De start van deel 2

Onze vrienden Dirk-Jan en Annemarie gaan nog een weekje skiën in Oostenrijk, Zell am See en nu we toch nog thuis zijn besluiten we om ook te gaan. Na een belletje van Roel naar het door hun geboekte hotel kunnen we nog terecht. Zij gaan met de auto en Roel is gelijk enthousiast….wij gaan ook rijden! Ik twijfel maar mijn voorstel om met het vliegtuig of de trein te gaan worden van tafel geveegd. Mijn lover is al om en heeft direct vier winterbanden voor mijn auto besteld. Ik heb echt mijn twijfels want is die “kleine rode” van me wel geschikt om dat hele eind naar de sneeuw te rijden? Ik vrees nu al de Duitse autobahn met zijn snelheidsduivels. ? Roel zijn auto is (door ons vertrek naar the States) verkocht dus ‘iene miene mutte welke auto nemen we’ kan niet en zo sta ik op de voormiddag van ons vertrek in de wasstraat.

Ik voel me een beetje die man in de reclame van Telfort: “Hoezo in een Audi, BMW of Porsche erheen, wij gaan gewoon met een Citroëntje C1.”  ? Zaterdagochtend vertrekken we vroeg en tot München gaat het goed, daar begint het gedonder met de files.

We doen er ongeveer twaalf uur over, ik ben gebroken en heb een stekende hoofdpijn als we aankomen. ‘Wat een gedoe met zo’n kleine auto’; mopper ik. Het geboekte pension Hubertus is tegenover de skilift en ziet er prima uit, apres ski bar op het terras en bijna in het centrum.

Onze vrienden zijn er al en we doen een drankje, lopen vervolgens naar een restaurant waar ik zelfs mijn soepie niet op kan zo ellendig voel ik me. De andere drie laten zich alles smaken en later in de buitenlucht knap ik wat op….het lijkt wel alsof ik nu al van de apres ski kom! ? We kijken in het pension nog de finale van ‘Wie is de Mol’ en dan welterusten. De volgende morgen is de reis vergeten, het weer ziet het er prima uit en we gaan op pad. Geen van ons vier heeft eerder in dit gebied geskied en we zijn benieuwd. DJ neemt privéles en Annemarie gaat met ons mee. De sneeuw is ondanks de hoge temperatuur best goed. Mijn lover wil rustig beginnen en stelt de blauwe dalafdaling voor. Vervolgens duikt hij echter gelijk de zwarte piste naar het dal op! Waarschijnlijk is dit zo’n gevalletje van verschillend denken tussen mannen en vrouwen. ? Hij zet af, ik zie hem gaan en steeds kleiner worden tot halverwege de piste een sneeuwwolk en mijn lover komt tot stilstand. ‘Waar bleef je, was je niet achter me?’  vraagt hij als ik eindelijk naast hem stop. ? Hij is wat emotioneel dat het skiën hem na de operaties aan zijn rikketik zo goed af gaat, ‘ik ben zo blij!’ roept hij maar uit.

Na een lekkere skidag zakken we onderuit op het terras,

nemen een ‘apres ski borrel’ en gaan op naar het centrum. Zell am See heeft een druk centrum met veel gezellige bars, lekkere restaurants

en zelfs een casino! Die avond draait Robin van Putten in Villa Crazy Daisy. Hij is de zoon van een kennis van DJ en we zoeken hem op.

Verder dan Robin gedag zeggen in de hal komen we niet want het is een besloten feestje dus voor ons geen voetjes van de vloer. ? De volgende dag besluiten DJ en Annemarie om het rustig aan te doen en mijn lover en ik staan vroeg op de piste. Het zonnetje is er al en de pistes zien er super uit. We gaan helemaal naar boven tot Schmittenhöhe en nemen dan de andere kant van het skigebied. Dit ligt aan de schaduwkant en de pistes zijn er op dit tijdstip nog hard met ijzige stukken. Ik heb hier zo’n hekel aan dus mopper me door de eerste uurtjes heen. Op het terras van de Eder Hütte eten we de beste goulashsoep ever en we gaan weer op pad. Ik wil revanche op de ijzige zwarte piste van vanmorgen! De sneeuw is door het zonnetje zachter geworden en knispert onder onze skies. De ‘zwarte’ ligt er mooi bij: er is niemand te bekennen, een zonnetje en mooie sneeuw: een feestje dus. Mijn lover gaat naar rechts, ik blijf links en we dalen af. Wat een verschil met vanmorgen, er zijn geen ijzige stukken en wat een grip hebben mijn skies! Ik kijk genietend om me heen, let even niet op, de éne ski gaat over de ander, ik corrigeer en krijg teveel vaart. Remmen en corrigeren helpt niet, de ‘zwarte’ is mijn vriend niet meer en bam, touch down. Ik val en blijf schuiven. Mijn stok zit vast in de sneeuw en schiet weer los en eindelijk kom ik tot stilstand. Ik voel het gelijk, mijn arm! ? ‘Wat doe jij nou?’ roept mijn lover en snelt zich naar me toe. ‘Ik heb niets, geloof ik, maar wel een hele zere arm’, piep ik. Roel wil me aan mijn arm omhoog helpen maar dat gaat niet vanwege de pijn. Wat volgt is een rare act en we zijn net Bassie en Adriaan maar ik sta weer op mijn skies. Ik denk dat het wel gaat, je skiet tenslotte niet op je arm en mijn stokken vergeet ik toch altijd te gebruiken ? dus we dalen af. Op een terras zakken we neer en drinken wat, mijn arm is pijnlijk en ik kan hem moeilijk gebruiken. We moeten nog een stuk dalen tot het Mittelstation en up we go want de lucht voorspelt inmiddels weinig goeds, er zijn donkere wolken gekomen en de wind wakkert aan. Bij het Mittelstation gaat de cabinelift naar het dorp, ‘die nemen we.’; zegt Roel ‘binnen een paar minuten gaat het sneeuwen, let maar op!’

We zitten in het bakje en wow, de wind is echt hard! Het bakje schommelt heen en weer en het begint te sneeuwen. Inmiddels klopt mijn arm nog pijnlijker. En eerlijk: ’s avonds na een paar drankjes voel ik het minder tot ik ’s nachts wakker wordt van de pijn. De volgende morgen naar het ziekenhuis en na het maken van röntgenfoto’s is de conclusie: elleboog gebroken, terug in Nederland een CT-scan laten maken en nu in het gips!
Oh, wat voel ik me zielig en dit ook zo kort voor ons vertrek naar the States. ? Roel neemt contact op met onze huisarts en regelt dat ik nog voor het weekend thuis in het Franciscus ziekenhuis terecht kan. Om het leed te verzachten gaan we eerst maar ergens een taartje eten. Onze vrienden zijn een dagje naar Leogang om te skiën en informeren hoe het gaat. Een foto van mijn arm in het gips zegt genoeg: het waren twee fantastische skidagen!

Terug in het pension gaat mijn lover easy op bed liggen met een stapel tijdschriften. Het zonnetje schijnt en ach, met een gipsarm kan je best naar de apres ski, dus ik op naar het terras beneden. Hoe grappig, iedereen vind me zielig en ik krijg steeds een drankje aangeboden. Als Roel, DJ en Annemarie ook arriveren ben ik mijn pijn al bijna vergeten. ? Het mag maar weer eens gezegd worden: ieder nadeel heeft een voordeel!

We besluiten om nog één dag te blijven en brengen die door op de piste, de drie gaan skiën en ik wandel een mooi rondje door het bos. Op het terras bij het Mittelstation spreken we af voor de lunch. Als ik eraan kom is het best druk, ik zoek een tafel en vraag in het Duits aan een kerel of de plaatsen naast hem nog vrij zijn. We raken in gesprek en na een kwartier Duits babbelen komen we erachter dat we beiden uit Nederland komen! ? ’s Avonds eten we in Roel zijn favoriete restaurant. Ik ben er nog niet achter of hij nou voor het eten of de serveerster in haar dirndljurk daar naar toe wilde….

Na een vroeg ontbijt gaan we donderdag, uitgezwaaid door DJ en Annemarie, op pad. Op de autobahn gooit mijn lover de C1 op de linker baan en verhip : het kleine rode ding kan makkelijk de 160 halen! Ik zit er naast en denk ‘blijf zitten waar je zit en verroer je niet!’ ? Vrijdagmorgen melden we ons in het ziekenhuis en na het maken van röntgenfoto’s en een CT-scan moet ik bij de chirurg komen. ‘Knip het gips er maar af.’, zegt hij tegen zijn assistente.

Ik denk; ‘yes, die hebben zich lekker vergist in Oostenrijk en het valt allemaal wel mee!’ Helaas is dat niet het geval, de chirurg wil mijn arm onderzoeken. Er is een breuk en voor zover hij kan zien is ie ook uit de kom en weer terug geschoten. Mijn arme elleboog gaat daarna weer terug in het gips.

We rekenen hoeveel tijd we nog hebben en volgens de chirurg kan ons vertrek op twee april gewoon doorgaan. Er volgen nog drukke dagen met afspraken en de studio moet af. Omdat er een behoorlijke hoeveelheid negatieven moet worden opgeborgen, van het archief van Bart Hofmeester dat Roel gekocht heeft, zijn er twaalf metalen kasten bijgekocht en die willen we een beetje uit het eerste zicht houden. We gaan een halletje creëren met twee mooie zwart-wit foto’s die de studio moeten afsluiten. Maar ik kan niks.. zelfs niet mijn eigen haar föhnen.

Een week voor vertrek mag het eraf en kan ik gaan oefenen met mijn arm. Die is stijf en pijnlijk en vooral slapen is een crime. De dag van vertrek nadert, 2e paasdag vliegen we terug naar Los Angeles. Pasen vieren we een dag eerder bij mijn ouders en hebben een gezellige avond. Maar op zondag wordt het dan toch echt inpakken….Ik heb in ieder geval iets geleerd van de vorige keer bij Han: namelijk eerst alles verzamelen en dan pas gaan pakken. ? Het is toch weer spannend om 23 kg in zo’n koffer te krijgen. Wat onze eigen gewicht betreft: de nodige kilo’s zitten erbij, na vier maanden Nederland heb ik zeker een overgewicht van 6 kg! ? De vier koffers die we geboekt hebben zitten vol en er liggen nog spullen die mee moeten.

We hebben afgelopen week al geïnformeerd voor een vijfde koffer maar vonden het bedrag te duur. We vliegen met KLM en per persoon hanteren zij: koffer 1 is inbegrepen, koffer 2 is 68,00 euro en koffer 3 is 192,00. Het is zondagmiddag laat als we de handdoek in de ring gooien en achter de computer kruipen om nog een koffer bij te boeken. Helaas kan dat niet meer omdat ‘de vlucht’ op internet al gesloten is. Morgen op Schiphol dan maar regelen, on-line inchecken kunnen we trouwens ook niet omdat we een visum hebben. Dirk-Jan heeft een auto waar alles in past en brengt ons naar Schiphol, het lijkt wel een verhuizing: vijf koffers, twee stuks handbagage en mijn handtas.

De rit gaat voorspoedig en we krijgen onderweg een berichtje van Roel zijn zus en zwager, ze komen ons uitzwaaien. ?
De koffers inchecken geeft dit keer geen probleem, alle vijf netjes 23 kg. We drinken daarna met elkaar een koffie/thee en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Na de security/paspoortcontrole koop ik in de boekenwinkel het boek van Gordon (ik ben toch nieuwsgierig….?). Bij de gate staat de blauwe vogel al klaar.

We hebben gereserveerde extra betaalde stoelen bij de nooduitgang waar het op zo’n lange vlucht met onze lengte prima zitten is.

En dan gebeurd er natuurlijk weer iets geks: er zit een heel groot mens op de grond bij onze stoelen. Het blijkt een vrouw te zijn en ze is bezig met de stoel aan de raamkant. Haar armen bewegen hard heen en weer terwijl ze aan de onderkant van de stoel trekt. ‘Ze zijn zeker nog aan het schoonmaken.’, zeg ik tegen mijn lover. Het grote vrouwmens komt puffend en kreunend overeind en ploft in de stoel. Mooi: we hebben net kennis gemaakt met onze buurvrouw op deze vlucht met bestemming LA. ? OMG, ik glimlach naar haar en we gaan braaf zitten. Ze kijkt nors terug en ik weet het zeker, die gaat straks mijn maaltijd opeisen! Tijdens het opstijgen ligt mijn buurvrouw al luid snurkend onderuit. Dat zal een herrie geven onderweg….de stewardess die tegenover ons zit glimlacht naar me. Als we het teken ‘riemen los’ hebben gekregen komt ze aanlopen met twee glaasjes Amarula likeur en zegt met een knipoog; ‘Op een goeie vlucht!’

Ik hou mijn glaasje stevig vast want ik zie mijn ontwaakte buurvrouw loeren…. ? De hele vlucht hebben we weinig contact met haar, ik doe nog een poging maar geef het op. Wel hebben we op een gegeven moment stiekem een foto van haar durven maken (alles voor het blog ?).

Ze snurkt de hele tijd en alleen wanneer ze de trolley van de stewardess hoort dan ontwaakt ze en klapt snel haar tafeltje uit zodat ze klaar zit voor de maaltijd. We hebben verder een prima vlucht met vriendelijke stewardessen waarmee we steeds een praatje maken. Als afscheid krijgen we een kleine attentie mee en we beloven dit op ons blog te zetten. Dus bij deze leuke dames van de blauwe vogel: bedankt voor jullie super service! ?

En ja, dan gaat hetgeen beginnen waar we best een beetje tegenop zien: de vijf koffers en ons zelf door de Amerikaanse Douane krijgen. We komen in de aankomsthal waar rijen mensen staan. Eerst moeten we onze paspoortgegevens in een computer aanmelden. Het programma is in verschillende talen, ook in het Nederlands. Echt moeilijk is het niet, gegevens invullen en de vraag Esta of Visum beantwoorden. Vervolgens, in ons geval, het visum laten scannen, vingerafdrukken maken en er volgt een geprint bevestigingsformulier. Als je goedgekeurd wordt mag je naar buiten maar Roel z’n rechterpink kan niet goed worden gelezen. Een groot kruis door zijn briefje. Daarmee moeten we in de volgende rij voor een gesprek met een beambte. Het is druk en we staan lang te wachten. De beambte die we krijgen is vriendelijk en vraagt wanneer we de VS weer gaan verlaten. We vertellen dat dit in juni zal zijn als we door Canada naar Alaska gaan. Hij hoort het aan, stempelt alles af en legt nogmaals uit dat we met ons visum, ondanks dat het tien jaar geldig is, maximaal zes maanden aanééngesloten in de VS mogen blijven. ‘Have a nice stay!’ zegt hij als afscheid. Goed, nu op naar de koffers, die zullen inmiddels al wel ronddraaien op de band. We scoren twee bagagekarretjes en zien de koffers inderdaad al draaien. Dan op naar de laatste hindernis: de koffers door de Douane krijgen. ? Zie ons lopen, met de bagagekarren die vol staan met koffers, tassen handbagage en onze jassen. We lopen richting Customs/Exit en ‘jetzt geht’s los’. Als we aan de beurt zijn en de beambte met zijn arm wenkt lopen we, ik met iets verhoogde hartslag, op hem af. Hij kijkt naar ons en de karretjes met bagage en zegt dan de magische woorden; ‘Enjoy your honeymoon in the United States!’ En na Las Vegas zijn wij de laatste die hier iets over durven te zeggen. ? Met een vriendelijke zwaai nemen we afscheid van hem en lopen zonder controle de hal in. Daar staan we dan in Amerika met drie koffers vol camper onderdelen, één koffer met etenswaren vanuit Nederland met onder andere: Roel zijn kilo meel en nog wat benodigdheden om zelf brood te bakken ? en één koffer met kleding. We komen buiten en het zonnetje schijnt. ‘Welcome back in the States.’, zegt mijn lover. ? Ons avontuur is weer begonnen, nu eerst naar het autoverhuurbedrijf voor een ‘verhuiswagen’ ?

en dan op naar vriend Han net buiten Temecula waar de camper geparkeerd staat. De autoverhuurbedrijven zitten een stukje verder dus we moeten eerst met een shuttle bus. Koffers in de bus, koffers uit de bus…. ? We krijgen een prima auto, hij is net groot genoeg, in de kofferbak kunnen maar twee koffers, de rest moet op de achterbank en daar gaan we. We draaien de bocht vanaf het vliegveld en komen op de Highway gelijk in de file, welkom in Los Angeles!

De rit naar Han is meestal 2 1/2 uur en nu ook weer. Net voor het donker gaat worden draaien we de weg bij hem op en daar staat ie: onze camper! Dichtgegroeid in een halve meter gras.

En een welkomstbordje erbij en een paashaas. ? Han, de hondjes en kater Hanky komen ons welkom heten, we zijn er weer! De logeerkamer is veranderd en trots laat Han ons alles zien, het is super leuk met dat bed, al die kussens, I love it en voel me net de prinses (zonder erwt) als ik in bed lig.

Mijn lover moppert; ‘allemachtig, wat een kussens, ik heb totaal geen plek!’ ? De volgende dag brengen we de huurauto terug en maken gelijk een afspraak bij de garage want de camper moet nog een beurt hebben, daar hebben we alle onderdelen voor meegesleept. ? We kunnen donderdag al terecht, mooi. Han pikt ons op, we doen boodschappen en hebben een easy afternoon. De volgende dag gaan we de koffers uitpakken, Roel sorteert de reserve onderdelen voor de camper en ik ruim de kleding op. En ach, dan blijkt toch weer dat ik een chaotische ‘inpakstijl’ heb want als ik alles heb gesorteerd blijkt dat mijn lover nu dertig paar sokken, twintig onderbroeken, tien t-shirts, tien overhemden, zes korte broeken en vier spijkerbroeken heeft….WTF ? Over mijn eigen kleding heb ik het maar niet….? Han weet raad; ‘Doe het teveel in een koffer en die laat je gewoon bij mij staan.’ Zo gezegd, zo gedaan en koffer gevuld: ‘Nou chaoot, daar staat dan 192,00 euro van die extra koffer’, zegt mijn lover zoetsappig. Ik laat hem ’s middags maar klussen met de camper en ga shoppen met Han want ik moet nog een paar makkelijke slippertjes hebben….die ben ik dus thuis vergeten. ?