Drone

Ottawa; de hoofdstad van Canada en precies het weekend dat wij er zijn is het groot feest in de stad! In het kort; voor het 150 jarig bestaan van Canada heeft men vanuit Frankrijk een show over laten komen met een bizar levensgrote mechanische spin en een half draak/half paard. Toevallig is de stad ook een chaos door de aanleg van een nieuwe metrolijn en hier omheen is het verhaal gemaakt dat de spin door de draak werd gestoord in zijn slaap en nu is de spin hierdoor zijn vleugels kwijt. Zij gaan samen een gevecht aan.

Het is een hele happening en zowel de spin als de draak worden door mensen bemand. Die mensen op hun beurt staan één op één weer in verbinding met iemand die meeloopt en hun aanwijzingen geeft. Verder speelt er ook een echt orkest mee, dit zit op hoogwerkers tussen de spin en de draak.

Het hele schouwspel trekt ’s middags en ’s avonds door de stad. Het is echt super om te zien. Ook de reacties van de mensen er omheen zijn heel bijzonder. Wij Nederlanders zijn misschien wel veel te nuchter. Wij zeggen; ‘oh, wat leuk’ of ‘mooi hoor’ maar wat we daar allemaal gezien en gehoord hebben….geweldig gewoon! Mensen stonden met open monden te staren en kreten van opwinding te slaken. Met op zaterdagavond het eindgevecht tussen de spin en de draak en een vuurwerkshow op het water. Even terug naar vrijdagochtend, we hadden buiten de stad, bij de Walmart overnacht. Wat een rotnacht, want we kregen bezoek van een vrachtwagenchauffeur die in zijn cabine ging slapen maar de motor liet draaien…. Roel vindt het prima want dan hoort hij mijn gesnurk niet meer maar ik werd er gek van. Dus na 2 uur ergenis dacht ik….of in mijn nachtponnetje naar de chauffeur en vragen of de motor uit kan of ik ga de camper verplaatsen. Ik siste; ‘Roel, ben je wakker, ik ga de camper verplaatsen.’ En hop, stukkie verder gaan staan. En echt waar, ’s ochtends stond de dappere ridder van de weg nog met zijn motor aan. Gewoon ruim 7 uur met ronkende motor gestaan! En nee, geen koel- of vriescontainer dus nergens voor nodig die motor …….grrrrrrrom. Mijn dag begon dus niet goed! Het zonnetje kwam door, de fietshoes vast van de fietsen en Ottawa here we come! In het centrum een mooie parkeerplek gevonden en op de fiets verder. Roel wilde eerst een extra batterij voor mijn videocamera kopen en ik bleef buiten bij de shop wachten. Midden op de rijbaan staat een knul tegen een auto geleund, zodat die niet meer door kan rijden, en herrie te schoppen. Het was zo’n buurt die net niet helemaal lekker voelt, benodigdheden voor wietteelt, koffieshopjes waar ze alles behalve koffie verkopen…afijn, we gaan even later verder en daar komt de politie al voor het boefje.

Hij wordt ingerekend en meegenomen voor het lastig vallen van mensen. De stad dan, die heeft heel veel moois; Parlementsgebouw met de eeuwige vlam, Major’s Hill Park, Rideaukanaal met zijn bijzondere sluizensysteem (zoiets hadden we vorig jaar ook in Noorwegen bij Ulefoss) , het ook hier weer prominent aanwezige Fairmont Château hotel en de Byward Market en dit al met een duidelijk Londens tintje!

We hadden niet echt een plan, Roel had de (fotografische) leiding, het was een heldere dag en er was heel veel te zien! Met de fiets over de Alexandra Bridge naar het park aan de overkant voor een fotootje van de skyline. En wat komt daar voorbij? Een waterbus. Hebben ze hier het Rotterdamse idee gepikt of andersom ?

Toen kwamen de spin en de draak er ook nog bij, wat een happening! Waren elkaar even kwijt in de mensenmassa en daarna weer snel door naar het oorlogsmonument voor de wisseling van de wacht.

Mijn dag was al slecht begonnen en werd er zo met die hectiek niet beter op….pas eind van de middag klaarde mijn humeur op bij de stop; Byward Market. Allemaal terrasjes, restaurants en marktkraampjes in één wijk bij elkaar, super leuk en om half vijf zaten wij ((lees ik) uit te puffen met een lekker drankje. Het was warm en druk in de stad en ik had me rot getrapt achter mijn lover aan. Pauze!

Met weer voldoende adem het naast gelegen shoppingcentrum in voor korte broeken voor Roel want hij had er in één week tijd drie kapot! Terug over Byward Market geslenterd en daar zien we ons favoriete restaurant the Keg (gingen we vorige keer winter in Canada vaak eten, heerlijke steaks). En ook dit keer was het weer perfect!

Na het diner moest er weer “gewerkt” worden. De spin en draak zouden de avondronde door de stad maken dus op de pedalen en ze tegemoet gefietst.

Na dit schouwspel snel naar de Alexandra Bridge want vanaf daar konden we het Parlementsgebouw mooi zien liggen in het avondlicht.

Toen waren we er nog niet….want om 22.00 uur begon de lichtshow voor het Parlementsgebouw. Die was erg spectaculair en nam ons mee in de tijd vanaf het ontstaan van Canada tot aan heden.

Rond 23.00 uur zaten we, terug in de camper, uitgeteld met een drankje ….Ottawa….wat een stad….wat een belevenis! Zaterdagochtend werden we bij een Walmart net buiten het centrum wakker met een beetje katterig gevoel. Moe van de lange dag van gisteren. ‘Je ziet er uit als een zombie’ zei mijn handsome. Zo jij ook goedemorgen! Maar ik geloofde hem direct want zo voelde ik me ook. Na zijn opmerking deed Roel boodschappen en kwam terug met heerlijke croissantjes. ??

Verder werd ons humeur er niet beter op want het internet bij deze Walmart deed het niet. Het is echt hilarisch maar wij rijden dan vervolgens langs en door zo’n winkelcentra op zoek naar een openstaand netwerk….tsja, we moeten er zelf om lachen gelukkig! Eindelijk vonden we iets en we konden mailen, appen en Roel haalde zijn zaterdagkrantje binnen. En er is één bericht wat onze aandacht trekt en waar we even bij stilstaan want er is een verdachte (hij was al eerder verdacht maar kwam toen vrij wegens gebrek aan bewijs) in de zaak van het meisje van Toledo in Oostvoorne. Beiden weten we van de zaak en het geeft een genoegdoening dat ze uiteindelijk deze dader toch hebben kunnen pakken. Maar wat gaan we nu doen….nog een dag in Ottawa met vanavond het vuurwerk of trekken we verder. We kiezen voor het laatste want bij het doorbladeren van de informatie over Ottawa komen we niets tegen waarvan we denken dit moeten we nog zien want anders missen we iets. Op onze roadatlas hadden we thuis Algonquin Provincial Park aangestreept. Reden? Er zitten beren, otters, elanden en wolven….let’s go, ongeveer een kleine 200 kilometer gas geven en we zouden er zijn. En zoals bij alle stellen, ook wij verschillen van mening; Roel wilde snel en ik zei easy. Dus lunchstop op een mooie plek (ik zette mijn credit in van de zombie opmerking ?) en uiteindelijk kwamen we easy op de bestemming.

Alle campgrounds (totaal aantal plaatsen in het gehele park 2000 ! ) : vol. Weekend, vakantie én mooi weer dus de Canadezen trekken erop uit. Morgen zou er wel plek zijn. Vindingrijk als we zijn gingen we zelf op pad en we vonden net buiten het park een super plek! Vlakbij het dorp, een afgelegen weg met daarin een keerlus waar we konden staan. Aan een mooi meer met in het midden een klein eiland met een huis erop. En wij stonden daar met de camper….wat een luxe! Stoeltjes aan de waterkant, gebruikelijke wijntje en het lekkers en genieten!

‘Ik ga een stukkie vliegen met de drone’ zei Roel. Laat ik ook eens creatief zijn en zijn kapotte broek maken dus ik zit met naald en draad voor de camper ingespannen die broek te maken en hoor de drone boven mijn hoofd zoemen. Ik kijk en zie hem hoog boven het water in de buurt van het het eiland vliegen, Roel zie ik niet, die staat achter de camper. Ineens hoor ik het geluid van afbrekende takken en nog even een moeizaam gezoem en dan stilte …..echt alleen maar stilte…. ‘Oh, shit, oh, shit’ hoor ik Roel ‘ik ben hem kwijt!’ We kijken elkaar verbijsterd aan en ja, stom om te vragen maar ik doe het toch ‘is ie weg?’ Wat blijkt de drone is op het eilandje terecht gekomen….en hoe het is gebeurd? Nou, laat ik volstaan om onze mooie bekende Argentijnse maar te citeren toen ze eens over haar man zei; ‘hij is een beetje dom geweest’. Mijn lover staat totaal ontredderd te kijken en doet dan iets waarvan ik denk dat kan mijn vent niet zijn…. hij kleedt zich namelijk uit en staat in zijn onderbroek met zijn sandalen in zijn handen voor mij en roept….’ik ga naar de overkant zwemmen!’ En dit moet ik even uitleggen want WIJ zijn geen zwemmers! ?We hebben eens vier dagen op de Malediven doorgebracht in zo’n wondermooie luxe hut op palen in het water, trapje af en je zat in zee….maar wij niet….wij zaten in het bijbehorende zwembad! En daar stond hij nu ineens op de kant, klaar om het meer in te springen! ‘Stop, wachten! Eerst een plan van aanpak maken.’ zei deze ex-teamleidster. ?’het eiland is verder dan je denkt en je bent geen zwemmer en dan ook je rikketik.’ (en ik dacht ook nog…. je hebt geen zwembroek aan, ….alsof je in een onderbroek niet kan zwemmen) ?Nou was er een tijdje terug een meneer met twee hondjes bij ons voorbij gelopen, dus wij met de camper op pad en die meneer achterop gereden en gevraagd of hij wist hoe we op het eilandje konden komen. ‘Alleen met een boot.’ zei de beste man. ‘Ga morgen in het dorp een kano huren.’ We reden weer terug naar ons plekkie en hoopten dat we de aandacht van het huis op het eiland konden trekken want daar lag een bootje maar niemand te zien. Gelukkig kon Roel op zijn telefoon de locatie zien waar de drone was gecrasht en inderdaad dit was recht tegenover ons. En zowel hij als ik hadden de drone min of meer zien crashen….Hij was er beroerd van en baalde als een stekker.

De volgende ochtend vroeg wakker en we maakten een plan hoe we de kano hier konden krijgen. Ineens ziet Roel een bootje op het meer, redelijk dicht bij de kant, met twee vissers erin. Hij loopt er naar toe en even later is hij terug. Het bootje met de vissers, het is een echtpaar, komt zo onze kant op en gaat dan naar de overkant om te zoeken. Super! Daar komt het bootje al aan en na wat aanwijzingen van ons gaat de man de kant op om te zoeken. Hij zoekt links en rechts en verdwijnt in het dichte bos maar vind niets. Dan ineens de vrouw zit te wijzen en ja, dat is de plek die wij bedoelen! ‘Ja daar’ roepen we naar haar, ‘daar ongeveer’. En inderdaad het is best ver zo over het water, het lijkt altijd dichterbij. De man klimt weer in de boot en ze varen naar de plek die de vrouw aanwijst, hij weer uit de boot en zoeken. We beginnen de moed een beetje te verliezen….en dan ineens horen we het echtpaar roepen; ‘we hebben hem!!’ We schieten in de lach, geweldig! Het echtpaar wil van geen beloning, koffie of thee weten, gelukkig nemen ze de sleutelhangers met de klompjes wel aan . ?

Wat een mazzel om onze zondag mee te beginnen, het is nog geen 10.00 uur en de dag is al goed! Roel moet nu wel lachen als ik hem na doe hoe hij gisteren op de kant stond en ziet ook wel in dat zo’n zwempartij verkeerd had kunnen aflopen. ‘Daarom moet ik vandaag zeker dit t-shirt met deze tekst (I don’t need Google my wife knows everything) aan!’ grapt hij. Na de koffie/thee rijden we terug naar Algonquin Provincial Park en er is plek op de campgrounds en bovendien….er zijn beren gespot. Onze “mazzelzondag” zet zich voort want we vinden een prima plek op Mew Lake campground, precies aan het meer. We besluiten om vandaag niets meer te doen, zetten de camper neer en ik verzorg de lunch en wat is er tegen om bij de lunch een wijntje te doen! Ergens ter wereld is het vast twaalf uur . ?

En ik moet bekennen dit land is verbazend en ik verbaas mezelf want het is inmiddels avond en echt donker in het bos, we zitten bij het vuur en in de verte horen we wolven in het bos huilen en deze stadse Cheryl zit gewoon nog buiten te genieten van alles wat er om ons heen gebeurd! We hebben 2 nachten in dit park geboekt en maandagmorgen besluiten we te gaan wandelen of zoals je dat hier dan ineens moet zeggen….hiken! Het park heeft een uitgebreide informatiekrant en daar staan alle routes in. Lengte en zwaarte en waar ze starten. Wandelen is echt mijn ding en Roel doet het voor mij. ❤️ We kiezen een mooie route uit met de klinkende naam Whiskey Rapids met uitzichten over een rivier. Na 20 minuten rijden zijn we er en….er hangt een bord met de tekst “trail gesloten in verband met overstromingen”. ‘Zo, als dat geen teken is dat ik vandaag niet moet gaan wandelen dan weet ik het niet!’ zegt mijn lover met een smile. We kiezen een andere mooie route uit en gaan eindelijk wandelen. Het is echt warm en we smeren wel een crème tegen het zonnetje maar een spray tegen de muggen vergeten we. Allemachtig wat een muggen zijn er ook hier weer, je kan niet stilstaan of ze vallen aan. ‘Ja, jij wilde wandelen in de natuur!’ zegt Roel. ? Nou gelukkig liepen we door en deden het in minder tijd dan stond aangegeven want ik weet zeker dat we er morgen weer een flink aantal bulten bij hebben. Gelukkig loopt iedereen hier met van die vreselijke plekken want het ziet er echt niet uit….om over de jeuk maar te zwijgen. Daar hebben we bij de apotheek al een zalfje voor gehaald. Daarna reden we naar het Visitor Centre, de enige plek in het hele park waar WiFi is. We waren al sinds zaterdag zonder! Heel moeizaam internet en we keken elkaar na een kwartiertje aan en zeiden…’we zijn er klaar mee! We gaan lekker terug naar onze plek bij het meer en niets doen!’ Wij, Roel en Sia, de meest verwende internet verslaafden die er zijn bleven het niet proberen maar gingen gewoon terug! ?

Ja, lieve lezers het is echt waar, we kregen geen afkickverschijnselen ? we namen een wijntje en hadden een lekkere middag in het zonnetje! Eind van de middag ging het vuur weer aan tegen de muggen en Roel verdween in de keuken en probeerde nr. 205 met nasi van de afhaallijst van China Garden na te maken en het was heerlijk! ? Morgen zet de camper koers richting Toronto!