Categorie: Geen categorie

Al weer twee weken terug in Nederland en de mallemolen, ook wel agenda genoemd ?, stond iedere dag vol met afspraken. Vandaag op deze regenachtige zondag staat er niets dus hebben we tijd voor een korte terugblik van de laatste week:
De dagen aan het strand vliegen voorbij met fietsen en wandelen. Overdag is de temperatuur prima maar de avonden zijn fris. Wat tegenvalt is dat het rond 17.00 uur al donker is….winter is coming. ?

Het valt weer op dat de Amerikanen niet kunnen plannen want we moeten ons om de dag komen melden bij de receptie van de camping met de vraag of we op dezelfde plek kunnen blijven staan. Wij hebben namelijk niet gereserveerd en kunnen dat ook niet omdat het computersysteem geen buitenlanders toelaat….Buitenlandse postcodes en telefoonnummers passen niet in het reserveringssysteem. Tja, zeg het maar! ? Dus begeven we ons iedere morgen trouw naar de receptie en staan in één week tijd op drie verschillende plekken. Het klinkt omslachtig en dat is het ook, zeker als je weet dat de campground absoluut niet vol was. Moet ik wel bij zeggen dat ik ook niet makkelijk ben want ik wil bijvoorbeeld niet naast een groep met kleine schreeuwertjes of in de buurt van de toiletten staan. ?

Op zaterdag vertrekken we van de kust en na een lunchstop in Oceanside zijn we eind van de middag in het dorp Pala, oorspronkelijk van de Indianen, klein en bekend door zijn mega casino resort. Van de vorige keer weten we dat je hier op de grote bewaakte parkeerplaats kan overnachten en ook nu vinden we een prima plek. Het is druk in het casino en de reden wordt ons snel duidelijk: morgen is het Veterans Day. De jaarlijkse gedenkdag, 11 november, waarop Amerika eer betoont aan iedereen die gediend heeft in de strijdkrachten. In het casino en de restaurants zijn verschillende aanbiedingen voor de militairen die in groten getale aanwezig zijn. Het duurt dan ook even voor er een tafeltje vrij komt in het restaurant en wij aan de beurt zijn. Zondagmorgen rijden we de korte maar zeer bochtige weg van Pala naar Temecula, doen daar wat boodschappen en trappen dan het gaspedaal in voor de laatste kilometers naar Han in Aguanga. Die hoort ons al aankomen en opent het hek, de hondjes Saar en Betsy springen in het rond, kater Hanky komt kopjes geven en in de verte kukelen de hanen: home sweet Californië. ?

En nu effe in bad.

Het huis van Han staat links onderin, onze camper een stukje daarboven. Leuk dat google earth ;-) En toevallig dat die satelliet net over kwam toen wij er waren. Big brother is watching you.

Zondagavond speelt er altijd een band in het plaatselijke restaurant de Stagecoach en rond 17.00 uur vertrekken we erheen want een mens moet toch ergens eten. ?

Komt een vaste klant van het restaurant op ons af en vraagt: komen jullie uit Nederland.

Nou, strak in 1 keer geraden natuurlijk maar dan willen we ook gelijk weten hoe ie dat weet. ‘I have a friend in the Netherlands. In Vlaardingen. I recognize the language’. WTF. Wij zeggen gelijk ‘Dat is onze stad. Wie is het dan ?’ ‘Yeh, a guy that sailed once in his boat over the ocean and never came further than Vlaardingen’. Oh zegt Roel, dan weet ik het wel. ‘Tim ó Connor’, big black hat, playing guitar and making poems ?’ Ja, die dus. De wereld is klein…

Als we maandagmorgen wakker worden is het besef daar: dit is de laatste week want zondag vliegen we naar huis. Onze gevoelens zijn verschillend want waar ik het super leuk vind om naar huis te gaan vindt mijn lover het afschuwelijk. Ik geef hem het advies om het niet telkens te herhalen want echt in één uur zegt hij wel zes keer; ‘Vreselijk, voor mij hoeft het niet!’ ? Ik begrijp hem wel want doordat één van onze fotografen voor drie maanden naar Nieuw Zeeland gaat moet ‘de baas’ zelf aan de slag. We zijn acht maanden onderweg geweest, acht maanden van ‘niets hoeft en alles kan’ en dat gaat nu veranderen. De agenda stroomt vol met afspraken die de meiden op kantoor bijhouden. ? Maar zover zijn we nog niet want voor nu moeten er inkopen gedaan worden dus Han en ik gaan op pad. Voor mijn moeder een sprei, dat geeft wat hilariteit als we in de winkel gaan bellen welke kleur ze mooier vindt en geen erg in het tijdverschil hebben, de arme mensen lagen al op één oortje. ?

Nu kan ik de verleiding ook niet weerstaan en koop de (on)nodige kerstspullen.

Met een lading tassen komen we terug en nuchter merkt mijn lover op; ‘Dat gaat weer een koffer extra worden….’

De volgende dag gaan we nog even naar de Aldi en ook hier blijkt weer hoeveel zonderlingen er op de aarde rondlopen. Een Indiaase of Pakistaanse man loopt met een pop in een winkelwagentje waar hij tegen babbelt in zo’n ‘Moeder wat is het heet’-accent (als iemand die tv serie nog kent) door de winkel. Zeker zijn vriendin….?

En uiteraard wordt er nog een heel foute kersttrui aangeschaft.

Op dinsdag heeft Han een ziekenhuisafspraak en pas ik op de dieren terwijl we ondertussen de spullen maar gaan verzamelen en opruimen. Bij het inpakken blijkt dat we inderdaad nog een koffer nodig hebben met als resultaat drie koffers vol kerstspullen. ? We vliegen vanaf San Diego naar huis en omdat we een vroege vlucht hebben gaan we zaterdag alvast richting het vliegveld. De laatste avond brengen we in Old Town door waar een gezellige sfeer hangt….

misschien iets te gezellig want de volgende ochtend worden we beiden met een klein katertje wakker. ‘Dat doen we goed zo op de laatste avond.’ mompelen we tegen elkaar.

Na het inleveren van de huurauto brengt de pendelbus ons naar de vertrekhal en checken we de koffers in: we zijn er klaar voor!

Via Salt Lake City vliegen we met Delta Airlines naar Amsterdam. Eigenlijk zijn we voor de rechtstreekse vluchten met de blauwe vogel maar die was in deze periode meer dan het dubbele tarief. We hebben nu een retourtje voor 530,00 euro. ? Een retour….? Yep, want dat was de enige manier om mijn lover mee naar huis te lokken want half maart vliegen we terug naar the States. De overstap in Salt Lake is kort: ons vliegtuig was al met vertraging uit San Diego vertrokken en nu is er een medepassagier die de vloerbedekking van de gate saai vindt en er wat eigen fantasie op spuugt….? Nadat de troep is opgeruimd kunnen wij erdoor en rennen naar de gate waar het toestel naar Amsterdam al aan het boarden is. De bagage is doorgelabeld en ik hoop maar dat mijn kerstspullen niet zoek raken. Uiteindelijk zijn we ook nog bijna de eersten die het vliegtuig in gaan, weer stress voor niets.

We hebben een rustige vlucht en als mijn lover het on-board internet ontdekt is het nog rustiger. ?

Oke, voor mij was er een mini casino in de stoel van m’n voorganger. ?

Maandagmorgen rond 08.00 uur zegt ons eigen kikkerlandje in een mistige koude lucht; ‘Goedemorgen!’ Met de verzameling koffers verlaten we de aankomsthal waar geen Douane zit, helemaal nobody te zien….misschien was het net koffiepauze. ? Net door de schuifdeuren gelopen zie ik mijn ouders staan. Wat een leuke verrassing want zo op de vroege morgen hadden we niemand verwacht! We schieten een restaurantje op Schiphol in: eerst een koffie/thee op Nederlandse bodem en thuis kan nog wel even wachten. ?

Als laatste nog wat zinnige en onzinnige feitjes:

We waren 14 maanden onderweg (met een onderbreking eind 2017-begin 2018), hebben totaal 45.000 km gereden en 6 banden versleten.

Ik ging 14 x naar de kapper waarvan 4 x bij Han.

Roel bezocht 2 ziekenhuizen voor totaal 55.000 dollar (gelukkig verzekerd en geen galstenen meer) en 1 tandarts voor een afgebroken kroon.

45.000 kilometer met een gemiddelde van 1 op 7,7 = 5844 liter diesel. Plus 4 liter benzine om de BBQ aan te steken en 200 liter propaan voor de kachel en het warme water.

Garagebezoeken waren er (te) veel: maar liefst 9. Men heeft 2 voorlagers, 1 dieselpomp, remblokken en -schijven, olie- lucht- en dieselfilters vervangen en grote en kleine beurten uitgevoerd.

We hadden oneindig slechte wegen waarvan zelfs 700 km onverhard.
Lieten ons 2 x door sneeuw en vorst overvallen maar géén keer door de boeven.

Wildlife hebben we heel veel gezien: 35 grizzly’s, minstens evenveel zwarte beren, 3 lynxen, 1 wolf, ontelbare eagles, walvissen, zeehonden en beluga’s. Plus nog wat otters en ander klein grut.

Bij Starbucks heb ik denkelijk wel zo’n 325 koppen koffie op, Victoria’s Secret plunderde ik 5 keer en verder werden er 12 paar schoenen en 4 handtassen geshopt.

De supermarkten zijn waanzinnig groot met bijzondere klanten en we scoorden iets van 1263 plastic tasjes en aan voedsel aten we: 1 varken, 1/2 koe en een halve kippenren.

We aten maar drie keer het Amerikaanse volksvoedsel: hamburgers.

Roel bakte zeker 25 keer z’n eigen brood maar de uitkomst was niet altijd dezelfde. Amerikaans meel is heel anders.

15 x passeerden we de grens Canada – Amerika en v.v. Soms werd er hierbij wel eens iets in beslag genomen: Verboden groenten als tomaten, appels, knoflook, uien, aardappels en citrusfruit.

Vijf koffers was het hoogste aantal wat we 1 keer op een vlucht bij ons hadden en totaal vervoerden we minimaal 20 kilo aan kerstspullen.

Het meest gebruikte WiFi password onderweg was: Driftwood. Roel zijn eerste taak op de plek van bestemming was internet verzorgen voor deze verslaafde….gelukkig kan hij er zelf makkelijk buiten!

Honden zitten gewoon achterin een pick-up bak of hangen uit het raam. Je went eraan maar soms durfde ik niet te kijken uit angst dat het mis zou gaan.

Bezochten we rond de 50 verschillende casino’s, was er maar 1 aanzoek en 1 Weddingchapel.

De mop van Roel ‘over de brug naar Halifax via IJsland’ : minstens 400 x verteld.

Roel maakte 36.000 (1e helft) en 49.000 foto’s tijdens het tweede stuk. Daar worden er wel een paar als onbruikbaar van gedelete.

2 x kochten we een Amerikaanse National Parkpass. De Canadese was gratis vanwege het 150 jarig bestaan van Canada.

Boven dit alles staat: we hebben heel veel super leuke bijzondere ontmoetingen gehad, leerden elkaar goed kennen en zijn nog steeds happy together. ❤️

Het is eind februari, onze vertrekdatum naar Los Angeles is gepasseerd, we zijn nog in Nederland en de beloofde datum dat ons blog weer in de lucht zou zijn is voorbij: what happend? Terug naar afgelopen december….

Vreemd blijft het om weer thuis te zijn en we kunnen slecht wennen aan de gewone dagelijkse dingen hier. Roel gaat volop aan het werk en stort zich op het foto-archief dat hij een half jaar geleden gekocht heeft. We maken plannen om de studio opnieuw in te richten, bestellen kasten zodat het archief daar opgeborgen kan worden en regelen een aantal andere zakelijke dingen. Ieder jaar met kerst zetten we een boom van vijf meter in de hal ?, we doen het nu met de Amerikaanse sneeuwpoppen

en verder pimp ik huis en tuin op met alle meegebrachte ‘kerst bling bling’. Mijn lover en ik doen eigenlijk niet aan kerstcadeau’s en ik ben dan ook blij verrast als ik toch een pakje van hem krijg. Een geweldig cadeau wat ik totaal niet had verwacht: ons blog van het afgelopen half jaar heeft hij in boekvorm laten drukken. ❤

De kerstdagen en oud&nieuw brengen we gezellig door met familie en vrienden. En dan is het 2018: ik ben in Amerika al vast afspraken gaan plannen en het ‘afspreekcircus’ start….soms hebben we twee afspraken op 1 dag, we babbelen, eten en drinken heel wat af, veel te veel om te melden dus ik doe weinig op Facebook en inmiddels nog minder met de weegschaal ….maar wat voelen we ons rijk met zoveel vrienden en kennissen! ? Roel moet in de eerste week van het nieuwe jaar retour naar de cardioloog, best een spannend momentje omdat hij zich de laatste week in Amerika niet echt lekker voelde, maar alles is goed en hij mag zelfs met 2 medicijnen stoppen. Als we terugdenken dan zal het de griep geweest zijn waar hij zich beroerd door voelde. Op veertien februari vliegen we terug naar Los Angeles waar de camper bij Han staat. Wat gaan we daarna doen is de vraag: gaan we richting de sneeuw of de zon? Omdat mijn lover niet zeker weet of hij het conditioneel aan kan om te skiën plannen we een middag Snowworld in Zoetermeer met vrienden.

En zoals door hem gehoopt (en door mij verwacht) gaat het prima en komt hij geen adem tekort. Wij houden wel even onze adem in, want op een gegeven moment komt hij met de kleine Lisa op zijn schouders de piste af suizen….? Het is een super gezellige middag in de sneeuw en we sluiten af met fondue in het restaurant. De beslissing is gemaakt: we gaan naar de skigebieden in the States. In januari heb ik eerst nog een paar dagen skiën met een vriendinnetje in Fieberbrunn Oostenrijk gepland. Kort voor ons vertrek komt haar vader te overlijden en de reis wordt geannuleerd. Eigenlijk heb ik wel zin in een paar dagen sneeuw maar met wie dan? De oplossing komt van DJ en Annemarie, waarmee we in Snowworld zijn geweest, zij gaan in dezelfde periode ook naar Oostenrijk en na wat geregel (hotel en vliegticket omzetten) kan ik mee.

We vliegen op Salzburg met bestemming Brixen in SkiWelt Wilder Kaiser, een gebied wat ik ken door mijn lover die al sinds tiener in Söll, een plaatsje verderop, komt. We zijn vroeg op de piste: DJ is dit jaar begonnen met skiën en neemt les, Annemarie en ik gaan samen op pad. Het is een groot gebied en een route uitstippelen is voor deze twee dames niet easy. Maar we hebben geen doel (en geen richtinggevoel) dus nemen gewoon de éne na de andere piste en lift.

We gieren het uit als we eind van de middag weer in een lift ploffen en aan een Oostenrijker naast ons vragen of dit de lift richting Brixen is. ‘Nee, dan hadden jullie juist de andere lift moeten nemen!’ Het is inmiddels al rond half vier en we besluiten dat we nog één poging doen om de juiste lift te vinden en anders dalen we af, zien wel waar we zijn en nemen een taxi of bus. De temperatuur is goed, de sneeuw super en we vinden toch nog de juiste stoeltjeslift.

‘Ik maak een foto van je in de lift, blijf zo zitten!’ roept Annemarie en pakt haar telefoon…oei, daar valt wat naar beneden. ? We kijken en zien haar skistok in de sneeuw liggen. Als we uitgelachen zijn bedenken we een plan. Ik ga terug voor de stok en Annemarie blijft boven op mij wachten en bekijkt vast welke richting we op moeten. Ik draai me om, zie drie afdalingen, kies op goed geluk die éne tussen de bomen en daal af. De lift zie ik echter totaal niet meer en net als ik denk dat ik de verkeerde piste heb genomen….kan er ook nog bij….kom ik onder de lift. En iedereen die ‘wintersport’ weet dat niets grappiger is dan onder een lift te skiën. ‘Als je mij zoekt, ik zit hier!’ roept een man boven mijn hoofd. Altijd leuk Nederlanders in de sneeuw. ? Even vrees ik dat ik te ver ben afgedaald maar dan zie ik de stok en hebbes! Als een ware held wordt ik boven door Annemarie ontvangen

en we dalen eindelijk af naar Brixen….het is half vijf! We zoeken DJ op en ‘let the apres ski begin’. ? Om negen uur lig ik op bed: iets is me teveel geworden: de vele kilometers op de latten of toch de glaasjes Williams birne en het dansen op skischoenen tijdens de apres ski. ?

De volgende dag is de lucht strakblauw en vanuit mijn hotelkamer zie ik de lokkende pistes dus snel uit de veren en op naar die witte speeltuin!

Als we na de lunch een ligstoel scoren houden we iets langer pauze in een heerlijk zonnetje….en met de magische woorden ‘immer locker bleiben’ van mijn eerste skileraar, besluit ik om een lekker drankje te nemen. ?

Dinsdag is alweer de laatste dag in de sneeuw, onze vlucht gaat pas vanavond laat dus we zoeken de pistes op. Andere vrienden van DJ en Annemarie zitten ook in de buurt en we hebben afgesproken om elkaar boven bij de lift te zien en samen te skiën. Tijdens de koffiepauze (ok, ik beken: choco met rum)

krijg ik een telefoontje van Roel dat zijn moeder een herseninfarct heeft gehad en op weg is naar het ziekenhuis. Hij kan verder nog niet veel zeggen maar het ziet er niet goed uit voor haar. In de dagen die volgen komt er geen verbetering. Stil ligt zij in bed en we weten niet of ze ons kan horen. Op zaterdag gaan we naar het reisbureau en bespreken de situatie, we kunnen nu echt niet vertrekken op veertien februari.
’s Avonds komen de zus en zwager van Roel, er is geen verbetering en de artsen hebben geen hoop meer en gaan de behandeling stoppen. Op dinsdagochtend zes februari is zij rustig ingeslapen. Er volgen hectische dagen waarin er veel geregeld moet worden voor de uitvaart en ons vertrek wordt uitgesteld want er moet ook een huis leeggeruimd worden. Valentijnsdag nadert: de dag van ons originele vertrek. We hadden op de dertiende een hotel geboekt nabij Schiphol in verband met een vroege vlucht naar Los Angeles en bovendien heeft Roel nog een belangrijke vergadering in Amsterdam. We besluiten gewoon te gaan en hebben twee leuke dagen in een zonnig maar koud Amsterdam. Na ons gemeld te hebben in het hotel laten we de auto achter en nemen de trein naar CS,

Roel vergadert en ik shop, we gaan ’s avonds heerlijk culinair Japans eten bij Yamazato in het Okura,

slenteren daarna over ‘de wallen’ en komen uiteindelijk toch nog terug in ons hotel. ?

Een paar uur later ontwaken we, ik met een zeer hoofd (iets te veel drank) en zere voeten (iets te hoge hakken). ?

Op mijn verlanglijstje staat al heel lang een tocht met een rondvaartboot door de Amsterdamse grachten en als een ware Valentijn koopt mijn lover een ticket voor me.

We genieten op het water, shoppen in de Kalverstraat

en vinden heel toevallig een super leuk koffietentje met een mooi uitzicht over de stad,

bezoeken de rosse buurt nog maar eens bij daglicht en op de terugweg naar huis rijden we via Scheveningen om een lekker visje bij Simonis te eten. Dan de woning: samen met Roel zijn zus en zwager inventariseren we deze en beginnen met opruimen. Er zijn verdrietige maar ook humoristische momenten en het gaat allemaal voorspoedig. We besluiten om eind maart terug te keren naar Amerika en het reisbureau gaat op zoek naar tickets. Na even puzzelen is de nieuwe datum bekend: twee april. ? En we zijn blij want allemachtig wat missen we ons leventje daar! Het uitstel van vertrek heeft ook voordelen: we kunnen afspreken met vrienden die we nog niet gezien hebben en ik kan nu op Nederlandse bodem een jaartje erbij tikken. ? De aan mezelf beloofde ‘casinoverjaardagsavond’ in Las Vegas moet maar even wachten en we vieren mijn verjaardag thuis met een gezellig familie etentje. Onze dagen hier vliegen dus zo voorbij, we ruimen met elkaar het huis van moeders op, richten de studio verder in

en om ons zelf een beetje te troosten ? besluiten we om half maart een weekje naar de sneeuw te rijden om met vrienden te skiën….to be continued, nog iets meer dan vijf weken en een heleboel kilometers verwijderd van the States.

We zijn ruim één week thuis en nee: we kunnen het nog steeds niet wennen! Misschien doen we ons best er ook niet voor….iedere avond als we in bed liggen en elkaar welterusten wensen zegt mijn lover; ‘en weer één dag dichter naar 14 februari!’ En dan bedoelt de romanticus niet Valentijnsdag, maar op die dag vliegen we terug naar Los Angeles. ?
We zijn van Amerika gaan houden en hebben er het afgelopen half jaar met veel plezier doorgebracht!  Ons reisblog heeft nu even ‘pauze’ en gaat in februari weer van start. Het is super leuk om te doen en op die manier onze belevenissen met jullie te mogen delen.  Het scheelt ook een hoop bijpraten nu we thuis zijn. ? Nogmaals thanks voor de leuke enthousiaste reacties op onze verhalen en als ik de bijbehorende grafiek mag geloven dan wordt ie veelvuldig gelezen! Top!  Van alles mis ik het zonnetje in Californië het minst. Want ik hou van een kerst met kou en sneeuw….? Het laatste blog van dit jaar ga ik dan ook afsluiten met de voor mij meest romantische ‘wintersong’ ever: ‘It may be winter outside’, speciaal voor mijn fotograaf ? die jullie heeft laten meegenieten van alle mooie beelden.

Have a wonderful Christmas and a happy 2018!

Zijn de nachten korter in Vegas en de dagen langer of maken wij de nachten langer en de dagen korter? ? Hoe dan ook, niet echt uitgeslapen worden we zaterdagochtend wakker en komen langzaam op gang. Mijn handsome schiet wat aan en gaat beneden in het hotel bij één van de vele restaurantjes een ontbijt voor ons halen. Verder is het plan om vandaag zeker naar de hotels Bellagio en Flamingo te gaan want daar waren we nog niet eerder en verder zien we wel.  Eerst rijden we nog even door het oude Las Vegas. Rond Fremontstreet wordt echt veel gesloopt maar die ouderwetse blauwe kleuren en neonreclames wil Roel nog wel vastleggen voor het allemaal verdwenen is.

Je merkt dat in veel staten marihuana tegenwoordig legaal is.

Daarna gaan we naar het Bellagio ( het Excalibur behoort tot dezelfde keten als het Bellagio dus je kan je parkeerkaart ook daar gebruiken). Binnen in het gebouw is het groot en vooral chique. Er zitten veel dure winkels en er is nu een super mooie kerstshow.

Zij hebben tevens een chocoladefontein die acht meter hoog is en waarmee ze in het Guinness book of records zijn beland. ?

We slenteren door het casino maar spelen doen we niet want de inzetten zijn ons te hoog….of is ons hoofd na de ‘chapeldag’ van gisteren nog niet helder genoeg….? Dan eerst maar naar het Paris aan de overkant voor een kop soep, we ploffen op het terras bij Mon Ami Gabi, wat een heerlijke plek is dit toch met uitzicht op de strip en de fontein bij Bellagio.

Door naar de Flamingo en nog een aantal andere casino’s want het is weer zover: ik kan geen speeltafel vinden die aan mijn eisen voldoet. ? Wat zijn we daarna blij dat de auto bij het Bellagio staat want instappen en terugrijden is heerlijk, het scheelt een hele wandeling! We zijn best moe en blijven ’s avonds ’thuis’ in het Excalibur, eten bij the ‘All you can eat’ die prima en uitgebreid is. Het is onze laatste avond hier dus nog maar een rondje casino. ? Ik vind dit keer vrij snel een tafel en Roel verdwijnt naar zijn éénarmige vrienden. En dan eist Vegas zijn tol: Roel komt naar mij toe lopen en zegt ; ‘ik heb geen zin meer en ga naar boven, blijf jij nog maar lekker zitten.’ En daar gaat ie om 21.30 uur naar de hotelkamer. Ik bestel nog een drankje en wanneer de croupiers wisselen hou ik het ook voor gezien. Als ik boven kom ligt mijn lover op zijn laptop te werken! Onvoorspelbaar die vent van mij. ? De volgende dag vertrekken we uit Vegas, de stad van onze liefde….maar genoeg daarover….

We zetten koers naar Lake Havasu City. Deze tip kregen we van een medewerkster van de garage. Het plaatsje is aardig maar op deze koude zondagmiddag vrij stil. In de weekenden, feestdagen en vakanties trekken hordes toeristen en watersporters naar dit meer om te varen, jetskiën en zeilen. De London Bridge, men kocht een oude vervallen brug uit Londen op, brak ‘m af, nummerde alle stenen en bouwde hem hier weer op, is prominent aanwezig en ‘s-avonds zo net voor kerst sierlijk verlicht.

Nu zien sommigen hotels er verlaten uit en we twijfelen welke we zullen nemen. Inmiddels is er ook een harde wind gekomen. Dit zijn we niet meer gewend en we lopen te klappertanden. We pakken internet erbij en het wordt een betonnen ‘kolos’ aan het meer. Bij goed weer (wat het hier meestal is) zal het hier vast stikdruk zijn maar nu zijn we met nog 4 andere auto’s op de parkeerplaats de enige gasten. Het is prima dat de receptioniste iedereen bij elkaar zet maar oei,oei, wat een gehorige kamers….?
’s Avonds gaan we naar het centrum en vinden naast de plaatselijke danszaal, waar bejaarden een kerstbal hebben ?, een goed restaurant met uitzicht op de verlichte London Bridge en haasten dan terug naar het hotel want het lijkt winter! De volgende dag is Roel verkouden, hij heeft het koud dan weer warm. ‘Zal wel van de airco komen in het casino.’; zegt hij. Buiten staat er nog steeds een straffe wind en we besluiten een stukje te gaan rijden. Wat is het koud, vreselijk! We zetten de kachel in de auto op warm en rijden wat rond. Er is echt geen klap te beleven hier, niemand waagt zich buiten. ? Ik haal een lekker winterkoffietje bij de Starbucks en bij Walmart een soort antigriep tabletten voor mijn lover en we gaan terug naar het hotel. Daar kruipt ie onder de wol en we kijken een film op de laptop. Veel foto’s hebben we hier niet gemaakt!
De volgende ochtend is hij iets opgeknapt en rijden we op het gemak weer terug naar Joshua Tree National park. De lucht is helder en mooier dan vorige week. We moesten trouwens vorige week een entreekaart kopen want we hadden de jaarpas voor alle Nationale Parken (80 dollar per jaar, koopje….) in de camper laten liggen. ?  Dan is 25 dollar voor een week toch effe zonde als je al betaald hebt. Het is zeven graden en dat zijn wij al heel lang niet meer gewend. ? Het weer is ineens omgeslagen en ik heb niet veel warme spullen ingepakt. We stappen af en toe even uit de auto maar kunnen niet echt genieten van al het moois.Het waait echt hard.

En wat er dan gebeurd: Bij de ingang moesten we uiteraard de weekkaart laten zien en konden gewoon doorrijden. Maar bij het verlaten van het park worden we nog een keer gecontroleerd en blijkt onze pas al 8 dagen oud te zijn en willen ze ons wéér 25 dollar laten betalen. De ranger is een beetje norse vrouw en ik weet wat er gaat gebeuren….mijn lover gaat dit ‘gevecht’ aan en ik kan hem geen ongelijk geven. Als hij met zijn uitleg begint zijn wij de enige….als hij klaar is met zijn pleidooi staan er ongeveer zeven auto’s achter ons, is het ‘opperhoofd van de rangers’ erbij gekomen (ik ben intussen heel langzaam van mijn stoel afgezakt  ‘help, ik kan hier niets aan doen’) en mogen wij gratis doorrijden. Hoe hij het toch altijd flikt?! ?  Don’t ask me! Eind van de middag arriveren we in Yucca Valley, een aantal kilometer (ongeveer twintig) buiten het park.
We zien vrij snel een hotel, dat nemen we en zie ons: Roel gaat weer bibberend naar bed en ik zit in mijn zomerse outfit en zet de kachel hoog….alleen drank kan me redden!
’s Avonds rennen we naar restaurant Sizzler (prima keten en goeie steak) aan de overkant, waar ik van mijn maaltijd geniet en Roel lusteloos iets mee prikt. De volgende ochtend tijdens het ontbijt schrikken we van de beelden op de tv. Veel gebieden rondom Los Angeles staan in brand. We krijgen verontruste berichten uit Nederland hoe het bij ons is maar hier is niets aan de hand. We geven Han een belletje dat we onderweg zijn en vragen hoe het bij hem met de branden is. Dan langs de garage en het is goed te zien dat de camper op de brug staat. Twee monteurs zijn hard aan het werk en ze denken dat ze morgen, donderdag, klaar zijn. We hopen er maar het beste van, het duurt allemaal vreselijk lang, veel langer dan gepland en afgesproken maar we kunnen niet anders dan beleefd blijven. ? De reparatie moet klaar voor we maandag naar huis vliegen! Gelijk ook maar even naar de autoverhuur dat we de auto nog iets langer willen huren, een paar boodschappen halen en naar Han. Aanstaande zondag gaan we al naar Los Angeles en tot die tijd logeren we bij hem thuis. We komen aan en ach de arme man, hij is ook doodziek. Daar zit ik dan met twee patiënten, allebei snip en snipverkouden. ‘De wijkverpleegster gaat eerst voor zichzelf een rosé inschenken en jullie hup naar bed!’; zeg ik. Daar gaat het duo, ze verdwijnen hun slaapkamers in en ik ruim de boodschappen op, drink mijn glaasje en ga wat te eten maken. Rond een uur of 20.00 uur schrikken we van phone alerts over de branden. Han woont hier al een aantal jaar en is de bosbranden gewend maar voor Roel en mij is dit onbekend en ik vind het best griezelig. We bespreken wat er moet gebeuren als er brand is, een soort vluchtplan zeg maar. ? Ik slaap onrustig door het ‘brand idee’ en ook door het hoesten, dat gaat tegen elkaar op, de één hoest nog harder dan de ander.
De volgende dag horen we dat er vannacht branden zijn geweest 23 mijl hier vandaan. We ruiken de rook en helicopters die het vuur bestrijden vliegen over.
De garage stuurt ’s middags een bericht dat de camper pas mórgen klaar is….ook dat nog! ? Han gaat ’s middags naar de dokter in Temecula en als ik buiten met de hondjes loop zie ik in de verte rookwolken! En ja hoor, hij laat weten dat daar brand is maar alles is goed en hij kan gewoon terug komen. Hoe vreemd zo met de zonneschijn lijkt het allemaal onschuldig en vriendelijk maar het is super droog hier en met de keiharde wind kan het vuur ineens alle kanten op slaan. De alerts blijven komen en dan volgt ook het bericht dat de stroom eraf kan gaan. De electriciteitsmaatschappij doet dit uit voorzorg. Wij hebben nog steeds stroom maar het zou kunnen dat….Han heeft de kaarsen al klaar liggen. ? En tot overmaat van ramp voel ik ’s avonds een akelige spierpijn tussen mijn schouderbladen en een kriebel in mijn keel. Straks als ik naar bed ga neem ik maar een anti griep tabletje van Roel. Ik maak een zuurkoolschotel met rookworst.

Hier in Amerika noemen ze dat Poolse worst en lekker dat ie is! Daar kan de Hema worst in Nederland echt niet tegen op. Verder is het een rustig avondje want de patiënten gaan allebei na het eten weer naar bed. Vrijdagochtend bericht de garage dat de camper rond 14.00 uur opgehaald kan worden, yes! Han en Roel gaan na het ontbijt terug naar bed en ik rommel wat met de kerstbomen als er een hevige trilling door de vloer gaat….wat is dit?! Ik heb de wasmachine aan staan, is die het? Een in de verte voorbij rijdende vrachtwagen? Het trillen stopt, de mannen hebben niets gemerkt want slapen weer. Als Han wakker wordt heeft hij een alert gekregen, er is een lichte aardbeving geweest. Wow, we maken hier wel van alles mee zeg! Tegen de middag voelen Roel en Han zich ietsje beter.

Han gaat verder met de kerstbomen en wij gaan naar de garage voor de camper. De reparatie is gelukt en de dieselpomp is vervangen. Omdat we een gereviseerde hebben gekregen moet de oude retour mee naar huis zodat we hier statiegeld voor terug krijgen. Het is best een gewicht, ongeveer een vijf of zes kilo. We hebben zelf één koffer bij ons en kunnen er één (of twee) van Han lenen. Dat zal nodig zijn gezien de kerstspullen die ik gekocht heb….? We maken een quickstop bij Homedepot (een soort Gamma/Karwei) voor wat ongediertebestrijdingsmiddelen. Uit voorzorg tegen muizen en ander klein gespuis wat onze camper de aankomende twee maanden als hun huis kan gaan beschouwen. ? En daar zie ik weer iets super leuks voor bij de vijver! Het zijn kleine glazen bollen in verschillende vormen zoals een kerst- en sneeuwman. ‘Kopen maar weer!’ ; roept mijn lover wanhopig lachend uit. Dan zie ik nog een verlichte hond, een verlichte iglo met vissende eskimo’s….’help, neem me please mee uit deze winkel!’; zeg ik tegen Roel. Han heeft heerlijk gekookt en gelukkig hebben de patiënten ook weer meer trek.
We zitten de hele week al met een dubbel gevoel en vanavond tijdens het eten komt het gesprek er weer op. Zeker met Han die dit ook heeft meegemaakt en ons begrijpt. We zijn nu een half jaar in de States en toen we vertrokken hadden we geen idee hoe het ons zou bevallen. Nu gaan we bijna naar huis maar doen dit met gemengde gevoelens….want we missen Nederland écht niet. Wel onze familie en vrienden maar verder kunnen we niet echt iets van Nederland opnoemen dat we missen. Het verschil zit in zoveel dingen en is teveel om uit te leggen in dit blog. Zeker ik ben hier verbaasd over want Amerika was niet mijn ‘keuzeland’ maar heeft mijn hart wel gestolen. ?
We vliegen maandag rond 14.00 uur vanaf Los Angeles rechtstreeks naar Amsterdam. Omdat het rond LA altijd druk is, en het voor Han ook beter uitkomt, gaan we zondag al naar LA en nemen daar een hotel. We moeten dus zaterdag de camper opruimen en de koffers pakken. Han kijkt dit met verbazing aan. Op een gegeven moment roept hij; ‘kind, jij krijgt hele volksstammen gek, wat een chaotische inpakstijl heb je!’

En ja, ik kan het niet ontkennen want ik ga niet zeggen wat er allemaal is gebeurd en wat er bijna in mijn koffer zat maar het was hilarisch! Vervolgens doet Han ook nog een paar lekkere Amsterdamse imitatiestemmen na en zetten we René Froger met zijn ouders (Bolle Jan en Mien) op en de stemming komt erin. Op zondag is het pakken nog niet klaar, ik heb inmiddels zoveel troep verzameld dat Han ingrijpt. ‘Nu is het afgelopen, eerst alles verzamelen en ordenen. En je haar? Ik zou het toch nog verven?’ ; zegt Han streng. Dus ik eerst zitten en verf in mijn haar.

Wat een gekke ochtend! Han nog in nachthemd, ik met kerstsloffen aan en er is geen vaart in te krijgen. ‘Niet mee bemoeien Han, komt vanzelf goed!’ ; roept Roel vanuit de slaapkamer. Want uit zelfbescherming blijft ie maar gewoon in bed liggen. ? Eindelijk rond half twee zijn we helemaal klaar, hebben van de camper

(en zelfs van de kippen) afscheid genomen en kunnen op pad: koffers en handbagage in de auto, hondjes mee, Han gaat de deuren afsluiten en roept; van wie is die zonnebril hier binnen op tafel?’ Juist, die is van mij….? We rijden zo waar zonder file naar LA en nemen afscheid van Han en de diertjes.

Bye bye lieve vriend tot over twee maanden. In het hotel kan ik het niet laten en check nog een keer de bagage. Geloof het of niet Han, maar het grote hert zit nu toch weer in de handbagage. ? Daarna gaan we erop uit om te eten en komen bij een Ihop restaurant terecht. Dit is een fastfood keten waar we niet eerder binnen waren, wij hadden gelezen dat ze hier alleen ontbijt serveerden. Maar ze hebben dus ook lunch en diner en prima te doen. Het interieur is typisch Amerikaans, (veel formica, kan zo in de serie van Happy Days) kerstmuziek klinkt in onze oren en daar zitten we dan mijn lover en ik. We kijken elkaar aan en ik weet als ik het nu vraag dan doet hij hetzelfde als ik. Dus ik vraag het niet. ? We bestellen wat te eten en nemen ons half jaar door: wat waren onze verwachtingen en zijn ze uitgekomen. We hebben samen gelachen, gehuild, ruzie gemaakt en elkaar zoveel beter leren kennen in een ruimte van ongeveer tien vierkante meter. ❤️
We wandelen terug naar het hotel en drinken nog een laatste tequila sunrise. ?
De volgende dag nemen we de shuttle bus naar het vliegveld en checken in, dit gaat allemaal lekker snel. De bagage is in orde, twee koffers van twintig kilo met wat kleding, kerstspullen en auto-onderdelen en twee stuks handbage (één met Roel zijn camera’s en één met dikke truien, winterjassen en….kerstherten ?).

We hebben een prima plek in het vliegtuig met extra beenruimte en een gezellige buurvrouw die vijf dagen naar haar broer is geweest die in Palm Desert woont. Hij is afgelopen week getrouwd.
De blauwe vogel vertrekt op tijd naar de kou en sneeuw in Nederland. We stijgen op en onder ons verdwijnt Los Angeles….ik kijk ervan weg want de zon doet zeer en mijn ogen tranen een beetje….
En dan moet ik nog antwoord geven op de vraag heeft de reis aan onze verwachting voldaan? Dan ga ik even terug naar de laatste avond in het restaurant en ik mijn lover niet de vraag stelde (zie paar regels terug ? ‘als ik het nu vraag dan doet hij hetzelfde als ik’) Vraag; ‘Roel, zullen we blijven en de tickets uitstellen?’ Dan had hij ze waarschijnlijk zo opgegeten! ? Dus kunnen we zeggen: deze reis heeft tot nu onze verwachtingen meer dan overtroffen! ? Na een rustige nacht zet de captain een half uur vroeger dan gepland de landing in naar Schiphol. Het duurt nog even voor we daadwerkelijk landen omdat hij van de verkeerstoren opdracht krijgt om een andere landingsbaan te nemen en we genieten van de mooie besneeuwde wereld.

We krijgen nu de Polderbaan toegewezen, dat scheelt op Schiphol zelf weer een hele ‘marathon’. Samen met Cindy, onze buurvrouw op de vlucht, verlaten we al babbelend het vliegtuig, gaan door de paspoortcontrole en komen vervolgens in een ruimte met allemaal koffers! Wow, wat is hier aan de hand? Iemand die daar staat weet ons te vertellen dat dit komt door de sneeuwval van afgelopen dagen. Hierdoor zijn vluchten vertraagd of uitgesteld en is bagage zoekgeraakt. ? Onze koffers zullen op band zestien arriveren. We wachten en wachten en wachten….boven de band hangt een bord en daar verschijnt wel steeds een luchthaven van herkomst op en de staat van de bagage maar er gebeurd niets. En we wachten en wachten. We worden er vervelend en giechelig van en staan met zijn drieën met de phone gekkigheid uit te halen. Cindy en ik staan samen te praten als er een meneer naar ons toe komt; ‘jullie zaten toch ook bij ons in het vliegtuig vanuit LA?’ vraagt hij met slissende stem. Hij begint een verhaal te vertellen maar we kunnen hem niet goed verstaan dus doen we alsof we aandachtig luisteren (wel zo netjes) en als ie weg is kijken we elkaar aan en zeggen; ‘waar dat in vredesnaam over ging!’ De bagage is er nog niet en we zijn er klaar mee, we gaan tot actie over! Ik ga naar de servicebalie, Roel en Cindy wachten bij de band in de hoop dat de koffers komen.

Bij de servicebalie is het druk, wat blijkt: door de hevige sneeuwval de afgelopen dagen kan het personeel de verwerking van de koffers niet meer aan, de vluchten zijn vertraagd en veranderd. Het personeel kampt ook met materiaalpech en er staan inmiddels 20.000 koffers die afgehandeld moeten worden. ? Rond 12.00 uur krijgen we dan eindelijk het advies om naar huis te gaan, online een kaart met gegevens in te vullen en de koffer wordt nagestuurd. Hoe lang dit kan gaan duren? Schiphol hoopt dat de koffers met een dag of drie/vier bij iedereen thuis terecht zijn gekomen. Wij missen er twee en in één ervan zit een dure lens van Roel en de kapotte dieselpomp. Verder allemaal kerstversieringen en twee toilettassen. We nemen de trein naar Rotterdam Centraal

en daar staat onze collega Joep al te wachten. Snel naar huis en kantoor waar de aanwezige collega’s een welkomstbloemetje (of was het nou een ‘chapelbloemetje’ ?) voor ons hebben. En ook van mijn ouders staat er een mooi kerststuk. We zijn al verwend! Ik ga ’s middags naar de winkels en verbaas me over de kneuterigheid van de shops hier! De supermarkt is afschuwelijk klein, het lijkt Madurodam wel….De enige die me blij maakt is de visboer op de hoek: twee porties kibbeling! ? Home sweet home maar op het moment hebben we even geen idee waar ons ‘home’ is. ?

Las Vegas is natuurlijk niet alleen bekend om zijn casino’s maar ook om zijn wedding chapels. In het oude gedeelte bij Fremont street zitten er heel veel, soms direct naast elkaar.  De één valt op door super kitsch verlichting, de ander doordat er beroemdheden zijn getrouwd en er is zelfs een drive thru zodat je niet hoeft uit te stappen. ?

Nou had ik thuis het plan gevat om elkaar in Vegas eeuwig trouw te beloven en wilde dat doen in de meest kitscherige bling bling chapel die er te vinden is. ?
We gaan even een paar weken terug naar ons eerste bezoek aan Vegas in oktober: Roel en ik nemen de bus richting Fremont street, achterin zit een schattig bruidspaar met een kindje ook op weg naar de chapels.

Vanaf daar is het plan om terug te wandelen, zo komen we er vanzelf één tegen die we leuk vinden. In Fremont street duiken we eerst maar een casino in….we zijn er nu toch! ?Genieten ook van een lunch en gaan dan op pad.  We passeren een Schotse chapel en daar komt net een bruidspaar naar buiten.

Hij is in klederdracht, hoe leuk!  We lopen verder, het is erg warm en er zijn veel chapels, wat een keuze! Maar wij hebben nog geen wow-moment gehad.
Dan komen we bij Graceland wedding chapel met een schattig prieeltje en bruggetje.  ‘Dit is het, helemaal super leuk met alles!’ ; roep ik direct.

Vergeten is mijn bling bling kitsch chapel. Mijn lover staat wat te twijfelen op de brug. Dan gaat de deur achter ons open en twee bruidsparen komen naar buiten. Ze zijn beiden 25 jaar getrouwd en hebben dat gevierd door hier nog eens te trouwen. Nadat de foto’s van elkaar zijn gemaakt rijden ze weg in een grote limousine die in de schaduw stond te wachten. We kijken nog wat rond bij de chapel en ik  zeg; ‘hoe vind je het prieeltje, te leuk toch!’
Roel loopt terug naar het bruggetje en zegt; ‘ga nog eens op het bruggetje staan dan maak ik een foto van je met de chapel op de achtergrond.’
Ik ga braaf staan waar hij zegt en dan gebeurd het: 1.92 meter zakt op zijn knieën en graait in zijn broekzak naar een ring! ❤️

En een ring is altijd een dingetje tussen mijn lover en mij….Vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen en het onderwerp kwam op iets van ‘verbintenis’ dan riep ik; ‘ik wil een ring met een heeeele grote steen!’ Dat slaat nergens op want ik vind het niet eens mooi maar het klinkt zo leuk. ? Wat had hij nu gedaan: in Monument Valley een grote gouden/pyriet steen gekocht en die met lijm op een ring geplakt….yes, that’s my baby.

En hiermee liet mijn lover mij weer eens zien dat hij niet te voorspellen is want dit had ik niet verwacht en was compleet verrast!
We vroegen een voorbijganger om een foto te maken en deden het moment nog eens over.
To be continued….

Las Vegas again!
Vrijdag 1 december, een nieuwe dag, een nieuwe maand: hallo december!
Het was een kort nachtje maar uit de veren. Door het casino proberen we naar de Starbucks te gaan voor een ontbijt maar bij een Black Jack tafel strand ik. De croupier en de medespelers komen sympathiek over, behalve dat ze allemaal (de croupier natuurlijk niet ?) al of nog aan de alcohol zitten kan ik geen gekke dingen ontdekken en de middelste kruk is vrij. Het denkbeeldige stemmetje van Dr. Rossi dat zegt; ‘het is net half elf, wat heb ik nou gezegd!’piek ik van mijn schouder en als een survivor ga ik snel zitten. Iets te snel want de fiches van mijn buurman vallen om….’I don’t give a damn baby, you make my day!’; roept hij. Ik zei het al eerder de sfeer is vrij easy aan de tafels. Mijn gevoel laat me niet in de steek, de croupier heeft geen geluk en na een half uur spelen denk ik; ‘nu is het tijd om te stoppen.’ Dus schuif mijn fiches naar hem toe en vraag hem die te wisselen. En daar roept hij de magische woorden; ‘colours on the table!’ ? En ga ik met 110 % winst van tafel op weg naar de kassier!
De hindernis die dan volgt is niet makkelijk want ik moet mijn handsome zoeken. Dit keer hebben we elkaar rap gevonden maar soms is een mobiel toch super handig….gekkenhuis! ? Dan snel met oogkleppen op door naar Starbucks: nu eerst koffie/thee en wat te snavelen. ???
Er tegenover zit een schoenenzaak en ik loop naar binnen. Van een gedeelte van mijn ‘casinowinst’ koop ik een paar platte sandaaltjes met bling bling en ik voel het gelijk: mijn voeten houden weer van me! ?
Met de auto rijden we naar Fremont street want we willen een foto maken voor onze jaarlijkse kerstkaart. We fantaseren hoe en wat want er is hier een hoop te zien! ?We besluiten uiteindelijk toch voor een ‘nette’ versie te gaan….is ie leuk geworden?  Nog even geduld maar wij denken van wel.
Na het maken van de foto voor de kerstkaart zoeken we een restaurant voor een late lunch en genieten vanaf het terras van de gekkigheid van het oude Vegas. Dan gaan we doen waarvoor we ook terug naar Vegas zijn gekomen. Namelijk de Graceland wedding chapel….

‘What happens in the wedding chapel stays in the wedding chapel!’ ?
No more comments and end of story! ?

 

 

De Amerikaanse garage heeft een mail gestuurd over wat er niet goed zou zijn aan de dieselpomp. Roel heeft deze doorgestuurd naar de garage in Nederland. We zetten de wekker vroeg zodat we woensdag met de garage in Nederland hierover kunnen bellen. Het magazijn is stellig: ze hebben de juiste gestuurd! Roel brengt de twee garages met elkaar in contact en meer kunnen wij niet doen. Er gebeurd verder in de States niet veel want morgen is het Thanksgiving en zijn er heel veel mensen vrij. Han is naar zijn familie en het is stil zonder hem. De dag erna is het Black Friday en we besluiten met de camper toch naar Temecula te rijden. We kunnen er mee rijden zo lang het geen lange afstanden zijn en dit is ongeveer 25 km. We willen de gekte in de winkels wel eens zien op deze dag waarop er veel kortingen gegeven worden en we hebben ook wat boodschappen nodig. Verder willen we voor Han de verlichte kerstengel kopen die hij zo mooi vindt, die kan hij buiten op zijn terras zetten. De drukte en de korting in de winkels valt ons tegen. Wij zijn er eind van de ochtend en misschien hadden we vroeger moeten komen. ? ’s Middags komt dan eindelijk bericht van de garage dat de camper morgen gebracht kan worden. Via hun kunnen we gelijk een auto huren.
Nou eindelijk gaat er iets gebeuren!
We ruimen de camper op, maken de koelkast leeg, tas met kleding inpakken en gaan dan zaterdagochtend naar de garage. Han heeft aangeboden dat we bij hem kunnen logeren, hoe lief ❤️, maar we willen ook een paar dagen op pad. Ons plan is om met de huurauto een rondje te maken: Palm Springs, Joshua Tree National Park, Las Vegas, Lake Havasu en onderweg een hotel te nemen. We komen bij de garage en krijgen een verslag van het overleg tussen beiden garages. Nu blijkt dat de dieselpomp toch juist is maar dat de Amerikanen niet helemaal goed gekeken hebben! ? Het verhaal wordt steeds vreemder….en als we niet bij een officiële dealer zouden staan dan waren we misschien helemaal uit de boot gevallen van verbazing….We gaan er maar vanuit dat het goed komt en laten de camper achter en rijden met de huurauto terug naar Han. Daar slapen we zaterdagnacht en zondag gaan we op pad. We hebben van Han een route binnendoor gekregen en genieten van de mooie uitzichten. Rond 14.00 uur rijden we Palm Springs in, ook bekend als Hollywoods desert playground (omdat er nogal wat ‘oud’ filmsterren wonen).

En het is leuk hier! Een lange straat met aan beiden kanten winkeltjes en restaurantjes. We parkeren de auto en verkennen het centrum. Heerlijk om nu eindelijk eens kleine kledingwinkeltjes te hebben in plaats van de grote winkelketens en de prijzen vallen ook reuze mee. Op een terras bij een Mexicaans restaurant puffen we uit na het shoppen, drinken een Margarita en zoeken op internet een hotel. Net achter de hoofdstraat ligt Casa Cody. Een kleinschalig hotel en het ziet er prima uit dus die maar eens proberen. We wandelen er naar toe en hebben geluk: er is een kamer vrij!

’s Avonds gaan we uit eten en de temperatuur is nog heerlijk. Het is dan ook vreemd om gewoon buiten te kunnen zitten eind november zonder jas of vest. Kerstversiering hangt in de straatlantaarns, overal staan kerstbomen en er klinkt kerstmuziek….?

De volgende dag doen we rustig aan, hangen wat bij het zwembad en gaan ’s avonds eten bij een restaurant waar een band speelt.

Palm Springs is misschien voor de golfende gepensioneerden en de snowbirds (zo noemen de Amerikanen overwinteraars) maar wij vinden het er heerlijk easy.
De reparatie van de camper gaat ongeveer een week duren en op dinsdag besluiten we verder te gaan naar Joshua Tree. We maken eerst een stop bij de Aerial Tramway Palm Springs. Dit is de grootste roterende kabelbaan van de wereld en stijgt bijna twee kilometer. Het beginpunt is Valley Station op 800 meter en na ongeveer twaalf minuten stappen we uit op een hoogte van bijna 2600 meter (tijdens de rit draait de vloer minstens twee keer rond) en genieten van het uitzicht over de Chino Canyon.

Het is vreemd om in een ‘ski’ lift te staan zonder skies en ik betrap mezelf erop dat als we uitstappen ik om me heen kijk waar mijn skies zijn om ze mee te pakken. ?
We doen boven in het restaurant een koffie/thee en gaan daarna aan de wandel. Ook hier is het weer van slag.

Er zijn verschillende wandelroutes en de uitzichten blijven ons verbazen. We raken aan de praat met een Amerikaans echtpaar. En dit stel heeft best indruk op ons gemaakt: ongeveer van mijn leeftijd, de vrouw langzaam blind aan het worden en zij heeft een ‘hulphond’ en de man doof. Toen haar handicap zich voordeed zijn zij met hun camper rond gaan trekken en doen dit nu al vijf jaar. Wij zijn dus aan het babbelen met elkaar en op een gegeven moment zegt de vrouw tegen mij; ‘hij is doof.’ Ik dacht; ‘ik begrijp haar niet goed want haar man praat en verstaat ons gewoon.’ Zij vond het ook wel wonderlijk want hij kan liplezen en dat wil zeggen dat dit voor ons best een compliment is want hij kan ons Engels ‘verstaan’. ?
Lief echtpaar met de hond als jullie google translate op onze site hebben aangezet en de vertaling is gelukt: we hebben genoten van ons gesprek en super hoe jullie in het leven staan! ?

Door naar Joshua Tree en de lucht betrekt. Als we bij de noord ingang van Joshua komen is het vet bewolkt. We rijden het park een stuk in en ook hier is het schitterend. We hebben inmiddels al een aantal nationale parken gezien maar ieder is weer anders en mooi in zijn eigen schoonheid. Als U2 fan wil ik graag op de foto met een Joshua Tree dus we stoppen en de camera van mijn lover doet klik, klik, klik.

De echte Joshua Tree waarmee U2 op de cover staat is niet in dit park. En is bovendien omgewaaid in een storm een aantal jaren terug.
We rijden verder door het park en nemen de uitgang bij het stadje met de klinkende naam Twentynine Palms. Het is vrij klein, een grote hoofdweg met daaraan een aantal hotels, paar restaurants en….een mega casino. ‘Ik zeg: stoppen!’; roept mijn lover.
Ach, en er zijn momenten dat ik heel volgzaam ben. ? We vinden een hotel, eten de meest lekkere spareribs ever in een klein restaurantje waar het mega druk is en gaan daarna naar het casino. Daar staan we vrij snel weer buiten want het is niet mijn lucky avond en opperdepop zijn mijn dollars. En aangezien ik met een afgesproken bedrag speel weiger ik om nog een keer mijn portemonnee te pakken dus game over.
De volgende morgen checken we uit bij het hotel en als de receptioniste hoort dat we naar Las Vegas gaan geeft zij het advies om hier nog te tanken. Het is ongeveer 300 kilometer rijden en er komt namelijk niets meer tussen hier en Vegas.

En dan naderen we the oasis in the desert weer, de stad die nooit slaapt, die geen dag en nacht kent, waar je 24 uur per dag kan ontbijten, lunchen, dineren, drinken, shoppen, kortom je mag alles doen als je maar komt: gokken! Wie Vegas kent weet het, het verkeer is heel druk. ? We schieten van de Interstate af en komen op de Las Vegas Strip terecht. Dit is zeg maar een boulevard van ongeveer zeven kilometer waarlangs vele bekende casino’s en hotels liggen. Wow, wat nu? Waar gaan we heen? Je kan hier niet zo maar even langs de kant van de weg gaan staan. We hebben op internet wel naar hotels gekeken maar niets geboekt. We schieten ergens een zijstraat in en staan bij hotel Excalibur. Dit is gebouwd in de vorm van een groot sprookjeskasteel. We checken internet voor de prijs en ze hebben nog kamers vrij. Maar dan begint het: we moeten de auto parkeren! De resort hotels in Vegas zijn allemaal zo groot. We merkten dit in oktober al met mijn ouders toen we in hotel Circus Circus waren maar hier is het nog erger.

Na een halve marathon vinden we de receptie! De vriendelijke dame heeft een kamer vrij op één van de hoogste verdiepingen met uitzicht op de strip en twee queensize bedden. Al eens eerder op ons blog gezet: de bedden! Als het kan hebben we hier voorkeur voor, heerlijk zo’n eigen groot bed! Halve marathon terug naar de auto, spullen pakken en naar de kamer. We zitten op de 26e verdieping en vanaf hotel Tropicana aan de overkant kijkt een levensgrote chefkok Robert Irvine mij recht aan. Als ik schuin opzij kijk zie ik het MGM hotel dat een stuk mooier wordt door David Copperfield….beide heren zijn ook verlicht en flitsen continue van zwart naar wit.

Onder ons de letters Excalibur die ook vrolijk schitteren….en hier hou ik van, al die lichten en drukte. Ik vind het heerlijk om vanuit bed naar die gekke wereld te kijken dus neem het bed bij Copperfield….eh, het raam.? ’s Avonds gaan we naar hotel Paris en eten buiten op het verwarmde terras met uitzicht op de fontein bij hotel Bellagio.

Voor de deur zijn ze trouwens dag en nacht bezig met het plaatsen van zware betonnen palen. Ze willen Berlijnse kerstmarkttoestanden voorkomen.

Bij Paris waren we nog niet eerder binnen en we genieten van dit resort. Super leuk nagemaakt, je waant je zo echt in Parijs!

Inclusief nep-natte keitjes.

Vandaar lopen we verder over de strip en bezoeken nog een aantal casino’s. En dat blijft toch een dingetje die casino’s….spelen wij nou zoveel? Nee, maar ik speel zo raar! Nou vooruit daar gaat ie dan: wij komen in het casino, Roel gaat naar zijn éénarmige vrienden en ik ga naar de Black Jack tafels.

De casino’s zijn heel groot dus best veel tafels, allemaal met verschillende spellen en bedragen. In principe speel ik alleen maar bij de vijf dollar inzet, de croupier m/v moet sympathiek zijn, de medespelers m/v moeten leuk zijn (zit er één bij met bijv. een gekke tik dan haak ik af) het moet bij voorkeur niet de eerste kruk zijn, niet teveel Chinezen of Oostblokkers want die gokken zo ruig, niet teveel vrouwen want die tutten zo….nou en als dit allemaal klopt en mijn gevoel is goed….dan gaat deze madam zitten. ? En ik moet bekennen: dit werkt wel want ik heb meestal winst. Maar voordat ik een tafel gevonden heb! ? Daarom kennen wij ook zoveel casino’s want even terug naar het casino in het Paris, Roel zat achter een machine maar ik kon niets vinden.
Dus we gingen verder, door naar Planet Hollywood, daar vermaakt mijn lover zich ook wel als hij niet speelt.?

Maar ik vond het daar ook niet, door naar MGM waar ik het ook niet vond. En zo gingen we nog een aantal casino’s af en niets! Roel gooide af en toe wat in een machine en speelde zijn spelletje en ik genoot van de sfeer, het babbelen met mensen, kijken naar de andere speeltafels zoals pokeren of een drankje doen. Alle drank in het casino is gratis als je speelt: alleen een fooitje voor de bediening. En dat is ook als je aan de gokkasten zit, dus Roel speelt en ik zit ernaast dan kan je van alles bestellen….hoe graag willen ze je binnen houden?!  Uitgeput kwamen we op onze kamer aan en het is waar: Vegas doet je alle tijdsbesef vergeten. Het was ineens al iets na middernacht. ?

De stappenteller van Roel zijn telefoon gaf 12,5 kilometer aan! Ik geloofde het direct want mijn voeten hadden sinds de vierdaagse van Nijmegen niet meer zo zeer gedaan….of waren het mijn nieuwe sandaaltjes met hak, au, au?
Donderdag rise and shine in Vegas! Han heeft het ontbijt bij hotel Paris aanbevolen en na het prima diner van gisteravond geloven we hem direct. Mijn arme voeten doe ik maar in een paar sneakers en daar gaan we….de ‘casinojungle’ in. En nee, dit is geen humor, de meeste resorts zijn zo gebouwd dat je je eerst een weg door het casino moet banen voor je bij een uitgang komt. Slimme jongens hoor! En geloof me het is altijd druk, welk tijdstip van de dag je er ook bent….Ja, wij kunnen het weten….?
We liepen naar Paris over de strip. Die is razend druk met verkeer en door middel van roltrappen, voetgangersviaducten en liften over de weg kom je makkelijk van de éne naar de andere kant. Ondertussen hadden we bericht gekregen van Johan en Loes dat zij met hun camper ook in Vegas waren gearriveerd. We spreken rond 17.00 uur af bij ons hotel. Via de Amerika site hebben wij hen leren kennen en een avond bij ons in Vlaardingen afgesproken met nog een stel (Anneke en Frits) om ervaringen te delen en uit te wisselen. Hoe leuk is het om elkaar hier nu te gaan zien! Na het ontbijt (lees lunch) lopen we op het gemak nog door een paar grote resorts en komen erachter dat Donny Osmond nog steeds zingt met zijn zus.

Trouwens Tiësto en Afrojack treden in december ook op in Vegas.  Hoe groot is Las Vegas en hoe groot is de kans dat je een bekende tegenkomt?
Als we over de strip richting ons hotel lopen komen we Johan en Loes al tegen, hoe grappig! ? Zij hebben hun camper inmiddels bij ons hotel geparkeerd en zijn de stad aan het verkennen. Wij gaan terug naar de kamer (weer survival door het casino?) en bam daar gingen de oogjes toch even dicht.
De camper van Johan en Loes staat te pronken met NL kenteken midden in Vegas op de parkeerplaats bij ons.

We pikken ze op en rijden naar Fremont street, het oude Las Vegas!

Voor ons misschien wel het leukste gedeelte. En het is een gekkenhuis maar minder dan twee maanden geleden toen we hier waren. We gaan weer naar Tony Roma, die ook in een casino zit dus weer de jungle door, en hebben een gezellige etentje.
Als we Johan en Loes naar hun camper hebben teruggebracht en uitgezwaaid nemen wij de monorail. Hotel Excalibur behoort tot een keten waar onder andere ook het MGM, Bellagio, Mandalay Bay en Luxor in zitten.
De laatste twee zijn met een monorail verbonden met ons hotel, je stapt dus echt van hotel naar hotel zonder buiten te komen. De monorail rijdt als het ware het hotel binnen. In het Mandala Bay staan we weer even stil bij de afgrijselijke gebeurtenis van een paar maanden geleden. Wat een paniek en chaos moet het hier geweest zijn toen die gek vanuit zijn hotelkamer ging schieten en de politie en security in het casino en de lobby kwamen binnenvallen op weg naar de liften om boven te komen. Ik vind het ook niet in het Mandalay casino dus door naar het Luxor. Ieder hotel heeft trouwens zijn eigen thema en inrichting en ik blijf het genieten vinden ondanks dat het natuurlijk overal hetzelfde is: casino, shops, bars en ‘vreetschuren’. ?
Iets na middernacht zijn we terug in ons hotel en we gaan nog even naar de bar.
Alles in Vegas is gokken en ook de bar, namelijk: voor je een display waarop verschillende spellen gespeeld kunnen worden zoals pokeren of Black Jack. Je gooit er bijvoorbeeld vijf dollar in en let’s party. En daar zitten mijn lover en ik aan de bar met nog een heleboel anderen op zo’n display te tikken. De barman is alert; ‘hey, can I get you some drinks?’ Tuurlijk, we kunnen zo ons bed in rollen dus doe maar twee Tequila sunrise.? En ik zal eerlijk zijn: het is rond twee uur, bij de receptie staat een lange rij om in te checken, de bar en het casino zitten bomvol, in de restaurants wordt nog volop gegeten, de shops zijn open….en wij bestellen ieder, voor vijf dollar spelen, nog maar een tweede Tequila Sunrise (volgens ons zit er maar matig alcohol in) bij de joviale barman. We babbelen wat met hem en hij vraagt terwijl hij onze glazen pakt; ’two more?’ Roel knikt bevestigend maar ik pas. En dan zegt hij de magische woorden;  ‘why not, Vegas is going to get you anyway, here or in the casino….’
En zeg nou zelf zo’n man moet ook wat te doen hebben dus….
Eénmaal boven in onze gang op weg naar de kamer merken we dat echt alles 24 uur doorgaat. De kamermeisjes zijn geruisloos bezig met hun werk….ook dit is Las Vegas: keihard werken.
Na twee dagen/nachten Vegas kijk ik in de badkamerspiegel en denk; ‘wtf, dit komt nooit meer goed!’ ? Mijn voeten voel ik inmiddels niet meer, de stappenteller van Roel geeft dit keer 14,5 kilometer aan. We ploffen echt letterlijk in bed en dan hoor ik mijn lover vragen; ‘vind je het nog leuk in Vegas?’ En we moeten lachen want het is een survival maar wij blijven het gewoon zo gaaf vinden. Ik klim er nog één keer uit om de gordijnen dit keer helemaal dicht te trekken, kijk dan op het klokje naast het bed en denk; ‘ik zet vijf dollar in, zeker weten dat die niet goed staat!’ ?
Het is inmiddels al weer vrijdag….een nieuwe dag en nieuwe maand: welkom december! Wat er ook gebeurd vandaag in Vegas: the sky is blue….

 

Wachten….het valt niet mee! We vermaken ons prima bij Han maar we willen ook nog zoveel doen: Joshua Tree Park, Palm Springs, Las Vegas en op 11 december vliegen we al terug naar Nederland. Ook vandaag, maandag, van de garage uit Honselersdijk geen mail en we nemen aan dat de onderdelen nog niet verstuurd zijn. Han moet ’s middags weg en wij passen op de dieren.

De haan is nog steeds boos op me en zodra hij mij in het vizier krijgt dan komt ie hard aanrennen! ? Roel werkt, ik verzorg de dieren en ruim wat op….easy is onze dag hier en ik ga er gewoon culinair van worden. Voor het avondeten maak ik kip uit de oven met eigen gebakken aardappels en sla.
Als Han na een vermoeiende middag laat thuis komt kan hij zo aanschuiven.
De volgende dag neemt hij ons mee naar Temecula voor boodschappen. Er zijn de gebruikelijke supermarkten maar ook een Aldi….yes! Laten we voorop stellen dat we gewoon eten wat ze hier hebben en de ‘bekende’ Nederlandse dingen niet echt missen. Maar als we in de Aldi krentenbrood met spijs, marsepein, speculaas, vele soorten Nederlandse kaas en zuurkool zien dan maken we toch een soort vreugdedans. ?

Een mevrouw die ons voorbij loopt vraagt lachend in het Engels; ‘komen jullie uit Nederland?’ Het blijkt dat zij ook Nederlandse is en al heel lang in de States woont.
Van daar door naar de Walmart waar we ons verbazen dat Han ‘gewoon’ kogels kan kopen voor zijn geweer. Hij moet zich alleen legitimeren en er worden wat gegevens genoteerd. Eerder in Cody (Wyoming) heeft het Amerikaanse wapenbeleid ons ook al bevreemd.
Verder shoppen we voor Roel nog bij een speciale grocery genaamd Sprout waar ze allerlei farmersprodukten verkopen. Hij is helemaal blij met de soorten meel die ze hier verkopen en slaat wat in….Wij ook, want de volgende dag is er zijn eigen gebakken brood. ?

Wat ik al zei: de dagen zijn easy en weer één voorbij, Han en ik koken….althans….ik kijk dit keer of het goed gaat. ?

Roel stuurt ’s avonds toch een mail naar de garage of de onderdelen al verstuurd zijn….en gelukkig maar! De garage mailt terug dat de dieselpomp een probleem is: een nieuwe is op korte termijn niet te vinden en nu hebben ze een gereviseerde voor ons gevonden. Die staat klaar voor verzending met PostNL. ‘Wat met PostNL?’ We hebben duidelijk aangegeven met DHL en zo snel mogelijk….wat het ook gaat kosten! ? De garage dacht ons te helpen met PostNL en zo de kosten te besparen, ze maken excuses en gelukkig kan er nog een express zending van gemaakt worden. En dit alles is ook nog eens extra moeilijk door het tijdsverschil, want als bij ons de dag begint is ie in Nederland al voorbij….zucht. De temperaturen hier zijn trouwens niet slecht voor half november.

Woensdagavond vertrekt Han naar zijn familie in Los Angeles, morgen staat hem een spannende dag te wachten. Hij heeft de inburgeringscursus gedaan en nu is het zover: hij wordt officieel Amerikaans staatsburger. De termijn hiervoor is: 5 jaar wonen/werkzaam in Amerika of drie jaar als je met een Amerikaan/Amerikaanse getrouwd bent. Best een hele stap! Natuurlijk het is zijn eigen vrije keuze en hij wil het graag omdat het voor hem goed voelt….’ik kies voor Amerika en woon hier, dus wil ook Amerikaan zijn’ is zijn stelling.
Donderdag is een stille dag zonder Han en de hondjes, Roel mailt de garage maar weer eens of het pakket nu verstuurd is en wat het trackingnummer is. Eind van de dag in Nederland en natuurlijk geen antwoord terug….? Hij slaat maar weer aan het werk met zijn administratie. Ik draai een was, ruim wat op bij Han in huis en in de camper. Roel laat zijn drone ook weer eens uit.

We maken ook plannen voor als de camper in reparatie is. De garage heeft aangegeven dat het wel een paar dagen kan duren en we willen dan een auto huren. Dus waar gaan we dan heen? Vrijdagochtend opent Roel zijn mail en yes, bericht van de garage, het pakket is onderweg en we krijgen het trackingnummer….eindelijk actie!
Onze dag verder verloopt verder ook weer heel easy en we zijn blij als Han ’s avonds binnenstapt.

Wijntje erbij en een toast op de nieuwe Amerikaans staatsburger. Het is interessant om alles te horen: de happening was in het Staples Stadium in Los Angeles en er waren 4027 mensen aanwezig die net als Han de keuze hadden genomen om Amerikaan/Amerikaanse te worden. Het zat bomvol, mede ook doordat een ieder gemiddeld minimaal twee personen ‘aanhang’ bij zich had en met precisie werd de veiligheidscontrole uitgevoerd. Iedere maand zijn er twee ceremonies op één dag, alleen al in de staat Californië. De nieuwe president en verandering van wetten maakt dat veel mensen die nu een Greencard in bezit hebben (voor werk, getrouwd met een Amerikaan/Amerikaanse of onderhouden worden door iemand: bijvoorbeeld ouderen door kinderen) de inburgeringscursus doen en een Amerikaans paspoort nemen.
De vrees: ‘je weet nooit hoe het kan lopen en wat ‘De Clown’ allemaal gaat uithalen.’ Zaterdag houden we een ‘opzoomerdag’: een gedeelte van het terrein harken we aan (takken, verdord gras en onkruid) en verbranden de boel.

Het is warm en wat een klus: ik ben gekleed in korte broek, shirt, slippers en bijpassend lippenstiftje….? ‘Meid, wie verwacht je dat je er zo Cheryl’s bij loopt? Helemaal niet handig die korte broek want insecten kunnen je zo prikken en die slippers! Heb je geen dichte schoenen?’: roept Han. Ik lach hem uit: ‘je kent me Han, leuk toch….wees blij dat ik geen hakken aantrek!’ We plaatsen drie kunstkerstbomen met lichtjes erin buiten op het terrein.
En net als we bijna klaar zijn gebeurd het: ik trap op een plankje met een spijker erin, die dwars door mijn slipper gaat. ‘Tebbie dan?’ ; plaagt Han mij met een heerlijk nagemaakt onvervalst Rotterdams accent als ik zeg dat het meevalt. Met een wijntje, stukjes kaas en kerstmuziek op Skyradio sluiten we de inspannende dag af waarna ik me op het fornuis stort en een lekkere zuurkoolschotel met kaas, spek en een karbonade maak….trots op mezelf.

Geen bezorgbrommer bellen hier in de States maar zelf koken, that’s the spirit! ??
Ik rol om 22.00 uur uitgeput mijn bed in en de volgende morgen als ik opsta dan lijkt het alsof ik 10 jaar ouder ben geworden, overal spierpijn.
Han heeft hetzelfde gevoel en we besluiten een echte ? rustdag te nemen….we gaan campers kijken en shoppen! In Temecula zitten een aantal RV stores (soort Vervat) en daar gaan we heen. We bezoeken er twee en hebben dan zoveel inspiratie en vragen dat we ermee stoppen. Eerst alles eens op een rij zetten: de campers zijn groot of heel groot, hier mogen wij met ons BE rijbewijs in zo’n bakbeest rijden maar als we de camper in Nederland willen rijden zullen wij ons C rijbewijs moeten halen. Maar moet ie wel naar Europa want het reizen hier bevalt ons prima. En dan nog de vragen over verzekeringen zoals: kunnen wij als Nederlanders een Amerikaans kenteken verzekeren. En bij alle modellen die we zien hebben we iets van kritiek: het bed is te kort, een ’treinzit’ vinden we vreselijk om aan te eten, geen lekkere bank om op te hangen, donker interieur….en zo nog even door.

Camper te laag zodat je niet in de douche kan staan? Maken we toch gewoon een dakluik….

Tijdens onze zoektocht door de shop merken we goed het verschil tussen ons en de bewoners hier. De verkoper informeert naar je wensen en gaat dan op de betreffende camper af. Dat moet hem gaan worden want die voldoet aan je wensen. Misschien bekijk je er nog een paar maar dan koopt de gemiddelde Amerikaan. Die komt, kijkt en koopt direct. Het kopen op krediet is hier heel gewoon. Bevalt de camper uiteindelijk niet dan verkoop je hem gewoon weer!
De ‘gebruikte’ campers zijn er in overvloed en in sommigen is maar één seizoen geleefd. Daarnaast zijn ze heel waardevast. We merken dat de verkopers bij ons de interesse verliezen omdat wij niet van plan zijn om direct te beslissen. Eén begon zelfs uitgebreid te geeuwen….? Met een lading folders rijker gaan we een hamburger eten. We zijn nu ruim vier maanden in de States en hebben nog geen hamburger op! We komen bij de fastfoodketen ‘Jack in the box’ terecht en genieten van de hele maaltijd.

Dan door naar de warenhuizen Ross en Marshalls waar Han en ik door heen struinen. Roel vlucht voor wat boodschappen naar de Walmart. ? Ik scoor een paar nieuwe slippers en we vergapen ons aan de kerstartikelen, er zijn super leuke dingen te koop maar ik moet ze wel mee naar Nederland kunnen nemen. Uiteindelijk kopen we beiden wat leuke gastendoekjes voor op de wc….natuurlijk met een glittertje en kraaltje!
We komen de winkel uit en zien mijn lover op een bankje in de zon wachten. Helemaal blij laat ik hem zien wat ik gekocht heb. ‘Zo, dat zijn mooie ovenhandschoenen!

Hebben we die nog niet genoeg?’ Han en ik rollen haast over de straat van het lachen (hoe ziet ie nou een ovenhandschoen in een gastendoekje) terwijl Roel ons verbaasd aankijkt….Tsja, that’s my baby. ? En dan is het alweer maandag, we zitten nu een ruime week te wachten op de onderdelen en nog steeds geen bericht. Balen want deze week is een korte week voor de Amerikanen: Thanksgiving gevolgd door Black Friday. Han gaat buiten aan de slag met weer een kerstboom en ik besluit om met de snoeischaar de takken van de peperbomen te snoeien. Enthousiast begin ik maar het is een werk. Resultaat mag er zijn: vijf mooi geknipte bomen, twee blaren en gekraste armen. Ondertussen krijgt Roel bericht dat er een betaling gedaan moet worden bij de Douane waarna het pakket pas vrijgegeven kan worden?! Na wat puzzelen en bellen komt hij erachter hoe en wat en doet de betaling. Al snel volgt er bericht dat het pakket naar de garage in Temecula verzonden gaat worden….zucht, weer een dag voorbij en geen onderdelen! ? We maken ons er maar niet meer druk om want dat heeft toch geen zin….het is bij ons toch altijd ‘de alles is anders show’. Eind van de middag komt een geschrokken Han naar ons toe, hij kreeg net een telefoontje: zijn vader heeft een beroerte gehad, het valt gelukkig mee, maar hij moet voorlopig in het ziekenhuis blijven. Dinsdagochtend moet Han naar de fysiotherapeut in Temecula en wij rijden mee. Op het plein bij de fysiopraktijk zitten weer andere warenhuizen, zoals HomeGoods, Target en Big Lots. En dit keer ga ik voor de bijl: de kerstartikelen! ❤️
Ik probeer me in te houden maar als Han na de pijnbank bij ons aansluit gaan we los. ‘Veel leuker dan in Nederland en voor dat geld! Neem dat kleed voor je eettafel en die kussens voor je stoelen! Daarna terug naar Marshalls voor die herten met glitters.’

En foute kersttruien.

Han ziet het helemaal voor zich. In mijn hoofd zit nog steeds dat stemmetje; ‘het moet wel allemaal mee in het vliegtuig….’ Maar dan komt mijn lover aanlopen met een doos waarin drie! opblaassneeuwpoppen van twee meter zitten….Doei dan, nu ben ik klaar met nadenken en volladen die winkelwagen! ? We krijgen bericht dat de onderdelen naar de garage zijn verstuurd en omdat we toch in de buurt zijn gaan we langs om af te stemmen wanneer we de camper kunnen brengen. De zeer behulpzame receptioniste is blij voor ons, ze leeft al die dagen al met ons mee. Zodra het pakket bij haar binnen is zal zij contact met ons opnemen. Rond een uur of drie mailt ze; ‘de garage in Nederland heeft de verkeerde dieselpomp gestuurd, I’m so sorry for you….’
We zitten dus anderhalve week te wachten en nu is de dieselpomp verkeerd, wtf. ?
In Nederland is het inmiddels middernacht dus we kunnen niets anders doen dan vanavond om 24.00 uur onze tijd de garage bellen, die dan net open zal zijn.
‘Ik ga er één vermoorden!’; roept mijn lover….en ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Wat een onnadenkende zak is hier aan het werk geweest, ze hebben alle gegevens van onze camper in hun computer….hoe dom kan je dan zijn, grrrrrom….wordt vervolgd! ?

 

 

Het is vandaag 1 november, oktober is voorbij en thuis in Nederland wordt het kouder en kouder. Hier bij ons in Californië is het nog heerlijk weer. We besluiten om vandaag San Diego te verlaten maar niet voordat we het Gaslamp Quarter (centrum) en de Mexicaanse wijk Old Town hebben bezocht. In het centrum zijn we snel klaar: een echt “winkelhart” kunnen we niet ontdekken, het zijn overwegend restaurants en barretjes. ’s Avonds zal het hier vast heel gezellig zijn maar nu op de dag maakt het een wat troosteloze indruk. Sommige restaurants zijn nog dicht en er lopen veel zwervers rond. We rijden met de camper door een paar straten en vinden beiden hier het uitstappen niet waard. In de Mexicaanse wijk is het anders. Wat een drukte, veel mensen en er is moeilijk een parkeerplaats te vinden. Als we de camper eindelijk geparkeerd hebben en door de straatjes wandelen beginnen we het te snappen: het is feest! En wat vieren ze: Allerheiligen (1/11) en Allerzielen (2/11). ?

Het eren van de doden wordt hier groots aangepakt, de terrassen zitten vol met verklede en geschminkte mensen. Er zijn optredens met muziek en de sfeer is ontspannen. Midden op het plein ligt een groot terras en daar laten we ons naar een vrij tafeltje brengen voor de lunch.

Maar hoe gezellig het ook is, we willen vandaag nog een paar kilometer maken en een plek voor de nacht vinden. We rijden vanaf La Jolla langs de kust (Highway 1)en als we eind van de middag Carlsbad naderen zijn we er snel uit….de camping waar we al eerder stonden gaat het worden. We zetten de camper neer en genieten aan zee nog net van de zonsondergang (want ook hier is het rond zes uur al donker). De hele kust van San Diego naar Los Angeles is een aanéénsluiting van kleine leuke plaatsen aan de zee. Ons plan is dus ook om zo richting Los Angeles te rijden. Als we de volgende dag door Oceanside komen zien we een markt die een stop waard is. Slenteren er overheen en kopen een echt Hollands stukje oude brokkelkaas.

In de verte zien we de pier liggen, zo’n hele mooie oude houten (1888).

Op de pier zit een winkeltje waarvan alles verkocht wordt. Op en naast de winkel zitten pelikanen ontspannen in het zonnetje. Als de eigenaar ze gaat voeren snappen we waarom de dieren zo lekker blijven zitten….?

Het is inmiddels weer aangenaam warm en omdat niets moet en alles mag gaan we ’s middags naar het strand bij de haven van Oceanside.

Eerder hebben we al gezien dat camperaars hier mogen overnachten. We snappen echter niets van de parkeertarieven: overdag (04.00 tot 20.00 uur) is het 10 dollar en voor de nacht (20.00 tot 04.00 uur) is het 20 dollar.
Het dagtarief begint dus al vroeg en als we blijven dan moet één van ons twee om 04.00 uur op om weer geld in de automaat te gaan gooien. ? Ook de plaatsen om te parkeren zijn vreemd ingedeeld en er zijn nog een aantal regels: je mag niet uitsteken, geen twee vakken in beslag nemen. We raken het spoor bijster en als we dan ook nog een Frans stel spreken die een bekeuring hebben gehad voor fout parkeren (ze staken een halve meter in het vak achter hun) zijn we er snel klaar mee. We betalen voor de dag, brengen de middag op het strand door, en vanavond zoeken we wel een camping. Die vinden we verderop langs de kust, op San Clemente State Beach. Ook hier is de zonsondergang weer prachtig (later besluiten we dat we hier de mooiste zonsondergang ever hebben gezien). ?

Als we de volgende ochtend steeds dichterbij Los Angeles komen beginnen de files weer. We zeiden het al eerder: het is ongelofelijk hoeveel auto’s er in en om deze stad in beweging zijn. De eerste camping Dockweiler beach (in het verlengde van het vliegveld) zit vol. Het is vrijdagavond en met een zonnig weekend voor de boeg gaat iedereen erop uit. Dan maar door naar Malibu. En ook hier langs de kust is het file rijden. Maar de rit wordt beloond! Een pracht camperpark, bescheiden prijs en we krijgen een superplek met hoog uitzicht over zee….nee, we zeggen niets over de zonsondergang met een hapje en een drankje. ?

We zijn met mijn ouders ook al langs deze kust gereden en de reden dat we terug zijn is: Universal studio! Ik heb er niets mee, net als met pretparken zoals de Efteling, Disney en noem maar op. Waarom niet? Ik heb geen idee, ik ben er nooit geweest maar het trekt me totaal niet! Maar mijn lover wel….en dat blijft een strijd en discussie dus….ik laat me overhalen om het te proberen. De weersvoorspelling voor zondag is minder en we besluiten om zaterdag naar Malibu te fietsen (20 minuten) en morgen dan naar het pretpark….Op de fiets naar Malibu, tsjonge wat een huizen staan hier!

We wandelen over de pier en het strand en fantaseren of we hier zouden willen wonen. Het antwoord is: nee. Een huisje in Camps Bay (Kaapstad) blijft toch mijn favoriet. ?We hebben nog wat boodschappen nodig en schieten de supermarkt in….en weer uit! Dit is Malibu en dat zien we aan de prijzen. Gelukkig zien we verderop nog een Ralphs supermarkt die iets beter geprijsd is….
Zondagmorgen vertrekken we vroeg naar de Universal studio’s. Vannacht is hier ook de wintertijd ingegaan en we lopen nu weer negen uur achter met Nederland. Het is een klein uurtje rijden en dan zijn we er. Alles is strak georganiseerd en we zijn, ondanks de drukte, eigenlijk vrij snel in de parkeergarage. Het complex is heel groot en op weg naar de ingang, op de Universal Walk, kijk ik mijn ogen al uit. Winkels en restaurants….er is keuze genoeg! En we zijn nog niet eens bij de entree.

Bij de ingang bestellen we on-line tickets want dat is goedkoper dan bij de cassière en gaan het pretpark in….let’s start the party! Het is even puzzelen en zoeken waar we eerst heen gaan. Er zijn attracties die op een bepaalde tijd zijn, bijvoorbeeld de Animal actors, Special Effects show, de Studio Tour en Waterworld.

We lopen door het gedeelte van Harry Potter (ik ben waarschijnlijk de enige die deze films niet heeft gezien ) en ben onder de indruk van de decors. Het is prachtig en groots en ik voel een prikkeltje in mijn hoofd die zegt ‘je gaat dit leuk vinden!’ ?

En inderdaad na de Studio Tour rit ( je komt langs allerlei scenes en woonwijken die in films gebruikt zijn zoals Back  to the future, Jaws, Westerns, Desperate housewives, King Kong en vele anderen rampenfilms) ben ik om….dit is echt top!

En doordat ik het zo leuk vind verlies ik het overzicht en volg trouw mijn lover. Binnen de kortste keren zit ik dan ook in een waterattractie bij Jurassic park waar ik totaal niet in durf en wordt kletsnat….grrrr! ?

Dat is niets voor deze Cheryl maar ook hier betrap ik mezelf dat ik het eigenlijk best spannend vind. De attractie van Harry Potter is minder, ik zit bijna de hele rit met mijn ogen dicht. Je zit met zijn vieren naast elkaar en wanneer er een medewerker komt die ons met een veiligheidsbeugel, die niet zou misstaan in een raket, vastklikt voel ik me al niet goed….een andere medewerker controleert alles nog eens en ik denk; ‘wtf, dit is niets voor mij!’ Van Roel zie ik alleen zijn benen en hij roept; ‘het zal vast niet eng zijn hoor!’ ? De stoeltjes zetten zich in beweging en wat volgt is een duizelingwekkende rit, door de 3D krijgt het beeld iets vreselijks levensecht en we suizen langs afgronden en bergen terwijl draken en andere monsters ons proberen te pakken. Waarschijnlijk is het super leuk maar ik dacht alleen maar aan mijn croissantjes die zich een weg naar buiten wilden banen….deed mijn ogen dicht en toen ik mijn lover hoorde roepen; ‘gaaaaaf is dit!’ Riep ik terug; ‘zekers, super!’ terwijl ik hoopte dat ik geen lange neus van het liegen zou krijgen. ? De wandeling door het kasteel was wel heel leuk trouwens.

De attractie Waterworld is ook zo’n dingetje: een hele grote waterbak waarin allerlei stunts uitgehaald worden. De bad guys tegen de good guys, waterscooters, een boot en een vliegtuigje….een heel spektakel! De voorste rijen staan garant voor een kletsnatte outfit, wij waren dus lekker bovenin gaan zitten.

De hele dag hebben we ons vermaakt in het park en ik moet eerlijk bekennen: het was een belevenis en ik kijk nu heel anders naar films.

We aten bij Bubba Gump (Forrest Gump film) garnalen en een visje.

Ze hebben hier hele handige bordjes om de bediening te roepen: bordje omdraaien met ‘stop Forrester stop’.

En reden terug naar het camperpark in Malibu. Maandagochtend verbazen we ons dat er alweer één week voorbij is, hoe snel gaat dit! Afgelopen weekend is het reisbureau voor ons bezig geweest om uit te zoeken van waar en met welke maatschappij we in december terug naar Nederland kunnen. Zoals al eerder vermeld, we hebben een visum voor 10 jaar maar mogen toch maar een half jaar aanééngesloten in de VS verblijven. In december gaan we naar huis voor kerst, familie en vrienden. Het reisbureau mailt dat Los Angeles – Amsterdam met de blauwe vogel (KLM) op dit moment het goedkoopst is. Dan gaat ie het worden en we vliegen elf december naar huis, mooi dat is geregeld. Nu we weten wanneer we terugvliegen kunnen we onze route ook beter uitstippelen. We willen naar Joshua Tree National Park en in ieder geval ook terug naar Las Vegas. ? Maar er staan nog wat “klusjes” in de agenda zoals: de afstandsbediening van de Drone na laten kijken, het alarmsysteem van de camper werkt niet in de VS, even buurten bij een collega fotograaf en bij Han de kapper een pakketje reserveonderdelen ophalen dat vanuit Nederland naar ons is gestuurd. Dit is allemaal rond en om Los Angeles, even een logische volgorde en aan de slag. Oh ja, we zouden Venice Beach ook nog doen en vanaf Malibu is dat onze eerste stop. Wat te zeggen over deze wereldberoemde boulevard en strand? Het is het decor geweest van heel veel films en tv series, er wonen diverse beroemde acteurs en actrices. Maakt dat het leuk en bijzonder? Nee, ik denk dat de verschillende mensen die er “wonen” op het strand het bijzonder maken.

Er heerst een hippie-achtige sfeer, vrijheid blijheid. De toeristen vergapen zich aan de zogenaamde hippies die door middel van allerlei standjes met koopwaar een paar dollar proberen te verdienen. De geur van “pretsigaretten” is continue aanwezig en er lopen zoveel verdwaasden rond dat het op mij een iets trieste indruk heeft gemaakt. De grote skatebaan met jongens en meisjes die daar hun kunsten vertoonden mag je zeker niet overslaan!

Grappig dat we later op ons blog een bericht krijgen van een Belgisch stel die onze camper op Venice Beach had zien staan….het blijft toch bekijks trekken zo’n Nederlands kenteken. We hebben contact met Han, het pakketje is binnen dus door naar hem om het op te halen. Op weg daarnaar toe gestopt voor de Drone en wat een service! ?Binnen een kwartier gewoon gratis een nieuwe afstandsbediening. Op de weg was het een gekkenhuis, we reden stapvoets Los Angeles uit en het was inmiddels al later en later aan het worden. We stuurden Han een bericht dat we totaal vaststonden en gingen eraf op zoek naar een camping. Morgen een nieuwe poging en zoals zo vaak de hele planning ging op de schop…. Dinsdagmorgen hadden we eerst een afspraak voor het alarmsysteem in de camper. Het bedrijf ging aan de slag maar kon ons uiteindelijk niet verder helpen want er moesten onderdelen besteld worden. Dan door naar de collega fotograaf in San Clemente. Die was zo enthousiast dat we bij aanvang al dachten….dit gaat langer duren dan gepland.

Han maar weer een bericht dat we het niet gingen halen. En maar goed, we werden uitgenodigd voor een late lunch en rond half vier namen we eindelijk afscheid en zetten weer koers naar de beste zonsondergang ever op San Clemente State Beach. Waaiden nog even uit op het strand terwijl we genoten van de grappige drieteenstrandlopers en steltlopers die voor de golven uitrenden.

Woensdagmorgen gaan we dan eindelijk naar Han en met de koffie zijn we bij hem. Hij is in de “lappenmand” en kan zich moeilijk bewegen, al zijn spieren doen zeer. Roel zet nog wat tv series en films voor hem over op een USB stick en we besluiten om de nacht hier door te brengen. Gaan terug naar Temecula voor wat boodschappen om voor Han te koken. Op de parkeerplaats zien we een plas onder de motorkap van onze camper en drup, drup, er valt ook steeds nog iets naar beneden…het ruikt naar diesel. Wat nu weer? ? We rijden voorzichtig terug naar Han en morgenochtend dan maar naar de garage waar we eerder voor de remmen ook zijn geweest. Daar blijkt dat de dieselpomp kapot is, we kunnen er nog wel mee rijden maar geen grote afstanden meer. De onderdelen moeten besteld worden in Nederland. Gelukkig heeft Roel met de garage in Honselersdijk afgesproken, dat indien we onderdelen nodig hebben, zij dit direct per DHL opsturen. Door het tijdsverschil is het wat lastig bestellen maar alles lukt en gaat opgestuurd worden maar voorlopig zitten we wel even “vast” bij Han. Die is nog niet hersteld dus we kunnen gelijk hem wat verzorgen door te koken en wat er nog meer moet gebeuren. De dagen bij Han zijn easy, hij woont heerlijk rustig en we doen eigenlijk niet veel. Roel gaat aan het werk, zijn mail uitzoeken, ook even zijn drone uitlaten en ik ruim de camper weer eens op, draai een was en hang voor het eerst in tig jaar dit op aan een lijn….wat een gedoe is dat, geef mij maar een droger. ? Ik loop langs het kippenhok en besluit dat die beesten er best uit kunnen. Doe de deur open en dan gebeurd het….ik word aangevallen door een man! Een gevederde man wel te verstaan: de haan rent uit zijn hok en voor ik er erg in heb hangt hij in mijn benen. Au, dat doet gemeen zeer die scherpe nagels. Ik schop hem weg maar moet het dan op een rennen zetten want hij is nog niet klaar met me. Gierend van de lach schiet ik bij Han naar binnen, deur dicht, ik ben veilig voor dat rot beest. Hij heeft me best te grazen genomen en ik bloed ervan. ’s Middags gaat Han naar de dokter en ik pas op de hondjes en ja hoor, de haan ziet me en springt weer tegen me aan….uiteindelijk heeft Roel het beest in zijn hok gezet…. ? Zaterdag hou ik Han gezelschap in de ziekenboeg want ik heb migraine, zucht, lang geleden dat ik me zo beroerd voelde. Voordeel: het is wel goed voor de lijn. ?
Op zondag voel ik me weer goed genoeg om (eindelijk) ons blog af te maken.
En hoewel het pas november is zijn hier in Amerika de kerstversieringen al in volle gang dus we gaan ook maar aan de slag om Han zijn verzameling kerstbomen (ik geloof zeven) uit de container te halen. ??

En daar gaan Yari en Cheryl in de pick-up over het terrein naar de container. Laden de bak vol en dit blijkt nog niet eens de helft….’nee meid, dit is pas het begin’; zegt Han. ‘Je wilde toch helpen, nou dan!’  ? Ik krijg foto’s te zien van hoe het binnen moet gaan worden: een kerstboom in de serre, de keuken, de woonkamer, de eetkamer en zelfs in de slaapkamers en badkamers komen kleine kerstboompjes: I love it! Roel gaat ’s avonds met de BBQ aan de slag en we proosten op de kerstversieringen. ???

Dinsdagochtend namen we afscheid van Han en op naar de garage. Roel heeft gisteren 15 garages bezocht en er was steeds geen genoeg kennis om onze hut te maken. Europees merk….het valt dus niet mee. Uiteindelijk heeft hij een garage gevonden die Chrysler, Doge, Jeep en ook Fiat heeft.
Gisteravond waren we net terug in onze camper, die bij Han op het terrein stond geparkeerd. Ineens een herrie buiten: gejank en gehuil van wilde honden. Best griezelig om zo dichtbij te horen. We konden ze verder niet ontdekken, ook niet met een behulp van een zaklamp. Wel zagen we ontelbare sterren, heel mooi! ?
Maar terug naar mijn verhaal over de garage: die weet van onze komst en vakkundig wordt alles nog eens nagevraagd en als de “remmenmonteur” is gearriveerd gaan wij naar de koffiecorner van de garage om te wachten. Het gaat allemaal vrij rap, remblokken worden vervangen. Het was even tobben want één zat muurvast. Ze kijken gelijk de achterverlichting na want die hapert af en toe. En nu de camper op de brug staat kan Roel de onderplaat van de vuilwatertank ook gelijk controleren. Een paar weken terug zijn we een stuk daarvan verloren en er is toen een noodreparatie gedaan. Dit ziet er allemaal nog goed uit….beter dan we gedacht hadden en we zijn maar een klein stuk van de plaat kwijt. Rond half twaalf is het allemaal gefixt en kunnen we onze reis vervolgen! Het is nog vroeg en al 35 graden….dat gaat wat worden vandaag. Voor de rest van de week zijn de voorspellingen ook zo warm. ? We besluiten om nog even bij Han langs te gaan, hij had wat kleine dingen met zijn internet waar Roel hem mee kan helpen. Als alles is geregeld geeft Han nog wat tips; ‘Ga naar San Diego via de kust, bij Oceanside en Carlsbad zijn een aantal campings aan zee. Heerlijk nu met dit weer!’ Klinkt prima, rijden maar met die hut!
We zijn net weg en nog niet in Temecula als er een politie auto achter ons komt met sirenes. ‘Zou die ons moeten hebben?’ ; vraag ik Roel. Die doet haastig zijn veiligheidsriem om en stuurt naar de kant. (Nee, ik ga niet zeggen….’ik zei het toch: doe dat ding nou eens om!’ ?) De agent komt naast ons staan, draait zijn raam open, Roel dus ook, en roept met harde stem; ‘als je meer dan vijf auto’s achter je hebt dan moet je aan de kant en ze voor laten gaan! Dit is een hele gevaarlijk weg en zo zijn de regels hier!’ Ok….nou we hebben er anders best de vaart in en niemand haalde ons in….maar goed geen discussie aangaan. Dus Roel maakt zijn verontschuldigingen; ‘didn’t knew that’ en de agent geeft gas en is weg. ‘Lucky you’ ; zeg ik tegen mijn handsome….ik kon het toch niet laten….over die veiligheidsriem. ?
Het is ongeveer 75 kilometer rijden naar Oceanside en als we daar aankomen zijn we gesmolten, 39 graden inmiddels! We komen op een rotonde, waar nu naar toe? Een kerel langs de kant staat heftig te gebaren naar ons….wat nu weer?! Ik draai mijn raampje open en daar komt hij aangerend ; ‘you must be crazy, are you from the Netherlands?’ Hij vind het helemaal geweldig dat we hier rondrijden en we krijgen een stevige hand en vervolgens allemaal tips over plekken om te staan. ‘Ga naar de haven, prima plaats om te staan!’ We bekijken ze maar die staan vol in de zon, dat gaat hem niet worden met deze temperatuur. Echt goedkoop zijn ze ook niet dus op zoek naar een camping. Net buiten Carlsbad ligt er één die plaats heeft en we staan….nu hopen dat de zeewind wat koelt. Afgelopen nacht bij Han was het niet te harden in de hut, het leek wel een sauna. ? We zitten lang buiten en….de wind koelt inderdaad!

Worden vroeg wakker en omdat het vandaag weer zo warm gaat worden (aldus de voorspelling) besluiten we nog een dag te blijven. We willen wel een andere plek, dichter bij zee dus op naar de receptie of we kunnen verkassen. Gisteren was de camping vol maar er gaan nu mensen weg en we hebben geluk.

Tegen de middag gaan we naar het strand en wagen ons in zee maar dat is niet te doen. Wat een hoge golven! De surfers genieten volop en grote groepen krioelen in het water.

’s Avonds kan de BBQ weer eens aan en voelen we ons happy dat we zo eind oktober nog lekker buiten kunnen zitten. ?

Het wordt haast vervelend maar de volgende dag weer een stralende zon! We zijn er snel uit: bijboeken maar. Helaas is onze plek gereserveerd en daar we toch boodschappen moeten halen besluiten we de camping in Leucadia, het volgende plaatsje, te nemen. De camping is vrij vol en na wat puzzelen zijn er nog vier plaatsjes waarvan één bijna direct aan het strand….die is voor ons!

Doordat het strand hier breder is kan je makkelijker de zee in. Ik waag de gok maar de golven zijn weer erg hoog….ach, je bent snel door op die manier want het is lastig staan blijven. Ik krabbel overeind en zie mijn lover ook het water in komen. Ik zei het al eerder: wij zijn geen zwemmers! Wij springen wat heen en weer in de golven en Pamela van Baywatch hoeft voor ons echt niet uit te rukken. ?

Als we vrijdagochtend wakker worden is het flink mistig buiten. Een mooie dag om naar San Diego te gaan. We rijden langs de kust en zoeken eerst een camping. De prijzen zijn hier flink hoog en een bedrag van minimaal 70,00 dollar voor een plek op de camping is vrij normaal. We vinden uiteindelijk een camping (meer een parkeerplaats) aan zee maar mogen pas om 14.00 uur inchecken. ? We hebben nog ruim één uur en omdat we vlakbij Tijuana, de Mexicaanse grens, zitten gaan we kijken of we iets van de muur tussen de USA en Mexico kunnen zien. Bizar om dit van zo dichtbij te bekijken, een bordercontrolauto staat bij de muur te posten en boven ons hoofd vliegt al geruime tijd een helikopter.

We merkten dit de afgelopen dagen al eerder hier aan het strand, de kustwacht is zeer actief.

De bordercontrol is alleen en hij wil best een praatje maken, zo krijgen we te horen dat op het gedeelte waar we nu staan per dag ongeveer vijftig mensen worden opgepakt die proberen de grens over te komen. Ze klimmen over de muur of zwemmen om het hek in zee. Dit gebeurd met name in de nacht. Het is vreemd om te zien hoe de mensen in Mexico, aan de andere kant van de muur, op het strand liggen en zich daar vermaken. Aan de kant waar wij staan zit er niemand op het strand. Een hond speelt in het water en zand, rent heen en weer tussen het hek, ergens heeft ie een gaatje gevonden waar die zich tussendoor wurmt….?

Wat wij over Tijuana gehoord hebben is dat het vrij crimineel is, een broedplaats van drugshandel en prostitutie. Het is ons afgeraden om daar naar toe te gaan en mochten we de grens over willen om dit op een andere plek te doen. We hebben Zuid Amerika (Argentinië, Chili, Uruguay, Colombia, Costa Rica, Panama, Brazilië en Paraguay) een paar jaar geleden gedaan en staan niet bepaald te springen om Mexico in te gaan. Het zijn stuk voor stuk prachtige landen maar de criminaliteit is hoog….Ik zie me nog door de straten van Paraguay ‘huppelen’ met een nerveuze taxichauffeur die we gestrikt hadden als gids en Roel die stiekem foto’s maakten van al het verkeerde wat we daar zagen.?

De rest van de middag brengen we door op Silver Strand Beach bij de camping.

Het strand is heerlijk rustig, in tegenstelling tot de camping. Die is druk en we krijgen de indruk dat de meeste mensen elkaar kennen….zo’n gezelligheidscamping.? En ja, de eerste uitnodiging voor een borrel volgt al snel….gelukkig wordt het te fris buiten met een wind van zee dus we duiken na de BBQ lekker de camper in.
Zaterdag staat de dierentuin van San Diego gepland. Maar eerst langs de KOA camping, we moeten één dezer dagen weer wassen en opruimen ?, om daar een plaats te reserveren. Als dat gebeurd is gaan we op naar de dierentuin. We hebben er veel positieve verhalen over gehoord en gelezen op internet. Bij de receptioniste van de camping hebben we al kaarten gekocht dus we laten de lange rijen achter ons en gaan naar binnen. Het parkeren is trouwens gratis bij de dierentuin….kunnen ze bij ons in Nederland weer iets van leren. ? Wow, wat is het groot hier! Er rijden dubbeldeks bussen, kleine busjes en golfkarretjes in het rond om mensen te verplaatsen.

Misschien waren onze verwachtingen te hoog, zijn wij teveel verwend en gewend maar het viel ons tegen. We maken een vergelijk met onze dierentuin Blijdorp in Rotterdam, Artis in Amsterdam en Pairi Daiza in België. San Diego vinden wij een enorme mooie goed onderhouden tuin met vele bijzondere planten en af en toe een dier. Bijvoorbeeld: ze hebben één ijsbeer, één grizzly, twee olifanten, twee tijgers en hun publiekstrekker: twee pandaberen. De opzet is zo gemaakt dat het glas en hek waarachter de dieren zitten heel storend is. In Pairi Daiza hebben we de Panda’s ook gezien, ze hebben daar een buiten en binnenruimte. Er is dus alle mogelijkheid om ze te zien. Hier hebben ze dat ook maar de binnenruimte is niet te zien voor publiek. Wij vroegen een medewerkster hiernaar en de verklaring is dat de dieren in de binnenruimten hun rust kunnen opzoeken als ze het publiek te veel vinden….tsja, Amerikanen….het blijft een bijzonder volk.

Heel leuk is de kabelbaan die over de dierentuin gaat en waardoor je een mooi overzicht krijgt.

En ook hier geldt weer: het is onze mening over deze dierentuin en hoe wij het hebben ervaren. ? Zo dichtbij de Mexicaanse grens merk je ook de invloeden hiervan: winkels, restaurant en supermarkten zijn veel Mexicaans. We gaan naar zo’n supermarkt en vergapen ons aan de grote hoeveelheden exotisch fruit en groenten die wij niet kennen. Onze winkelwagen met maar een paar artikelen valt flink uit de toon bij wat de anderen ‘shoppers’ aan hoeveelheden in hun kar hebben. ? Op zondag starten we easy, ruimen vervolgens wat op in de camper en Roel doet kleine reparaties zoals een plankje vastschroeven en gereedschap herindelen. We zijn nu ruim vier maanden onderweg en zijn door veel droge gebieden gereden. Nou dat is aan de camper te zien!
We boeken nog twee nachten bij en kopen gelijk kaartjes voor vanmiddag voor het vliegdekschip USS Midway dat hier in de haven van San Diego ligt. Bij de receptie weten ze ook een carwash waar we de camper aan de buitenkant kunnen wassen….kijken of ie weer wit kan worden! Maar dat is voor morgen want we gaan eerst naar de haven.

Het is gek om in mijn ‘gewone’ kleding aan boord van het schip te gaan. Ik was dit zo gewend in mijn Douane uniform te doen.

Eigenlijk wel grappig, ik heb sandaaltjes met lovertjes aan….? heel wat anders dan veiligheidsschoenen. Het schip is van 1945 tot 1992 actief geweest en nam deel aan de Vietnamoorlog en de Golfoorlog tegen Irak. Er is plaats voor zo’n 4500 bemanningsleden en 130 gevechtsvliegtuigen. Het wordt nu beheerd door een grote groep vrijwilligers, dit zijn veel oud militairen. Het is de moeite waard en super interessant om te zien. Terwijl we hier lopen proberen we een voorstelling te maken van het leven aan boord. Wat een organisatie, discipline en logistiek moet hier zijn. De vrijwilligers zijn zeer enthousiast en vertellen ieder hun eigen story.

Sia in de schietstoel.

Op het dek staan wat vliegtuigen en we krijgen te horen dat er binnen elf minuten vijfenveertig stuks de lucht in kunnen! Dit schip schijnt bovenaan de lijst te staan van bezienswaardigheden in San Diego….nou we geloven het graag!

Roel met een nieuwe hobby.

Sia met een nieuwe lover.

Tip: heb je niet alles kunnen zien en wil je de volgende dag terug? Dan krijg je een gratis retourticket! ? Iets verderop ligt Seaport Village, hier zijn winkeltjes en restaurants te vinden. Dat pikken we ook gelijk maar mee, we wandelen langs de haven en shops. En stranden in een restaurant voor een lekker visje.

Maandag is het bewolkt en nu gaan we toch echt met de camper aan de slag. ? Er moet ook gewassen worden dus eerst naar de wasmachines. We lopen over de camping en zien een paar mannen een camper wassen. Hé, zo iets hebben we in Las Vegas ook gezien, een mobiele wasservice. Roel vraagt aan de man wat het kost en de prijs (60 dollar) valt mee. ‘Dat is iets voor ons!’; zeg ik. ‘Hmmm, voor dat geld kan ik het zelf ook doen.’ ; mompelt mijn lover. Maar ik vind het een uitkomst en ja….op de terugweg spreken we af dat de mannen ook onze camper komen doen. ? En daar zijn ze, drie man sterk en uitgerust met alle schoonmaakmiddelen. Daar kan ik nou helemaal blij van worden….ja, van die schone camper en niet van die klussende mannen natuurlijk….?

Na nog geen uur is ie als nieuw!

De rest van de dag besteden we aan de was en de binnenkant van onze hut….morgen nog maar een dag bijboeken om uit te rusten! Tegenover de camping ligt een golfbaan, mooi om op onze ‘rustdag’ een baan te gaan lopen. Voor Roel gelijk een goed moment om te kijken of hij de beweging nog kan maken. Na de operatie aan zijn rikketik vorig jaar heeft ie niet meer gespeeld. Ik ben tussendoor nog wel eens geweest en hoop stiekem dat ik een keer kan winnen van hem.? Bij het inslaan hoor ik hem ferme tikken geven….oeps, dat klinkt voor hem goed maar niet voor mij…. Ik stop om naar hem te kijken, ….zoef, zoef, keihard slaat hij de ballen weg. Die gaat lekker maar bij mij gaat het pet, even inkomen.

En ik verbaas me ook hier weer: waarom denken mannen altijd dat ik advies nodig heb! Want tijdens het afslaan krijg ik van twee passerende heren tips….? De éne man is helemaal happy als ik na zijn aanwijzing de bal recht en hard wegsla….hij steekt zijn vuist uit en roept; ‘boks’. Mij best hoor ‘Tiger Woods’, het is jouw dag! ? We worden ingedeeld met een Chinees echtpaar en met zijn vieren gaan we op pad. Ik sla me een ongeluk, wat een lange afstanden! Ondertussen geeft ook mijn lover mij ongevraagd advies ; ‘let op je armen, blijf kijken naar de bal, je blad stond scheef.’ Gelukkig kunnen de Chinezen mij niet verstaan want ik wordt niet vrolijk van deze golfbaan. ‘Klotespelletje en pokkenbal’; mompel ik te pas en te onpas. Maar het is ook genieten hoor en we moeten lachen om het gekke spel, helemaal als Roel keihard slaat, de bal in een boom terecht komt en gewoon blijft hangen!

En wie er nou uiteindelijk gewonnen heeft: geen idee, we zijn maar met tellen gestopt….? Vanavond de kaart erbij en uitstippelen waar de wind morgen heen waait, we gaan weer verder trekken! Maar eerst nog even griezelen voor Halloween …..