Kappersbezoek!

Op donderdagochtend rond negen uur vertrekken we dan toch echt uit Vegas. En ik doe gelijk even een kleine zijsprong naar ons vorige blog….Er kwamen toch wel wat verontruste ongeruste nieuwsgierige mailtjes en telefoontjes op ons ‘casinogedrag’. Eigenlijk is onze stelregel: what happens in the casino stays in the casino! ? Maar voordat er één of andere verslavingskliniek ingeschakeld gaat worden….Ons ‘speelgedrag’ in het casino: we spelen met een afgesproken geldbedrag (paar tientjes per avond ?) en we weten wanneer we moeten stoppen…(als het op is of we een koffer kunnen vullen ?), genoeg casino-uitleg! ? ?
We hebben nog ruim een week om in Los Angeles te komen, waar mijn ouders maandag 23 oktober op het vliegtuig naar huis stappen. Onze geplande route gaat via Death Valley, Yosemite National Park, San Francisco langs de kust naar Los Angeles. We zijn met zijn vieren en afwijken of opties mag dus we nemen het ook hoe het komt….?
Onze eerste stop is nog in Vegas bij de Walmart om wat eten in te slaan en we ontbijten daar gelijk….dan op pad….Death Valley here we come! De temperatuur buiten stijgt en ook in de camper wordt het warmer en warmer. De weg is vrij bochtig en steil en onze hut heeft moeite om boven te komen. Wat is het hier mooi! Ongelofelijke natuur doemt voor ons op….iedere keer is het weer anders, het is hoe het zonlicht er op valt.

We denken wel eens dat we Nederland diep onder de zeespiegel zitten maar hier is het nog iets dieper….

Overnachten doen we net buiten Death Valley in Lone Pine en we genieten nog even na van de dag met een wijntje bij de camper. De volgende dag staat er weer een lange rit op het program, we gaan dwars door Yosemite National Park heen. Voordat we het park inschieten doen we koffie met een heerlijke gebakje bij een Nederlands bakkertje in Bishop. Ben je in de buurt, het is een stop waard: ze hebben heerlijk brood en gebak! En hij is tot ver buiten Bishop bekend!


In Yosemite genieten we van een weer heel andere natuur dan we tot nu toe hebben gezien. Het is alleen heel erg druk en zeker het laatste gedeelte is file rijden. Een vierbaanssnelweg het park in en uit!

We zijn dan ook blij dat we uit het park zijn en ons hotel in Oakhurst bereiken. Daar gaan we heel ouderwets aan de slag door de was naar de wasserette te brengen. Zelf schuiven we aan bij de Chinees. Daar puzzelen we wat we kunnen bestellen want dat valt niet mee, het is niet zoals bij ons in Vlaardingen bij restaurant China Garden. ? Voordat we de volgende morgen verder rijden stoppen we bij de plaatselijk super voor boodschappen. Als we terugkomen zit er iets onder onze ruitenwisser. Roel pakt het en het blijkt een envelop met de tekst: ‘ik wil jullie reis sponseren’ , een email adres….en een inhoud van 20 dollar! Hoe leuk is dat!

We sturen een bedankje naar het email adres. ? Dan weer gas op de plank richting San Francisco, het is mooie maar lange rit en begin van de avond komen we eindelijk aan. We hebben inmiddels wel de Golden Gate bridge gezien en van het uitzicht genoten….morgen gaan we de stad verkennen.

Tegenover het hotel zit een ‘all you can eat’ Chinees dus….easy going tonight!
Zondag is het al weer 15 oktober, ik verbaas me soms hoe snel de tijd gaat. We zijn nu 16 weken onderweg en helemaal van Oost Canada naar West Amerika gereden! ?

Op afgesproken tijd pikken we ’s ochtends mijn ouders op en nemen een taxi naar het centrum van San Francisco. Wat ons direct opvalt in het centrum is het grote aantal zwervers.

Ze staan en liggen overal en veel slepen hun weinige bezittingen met zich mee. Ik heb heel veel grote steden gezien maar zoveel zwervers als hier in de stad zag ik nog nooit. ?
Vanaf Market Street gaan we verder met het kabeltrammetje naar Fisherman wharf. Er is een lange wachtrij voor het trammetje. Na ruim één uur wachten zijn we aan de beurt, mijn moeder en ik gaan aan de buitenkant zitten. Daarvoor zijn plaatsen waar mijn vader en Roel gaan staan….de “echte tramhangplek”.

Aan de haven is het super druk, er ligt een cruiseschip en het is één grote mensenmassa langs de winkels en restaurants. De laatste doen hun uiterste best om klanten binnen te krijgen. Het is nog te vroeg voor de lunch maar we verlekkeren ons vast aan alle vis die er ligt en gaan eerst naar Pier 39. Daar zijn nog meer winkels en restaurants.

We kijken, kijken en kopen niets en slenteren op het gemak terug naar de haven waar we een vrij tafeltje vinden en uiteraard vis eten als lunch. ? Met het kabeltrammetje komen we weer terug naar het centrum maar ook aan deze kant staat een wachtrij. Niet zo erg als vanmorgen maar toch te lang voor mijn ongeduldige lover, die besluit alvast te gaan lopen zodat hij onderweg de rijdende trammetjes kan fotograferen.

Het plan is dat mijn ouders doorrijden naar het centrum en ik spring eruit bij Chinatown om vandaar met Roel naar het centrum te wandelen. Het duurt even maar dan zijn wij aan de beurt. Mijn ouders hebben een plek aan de buitenkant en ik blijf staan hangen aan de rand. Stuur een berichtje naar mijn lover dat ik onderweg ben en oei, dat is best spannend zo hangen aan die tram! ? We suizen heuvel op en af en ineens zie ik Roel staan fotograferen….even verwarring….moest ik er nou af of niet? Ik spring er dus af maar hij wilde er net opspringen…. uiteindelijke resultaat: we zitten er beiden weer op! ?

Nee, dit is een andere fotograaf ;-)

Bij het China Hospital gaan we eraf en duiken de smalle straatjes in. Chinatown San Francisco (100.000 inwoners) is de grootste in Noord Amerika. Ik haalde het al eerder aan: ik ben gek op die mysterieuze Aziatische sfeer die ik ken van Hong Kong en andere Aziatische landen die we bezochten.?

Het is vermoeiend wandelen in San Francisco want heuvel op, heuvel af gaat het. Met platgelopen voeten en een warm lijf komen we bij Market Street aan waar mijn ouders ook net arriveren, die hebben nog geshopt in het centrum. Op zoek naar een taxi en lekker terug naar het hotel waar we in het late middagzonnetje nog bij het zwembad genieten.
We verlaten San Francisco de volgende dag maar gaan eerst weer over de Golden Gate bridge om nog eens te genieten van het uitzicht op de stad.

Dan door naar Sausalito , het Wassenaar van San Francisco, waar we wat shoppen en lunchen.

De tijd voor mijn ouders gaat nu best opschieten, we willen nog een aantal dingen in Los Angeles bekijken en op bezoek bij Han….de wonderkapper, de ‘alleskunner’ met haar en die ik altijd gekscherend mijn eigen Yari (Gooische vrouwen) noem. Hij is een paar jaar geleden naar Amerika verhuisd en bij zijn familie gaan wonen. Missen doe ik hem nog steeds om zijn vakmanschap maar ook zijn praatjes, advies en gezelligheid. Bij hem geen knip, knip en klaar….nee, Han heeft de ‘kappersbeleving’ uitgevonden.?
We gaan dus op weg en hebben nog wel een aantal kilometers voor de boeg. Ons koninklijk huis blijkt trouwens ook hier goed bekend.

In Monterey nemen we wat gas van het pedaal en gaan ’s middags na het bezoeken van de pier op whale watching. Het weer valt iets tegen, het is best fris maar we hebben geluk en zien een aantal walvissen, dolfijnen, zeehonden en zelfs zee-otters.

Naast ons gebeuren trouwens vreemde dingen…?

De zeehonden zien we hier heel veel nu we langs de kust rijden. En af en toe maken we een stop voor deze grappige diertjes.

We rijden de 17 miles scenic drive langs de kust en komen langs het bekende chique Pebbles beach waar de beroemde gelijknamige golfbaan ligt. Mijn lover en ik doen net alsof we hier een balletje hebben geslagen en maken wat foto’s. Echt spelen op deze baan gaat het met ons golfhandicap niet worden en daarnaast….we vragen ons echt af of we zo’n hoog bedrag zouden willen betalen: een greenfee van 595,00 dollar p.p.?

De voorbereidingen voor Halloween en diverse oogstfeesten zijn overal trouwens in volle gang.

 

Het zit een beetje tegen als we bij het gedeelte komen waar de kustweg een paar maanden geleden is weggeslagen door slecht weer. Hierdoor moeten we flink omrijden maar we hebben het er voor over want willen Hearst Castle bezichtigen. Het historisch landhuis van de krantenmagnaat William Hearst nabij San Simeon. Dit ligt bovenop een berg en heeft een magnifiek uitzicht.

Verder is het een mega grote bonte verzameling van allerlei kunststukken en bijzondere meubelen….heel verschillende stijlen, pracht en praal die op de één of andere manier wonderlijk bij elkaar past.

Jammer, het buitenzwembad werd gerenoveerd. Duurde al een jaar langer dan geplanned.

Zijn binnenzwembad was ook wel aardig!

En overal bewaking.

Het rijden langs de kustroute bevalt ons, er is veel te zien en we komen door leuke plaatsen zoals Santa Barbara en Santa Monica.

Hier moeten we natuurlijk de pier op die er ligt vanaf 1909 en die figureerde in een groot aantal speelfilms en tv-series: Forrest Gump en natuurlijk….Baywatch! Op de pier is tevens het einde van de Route 66.

Als we op een terras een drankje doen valt het ons op dat veel mensen zich bij een ‘portier’ moeten legitimeren. Wij vragen hem er naar en het blijkt dat dit in de staat Californië de regels zijn: ieder persoon tot dertig jaar legitimatie laten zien in verband met het drinken van alcohol.
En dan zijn we in Los Angeles….wat een city, wat een verkeer!

Het lijkt dag en nacht druk en we staan continue in de file. ? Waar we ook heen gaan, welke kant op, welk tijdstip….file overal om en rond ons heen. Met de bijbehorende temperatuur in Californië is het af en toe flink afzien in de camper tijdens het rijden.
We zien de oude Queen Mary die voor anker ligt in de haven, Hollywood met de walk of fame en Beverly hills, het mooie Union station en hebben een heerlijk verjaardagsetentje, in de Mexicaanse wijk, van mijn vader die 75 is geworden. ?

Gisteren tijdens onze rit kwam er van onder de camper een vreemd geluid tijdens het remmen, alsof er iets vastliep. Roel heeft onder de camper gekeken maar zo op het oog niets geks kunnen ontdekken, hij vermoedt dat het de achterrem is. Als we zaterdagochtend vertrekken naar Hollywood is het geluid nog erger. Hoe meer we in de bergen rijden hoe akeliger het geluid gaat worden. Hoe vervelend is dit! Het laatste weekend dat mijn ouders hier zijn, eind van de middag ongeveer 170 kilometer rijden naar Temecula waar Han woont en zorgen dat we maandag naar het vliegveld van Los Angeles komen. Hopelijk vinden we bij Han een garage. We gaan eerder richting Han en rijden in een lange file de stad uit….hoeveel auto’s zouden er hier zijn?! ? Eind van de middag komen we dan eindelijk bij Han in de buurt. De TomTom brengt ons perfect op bestemming maar we twijfelen toch of het klopt. We moeten van de weg af en dan een zijweg naar beneden….een zandweggetje. ?

Ik herken het van de foto’s maar stuur Han, die nog aan het werk is, voor de zekerheid een bericht want hier inslaan terwijl het verkeerd zou zijn….? Hij stuurt terug; ‘Goed! Maar blijf bij het hek wachten en ga niet verder, kom niet vast te zitten. Ik ben zo thuis!’ Nou we verroeren ons niet!

Al vrij snel komen er lichten achter ons en daar is Han! We hebben een gezellige avond en heel wat bij te kletsen met elkaar.
De volgende morgen gaat Roel de camper op een krik zetten en inderdaad als hij het wiel los heeft zien we dat de achterrem er niet goed uitziet. Het is zondag en er zal geen garage open zijn, wiel er dus weer op en morgen maar direct naar de garage.

Han, mijn moeder en ik gaan naar het centrum. Eerste stop is een speciaalzaak voor kappers waar Han van alles inslaat. Hij weet nog een paar leuke winkels waar we lekker door heen struinen met als resultaat een nieuwe handtas voor mijn moeder en mij. En als een echte Yari geeft hij advies; ‘die tas is te klein, die te lelijk….’

In de volgende winkel koop ik nog een paar schoenen want die slippers waar Cheryl op loopt….? ‘meid, is toch niets voor als je ’s avonds gezellig weggaat met Roel! Heb je die in Vegas aangehad?’ En zo babbelen en shoppen we door de winkels….geweldig! ’s Middags gaat Han aan de slag met verf, schaar en föhn en laat zien wat een ware kunstenaar hij is met haren.

Bah, waarom woont hij toch zo ver weg! ? Eten daarna een echt Hollands diner wat Han heeft bereid: ‘draadjesvlees’, spruitjes, rode kool en aardappels!

Met als nagerecht de ‘caloriebom’ van Roel: gebakken banaan met ijs….en nog wat geheime ingrediënten.

Dan is het maandagmorgen: Roel is om 7.00 uur al vertrokken naar de garage, die om 7.30 uur open gaat. Bij Han zit mijn moeder ook al op, ze heeft net het berichtje waar we in gedachten al een paar dagen mee bezig zijn gehad uit Nederland. Het gaat over goeie vrienden van mijn ouders waar de man ernstig ziek van was….die is overleden. En dan is er de afstand en het tijdsverschil (9 uur vroeger bij ons) en zou je willen dat je gewoon dichterbij iemand kon zijn in zo’n trieste tijd. Gelukkig is er internet en telefoon en hebben we contact met elkaar maar toch….?
Dan belt Roel; ‘de garage gaat het niet redden en er volgt een ingewikkeld verhaal over de remmen….Uiteindelijk zal blijken dat hij die dag nog meer garages gaat zien want steeds denken ze ons te kunnen helpen maar dan gaat het toch niet lukken. Lastig zo’n Europees merk! Gelukkig hadden we met dit scenario al rekening gehouden en een plan B bedacht: Han gaat mijn ouders wegbrengen naar het vliegveld en ik pas ondertussen op zijn diertjes: kippen, twee hondjes en de poes. Rond half tien vertrekken ze voor de rit naar het vliegveld van Los Angeles. Het is al knap warm aan het worden en volgens de voorspelling gaat de temperatuur deze week richting de 38 graden! Het huis van Han heeft een groot stuk grond, samen met de hondjes ga ik wandelen nu het nog niet zo heet is.

Ik haast me terug voor de prikstok die ik mee moet nemen voor wilde honden en ratelslangen….? en we wandelen met zijn drietjes over het terrein terwijl ik om mezelf moet lachen. Want zie mij: Han is vanmorgen creatief met de krultang geweest dus loopt Cheryl met krulkapsel, korte broek, t-shirt, slippers en prikstok in de brandende zon van Californië met twee hondjes in alle stilte over onbekend terrein. Laat de kippen en de hanen uit hun hok, schrik van een dode muis en ruim het huis een beetje op. Als ik buiten zit met een koffietje en de hondjes naast me liggen in de schaduw, Henkie de poes een eekhoorn achterna zit en de kippen om me heen scharrelen begrijp ik dat Han en Jack hier op deze heerlijke plek willen wonen! ? Roel stuurt een bericht dat de camper morgen naar de Chryslergarage moet….eindelijk één gevonden die ons dus kan helpen. Met boodschappen bepakt komt hij later terug. Fijn want Han is er nog niet….die is wel erg lang weg! Eind van de middag komt ie aanrijden wat blijkt: er was een bommelding op het vliegveld LAX en daardoor vreselijk druk. Allemachtig wat een verhaal weer….hij heeft mijn ouders af kunnen zetten en die moesten naar een wachtruimte van de KLM. ‘Wat een chaos was het!’; zucht hij.
We checken internet en zien dat de blauwe vogel toch mooi op tijd naar Nederland is vertrokken. Wat rest is een wijntje, gebakken garnaaltjes en een gegrild kippetje…
Nee, ik heb alle kippen laten leven, deze ongelukkige kwam netjes uit de shop! ?

Op dinsdagmorgen nemen we vroeg afscheid van Han en gaan op pad naar de garage….

 

 

Don’t be shy, this is Vegas.

Zondag in de namiddag naderen we Las Vegas. Vanaf de Hooverdam rijden we in een bloedhete camper richting de stad van gokken, plezier en vermaak.

Maar ook de stad die vorige week een vreselijke aanslag heeft moeten verwerken. Een imbeciel die vanuit het Mandalay Bay hotel op een mensenmassa is gaan schieten en waarbij 58 doden en heel veel gewonden zijn gevallen. We hebben geen idee wat we aan zullen treffen. De nieuwsberichten zijn tegenstrijdig: “Vegas leeft gewoon door” en “the show must go on” zijn zinnen die we de afgelopen dagen van de nuchtere Amerikanen gehoord hebben.
Voor mij heeft Las Vegas altijd iets magisch, een stad midden in de woestijn!
En natuurlijk, ik ben een gambler, dus kom maar op met die casino’s. Bij Dubai had ik dit ook…zo’n spannend gevoel van niet weten, geen verwachting hebben, want dan valt het niet tegen, en dan BAM het overtreft mijn stoutste dromen! Natuurlijk lieve allemaal….het is zoals altijd: je mag ervan vinden wat je wilt….Some like it and some hate it! ?
Maar wij rijden dus de stad in (6 banen in en 6 banen uit) en het is mega druk. In mijn naïviteit denk ik dat dit aan het tijdstip ligt maar later kom ik er achter dat het altijd druk is in Vegas….deze stad leeft echt 24 uur. Er is een RV parking bij het Circus Circus hotel en dat gaat onze bestemming worden voor de komende dagen. Mijn ouders in het hotel en wij op de RV parking.

En daar blijkt: Je kan er een bedrijfje opstarten om campers te wassen. Twee man waren een hele dag bezig aan deze camper. Daarna glom ie weer als een spiegel.

Het is een super groot gebouw met een aantal ingangen, zwembaden, parkeergarages en eindelijk vinden we de hoofdingang.

Gelukkig is de parkeergarage hoog genoeg voor onze camper en we slepen de koffers van mijn ouders eruit om ons in te gaan checken. Er komt direct een security op ons af op de fiets; ‘hebben jullie een kamer in het hotel?’ We vertellen haar hoe en wat en merken dat de beveiliging in Vegas momenteel hoog is. Gaan vervolgens snel naar de lobby en dan weet ik niet wat ik zie….want wat is het hier groot! En een mensenmassa! Het duurt dus ook even voordat we aan de beurt zijn. Ineens zien we de security op de fiets door de lobby! fietsen en ze is op zoek naar ons. ‘Mijn baas wil dat jullie de camper uit de parkeergarage halen, dat kom ik jullie vertellen’; zegt ze.
Roel gaat terug naar de camper en mijn ouders en ik blijven bij de balie op ons beurt wachten. Als alles geregeld is moet ik Roel gaan zoeken en optimistisch zeg ik tegen mijn ouders; ‘ga lekker naar de kamer, als jullie ons nodig hebben dan zitten we in het casino, zoek ons daar op en dan gaan we ergens eten.’ Roel zie ik bij de parkeergarage en als ik hem vertel wat ik met mijn ouders heb afgesproken kijkt hij mij ongelofelijk aan. ? Hij is al eerder in Vegas en het Circus Circus geweest…. en zegt nu met een lach; ‘jij hebt echt geen idee hé, hoe groot het hier is, die mensen gaan ons nooit vinden!’ Ik denk bij mezelf….dat zal wel meevallen….tot ik het zie! Even voor de verbeelding: neem 10 x de Markthal in Rotterdam op zaterdagmiddag en ga dan iemand zoeken! ?

Hilarisch natuurlijk maar deze speurneus vond ze uiteindelijk na drie marathons, toen hadden mijn ouders al gegeten en waren op weg naar hun kamer dus “playingtime” voor mijn lover en mij. Hij zocht zijn éénarmige vrienden op en ik de speeltafels en mijn zere voeten kwamen tot rust. Ik moet even wennen aan het spelen in Vegas, de sfeer is ongedwongen; ‘hi honey, you look lovely tonight.’ kirde de chocoladezus van Dolly Parton.

Ik wurmde me tussen haar en een andere speler in, die met een knipoog tegen me zei; ‘I love your smile babe!’ Er wordt veel gebabbeld aan tafel en zelfs de croupier geeft tips….alles om de spelers te behagen en binnen te houden. Alle drank voor de spelers in het casino is gratis, als je wilt geef je alleen een fooi aan de bediening. Ik had een prima tafel gekozen, de buurman zorgde voor de stemming en het was mijn lucky avond. Roel was klaar met spelen en ik besloot ook te stoppen, nam afscheid van mijn casinovriendjes, gaf al mijn fiches aan de croupier, hoorde de magische woorden; ‘colours on the table’ en ging naar de kassier voor de uitbetaling. ? De volgende dag blijven mijn ouders aan het zwembad, ze zijn toe aan een rustdag. Roel is dus eerder in Vegas geweest en gaat mij gidsen door en over de strip van Vegas. De temperatuur valt gelukkig mee en we gaan wandelen….na een kwartier weet ik het al….wat een heerlijke stad! ? Hier hou ik van, glitter en glamour, ik ben echt net een ekster! Over the top met alles! We zien ze allemaal de grote hotels met winkelcentra en spelen in verschillende casino’s.

Sommigen hadden alles verspeeld…..

Een watershow bij het Bellagio.

En Atlantis dook op bij Caesars Palace.

Op een gegeven moment zie ik een Gucci winkel en mijn lover staat aan de overkant te fotograferen; ‘ik ga bij Gucci naar binnen voor dat schattige rugzakje, weet je wel!’ Roep ik naar hem. Nee, dat weet hij niet want het is een man en hij snapt niets van tassen maar als hij maar ziet welke winkel ik naar binnen schiet. Ik zoek in de shop samen met een vriendelijke verkoper naar mijn rugzakje en ja, die zwarte lijkt er wel ietsje op. Hij pakt hem en ik vind hem wel leuk maar ik had toch gedacht dat ie anders was. Hé, daar is Roel ook en die stelt altijd de praktische vraag voor mij; ‘how much is it?’ Kijk daar heb je wat aan, niet treuzelen gewoon actie! De verkoper kijkt discreet in het tasje; ‘one thousand six hunderd dollar sir.’ En dat zijn van die momenten dat ik denk ….dit gaat te snel voor mijn Engels. ?’Die is niet goed’ sist mijn lover. Maar dan komt het, want ik heb ze dus gezien in wit en roze voor veel minder geld. Dat de prijs mij niet aanstaat ga ik mr. Gucci niet vertellen maar ik wil wel weten of hij ze in wit of roze heeft. Mr. Gucci begrijpt er totaal niets van dit rugzakje is er alleen maar in zwart, hoe kan het dan dat ik in Europa een witte en een roze heb gezien?! Hij is echt verbaasd en begrijpt het niet…..nou ik ook niet. ? Wij de winkel uit en eigenlijk hilarisch: mr. Gucci in totale verbazing in de shop achterlatend, mijn lover mopperend dat ik gek ben, zoveel geld voor zo’n tasje! En ik….Ik wist zeker dat ie helemaal niet zo duur was! Ik had ze gezien in zwart, roze en wit voor 129,00 euro bij de Bijenkorf. ‘Ik ben toch niet gek!’ lach ik tegen Roel. ? ‘Nou, met jou kan ik alles verwachten!’ Grinnikt hij. En terwijl we verder lopen door het winkelcentra klap ik ineens dubbel van het lachen; ‘oh, het was geen Gucci maar Guess!’ roep ik als een Guess shop zie. Tassie uiteindelijk toch gescoord, yes! Daarna wandelen we weer verder en ik begin best moe te worden van alle indrukken. We stappen op de bus en gaan retour naar Circus Circus. Lopen bij mijn ouders langs en spreken af om half zeven te gaan eten. We zitten bij de camper iets te drinken als we buren krijgen, een gezellig Duits stel, we doen snel een wijntje en een praatje. Dan weer op pad, pikken de oudjes op en nemen de bus naar Fremont street….Ik heb het over Amerika, het land waar veel kan en mag in de porno industrie met bekendheden als Bobbi Eden en Ron Jeremy. Maar waar preutsheid toch erg hoog in het vaandel staat: wie kent niet de “blote tepel affaire” van de arme Janet Jackson. Tijdens een optreden in de pauze van de Superbowl trok Timberlake ‘per ongeluk’ een stukje van haar leren topje af….Fremont street in Amerika….in Las Vegas….en daar zit het geheim: don’t be shy, this is Vegas! Want in Vegas kan en mag alles! ? Wij kwamen dus met zijn vieren uit de bus gestapt en stonden braaf bij de oversteekplaats te wachten en ik keek en dacht; ‘wtf, het is nu ongeveer 19.00 uur, hoe moet dit hier rond middernacht zijn!’ Fremont street is grotendeels overdekt en overal klinkt keiharde muziek, ik zie rondspringende dansende mensen, soms dronken of stoned, soms halfnaakt, invalide bedelende mensen, toeristen die fotograferen of ook dansen, oude en jonge mensen, echt alles door elkaar….en iedereen had het gezellig!

Een soort aprés ski sfeer maar dan gekker en ineens moest ik denken aan afgelopen winter toen ik met een vriendinnetje ging skiën in Saalbach Hinterglemm en we ook zo’n moeite hadden om uit zo’n hut te vertrekken. ? Ik heb veel meegemaakt en gezien maar dit sloeg alles….wow, wat een gekkenhuis! Links en rechts casino’s en restaurants en boven ons hoorden we mensen gillen, wat bleek: er liep een zip-line! Dus iedere keer zweefden er boven de massa beneden suizende mensenpoppetjes over.

We vonden een prima steakhouse en Vegas is gokken dus zelfs tijdens het eten kon er bingo gespeeld worden! Na het diner de straat weer op en het was inmiddels later op de avond en het spreekwoord zegt het al….hoe schoner het volk dan….het was nog gekker geworden! We besloten mijn ouders maar veilig naar het hotel te brengen….of was het ons eigen levensbehoud….? en deden daarna nog een rondje casino.

De volgende dag gingen mijn ouders richting Caesars Palace maar dat hadden wij gisteren al gezien. Roel en ik gingen terug naar Fremont street, was het overdag ook zo heftig?

Met de bus reden we er naar toe, op de dag maakt het een ietwat treurige indruk, we speelden in een paar casino’s en wandelden op het gemak terug. ’s Avonds gingen we met zijn vieren uit eten bij een gezellige Italiaan. Nadat mijn ouders terug waren naar het hotel maakten wij nog een rondje over the strip, ’testen’ weer een paar casino’s ? en doodop rolden we ons bedje in.

We zouden op woensdag vertrekken maar alle vier wilde we bijboeken, mijn ouders nog een rustdag en Roel en ik hadden nog niet alles gezien. Die woensdagmorgen namen we de bus naar het Mandalay Bay hotel en stapten daar uit. Jeetje, dat was heftig, daar te staan zo op die plek. ?

De herdenkingsplek is een stuk verderop bij het originele welkomsbord van Las Vegas. Daar zijn 58 houten kruizen neergezet ter nagedachtenis aan de slachtoffers.

Foto’s hangen erbij en wat zijn het jonge mensen, we krijgen er kippenvel van. Bij ieder kruis ligt ook wel iets persoonlijks: een t-shirt, een cowboyhoed, een ketting, een blikje bier met een tekst erbij….te erg voor woorden allemaal. Terwijl we daar in gedachten staan en Roel stil zijn foto’s maakt zie ik ineens twee stewardessen aan komen lopen. (De herdenkingsplek ligt direct naast het vliegveld) De dames hebben rode uniformen aan en beiden een zonnebril op, 1 draagt een hele grote bos rozen en aan iedere roos hangt een geschreven kaartje. Ik zie aan hun houding dat ze erg aangeslagen zijn. Ze lopen langs de houten kruizen tot ze de persoon gevonden hebben….het is een collegaatje van hen. Ze staan heel stil en houden elkaar vast, leggen de bloemen neer en dan komt de moderne tijd: ze willen er een foto van maken met hun telefoon voor de andere collega’s! Ze moeten er zelf een beetje zenuwachtig om giechelen dat ze het haast vergeten en maken de foto….arme meiden. En dit is maar één verhaal van al die kruizen….en daar tussen staat een meisje op hoge hakken in een miniscule outfit met veren op haar hoofd en lonkt de toeristen om met haar op de foto te gaan bij het welkomsbord van Las Vegas. ‘Come on honey, don’t be shy, this is Vegas!’ roept ze een paar mannen toe.

En je mag ervan vinden wat je wilt….het is haar werk en the show must go on….zal zij denken. Vandaar nemen we de bus terug tot ongeveer het midden van de strip en stappen uit bij hotel the Venetian. We wanen ons even in Venetië met het water en de gondels.

En zo heeft ieder hotel zijn eigen thema, New York, Walt Disney, Parijs, het is vreselijk mooi nagemaakt allemaal.

Er is er zelfs één waar het plafond zo is gemaakt dat als je omhoog kijkt je denkt dat het avond is! En buiten !

En tsja, ik moet eerlijk bekennen dat we na drie dagen en nachten in Vegas ook af en toe even moesten denken als we het casino uitkwamen….is het dag of nacht? Bij Venetië schoten we het casino nog in maar we waren beiden best wel onder de indruk van de ochtend dus besloten terug naar de camper te gaan. Pauze en een borrel! Mijn ouders hadden een prima rustdag aan het zwembad gehad en weinig puf om ’s avonds nog iets te gaan doen….mijn lover en ik waren dus op ons zelf aangewezen! We besloten om ook maar een rustig avondje te houden en het bij het casino in het Circus Circus te houden. Roel zocht daar zijn éénarmige vrienden weer op en ik een leuke Black Jack tafel met aangenaam gezelschap. Het licht ging vroeg uit die avond in de camper want het was zoals mijn handsome zei; ‘het lijkt wel alsof we drie dagen achter elkaar bij de Toppers zijn geweest!’ ?
Las Vegas: wij vinden het een heerlijke stad, met glitter en glamour, waar rijkdom en armoede dicht bij elkaar kunnen liggen, happy gamblers en vervallen gamblers, waar geen verschil tussen dag en nacht hoeft te zijn. En terwijl ik de laatste avond in het casino zit hoor ik dit toepasselijke nummer van Kris Kristofferson en ik mijmer, hoeveel mensen zullen dat hier denken: ‘Help me make it through the night.’ ?

Run Forest Run!

En dan is het alweer zondag en we zijn op weg naar Las Vegas! Met mijn ouders over uit Nederland is het drukker dan dat Roel en ik samen zijn. Ik merk dat ons reisblog er bij in gaat schieten. Dus voor deze keer een wat “snelle” terugblik op de afgelopen week! ?
Vanuit Salt Lake City ging onze route, via Richfield, naar Bryce Canyon.

Na Yellowstone is de natuur hier weer heel anders.

Het was niet verwonderlijk dat Roel wat kortademig was…. bijna 2800 meter….

Het is prachtig om te zien en soms onbegrijpelijk dat het zo kan ontstaan. We overnachten in Bryce Village waar we maandagochtend vroeg wakker worden gepiept door de phone van mijn lover met het vreselijke nieuws uit Las Vegas. Afschuwelijk weer een aanslag. We denken er maar niet aan als we voor ons andere reisschema gekozen zouden hebben, dan waren we precies dit weekend in Las Vegas geweest (onze route kan zowel links als rechtsom gemaakt worden). Wanneer we horen dat het een country evenement is zoekt Roel toch even contact met zijn zus.  Zij en haar man zitten ook in de States, eigenlijk weten we wel dat ze niet in Vegas zijn maar ze zijn countryliefhebbers and you never know! Al snel antwoorden ze dat alles ok is.
Na het ontbijt en het volgen van het nieuw over Vegas zetten we koers naar Zion National Park en genieten hier van de vreemde rode rotsformaties.

Het is nog best druk in de parken en we vragen ons af hoe het in het hoogseizoen zal zijn….het lijkt ons vreselijk….Het is nu soms al passen en meten om een parkeerplaats te vinden.

De natuur is er niet minder om en we genieten van alles wat we zien! We overnachten in St. George waar vlakbij het hotel een “all you can eat restaurant” is.Amerikanen hebben perfecte formules en voor betaalbare prijzen eet je “buiten” de deur. In dit restaurant is de keuze ook weer enorm en je vraagt je af hoe ze er nog op kunnen verdienen.
De route die we hebben uitgestippeld ligt niet echt vast maar de mooiste bezienswaardigheden willen we toch zoveel mogelijk meepakken. We rijden vandaag dus naar de Grand Canyon North Rim.

Het is super mooi, super druk en vrij onbewoond….met als resultaat dat mijn ouders geen hotel kunnen vinden, wij geen campground…..oeps, wat nu? Een allervriendelijkste dame bij het visitorcentre wijst ons op de kaart een plek in het bos aan waar we vrij mogen kamperen. Tsja, dat moet dan maar, het is ons al één nacht gelukt in Yellowstone op een campground dus een tweede in de vrije natuur moet ook kunnen.
Het is inmiddels al aan het schemeren en we turen of we de plek kunnen ontdekken. Ineens zie ik tussen de bomen twee campers staan. “Stop! Daar zal het zijn.” ; roep ik. We rijden er over een hobbeldebobbel pad naar toe en bingo! Midden in het bos zetten we onze hut neer en Roel gaat aan de slag als kok. En doordat mijn handige lover alles meesleept en downloadt kijken we ’s avonds naar de Postcodeloterij van afgelopen zondag…..midden in het bos bij de Grand Canyon…..?
Woensdagochtend staan we allemaal toch wel wat gebroken op want onze camper is prima voor twee personen maar met vier is een ander verhaal. We rijden terug naar de North Rim en wat ziet het er vanmorgen mooi uit! De lucht is helder, de zon schijnt en de uitzichten zijn overal zo mooi en verschillend. We doen een koffie/thee en dan moeten er echt toch weer kilometers gemaakt worden dus : op naar Page, dat gaat onze volgende bestemming worden. Omdat we ons niet meer willen laten verrassen boeken we onderweg via internet al een motel voor mijn ouders dat geeft voor alle vier een rustiger gevoel….lekker slapen vannacht! Page is een vrij toeristische plaats omdat je vanuit hier ook vlakbij de beroemde Antilope Canyon bent. Die Canyon blijft overigens nog op onze ’to do list’ staan want daar was het mega druk. Je moet zelfs reserveren en op de no-show list was pas eind van de volgende middag een plekje. De parkeerplaats was het ook niet helemaal.

We eten ’s avonds gezellig bij de Mexicaan waar we ook voor het eerst buiten kunnen zitten…

We merken dat de temperatuur hier iets zuidelijker in de woestijn omhoog gaat. Ook puzzelen we met de tijd want het is hier weer een uur vroeger….dat blijft wennen! Arizona heeft mountain time maar geen zomertijd. Trouwens: Roel en ik zetten de camper ook hier gewoon weer op de parkeerplaats bij het motel. En de praktijk leert ons dat dit vrij éénvoudig is….ook als je geen kamer zou boeken!  ?Uitgerust beginnen we donderdag aan de rit naar Monument Valley, even twee quick stops bij de Glen Canyon dam, het begin van de Grand Canyon,

en bij de Horseshoe bend waar Sia tot de conclusie komt dat fotograferen helemaal nog niet zo gemakkelijk is

(The making of )

en eten ’s avonds in het restaurant vlakbij de bekende achtergrond van zoveel cowboyfilms

met een schitterende zonsondergang en als bonus: een maan als deze! ?

De volgende morgen even een scene naspelen van de bekende film Forrest Gump met Tom Hanks op uiteraard dezelfde locatie.

We gaan inmiddels richting Las Vegas maar eerst nog de Grand Canyon South Rim!  Om daar te komen moeten we nog wat kilometers afleggen en we maken een overnachting in Cameron. Een Indian Trading post met een hotel.

Er ís niks anders in de buurt. Hoe verwerken ze hier in deze leegte (soms 50 km afstand tussen twee gehuchten) meer dan drie miljoen toeristen per jaar.


De Grand Canyon is niet met woorden te omschrijven. Volgens Roel valt de diepte en de hoogte ook in een foto nauwelijks weer te geven. We hopen dat jullie bij het zien van de beelden begrijpen wat we bedoelen….dit is echt een plek waar een mens stil van kan worden! ?

Rare Chinezen. Overal op klimmen en een voor een gaan ze elkaar daar fotograferen. Handen in de lucht. ?


Door naar Seligman voor de volgende overnachting…..en waar we ook weer op de wereldberoemde Route 66 terecht komen (ik haalde deze al eens eerder aan, zie het verslag Eclipse).
Het is super leuk om te zien, uiteraard mega druk met bussen vol toeristen maar dat hoort er allemaal bij….Route 66….nog steeds een belevenis!

In een grappig winkeltje hangen allemaal emblemen en ik zie dat er geen van de Douane hangt. Laat ik nou toevallig nog wat   “kleinehebbedingetjeshandigomiemandomtekopenvooronderweg” van mijn ex-werkgever bij me hebben. Roel snelt naar de camper en voilà, die hangt! ?


Vervolgens bezoeken we de Hooverdam. Maar dat gaat niet voordat we eerst door de securitycheck zijn gegaan met de camper. De bestuurder (dat ben ik dit keer) moet er uit en iemand moet de achterdeur openmaken zodat ze binnen kunnen kijken. Verder willen ze alle luiken aan de buitenkant open hebben. Je valt toch wat op met een Nederlands kenteken.

Prima dat ze het doen , je moet er niet aan denken dat iemand een bom laat ontploffen op die dam. Met de security maken we een praatje over de gebeurtenissen in Las Vegas. Overal hangt de vlag ook al de hele week halfstok. Dan naderen we de dam en wow, wat een imposant bouwwerk is dit! Een betonnen boogdam in de Colorado rivier. De bouw begon 1930 en werd in 1936 afgerond.

Het stuwmeer dat achter de dam ontstaan is heet Lake Mead. Weer terug in de camper is de temperatuur inmiddels tropisch….snel op naar ons laatste stop voor vandaag waar we een paar rustdagen cq. gokdagen ? gaan houden….Las Vegas!

 

Familie op bezoek

Maandagochtend doen we het rolgordijn open en het sneeuwt!

Nou dat is mooi: mijn ouders landen om 12.00 uur op Jackson en ik hoop dat zij erop gekleed zijn. ? Als we op het vliegveld komen is het sneeuwen gestopt en de zon komt een beetje door. We parkeren de camper, appeltaartje in de voorverwarmde oven en wij gaan naar de aankomsthal. Het leuke aan dit vliegveld is dat je helemaal tot aan de bagageband kan komen. We zien het vliegtuig waarin mijn ouders zitten landen en nu maar wachten tot ze eruit komen. Mijn ongeduldige lover klimt in het raamkozijn zodat hij alles goed kan zien….’Daar zijn ze, ik zie ze!’ ; roept hij. Klik, klik, doet zijn camera. Verrast komen zij de aankomsthal binnen, hier hadden ze ons nog helemaal niet verwacht!

We verzamelen de koffers en bij de koffie met taart vijf minuten later komt het reisplan op tafel.

Mijn ouders hebben hun eerste overnachtingen in Gardener en dat is in het noorden van Yellowstone. We hebben vanuit het zuiden dus een flinke rit voor de boeg, te meer omdat er door onderhoud een wegafsluiting is in het park en wij daardoor flink moeten omrijden. Het is prachtig onderweg, de sneeuw, een waterig zonnetje en de mooie natuur! ? Eind van de middag komen we bij hun B&B (wij mogen met de camper voor de deur overnachten).

We melden ons en rijden terug naar het centrum waar we een prima steakhouse vinden. Mijn ouders moeten weer even wennen aan de Amerikaanse porties. ?

Dinsdag en woensdag zijn super dagen, de zon is terug, de temperatuur gaat omhoog en op weg naar de top van de Dunravenpas (bijna 3 km hoogte)

ligt nog volop sneeuw. Voor Roel en mij begint Yellowstone inmiddels bekend terrein te worden en we “slepen” mijn ouders overal mee naar toe.

Wat die Chinezen nou willen….. thuis bekijken wat je hier kan zien.

Nog even twee imitatie Ansel Adams…..

Op een plek waar een heet water bron in een koude rivier stroomt is het precies warm genoeg om te badderen.

Een vreselijk brutale raaf sloopt een hele fietstas.

Ze vallen van de éne verbazing in de andere. En dat kunnen wij ons voorstellen want het is hier zo mooi, ook voor ons blijft het iedere keer weer genieten….De geyser bij Old Faithful, de kalkterrassen bij Mammoth, de bizons, de Elk’s, een berin met twee jonkies en we zien zelfs een coyote en otters, echt het is teveel om op te noemen!

De Upper falls in de Yellowstone Kloof.


We gooien sneeuwballen op de Continental Divide (continentale waterscheiding, regen voor het bord stroomt naar de Altantische Oceaan en water dat achter het bord valt stroomt naar de Stille Oceaan) en houden koffie/theepauzes naast de camper.

Ze hebben drie overnachtingen in Gardener geboekt maar de wegafsluiting tussen Norris en Mammoth Hot Springs is balen want daardoor moeten we veel omrijden en dat breekt ons allemaal op. We halen ze over om de laatste nacht af te zeggen en bij ons in de camper te komen slapen. We kunnen dan in West Yellowstone op campground Pony Express overnachten en dat scheelt een aanzienlijk aantal kilometers terugrijden. Het is behelpen maar we komen de nacht door….een glaasje wijn extra en iedereen slaapt lekker!

De volgende ochtend verlaten we via de zuidkant Yellowstone en ineens is er een mega file in het park! Wow, wat is er aan de hand….we vragen het aan iemand die het verkeer staat te regelen….en het blijkt dat er een beer gesignaleerd is….Een hele rij mensen heeft zich met camera’s opgesteld om een foto te kunnen maken! ?

Nou we kijken het circus eens even aan en rijden maar door naar de Grand Teton. Laat deze beer maar gaan. Vorige week met de bewolking was het hier al prachtig maar nu in de volle zon vind ik de bergen op hun mooist!

Vanaf hier is het nog maar een stukje naar Jackson Hole waar we voor de dames een “shoppauze” inlassen en ik van Roel dit t-shirt krijg. ?

En nu maar eens afwachten waar mijn skietjes heen gaan deze winter….Maar zover is het nog niet!

Eerst gaat de camper naar Salt Lake City: de hoofdstad van Utah en de Mormonen. We gaan dit vandaag echter niet meer halen en zoeken in Driggs een motel voor mijn ouders, wij slapen weer in de camper die we voor de deur parkeren. Zo zal het de komende maand gaan: zij in een hotel/motel en wij in de camper. ?
De volgende dag is het een lange “autodag”, we hebben nog 400 kilometer voor de boeg. Met een paar tussenstops erbij komen we eind van de dag bij het volgende hotel. We maken nog even een rondje met de camper en belanden in het Chinatown van Salt Lake City, zien een mega restaurant en besluiten gelijk te gaan eten….het is een grote Chinese all you can eat “vreetschuur” en het zit er bomvol. De keuze is mega met allerlei lekkere bekende en onbekende gerechten….boven de gerechten staat gelukkig in het Engels wat het is. ? Het enige schrikmoment wat deze vier drankliefhebbers hebben is…..er wordt hier geen alcohol geschonken! ? Ok….dan maar vier limonade!

Op zaterdag blijkt er in Salt Lake een congres van de Mormonen te zijn en in de hele stad is het razend druk. We willen de tempel graag bezoeken maar na een zoektocht door het centrum voor een parkeerplek geven we het op en zetten koers naar het volgende punt op onze kaart….Bryce Canyon National Park.

Yellowstone

Donderdagmiddag haal ik mijn lover op uit het ziekenhuis. Hij voelt zich wat slapjes maar het gaat eigenlijk best met hem. Nou ken ik hem een beetje….hij wil al weer sneller dan hij kan! ? We gaan terug naar de campground Ponderosa en daar begint het mopperen al; ‘nou, ik kan niet eens bukken dan doet het al zeer.’ Ik zucht maar en vrees dit gaat een lange avond worden. Maar het valt mee, ik heb een brave patiënt en hij doet goed wat deze zuster zegt. Het weer is slechter geworden, het regent de komende dagen veel dus we kijken wat series en films en tussen de buien door maken we een wandeling. Op zondag is het prima weer en we besluiten om morgen te vertrekken, via Yellowstone naar Jackson Hole, we gaan alvast wat dingen regelen. Campground moet betaald worden, propaan bijvullen, banden spanning nakijken en diesel tanken….werk aan de winkel! De eigenaars van de campground Ponderosa zijn alle dagen zo vriendelijk voor ons geweest, steeds vragen of ze ergens mee konden helpen en zo. Nu geven ze ook nog twee dagen korting….super! ?
Dan op pad voor de rest en dat kost Roel toch wel kracht….en ja, ik moet eerlijk bekennen….ik ben daar niet zo goed in….dat geklooi met die bandenspanning. ?
Maandag is het dan zover, na tien dagen Cody, gaan we afscheid nemen van the city van Buffalo Bill. Roel voelt zich gelukkig weer wat beter en hij tikt er vandaag ook een jaartje bij en dat merken we…..!   We hebben allebei onze telefoons vannacht maar zacht gezet want bliep, bliep, bleven de berichten komen. Nu hoorden we alleen nog maar de “trilfunctie” gaan. ? Maar top natuurlijk al die felicitaties en toen mijn jarige lover ’s ochtends zijn belletjes, mailtjes en appjes had afgehandeld gingen we op pad. Voor de laatste keer langs de drive-in koffiebar voor een heerlijk bakkie en on the road!

Onze route naar Yellowstone gaat via de scenic route 296 en de 212. En ik train tijdens het sturen gelijk mijn armspieren op de haarspeldbochten van de Dead Indian pass van iets meer dan 2700 meter hoog!

Hoe hoger we komen hoe slechter het weer wordt, kou en sneeuw. De cowboys zijn druk in de weer om het vee naar beneden te drijven.

Het is super mooi om te zien maar het is wel ineens winter! We komen door een paar kleine plaatsjes met grappige namen, Cooke city en Silver Gate, en bereiken de noordoost ingang (1 van de 5 ingangen) van Yellowstone.

Na een wandeling bij Pebble Creek rijden we door naar Tower fall waar we op de campground overnachten. De aardige campgroundhost voorspelt sneeuw in de nacht en we geloven hem direct want het is echt koud. De laatste keer dat we internet hadden hebben we het weer ook gecheckt en inderdaad….snow is coming! ?

De volgende ochtend worden we wakker in een witte wereld en sneeuw dwarrelt volop. De campground ligt op een helling en we zijn blij dat we thuis toch voor de winterbanden hebben gekozen. Het is voor zo’n lange periode keuzes maken, we kunnen niet alles meeslepen, zomer-en winterbanden. We hebben ook sneeuwkettingen bij ons….alleen waar we die hebben opgeborgen….?  ? Het weggetje van de campground naar beneden is nog goed begaanbaar maar we besluiten toch maar niet lang te treuzelen vanmorgen. En gelukkig want op de doorgaande weg wacht ons een onaangename verrassing: de weg die wij willen nemen richting Jackson Hole is afgesloten.

Er zijn nog meer afsluitingen maar het is ons niet helemaal duidelijk waar .

Bij een parkwachter vragen we het na :  door de hevige sneeuwval zijn de hogere wegen onbegaanbaar. Dat wordt flink omrijden….nou goed, wij hebben geen haast maar een hoop mensen zullen hiervan balen. Voordeel van de sneeuw is dat de dieren nu naar beneden komen en we zien echt veel onderweg.

Met als mooist toch wel de berin met haar ondeugende jong, wat speels in de boom aan het klauteren is. Ze waren wel ver weg maar goed te zien.

In Mammoth Hot Springs bekijken we de kalkterrassen maar wat is het koud, de temperatuur is niet eens zo laag maar de snijdende wind is de boosdoener.

Naar Elk’s hoeven we trouwens niet te zoeken. Ze “logeren” gewoon in het dorpje.

Door naar de campground bij Mammoth, kacheltje aan en wijntje erbij, geen internet in dit gedeelte van het park, dus een rustig avondje. Het begint weer te sneeuwen en een groep Elk’s (2 mannetjes, een aantal vrouwtjes en 2 jonkies) komen op de campground aan de struiken grazen. In de nacht horen we de mannetjes ‘burlen’. De volgende ochtend doen we het rolgordijn in de camper open en zien dit vrouwtje met haar jong zo voor ons raam staan, onze morgen begint goed! ?

Roel heeft de “sneeuwfoto’s” die hij in gedachten had wel enigszins kunnen maken en we besluiten het park uit te gaan bij Gardiner, daar gaan mijn ouders volgende week een paar dagen zitten. Het is een leuk plaatsje en ik ontdek alvast een prima koffiebarretje dus dat is al binnen. Vandaar gaan we naar Livingston want we hebben nog een paar dagen en moeten toch naar Jackson Hole. Onderweg horen we soms een raar fluitend geluid onder de camper….We stoppen langs de kant, Roel kruipt onder de camper en ik hoor wat kreten….Wat nu weer?! ? De isolatieplaat van de vuilwatertank is losgelaten. Waarschijnlijk hebben we iets geraakt en een gedeelte is al verloren, de rest hangt half los en schraapt over de grond. Dat is weer lekker….Bassie en Adriaan hebben weer wat! We zijn gelukkig in Livingston dus op naar de garage. Daar wordt het met een noodreparatie gefixt en de vriendelijke monteur gaat proberen om een nieuwe plaat te bestellen. Hopelijk is dat ding met een week hier te krijgen.
We kunnen gewoon douchen en afwassen dus niets aan de hand maar het moet niet heel hard gaan vriezen. Na dit avontuur duiken we maar een campground in Livingston op, hebben een heel verhaal met de eigenaresse over Trump, die gisteren op tv een toespraak heeft gehouden, waar zij zich vreselijk voor schaamt…”de clown” noemt zij hem. En tot nu hebben we eigenlijk nog maar 2 of 3 mensen ontmoet die Trump geweldig vinden…. Het nieuws volgen we via internet en ik bemerk bij mezelf dat ik steeds minder Nederlands nieuws volg. We zijn inmiddels drie maanden onderweg en we hebben het er samen vaak over: missen we Nederland? Beiden zijn we daar heel snel uit, tot nu toe niet, wel de familie en vrienden.
Donderdag bezoeken we het stadje Bozeman en vandaar gaan we terug naar Yellowstone en pakken dit keer de west ingang. Onderweg passeren we deze wegwijzer…..

toch ineens een beetje “thuismomentje”. De regen en de winkelmiddag in Bozeman maakt dat we het toeristische West Yellowstone achter ons laten

 

en gas op de plank het park in, we geloven het wel en laten de restaurants en barretjes achter ons. De eerste campground die komt is Madison en daar gaan we staan. De volgende ochtend is de hele wereld nog witter dan wit….er is weer sneeuw bij gevallen!

Dat moet dan vroeg in de morgen zijn gebeurd want rond een uur of vier was ik wakker van geluiden om de camper en toen régende het nog zachtjes. De campgroundhost had al verteld dat er beren zaten en ik was nieuwsgierig ….rolgordijn omhoog en gluren maar! Meer dan andere mensen die ook aan t kijken waren met zaklantaarns heb ik niet gezien….En nog gehoord :..een slaperige handsome naast me die vroeg wat ik nou allemaal aan t spoken was….. ?
We zijn benieuwd welke wegen er open zijn en gaan op pad, het is wel behelpen zo de afgelopen dagen. We gaan richting Norris, dat ligt hoger dan Madison. Onderweg begint het zo heftig te sneeuwen dat zelfs Roel het niet meer verantwoord vindt om door te rijden en we keren.

We zien wel vreselijke mooie beelden, veel bizons in de sneeuw en af en toe komt het zonnetje heel voorzichtig te voorschijn. Op een bepaald ogenblik komt er totaal uit het niets een kudde van minstens 150 bisons, in galop, uit de velden, dwars over de weg . Ze rennen in paniek…..het geeft een chaos op de weg en we zien verder niets wat deze paniek veroorzaakt kan hebben. ?

We gaan de kant van Old Faithful op om de geyser nog eens te bewonderen. In flinke delen van Yellowstone is er dus geen telefoon en internetbereik, op plaatsen waar er een visitorcentre is heb je meestal kans op beiden. Roel had al een los kastje met 4g van provider AT&T en in Livingston heeft ie er nog één bij gekocht van provider Verizon. Andere techniek en dus dubbel kans. ? Bij Old Faithful hebben we dat geluk en zodra we de parkeerplaats op rijden gaat bij ons beiden de phone, bliep, bliep, van allerlei berichten komen binnen. En één daarvan is van vrienden van ons, Piet en Wilma, die ook in de States rondrijden met een huurcamper. Wij wisten thuis al van elkaars plannen en hadden gekscherend afgesproken: met borrelnootjes en een wijntje in Yellowstone. Wij hebben nu internet maar nu komen zij niet in de lucht.  ? Het bericht wat we van hun hebben is dat ze in West Yellowstone staan. Piet is een oud collega van mij dus ik probeer me in te denken wat hij zou doen en welke richting hij zou kiezen….En ineens…bliep, bliep, daar is Piet weer; ‘we komen jullie kant op, duurt ongeveer een 50 minuten.’ En daar zijn ze!

We bekijken met zijn vieren (en een heleboel anderen….waaronder de happy Japanner ) de geyser en keren daarna terug naar West Yellowstone.

Zetten de camper op de campground Pony express bij Piet en Wilma. Gelukkig ligt de campground in het centrum want wat is het koud! We zoeken een leuk steakhouse uit en hebben een prima avond.

De volgende dag trekken we het park in en het is goed weer. Dat is te merken want het is gelijk erg druk. We rijden echt een super mooie route, bekijken modderpoeltjes, geyser en warmwaterbronnen. De mannen fotograferen heel wat af en Piet is blij met de tips en trucs van Roel.

Eind van de middag komen we bij de zuid uitgang en de weg om in Jackson Hole te komen.

 

Nog even een Ansel Adams imitatie……

Van Yellowstone schiet je daar direct het volgende natuurpark in : de Grand Teton.

 

Het is al best laat en we besluiten met zijn vieren dat de eerste campground die komt voor ons is. Het is Headwaters Lodge, we rijden het terrein op en zien een restaurant….dat is al goed! Even vragen of er op de campground plaats is….dat is er.

Maar van de prijzen schrikken we wel. Een plaats in een National Park voor 64,00 dollar….(full hook up) ‘Wat is de prijs als we geen voorzieningen nemen?’; vragen we aan het duo achter de balie. ‘Dan is het 32,00.’ Dus dat wil zeggen dat wij voor 32,00 dollar per camper aan stroom gaan krijgen….WTF….dat gaan we niet doen. ? We worden er met zijn vieren wat lacherig om en het duo blijft met een strak gezicht naar ons kijken. Ok, we nemen twee plaatsen zonder voorzieningen en we vragen of er nog beren gesignaleerd zijn. ‘Ja, een grizzly’; zegt de één met veel overtuiging. Ik denk bij mezelf, yeah right, mooi verhaal! Het duo is aan het puzzelen om ons twee plaatsen naast elkaar te geven en als alles is geregeld gaan we op pad….de twee plaatsen….tsja, we konden elkaar zien staan….maar waar het duo nou al die moeite voor deed! ? Op naar het restaurant en we hadden een gezellige avond met een goed glas wijn en een bar die veel te vroeg dicht ging….
De volgende ochtend namen we afscheid van elkaar en gingen we voor de laatste 55 kilometer naar Jackson Hole.

Daar staan we nu op de KOA campground, laatste plekje, alles vol! We waren net binnen toen er een heel campergebeuren met Duitsers aan kwam, net zoiets als wij het programma “We zijn er bijna” hebben. Van die mensen met de caravan/camper onder begeleiding op pad.
Net even de vluchtgegevens gecheckt en mijn ouders zijn geland in Salt Lake city, overnachten daar en morgenochtend vliegen ze door naar Jackson Hole. En ik weet zeker die gaan genieten tijdens het landen want de bergen zijn besneeuwd en vanaf boven moet dit er waanzinnig uit zien! ?

Buffalo Bill Cody

Cody: the city van William Frederick Cody beter bekend als Buffalo Bill. Hij had vele baantjes; ruiter in de pony express, soldaat, hotelmanager maar werd echt beroemd door zijn Wild West shows waarmee hij zelfs door Europa trok. Zijn shows inspireerde Irving Berlin tot het schrijven van de musical ‘Annie get your gun’ in 1946. In 1896 stichtte Cody samen met nog enkele geldschieters de stad Cody in Wyoming waar zich ook het Buffalo Bill Center of the West bevindt. Het leuke van reizen is ook dat je dingen te weten komt….bijvoorbeeld dat Buffalo Bill zich zeer voor de Indianen heeft ingezet en hij noemde ze ‘de vroegere vijand, huidige vriend, de Amerikaan’. In 1902 werd Hotel Irma gebouwd door Buffalo Bill, genoemd naar zijn jongste dochter. Het hotel bestaat nog steeds en is prominent aanwezig in Cody. Iedere avond (behalve zondag) is er rond 18.00 uur een shoot-out en wordt een groot gedeelte van de straat afgezet. Buffalo Bill, Sundance Kid en nog wat cowboys komen er de stad ‘onveilig’ maken.


Donderdagmiddag kwamen we in Cody aan en eerst maar naar de toeristeninformatie.

Er is super veel te doen en te zien hier, daarnaast ligt Yellowstone op zo’n 80 kilometer. We besluiten een campground te nemen vlakbij het centrum, lekker makkelijk, en komen op Ponderosa terecht. Dan een plan maken wat we willen gaan zien. Dit weekend is het laatste van het rodeoseizoen dus daar willen we sowieso naar toe. Het worden weer drukke dagen, te beginnen op donderdagavond dan gaan we naar de shoot-out bij Hotel Irma, leuk om te zien maar erg Amerikaans en erg toeristisch. Leuker zijn alle cowboys er omheen, het is zien en gezien worden. We eten daarna in de schnitzelhut van ‘Anton aus Tirol’ ?.

Bezoeken de volgende dag een winkel waar ze wapens verkopen. We vragen vooraf aan de vriendelijke dame of we mogen fotograferen en vragen stellen en dat is goed.

Iedere staat is verschillend en hier in Wyoming mag je een wapen dragen op straat. Als inwoner van de staat Wyoming kan je ook gewoon een wapen kopen. Voor de duidelijkheid: wij als buitenlanders dus niet. Er zijn wapens die je niet op straat mag dragen en believe me….dat is maar goed. Die mag je wel gebruiken op je land om mee te schieten….We kunnen op de schietbaan met alles schieten wat we maar willen maar zowel mijn lover als ik hebben zo’n ‘zwarte vriend’ al vaker een hand gegeven dus dat geloven we wel. Er is nog wel een leuk laserspel waar we ons aan wagen.

En echt het heeft ons verbaasd hoe makkelijk mensen hier dus een wapen kunnen kopen en er mee over straat gaan….. Ga ik weer op jacht naar cowboylaarzen ?

en andere leuke hebbedingetjes zoals een (cowboy) spijkerbroek en mijn handsome is ook blij want er is een zaakje waar je je eigen tekst op een t-shirt kan laten drukken. Eindelijk heeft hij dan de tekst die hij graag wil hebben. ‘Ja, dat komt ervan als je niet achterop bij mij op de motor durft’ ; lacht hij.

Hmm, of ik er nou zo happy mee ben! ? Eten ’s avonds bij Hotel Irma want daar speelt een band met leuke countrymuziek

en verbazen ons over een Frans echtpaar wat bij ons aan tafel schuift en geen woord Engels spreekt. ? En natuurlijk de rodeo….na het plaatsen op fb zagen wij al verschillende meningen hierover. En ik kan het begrijpen….Laat ik voorop stellen dat het ook ons ding niet echt is maar we zijn in Cody Wyoming, the Rodeo City, dus willen dit mee maken. En het is een happening!

Het stadion, de paarden, het publiek, ik kan het niet beschrijven maar het heeft wel iets….een kleine impressie: het stadion vol met mensen, de cowboys op de paarden komen één voor één binnen met vlaggen terwijl de speaker de namen opnoemt. Vervolgens bidt de man in de speaker tot God en vraagt om alle goeds voor iedereen.

De cowboys en de paarden staan allemaal op een rij met de vlaggen, de hoeden gaan af, het publiek gaat staan, iedereen een hand op het hart en een zangeres zingt het volkslied….need I say more….indrukwekkend, echt waar! Dan gaat de rodeo beginnen, het paard heeft een band waardoor ie geprikkeld wordt en gaat steigeren. De cowboy moet er 10 seconden op blijven zitten, dan gaat er een toeter, komen er twee cowboys op paarden die hem van het steigerende paard afhelpen (áls hij er nog opzit), de band afdoen en het paard vangen….next!….En zo gaat het door in series.

Tussendoor komen er andere varianten, twee cowboys te paard die een stiertje moeten vangen.

Mijn lover stond beneden aan de rand van de arena te fotograferen en ik zat tussen het publiek. Soms wist ik niet precies wanneer te klappen….ik kreeg toch de neiging om dat te doen als de cowboy eraf gegooid werd….? Het ging er zowel met het weer, harde wind waardoor het zand overal heen stoof, als met de rodeo stormachtig aan toe en sommige cowboys kregen rake trappen….en ook Roel moest af en toe dekking zoeken.

En enkele onfortuinlijke strompelden (ondersteund) zelf de arena uit of nog erger….werden er uit gedragen….wel met applaus!

Dat was Cody in vogelvlucht….en het is gek maar ik heb een paar plaatsen waar ik zou kunnen/willen wonen, er is geen willekeurige volgorde: New York, Kaapstad, Dubai, Valencia, Hong Kong en ineens staat daar Cody op mijn lijst bij. ? ‘Cody?!’ ; roept mijn lover. Maar hij begrijpt me wel, want het is hier easy, mooi en dichtbij Yellowstone….best of both worlds….ik voel me thuis in cowboyland! ?
We hebben nu nog een kleine twee weken voordat mijn ouders komen en met hen gaan we in Yellowstone starten. Het lijkt ons leuk om alvast wat te verkennen dus we besluiten om zondag op pad te gaan. Eerst even een quick stop bij de Walmart voor wat boodschappen. We zijn net in de winkel en Roel wordt wit en krijgt zweet op zijn hoofd. ‘Ik heb weer hetzelfde!’ ; piept hij. Hij strompelt de winkel uit, terug naar de camper. Als ik even later met de boodschappen aan kom ligt hij op de bank en heeft het niet meer van de pijn. Allemachtig, begint het gedonder weer van vooraf aan! In Cody is gelukkig een ziekenhuis dus daar gaan we naar toe en komen op de Emergency terecht. Al snel heeft de arts zijn conclusie: de galblaas móet eruit. Roel krijgt wat tegen de pijn. En men wil opereren maar daar komt weer het verhaal van de bloedverdunners….De pijn zakt iets en er wordt besloten dat Roel naar ‘huis’ mag en morgen om 08.00 uur terug komt en dan een afspraak maakt wanneer de galblaas eruit kan. Voor nu al stoppen met de bloedverdunners. Opletten met voeding en wat een drama weer!
Cody is geen grote plaats en het ziekenhuis is verdeeld over een paar vestigingen, alles in de buurt van onze campground dus we wandelen op het gemak er heen. En het geluk is met ons want degene die de planning voor de dokter regelt is een Nederlandse. Dat spreekt toch net wat makkelijker! De arts vindt donderdag pas veilig gezien de bloedverdunners en wil dat Roel ook nog door een cardioloog gezien wordt in verband met zijn hartoperaties vorig jaar. Voor vandaag zijn we klaar en rond 11.00 uur staan we buiten….de schrik zit er toch wel in, de pijn is gelukkig beheersbaar met medicatie en we besluiten om vandaag toch richting Yellowstone te gaan en even te ontspannen. Morgen staat de afspraak met de cardioloog, de intake voor de operatie en de afspraak met de arts die de operatie gaat doen….al met al een drukke dag.
De rit naar Yellowstone is prachtig en we genieten van al wat we in het park zien….omdat we met mijn ouders hier nog naar toe gaan alleen maar een overzicht om hun alvast wat sfeerbeelden te geven! Maar het is super mooi! ?

Na een enorme bosbrand eind jaren 80 zijn heel veel afgebrande bomen blijven staan. Heel langzaam groeit er soms wat nieuws tussendoor.

Roel probeert natuurfotograaf uit de jaren 30/40 Ansel Adams te imiteren.

Overal borrelende en pruttelende poeltjes en modderbadjes.

De ‘Old Faitfull’ , de grootste geyser van Yellowstone.

En hoe mooi, net voor we het park weer uitrijden, nog een kudde buffels als tegenliggers op de brug! ?

Dinsdag is een ‘ziekenhuisdag’ en we zitten van 09.30 uur tot 17.30 uur binnen en Roel krijgt allerlei onderzoeken. Uiteindelijk valt het besluit….donderdagochtend om 06.00 uur melden en dan om 07.30 uur volgt de operatie. Als alles goed gaat mag ik hem dan rond de middag al weer ophalen. We zijn melig geworden van het wachten en net wanneer Roel binnen is geroepen voor een fietstest hoor ik een hoop gepuf en geblaas achter me. Zo dan, wat is dat? Daar wordt iemand niet lekker….gelukkig zijn we in het ziekenhuis. Nieuwsgierig kijk ik om me heen waar het geluid vandaan komt. Het is een stel en ze gaan tegenover mij zitten, de vrouw sist, puft en blaast….Ik denk; ‘jij hebt vast geen moeite om een luchtbed op te blazen!’ ?

‘Daddy, go get me a coke and quick!’ ; blaft ze haar vadertje toe. En die ouwe rennen, die was gewoon bang voor haar! Ik zit daar, helemaal alleen, met mijn broer te appen en ik begin hardop te lachen….ook wel erg vreemd….geef ik direct toe! ? Later komt Roel en ik zit nog te giechelen….zien we deze rolstoel staan….dit is gewoon een tweepersoonsrolstoel….? Amazing Amerika!

Woensdag doen we rustig aan en blijven op de campground, Roel werkt wat en samen doen we de site. De wind neemt aan en ondanks dat de temperatuur nog prima is lijkt de herfst wel een beginnetje te willen maken….

En de galblaas? Die is er donderdagochtend in alle vroegte uit gehaald….was een mooie ontsteking….al wat rest zijn de foto’s! ?

 

Walmart

Gewoon eens een stukje proza over een mega bedrijf….de Walmart!
Het bedrijf is opgericht door Sam Walton in 1962 en is inmiddels het grootste detailhandelsconcern ter wereld: 8500 winkels in 15 landen met 55 verschillende namen.
Ik kan me voorstellen dat je denkt: hoe groot is een Walmart? Dit is moeilijk te schatten en we houden een gemiddelde aan van ongeveer 20.000 vierkante meter (exclusief magazijn).  Ze zijn er in verschillende maten.       Dit is de rij kassa’s.

Wat er hier in de States meestal bij zit is: Subway, Starbucks, MacDonald, slijterij, opticien (helpt alleen op doktersrecept, Roel had een kras op zijn glas maar moest eerst een recept bij de dokter halen voor de sterkte van het glas ?) apotheek (ook alleen op doktersrecept), drogisterij, nagelstudio, kapsalon, stomerij, geldwissel annex sigarettenshop. Als je binnenkomt staat er een “greeter”, dit is meestal een oudere man/vrouw die je opgewekt begroet en een prettig verblijf wenst in de winkel, je helpt met het vinden van een winkelwagen of mandje en de ingang van de winkel wijst. Er zijn ook scootmobiels met mandjes aanwezig!

De winkel zelf is ruim, overzichtelijk en verkoopt van alles: food en non-food. Eigenlijk kan je stellen dat ze er vrijwel alles hebben:…nieuwe banden voor de auto, je nagels en haar laten doen, boodschappen, sportspullen, een geweer, een tent, speelgoed voor kinderen, huishoudelijke apparaten, kleding en zo kan ik nog even doorgaan. De levensmiddelen zijn stuk voor stuk verpakt in super grote verpakkingen! Wat voor onze kleine camperkoelkast best wel eens voor een probleem zorgt….want waar laten wij zo’n verpakking boter of jus d’orange? Gewoon zo maar wat foto’s….

Fruitsalade

Groentesnackje voor tussendoor….

Supersize pizza… met z’n tweeën net genoeg….

Ketel Een, Schiedamse jenever/wodka. In 2 literflessen.

Limburgse kaas.

Munitie in diverse kalibers. Net naast de eieren.

Die namen ook soms. ?

Portie kippentenen…..

Kaasbolletjes voor bij de tv…

1 Gallon mayonaise, 3.6 liter !

Gehakt gaat per 20 lb ( pond) = net geen 10 kg.

En het bekendste merk koffie heet ‘Keurig Hot’.

IJs verkopen ze hier in emmers van 10 liter! De laatste keer dat ik met zo’n emmer liep te slepen was toen er een kamer moest worden gewit! ?
De keuze is reuze roept onze Nederlandse super altijd….het is maar goed dat hij de keuze hier niet heeft gezien want dan zou hij het uit schaamte niet meer durven roepen!

Dit is het pad met cornflakes,  pakweg 300 soorten.

De boodschappen worden door de cassière allemaal ingepakt in (gratis) plastic tasjes. Bij het verlaten van de winkel begroet de “greeter” je weer en vraagt of je alles hebt kunnen vinden. Als je je winkelwagen al kwijt wil dan helpt hij/zij daarmee en anders laat je die gewoon op de parkeerplaats staan bij je auto! Daar komt dan weer iemand anders voor….? Nou Nederlandse supermarkten er is nog een hoop werk voor u aan de winkel…..! Oh ja, …..de sluitingstijden…..de meeste winkels zijn 24 – 7 open. ?

En Cheryl heeft geconstateerd: het supermarktvoer doet een mens goed in Amerika.

Maar sommige dingen wil je niet zien. ?

Tyrannosaurus Rex

Zaterdag gaan we eerst inkopen doen en gelijk voor het hele weekend want aanstaande maandag is het Labour Day. De Amerikanen hebben een lang weekend vrij en het is onduidelijk welke winkels wel of niet open zijn. We nemen eens iets anders dan de Walmart en stappen een grote Safeway binnen. En ook hier is de collectie waanzinnig! Dat wordt straks echt afkicken thuis bij de AH en Bas. Ik koop gelijk een “koffietje” bij de Starbucks en ja, ik doe een “koffietje” en vergeleken bij de Amerikanen helemaal. Die drinken van die enorme hoeveelheden. En ook hier moet ik de vriendelijke dame tweemaal uitleggen dat ik een kleine koffie wil. Ze laat het bekertje nog een keer zien en vraagt; ‘are you sure honey, just a small normal black coffee?’ Daarna gaan we op zoek naar een belwinkel want meneer T-Mobile heeft nog niet overal een telefoonpaaltje geslagen en er zijn de afgelopen dagen plekken geweest dat mijn lover en ik geen bereik hadden met ons netwerk….Niets voor ons dus we gaan nu voor de Mifi een simkaart kopen zodat we bij een andere provider de lucht in kunnen als T-Mobile het af laat weten. Dit klinkt eenvoudig maar vergt wat geduld want het is druk en Roel heeft elf wachtenden voor zich…..Alles gelukt en dan op pad naar Deadwood: the cowboy en gambling city …the place to be! Net voor de afslag Deadwood zien we naar links de stad Lead met bovenop een hele groot bouwwerk, het lijkt een mijn. Eerst daar maar eens kijken wat het is. Het blijkt een afgegraven goudmijn te zijn en net als we binnenkomen staat er een excursiebusje op punt te vertrekken.

Het gaat één uur duren en ik begrijp niet precies wat je allemaal gaat zien maar het heeft niet direct mijn interesse. Maar ik kijk naast mij en zie het hoofd van mijn lover enthousiast knikken. ‘Juist, dat gaat bussen worden’; denk ik…. ‘Zullen we dat gaan doen, dat heb ik nou altijd wel eens willen zien! Ja, maar alleen als jij het ook wil..’; ratelt hij. Dus daar gingen we in de bus, we kregen ook nog een helm mee voor ergens als we er uit moesten…..? En een hele overdreven vrolijke mevrouw die onze gids was en zo snel sprak dat ik er geen hout van begreep.

Roel zoog alle informatie op en genoot….en ik luisterde met een half oor want ik kon de croupiers in Deadwood al bijna horen…..We vonden daarna een RV parking net buiten het centrum van Deadwood voor de camper, fietsen eraf en hup naar the city! We kwamen in Mainstreet en pang, pang, daar werd iemand neergeschoten! De laatste cowboy van de middagshow ging neer en de show was over….dat hadden we nou net gemist!

Wild Bill Hickok werd in 1876 in the Nuttal & Mann’s Saloon tijdens het pokeren in zijn rug doodgeschoten. Deze scène wordt dagelijks voor toeristen nagespeeld en er zijn Saloons met de tekst: “hier at Bill zijn laatste diner”, “hier dronk Bill zijn laatste bier” , ” hier had Bill z’n laatste wip” ? en ga zo maar door….alles om de klanten binnen te lokken. Onze stalen rossen bonden we aan een paal bij zo’n Saloon…. het was even een Andy en Melissa momentje welke! ? En het is altijd….wanneer wij er heel veel van verwachten dan is er dus geen klap aan! Deadwood deed zijn naam eer aan die middag….doods, doods, doods. ? Misschien was het de hitte, misschien waren wij het, maar van alles hetzelfde: Saloons, souvenirswinkels en gokhuizen.

Er was één winkel die sprong eruit met de naam “Glitter en Beer”. ‘Naar binnen, dat is wat voor jou, een hoop bling, bling.’; zei Roel. Dus winkel in en sommige dingen moet je zien: een bar in een kledingzaak waar “dames” flessen bier drinken en ja, er werd ook nog kleding met glitter verkocht…. Prima zaak voor mijn wachtende lover want ik stond zo weer buiten! ? Amerika het is een gek land!
Dan maar een casino in….totaal geen sfeer….dus casino weer uit. Terug naar de fietsen en we waren klaar met Deadwood! ’s Avonds bleven we lekker onderuit gezakt een filmpie kijken in de camper! De volgende morgen: easy sundaymorning en de route opgezocht naar Devils Tower want daar gingen we naar toe. De weg bracht ons eerst door Sturgis, een slaperig stadje met ongeveer 6500 inwoners. In de eerste volle week van augustus veranderd dit stadje in een walhalla voor motorrijders en trekt ongeveer een half miljoen! bezoekers. Wat in 1938 heel klein begon is nu uitgegegroeid tot één van werelds grootste motorevents.

Mijn lover had hier al over gelezen en dit graag gezien….het staat nu voor volgend jaar op de planning….ik zeg; ‘een Harley huren, veel plezier en na een week kom ik je weer ophalen!’ ? Voor de liefhebbers….Google het maar eens! We hadden de camper geparkeerd en terwijl hij foto’s stond te maken en zich een indruk probeerde te vormen hoe het allemaal zou zijn met al die bikers schoot ik een klein juwelierswinkeltje binnen van een echtpaar zo weggelopen uit de hippie tijd. Je begrijpt het al….we raken aan de praat en ik krijg allerlei tips. Roel komt inmiddels binnen om mij te zoeken en we blijven nog langer babbelen. Met een A4 papier vol adressen en informatie zitten we later in de camper en ik bedenk me dat ik helemaal niet meer naar de sieraden heb gekeken….? Dit land doet echt gekke dingen met me….: ik loop op slippers door een supermarkt met een beker koffie, er zijn dagen dat ik geen make-up gebruik, ik overweeg om te gaan paardrijden (ik ben als de dood voor die dieren) maar ik zie mezelf best over zo’n prairie in galop….lees sjokken ?,

ik begin mijn gesprekken ook met ‘hello, how are you, how was your day?’ …..oeps, ik begin dit land echt leuk te vinden….don’t worry thuisfront we gaan hier niet wonen, dat nou ook weer niet….?
Terug naar zondagochtend in de camper, we verlaten Sturgis en komen in de staat Wyoming.

Onderweg hebben we al gemerkt dat het vreselijk heiig weer is. We kunnen de horizon niet goed zien en de paar keer dat we onderweg zijn gestopt om foto’s te maken hebben we beiden ook wat last van onze ogen gekregen.

We zien een bord met informatiecentrum en gaan eens informeren wat er precies in Wyoming te doen is. Hier wordt ons ook duidelijk wat er aan de hand is: er zijn heel veel bosbranden in Californië, Oregon en Montana. Allemaal ver bij ons vandaan maar door de wind hebben wij hier last van de rook….vandaar ook de lucht!
Met een tas vol informatie, gekregen van een enthousiaste medewerkster, gaan we even later verder richting Devils Tower.

De wegen zijn lang en de weinige bewoners die we zien zijn koeien en herten….daar naderen we weer een plaats….hmmm, plaatsje….want met 15 inwoners is Aladdin echt super klein. Het heeft een General Store die 118 jaar oud is en echt hier verkopen ze van alles, zeg maar gerust een winkel van Sinkel! Deze ligt namelijk op de doorgaande route dus iedereen kwam en komt er langs. ?

Eindelijk doemt die dan voor ons op….Devils Tower en het is een indrukwekkend natuurverschijnsel. Een monoliet van 386 meter hoog. In 1977 speelde Devils Tower een belangrijke rol in de film Close Encounters of the Third Kind.

Als we de wandeling om de Tower maken zien we een aantal klimmers omhoog en naar beneden gaan, de rots is zeer geliefd bij klimmers. Overnachten doen we op de campground aan de voet van de Tower.

De volgende dag op Labour Day is het uitgestorven overal op straat! We rijden richting Casper en passeren in Gillette het Campbell County Rocpile museum. Het is gratis dus Nederlands als we zijn gaan we naar binnen en het gaat terug naar het Amerika van vroeger: “met de huifkar over de prairie”. Best leuk om te zien maar met een half uurtje zijn we klaar….ik zei het al eerder…. we zijn soms niet zo best in cultuur. ? De rit naar Casper is op zich niet lang qua kilometers maar doet je beseffen hoe groot dit land is en hoe zwaar de pioniers met de huifkarren het gehad moeten hebben.

Vooral op mij maakt het grote indruk, we stoppen een aantal keer en als je dan voor je kijkt en niets maar dan ook niets ziet in de verte….wat een wilskracht moeten die mensen hebben gehad. In Casper genieten we nog even van een laat middagzonnetje op de camping met het plan om morgenochtend eerst meer informatie te vinden over de pioniers en hun routes. Dat pakt anders uit want Roel ziet het nieuws en “Irma” raast over Sint Maarten. 22 Jaar geleden eenzelfde situatie en hij was erbij….ik merk aan zijn internetgedrag dat hij druk in de weer is….’je waagt het niet hoor Dijkstra!’ ; zeg ik hem. ‘Hé wat, tuurlijk niet…..’ mompelt hij afwezig.

Ik zie later een bericht van hem op Facebook voorbij komen en hou mijn hartje vast….vele opties schieten door mijn hoofd: zal ik hem vastbinden, dronken voeren, maar het loopt gelukkig met een sisser af…. Dus we gaan alsnog op pad naar het museum. ? We komen er achter dat er verschillende routes waren: California Trail, Oregon Trail (was bij Wie is de Mol) Mormon Pioneer Trail en de Pony Express.

Allemaal stuk voor stuk erg indrukwekkend. Ze kwamen uit verschillende richtingen uit het Oosten in Casper bij elkaar want daar moesten ze de rivier oversteken en gingen de routes gezamenlijk over één pad verder tot aan Independence Rock waar de wegen dan weer uit elkaar gingen.
Onze route ging naar Lander en wij passeerden een paar keer de trails en stopten ook even bij Independence Rock waar ze vaak hun naam in de rotsen hakten. En weer waren we onder indruk van de afstanden die de pioniers moesten afleggen….op weg naar hun toekomst in het Westen!

Onderweg zien we niet meer dan olievelden, koeien, herten en een enkel klein dorp.

Uiteindelijk komen we in Lander en rijden door naar het Sinks Canyon State Park waar we een prima plek vinden. Maar oeps, het was fris in de nacht want de campground ligt op 2100 meter.

De volgende ochtend schijnt het zonnetje en de omgeving is prachtig, de rivier en de bergen….wandelschoenen aan en let’s go! ’s Middags door naar Thermopolis naar de Hot Spring baden (heetwaterbronnen).

We vinden een campground die zelf van die baden heeft, zetten de hut neer en daar gaan we….de zwemmertjes! ?

Maar of het nou verkwikkend werkt die baden….’je bent er wel erger door gaan snurken’ ….; moppert mijn lover de volgende ochtend. Ooit heel lang geleden leefden er hier dinosaurussen type T-rex en dieren waarvan hier nu fossielen worden gevonden . Er is vlakbij een museum en daar gaan we naar toe.

Een nest jonkies.

Haal de film van Jurassic park voor je en zie dan wat wij hier in het museum voor onze ogen zagen….brrrrr, je moet er niet aan denken dat je deze griezels in het echt tegen zou komen. Aan de andere kant we kunnen ons goed voorstellen hoe ze hier eeuwen terug rond stampten. Hierna bezichtigen we nog even kort de Hot Springs,

laten de handrem nakijken bij een garage

en gaan dan naar Cody….de city van Buffalo Bill, één van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen….maar daarover in ons volgende blog meer! Wat je trouwens allemaal tegenkomt onderweg…..10 meter breed of zo!

En net kijkt mijn lover op internet en zegt; ‘ moet je nou toch horen….ze kunnen gewoon geen foto’s maken op Sint Maarten zeggen ze….wat een onzin! Zie je, ik had gewoon moeten gaan…..’?? En dan denk ik op zijn Amerikaans….’hai honey, how was your day….?’ En doe er verder maar het zwijgen toe….?

Mount Rushmore

Donderdag vertrekken we uit Chicago en zetten koers naar Mount Rushmore. Met als uiteindelijke doel Jackson Hole, Wyoming. Daar komen mijn ouders eind september aan en zij gaan dan een maand met ons meereizen. Ik heb het goed in mijn agenda gezet want je weet het nooit met dat chaotische hoofd van mij! ? Het is druk om Chicago uit te komen en het duurt dus even voordat we echt gas kunnen geven.

Nog moe van het museumbezoek gisteren en de afgelopen week besluiten we niet te veel kilometers te gaan maken. We zien op onze route Lake Kegonza liggen en gaan bij deze afslag de Interstate af. We zijn nu in de staat Wisconsin. Er liggen drie campings bij dit meer maar geen van allen hebben een wasmachine/droger….en als we nu iets hard nodig hebben is het dat! Dus helaas maar we gaan verder. Iets boven Lake Kegonza ligt nog een meer, Lake Mendota. Maar hebben die wel een camping met alles wat wij willen hebben?
Dan schiet Roel iets te binnen, wij hebben een KOA campinggids (nog bedankt Johan en Loes voor het meebrengen) ? en we zoeken of er een camping in de buurt is en die is er: in Madison. Daar gaan we naar toe en hebben een nuttige dag. Roel gaat zijn administratie bijwerken en ik ga aan de slag met het huishouden….??

De KOA campings zijn niet onze favoriet: ze zijn vrij commercieel en daardoor knap aan de prijs maar hebben wel alles: prima wasmachines en drogers, een kampwinkel, buitenzwembad, de sanitaire voorzieningen (waar wij geen gebruik van maken) zien er goed uit. Het grote nadeel vinden wij dat de sta-plekken meestal zo dicht op elkaar zijn. Zaterdagochtend voelt Roel zich weer iets beter en hij merkt iedere dag vooruitgang, mooi! Het regent een beetje en we besluiten om wat kilometers weg te trappen. Ik heb gisteren op de kaart zitten puzzelen en we kunnen tot La Crosse gaan, dat ligt aan de Mississippi.

Het is niet zo’n lange rit en rond half twee zijn we er, doen wat inkopen en de regen is er nog. Roel stelt voor om door te rijden, het is geen lekker weer en dan hebben we alvast weer wat kilometers gehad.
Hij is inmiddels zover hersteld dat hij ook weer kan rijden dus kruipt achter het stuur.  En mazzel of niet maar bij hem geeft de TomTom wel een hele makkelijke route aan….?

Over duizend kilometer rechtsaf. Eind van de middag naderen we Albert Lea, in de staat Minnesota, en gaan daar op zoek naar een camping. We kiezen voor het Statepark Myre-Big Island, nemen de afslag en moeten nog een paar kilometer over een rustige weg. Als we langs een breed water rijden zien we in een flits iets staan….wat staan daar voor witte vogels? Roel trapt op de rem en keert….zijn het ooievaars of wat? We naderen ze weer maar nu van de andere kant….het zijn pelikanen!

Een hele grote groep staat/zwemt rustig in het water….alhoewel, als wij aan komen rijden worden ze wel wat onrustig maar blijven uiteindelijk toch op hun plek, prachtig!

Zondagochtend verlaten we het Statepark en pakken het asfalt weer op van de Interstate West 90 richting Mount Rushmore. Het is één rechte weg en het landschap is vrij saai. Veel gras en prairie….we stellen ons zo voor hoe het eeuwen geleden moet zijn geweest om met paard en wagen door dit immens grote land te trekken.

Rond half vijf komen we in Mitchell, inmiddels zijn we in de staat South Dakota, en vinden een camping aan het gelijknamige meer. Het is niet heel druk op de camping en we hebben geluk want in het kader van “gewoon vragen”, vraag ik aan de eigenaar; ‘heeft u toevallig nog een plek aan het meer?’ En kijk eens aan wat een mazzel!

En dan is er alweer een week voorbij en is het maandagmorgen. Terwijl we aan het ontbijt zitten bedenk ik me wat een geluksvogel ik eigenlijk ben dat ik hier gewoon in Amerika zit. ? Vandaag nog ongeveer 450 kilometer prairielandschap met nu toch heel verrassend veel zonnebloemvelden.

En dan zijn we in Badlands National Park. Het plan is om in deze regio een paar dagen te blijven zodat we een aantal dingen kunnen bezichtigen onder andere: Mount Rushmore (de vier presidenten: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln), Minuteman Missile, het bijzondere plaatsje Deadwood (cowboy/gok stad), Crazy horse memorial en alles wat op ons pad komt want we rijden het park in en wat is het mooi hier!

Maar toch ook wat voorzichtig lopen en niet door het gras.

Vanaf de ingang tot de campground is het ongeveer 7 km en we stoppen echt wel vier keer om te kijken, fotograferen en te filmen. Het is genieten zo mooi maar ook heel warm….Want als we rond half vier aankomen is het nog 40 graden….zucht! We zijn vanmiddag ergens in de staat South Dakota ook weer een tijdsgrens gepasseerd en houden nu de mountain time aan, dat wil zeggen dat wij onze klok een uur terug zetten. We verschillen nu inmiddels acht uur (vroeger) met Nederland. We verzamelen alle informatie en kopen een jaarpas voor de parken (zijn we voordeliger mee uit dan per park een pas) en gaan dan op zoek naar een campground. Volgens de ranger bij de poort koelt het hier vanavond af tot een aangename temperatuur rond de 18 graden. Als we de Cedar Pass campground zien dan hopen we het want deze ligt vol in het zonnetje en heeft heel weinig schaduw.

Roel besluit vandaag weer een wijntje mee te doen en tsja….hij is het niet meer gewoon dus bij een hoestbui gaat het glas met inhoud over zijn broek. ‘Zonde van mijn wijntje!’; roept hij en gaat zijn benen afspoelen. Vervolgens loopt hij met een teiltje met sop naar buiten om zijn vieze broek in te doen….ik gooi hem een schone broek toe….en ja hoor, goed gemikt! Zo op het restje wijn wat nog in het omgevallen glas stond. ? Dijkstra en du Buf binnen een paar minuten een ravage!

De omgeving hier deed ons vanmorgen al denken aan Namibië, oneindige vlakten met als enige verschil dat we hier meer verkeer zien. En zodra wij het Badlands National Park in kwamen zeiden we tegelijk; ‘Twijfelfontein en Sossusvlei!’ Wegens tijdgebrek besloten we destijds in Twijfelfontein toch midden op de dag maar de wandeling te maken langs allerlei rotstekeningen maar wat was het daar heet! We kwamen daar dus ’s middags aan en de gids vroeg; ‘Willen jullie een lange, korte, of vrij korte wandeling in verband met de hitte?’ Waarop wij zeiden….; ‘doe maar ultra, ultra kort!’ ? Ja, mijn lover en ik zijn soms ook wel een beetje cultuurbarbaren, dat durf ik rustig te zeggen!
Nog even terug naar vanmiddag, we maakten een lunchstop in het plaatsje Oacoma. Zo’n plaatsje toch wel een beetje speciaal voor toeristen met een Saloon, een supermarkt en een hele grote Western Wear. Even snel door de supermarkt gelopen en daar stond een cassière, een oud dametje van 82 jaar (Roel vroeg hoe oud ze was….) nog met plezier haar werk te doen!

Toen naar de Western Wear en wow, je hebt cowboylaarzen en cowboylaarzen maar hier hebben ze er heel veel!

We raken in gesprek met de verkoopster en het blijkt dat zij voor de liefde helemaal naar hier is gekomen. Zij was naaste medewerkster van Joe Biden (vice president van de USA 2009 – 2017), nu werkt ze in de zaak van haar man Ray, 7 dagen per week, geen vakantie/geen vrije uren want dat kan niet. Ze hebben namelijk ook een grote ranch met heel veel koeien….Even later zijn we weer op pad en terwijl ik stuur en luister naar Diana Ross met “you can’t hurry love”…. kijk ik naar de eindeloze vlakten met koeien en denk terug aan de verkoopster en wat zij allemaal heeft opgegeven voor haar love….?
Op de campground zetten we de camper neer en gooien alle ramen open….het is vreselijk die hitte! Gelukkig geeft die hut ons schaduw dus buiten zitten we iets koeler.
En dan ineens ’s avonds gaat het waaien, het zonnetje verdwijnt en inderdaad….de temperatuur gaat omlaag en het wordt aangenaam. Voor het eerst sinds lange tijd haalt Roel de BBQ weer eens tevoorschijn.

Het wordt best snel donker maar geen muggen of andere insecten en we genieten nog lekker lang buiten. En lang leve de moderne tijd want met de speciale app op mijn lover zijn phone kijken we naar de sterren….niet moeilijk doen van….’weet jij waar de grote beer of kleine beer staat?’
Nee, je houdt de phone omhoog en die laat het allemaal zien….hmmm, ik weet eerlijk gezegd niet wat ik leuker vind!??
De volgende ochtend zijn we vroeg wakker….net als thuis met het verzetten van de klok is er altijd wel een “vergeten klokje”. Bij ons is het dit keer het klokje bij het bed. Het is geen half acht maar half zeven….Nou vooruit, dan hebben we iets aan de dag en het begint al weer knap warm te worden. Let’s go! We gaan een paar kilometer terug want het licht is nu mooier dan gisteren en Roel maakt zijn foto’s over.

Dan naar de andere kant van het park maar het schiet niet op….om 11.00 uur hebben we geloof ik nog geen 10 kilometer gereden: stoppen, kijken, fotograferen, wandelen, rijden, stoppen en zo gaan we langzaam verder.

Ergens op mijn schouder is een heel vervelend poppetje gekropen en die roept steeds “koffie”. Wanneer dit poppetje niet meer te negeren valt zetten we de hut maar neer en ga ik koffie zetten. En daar staan we dan: mooi uitzicht, mijn lover en ik zitten in het kleine beetje schaduw van de camper, ik kijk tevreden naar de wereld voor mij en zie wat prairiehondjes en hij speelt een spelletje candy crush ?….ons leven is niet zo moeilijk…. en we genieten van de stilte. Dan klinkt een sissend remmend geluid en een bus met ongeveer zestig kakelende Amerikanen stopt vlakbij onze camper. En hoera, die trekt meer bekijks dan het natuurschoon….weg moment van stilte….welkom babbelaars! Soms voel ik me net een attractie ? the show must go on….dus we doen ons raadspelletje weer waar we vandaan komen …. en het wordt steeds hilarischer, want als Roel zegt dat onze koningin uit Argentinië komt denken ze dat wij uit Argentinië komen….nou goed, het zal de hitte wel zijn want de temperatuur ligt inmiddels al rond de 35 graden! We go on ….het volgende uitzichtpunt is een paar kilometer verder en daar gaan we weer….Daar klinken twee stemmen; ‘komen jullie uit Nederland?’ Hé, lekker gewoon Nederlands….althans met een Belgisch accent. ‘Ja zeker’; roep ik. Het zijn twee Belgische dames op rondreis door de States, we hebben een gezellig praatje. We hopen elkaar in het volgende plaatsje, Wall, nog tegen te komen maar helaas we hebben ze niet meer gezien. Ja, het plaatsje Wall….we hebben zeker 400 kilometer (ik schrijf nog steeds kilometer terwijl hier alles in miles staat) voor dit plaatsje langs de kant van de Interstate al reclame hiervoor gezien.

We zijn dan ook reuze benieuwd wat het nou uiteindelijk is! Het verhaal wat we gehoord hebben is als volgt: er was een apotheker die de plaatselijke drugstore overnam. Op een dag zat zijn vrouw met hun zoontje naast de winkel en hoorde hoeveel auto’s er voorbij kwamen (het was 1931!) zij kreeg het plan om ijswater weg te geven met de hoop dat ze ook hun andere inkopen bij hun zouden doen. Van het één kwam het ander en het is nu een heel imperium met een restaurant waar 500 mensen kunnen eten. Het ijswater is trouwens nog steeds gratis! Een aantal kledingzaken, shops waar je souvenirs kunt kopen, kinderparadijs, outdoorwinkel ….teveel om op te noemen. Wij rijden het stadje in rond lunchtijd en het is echt bloedheet. Je ziet de weinige mensen op straat sjokkend en puffend vooruit bewegen. Geen schaduwplek te bekennen voor de camper, dus vol in de zon dan maar met die hut. ? We gaan eerst naar het restaurant en terwijl we binnenstappen voelen we de airco….heerlijk. Maar er is nog iets wat ons opvalt en tegelijkertijd doet uitroepen; ‘Simonis in Scheveningen!’ Want het is één grote “vreetschuur”, je bestelling geef je op en dan wordt je nummer omgeroepen als het klaar is. We kennen de Amerikaanse porties inmiddels en bestellen met zijn tweeën 1 portie en nemen er een salade bij.

’s Avonds om half acht zitten we nog vol! ? Daarna lopen we door de Mainstreet en vergaap ik me weer aan de cowboylaarzen. Ik wil mijn lover om advies vragen maar ben hem zoek….even de winkel uit en daar zit de casanova. ? Hij vraagt zich echt af of ik die dingen thuis aan ga trekken….Maar mijn hemel wat zijn ze mooi, een hoop glitter en kraaltjes en ik ben er weg van! Maar eerlijk is eerlijk, ik weet inderdaad niet of ik ze thuis aan zal gaan trekken. We lopen dus maar door, het lijkt wel alsof je met je kleren aan in een sauna bent. We komen bij de camper en zoals te verwachten….die is ook vreselijk warm! En dat is altijd even een dingetje: want wij komen dan aan mijn handsome en ik, hij opent de deur en heel galant mag ik als eerste die hut in. Dan volgt hij en trekt dan de deur dicht! Zie ons dan in die bakoven van ongeveer 40 graden en dan vraagt hij; ‘waar zullen we nu naar toe gaan, wat wil jij?’

En ja, dan ben ik absoluut niet aardig want het enige wat ik roep en als ik eerlijk ben dan snauw ik; ‘ja, rijden nou maar met dat ding want het is bloedheet, we zien zo wel waar we heen gaan!’ Ja, dat is de darkside of me….zeg maar! ? En hoe mooi, hij wordt niet boos, start de motor, doet de ramen open en pakt de kaart en vraagt het nogmaals….that’s my baby! ❤️
Minuteman Missile Delta 9 is te bezoeken, een 30 meter lange raket (vroeger met een atoomkop) in een ondergrondse silo. Ze hadden er ooit 1000 hier in de wijde omgeving staan. Door de afspraken over vermindering van de atoomkoppen zijn er intussen 400 weggehaald en de silo’s vernietigd. Deze ene is nog speciaal voor toeristen. Wel ontmanteld uiteraard. Daar gaan we naar toe, het is heel indrukwekkend.

Het idee was ooit dat als de Rus in 1 keer zou proberen om Amerika te vernietigen ze 1000 atoombommen precies op die silo’s zouden moeten gooien en dat er altijd wel een paar zouden overblijven en Amerika in ieder geval nog wat atoombommen naar Moskou terug zou kunnen sturen….Vooropgesteld dat dat gesprek met die rode telefoon zou mislukken.

We praten een tijdje met een ranger die daar voorlichting geeft en je mag dan toch maar hopen dat de wereldleiders verstandige beslissingen nemen….hoewel, met die gek in Noord Korea weet je het maar nooit.

We houden het voor gezien vandaag en gaan een camping opzoeken. Rapid City is de dichtstbijzijnde plaats met een camping en geheel tegen onze principes nemen we een KOA camping omdat we zin hebben om te zwemmen. We moeten nog een kleine 60 kilometer rijden en redden dit net door ieder de helft te doen…..door de hitte zijn we gewoon doodop. ?
Zodra de camper staat trekken we de zwembroek en bikini aan en plonzen in het zwembad….we zijn ineens fan van de KOA camping!

En net als gisteren koelt het ’s avonds af en sterren….die hebben we hier vanavond niet veel want de camping ligt boven het centrum van Rapid City met teveel lichtjes….want deze stad beloofd het ook allemaal: neon-reclame’s: kom dansen, kom eten, kom zuipen, kom gokken….
En dan eindelijk Mount Rushmore! Waarschijnlijk de meest bekende bezienswaardigheid van South Dakota: de vier presidenten uitgehakt in de rotsen.
Maar eerst nog even terug, we verlaten Rapid City en vrij snel zien we het landschap veranderen in bossen, we komen in de Black Hills. Zo’n gebied waarin ik altijd zin krijg om te gaan skiën. ? De temperatuur wordt ook aangenamer maar hé, “geen service” geeft onze telefoon aan….dat is bij beiden wel een schrikmomentje. ? Dan naderen we via een vrij bochtige steile weg het plaatsje Keystone. ‘Ik heb zo het idee dat dit een beetje Valkenburg in Amerika is’ ; zeg ik tegen Roel. Overal langs de weg reclameborden, zoveel dat je niet eens weet welke je zou moeten bekijken….en ja, we rijden het dorp in en het is één grote “kermis”. Eerst maar naar de presidenten kijken, nog een bocht door en wow, daar zijn ze! En wat een werk moet dat geweest zijn! We stoppen om te fotograferen en filmen en dan komt Roel; ‘ik heb een plan, jij gaat met de camper omhoog en komt dan terugrijden, dan fotografeer ik de camper met de presidenten op de achtergrond!’ Zijn enthousiaste toon werkt aanstekelijk dus hup, ik ga omhoog. Maar boven is het een fuik waar je in komt rijden want uiteraard moet je betalen. Dus ik overtreed een aantal verkeersregels en kom vrolijk terugrijden….en daar staat ie : mijn eigen fotograaf.

Ik parkeer aan de zijkant, rij volgens hem weer veel te ver door, mopper, mopper….maar de foto is top! Dan weer naar boven naar de parkeerplaats die kost 10 dollar en dan mag je het hele jaar parkeren?! Ok, daar heb je wat aan….niet dus! De meeste mensen zijn er 1 dag. ? Het is indrukwekkend om te zien, zeker met de vlaggen van alle Staten erbij waar je tussendoor loopt.

Vandaar gaan we door naar het Crazy Horse Memorial, hier is het entreegeld 22 dollar (11 per persoon) maar dit geld wordt gebruikt om de bouw voor het beeld te financieren, het wordt in een stichting beheerd door de familie van beeldhouwer Ziólkowski. Die startte in 1948 de bouw en is inmiddels overleden. Het beeld is ter ere van de Lakotaleider Crazy Horse en als het af is dan zal het 195 meter lang en 172 hoog zijn: Crazy Horse in galop op zijn paard. Zijn hoofd inclusief haren en verentooi zullen dan groter dan de vier presidenten samen zijn.

Met een bus en gids kom je dichter bij het bouwwerk en het is niet verboden om stenen mee te nemen van de bouwplaats….dus Roel zocht een mooie voor op de plankjes thuis. ?

In de Black Hills ligt ook het Custer State Park Wildlife, waar bizons leven. We overleggen wat te doen, terug naar Keystone of door naar Custer en daar een campground zoeken. We besluiten het laatste te doen. Voor het Custer State park betaal je ook weer apart entree (20 dollar) en de ranger aan de poort geeft ons weinig hoop op een campground, alles is op reservering. Nou goed, we gaan het zien, er zijn best veel campgrounds in het park. Er is een “wildlifeloop” en daar zijn de bizons gespot. Het park is super mooi, veel bossen en we zien gelijk al veel herten, een das en ook ezels….die ezels kunnen we niet helemaal plaatsen.

Met de bizons is het vrij stil….we zien ze wel maar in de verte. Jammer eerst dan maar een campground gaan regelen want het is inmiddels al eind van de middag….In de verte zien we auto’s stil staan…..allemachtig, een hele grote groep bizons staat bij een waterplas te drinken! Roel zet de camper neer, mensen die hem kennen zien hem dat doen ?, hij pakt zijn camera’s en voorzichtig nadert hij de bizons.

‘Nou, hij heeft wel zijn ongeluksoverhemd aan’ ; denk ik terwijl ik hem zie sluipen…. (Leg ik even uit: 1e keer dragen macaronisaus erover heen, 2e keer dragen kwam hij in het ziekenhuis ?) Maar hij heeft wel voor hetere vuren gestaan dus ik vertrouw hem. Toen op zoek naar een campground en we hadden geluk en vonden na een beetje puzzelen en bellen een prima stek.

De volgende ochtend wakker met een paar harde onweersklappen en wat regen. Maar al snel kwam het zonnetje en we reden de “wildlifeloop” nog eens om vervolgens de route verder door het Custer State Park te rijden tot aan Keystone. Eerst zien we een hele grote groep Elk’s (grootste hertensoort).

Vervolgens hebben we weer geluk….de bizons! Dit keer steken ze zo voor ons de weg over, super moment!

De weg die we terugnemen naar Keystone is bochtig en vrij smal en heeft een aantal tunnels (waarvan enkele met waanzinnig uitzicht) dus het is goed uitkijken hoe hoog en breed je bent met de camper.

We zijn weer in Keystone, en zoals ik eerder al aanhaalde het is echt toeristisch en vooruit dat mag ook! We genieten van de prullaria en alles wat daarbij komt kijken en zien dan een fotostudio waar je jezelf in westernlook kan laten fotograferen.

We kijken even binnen en dat lijkt ons wel iets maar dan wel echt “fout”… De fotograaf is een jonge vent en wij vertellen hem wat we willen. Hij vind het hilarisch en zorgt dat ons decor van drank en gokken helemaal klopt. De nette foto plaatsen we hier….voor de minder nette foto’s geldt hetzelfde motto als die van het casino….what happens…..precies vul de rest maar in! ?

Dan terug naar Rapid City naar de KOA campground want ik heb mezelf morgen een rustdag beloofd omdat ik dringend aan de site wil gaan werken. Het zou 32 graden worden dus waar kan ik dat beter doen dan aan het zwembad?! Maar eerst ga ik mijn handsome cowboy ? vanavond mee uitnemen naar de Firehouse Brew Pub in Rapid City. Dit is een originele brandweerkazerne en naar het schijnt kun je er onwijs lekker eten. Iedere donderdagavond is er ook “summerevening” in the city en spelen er overal bandjes op straat.

Na een gezellig avondje met prima eten, is het vandaag lekker uitrusten en de website doen en morgen zet de camper koers richting de volgende city van gokken en vermaak….Deadwood! ?

 

Eclipse

Het is donderdag en ik ben het binnen zitten in het ziekenhuis wel even zat dus besluit ’s middags om het centrum van Chicago in te gaan. Mijn lover wil dat ik een taxi neem maar niets is zo lekker om in een vreemde stad in de bus te stappen en dan maar zien waar je terecht komt….uiteraard wel binnen de normale wijken! Ik Google een winkelcentrum, vraag aan de receptioniste in het ziekenhuis welke bus en waar het station is. In ruim dertig graden ga ik op pad en terwijl ik bij de halte in de brandende zon sta te wachten heb ik al spijt.? Er staan nog meer mensen bij de halte maar die staan er onbewogen bij….die zullen de hitte gewend zijn. De bus komt en ik vertel de chauffeur waar ik heen moet en dat ik een kaartje wil. Hij kijkt me aan….en vraagt dan; ‘hello honey, how are you doing, how is your day?’ Oh ja, eerst beleefd, dat doen wij in het Nederlandse niet en ik vraag me af of die man op mijn verhaal zit te wachten dus ik antwoord maar; ‘I’m doing fine, thanks.’ Hij vraagt nogmaals waar ik heen ga en zegt dan dat ik 2,50 dollar contant in het bakje moet stoppen.
Ik zoek een plekkie en ga lekker zitten. We rijden en enkele punten herken ik maar heel veel ook niet. Ik kijk eens om me heen of ik een “stopknop” zie, maar niets. ‘Nou elk nadeel heeft een voordeel’ zei die bekende Amsterdammer, dan heb ik toch gewoon een mooie rit door de city. Een soort hop on hop off bus, alleen ik hop er niet af.
Maar wanneer ik beter oplet zie ik dat je aan een touw moet trekken als je wilt dat de bus stopt. We komen bij de Willis Tower en ik begin weer dingen te herkennen. Net op dat moment stopt de bus bij een halte en roept de chauffeur heel hard dat de white lady naar voren moet komen….Ik kijk de bus rond en oeps, ik ben de enige blanke en op dat moment roept hij me nog een keer en niet al te vriendelijk! Ok, dacht ik….wat kan ik gedaan hebben….bijbetalen, want misschien was ik te ver en nu aan het zwartrijden…. ? En daar zie ik dan zelf de humor van in en moet moeite doen om niet te lachen (Zoals mijn broer altijd zegt; ‘jij lacht al het hardst om je eigen grappen voordat je ze vertelt hebt’).
Maar nee, ik moest hier overstappen op een andere bus. Wat super aardig van de chauffeur! Hij ging het me helemaal uitleggen en ik leer snel dus ik zei ; ‘yeah, aha, yeah, aha.’

Het was druk op straat en ik vind het heerlijk om in de stad te wandelen en overal te kijken dus ik liet de overstap op de andere bus zitten en ging op pad. Uiteindelijk had ik geen voeten meer over en besloot ergens te gaan eten. Maar dan iets zoeken….alles zat vol en ineens zie ik een leuk klein terras maar ook daar geen plaats dus even binnen kijken. Door de draaideur en het was zo’n sportcafé, met overal grote tv schermen, keiharde muziek en super druk.

En voor ik het wist was ik aan een tafel met zo’n hoge kruk neergezet door een type basketbalspeler. Ben ik gewoon moe of ineens heel oud, zucht, maar het is onaangenaam zitten op zo’n hoge kruk, keiharde muziek (lucky me, was het een concert van U2)….Een springerige serveerster komt op me af; ‘hai honey, you’re looking great today, how are you doing, how was your day?
En ook hier denk ik…zal ik jou eens echt vertellen wat ik heb meegemaakt! ?
Maar nee, ik zeg; ‘fine, thank you.’ ?
Ik bestel wat lekkers van de kaart en verwonder me over de mensen die hier zitten met het volume van de muziek en herrie van de tv schermen met verschillende sportwedstrijden: verliefde stelletjes, oudere mensen, zakenlui, groepjes vrienden en vriendinnen en een vader met twee kinderen van een jaar of 6 en 8. En “knipper knipper” gaat zijn oog….ok, is dat tegen mij? ?Schuin kijk ik om me heen en constateer dat ik de lucky lady ben. “Knipper knipper” doet zijn oog iedere keer als ik zijn blik kruis. Heerlijk, vader is op stap en dat tref ik weer! Met suizende oren en een vol maagje laat ik daddy cool een uurtje later knipperend achter in het restaurant en loop naar de bushalte. De belofte aan mijn lover negerend, want ik had hem beloofd om terug een taxi te nemen. Ik wist nu hoe het werkte dus hup in de bus, eerst het beleefdheidspraatje en daarna zei ik; ‘Mercy Hospital, please.’ En hoe dom, ik had geen gepast geld! Alleen maar 1 of 5 dollar en het was 2,50. De chauffeur; ‘ok, you pay me 1 dollar and sit down and Jezus loves you my child.’ Zie je dat bij ons in Nederland gebeuren! ? Nog even bij mijn lover kijken en morgen weer een nieuwe dag.
Het is inmiddels vrijdag en als ik ’s morgens binnenkom is Roel het zat. Er is net weer een groepje doktoren geweest die een maagonderzoek willen gaan doen. Dit om te zien hoe de galblaas functioneert. We praten erover en snappen nu eigenlijk niet meer waar we aan toe zijn. Twee uur later komt er een ander groepje artsen en die constateren dat het beter gaat en dat Roel voorzichtig iets mag gaan eten.  De communicatie onderling is echt ronduit slecht.  Eind van de middag komen er weer twee andere doktoren langs en die vragen hoe Roel zich voelt nu hij iets gegeten heeft.  Uiteindelijk komt het verlossende woord; Roel mag morgen het ziekenhuis verlaten.
We zijn reuze blij want ons plan was om de eclipse te gaan zien. Eigenlijk is het iets wat mijn lover graag wil zien en omdat ik hem dat zo graag gun hadden we besloten om daar naar toe te gaan. Zou het nu toch gaan lukken? We moeten dan ongeveer 500 kilometer rijden en in dit geval betekend het dat ik dit nu alleen zal moeten gaan sturen….  Net voordat ik weg wil gaan wordt Roel niet lekker en het kleine beetje wat hij heeft gegeten komt eruit, hij is vreselijk beroerd. De verpleegster heeft telefonisch overleg met de dokter en de medicatie wordt verhoogd en ook iets tegen de misselijkheid.  Arme vent….we appen later nog wat en hij gelooft niet dat hij morgen uit het ziekenhuis mag.
Zaterdag sta ik al om half acht voor zijn neus om hem op te vrolijken, maar hij is ook vroeg en zit al in de stoel met zijn “infuusschaduw” naast zich. Hij voelt zich beter en heeft ontbijt besteld. Dit is de menukaart van het ziekenhuis.

Niets van te voren opgeven, heb je trek dan bel je en bestel je!  Ik ga douchen in het ziekenhuis want het water in de camper is bijna op. Ook vertrouwen we de kwaliteit van het water niet meer want de camper staat al een paar dagen in de brandende zon.  De doktoren komen en ze vinden het toch goed dat Roel het ziekenhuis verlaat mits hij rustig aan doet en eind volgende week terug komt voor controle. Helemaal top!  Als ze weg zijn dan zie ik dat het mijn lover allemaal een beetje teveel wordt….ik ken hem inmiddels. ?En omdat hij altijd voor mij klaar staat besluit ik om hem naar de eclipse te rijden. Dus ik zeg; ‘jij en ik gaan naar de eclipse!’ Dat geeft weer een momentje met emotie. Omdat het zo warm is buiten besluit ik de camper even van plek te wisselen en in de schaduw te zetten….En dat had ik dus beter niet kunnen doen….Ik parkeer en hoor een brekend geluid….oeps, dat klinkt niet goed. Maar het is al te laat, ik heb het achterlicht van de fietsendrager kapot gereden. ?En, ik rij dus bijna nooit schade en nu dit, grrrrrrr. Alle glasstukjes verzameld maar het zijn er echt heel veel.

Ik kom terug bij mijn handsome op de kamer en vertel hem van het achterlicht en het is waar….tegenstellingen liggen dicht bij elkaar want ik verliet de kamer als zijn “eclipse prinses” maar kom terug als “stom varken” ?….klinkt erger dan het is hoor want hij moet er om lachen! Optimistisch als hij is zegt hij; ‘dat plak ik wel even.’
Tot hij het ziet want dit valt echt niet meer te plakken. Ik belde dus maar weer naar mijn moeder en vertelde haar dat ze waarschijnlijk nog iets mee moet nemen als ze volgende maand naar ons toe komt! Ze heeft inmiddels al een aardige lijst! ?
Rond 14.00 uur verlieten we het ziekenhuis na een dikke knuffel en ‘be blessed by the best.’ van verpleegster Vernette en we stapten naar buiten. ‘Wat is het warm!’ zei Roel. Hij had daar in het ziekenhuis met de airco niets van meegekregen. De temperatuur geeft 32 graden aan, zucht….deed ik er wel verstandig aan om hem zo eind mee te nemen? Stil zit ie naast me, TomTom ingetoetst en helpt me mee om Chicago uit te komen. Op de snelweg ging hij lekker op de bank liggen. En warm was het en bleef het! De snelwegen in Amerika zijn breed met daarnaast her en der shoppingmalls, hotels en benzinestations. Ik moest tanken en zag ook een Walmart voor wat boodschappen dus eraf. Roel schrok wakker en zat als een “dood vogeltje” in de hitte voor zich uit te kijken. Ik dacht bij mezelf ‘pokken eclipse, ik heb er toch niets mee….’ Snel de Walmart in en heerlijk koel was het daar door de airco. Hij kwam bij en ik ook want het viel me toch wel tegen. De afgelopen dagen waren best spannend en nu deze rit. We beleven nog een gek moment want bij onze boodschappen zitten ook 2 flessen witte wijn.
De caissière (een jong meisje) slaat alles aan behalve de flessen wijn. Wij denken dat ze die vergeet en waar ben ik zonder mijn wijntje! ? Dan komt het vreemdste antwoord wat wij ooit gehoord hebben; ‘sorry, ik mag dat niet aanslaan want ik ben nog geen 19! Ik heb mijn cheffin al gebeld en die komt eraan.’ ? Roel kijkt haar aan en pakt de fles wijn en zegt; ‘ik ben oud genoeg dus : gescand.’ En haalt de fles over de scanplaat, het meisje kijkt verschrikt en op dat moment komt de cheffin aan….ze is nog een paar meter bij ons vandaan en in gedachten hoor ik de muziek van de film Jaws. Want wow, wat is die vrouw angstaanjagend groot! En haar gezicht staat op onweer….ze heeft duidelijk gezien wat Roel gedaan heeft. De cassière staat er timide bij en weet zich geen houding te geven.  En mijn lover en ik schieten op dat moment in de lach!(sorry voor onze ouders want we hebben allebei een prima opvoeding gehad maar op dat moment waren we zo klaar met alles) Zonder iets uit te leggen haalt de cheffin de flessen wijn over de scanplaat en noemt het totaalbedrag. ‘Je mag vast nooit meer bij de Walmart komen’ ; hinnik ik tegen Roel. De cheffin doet alsof ze ons niet hoort en kijkt boos voor zich uit.
We realiseren ons dat het heel flauw is maar het was op dat moment zo stom: een cassière die dus niet oud genoeg is om wijn aan te slaan….dat kan alleen maar in Amerika!
Terug in de camper bekijken we de kaart en ik besloot dat ik Springfield nog wel zou gaan halen (100 km), daar dan in een hotel overnachten en morgen nog de rest, ongeveer 250 km. Roel bleef lekker voorin zitten en we kwamen in Springfield, eerste hotel dat we zagen was het Ramada. ‘Kan me niet schelen wat het kost’; zei mijn lover en we gingen de camper uit. Oh, wat was het heerlijk in de lobby, koele airco lucht kwam ons tegemoet. Maar alle kamers waren volgeboekt! Wat bleek, er was een landbouwbeurs in Springfield. ?
De vriendelijke receptioniste belde nog een aantal hotels af maar alles vol. Dan gaat het de volgende plaats worden….dat is Litchfield, 80 kilometer verderop. Roel vroeg bezorgd; ‘ga je dat nog redden?’ En ik dacht nee….maar….zei ja. ? Ik ben niet zo goed in afstanden inschatten maar dacht, dat is gewoon een ritje Vlaardingen – Amsterdam, 4 keer gas geven en ik ben er….Het was inmiddels donker en al rond 20.00 uur. Roel had zijn humor weer een beetje terug en zei; ‘als we doorrijden dan zijn we voor donker binnen.’ Maar de lange rit eist zijn tol en hij ging toch maar weer even liggen op de bank. Veel kan er niet gebeuren want het is één rechte weg. Muziekie een beetje harder en move that bus. En dan komt er ineens zo’n mooi “fishermanfriendmomentje”: We rijden daar dus en Joe Cocker zingt het nummer “you are so beautiful” en ik weet dat gaat mijn lover meezingen en zachtjes hoor ik hem…. ❤️Eindelijk komt onze afslag en een motel met een lege kamer, yes! En ik weet niet wat de receptioniste denkt maar ze zegt; ‘ja, het is toch geen probleem als het twee queensize bedden zijn?’ Ik denk; ‘mens, al heb je een stapelbed, als je maar airco hebt want het is nog bloedheet!’  We nemen de kamer met twee van die hele grote bedden, heerlijk! Airco hoog, Roel een glaasje jus d’orange en ik een fles wijn….we hadden de avond van ons leven en sliepen binnen een half uur!
De volgende ochtend komen we buiten en bam….tegen een muur van warmte op!  Het is 09.00 uur en al weer 28 graden! Gelukkig staat de camper in de zon dus die is al lekker opgewarmd! ? Onderweg zien we heel veel motorrijders en ook bij ons in het motel zaten er een paar. We gaan even van de snelweg af om te zien of we in Staunton bij een camping water kunnen tanken en legen en komen er dan achter dat dit een gedeelte van Route 66 is. De uit vele films beroemde historische Highway van Chicago naar Los Angeles en wie kent niet het nummer: “Get your kicks on Route 66” ?!

Vandaar al die motorrijders! Het wordt al snel warmer en warmer in de camper en onze airco doet zijn best. De thermometer geeft 36 graden aan maar in de lucht zien we vreemde wervelingen verschijnen….zou er onweer komen?

We zijn echt suf van de hitte en ik vraag me weer af of ik er wel goed aan doe, wat een avontuur gaat dit worden….en dat allemaal voor de eclipse.
We gaan verder en naderen St. Louis en om de één of andere reden had ik het idee dat dit een klein stadje zou zijn. ? Roel ligt dus achter op de bank en ik dender met 110 km, met die vier ton wegende hut, over de snelweg op alle borden af terwijl de TomTom me van links naar rechts stuurt; ‘houdt links, houdt rechts, verderop links aanhouden, neem de afslag’ ….. ik dacht bij mezelf: ja, ja, talk to me baby maar niet op die manier! Zes banen die in, om en boven de stad gaan….dat was even iets te veel voor mijn verhitte koppie. ? Gelukkig ziet mijn lover het gebeuren en komt snel naar voren om me te helpen want het was heel verwarrend. Vandaar hebben we nog ongeveer 120 km te gaan tot Sullivan waar we de eclipse willen gaan zien. En waarom daar? Geen idee….heeft Roel opgezocht, uitgekozen en daar is het prima. We komen bij de afslag Sullivan en zijn inmiddels gekookt! En het is dus zo’n afslag met Walmart, hotels/motels, restaurants en benzinestations. Er is één hotel bij de reclamezuil die er uitspringt want op hun bord staat “indoorpool”. ‘Daar gaan we heen, kom op rijden!’ zegt Roel.
Ik zie me al bijna zwemmen….maar helaas alle kamers zijn bezet in verband met de eclipse. ? En natuurlijk is er geen hotelkamer meer te krijgen! We tanken gelijk en komen langs de Walmart, “no overnight stays” zien we op de parkeerplaats staan.
Nou met deze hitte hadden we dat toch niet gedaan! We checken op Booking.com nog de hotels maar inderdaad alles is vol. Dan toch maar een camping….en daar staan we nu, Meramec state park aan de gelijknamige rivier en heerlijk onder de bomen.

Het koelt wat af en we hebben een salade gegeten. Roel heeft de camera’s klaar voor morgen en is helemaal blij dat ie er is! En ondanks dat de campground aan een rivier en midden in het bos ligt kunnen we heel de avond buiten zitten zonder dat we last van de muggen hebben! De volgende morgen vroeg wakker en Roel voelt zich wéér iets beter. We gaan op pad om te kijken waar we een mooie plek kunnen vinden om de eclipse te zien en komen uiteindelijk uit bij de Walmart. Daar hebben zich al veel mensen verzameld en het is leuk om te zien hoe iedereen een plek zoekt. We krijgen van mensen een eclipsebrilletje en Roel zet alles klaar…..Kom maar op met die eclipse!

Eindelijk is het dan zover en ik moet zeggen….het is heel indrukwekkend en ik had het achteraf niet willen missen! En mijn lover….die was druk bezig met zijn camera’s en ik zag hem genieten….en ja….wat is dan 1000 km voor 2,5 minuut eclipse en zijn stralende glimlach! ?
De temperatuur was inmiddels rond de 35 graden en we deden wat inkopen bij de Walmart en besloten terug richting Chicago te gaan. Er waren helaas meer mensen die zo dachten en in een dikke file bereikten we St. Louis. Daar zouden we op de grote  RV parking bij Casino Queen overnachten en de volgende dag de stad en de Arch bezoeken.

Maar het was zo warm dat we besloten om alleen te stoppen om iets te eten te maken en daarna zou ik doorrijden tot Litchfield, of misschien nog verder, en dan een hotel scoren en overnachten.  We komen rond half negen in Litchfield en ik besluit dat het mooi is geweest, Roel ligt op de bank, we hebben vanmiddag een flinke tijd in de file gereden en net ook weer een heel stuk….ik ben eigenlijk doodop. Hier hebben we op de heenweg ook overnacht dus hopla, uit de camper en kijken of er een hotelkamer is. De parkeerplaats is helemaal vol, wat is het druk….Roel gaat het vragen en we hebben geen geluk. Allemaal mensen die de eclipse hebben gezien en nu ook op de terugweg zijn.
Zucht, hebben wij weer, we moeten er zelf om lachen! Alle hotels vol en wat is onze optie en redding….Walmart! Gelukkig is het flink gaan waaien en onweren dus het koelt af in de hut, we slapen prima. Het is een Walmart die 24 uur open is en midden in de nacht wordt ik wakker van de regen, kijk naar buiten en zie mensen met een winkelwagen over de parkeerplaats rennen. Wie gaat er in vredesnaam om vier uur ’s nachts boodschappen doen? En geloof me, het is best druk ook!  Voordeel van de Walmart is dat er ook meestal een kapsalon zit dus om 08.30 uur zit ik bij de kapster met mijn haar in de verf. Roel kan ook terecht voor knippen en we gaan rond het middaguur geknipt en geschoren richting Chicago. ?
Onderweg stoppen we in Springfield, waar Abraham Lincoln in 1837 is gaan wonen en bezoeken zijn huis. Het verhaal gaat dat als je op Monument Avenue waar zijn graf is, van zijn beeld de neus aanraakt, je een goede gezondheid blijft behouden! Nou reken maar dat we dat gedaan hebben!

Vandaar wegen de laatste kilometers (250 km) naar Chicago nog zwaar en Roel neemt het een uurtje over. We boeken onderweg via Booking.com een hotelkamer voor twee nachten en rond negen uur ’s avonds zijn we er dan eindelijk. We hebben weer twee queensize bedden genomen….heerlijk! En een bubbelbad, maar kunnen niet ontdekken hoe dat werkt….

Wat we wel hebben ontdekt is dat onze kamer aan de kant van de the L (metro) ligt en die dendert een paar keer per uur voorbij. ? Woensdagochtend starten we slow, Roel moet wat zakelijke telefoontjes doen en dan stappen we op de fiets naar het hospital voor de nacontrole. We verbazen ons over de gewoonten van de Amerikanen: in de wachtkamer zitten de wachtende mensen gewoon te eten en te drinken, grote bekers koffie en zakken voer van de Mac! Wanneer ze dan opgeroepen worden gaat alles in de zak en die wordt meegenomen.  De dokter is tevreden over Roel (hij is wel 6 kg afgevallen) en we nemen afscheid. Dan op de fiets door naar het Museum of Science en Industry. We trappen ongeveer 10 km over de Lakefront Trail (mooie fiets/wandelboulevard) langs het water en komen bij het museum.

Dit is erg groot, leerzaam en leuk. Je kunt er van alles zien over bijvoorbeeld: farmers technieken, een mega trein uit 1934 , de ruimtevaart (vanaf voorbereidingen voor de eerste vlucht naar de maan inclusief Apollo capsule),
de U boat 505 van de Duitsers die is overmeesterd voor de westkust van Afrika in  WO II, een vliegtuig van Boeing staat in de hal evenals de Spirit of St. Louis van de gebroeders Wright die als eerste de lucht in gingen met hun zelfgemaakte vliegtuig.  En een heel leuke tour door een steenkoolmijn….kortom alles heel interessant maar vermoeiend!
Vandaar fietsen we terug naar het centrum, want toen ik vorige week alleen was had ik zo’n leuk oud fotozaakje gezien en dat wilde ik nu aan mijn lover laten zien.
Nou dat is niet eenvoudig! Want waar was het ook al weer?! Dus showtime….Ik heb toch al geen richtinggevoel en nadat we wat gedronken hadden (Roel een jus d’orange en ik een cocktail, zo één waarvan je denkt….oei,oei, ik kom niet meer thuis) wist ik helemaal niet meer waar het was. ?

Het sportcafé waar ik wat gegeten had vond ik uiteindelijk wel door achter de desbetreffende bus aan te rijden….met daarachter weer Roel die mopperde op mijn chaotische brein! Met als uiteindelijke beloning lekker genieten van het bad wat maar niet wil bubbelen, het brede bed en….mijn eigen kussen! Want dat is ook zo’n ding….ik ben echt een zeur met kussens. Te hard, te zacht, het is altijd wat, ik weet het al als ik een kussen zie….dat gaat het niet worden. Hier op het hotelbed liggen drie kussens en geen van drie zijn goed dus ik liep vanavond met mijn eigen kussen uit de camper door de lobby…. ?En dat is dan ook zo’n mooi verschil tussen mijn lover en mij….ik zeg dan de volgende ochtend; ‘ik ben heerlijk uitgerust!’ Roept hij; ‘mag ook wel voor dat geld!’ En dan denk ik; ‘hmm, het was de Trump Tower nou ook weer niet!’ En hij denkt; ‘we hadden ook de YMCA kunnen nemen!’ ?
En nu op richting Mount Rushmore….en dat zijn nog heel veel kilometers, of zo als ze hier zeggen miles!