Don Quichot

Op weg naar Toledo stoppen we bij een centro commercial. Langs de weg hebben we hiervoor een reclamebord zien staan. Met een grote Carrefour, Mercadona en zelfs Mediamarkt is er wellicht ook een kapsalon. Ik heb geluk want die is er! Met boodschappen en geverfde haren gaan we daarna verder. In Toledo is er een grote parkeerplaats waar je met de camper mag blijven overnachten. Geen voorzieningen en geen kosten. Naast een aantal andere campers die er al staan zetten we onze hut neer en lopen naar het centrum. ‘Dat gaat weer klimmen worden want het ligt helemaal daar boven.’ zucht mijn vent. 😫 Ook in deze stad loopt menig toerist in het rond, een aantal stapt net uit een touringcar en worden door de reisleidster mee naar de zijkant genomen. Wat blijkt: daar zijn roltrappen! Dank u Toledo voor deze prima oplossing. 😊 Het heeft wat weg van de Mid-levels Escalator in Hong Kong, ook wel de Great Escalator genoemd en met recht want dat is de langste roltrap ter wereld. Deze kleine versie in Toledo brengt ons ook prima boven en zo staan we in het historische centrum. We vinden wederom smalle straatjes, pleinen, een kerk en wat leuke winkeltjes. Ja, bij de Burger King, is dit nou Cola met oesters….? 🤣 Nu we er toch zijn mag een sangria op een typisch Spaans terras niet ontbreken en vooruit geef ook maar wat tapas om te snavelen erbij. We lopen nog iets verder omhoog naar Parque del Alcázar van waar we een mooi uitzicht op Castillo San Serfando hebben. Daarna wandelen we helemaal terug naar beneden. ‘s Avonds bewonderen we de verlichte stad vanuit de hut op de parkeerplaats.De volgende morgen rijden we met de camper naar  het Mirador del Valle en hebben vanaf de andere kant een prachtig uitzicht op de kloof en Toledo! In ieder geval schijnt het zonnetje nu.😍 We zijn inmiddels weer richting het zuiden van Spanje en volgens mijn verzamelde gegevens is in de streek Castilie-La Mancha het stadje Consuerga nu een logische keuze op onze route. De streek die Miguel de Cervantes als decor koos voor zijn roman Don Quichot. Na een kleine 65 kilometer staan we dus in Consuerga, een slaperig klein dorp (ong. 10.500 inwoners) met gelegen op een heuvelrug de elf Molinos de Consuegra en een zeer oud kasteel. Onderaan het pad naar de windmolens is een parkeerplaats annex camperplaats zonder voorzieningen. Het is toeristisch maar het uitzicht op de molens en de weidsheid van de omgeving is fantastisch! We wandelen omhoog naar de molens. Er staat een harde wind maar het is toch warmer dan we dachten dus het vestje/jasje blijft uit. De molens zijn prachtig om te zien, mijn vent kan niet stoppen om ze vanuit allerlei hoeken te fotograferen. In het gezelschap van een aantal Aziaten. Steeds bij een volgende plek steken ze hun duim naar hem op en roepen; ‘You good, you good!’ 🤣    Rond elke molen staan lampen opgesteld, zouden die vanavond gaan branden? Terug bij de hut zijn er inmiddels meerdere campers komen staan. We maken iets te eten en mijn vent haalt de fietsen vast tevoorschijn. Het is best een eind omhoog en 1 keer naar boven lopen is genoeg. 😉 Op de fiets is de klim snel gemaakt en dan is het wachten. Als er rond 21.00 uur nog geen lamp aan is geven we het op. 😫 Net voordat we beneden zijn loopt een wandelaar met zijn hond. In ons beste Spaans begrijpen we dat de verlichting alleen in het weekend of met feestdagen aan is. 😟 Helaas en het is niet anders. Terug bij de camper is deze dame met hond komen staan. Ze is in een klein bestelbusje dat ze heeft afgedekt met doeken, waarschijnlijk gaat ze er in slapen. Alles kan en mag maar serieus als ze zo naast haar auto zit te piesen kan ik het niet laten en zeg er wat van. Het is een Spaanse dame en ze doet alsof ze me niet  begrijpt, ja, ja, natuurlijk. Mijn hartgrondig ‘ Gadver, vies mens!!’  in het Nederlands maakt hopelijk meer duidelijk dan mijn gebrekkige Spaans. 😡 Met stoom uit mijn oren stap ik onze hut weer in. Mijn lover moet er om lachen, ‘Bemoei je toch niet overal mee.’ giert ie van de lach. Maar helaas that’s me! 😊‘Wil jij nog een kop thee?’ vraag ik hem terwijl ik voor mezelf een koffietje zet. Maar als ik het gas aan wil steken gebeurt er niets. Geen vlam, geen ontsteking, helemaal niets! Nu hebben we natuurlijk laatst problemen met de verdeler van de gasflessen gehad dus de schrik slaat ons om het hart. Het zal toch zeker niet weer! 😟 Ik check het lampje voor het gas op het dashboard en dat is rood….tsja, dan weten we genoeg. We zijn tenslotte ook al vier weken onderweg. De flessen zijn leeg, niet helemaal goed opgelet….😳 Wat nu? In het donker deze berg af en de smalle straatjes van het dorp door? Met de kans dat het tankstation gesloten is…. Of gewoon blijven staan en morgenochtend op pad. 🤔 Gelukkig zit er niet veel in de vriezer en als we deze en de koelkast dichthouden dan moet het te doen zijn. We kiezen de laatste optie en zo rijden we de volgende morgen als eerste naar het tankstation. Die blijkt dichterbij dan gedacht en het ding is 24/7 geopend. Beide gasflessen zijn leeg. Na het vullen zoeken we in de richting van onze volgende stop in Campo di Criptana eerst naar een camperplaats met voorzieningen want het is ondertussen ook wel weer tijd om te lozen en vullen. Echt, in een dorp van niets, met de klinkende naam Camuñas, ligt een schitterende nieuwe camperplaats met plek voor drie campers, voorzieningen en ook nog gratis! 😊 Er staat niemand, mooie start van de dag: ontbijtje, krantje, douchen en de camper verzorgen. Als we klaar zijn tikken we Campo di Criptana in. Ook hier staan de molinos. Het is niet zo’n mooie plek als in Consuerga maar zeker ook de moeite waard. Met name omdat deze molens ‘s avonds wel verlicht zijn. Ook mogen we er met de camper overnachten. Dan is het alweer zaterdag en na het bekijken van de route besluiten we richting de stad met de klinkende bijnaam ‘ het Adelaarsnest’ oftewel Cuenca te gaan. Het is ongeveer 150 kilometer en we zien wel hoe ver we komen. Het landschap waar we door heen rijden is vreemd. Heel leeg en dor afgewisseld met grote velden waar olijfbomen en druivenstruiken in allerlei maten en soorten staan. En heel veel uitgebloeide zonnebloemen.Sneller dan verwacht hebben we de kilometers weggetrapt en zo staan we aan het eind van de zaterdagmorgen middenin de stad. Net buiten het centrum is een parkeerplaats waar we ook mogen overnachten. Een vriendelijke parkeerwachter dirigeert ons naar een vrije plek. Cuenca dankt haar bijnaam door de ligging aan de kloof van de rivier Huecar. Door deze bijzondere ligging zijn er vele ‘ hangende’ huizen. Met als gevolg dat we wederom flink naar boven klimmen want daar ligt het historisch centrum. 😟 Het is even doorzetten maar wat is het uitzicht prachtig! Naast de kerk ligt een plein met in de hoek een terras van zo’n typisch Spaans restaurant. De ouders zitten aan tafels luidruchtig met elkaar te praten en kinderen rennen met een bal op het plein. Daar vinden we een leeg tafeltje. We vragen ons af of de Spaanse etenstijden (lunch 15.00 uur) ooit gaan wennen. 😳 De specialiteit van het huis is een mixed grill. We denken niet na over wat voor vlees we allemaal gegeten hebben maar het was heerlijk! Met volle maagjes wandelen we helemaal naar beneden waar we in de winkelstraten terecht komen in een feestelijke optocht. Terug bij de camper schoppen we de schoenen uit, het was een mooie warme vermoeiende dag. ‘Even pauze en dan gaan we vanavond weer omhoog voor de avondfoto’s.’ zegt mijn vent. 😳 Echt, die kerel is niet goed, maar vooruit. Tegen de tijd dat het donker wordt en hij weer naar boven gaat loop ik toch maar met hem mee. En we zijn niet de enigen die van de verlichte stad gaan genieten. Maar wanneer mijn vent ook nog een drankje wil gaan doen protesteer ik want dat is weer verder omhoog klimmen. Nee, dank u, ik sla dit keer over! 🤣 De volgende morgen overdenken we ons plan nog maar eens. Zoals zo vaak gezegd: geen plan is het beste plan! Ook nu komen er aanpassingen. We zijn namelijk klaar met rijden en willen een paar dagen ‘niksen’. ‘Vanaf hier kunnen we rechtstreeks naar Alicante, daar waar we eerder aan het strand hebben gestaan.’ oppert mijn lover. Ik vind het een prima plan maar daar het toch nog zo’n 330 kilometer rijden is zoek ik onderweg ongeveer op de helft een camperplaats. Mijn oog valt op Bodegas Neleman in het gehucht Casa del Rey. Het is een wijnboerderij, nou dat is altijd leuk zullen we maar zeggen 😊 met een camperplaats voor 4 campers. Om de spieren nog eens te activeren lopen we nogmaals omhoog om het uitzicht op de stad Cuenca en haar kloof te fotograferen. ‘Het licht is nu anders en mooier dan gisteren.’ is het commentaar van mijn lover. Terug op de parkeerplaats komt er net een camper met een Spaans kenteken aanrijden. De blonde vrouw die eruit is gestapt vraagt in het Nederlands welke kant het op is voor het uitzicht. Nou, dat weten wij want we zijn al drie keer omhoog geweest. 🤣 We hebben een gezellig praatje en het blijkt dat deze Nederlanders in Spanje zijn gaan wonen in de buurt van Alicante. Zij raden ons aan om een camperplaats in El Campello te doen. Leuke boulevard, mooie stranden en makkelijk met de tram of bus naar Alicante. Omdat zij daar vlakbij wonen wisselen we adreskaartjes uit. Zo rijden we de parkeerplaats af, gaan de weg langs de kloof nog een keer met de camper omhoog om de omliggende natuur van Cuenca te bewonderen en trappen dan de kilometers richting de bodega weg. Maar dan! 😳 ‘Wist jij dat het in de middle of nowhere in het binnenland ligt?’ vraagt mijn vent als mevrouw DomDom ons de snelweg af stuurt. Oeps, dat had ik even niet goed gelezen. 😟 Mopperend zit hij achter het stuur terwijl het holderdebolder gaat over de smalle wegen. ‘Tsjonge, als je nog eens iets weet!’ 🤨 Ik zwijg want niets zeggen is dan soms de beste oplossing. Ineens zijn we er! Naast een groot gebouw is inderdaad een camperplaats waar nu 1 camper staat. Ik zie dat mijn vent het niets vind. Er staat een harde wind en in de weide omtrek is het verder leeg. Eerlijk gezegd ben ik het met hem eens maar vooruit, het is maar voor 1 nachtje en we kunnen een wijnproeverij doen bedenk ik hoopvol. De andere camper heeft een Nederlands kenteken en het stel komt net aanfietsen. ‘Weten jullie hoe we hier water kunnen vullen en lozen?’ vraagt mijn vent.  Want alle voorzieningen zijn afgesloten. Het andere stel heeft de eigenaar al gesproken en het blijkt dat die eerst alles heeft aangelegd en nu de vergunningen nog moet krijgen. We staan hier dus in de rimboe, kunnen niet lozen en vullen en ook niet onbelangrijk: de wc legen! 😳 ‘Als je nog eens iets uitzoekt!’ klinkt het naast me. Eerlijk, ik vind het nu ook minder en minder worden. Over de toegangsweg komt een andere camper aan rijden. We kijken en hoe is het mogelijk?! Het is het Nederlandse stel (Charl en Evelien) van vanmorgen die we op de parkeerplaats spraken! Hoe toevallig want we hebben niets over deze stop gezegd!  We begroeten elkaar hartelijk en vertellen dat we in dubio staan om te blijven omdat de voorzieningen afgesloten zijn. Charl stelt voor om eerst een kijkje in de boerderij te nemen. Wie weet heeft men daar de oplossing voor de afgesloten voorzieningen. 🤔 Terwijl we er naartoe lopen zie ik een reclamebord voor ecologische wijnen, hopelijk blijft dat ongezien voor mijn lover want die heeft daar niets mee. De eigenaar is er niet op zondag en de enige aanwezige is een werknemer die ons niet kan helpen. Hij kan ons wel een glaasje wijn laten proeven maar geen rondleiding geven. De wijn is niet te drinken en als dan ook nog aan het licht komt dat het bio-ecologisch is zijn de rapen gaar. ‘Ik hou het voor gezien, ik heb op de app al een andere camperplek met voorzieningen gevonden. Een kleine 60 kilometer verderop.’ zegt mijn vent stellig. Charl en Evelien vinden dat ook een prima optie en zo staan we, na wederom een rit door de prachtige omgeving, korte tijd later in Jalance. Na het verzorgen van de camper pakken we de stoeltjes, wijn en hapjes en babbelen gezellig met elkaar. Wat leuk is dit om deze mensen te ontmoeten die al in Spanje wonen en waar we met vele vragen terecht kunnen. Rond 20.00 uur lopen we naar het kleine centrum en eten daar allerlei lekkere tapas op een terras. 😊 Vanaf hier rijden we naar camperplaats Area 7 in El Campello. Het ding staat vol maar gelukkig is er voor ons nog een plek. Niet de beste want vlakbij de weg en het toegangsgebouw maar vooruit, staan is staan. We merken aan alles dat de overwinteraars op pad zijn want de campers zijn niet meer om te tellen! ‘Ik doe voorlopig een hele tijd niets!’ zegt mijn vent. Of hij dat gaat volhouden? Wordt vervolgd! 😊