De geschiedenis herhaalt zich!

Eindelijk een relaas van de afgelopen twee weken die hectisch en een beetje herhaling van zetten waren. ?
Zoals je in ons laatste verslag kon lezen had de camper problemen met de remmen en de wiellagers. Deze moesten besteld worden in Nederland en dat was dit keer dubbel spannend want we zijn in de Yukon! Soort Middle of Nowhere. Nirgendshausen. Nergenshuizen. Het leek bij aanvang van de reis zo simpel: je maakt in Nederland een afspraak met de garage dat waar we ook zijn en wat we ook nodig hebben: per express opsturen! Inmiddels weten we dat het in de praktijk niet zo werkt. ?
Omdat alles minimaal een week kon gaan duren en de weersvoorspelling voor Whitehorse slecht was besloten we naar de zon te gaan.

In verband met Labour day waren maandag alle winkels gesloten en op het vliegveld was, behalve dit kleine vosje,

ook niets te bekennen dus we zochten alvast op internet naar vliegtickets naar het zuiden maar kwamen er niet echt uit. ‘s-Middags bezochten we de SS Klondike en genoten van een niet voorspeld zonnetje.

Dinsdagochtend stapten we binnen bij het plaatselijke reisbureau annex kledingwinkeltje en legden onze wens neer: een kleine week Las Vegas! Het bleek echter niet zo eenvoudig om uit de Yukon te ontsnappen! Via Vancouver en Los Angeles konden we naar Las Vegas, een trip van minimaal vijftien uur! ? Na wat gepuzzel besloten we uiteindelijk te vliegen op Los Angeles en daar een auto te huren. En zoals we van ons zelf gewend zijn werden de dagen direct vol gepland met een bezoek aan Han en Jack (daar kwamen we toch langs), Las Vegas en Palm Springs. ? We regelden dat de camper bij de garage kon blijven en gaven de reservesleutels af zodat, als de onderdelen eerder binnen zouden zijn, de monteurs aan de slag konden. Bij het boodschappen doen kom je toch soms ook weer vreemde dingen tegen.

Dutch recept….

Aan een halve aardappel heb je genoeg voor drie dagen….

De woensdag voor vertrek vloog op de camping voorbij: ik zocht de zomerspullen bij elkaar terwijl mijn lover met hulp van een aardige buurman de bumper repareerde.

 

Het wekkertje ging de volgende morgen heel vroeg, we parkeerden de camper bij de garage waar de taxi ons om 06.00 uur zou oppikken voor de korte rit naar het vliegveld. Net toen we dachten alles te hebben zag mijn lover dat de koelkast niet automatisch op gas was terug geschakeld. De koelkast schakelt automatisch om van 220v (op de camping aan de stroom) naar 12 volt (tijdens het rijden) naar gas (tijdens stilstand). Natuurlijk kwam de taxi net op dit moment aanrijden. ‘Nou dat is lekker, ik vertrouw het niets!’ riep hij, zocht een plastic tas en gooide alle spullen uit de vriezer en de koelkast erin. Met de woorden ‘Handdoek onderin voor het ontdooien en niets meer aan doen!’ deed ie de koelkast uit. De chauffeur had inmiddels de bagage in de taxi gedaan en met een tas vol diepvriesproducten kroop ik achterin. ‘Do you want to keep that bag with you madam?’ vroeg hij terwijl ie nieuwsgierig naar de tas keek. ? Op het vliegveld gooide ik het zwikkie in een prullenbak. Even had ik de twijfel om het aan de taxichauffeur te geven maar de beste man had net verteld waar hij oorspronkelijk vandaan kwam, namelijk een land waar koeien heilig zijn, en om hem dan de biefstukjes te geven….?
Na een lange reisdag (16 uur!) met Air North (Yukon’s eigen maatschappij met een perfecte service),

Air Canada

en de huurauto zaten we rond 22.00 uur bij Han en Jack die om onze komst te vieren een lekker flessie bubbels open trokken! De volgende dag zaten we puffend van de hitte aan de ontbijttafel met fantastisch uitzicht.

Na 2 1/2 maand Alaska en de Yukon waren we deze temperatuur van minimaal 35 graden niet meer gewend. Eindelijk op gang deden we zeer nuttige dingen ?: shoppen (Han en ik),

 

computers checken en updaten en een rondje vliegen met de drone (Jack en Roel)

met de dieren spelen

en ‘s-avonds naar de Stagecoach voor een gezellig avondje.

We lieten het idee om naar Vegas (400 km) te gaan schieten en reden naar Casa Cody in Palm Springs om een paar dagen bij het zwembad te luieren. Afgelopen november waren we hier ook en deze B&B, in 1920 ontdekt door een nicht van Buffalo Bill genaamd Harriet Cody, is een heerlijke plek tegen de bergen van San Jacinto in het midden van het centrum. Men zegt dat Palm Springs de hoofdstad is van homo’s en lesbiennes en misschien is daarom de sfeer wel zo easy. In sommige restaurants is het een zien en gezien worden maar dat maakt het allemaal zo leuk. Vorig jaar ontdekten we dat ze bij Mexicaans restaurant Maracas de beste (lees: sterkste ?) Margarita’s maakten en na de lunch, waarbij we ieder twee glazen dronken, kwam de herinnering ineens terug.

Ik stond namelijk op en dacht; ‘Wow, wat heb ik verende schoenen aan!’ ? In de brandende zon (42 graden) liepen we lacherig terug naar het hotel, ‘Net een uur hier en het ging al mis!’ In de meestal zo rustige tuin en het zwembad was het druk, we plonsden in het water en werden vrijwel direct aangesproken door een kerel; ‘Mijn dochter is hier gisteren getrouwd en we hebben vandaag nog feest! Willen jullie iets drinken?’ Na het bruidspaar gefeliciteerd te hebben kwam de drank uit de koelboxen en was er geen ontsnappen meer mogelijk. ? Uiteindelijk zaten we rond 20.30 uur bij restaurant Kaiser Grille braaf met een tonic op het terras en bestelden iets te eten.

OMG wat was het nog warm, boven ons hoofd hingen vernevelaars die verkoelend moesten werken maar of het hielp! ? De dagen in Palm Springs werden verder gevuld met shoppen, bij het zwembad hangen,

eten, drinken

en een gokje in het casino waar ik door de drank iets overmoedig werd…of was het het spel dat ik niet eerder op deze manier had gespeeld: Spanish Black Jack? ? Eigenlijk het gewone spelletje maar hier mag je altíjd je inzet verdubbelen.

Natuurlijk maakten we ook weer een klein incident mee: een dame was met haar auto tegen onze geparkeerde huurauto aangereden. Ze had netjes een briefje met haar gegevens op de raam geplakt, het bleek een verkoopster van een kleine spirituele winkel te zijn die gelukkig de schade gelijk telefonisch regelde met de verhuurmaatschappij. Vervolgens repareerde mijn lover weer een bumper, die er half bij hing, met gaffer tape. ?? Wel effe in de gaten houden of ik m’n borg terug krijg….

Woensdag vlogen we ‘s-middags vanaf Los Angeles via Vancouver terug naar Whitehorse. Die carpoolbanen zijn toch wel lekker hoor….

Mijn lover en ik hadden een ruime overstaptijd (vier uur) en doken eerst een restaurant in. Terwijl we nog wat winkeltjes inliepen checkte ie snel het beeldscherm; ‘We moeten naar de C pier want vanaf daar vertrekt die kist.’ Daar aangekomen zat er één man te wachten die vroeg; ‘Are you going to Whitehorse?’ en hij keek wat verbaasd naar mijn outfit. ? Okay, die was in Palm Springs helemaal hip maar voor deze bestemming totaal verkeerd. Een beetje lacherig zei ik; ‘Yep, Whitehorse of all places!’ en we gingen bij de kerel zitten die begon te vertellen dat er vanavond eerder nog een vliegtuig ging. Wat bleek : wij zaten bij de verkeerde gate! ‘WTF, je hebt niet goed gekeken!’ riep ik uit en daar gingen we op een draf helemaal terug naar de B pier waar iedereen al in het vliegtuig zat. Wij stapten in en daar zaten naar schatting 48 locals van Whitehorse die ook verbaasd opkeken naar mijn ’tijger Annie’ outfit.?

Tijdens de vlucht, met weer een prima service, gingen de twee stewardessen lekker bij bekenden zitten babbelen: I love it! ? Een taxi bracht ons naar het terrein van de garage waar we net voor middernacht de hut instapten. Oei, wat was het koud in dat ding, in één dag waren waren we zeker 35 graden terug gegaan. De kachel ging hoog en een extra deken op bed….’OMG! Ik wil terug naar de hitte!’ riepen we wel een aantal keer.
Donderdagochtend stonden we om 08.00 uur bij de garage waar de receptionist geen vrolijke mededeling voor ons had: ‘De monteur is ziek en het pakket is nog niet gearriveerd.’ ? De afgelopen dagen had Roel op internet het pakket met onderdelen via het trackingnummer gevolgd en vervolgens ook nog gebeld met DHL omdat ie zag dat het al een paar dagen vast stond in Vancouver. Toen had men verzekerd dat het pakket donderdag in de garage zou zijn. Balend liepen we naar buiten en reden in de stromende regen naar een Starbucks. ‘Wat een ?##*#?#*##zooi !’ zei mijn lover en ging het internet op om uit te zoeken waar de onderdelen waren. En dat klinkt makkelijk maar niet met een internetsnelheid met rooksignalen uit het jaar 1900 zoals hier in de Yukon. Eind van de middag waren de onderdelen gelukkig bij de garage, ‘Ik hoop dat de monteur morgen beter is.’ zei de receptionist. We reden terug naar de camping en waren niet gerust op de dag van morgen: vrijdag en bijna weekend, wat als de monteur nog ziek is…. ? De volgende morgen stonden we weer om 08.00 uur bij de garage.
‘Ik heb jullie net een berichtje gestuurd dat de monteur nog ziek is.’ zei de receptionist. Zie even deze grote garage voor je met de merken: Dodge, Chrysler, Ram, Jeep en Fiat. ‘Nou, dan is er vast wel een andere monteur want wij hadden een afspraak met elkaar.’ stelt mijn lover. ?? Lang verhaal kort maken: we moesten rond 10.00 uur terugkomen dan wist ie meer. Terwijl we daar stonden kroop er op mijn schouder een heel vervelend poppetje die fluisterde; ‘Misschien worden jullie wel in de maling genomen, is de monteur niet ziek maar willen ze bij nader inzien toch de reparatie niet doen omdat ze niet bekend zijn met dit model uit Europa.’ ? Nou had mijn handige lover al wat huiswerk gedaan en we reden naar een volgende garage. Een heel vriendelijke vent die ons zelf niet kon helpen maar wel in de telefoon klom om rond te bellen. Met een lijst aan nieuwe adressen gingen we eerst terug naar de oorspronkelijke garage; ‘Nou, ik weet nog niets, kom om 12.00 uur maar terug dan heb ik waarschijnlijk wel een monteur.’ Mijn lover vroeg het pakket met onderdelen mee, ‘Dan kijk ik alvast of het allemaal klopt….’ en daarmee reden we naar een volgende garage. Na nog drie andere had ik het helemaal gehad: ze konden ons niet helpen want hadden de benodigde apparatuur of het lef om de reparatie te doen niet. Om 12.00 uur waren de monteurs bij de eerste garage lunchen en mijn lover vroeg nu ook de reservesleutels terug….Ik was op verzoek van mijn lover maar in de camper gebleven. ? Verslagen reden we weer naar de Starbucks waar we alle mogelijkheden nog eens bespraken. Daar was nota bene de open haard al aan….

Er was één garage voor vrachtwagens waar de monteur had gezegd; ‘Als je helemaal niemand kan vinden, kom dan terug.’ ? Dat was de enige mogelijkheid nog. De monteur was lunchen en de receptioniste vroeg ons te wachten. ‘Hij kan ieder moment terug zijn.’ Voor de garage gingen we in de camper zitten en echt, het werd me allemaal iets teveel,  al die garages met hun rot smoesjes. Een traan rolde over mijn wang terwijl ik snikte; ‘Straks moet ie op een oplegger naar huis….’ Maar….soms zijn de wonderen de wereld niet uit: de monteur hoorde het verhaal, keek naar de onderdelen en zei; ‘Let’s give it a try!’, en ging gelijk aan de slag.

Hij had zes uur nodig voor het karwei en toen was het gelukt! Super aardig van hem want hij bleef overwerken….het was 20.00 uur toen hij er mee stopte! We reden maar weer naar Steakhouse G&P voor een etentje om dit te vieren. ? Eindelijk reden we zaterdagmorgen uit Whitehorse weg, bij de Starbucks haalde ik nog een koffietje, ‘Are you leaving before the snow is coming?’ vroeg de verkoopster en legde  uit dat als de verse sneeuw op de bergtoppen 48 uur bleef liggen er binnen twee weken een flink pak zou volgen en het wit zou blijven tot in het voorjaar….?

Ik keek naar buiten en geloofde haar direct, afgelopen nacht had het gevroren en de auto’s waren voorzien van een dun laagje ijs. Dit reparatiegrapje had ons twee weken aan tijd gekost. ? Tot zover deze story in de (taalkundig) verleden tijd.

De zon schijnt uitbundig als we Whitehorse achter ons laten en de lange stille weg richting Watson Lake weer opgaan om uiteindelijk de Highway 37 te nemen. De natuur is in een paar dagen weer veranderd, diepere herfstkleuren wisselen elkaar af en in de verte zien we de besneeuwde bergen. De Yukon maakt de afgelopen dagen weer helemaal goed met deze super mooie rit! Bij de kruising met de Highway 37 en Watson Lake tanken we. Ruim twee maanden geleden waren we hier ook en wat een mooie dingen hebben we in die tijd beleefd! Ik loop het tankstation in om te kijken of mijn drietandige vriend aan het werk is. ‘Hey, how you doing, still thinking about a B&B here or leaving the Yukon before the snow is coming?’ roep ie. ? Ja, die sneeuw is hier een dingetje hoor….? We checken of we alles voldoende hebben: gas, diesel, eten en drinken want voor ons ligt de 37: een eenzame weg van ongeveer 750 kilometer, soms bochtig en smal, die ons vanuit de Yukon in Britisch Colombia brengt.

‘Klaar voor dit avontuur, internetverslaafde van me?!’ ? grinnikt mijn lover als we wegrijden. Uit de speakers klinkt net de stem van Hazes ‘Zeg maar niets meer….’ ik zwijg dus maar want we kunnen elkaar een hand geven mijn handsome en ik: wie is er nou verslaafd? ? Bij Jade City (een gehucht met 30 inwoners) zijn we wel heel welkom: Free Coffee, Free RV parking. Het lijkt ons een prima stop voor de nacht, we parkeren de camper en gaan het winkeltje in.

Daar verkopen ze allemaal dingen gemaakt van jade zoals sieraden en beeldjes. De aardige verkoopster babbelt er vrolijk op los. Als ik mijn lover hoor vragen of ze toevallig WiFi heeft denk ik; ‘Hmmm, wie is er nou verslaafd?’ ? Ze geeft de WiFi code en zegt ‘Don’t forget to look for the Northern lights tonight!’ In de camper gaat de kachel hoog, we kijken naar de nieuwe aflevering ‘Flikken Rotterdam’ (alles is te downloaden) en rond middernacht staan we buiten onder ontelbare sterren maar helaas geen Noorderlicht.

De volgende ochtend loopt mijn lover buiten, tikt tegen het raam en roept; ‘Dit ga je niet geloven, ik zal er een foto van maken!’ ? ‘OMG, wat hebben we nu weer?’ denk ik en wacht gespannen tot ie terug is in de hut. In een koude windvlaag stapt ie binnen; ‘Kijk nou, die ijspegels!’

Snel wegwezen hier!