Door naar de kust

Het is ongeveer 970 km naar Pezuls waar Toke en Jan zitten. Omdat onze nieuwe hut zwaarder is dan 3500 kg zoeken we op internet wat de verkeersregels in Frankrijk daarvoor zijn. We hebben in ieder geval deze speciale stickers nodig, die aangeven

‘let op, dode hoek’. Alsof iemand op een fiets dit zal opmerken in zijn laatste levende seconde..! 🤔 Er gaan al verhalen om het maar weer af te schaffen. Bij de tolweg gaat het om de hoogte en met een hoogte van 3.30 (zonder antennes en airco) zullen we in klasse 3 komen. Dus we besluiten om eerst maar eens binnendoor te rijden en de tolwegen te vermijden. Nou dat weten we! Laat ik voorop stellen dat het een super mooie rit is maar ook heel heel erg lang. We eten iets makkelijks als avondeten en daarna is het weer gas op de plank want de tijd snelt voorbij maar de kilometers niet. Net voorbij Limoges zet ik de hut neer op een camperplaats, het is inmiddels 22.30 uur! In het donker zoeken we een plek maar hij is helemaal vol. Aan de zijkant bij het naastliggende restaurant zien we nog licht. ‘Ik ga vragen of we daar kunnen staan.’ roept mijn vent en sprint naar binnen. Al snel komt ie terug, ‘Het mag, ze vinden het goed!’ 😊 ‘Kon je je redden in het Frans, begrepen ze je?’ vraag ik belangstellend. ‘Natuurlijk!’ zegt ie, ‘Ik vroeg gewoon, do you speak English?’ 🤣 De volgende dag trappen we de laatste 300 kilometers weg en arriveren eindelijk in Pezuls. Het zijn gezellige dagen bij Jan en Toke. We bezoeken de markt in Issigeac en Le Bugue en liggen bij het zwembad. Op de camping is het rustig, je kan merken dat er toch veel Nederlanders vakantie houden in eigen land. Als de zon plaats maakt voor regen besluiten we na een paar dagen verder te trekken. We hebben geen plan en stippelen we een globale route uit: waar de wind heen waait en de zon schijnt. Zo komen we op 14 juli, de Nationale feestdag van Frankrijk in Albi, een oude Bisschopsstad aan de rivier de Tarn.  De stad staat op Unesco-werelderfgoedlijst en is zeker een bezichtiging waard! Evenals Carcasonne dat we de volgende dag bezoeken. Deze Middeleeuwse stad is bijna volledig bewaard gebleven en is na Parijs en Mont-Saint-Michel de grootste trekpleister van Frankrijk. Op de zwaar bewapende militairen na (het is een garnizoensstad) doet het ons aan Valkenburg denken met zijn vele terrassen en toeristen. Hoe anders zal het er daar nu uit zien! Met afschuw en medeleven volgen we de beelden op televisie en worden stil van zoveel natuurgeweld. Ook het bericht dat Peter R. de Vries is overleden doet ons huiveren. 😪 Het voelt onwerkelijk dat wij vakantie vieren in dit gedeelte van Europa terwijl er zoveel om ons heen gaande is. Terwijl wij ‘s avonds in de camper tv kijken zingt een zanger op de naast gelegen camping de longen uit zijn lijf om de gasten te vermaken. That’s life.