De luchtfietsers en het faillissement

Terwijl ik druk aan het puzzelen ben voor een mooie route door Spanje waar we halverwege maart heen willen schieten mijn gedachten terug naar de afgelopen periode. Want dat die hectisch was is zacht uitgedrukt. 😞 Net voor oudjaar gingen we zoals vaker de afgelopen jaren naar de Oudejaarsshow van het Groot niet te vermijden Show orkest op het ss Rotterdam.De gehele verbouwing verliep nog steeds voorspoedig en oudjaarsavond was weer super gezellig in mooi gezelschap met dit keer eigen gebakken oliebollen en appelflappen van Toke! 😍 Of de avond toch iets te wild was weten we niet maar hierna was de drukknop van de wc beneden kapot! 🤣 Geen nood want we hebben tegenwoordig op de beneden verdieping in het nieuwe kantoorgedeelte ook een wc. Waarschijnlijk dacht de loodgieter ook dat het niet zo’n haast had want echt, het heeft 3 maanden geduurd voordat het allemaal weer gefixt is. 🤨Met als resultaat dat ik een week voor vertrek nog even snel met de witkwast aan de slag kan. Maar goed het is af!Ook kwam de elektricien de hele stoppenkast vervangen. Die was al 27 jaar oud, met porseleinen zekeringen. Is wel eens aan vervanging toe zullen we maar zeggen….😊 Dat vertrek naar Spanje had trouwens ook wat voeten in aarde want ik wilde niet eerder weg omdat de gordijnen pas op 5 maart konden worden geleverd en opgehangen. ‘Allemachtig, dat ga je niet menen, je kan toch nog eens bellen of ze eerder kunnen!!’ riep mijn vent geïrriteerd uit. ‘Dan hangt het allemaal 1 dag en ga je weg!!’ 😡 Het werd een gezellige discussie zullen we maar zeggen! Ik begrijp hem wel want de afgelopen weken waren verre van leuk. Begin januari moest mijn vent wederom retour naar het ziekenhuis voor controle aan zijn oog. De zichtmeting was goed, terug  van 15 naar 100 %, en het bloed was weggetrokken uit zijn oog maar de arts was absoluut niet positief. Hij kon nu zien dat er een loslating van het netvlies was. We moesten met spoed naar het Oogziekenhuis in Rotterdam. 😳 Mijn vent mocht zich zo min mogelijk bewegen en inspannen en aldaar aangekomen werd besloten om hem direct te opereren. Helaas kwam er een verlaat ‘vuurwerk slachtoffer’ die voorging. Door dit al was het inmiddels al avond en werd mijn vent naar de volgende dag geschoven. Hij mocht niet mee naar huis maar kreeg een bedje aldaar, waar ie rechtop moest proberen te slapen….nou kwam daar toch niet veel van want het idee van de oogoperatie gaf hem en mij de rillingen. Verdoving achter je oog. Dat soort dingen. 🤭 Dat was gelukkig volledig onterecht, de ingreep viel hem ontzettend mee en is goed gelukt. Doordat ze tijdens de operatie gas gebruiken, en dit een aantal weken in het oog blijft zitten, moest hij 7 dagen lang 6 uur per dag met zijn hoofd op de tafel naar beneden kijken.Treurhouding heet dat in het Oogziekenhuis. Nou, jullie kennen hem, hij wordt na 5 minuten al gek…. 🤣 Ook mocht hij niet vliegen, hoog in de bergen verblijven of duiken. Nou dat laatste deed ie toch al niet maar de bergen, daar baalden we van! 😞 Niet naar de sneeuw dit jaar. We hadden ons er zo op verheugd, zeker na de super gezellige ‘pré aprés-skiparty’ bij Frans en Mirjam. 😍  En echt, als je denkt dat dit alles was, geloof me het kan nog erger! 😳 Eerder heb ik in het vorige blog met de klinkende titel ‘Eindelijk een beslissing’ vermeld dat het fotobureau verkocht zou worden. De nieuwe eigenaren hadden een paar jaar geleden al een fotobureau in het zuiden van Nederland overgenomen. Zij wilden hun gebied uitbreiden en wij wilden verkopen dus het was een prima idee.  Zo snel en enthousiast zij in april van start gingen, zo traag waren de ontwikkelingen afgelopen zomer. Er was iedere keer iets; hij had corona, zijn dochter een ongeluk gehad en zo ging het maar door. Maar mede omdat ze al ervaring hadden met een bedrijf overnemen bleven wij positief, zelfs toen de afgesproken overname per 1 september niet ging lukken omdat ze hun zaakjes niet op tijd in orde hadden. Uiteindelijk was de overname een maand later toch een feit en zo proosten we op 28 september samen met hen en de medewerkers met een glas bubbels en was iedereen blij.  Zij met het bedrijf wat ze over hadden genomen en wij met het feit dat mijn vent eindelijk kon stoppen en aan zijn gezondheid gaan denken. Dat het, naar onze mening, keiharde onderhandelaars waren en wij veel water bij de wijn hebben gedaan maakte ons niet uit want het ging er vooral om dat de medewerkers (die stuk voor stuk jaren bij Roel in dienst waren) goed terecht zouden komen. Alle vier vonden ze de nieuwe eigenaren super aardig en enthousiast, gingen ze veel meer salaris verdienen en kregen allemaal een nieuwe lease auto van de zaak. Eind goed al goed zou je denken maar helaas bleken we met twee luchtfietsers in zee gegaan te zijn. 😡 Echt, er zijn dingen gebeurd waarbij we beurtelings dachten; ‘Zijn deze mensen nou zo dom of zijn ze toch zo berekend?!’ 🤔 Door de verbouwing hier werd er twee weken na de overname door het personeel vanuit huis gewerkt dus echt zicht op alles hadden we niet. Nou hoefde dat ook niet want mijn vent was met pensioen en mocht zich van de luchtfietsers absoluut nergens meer mee bemoeien. Maar vreemd vonden wij het wel dat de nieuwe eigenaren zich alleen op de dag van overname hooguit 2 uurtjes op kantoor hebben laten zien en daarna niet meer. Het leek alsof ook zij zich nergens mee bemoeiden. Het personeel was nu wel overgenomen maar voor het bedrijf zelf waren zij nog steeds met diverse raadgevers (denk aan accountant, boekhouders, raadgevers enz) in de weer om een concept overeenkomst te maken. Wat ons betreft niet zo moeilijk want we hadden alles uitvoerig doorgesproken en op papier gezet. Uitwerken en ondertekenen. De concept overeenkomst die we eindelijk eind oktober ontvingen stond vol met fouten. Onze accountant en advocaat haalden er zoveel uit dat het hele ding wat ons betreft over kon. Bijvoorbeeld: wij hadden met hen afgesproken dat zij het kantoor voor drie jaar tegen een maandelijks bedrag konden huren. Daar hadden zij in de zomer ook al een handtekening voor gezet omdat wij de verbouwing (kantoor van woonhuis scheiden) in gang wilden zetten. Want die plannen zijn eigenlijk ontstaan door de overname van het bedrijf. In het concept dat zij hadden laten opstellen werd niet gesproken over het kantoor maar over het gehele pand. ‘Hebben jullie je koffers al gepakt?’ vroeg onze advocaat terwijl hij erop wees. 🤭 Zo dan,…. je zal het getekend hebben! 😡 ‘Teken nou maar gewoon want er staat niets vreemds in!’ zei het koppel in koor aan de telefoon toen zij vonden dat wij te lang over het concept moesten nadenken. ‘Anders moet er weer een nieuw concept gemaakt worden en dat kost allemaal geld! Er staat echt precies in wat we afgesproken hebben.’ 😳 Nou, daar dachten wij anders over. Ik was al lang klaar met die lui maar mijn vent zag het nog redelijk positief in dus over en weer ging het concept met aanpassingen. Tot ineens uit het niets eind november een mail kwam waarin zij ons mededeelden dat ze de stekker overal uit trokken, ze zouden geen overname doen, de onderhandelingen werden gestaakt en het personeel was weer van ons. Ze sloten de mail af met iets in de trant van dat ze hoopten dat we wel ‘vriendjes en vriendinnetjes’ zouden blijven want ze hadden zo’n leuke band met ons opgebouwd….🤮 De fotografen en secretaresse stuurden ze dus retour naar ons,  ‘Wij stoppen er mee en jullie kunnen je salaris bij Roel gaan halen, die is nog steeds jullie baas!’  werd hen medegedeeld in een persoonlijk gesprek. Deze email aan ons kwam pas na dit gesprek toen ze al op de terugweg naar het zuiden van het land tuften. Een soort gevalletje Omtzigt zeg maar 😳! En dat terwijl ze net met de medewerkers hier in Vlaardingen hadden gesproken! De vier stonden dus even later verbouwereerd bij ons op de stoep met de mededeling dat Roel weer de werkgever was.  De luchtfietsers hadden zéker wel voor de overname van het personeel getekend maar omdat dit op een enkel A4-tje stond waren zij stellig van mening dat zo’n kladje niet rechtsgeldig was. 🤔 Ook bleek nu dat zij de salarissen van oktober veel te laat hadden overgemaakt en voor de maand november zag het er helemaal niet rooskleurig uit. Tsja, snap je onze verbazing! 🤨 Dit moest opgelost worden en tot die tijd konden wij helemaal niets doen want 1 verkeerde stap van Roel en hij zou daadwerkelijk wél weer de werkgever zijn. Vervolgens konden de fotografen en secretaresse ook niet meer doorwerken omdat de systemen werden afgesloten en de lease-auto’s terug ingeleverd moesten worden bij de garage. Lang verhaal kort: de secretaresse nam een advocaat en spande een rechtszaak aan tegen het illustere duo dat op geen enkele manier meer voor iemand van ons te bereiken was. Mail en telefoon werden gewoon niet beantwoord! Door de jurist van het duo werd Roel in vrijwaring opgeroepen. Buiten het feit dat hij vreselijk baalde dat zijn voormalige medewerkers dit moest overkomen was hij van de oproep op zich trouwens niet onder de indruk. Samen met zijn advocaat had hij alles al op een rij en zij waren overtuigd van het gelijk aan onze kant. Ik niet, ik was bang voor iets wat we over het hoofd zouden zien. Komt bij dat ik al de kriebels krijg als er een deurwaarder aan de deur komt en ja, die kwam natuurlijk want omdat het onduidelijk was geworden wie nu de werkgever zou zijn moesten de medewerkers ook mijn vent aansprakelijk stellen voor het niet betalen van hun salaris. Om alles uit te sluiten hebben we zeker 14 dagen lang iedere avond, tot ik er stekende hoofdpijn van kreeg, alle mail, appjes enz. van de afgelopen periode van onderhandeling door zitten spitten in verband met de beschuldigingen aan ons. Het resultaat: een duidelijke tijdlijn en twee dikke ordners vol met mailwisselingen en bewijzen. 👍 Tijdens de zitting werd al snel duidelijk dat de beslissing van de rechter voor ons positief zou uitvallen. Ik zie haar nog wapperen met het veelbesproken ‘kladje’ richting het duo met de vraag of dit hun handtekening was. Echt wel, gewoon rechtsgeldig. ‘U weet toch wel waar u uw handtekening onder zet? U bent toch gekke Henkie niet’ zei de rechter op sarcastische toon omdat ze het drie keer moest vragen. 🤣 Gelukkig kwam de uitspraak al na een week (net voor kerst) en inderdaad: het personeel was overgenomen met ingang van 1 oktober. Het blijkt, er is een wet “Overgang van onderneming” en dat proces is niet terug te draaien zodra het begonnen is. 😊 Ondanks deze uitspraak reageerden de luchtfietsers nog steeds niet op de telefoontjes en mailtjes van de medewerkers, verleenden hen geen toegang tot de systemen, kwamen de lease-auto’s niet retour en betaalden ook geen salarissen. Oeps, dat tikt aan want de rechter had ook besloten dat iedere dag dat dit allemaal niet in orde was er een boete betaald moest worden. 🤭 Ze zullen toch niet denken; ‘Als we niets doen dan waait het vanzelf wel over….’?  Het waren stressvolle weken voor de medewerkers maar zeker ook voor ons. Zo lang de rechtszaak liep konden en wilden we er met bijna niemand over praten. Op zakelijk vlak waren we zeer voorzichtig want we zagen de aasgieren al rond cirkelen om de klanten in te pikken. En in de privésfeer wilden we niemand ongerust maken, daar kwam bij: wij wísten ook niets! Klinkt allemaal makkelijk gezegd maar de werkelijkheid was een ding hoor! Het voelde als liegen. Lachen en leuk doen bij familie en vrienden en ondertussen weten dat er grote donkere wolken boven ons hoofd hingen door de rotzooi die was ontstaan door het handelen van het illustere duo. Inmiddels hebben zij hun eigen faillissement aangevraagd. Hoe triest, het bedrijf dat mijn vent in 46 jaar heeft opgebouwd is in 2 maanden om zeep geholpen. 😪 De curator die is aangesteld is ook meer dan verbaasd over de gang van zaken en verzekerde ons dat hij veel had meegemaakt maar dit…. Gelukkig hebben de medewerkers ander werk gevonden. De ene gaat bij de Gemeente werken, twee fotografen gaan voor de oude klanten werken en zijn voor zich zelf begonnen. Nummer vier gaat waarschijnlijk wat anders doen. We hebben dus hele rumoerige tijden achter de rug en het is helaas nog niet afgelopen omdat de curator alles uit moet zoeken. Ondanks dat bijna de hele verbouwing hierdoor overschaduwd is zijn we toch reuze blij met hoe ’top’ onze woning er nu uit ziet! 😍

Roel ging intussen op de open dag naar het Watersnoodmuseum om samen met collega Dick Sellenraad een lezinkje te houden over de foto’s van Bart Hofmeester en de bijbehorende fototentoonstelling te openen.Ook werd de container, die weer leeg was, na al die maanden weggehaald, nog een kapot raam boven in de hal vervangen enwerd door tuinman Michel en zijn collega’s de voortuin eens goed gesnoeid.En eindelijk kreeg ik mijn inloop kerstspullen kast! So happy! 😊In februari tikte ik de 60 jaar aan! 😊 Het plan om het in de sneeuw te vieren was dus geen optie. Nou kwam het zo uit dat  moeders en Jan precies in die week een huisje in Zeeland hadden gehuurd. ‘Kom dan hier heen!’ riepen zij.  Nou, we hebben geen reden nodig om de camper op te starten. Helaas was het weer niet al te best maar we hadden er niet minder plezier om. Oh ja, dit raadsel is er nog steeds: Wie heeft deze bos bloemen gestuurd op mijn verjaardag? Heel lief maar er stond geen afzender op het kaartje! 🤔Terwijl we afgelopen woensdag de camper door de wasstraat halenbelt mijn moeder dat het helaas toch niet meer gaat met 1 van haar hondjes. Ze heeft twee oudjes waarvan de kleinste niet best meer is. Ze zit al enkele dagen te piekeren wat ze moet doen maar heeft nu toch een afspraak gemaakt. Of ik mee kan naar de dierenarts om het kleintje in te laten slapen. Uiteraard ga ik mee, zucht,  zo zielig altijd. 😪 Nog even doorbijten want echt, het is bijna zo ver !! Zaterdag komen de ‘oppassers’ hier in huis en rijden wij richting España! 😍