.’ ? Roel kijkt haar aan en pakt de fles wijn en zegt; ‘ik ben oud genoeg dus : gescand.’ En haalt de fles over de scanplaat, het meisje kijkt verschrikt en op dat moment komt de cheffin aan….ze is nog een paar meter bij ons vandaan en in gedachten hoor ik de muziek van de film Jaws. Want wow, wat is die vrouw angstaanjagend groot! En haar gezicht staat op onweer….ze heeft duidelijk gezien wat Roel gedaan heeft. De cassière staat er timide bij en weet zich geen houding te geven.  En mijn lover en ik schieten op dat moment in de lach!(sorry voor onze ouders want we hebben allebei een prima opvoeding gehad maar op dat moment waren we zo klaar met alles) Zonder iets uit te leggen haalt de cheffin de flessen wijn over de scanplaat en noemt het totaalbedrag. ‘Je mag vast nooit meer bij de Walmart komen’ ; hinnik ik tegen Roel. De cheffin doet alsof ze ons niet hoort en kijkt boos voor zich uit.
We realiseren ons dat het heel flauw is maar het was op dat moment zo stom: een cassière die dus niet oud genoeg is om wijn aan te slaan….dat kan alleen maar in Amerika!
Terug in de camper bekijken we de kaart en ik besloot dat ik Springfield nog wel zou gaan halen (100 km), daar dan in een hotel overnachten en morgen nog de rest, ongeveer 250 km. Roel bleef lekker voorin zitten en we kwamen in Springfield, eerste hotel dat we zagen was het Ramada. ‘Kan me niet schelen wat het kost’; zei mijn lover en we gingen de camper uit. Oh, wat was het heerlijk in de lobby, koele airco lucht kwam ons tegemoet. Maar alle kamers waren volgeboekt! Wat bleek, er was een landbouwbeurs in Springfield. ?
De vriendelijke receptioniste belde nog een aantal hotels af maar alles vol. Dan gaat het de volgende plaats worden….dat is Litchfield, 80 kilometer verderop. Roel vroeg bezorgd; ‘ga je dat nog redden?’ En ik dacht nee….maar….zei ja. ? Ik ben niet zo goed in afstanden inschatten maar dacht, dat is gewoon een ritje Vlaardingen – Amsterdam, 4 keer gas geven en ik ben er….Het was inmiddels donker en al rond 20.00 uur. Roel had zijn humor weer een beetje terug en zei; ‘als we doorrijden dan zijn we voor donker binnen.’ Maar de lange rit eist zijn tol en hij ging toch maar weer even liggen op de bank. Veel kan er niet gebeuren want het is één rechte weg. Muziekie een beetje harder en move that bus. En dan komt er ineens zo’n mooi “fishermanfriendmomentje”: We rijden daar dus en Joe Cocker zingt het nummer “you are so beautiful” en ik weet dat gaat mijn lover meezingen en zachtjes hoor ik hem…. ❤️Eindelijk komt onze afslag en een motel met een lege kamer, yes! En ik weet niet wat de receptioniste denkt maar ze zegt; ‘ja, het is toch geen probleem als het twee queensize bedden zijn?’ Ik denk; ‘mens, al heb je een stapelbed, als je maar airco hebt want het is nog bloedheet!’  We nemen de kamer met twee van die hele grote bedden, heerlijk! Airco hoog, Roel een glaasje jus d’orange en ik een fles wijn….we hadden de avond van ons leven en sliepen binnen een half uur!
De volgende ochtend komen we buiten en bam….tegen een muur van warmte op!  Het is 09.00 uur en al weer 28 graden! Gelukkig staat de camper in de zon dus die is al lekker opgewarmd! ? Onderweg zien we heel veel motorrijders en ook bij ons in het motel zaten er een paar. We gaan even van de snelweg af om te zien of we in Staunton bij een camping water kunnen tanken en legen en komen er dan achter dat dit een gedeelte van Route 66 is. De uit vele films beroemde historische Highway van Chicago naar Los Angeles en wie kent niet het nummer: “Get your kicks on Route 66” ?!

Vandaar al die motorrijders! Het wordt al snel warmer en warmer in de camper en onze airco doet zijn best. De thermometer geeft 36 graden aan maar in de lucht zien we vreemde wervelingen verschijnen….zou er onweer komen?

We zijn echt suf van de hitte en ik vraag me weer af of ik er wel goed aan doe, wat een avontuur gaat dit worden….en dat allemaal voor de eclipse.
We gaan verder en naderen St. Louis en om de één of andere reden had ik het idee dat dit een klein stadje zou zijn. ? Roel ligt dus achter op de bank en ik dender met 110 km, met die vier ton wegende hut, over de snelweg op alle borden af terwijl de TomTom me van links naar rechts stuurt; ‘houdt links, houdt rechts, verderop links aanhouden, neem de afslag’ ….. ik dacht bij mezelf: ja, ja, talk to me baby maar niet op die manier! Zes banen die in, om en boven de stad gaan….dat was even iets te veel voor mijn verhitte koppie. ? Gelukkig ziet mijn lover het gebeuren en komt snel naar voren om me te helpen want het was heel verwarrend. Vandaar hebben we nog ongeveer 120 km te gaan tot Sullivan waar we de eclipse willen gaan zien. En waarom daar? Geen idee….heeft Roel opgezocht, uitgekozen en daar is het prima. We komen bij de afslag Sullivan en zijn inmiddels gekookt! En het is dus zo’n afslag met Walmart, hotels/motels, restaurants en benzinestations. Er is één hotel bij de reclamezuil die er uitspringt want op hun bord staat “indoorpool”. ‘Daar gaan we heen, kom op rijden!’ zegt Roel.
Ik zie me al bijna zwemmen….maar helaas alle kamers zijn bezet in verband met de eclipse. ? En natuurlijk is er geen hotelkamer meer te krijgen! We tanken gelijk en komen langs de Walmart, “no overnight stays” zien we op de parkeerplaats staan.
Nou met deze hitte hadden we dat toch niet gedaan! We checken op Booking.com nog de hotels maar inderdaad alles is vol. Dan toch maar een camping….en daar staan we nu, Meramec state park aan de gelijknamige rivier en heerlijk onder de bomen.

Het koelt wat af en we hebben een salade gegeten. Roel heeft de camera’s klaar voor morgen en is helemaal blij dat ie er is! En ondanks dat de campground aan een rivier en midden in het bos ligt kunnen we heel de avond buiten zitten zonder dat we last van de muggen hebben! De volgende morgen vroeg wakker en Roel voelt zich wéér iets beter. We gaan op pad om te kijken waar we een mooie plek kunnen vinden om de eclipse te zien en komen uiteindelijk uit bij de Walmart. Daar hebben zich al veel mensen verzameld en het is leuk om te zien hoe iedereen een plek zoekt. We krijgen van mensen een eclipsebrilletje en Roel zet alles klaar…..Kom maar op met die eclipse!

Eindelijk is het dan zover en ik moet zeggen….het is heel indrukwekkend en ik had het achteraf niet willen missen! En mijn lover….die was druk bezig met zijn camera’s en ik zag hem genieten….en ja….wat is dan 1000 km voor 2,5 minuut eclipse en zijn stralende glimlach! ?
De temperatuur was inmiddels rond de 35 graden en we deden wat inkopen bij de Walmart en besloten terug richting Chicago te gaan. Er waren helaas meer mensen die zo dachten en in een dikke file bereikten we St. Louis. Daar zouden we op de grote  RV parking bij Casino Queen overnachten en de volgende dag de stad en de Arch bezoeken.

Maar het was zo warm dat we besloten om alleen te stoppen om iets te eten te maken en daarna zou ik doorrijden tot Litchfield, of misschien nog verder, en dan een hotel scoren en overnachten.  We komen rond half negen in Litchfield en ik besluit dat het mooi is geweest, Roel ligt op de bank, we hebben vanmiddag een flinke tijd in de file gereden en net ook weer een heel stuk….ik ben eigenlijk doodop. Hier hebben we op de heenweg ook overnacht dus hopla, uit de camper en kijken of er een hotelkamer is. De parkeerplaats is helemaal vol, wat is het druk….Roel gaat het vragen en we hebben geen geluk. Allemaal mensen die de eclipse hebben gezien en nu ook op de terugweg zijn.
Zucht, hebben wij weer, we moeten er zelf om lachen! Alle hotels vol en wat is onze optie en redding….Walmart! Gelukkig is het flink gaan waaien en onweren dus het koelt af in de hut, we slapen prima. Het is een Walmart die 24 uur open is en midden in de nacht wordt ik wakker van de regen, kijk naar buiten en zie mensen met een winkelwagen over de parkeerplaats rennen. Wie gaat er in vredesnaam om vier uur ’s nachts boodschappen doen? En geloof me, het is best druk ook!  Voordeel van de Walmart is dat er ook meestal een kapsalon zit dus om 08.30 uur zit ik bij de kapster met mijn haar in de verf. Roel kan ook terecht voor knippen en we gaan rond het middaguur geknipt en geschoren richting Chicago. ?
Onderweg stoppen we in Springfield, waar Abraham Lincoln in 1837 is gaan wonen en bezoeken zijn huis. Het verhaal gaat dat als je op Monument Avenue waar zijn graf is, van zijn beeld de neus aanraakt, je een goede gezondheid blijft behouden! Nou reken maar dat we dat gedaan hebben!

Vandaar wegen de laatste kilometers (250 km) naar Chicago nog zwaar en Roel neemt het een uurtje over. We boeken onderweg via Booking.com een hotelkamer voor twee nachten en rond negen uur ’s avonds zijn we er dan eindelijk. We hebben weer twee queensize bedden genomen….heerlijk! En een bubbelbad, maar kunnen niet ontdekken hoe dat werkt….

Wat we wel hebben ontdekt is dat onze kamer aan de kant van de the L (metro) ligt en die dendert een paar keer per uur voorbij. ? Woensdagochtend starten we slow, Roel moet wat zakelijke telefoontjes doen en dan stappen we op de fiets naar het hospital voor de nacontrole. We verbazen ons over de gewoonten van de Amerikanen: in de wachtkamer zitten de wachtende mensen gewoon te eten en te drinken, grote bekers koffie en zakken voer van de Mac! Wanneer ze dan opgeroepen worden gaat alles in de zak en die wordt meegenomen.  De dokter is tevreden over Roel (hij is wel 6 kg afgevallen) en we nemen afscheid. Dan op de fiets door naar het Museum of Science en Industry. We trappen ongeveer 10 km over de Lakefront Trail (mooie fiets/wandelboulevard) langs het water en komen bij het museum.

Dit is erg groot, leerzaam en leuk. Je kunt er van alles zien over bijvoorbeeld: farmers technieken, een mega trein uit 1934 , de ruimtevaart (vanaf voorbereidingen voor de eerste vlucht naar de maan inclusief Apollo capsule),
de U boat 505 van de Duitsers die is overmeesterd voor de westkust van Afrika in  WO II, een vliegtuig van Boeing staat in de hal evenals de Spirit of St. Louis van de gebroeders Wright die als eerste de lucht in gingen met hun zelfgemaakte vliegtuig.  En een heel leuke tour door een steenkoolmijn….kortom alles heel interessant maar vermoeiend!
Vandaar fietsen we terug naar het centrum, want toen ik vorige week alleen was had ik zo’n leuk oud fotozaakje gezien en dat wilde ik nu aan mijn lover laten zien.
Nou dat is niet eenvoudig! Want waar was het ook al weer?! Dus showtime….Ik heb toch al geen richtinggevoel en nadat we wat gedronken hadden (Roel een jus d’orange en ik een cocktail, zo één waarvan je denkt….oei,oei, ik kom niet meer thuis) wist ik helemaal niet meer waar het was. ?

Het sportcafé waar ik wat gegeten had vond ik uiteindelijk wel door achter de desbetreffende bus aan te rijden….met daarachter weer Roel die mopperde op mijn chaotische brein! Met als uiteindelijke beloning lekker genieten van het bad wat maar niet wil bubbelen, het brede bed en….mijn eigen kussen! Want dat is ook zo’n ding….ik ben echt een zeur met kussens. Te hard, te zacht, het is altijd wat, ik weet het al als ik een kussen zie….dat gaat het niet worden. Hier op het hotelbed liggen drie kussens en geen van drie zijn goed dus ik liep vanavond met mijn eigen kussen uit de camper door de lobby…. ?En dat is dan ook zo’n mooi verschil tussen mijn lover en mij….ik zeg dan de volgende ochtend; ‘ik ben heerlijk uitgerust!’ Roept hij; ‘mag ook wel voor dat geld!’ En dan denk ik; ‘hmm, het was de Trump Tower nou ook weer niet!’ En hij denkt; ‘we hadden ook de YMCA kunnen nemen!’ ?
En nu op richting Mount Rushmore….en dat zijn nog heel veel kilometers, of zo als ze hier zeggen miles!

12 antwoorden op “Eclipse”

  1. Wat een belevenis maar blij dat het met Roel beter gaat we genieten van je verhalen en ik zie het zo voor mij heb ik ook eens in Barcelona gedaan met de bus ook een avontuur geweest . Maar jullie genieten lekker daar .veel plezier nog en ik kijk uit naar een nieuw verhaal van je ??????????

  2. De Eclips vergeten jullie van je leven niet,wat een verhaal maar Roel heeft met veel pijn en moeite zijn foto’s kunnen maken.
    Sterkte Roel en petje af voor Sia.

    Groeten, Keith en Carla

    1. We hebben altijd al gezellige etentjes met elkaar maar nu met al deze belevenissen hebben we heel wat te lachen in december/januari!

  3. Sia: een en al respect heb ik voor jou. Ondanks je ‘warrige koppie’ toch de hele rit volbracht.
    Fijn dat het me Roel ook beter gaat. De foto’s van de eclips waren geweldig. Dank daarvoor
    Hoop dat het van nu af alleen maar beter gaat worden.
    Groeten, Anneke

  4. Oh Sia, je kunt wel een boek schrijven over jullie belevenissen. Je schrijft zo beeldend, alsof we erbij zijn. Heerlijk om te lezen. We kijken elke keer uit naar jullie nieuwe avonturen.
    Fijn dat het met Roel weer beter gaat.
    Groetjes van Ron en Ella

    1. Leuk Ron en Ella en thanks voor het compliment….ik vind het leuk om te doen.
      Met Roel gaat het iedere dag iets beter en ik hoop dat het zo in stijgende lijn blijft gaan.
      De informatie blijft zich opstapelen voor jullie!

  5. fijn dat het weer beter gaat! En de eclips is toch erg indrukwekkend, wij maakten het mee in Frankrijk in 1990 (?).

    Zo’n mooie Amtrack bracht ons oa naar Chicago, mooie herinneringen die door jullie verhaal en foto’s weer boven komen, dank!

  6. Het is een mooi verhaal en heel leuk geschreven, het blijven rare mensen die yankees. We zijn benieuwd naar het volgende verslag.
    Groetjes, Carina en George

Laat een antwoord achter aan George van der Stoep Reactie annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *