De finish van de eerste etappe

Zijn de nachten korter in Vegas en de dagen langer of maken wij de nachten langer en de dagen korter? ? Hoe dan ook, niet echt uitgeslapen worden we zaterdagochtend wakker en komen langzaam op gang. Mijn handsome schiet wat aan en gaat beneden in het hotel bij één van de vele restaurantjes een ontbijt voor ons halen. Verder is het plan om vandaag zeker naar de hotels Bellagio en Flamingo te gaan want daar waren we nog niet eerder en verder zien we wel.  Eerst rijden we nog even door het oude Las Vegas. Rond Fremontstreet wordt echt veel gesloopt maar die ouderwetse blauwe kleuren en neonreclames wil Roel nog wel vastleggen voor het allemaal verdwenen is.

Je merkt dat in veel staten marihuana tegenwoordig legaal is.

Daarna gaan we naar het Bellagio ( het Excalibur behoort tot dezelfde keten als het Bellagio dus je kan je parkeerkaart ook daar gebruiken). Binnen in het gebouw is het groot en vooral chique. Er zitten veel dure winkels en er is nu een super mooie kerstshow.

Zij hebben tevens een chocoladefontein die acht meter hoog is en waarmee ze in het Guinness book of records zijn beland. ?

We slenteren door het casino maar spelen doen we niet want de inzetten zijn ons te hoog….of is ons hoofd na de ‘chapeldag’ van gisteren nog niet helder genoeg….? Dan eerst maar naar het Paris aan de overkant voor een kop soep, we ploffen op het terras bij Mon Ami Gabi, wat een heerlijke plek is dit toch met uitzicht op de strip en de fontein bij Bellagio.

Door naar de Flamingo en nog een aantal andere casino’s want het is weer zover: ik kan geen speeltafel vinden die aan mijn eisen voldoet. ? Wat zijn we daarna blij dat de auto bij het Bellagio staat want instappen en terugrijden is heerlijk, het scheelt een hele wandeling! We zijn best moe en blijven ’s avonds ’thuis’ in het Excalibur, eten bij the ‘All you can eat’ die prima en uitgebreid is. Het is onze laatste avond hier dus nog maar een rondje casino. ? Ik vind dit keer vrij snel een tafel en Roel verdwijnt naar zijn éénarmige vrienden. En dan eist Vegas zijn tol: Roel komt naar mij toe lopen en zegt ; ‘ik heb geen zin meer en ga naar boven, blijf jij nog maar lekker zitten.’ En daar gaat ie om 21.30 uur naar de hotelkamer. Ik bestel nog een drankje en wanneer de croupiers wisselen hou ik het ook voor gezien. Als ik boven kom ligt mijn lover op zijn laptop te werken! Onvoorspelbaar die vent van mij. ? De volgende dag vertrekken we uit Vegas, de stad van onze liefde….maar genoeg daarover….

We zetten koers naar Lake Havasu City. Deze tip kregen we van een medewerkster van de garage. Het plaatsje is aardig maar op deze koude zondagmiddag vrij stil. In de weekenden, feestdagen en vakanties trekken hordes toeristen en watersporters naar dit meer om te varen, jetskiën en zeilen. De London Bridge, men kocht een oude vervallen brug uit Londen op, brak ‘m af, nummerde alle stenen en bouwde hem hier weer op, is prominent aanwezig en ‘s-avonds zo net voor kerst sierlijk verlicht.

Nu zien sommigen hotels er verlaten uit en we twijfelen welke we zullen nemen. Inmiddels is er ook een harde wind gekomen. Dit zijn we niet meer gewend en we lopen te klappertanden. We pakken internet erbij en het wordt een betonnen ‘kolos’ aan het meer. Bij goed weer (wat het hier meestal is) zal het hier vast stikdruk zijn maar nu zijn we met nog 4 andere auto’s op de parkeerplaats de enige gasten. Het is prima dat de receptioniste iedereen bij elkaar zet maar oei,oei, wat een gehorige kamers….?
’s Avonds gaan we naar het centrum en vinden naast de plaatselijke danszaal, waar bejaarden een kerstbal hebben ?, een goed restaurant met uitzicht op de verlichte London Bridge en haasten dan terug naar het hotel want het lijkt winter! De volgende dag is Roel verkouden, hij heeft het koud dan weer warm. ‘Zal wel van de airco komen in het casino.’; zegt hij. Buiten staat er nog steeds een straffe wind en we besluiten een stukje te gaan rijden. Wat is het koud, vreselijk! We zetten de kachel in de auto op warm en rijden wat rond. Er is echt geen klap te beleven hier, niemand waagt zich buiten. ? Ik haal een lekker winterkoffietje bij de Starbucks en bij Walmart een soort antigriep tabletten voor mijn lover en we gaan terug naar het hotel. Daar kruipt ie onder de wol en we kijken een film op de laptop. Veel foto’s hebben we hier niet gemaakt!
De volgende ochtend is hij iets opgeknapt en rijden we op het gemak weer terug naar Joshua Tree National park. De lucht is helder en mooier dan vorige week. We moesten trouwens vorige week een entreekaart kopen want we hadden de jaarpas voor alle Nationale Parken (80 dollar per jaar, koopje….) in de camper laten liggen. ?  Dan is 25 dollar voor een week toch effe zonde als je al betaald hebt. Het is zeven graden en dat zijn wij al heel lang niet meer gewend. ? Het weer is ineens omgeslagen en ik heb niet veel warme spullen ingepakt. We stappen af en toe even uit de auto maar kunnen niet echt genieten van al het moois.Het waait echt hard.

En wat er dan gebeurd: Bij de ingang moesten we uiteraard de weekkaart laten zien en konden gewoon doorrijden. Maar bij het verlaten van het park worden we nog een keer gecontroleerd en blijkt onze pas al 8 dagen oud te zijn en willen ze ons wéér 25 dollar laten betalen. De ranger is een beetje norse vrouw en ik weet wat er gaat gebeuren….mijn lover gaat dit ‘gevecht’ aan en ik kan hem geen ongelijk geven. Als hij met zijn uitleg begint zijn wij de enige….als hij klaar is met zijn pleidooi staan er ongeveer zeven auto’s achter ons, is het ‘opperhoofd van de rangers’ erbij gekomen (ik ben intussen heel langzaam van mijn stoel afgezakt  ‘help, ik kan hier niets aan doen’) en mogen wij gratis doorrijden. Hoe hij het toch altijd flikt?! ?  Don’t ask me! Eind van de middag arriveren we in Yucca Valley, een aantal kilometer (ongeveer twintig) buiten het park.
We zien vrij snel een hotel, dat nemen we en zie ons: Roel gaat weer bibberend naar bed en ik zit in mijn zomerse outfit en zet de kachel hoog….alleen drank kan me redden!
’s Avonds rennen we naar restaurant Sizzler (prima keten en goeie steak) aan de overkant, waar ik van mijn maaltijd geniet en Roel lusteloos iets mee prikt. De volgende ochtend tijdens het ontbijt schrikken we van de beelden op de tv. Veel gebieden rondom Los Angeles staan in brand. We krijgen verontruste berichten uit Nederland hoe het bij ons is maar hier is niets aan de hand. We geven Han een belletje dat we onderweg zijn en vragen hoe het bij hem met de branden is. Dan langs de garage en het is goed te zien dat de camper op de brug staat. Twee monteurs zijn hard aan het werk en ze denken dat ze morgen, donderdag, klaar zijn. We hopen er maar het beste van, het duurt allemaal vreselijk lang, veel langer dan gepland en afgesproken maar we kunnen niet anders dan beleefd blijven. ? De reparatie moet klaar voor we maandag naar huis vliegen! Gelijk ook maar even naar de autoverhuur dat we de auto nog iets langer willen huren, een paar boodschappen halen en naar Han. Aanstaande zondag gaan we al naar Los Angeles en tot die tijd logeren we bij hem thuis. We komen aan en ach de arme man, hij is ook doodziek. Daar zit ik dan met twee patiënten, allebei snip en snipverkouden. ‘De wijkverpleegster gaat eerst voor zichzelf een rosé inschenken en jullie hup naar bed!’; zeg ik. Daar gaat het duo, ze verdwijnen hun slaapkamers in en ik ruim de boodschappen op, drink mijn glaasje en ga wat te eten maken. Rond een uur of 20.00 uur schrikken we van phone alerts over de branden. Han woont hier al een aantal jaar en is de bosbranden gewend maar voor Roel en mij is dit onbekend en ik vind het best griezelig. We bespreken wat er moet gebeuren als er brand is, een soort vluchtplan zeg maar. ? Ik slaap onrustig door het ‘brand idee’ en ook door het hoesten, dat gaat tegen elkaar op, de één hoest nog harder dan de ander.
De volgende dag horen we dat er vannacht branden zijn geweest 23 mijl hier vandaan. We ruiken de rook en helicopters die het vuur bestrijden vliegen over.
De garage stuurt ’s middags een bericht dat de camper pas mórgen klaar is….ook dat nog! ? Han gaat ’s middags naar de dokter in Temecula en als ik buiten met de hondjes loop zie ik in de verte rookwolken! En ja hoor, hij laat weten dat daar brand is maar alles is goed en hij kan gewoon terug komen. Hoe vreemd zo met de zonneschijn lijkt het allemaal onschuldig en vriendelijk maar het is super droog hier en met de keiharde wind kan het vuur ineens alle kanten op slaan. De alerts blijven komen en dan volgt ook het bericht dat de stroom eraf kan gaan. De electriciteitsmaatschappij doet dit uit voorzorg. Wij hebben nog steeds stroom maar het zou kunnen dat….Han heeft de kaarsen al klaar liggen. ? En tot overmaat van ramp voel ik ’s avonds een akelige spierpijn tussen mijn schouderbladen en een kriebel in mijn keel. Straks als ik naar bed ga neem ik maar een anti griep tabletje van Roel. Ik maak een zuurkoolschotel met rookworst.

Hier in Amerika noemen ze dat Poolse worst en lekker dat ie is! Daar kan de Hema worst in Nederland echt niet tegen op. Verder is het een rustig avondje want de patiënten gaan allebei na het eten weer naar bed. Vrijdagochtend bericht de garage dat de camper rond 14.00 uur opgehaald kan worden, yes! Han en Roel gaan na het ontbijt terug naar bed en ik rommel wat met de kerstbomen als er een hevige trilling door de vloer gaat….wat is dit?! Ik heb de wasmachine aan staan, is die het? Een in de verte voorbij rijdende vrachtwagen? Het trillen stopt, de mannen hebben niets gemerkt want slapen weer. Als Han wakker wordt heeft hij een alert gekregen, er is een lichte aardbeving geweest. Wow, we maken hier wel van alles mee zeg! Tegen de middag voelen Roel en Han zich ietsje beter.

Han gaat verder met de kerstbomen en wij gaan naar de garage voor de camper. De reparatie is gelukt en de dieselpomp is vervangen. Omdat we een gereviseerde hebben gekregen moet de oude retour mee naar huis zodat we hier statiegeld voor terug krijgen. Het is best een gewicht, ongeveer een vijf of zes kilo. We hebben zelf één koffer bij ons en kunnen er één (of twee) van Han lenen. Dat zal nodig zijn gezien de kerstspullen die ik gekocht heb….? We maken een quickstop bij Homedepot (een soort Gamma/Karwei) voor wat ongediertebestrijdingsmiddelen. Uit voorzorg tegen muizen en ander klein gespuis wat onze camper de aankomende twee maanden als hun huis kan gaan beschouwen. ? En daar zie ik weer iets super leuks voor bij de vijver! Het zijn kleine glazen bollen in verschillende vormen zoals een kerst- en sneeuwman. ‘Kopen maar weer!’ ; roept mijn lover wanhopig lachend uit. Dan zie ik nog een verlichte hond, een verlichte iglo met vissende eskimo’s….’help, neem me please mee uit deze winkel!’; zeg ik tegen Roel. Han heeft heerlijk gekookt en gelukkig hebben de patiënten ook weer meer trek.
We zitten de hele week al met een dubbel gevoel en vanavond tijdens het eten komt het gesprek er weer op. Zeker met Han die dit ook heeft meegemaakt en ons begrijpt. We zijn nu een half jaar in de States en toen we vertrokken hadden we geen idee hoe het ons zou bevallen. Nu gaan we bijna naar huis maar doen dit met gemengde gevoelens….want we missen Nederland écht niet. Wel onze familie en vrienden maar verder kunnen we niet echt iets van Nederland opnoemen dat we missen. Het verschil zit in zoveel dingen en is teveel om uit te leggen in dit blog. Zeker ik ben hier verbaasd over want Amerika was niet mijn ‘keuzeland’ maar heeft mijn hart wel gestolen. ?
We vliegen maandag rond 14.00 uur vanaf Los Angeles rechtstreeks naar Amsterdam. Omdat het rond LA altijd druk is, en het voor Han ook beter uitkomt, gaan we zondag al naar LA en nemen daar een hotel. We moeten dus zaterdag de camper opruimen en de koffers pakken. Han kijkt dit met verbazing aan. Op een gegeven moment roept hij; ‘kind, jij krijgt hele volksstammen gek, wat een chaotische inpakstijl heb je!’

En ja, ik kan het niet ontkennen want ik ga niet zeggen wat er allemaal is gebeurd en wat er bijna in mijn koffer zat maar het was hilarisch! Vervolgens doet Han ook nog een paar lekkere Amsterdamse imitatiestemmen na en zetten we René Froger met zijn ouders (Bolle Jan en Mien) op en de stemming komt erin. Op zondag is het pakken nog niet klaar, ik heb inmiddels zoveel troep verzameld dat Han ingrijpt. ‘Nu is het afgelopen, eerst alles verzamelen en ordenen. En je haar? Ik zou het toch nog verven?’ ; zegt Han streng. Dus ik eerst zitten en verf in mijn haar.

Wat een gekke ochtend! Han nog in nachthemd, ik met kerstsloffen aan en er is geen vaart in te krijgen. ‘Niet mee bemoeien Han, komt vanzelf goed!’ ; roept Roel vanuit de slaapkamer. Want uit zelfbescherming blijft ie maar gewoon in bed liggen. ? Eindelijk rond half twee zijn we helemaal klaar, hebben van de camper

(en zelfs van de kippen) afscheid genomen en kunnen op pad: koffers en handbagage in de auto, hondjes mee, Han gaat de deuren afsluiten en roept; van wie is die zonnebril hier binnen op tafel?’ Juist, die is van mij….? We rijden zo waar zonder file naar LA en nemen afscheid van Han en de diertjes.

Bye bye lieve vriend tot over twee maanden. In het hotel kan ik het niet laten en check nog een keer de bagage. Geloof het of niet Han, maar het grote hert zit nu toch weer in de handbagage. ? Daarna gaan we erop uit om te eten en komen bij een Ihop restaurant terecht. Dit is een fastfood keten waar we niet eerder binnen waren, wij hadden gelezen dat ze hier alleen ontbijt serveerden. Maar ze hebben dus ook lunch en diner en prima te doen. Het interieur is typisch Amerikaans, (veel formica, kan zo in de serie van Happy Days) kerstmuziek klinkt in onze oren en daar zitten we dan mijn lover en ik. We kijken elkaar aan en ik weet als ik het nu vraag dan doet hij hetzelfde als ik. Dus ik vraag het niet. ? We bestellen wat te eten en nemen ons half jaar door: wat waren onze verwachtingen en zijn ze uitgekomen. We hebben samen gelachen, gehuild, ruzie gemaakt en elkaar zoveel beter leren kennen in een ruimte van ongeveer tien vierkante meter. ❤️
We wandelen terug naar het hotel en drinken nog een laatste tequila sunrise. ?
De volgende dag nemen we de shuttle bus naar het vliegveld en checken in, dit gaat allemaal lekker snel. De bagage is in orde, twee koffers van twintig kilo met wat kleding, kerstspullen en auto-onderdelen en twee stuks handbage (één met Roel zijn camera’s en één met dikke truien, winterjassen en….kerstherten ?).

We hebben een prima plek in het vliegtuig met extra beenruimte en een gezellige buurvrouw die vijf dagen naar haar broer is geweest die in Palm Desert woont. Hij is afgelopen week getrouwd.
De blauwe vogel vertrekt op tijd naar de kou en sneeuw in Nederland. We stijgen op en onder ons verdwijnt Los Angeles….ik kijk ervan weg want de zon doet zeer en mijn ogen tranen een beetje….
En dan moet ik nog antwoord geven op de vraag heeft de reis aan onze verwachting voldaan? Dan ga ik even terug naar de laatste avond in het restaurant en ik mijn lover niet de vraag stelde (zie paar regels terug ? ‘als ik het nu vraag dan doet hij hetzelfde als ik’) Vraag; ‘Roel, zullen we blijven en de tickets uitstellen?’ Dan had hij ze waarschijnlijk zo opgegeten! ? Dus kunnen we zeggen: deze reis heeft tot nu onze verwachtingen meer dan overtroffen! ? Na een rustige nacht zet de captain een half uur vroeger dan gepland de landing in naar Schiphol. Het duurt nog even voor we daadwerkelijk landen omdat hij van de verkeerstoren opdracht krijgt om een andere landingsbaan te nemen en we genieten van de mooie besneeuwde wereld.

We krijgen nu de Polderbaan toegewezen, dat scheelt op Schiphol zelf weer een hele ‘marathon’. Samen met Cindy, onze buurvrouw op de vlucht, verlaten we al babbelend het vliegtuig, gaan door de paspoortcontrole en komen vervolgens in een ruimte met allemaal koffers! Wow, wat is hier aan de hand? Iemand die daar staat weet ons te vertellen dat dit komt door de sneeuwval van afgelopen dagen. Hierdoor zijn vluchten vertraagd of uitgesteld en is bagage zoekgeraakt. ? Onze koffers zullen op band zestien arriveren. We wachten en wachten en wachten….boven de band hangt een bord en daar verschijnt wel steeds een luchthaven van herkomst op en de staat van de bagage maar er gebeurd niets. En we wachten en wachten. We worden er vervelend en giechelig van en staan met zijn drieën met de phone gekkigheid uit te halen. Cindy en ik staan samen te praten als er een meneer naar ons toe komt; ‘jullie zaten toch ook bij ons in het vliegtuig vanuit LA?’ vraagt hij met slissende stem. Hij begint een verhaal te vertellen maar we kunnen hem niet goed verstaan dus doen we alsof we aandachtig luisteren (wel zo netjes) en als ie weg is kijken we elkaar aan en zeggen; ‘waar dat in vredesnaam over ging!’ De bagage is er nog niet en we zijn er klaar mee, we gaan tot actie over! Ik ga naar de servicebalie, Roel en Cindy wachten bij de band in de hoop dat de koffers komen.

Bij de servicebalie is het druk, wat blijkt: door de hevige sneeuwval de afgelopen dagen kan het personeel de verwerking van de koffers niet meer aan, de vluchten zijn vertraagd en veranderd. Het personeel kampt ook met materiaalpech en er staan inmiddels 20.000 koffers die afgehandeld moeten worden. ? Rond 12.00 uur krijgen we dan eindelijk het advies om naar huis te gaan, online een kaart met gegevens in te vullen en de koffer wordt nagestuurd. Hoe lang dit kan gaan duren? Schiphol hoopt dat de koffers met een dag of drie/vier bij iedereen thuis terecht zijn gekomen. Wij missen er twee en in één ervan zit een dure lens van Roel en de kapotte dieselpomp. Verder allemaal kerstversieringen en twee toilettassen. We nemen de trein naar Rotterdam Centraal

en daar staat onze collega Joep al te wachten. Snel naar huis en kantoor waar de aanwezige collega’s een welkomstbloemetje (of was het nou een ‘chapelbloemetje’ ?) voor ons hebben. En ook van mijn ouders staat er een mooi kerststuk. We zijn al verwend! Ik ga ’s middags naar de winkels en verbaas me over de kneuterigheid van de shops hier! De supermarkt is afschuwelijk klein, het lijkt Madurodam wel….De enige die me blij maakt is de visboer op de hoek: twee porties kibbeling! ? Home sweet home maar op het moment hebben we even geen idee waar ons ‘home’ is. ?