De evacuatie van Nederland!

Zoals in het vorige verslag geschreven belanden we bij Houston op een tolweg wat gelukkig goed afloopt omdat er op dit traject wel cash betaald kan worden. Het begint donker te worden en we hebben nog geen plek voor de nacht. ‘Hé, daar is een Ross, wil je nog voor kerstspullen kijken?’ vraagt mijn lover opgewekt. Vreemd hoor die vent van mij want het lijkt me belangrijker dat we nu eerst een camping gaan zoeken. ? Na wat puzzelen en omrijden, wat ik jullie zal besparen ?, komen we uiteindelijk op Brazos Bend State Park terecht. Op het park is geen plaats meer vrij maar op de overflow wel. Lucky us! Dit weekend begint een holidayweek voor de Amerikanen want aanstaande donderdag is het Thanksgiving. ‘Kijk uit, voor de alligators!’ zegt de aardige ranger. ‘Die is niet goed!’ denk ik bij mezelf. ? Omdat we in de donker hiernaar toe zijn gereden hebben we geen idee waar we zitten maar het is inderdaad een gebied, wetlands, waar je alligators kan verwachten. We parkeren de hut en heldhaftig gaat mijn lover in het schaarse licht van de camper met de BBQ aan de slag. Tsja, dat stond nou eenmaal op het menu. ‘Kijk maar uit, straks word je opgevreten!’ grap ik. ? In Florida hebben we wel eens zo’n rit met een propellerboot gemaakt en het duurde echt een tijd voor we eindelijk een alligator zagen. ? Ik geloof  er niet in maar we zijn toch voorzichtig want om ons heen is alleen maar hoog gras, ieeeeuw. ? De volgende morgen gaan we het park in, parkeren de hut op een grote parkeerplaats en wandelen één van de verschillende routes langs het water.  Er zijn een aantal meertjes met wandelingen, wij kiezen voor Elm Lake. ‘Eigenlijk is het net alsof we in Maassluis wandelen, langs de Boonervliet.’ oordeelt mijn lover.Ik ben het met hem eens want het ziet er ‘aangelegd’ uit. Maar schijn bedriegt want al snel zien we alligators, in het water en ook op de kant! Deze twee zware jongens waren zeker vier of vijf meter lang. ? Op een meter of twee/drie afstand ligt zelfs een moeder met kleintjes, die je zachtjes hoort piepen in het hoge gras. Wow, dit is echt kicken! ? Terug op de parkeerplaats staat er weer een bewonderaar naar de kaarten op de buitenzijde van de hut te staren. Het is een Nederlander die al heel lang hier in de buurt woont en we maken een praatje met de vriendelijke kerel. Ons plan om verder naar Galveston te trekken laten we varen en we rijden terug naar de receptie om hier nog een nacht bij te boeken. Dit park is zo verrassend leuk en mooi! ? Er staat een lange wachtrij bij de balie want ik zei het al eerder: het zijn vrije dagen voor Thanksgiving. Dezelfde ranger als gisteren gaat voor ons puzzelen en na enig zoeken krijgen we dit keer een plekje in het park zelf. Op weg naar de camper worden we weer in het Nederlands aangesproken. Het echtpaar Jos en Ineke wonen en werken in Houston en zijn naar dit park gekomen voor een wandeling. Bij het zien van ons NL-kenteken waren ze zeer verbaasd! We maken een praatje en Ineke oppert; ‘Is het een idee als jullie morgen bij ons komen lunchen?’ ? Dat lijkt ons zeker leuk, de afspraak wordt gemaakt en zo zitten we zondagochtend bij hen thuis. Zij zijn hier beland nadat ze meededen met de Greencard loterij. Dit is een jaarlijkse loterij van de Amerikaanse overheid waarbij 50.000 deelnemers van gekwalificeerde landen het geluk hebben dat ze ‘getrokken’ worden om zich in Amerika te komen vestigen. Die krijgen dan een greencard: een permanente verblijfsvergunning die het mogelijk maakt om te werken en of studeren. Dit klinkt eenvoudig maar dat is het zeker niet. Neem bijvoorbeeld het aantal deelnemers. Dat is waanzinnig hoog en het is net als het winnen van de Staatsloterij: je moet geluk hebben. Jos en Ineke hadden dat direct bij hun eerste poging. We horen ook over mensen die het al zeker twintig jaar proberen! ? Het winnen is één ding maar daarna moet je alles in orde maken. Daar krijg je een jaar de tijd voor en het is zaak om dit snel en accuraat te doen. Met hun twee dochters (toen 8 en 10 jaar) vestigden ze zich in Houston en het aanpassen en inburgeren kon beginnen. Vol bewondering horen we hun verhalen aan en herkennen zaken waar zij en ook wij tegenaan liepen. Het contact met het thuisfront, het gemis van Nederlandse dingen en het wennen aan bepaalde Amerikaanse gewoonten. Inmiddels is het stel bijzonder tevreden hoe ze nu in het leven staan, hebben beiden een prima baan in het onderwijs en studeren de dochters in Austin. Ze wonen in een van de gated communities (een soort ommuurd Zonnedael uit de serie Flodder) die je hier vaker ziet met van alles erop en eraan zoals zwembaden en sportzalen. Ineke en Jos nogmaals thanks voor jullie openhartige verhalen en de heerlijke lunch! ?

We hadden vanmorgen al een klein vraagteken over de rit naar Galveston, die gaat ook vandaag niet lukken. Het is hooguit twee uur rijden maar we zagen zoveel winkels op weg naar het stel….op de terugweg moeten we echt stoppen! Want daar is ie: de Aldi! Niet alleen in Californië gespot maar nu ook in Texas. Het klinkt truttig maar wat voelt dat lekker als je een ‘kerstbrood’ in je winkelwagentje kan doen. ? Verder struin ik de winkels zoals Ross, Marshalls en Home Goods maar weer eens af op jacht naar kerstspullen. Bij het zien van de super mooie grote verscheidenheid denk ik aan Nederland waar men momenteel in de ban is van creatief bezig zijn met kledinghangers van de Action. Ik kan mijn Facebook op het forum ‘Kerst en winter creatief’ niet openslaan of zie tal van creaties van weer zo’n kneuterige zelfgemaakte kerstster? (sorry lieve lezers die ook in de ban van deze ster zijn….?). Zo melden we ons dus eind van de middag voor de derde nacht op rij bij het park met de alligators om te overnachten. ‘Het hebben van geen plan is echt het beste plan!’ zegt mijn handsome tevreden terwijl ie een wijntje inschenkt. ? Dan is het al weer een nieuwe week en als we maandagmorgen aan het ontbijt zitten bedenken we dat het nog maar drie weken is tot we weer naar Nederland vliegen. Wat gaat dat snel! ? De kilometers naar Galveston zijn zo voorbij. Tijdens de vele ritten die we maken zijn er diepzinnige gesprekken, zingen we luidkeels mee met foute muziek of gaat het nergens over zoals dit gesprekje wanneer mijn lover opmerkt; ‘Ik zou jou aan de achterkant zo herkennen. Zet maar honderd vrouwen neer en ik voel precies welk achterwerk van jou is.’ Net als ik denk; ‘Romantisch zo’n kerel die zo overtuigend is.’ ? komt het vervolg, ‘Mocht ik het mis hebben dan heb ik in ieder geval een leuke middag gehad!’ giert ie het uit van de lach. ?Net voor het middaguur rijden we de lange boulevard op. De camping bij het State Park blijkt gesloten te zijn. Althans het gedeelte aan de zeekant. Galveston Island is een landtong tussen de Golf van Mexico en Galveston Bay. We passeren een aantal andere RV parken maar geen van allen aan het water. ‘Dat ding aan het begin net achter die flat was toch aan zee? Laten we daar terug gaan.’ stel ik voor en mijn lover draait de juiste richting op. We rijden het verborgen Dellanera RV park op en wow, dit ziet er leuk uit. ‘Zal wel een prijskaartje aanhangen.’ stelt mijn handsome. In gedachten nemen we een bedrag tot waar we willen gaan. Eerst maar eens kijken of er wel plaats is voor ons. We hebben geluk, er is zelfs nog een plek aan zee voor twee nachten en de prijs hiervoor is redelijk: 50 dollar per nacht met full hook up. Nadat we de hut geïnstalleerd hebben wandelen we naar het strand voor een korte wandeling. De meeste huizen staan op hoge palen. We hebben ons laten vertellen dat ze hier in 2017 erge last hebben gehad van orkaan Harvey die, onder andere in Texas, veel regen en overstromingen heeft veroorzaakt waardoor duizenden mensen dakloos werden.  ‘Zie je die witte huizen, tot daar gaan we.’ beslist mijn handsome. ? Natuurlijk is het altijd verder dan je denkt en uiteindelijk lopen we twee uur. De temperatuur die overdag rond de 25 graden ligt koelt in de avond niet veel af. Wel is het vreselijk vochtig en omdat we alle ramen in de camper open hebben voelt alles klam aan. Als we in bed liggen lijkt het dan ook net alsof de dekbedden in de miezerregen hebben gelegen, bah. ? Het RV park ligt aan het begin van de Seawall boulevard, een meters hoge betonnen rand die de weg bij stormen voor afkalving moet behoeden. Met de fiets rijden we hier de volgende dag overheen tot aan het centrum. Het hoogseizoen mag dan wel voorbij zijn maar door Thanksgiving zijn er toch een hoop mensen en is het druk in de winkeltjes. Zoals de meeste souvenirwinkeltjes verkopen ze veel van hetzelfde tegen veel te dure prijzen. ? Het enige wat ik koop is deze foute kerstman. ? We lunchen langs de haven waar de vogels heel brutaal op het terras landen in de hoop ergens iets mee te pikken. Pelikanen zweven door de lucht, vissersboten laden hun spullen uit en mensen wandelen langs de kade. Je moet niet verder naar de horizon kijken want dan is het idyllische plaatje weg. Daar is waar het om draait in Texas: grote raffinaderijen, olieplatformen en mega tankers: het zwarte goud. Terug hebben we wind tegen en trap ik me rot. Puffend en zuchtend verbaas ik me, ‘Waar is de tijd gebleven dat ik met twee vingers in de neus (om maar in de wielertermen te blijven) met gemak een ritje van 100 kilometer wegtrapte….’ ? De hut staat te schudden in de wind waardoor die buiten en binnen aan een zandverzameling is begonnen. De volgende morgen checken we het weerbericht: het is windkracht 8! Terwijl ik naar de zee kijk probeer ik me voor te stellen wat voor een kracht een orkaan kan hebben. Neem bijvoorbeeld Katrina in 2005. Nadat ze overgetrokken was waren er in de Golf van Mexico zo’n 20 booreilanden en olieplatforms losgeslagen en zoekgeraakt. ? Over het strand lopen mensen met dikke jassen naar zand te happen. Dat is nog wel iets om te vermelden: het kan hier in Texas zomers boven de 40 graden worden. Nu in de winter is het rond de 25 graden. Wij vinden dat heerlijk en lopen met korte broek en slippers maar de Texanen hebben dus heuse winterkleding aan! ? Na mijn gebruikelijke stop in de morgen bij Starbucks en nog een paar fotostops bij wat vreselijke mooie panden   rijden we naar de ferry die ons in ongeveer 20 minuten naar Port Bolivar aan de overkant vaart. Ook aan deze kant staan huizen op hoge palen en zijn de ja-knikkers op zoek naar olie prominent aanwezig. We zijn op weg naar New Orleans. Op de kaart hebben we een aantal stops aangekruist waaronder het stadje Nederland. Terwijl ik rij leest mijn lover de digitale kranten op z’n Ipad. ‘Het lijkt wel alsof er in de verte iets in brand staat.’ merken we tegelijk op. Het is ook nog de kant die wij op moeten. Via internet komen we erachter dat er een ontploffing in een raffinaderij is geweest. ? Net voor Nederland is een grote supermarkt van de keten HEB. We hebben deze in nog geen andere staat gezien en gaan nieuwsgierig naar binnen. Wow, wat een keuze hebben ze en alles ziet er prima uit. Net als ik een doosje vers gemaakte sushi in de winkelwagen doe klinkt er een enorme doffe dreun en de grond trilt, de ramen rinkelen en buiten zien we een grote groep vogels nerveus wegvliegen. WTF is dit? We kijken elkaar aan terwijl de mensen om ons heen stil staan, gillen of naar buiten rennen. ‘Wacht hier, ik kijk buiten!’ roept Roel terwijl ie wegsprint. ‘Dit heeft te maken met de raffinaderij.’ zegt ie even later. We winkelen maar weer verder tussen de mensenmassa. Morgen is het Thanksgiving en het lijkt alsof iedereen aan het hamsteren is. ? Als we over de parkeerplaats naar de camper lopen zijn de rookwolken nog heftiger en intussen pikzwart geworden. We hebben nu wat meer informatie en weten dat de eerste ontploffing afgelopen nacht is geweest en inmiddels is de brand elf uur aan de gang. Even voor het beeld: er is nog geen alarm uitgegaan dat men ramen en deuren moet sluiten en het dagelijkse leven gaat gewoon verder. ? Nadat we de sushi op hebben gesnaveld rijden we naar Nederland. Deze plaats werd in 1897 gesticht door Nederlandse immigranten met klinkende achternamen als Rienstra en Doornbos. Met de omliggende plaatsen Beaumont, Port Arthur en Orange kreeg dit bekendheid als de Gouden Driehoek. De haven van Beaumont trok namelijk veel scheepvaartverkeer aan en door het ontdekken van olie in de nabijgelegen Spindletop-bron werd Nederland de woonstad voor een groeiende groep werknemers van de jonge olie-industrie. Het werd officieel een stad in 1948. Op de Boston Avenue is een museum met daarvoor een echte molen maar die is echter dicht. ‘Gek toch, volgens de openingstijden hier moeten ze nu open zijn.’ zegt mijn lover en rammelt aan de deur. Alles is echt afgesloten. ? Terwijl we daar staan heb ik wel een super idee voor onze kerstkaart gekregen. ‘Moet je kijken Dijks, check die grote kerstbal daar!’ roep ik opgewonden uit. Na mijn uitleg gaan we aan de slag en het resultaat is weer bijzonder leuk….maar nog even geduld! ? Er stopt een auto bij ons en een dame roept; Hebben jullie het niet gehoord, ze zijn Nederland aan het evacueren!’ We beginnen te snappen waarom het inmiddels zo stil is op straat. Terug op de hoofdweg zien we op alle kruisingen agenten staan die wegversperingen hebben gemaakt. Omdat dit net op gang is gekomen en men eigenlijk nog niet op elkaar is afgestemd rijden we eerst wat rondjes. Die wijst rechts, die zwaait naar links en weer een ander staat alleen maar naar iedereen te schreeuwen; ‘Get the hell out of here, this area is closed!!!’ Uiteindelijk blijven we staan en roept mijn lover een agent. Die geeft een uitleg en dwars door de rook rijden we weg….hoezo ramen en deuren sluiten, mensen binnen blijven….? Later horen we dat er 60.000 mensen hun huis uit moesten. Men was bang voor nog meer ontploffingen. ‘Arme mensen, ik ben benieuwd hoeveel kalkoenen er achter zijn gebleven zo op de vooravond van Thanksgiving.’ zeg ik. Verderop in de plaats Orange zijn we ver genoeg van de rook en de ontploffingen. Het is bijna donker en als we een Denny’s zien met daarachter een groot tankstation van Flying-J parkeren we bij de vrachtwagens om te overnachten. We doen dit niet vaak want het kan rumoerig zijn ‘s-nachts door aankomende en wegrijdende trucks maar soms is het makkelijk. Intussen zien we dat de ontploffing ook het Nederlandse nieuws heeft bereikt.

De volgende ochtend worden we toch uitgerust wakker, we hebben hier totaal niets gehoord! Ik slenter naar de shop in het tankstation voor een koffie. Terwijl ik in de rij sta schalt het oproepsysteem; ‘Driver 25, shower number 8 is ready for you.’ Handig die douches en nu begrijp ik waarom er een aantal mannen met een toilettas en handdoek in de shop liepen. ? Over de Interstate 90 rijden we Louisiana binnen. Rare jongens wonen er hier. Ze denken waarschijnlijk dat ze in een James Bond film zijn beland. Bij Welsh pakken we de binnenweg om meer van de omgeving te zien. Hier  bestaat die nog steeds uit oliebronnen maar daar is nu ook suikerriet bijgekomen. Oneindige velden liggen links en rechts van de weg.  Er wordt hard gewerkt om de oogst naar de fabrieken te brengen. Grote maaimachines banen zich een weg door de velden. Het is moeilijk voor te stellen hoe dit vroeger met de hand werd gedaan. De beelden uit de serie North en South zie ik nog levendig voor me; de prachtige statige huizen van de zuidelijke aristocratie, de suikerrietplanters en katoenhandelaren maar ook de arme slaven met hun keiharde en uitzichtloze bestaan. ? Als we door Abbeville rijden zie ik bij een winkelcentrum een enorme rij mensen staan. ‘Keer om, even kijken wat daar is!’ roep ik en mijn lover gooit het stuur om. Wat blijkt: een mega grote winkel gooit daar op Thanksgiving alles al met 50% korting in de verkoop. Natuurlijk maken we een rondje en scoort Roel weer twee spijkerbroeken voor 58,00 dollar totaal. ? Nee niet deze maat 50/32 ofwel: tent. Helaas zie ik niets wat ik nog niet heb….? Het zonnetje schijnt en we besluiten te stoppen voor vandaag. Uit het boek ‘Free and low cost campgrounds’ halen we Burns Point RV park in Franklin. Het is een klein half uurtje rijden en ligt aan de kust. Dit is er weer zo één: een onverwachts mooi plekje! Full hook up en aan het water voor 15 dollar! ‘Jullie hebben geluk, ik ben sinds gisteren pas weer open!’ vertelt de vriendelijke eigenaar. Ook hier heeft een orkaan in mei dit jaar veel weggevaagd en het terrein is helemaal opnieuw opgebouwd. Er zijn een hoop vissers, sommige heel bijzonder. ? Onze buurman vist ook, hij zet zeker vier hengels neer en wandelt dan met een groot visnet naar de verderop gelegen pier. Pats, daar staat een van zijn hengels ineens zo krom als een hoepel. Een groepje voorbijkomende Mexicaanse dames redden de hengel van de kerel. Ze trekken uit allemacht (beetje gekke woordkeuze maar het blijft netjes hoor ?) en daar is de vis. Wow, wat een joekel is dit. Ze hebben zo te zien ervaring want handig wordt het dier verlost van de haak. Hun mannen komen samen met de eigenaar van de hengel aangerend. Trots poseren de meiden voor de foto. Ze steken de vingers in de kieuwen en houden de vis zo vast. ? Fideel laat de kerel ze voor de moeite de vis houden, ‘Thank you, it’s all yours!’ ? Van Thanksgiving (de Nationale feestdag om dank te zeggen voor de oogst en alle andere goede dingen) merken we verder niet veel. Het is een feest wat zich vooral in de familiekring afspeelt en waarbij het eten centraal staat. Het is de traditie om op deze dag kalkoen te eten met bijgerechten als mashed potatoes, sweet potatoes, sperziebonen en cranberries. Voor de maaltijd kijkt men (in het echt of op tv) naar American Football. Onze buurman doet dat ook en zit vol vuur met de volumeknop op standje luid de wedstrijd te volgen! ? Thanksgiving is altijd op een donderdag en omdat de hele familie meestal vrij heeft op de dag erna is dat een mooie gelegenheid om met de kerstinkopen te beginnen. Het is daardoor de drukste dag in het jaar voor de winkeliers, Black Friday. Wij zetten koers naar New Orleans op deze dag. Heel vreemd om te zien is dat de gehele snelweg op betonnen palen staat. De omgeving hier is zo moerassig dat dit waarschijnlijk de enige oplossing is om te voorkomen dat de weg in de swamp zakt. Omdat het maar ongeveer 150 kilometer rijden is stel ik voor om bij Houma, waar ik een reclamebord voor een shoppingmall zie, eraf te gaan. In de drukte sla ik mijn slag: jasjes voor de doggies van mijn ouders,  schoenen en een tas voor het komende Oudejaarsfeest, nog wat kleding en een wc mat….maar wel een met een kerstdecor! ? Ze hebben hier zelfs hele luxe ‘vermoeide-mannen-bankjes’. Rond 16.00 uur schieten we een paar kilometer voor New Orleans de campground van Bayou Segnette State Park op. Terwijl mijn handsome iets lekkers te snavelen maakt, op weg naar Alabama gaat Bubba Gump alvast oefenen…., bewonder ik mijn buit van vandaag. Als hij zich omdraait is de verbazing van zijn gezicht af te lezen en mijn vrije vertaling van wat hij uitroept is; ‘Goh, lieve schat, hoe moeten we dit nou toch mee naar huis krijgen!’ ? We hebben nog een aantal nachten om hierover te slapen. Morgen wacht New Orleans op ons!