De Mexicaanse grens

Om de Grand Canyon uit te komen kiezen we de uitgang bij Cameron om vandaar naar Flagstaff te rijden. Onderweg stoppen we bij verschillende uitzichtpunten

maar als ik bij Moran Point uitstap ruik ik diesel! Omdat ik de camper parkeer op een ‘vieze’ plek denkt mijn lover dat het olie of zo van vorige auto’s is geweest. Het zit me toch niet lekker en bij het volgende punt snuffel ik om de camper heen terwijl hij de canyon fotografeert. ‘Wat doe je nou, ruik je echt iets?’ vraagt ie maar ik weet het niet zeker dus de motorkap gaat open en Wow, een aantal dieselleidingen zijn zeiknat. WTF is dit nu weer? ? ‘Start jij de motor eens dan kijk ik wat er gebeurd.’ beslist mijn lover en ik start. ‘Stoppen, stoppen!’ klinkt al direct zijn kreet want vanuit een van de leidingen, die ook los ligt, spuit via een minuscuul gaatje diesel! ? We zijn inmiddels best handig na alles wat we al hebben gehad en bedenken een oplossing. De boel met papier droog vegen, stukje rubber van een oude fietsband op het gaatje en dat met een tie-wrap vastzetten. Deze simpele bush-fix werkt! ?? Bij Flagstaff komen we weer op Route 66 en mijn lover begint spontaan ‘Get your kicks on Route 66’ te zingen….iets wat ie iedere keer doet als we op deze route rijden. ?
Camping Woody Mountain ziet er verlaten uit, het blijkt dat ie nog maar twee dagen open is en 1 november sluit omdat het seizoen afgelopen is.

De volgende morgen rijden we door het lang gestrekte dorp en krijgen er beiden geen vibraties van. Er zit een Chrysler garage die ook het Fiat logo voert, we wagen de gok en vragen of er tijd is om even naar de leiding te kijken. Het is weer hetzelfde liedje: men wil of kan ons niet helpen met dit Europese model. ? ‘Kom aanstaande woensdag maar dan heeft een van de monteurs mogelijk tijd om er naar te kijken.’ zegt de chef. Omdat onze reparatie er vanmorgen nog prima uitzag laten we het hierbij en verlaten de bereidwillige service gerichte kerel. ? Via een zeer bochtige weg komen we in Coconino National Forest. Het lijkt wel een schilderij: hoge rode rotsen en bomen in alle herfsttinten. Helaas miezert het zodat we geen zin hebben om uit te stappen.

We zien een stuk of vier campings in dit park die allemaal al ‘closed for the season’ zijn en rijden door tot Sedona. Daar is het druk en toeristisch, overal betaalde parkings en heel veel spirituele winkeltjes waar allerlei soorten edelstenen met heilzame werkingen wachten op verkoop zodat ze iemand kunnen healen. Er zitten bijzonder mooie sieraden bij en ik koop een veel te dure armband die door Indianen is gemaakt: hopelijk wel met de juiste healende steen! ?

In het dorp is een camping maar na een quick scan houden we het voor gezien, de plaatsen zijn somber in een donker bos. Komt bij dat de receptioniste ook de vriendelijkste niet is….? Ongeveer 10 km buiten het centrum op de vreselijk mooie Red Rock loop road

vinden we campground Avalon, deze spirituele camping is een voormalig retraite centrum en bijzonder mooi gelegen in de bergen.

Als de eigenaar later in de middag een praatje komt maken zien we in de verte bliksemschichten en de donder laat zich horen.

‘Heb ik toch de verkeerde steen gekocht of deed ik mijn oefeningen niet goed….?’ ? Mijn lover gaat opgewonden al zijn apparatuur pakken om het onweer te fotograferen maar helaas voor hem drijft het over. In een stralende zon rijden we de volgende dag terug naar Sedona om vanaf daar een stuk terug in het Coconino Forest te rijden.

Als we bij een uitzichtpunt koffie/thee doen staan ineens Bart en Manon, die we op de camping in Vegas hebben ontmoet, voor onze neus. Zij hebben overnacht op de camping in het centrum en geloven dat ze daar ook de camper van Suus en Neomi hebben gezien. ? We rijden een stuk het Forest in (ik achter het stuur met een lover die met camera uit de raam hangt) maar op de een of andere manier waren de kleuren gisteren in de regen veel mooier dus we keren want onze route gaat de andere kant op richting Prescott. In Sedona kijken we nog even bij een rotskerk maar daar zijn ze niet erg campervriendelijk. Verboden in te rijden en onmogelijk er te parkeren.

We hebben verder niet echt een plan en besluiten eerst om langs Montezuma Castle te gaan. Dit zijn hele oude (jaar 1400) indrukwekkende klifwoningen gebouwd door de Sinagua Indianen.

Een maquette geeft weer hoe men daar ooit leefde.

Vervolgens rijden we door de bergen over een zeer kronkelende weg naar ghosttown Jerome waar we eind van de middag arriveren en niet ontdekken waar deze plaats zijn naam aan dankt want we zien een centrum met leuke winkeltjes en restaurants. ? Het museum met uitleg over de stad gaat bijna dicht dus we zullen best iets gemist hebben over dit spookstadje. Wat we niet missen is de camper van Suus en Neomi die net voor het centrum staat geparkeerd. Hond Puck zit achter het stuur en de meiden zijn ’thuis’, leuk dat we elkaar weer treffen! Bij Prescott houden we het voor gezien, schieten campground Point Rocks op en gaan de stad in. Het is Halloween en overal waar we komen lopen verklede mensen rond, zelfs in restaurant Prescott station, waar we eten, zitten verklede mensen aan tafel. Bij ons in Nederland is Halloween toch een tikkie anders dan hier waar men het groots aanpakt.

Het eigenaardig uitziende menu, ribeye met fire butter geserveerd op een oud legerbord, was overigens heerlijk.

Lui komen we de volgende morgen uit bed en boeken nog een nacht op deze prima plek. Mijn privé mecanicien probeert intussen zijn noodreparatie met twee componentenlijm nog wat te verstevigen. Het gaatje lijkt door slijtage te zijn ontstaan maar als het een paar voortanden van een beest zijn zou het me ook niet verbazen.

Ook lopen we nog even door het plaatsje.

‘s-Avonds pakken we de kaart er eens bij om de route te bekijken: gaan we via Lake Havasu of langs de Mexicaanse grens. We kiezen voor de laatste optie omdat we de weg naar Lake Havasu al twee keer hebben gereden. Mexico blijft nog steeds onduidelijk voor ons, we horen verschillende verhalen over criminaliteit en dan vooral over de grensovergang bij Tijuana. We hebben een aantal landen in Zuid Amerika gedaan, met slechte ervaringen in de grote steden, maar blijven nieuwsgierig naar Mexico. Via een scenic route zetten we koers richting Blythe in Californië. Het zijn lange, rechte en stille wegen in de brandende zon van Arizona. Opvallend is het aantal nog lege campgrounds wat we zien,

de een na de andere schiet voorbij in de droge gebieden waar alleen maar grote cactussen schijnen te groeien. Als we stilstaan om deze te fotograferen zien we dat vogels de cactus uithollen en erin kruipen, maken ze een nestje of eten ze iets van de cactus op….?

Omdat er onderweg hele verlaten stukken zijn is het verstandig om waar het kan te tanken en bij het benzinestation in Quartzsite valt de hitte op ons neer, het is 32 graden. ‘Niet klagen zeg ik want hier doen we het voor!’ roept mijn lover vrolijk. Vanachter het stuur knik ik naar hem, soms zitten wij niet echt op één lijn zeg maar. ? ‘Rij eens een stuk door het dorp!’ oppert ie. Weer passeren we vele campings die allemaal in de brandende zon liggen, geen schaduw hebben maar wel lachwekkende prijzen:18 dollar per nacht inclusief full hook-up.

Op goed geluk kiezen we er één uit en raken aan de praat met de receptioniste die uitlegt dat deze plaats the place to be is voor snowbirds (overwinteraars) waarvan velen stenen (oa. fossielen en mineralen) zoeken als hobby hebben, sinds 1960 is dit een paradijs voor ‘stenenzoekers’. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 54 graden en trekken de meeste inwoners weg om in november terug te keren. De maanden november tot en met maart zijn ideaal: rond de 30 graden! ? In januari is werelds grootste openlucht markt, voor wat betreft stenen, hier een aantal dagen te vinden en wordt deze plaats overspoeld door duizenden toeristen. De ouderen trekken er veelal met elkaar op quads uit om in de desert naar stenen te zoeken. Bijzonder feitje is dat het verhuurbedrijf voor scootmobielen hier mobiels met speciale dikke banden voor in het zand verhuurt! ?
In de plaatselijke supermarkt doen we wat boodschappen en terug op de camping zijn we een bezienswaardigheid: onze camper is zeer in trek en mijn lover heeft met de andere mannelijke camperaars diepzinnige gesprekken over het verbruik en gebruik van de campers.

In de morgen branden we al vroeg de hut uit, wat is het heet! Rond negen uur geeft de thermometer al 26 graden aan, ‘Je zal hier toch maar een maand staan!’ mopper ik tegen mijn lover die het niet helemaal begrijpt en eigenlijk nog een nachtje wil bijboeken….? Na een bezoek aan een aantal ‘stenenwinkels’

waar mijn lover zijn hart ophaalt, want vroeger verzamelde hij ook stenen, rijden we weg uit het mineralen mekka maar niet voordat ik een geode heb open gekraakt! ?

Ook nu is de weg die we volgen saai en rechtuit, aan de kant zien we veel herdenkingsplekjes van mensen die het niet gehaald hebben. Ik tuur voor me uit en kan me goed voorstellen hoe makkelijk je hier in slaap kan dommelen: de warmte van de zon en de ééntonige weg. Als we de stad Yuma naderen veranderd de natuur. Deze plaats en omgeving staan bekend als de ’tuin-en groenten streek’. Hele velden met allerlei gewassen trekken aan ons voorbij, in de hitte staan installaties continue te sproeien.

We rijden nu langs de Mexicaanse grens en zien de muur, eigenlijk een heel hoog hek. Voor het hek een regelmatig gladgemaakte strook zand waardoor men aan de voetstappen kan zien of er ontsnappingen zijn geweest.

We zagen het al eerder maar het blijft me verbazen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een land niet in mocht of kon. Roel is begin jaren 80 enkele malen in Berlijn geweest toen de muur er nog was en stond zelfs letterlijk óp de muur op 9 november 1989 om te fotograferen hoe deze uiteindelijk omviel. Mijn ervaring op dit gebied is het heftigst in Zuid Amerika geweest waar men niet onvriendelijk was maar wel zeer gecontroleerd en langzaam. ? We houden een korte pauze in Yuma en ik zie alleen maar Mexicanen, werkend op het land of in de winkels. Trump en zijn aanhangers kunnen wel willen dat de Mexicanen weggaan maar wie doet dan het werk….? We tanken, wisselen weer van stuur als ik voor stel om tot San Diego te gaan, het is nog wel een eindje trappen (250 kilometer) maar ik voel me prima. ‘Ik probeer daar de KOA camping te reserveren want je weet van de vorige keer dat na 19.00 uur het hek op slot gaat.’ zegt mijn lover. Hij puzzelt en puzzelt maar de reservering lukt niet dus tijd voor plan B ? en op de speciale app zoeken we hier in de buurt een overnachtingsplek. We rijden door grote vlakken zandduinen waar quads met hoge snelheden door het zand scheuren. Grote mannen zijn net kinderen soms.

Vlakbij in de plaats El Centro zit een Walmart waar overnachten is toegestaan. We halen eerst wat boodschappen en er vallen ons twee dingen op: alles is tweetalig hier zo dicht bij de grens

en men maakt zich op voor Thanksgiving. ?

Dit is trouwens de prijs per pond vermoeden we. Op de parkeerplaats staat één camper, ik zet die van ons er naast en een kerel komt naar buiten. Roel vraagt of ie hier blijft overnachten en of het inderdaad is toegestaan. De kerel, genaamd Luc, reageert enthousiast, hij is een Canadees uit het Franse gedeelte en onderweg naar Mexico. Daar heeft de kleine blonde look a like van Rod Stewart ineens onze aandacht! Hij is al meerdere keren bij Tijuana de grens overgegaan en heeft nooit problemen gehad. Deze grensovergang is juist prettig omdat het een snelweg is. Het gevaar zit hem in de stad waar je moet stoppen want dan ben je kwetsbaar stelt ie. ‘Eénmaal in Baja Californië dan waan je je in een paradijs!’ ratelt ie opgewonden door en als een Fransman schiet ie van de hak op de tak. Als wij voorzichtig aangeven wat we gehoord hebben zegt hij lachend; ‘Reizen begint bij het zelf ondervinden en niet alles geloven wat men zegt!’ Daar heeft ie een punt want we hebben al vaker meegemaakt dat de vooroordelen niet kloppen. Misschien zit het in mensen, gelijk negatief oordelen zonder precies te weten hoe het zit. ? Inmiddels hebben mijn lover en ik al veel verschillende landen bezocht en echt: het is hoe je jezelf opstelt! Luc vertrekt morgenochtend vroeg en als we mee willen….dan kunnen we samen reizen. Het klinkt wel aanlokkelijk maar gezien de twee weken tijd die we nog maar hebben besluiten we het toch niet te doen. Na een warme en korte nacht, de klok gaat bij ons dit weekend een uur terug, rijden we zondagmorgen naar Calexico. Deze plaats is zo genoemd omdat het gelegen is op de grens van de Amerikaanse staat Californië en het land Mexico. We zijn benieuwd hoe de muur hier loopt, zou die dwars door de stad gaan? ? Om het zekere voor het onzekere te nemen rij ik, let mijn lover op de borden en de kaart zodat we niet per ongeluk verkeerd rijden en toch de grens overschieten want ik ben niet zo’n kaartlezertje….?

Het is nog maar net 09.30 uur en redelijk stil als we door het centrum rijden, de meeste inwoners die op straat lopen zien er Mexicaans uit. Daar doemt ie weer voor ons op: de muur! Het is ook hier een ijzeren hek maar zeker tien meter hoog en dwars door de stad, langs huizen, door een rivier, langs een busstation en winkelcentra.

Om de paar honderd meter auto’s van de borderpatrol .

Daar rijden wij in een camper met Nederlands kenteken door de straten. ? Door het hek heen zie ik rijen auto’s staan die Amerika in willen komen, kooplui met allerlei verschillende waar lopen al roepend langs de auto’s in de hoop iets te verkopen. Terwijl ik rij dwalen mijn gedachten alle kanten op want het is bijzonder indrukwekkend. ‘Stop daar verderop eens dan ga ik proberen om een praatje te maken met zo’n kerel van de borderpatrol.’ zegt mijn lover. Ik parkeer, hij loopt naar de beambte en vraagt of hij wat vragen mag stellen. De kerel vind het best, ze hebben ons al zien rijden en hij wil weten waar we vandaan komen.

Dan vertelt hij over de muur: hier is het niet veranderd sinds Trump er is want deze muur was er al, hooguit is de controle verscherpt. Als kind woonde hij al in deze stad en zijn tante heeft wel eens een mes op de keel gehad van een ontsnapte Mexicaan die bij haar in de auto sprong. Dagelijks klimmen er mensen over het hek, het aangeharkte zand maakt het makkelijker om dit te zien. Als ze opgepakt zijn dan worden vingerafdrukken en gegevens nagekeken en doorgegeven aan Mexico waarop de persoon weer over de grens gezet wordt. Hij en zijn collega’s zijn bewapend en dragen kogelwerende vesten. Wat me kort op het wapenbeleid in Amerika brengt dat totaal verschillend is met wat wij kennen in Nederland. In gesprekken met de Amerikanen vragen we er vaak naar en zijn er verhalen variërend over schietincidenten op scholen en in winkelcentra maar ook over de verlaten gebieden waar geen politie is of wel een agent maar die heeft een gebied van 400 kilometer te behappen….dan heeft 911 bellen soms geen zin. ? Terug naar de beambte en zijn verhaal, hij poseert voor de foto maar wil niet herkenbaar zijn.

We bedanken de vriendelijke kerel voor de vele informatie en rijden nog eens door het centrum waar het inmiddels drukker is zodat het nu helemaal goed opletten is welke baan we kiezen om niet in Mexico terecht te komen. Net naast de muur ligt een grote hypermoderne outlet mall waar we wat shoppen

(nee, deze werd het niet) en genieten van de lekkere Mexicaanse invloeden zoals deze zoete snack bij de koffie/thee.

Met een temperatuur van 30 graden op de meter verlaten we Calexico en zetten koers naar San Diego. We rijden weer door een bergachtig landschap en de camper houdt zich gelukkig goed op de vele hellingen. Voor het geval dat staan er om de paar honderd meter waterbakken. En die zijn nodig ook want er staan op 10 kilometer drie campers met kokende motor.

En plotseling, gewoon op de snelweg, een controlepost van de bordercontrol. Als er een illegale Mexicaan al Amerika in is gekomen wordt ie er hier waarschijnlijk nog uitgevist. Over etnisch profileren gesproken, wij worden snel doorgezwaaid, bij iedereen die er Hispanic uitziet moet alles open.

Na San Diego verlaten we de snelweg en haal ik opgelucht adem: zeven banen in en zeven banen uit deze drukke stad dat vergt best wat concentratie achter het stuur. ? Langs de kust rijden we tot de campground aan het strand in Encinitas. Helaas zijn er geen plekken aan zee meer beschikbaar dus rijden we door tot die in Carlsbad waar we wel geluk hebben. Het is zondagavond, de camper staat aan zee en met een Margarita genieten we van het geluid van de golven: mijn lover en ik.

Na zeven maanden zijn we terug waar we de plannen voor deze periode begonnen. De reis naar het verre stille Noorden waar ik best schrik van had en we uiteindelijk drie maanden bleven zo mooi was het! ❤️ ‘Dijks, nog even over mijn B&B, die gaat toch maar aan zee staan in plaats van de Yukon!’ mijmer ik. Hij schiet hard in de lach, ‘Lieve schat, je hebt nou al zoveel plaatsen genoemd, ik zou een hele keten beginnen!’ ? Maandagochtend pak ik mijn nieuwe aanwinst er maar eens bij en ga aan de slag met mijn body. Wat een luxe: een beetje aan zo’n touw trekken terwijl de pelikanen boven mijn hoofd vliegen, de surfers hun spel met de golven spelen en mijn lover een koffietje voor me zet. Nog twee hele weken te gaan….?