Dubbele Grote Goedheid

Allereerst welkom aan de nieuwe volgers via de Facebook groep ‘the RV Bunch’ en excuus dat ons blog alleen in het Nederlands is. Google translate can help you! ?

Als we ‘s-avonds nog een rondje over de camping lopen zien we in de verte een aantal vlammen. ‘Het is affakkelen van propaangas wat vrij komt bij olieboringen.’ vertelt een kerel die we tegenkomen. Nu we dit weten verklaart het ook de geur die we ruiken. De campground is nog wel in de staat New Mexico maar de grens met Texas is net buiten het dorp Carlsbad. We zijn hier in het gedeelte gekomen van de oliewinning. ? De stoere mannen met hun pick-up trucks en cowboyhoeden. Welkom in het land van JR, één van de hoofdrolspelers uit de serie Dallas. Long time ago op televisie en wie weet zijn er zat onder onze volgers die deze soapserie niet eens kennen. Het ging om de familie Ewing die in de oliebusiness zat en hiermee een fortuin verdiende. Natuurlijk gebeurde er van alles:  er was een alcoholist, een vreemdgaander, een braverik, een spijbelende puber en uiteraard een zwart schaap. Eigenlijk zoals het gewone leven. ? Ik was zo’n fan van de serie dat ik mijn haar tijdenlang als Pamela (de rechter in het blauw) heb gedragen. ? Misschien dat Texas daarom altijd zo’n aantrekkingskracht op me heeft gehad, I don’t know. De volgende morgen rijden we eerst naar het centrum en doen boodschappen bij de Walmart. Als we afrekenen wacht me een rare verrassing. Bij de kassa kan ik een fles rosé niet afrekenen. De verkoopster kijkt op haar horloge en zegt; ‘Sorry, maar op zondag verkopen we voor 12.00 uur geen sterke drank in New Mexico.’ ? Over de stateroute 285 komen we in Texas en rijden via Pecos en Fort Stockton door dit wonderlijke landschap. Overal ja-knikkers, grote ‘kampementen’ voor de ‘olie medewerkers’ en soms een kudde koeien. Dit gedeelte is een vreselijk uitgestrekt en leeg gebied. Nog erger dan Alaska en de Yukon, ongelofelijk. Bij Fort Stockton gaan we de Interstate 10 weer op. We zijn een tijdsgrens over gegaan en het is hier een uur later. We hebben nu nog maar zeven uur tijdsverschil (vroeger) met Nederland. Het voordeel is dat het hier nu ook een uurtje langer licht is, wat het zoeken naar een camping makkelijker maakt. ? Het afgelopen stuk hebben we niets gezien om te overnachten dus in Ozona gaan we van de weg af. Er zijn een paar vervallen RV parken waar nog een enkele camper staat maar we zien niemand. Aan de andere kant van het dorp is ook nog een camping. Er is echter geen receptie te bekennen. Bij de laundry staat een kerel die vertelt dat we moeten bellen. De dame aan de de telefoon zegt dat we kunnen gaan staan voor een nacht. Het is zo’n plek waar alleen maar ‘oliewerkers’ staan. Nimmer stonden we op zo’n troosteloze plek! ? Voor we de volgende morgen wegrijden tanken we gas. Dit is ook weer zo merkwaardig want het gasstation wordt beheerd door een echtpaar (75 jaar). Ze komen achter elkaar aan gewaggeld naar ons toe en de man probeert de gasslang erop te krijgen maar kan geen kracht meer zetten. ? ‘Can you help him, please?’ vraagt het dametje aan Roel terwijl de man hijgend en puffend tegen een muur aan leunt. Ik heb ze geprobeerd te fotograferen maar vond het eigenlijk heel triest….Toen we wegreden liepen ze, elkaar ondersteunend, naar binnen. Jeetje, om zo je oude dag door te brengen. ? We nemen de Interstate 10 weer (een andere weg is er trouwens niet ?) en rijden naar onze volgende bestemming: San Antonio. Deze stad is bij het programma ‘3 op reis’ geweest en schijnt erg leuk te zijn. Ook nu is het landschap weer leeg en de dorpen vervallen. Langs de kant liggen veel aangereden dode dieren. ‘Wat een triest gezicht.’ zeg ik tegen mijn lover. Ik rij dus mijn ogen ervoor sluiten is wat lastig. Echt om de 100 meter ligt wel een hert, coyote, das of ander klein grut. ?

San Antonio is een grote stad, groter dan we dachten en zelfs mevrouw Dom Dom (zoals wij de Tom Tom noemen) lijkt in de war te raken. ‘Hou rechts, hou links, neem de snelweg, neem de afslag.’ We doen verwoede pogingen om haar te snappen terwijl de Texanen links en rechts om onze hut voorbij schieten. ‘Wat een dwazen zijn dit zeg!’ foetert mijn lover. Het moet gezegd: we zagen de Amerikanen nog niet eerder zo achterlijk rijden. Ook de vrachtwagens rijden zo rond de 130 km/u.  Redelijk dicht bij het centrum ligt een KOA camping. De vriendelijke receptioniste zegt dat er genoeg plek is en vraagt of we voorkeur hebben voor een plaats. ‘Niet bij een sanitairgebouw, wat van de snelweg af en niet direct naast een ander.’ zegt mijn lover. Veel campings hier hebben een medewerker in een soort golfkarretje (genaamd escort) die je naar je plek brengt. Als ie stopt krijg ik het schuim in de mondhoeken want waar staan we? Pal naast het sanitairgebouw en een andere caravan….grrrrom. ? Roel vind het wel best maar ik loop over het terrein op zoek naar een andere optie. De dame bij de receptie wisselt alles om en opgelucht loop ik terug. Direct tegenover de campground is een bushalte. Daar nemen we de volgende dag de bus naar the city, een ritje van ongeveer 20 minuten. Bijzonder: in de bus was een stoel met de tekst ‘Ter herinnering aan Rosa Parks’. Voor wie het niet weet: tot in de jaren 60 was er rassenscheiding in Amerika. Zwarte en gekleurde mensen werden ondanks dat de slavernij al lang was afgeschaft (1865) niet als volwaardige burgers beschouwd en moesten bijvoorbeeld achterin de bus zitten maar ook daar wettelijk hun zitplaats afstaan aan blanke Amerikanen. Al in 1955 weigerde Rosa dat en ze werd gearresteerd toen ze een boete van 10 dollar niet wilde betalen. Martin Luther King kreeg lucht van de zaak en begon de ‘busboycot’ waar door het busbedrijf bijna failliet ging en uiteindelijk de scheiding van zwart en blank moest afschaffen. Maar pas in 1964 werd de wet aangenomen die discriminatie verbood. Rosa overleed in 2005.San Antonio heeft een bijzonder leuke River Walk. Een level lager dan de straat ligt een stadspark met een netwerk van wandelpaden langs de oevers van de San Antonio rivier: sightseeing, shopping, food and fun. ? Wow, wat is dit leuk! Eerst maar een koffie/thee en een volgorde bepalen wat we gaan doen. We wandelen langs de vele restaurantjes en terrasjes.  Bekijken het naast gelegen historische La Villita waar veel kunst uitgestald hangt en lunchen bij het oudste Mexicaanse restaurant, Casa Rio, van San Antonio aan de rivier. Daarna duiken we in de geschiedenis als we de Alamo bezoeken. Kort en goed: De Verenigde Staten waren in het begin van de 19e eeuw pas een aantal staten aan de oostkust en de westkust. Alles wat er tussen lag was nog niet in bezit genomen door wie dan ook. Dat hoefde soms ook niet want vrijheid was blijheid. De meeste inwoners van Noord Amerika waren uiteindelijk uit Europa gevlucht voor alles wat ze daar benauwde of niet meer wilden. Een regering? Wat heb je eraan als je het niet nodig hebt. Texas was tot 1836 onderdeel van Mexico dat zich zelf pas 15 jaar eerder afgescheiden had van Spanje. Veel machtsbeluste Mexicaanse presidenten en keizers wisselden elkaar snel af als staatshoofd maar na de komst van de zoveelste dictator, Antonio Santa Anna, was Texas het zat en riep onafhankelijkheid uit. Texas was toen eigenlijk niet veel meer dan drie bewoonde gebieden waarvan San Antonio er een was. Santa Anna wilde met 5000 soldaten Texas terugveroveren op de kolonisten. Bij het zien van de enorme overmacht trokken de slechts 200 Texaanse strijders zich terug in de Alamo, een katholiek missiegebouw in San Antonio, in afwachting van versterking die helaas te laat kwam en alle 200 waaronder Jim Bowie en Davy Crocket werden gedood. Zes weken later kwamen de hulptroepen pas, werd Santa Anna alsnog verslagen en was de onafhankelijke staat Texas een feit. Negen jaar later sloot Texas zich aan bij de Verenigde Staten. Vervolgens laten we ons door de lift omhoog brengen naar de top van de Tower of the Americas (176 meter) waar we het uitzicht bewonderen en een drankje doen in de skybar. Het is toevallig net happy hour. ? Dan gaat het terug naar de River Walk waar we op een van de talrijke bootjes stappen. De tocht duurt zo’n 35 minuten en in het inmiddels donkere San Antonio genieten we van de vele lampjes en uitzichten. ‘Het doet me denken aan een combinatie van Utrecht en Singapore.’ stelt mijn handsome. ? Wel twee hele verschillende steden en misschien een vreemde vergelijking maar ik zie inderdaad ook overeenkomsten. Weer met beide benen op de kant zoeken we tussen alle restaurants naar een steakhouse, we zijn tenslotte in Texas! Ben je plan om Texas te gaan doen vergeet San Antonio niet want de River Walk is zo leuk! ‘Nou snap ik waarom ik geen voeten meer over heb!’ roept mijn lover als ie op zijn phone de stappenteller checkt. ‘We hebben 15 kilometer gelopen!’ ? Terug naar de KOA camping gebruiken we de app van Uber. Geweldige uitkomst en binnen een kwartier zet de aardige chauffeur ons af. We laten hem in verbazing achter want hij begrijpt niet hoe we in Nederland ongeveer 7 dollar voor een gallon betalen. Hier in Texas is het net 1,89 voor een gallon. ‘Wow, jullie nemen me in de maling!’ roept ie uit. Als Roel hem dan vertelt over ons belastingsysteem blijft hij zijn hoofd schudden. ? De volgende dag zijn we duf en niet vooruit te branden. We zouden toch al een rustdag houden dus dat komt mooi uit. Meestal is een rustdag bij ons klusdag. De waszak zit weer vol en de gekochte kerstinkopen moeten opgeborgen worden. Aan het eind van de dag besluiten we, terwijl we naar de eekhoorntjes naast de camper kijken,

om morgen nog maar een dag te blijven. Dan houden we een ‘echte’ rustdag en kan ik gelijk naar de kapper want mijn haar begint weer grijs te worden. Iets verderop zit een Walmart waar hopelijk ook een kapsalon in is gevestigd. Mijn ervaring is dat Walmart en Super Cuts goed werk leveren. We rijden dus naar de Walmart, er is een kapsalon en nog mooier: er zijn geen klanten in de zaak. Er zijn twee kapsters, de een zit op een stoel te bellen en de andere achter de balie helpt mij. Het is een donkere dame. Mooi gezicht, haar haar prachtig opgestoken en een killerbody! Dan bedoel ik niet dat ze een perfect lichaam heeft maar ze is zo groot en stevig dat als ze lang op je gaat zitten je je leven niet zeker meer bent. ? Roel z’n omaatje zei altijd als er een wat dikkere dame voorbij liep; ‘Grote Goedheid’, tot er eens een cup dubbel K langskwam, toen was het ‘Dubbele Grote Goedheid’. ? Dan heb je er even een beeld bij want we durfden geen foto te maken. Ik heb geluk want de kapster heeft gelijk tijd. Ze noteert mijn gegevens en wijst naar een stoel, ‘Take that seat, I’ll will be right with you.’ Met een ‘Succes, tot straks!’ verdwijnt Roel in de Walmart voor boodschappen. Inmiddels is Infinity (zo heet ze) gaan bellen en het gesprek gaat niet echt over werk. ?Ze heeft van die oordopjes in, zwaait af en toe naar me terwijl mijn fantasie op hol slaat. Want door haar naam mijmer ik dat ik op een zwoele zomeravond met een glaasje bubbels in mijn hand in een oneindige infinity pool zit. ‘I’m so sorry, I had to make this call.’ zegt ze dan terwijl ze de phone ergens stopt. Zeg maar: op een plek waar mijn lover graag zijn hoofd zou willen leggen. ? Armen zo dik als mijn bovenbenen bewegen naast mijn hoofd terwijl ze rap aan de slag gaat. Ondertussen kletst ze honderduit, ‘I’m going to Vegas next March.’ en ik zie haar daar al lopen in veel te strakke kleding. ? Met Thanksgiving is ze de hele dag in de keuken met haar moeder om te koken voor de familie, zo’n twintig mensen. ‘And you and your mother, do you do things together in the kitchen?’ vraagt ze. Dit is een moment voor een leugentje om bestwil want mijn moeder en ik zijn niet van die keukenprinsessen dus ik zeg; ‘Yes, yes, we like to cook.’ Ik kan toch moeilijk vertellen dat, toen mijn vader een paar weken terug aan zijn knie geopereerd was, mijn moeder en ik in de supermarkt niet precies wisten wat andijvie was en,….dat het maar goed is dat mijn vader uitstekend kan koken anders waren we al lang de hongerdood gestorven. ? Als de verf erop zit en moet intrekken roept ze; ‘Back in a few minutes sweetie.’ Na een paar minuten komt ze al bellend de winkel weer in met een grote zak voer van de Mac. Ploffend zakt ze in de stoel naast me. Het is wel echt een multitasker want: ze belt, eet, checkt mijn haar en bewonderd zichzelf in de spiegel. Haar oordopjes scheppen verwarring als ik een aantal keer denk dat ze tegen mij praat in plaats van tegen iemand aan de phone. Ik heb zo’n hekel aan die dingen! ? De pieper gaat en ik moet naar de wasbak en daar komt het! ‘Ik pas niet achter de wasbak dus blijf voor je staan om je haar te wassen.’ zegt de schuddende oneindig grote spekmassa terwijl ze naar de smalle opening achter de wastafel wijst. Een harde straal gaat over mijn haar en ze begint te spoelen. Als de shampoo erop zit voel ik haar kunstnagels op mijn hoofd krassen terwijl ze vol ijver wast.  Het is een soort vrij worstelen en terwijl haar enorme borsten me bijna verstikken probeer ik adem te halen. Ze ruikt gelukkig wel lekker naar parfum. ? Net als ik denk dat ik stik en af wil tikken is de waterstraal weer op mijn hoofd. Ze gaat verder, nog eens shampoo en tot slot conditioner. Ik kan niet anders dan snel diep ademhalen en meewerken voordat mijn gezicht weer in de donkere bergkloof verdwijnt. Druk met haar bewegingen laat ze de waterslang bijna vallen en de straal spuit de salon in. Haar collega kijkt er niet eens vreemd van op. ? Als ze het water afzet schiet ik los van de reddingsboeien en zit verdwaasd verzopen in mijn stoel. ‘I’m still alive! Thank you Lord!’ Ze wikkelt een handdoek om mijn hoofd en gaat dan zichzelf afdrogen. ‘Go ahead sweetie.’ roept ze en wijst naar de stoel bij de spiegel. Een doorgelopen mascara gezicht kijkt me aan. Wow, wat een behandeling! Gelukkig wel een met een happy-end want de kleur is top. ? Terug bij de camper hoort mijn lover mij aandachtig aan terwijl ie vraagt; ‘Is die salon van haar? Werkt ze er iedere dag? Heb je nog geen foto van haar?’ Ik koester me in zijn belangstelling voor mijn kappersbehandeling terwijl ik een koffietje drink. Na nog wat shoppen zijn we eind van de middag terug op de KOA camping. Mijn handsome maakt wat toastjes met kaas en ik schenk een wijntje in, it’s so easy. ? ‘Denk jij trouwens dat bruin haar mij zou staan?’ vraagt ie dan. Ik kijk hem schaapachtig aan die vent van mij die ik pas na de bedreiging dat ik een Colombiaanse stropdas (voor wie het niet kent Google het maar eens ?) van hem maak naar een kapsalon krijg. ? ‘Ja, je hoeft niet zo te kijken, het zou toch kunnen dat het mij staat. Meer mannen verven hun haar!’ zegt ie nadrukkelijk. ? Ik zwijg want zie het zo maar voor me: mijn vent die daar staat terwijl ie uitroept; ‘Show me your boobies Infinity!’  in plaats van dat hij vraagt; ‘Can you colour my hair Infinity?’ ? Na drie dagen verlaten we vrijdagochtend in de regen San Antonio en gaan op weg naar Houston. Het landschap is hier totaal anders, landbouw, veeteelt en Duitse plaatsnamen zoals: Luling, Waelder, Schulenburg en Weimar. Langs de weg zien we veel reclameborden staan voor Buc-ee’s en nieuwsgierig draaien we de weg af. Het is een waanzinnig groot tankstation met hele goedkope benzine en diesel, een wasstraat en een shop! ? Aan de andere kant van de weg zit een kampeerwinkel waar we gelijk ook wat rondsnuffelen. Wat zijn die campers en caravans hier toch groot maar ook vreemd ingedeeld met vier stoelen naast elkaar. ? In ieder geval plek voor je terreinbuggy onder je bed….Bij de campingartikelen kan je geweren kopen, crocodile dundee messen en voor de dames een geweer in het roze. ? We zijn de tijd weer enigszins vergeten en tegen het spitsuur denderen wij en een heleboel anderen om ons heen Houston binnen. ‘Wat zijn dat nou voor borden, moeten we hier tol betalen?’ vraagt mijn handsome geagiteerd aan me. Lekker dan, hoe moet ik dat weten! Het verkeer en de borden suizen om onze oren. Er staan ook waarschuwingen met ‘No cash and no credit’….? We kijken elkaar even kort aan: Houston, we think you have a problem with our Dutch license plate!